Άρθρα

Ποιος λεηλατεί και ποιος λεηλατείται;

/2 Comments/in /by

Όλα τα πρωτοσέλιδα έχουν να κάνουν με τις λεηλασίες – συγκεκριμένα, τις λεηλασίες στη Μινεάπολη, μετά τη δολοφονία από την αστυνομία ενός άοπλου αφροαμερικάνου άνδρα, που καταγράφηκε σε βίντεο. Στη σύγχρονη καθομιλουμένη,  η λέξη «λεηλασία» είναι φορτισμένη- συνοδεύεται με όλους τους συνειρμούς σχετικά με τη φυλή και την τάξη. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι τέτοιοι όροι είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας εκπαιδεύουν, συνήθως ανεπαίσθητα, να σκεφτόμαστε σε σχέση με τα οικονομικά, το έγκλημα και την τιμωρία με συγκεκριμένους στρεβλούς τρόπους.

Η μικροκλοπή, από ανθρώπους της εργατικής τάξης, προϊόντων από καταστήματα θεωρείται «λεηλασία». Αντίθετα, η κλοπή δισεκατομμυρίων δολαρίων από τους πλούσιους και τις εταιρείες, κατά τη διάρκεια του ταξικού τους πολέμου, θεωρείται καλή και απαραίτητη «δημόσια πολιτική» – υποβοηθούμενη και ενθαρρυμένη  από πολιτικούς της Ουάσιγκτον, που βάζουν φωτιά στη σκηνή του εγκλήματος  προσπαθώντας να συγκαλύψουν τα πάντα.

Για να κατανοήσουμε πραγματικά τη βαθιά σκοπιμότητα αυτής της διαδικασίας, σκεφτείτε πώς η λέξη «λεηλασία» σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη λεηλασία που είναι πλέον ρουτίνα της πολιτικής της κυβέρνησής μας, σε κλίμακα κατά πολύ μεγαλύτερη μεγαλύτερη από ένα βανδαλισμένο κατάστημα της Target.

Πράγματι, εάν η λεηλασία ορίζεται στο λεξικό ως «ληστεία, ειδικότερα σε μεγάλη κλίμακα» ως έκφραση διαφθοράς, τότε αυτά είναι δέκα παραδείγματα λεηλασίας που σπάνια όμως αποκαλούμε «λεηλασία»:

  1. «Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) διέσωσε οικονομικά τους επενδυτές»: «Χάρη σε αυτήν την τεράστια κρατική επιχορήγηση, μεγάλες εταιρείες όπως η Boeing και η Carnival Cruises κατάφεραν να αποφύγουν την απευθείας λήψη χρημάτων – και να παρακάμψουν τις απαιτήσεις της νομοθεσίας να διατηρήσουν τον αριθμό των υπαλλήλων τους».
  2. «Οι εκατομμυριούχοι θα αποκομίσουν το 80% των οφελών από τη φορολογική αλλαγή εξαιτίας του κορωνοϊού»: «Η αλλαγή – η οποία τροποποιεί τι επιτρέπεται να αφαιρέσουν από τους φόρους τους οι ιδιοκτήτες καθορισμένων επιχειρήσεων – θα επιτρέψει σε μερικούς από τους πλουσιότερους της χώρας να αποφύγουν σχεδόν 82 δισεκατομμύρια δολάρια φορολογικών υποχρεώσεων για το 2020».
  3. «Η «κρυφή διάσωση» (“stealth bailout”) μεταφέρει εκατομμύρια δολάρια σε εταιρείες πετρελαίου»: «Η πρόβλεψη του νόμου περί ενισχύσεων ύψους 2,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων δίνει στις [εταιρείες] μεγαλύτερο περιθώριο για να μειώσουν τις πρόσφατες απώλειες… Η αλλαγή δεν στόχευε μόνο στη βιομηχανία πετρελαίου. Ωστόσο, η δομή της ωφελεί με μοναδικό τρόπο τις εταιρείες ενέργειας που είχαν ρεκόρ κερδών».
  4. «Το πακέτο φορολογικών ελαφρύνσεων μέσα στο πακέτο οικονομικής διάσωσης»: «Ως μέρος του πακέτου οικονομικής διάσωσης που έγινε νόμος τον περασμένο μήνα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προσφέρει 174 δισεκατομμύρια δολάρια σε προσωρινές φορολογικές ελαφρύνσεις σε πλούσιους ιδιώτες και μεγάλες εταιρείες».
  5. «Τα πλουσιότερα νοσοκομεία πήραν δισεκατομμύρια στο πακέτο διάσωσης για παρόχους υγείας»: «Είκοσι μεγάλες αλυσίδες έλαβαν περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ομοσπονδιακές επιχορηγήσεις, παρότι ήδη διέθεταν περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε μετρητά».
  6. «Οι αεροπορικές εταιρείες έλαβαν το «πιο γλυκό» πακέτο διάσωσης λόγω κορωνοϊού»: «Τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να στηρίξει τη βιομηχανία είναι ένα τεράστιο δώρο των φορολογουμένων στους μετόχους».
  7. «Μεγάλες, προβληματικές εταιρείες έλαβαν χρήματα διάσωσης στο πλαίσιο του προγράμματος δανείων μικρών επιχειρήσεων»: «Το αποκαλούμενο «Paycheck Protection Program» υποτίθεται ότι έπρεπε να βοηθήσει στο να αποτραπεί η χρεωκοπία μικρών εταιρειών καθώς η οικονομία βυθίζεται σε μια σοβαρή ύφεση… Ωστόσο, δεκάδες, μεγάλες αλλά χαμηλού προφίλ εταιρείες, με οικονομικά ή νομικά προβλήματα, έχουν επίσης λάβει μεγάλες πληρωμές στο πλαίσιο του προγράμματος».
  8. «Οι δημόσιες εταιρείες έλαβαν 1 δισεκατομμύριο δολάρια που προορίζονταν για μικρές επιχειρήσεις»: «Οι παραλήπτες περιλαμβάνουν 43 εταιρείες με περισσότερους από 500 εργαζόμενους, το μέγιστο όριο που τυπικά επιτρέπεται από το πρόγραμμα. Αρκετοί άλλοι παραλήπτες ευημερούσαν αρκετά ώστε να πληρώνουν στελέχη των 2 ή περισσότερων εκατομμυρίων δολαρίων».
  9. «Εταιρείες που εγκατέλειψαν τις ΗΠΑ για να μειώσουν τη φορολόγησή τους μπορούν να πληρούν τις προϋποθέσεις για οικονομική ενίσχυση από τη Fed»: «Οι εταιρείες που πραγματοποίησαν τη λεγόμενη αντιστροφή των εταιρικών συναλλαγών (σ.τ.μ. Αμερικανικές εταιρείες που εξαγοράζουν μια μικρή εταιρεία στο εξωτερικό και μετά αλλάζουν έδρα), διατηρώντας παράλληλα τις ουσιαστικές λειτουργίες τους στις ΗΠΑ φαίνεται να είναι επιλέξιμες για δύο νέα προγράμματα».
  10. «Η διάσωση της K Street»: «Οι λομπίστες ήδη διασώθηκαν οικονομικά, εκ του αποτελέσματος, όταν οι επιχειρήσεις διασώθηκαν. Αυτό είναι το είδος της απόλυτης διπλής εμβάπτισης. Οι εταιρείες εξυγιαίνονται από την τεράστια δύναμη των δεσμεύσεων της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, κάτι που τους επιτρέπει να διατηρήσουν ψηλά τις δαπάνες τους για άσκηση επιρροής (lobbying) και, στη συνέχεια, οι λομπίστες  να την ασκούν για δωρεάν χρήματα για τον εαυτό τους».

Αυτή η λεηλασία έχει πραγματικό αποτέλεσμα: Την ώρα που μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν να πέσουν στη φτώχεια και 43 εκατομμύρια Αμερικανοί αναμένεται να χάσουν την κάλυψή τους για υγειονομική περίθαλψη, το CNBC αναφέρει ότι «οι δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 434 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια του lockdown στις ΗΠΑ από τα μέσα Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου».

Προφανώς, όμως, όλη αυτή η λεηλασία δεν είναι αρκετή. Οι λεηλασίες γίνονται τώρα ακόμη πιο προκλητικές: ο Πρόεδρος Τραμπ επιβάλλει μια νέα μείωση φόρου κεφαλαιουχικών κερδών για τους επενδυτές, ενώ οι New York Times σημειώνουν ότι η νέα πρόταση της Προέδρου της Βουλής Nancy Pelosi «να άρει αναδρομικά ένα όριο στις κρατικές και τοπικές φορολογικές μειώσεις θα διοχετεύσει σε μεγάλο βαθμό χρήματα στους εξαιρετικά υψηλά κερδισμένους».

Δεν το αποκαλούμε «λεηλασία», επειδή διαπράττεται ήσυχα σε ωραία κτίρια γραφείων στην Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη.

Δεν το αποκαλούμε «λεηλασία», επειδή οι λεηλατητές φορούν πανάκριβα κοστούμια και είναι πολύ ευγενικοί καθώς κλέβουν με πάθος οτιδήποτε δεν είναι βιδωμένο στο πάτωμα.

Δεν το αποκαλούμε «λεηλασία», αλλά πρέπει – γιατί διαλύει τον κοινωνικό ιστό του έθνους μας, καταστρέφει την οικονομία μας και ρίχνει ολόκληρη την κοινωνία μας στο χάος.

Πηγή: Jacobin

Μετάφραση: antapocrisis

Η μπλε πανώλη και ο μαύρος θάνατος

/2 Comments/in , /by

Το παθογόνο μικρόβιο που σκοτώνει τους μαύρους δυόμισι φορές περισσότερο από τους λευκούς, πήρε την εβδομάδα αυτή τη ζωή του 46χρονου George Floyd στη Μινεάπολη. Τα τελευταία λόγια του Floyd ήταν «Δεν μπορώ να αναπνεύσω», όπως και οι απελπισμένες εκκλήσεις του έτερου θύματος της ίδιας πανούκλας Eric Garner, που δολοφονήθηκε το 2014 στη Νέα Υόρκη. Σε αντίθεση με τον ιό Covid-19 που εξακολουθεί να μαίνεται – ένας ιός που μολύνει μαύρους και των δύο φύλων – η μπλε πανούκλα (σ.τ.μ. μπλε είναι οι στολές της αστυνομίας) είναι ιδιαίτερα θανατηφόρα στους μαύρους άνδρες όλων των ηλικιών. Σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου Rutgers και του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, 1 στα 1.000 μαύρα αγόρια και άνδρες θα χτυπηθούν θανάσιμα από την μπλε πανούκλα κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής τους – σε ηλικίες που κυμαίνονται από τον 12χρονο Tamir Rice, που πυροβολήθηκε στο Κλίβελαντ το 2014, μέχρι τον 50χρονο Walter Scott, ο οποίος έπεσε νεκρός στο Βόρειο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας το 2015.

Ο Covid-19 θεωρείται νέος ιός που μεταλλάχθηκε πρόσφατα – ίσως από άγρια ​​ζώα. Η μπλε πανούκλα, όμως, είναι ένας αιμοσταγής δολοφόνος που χρονολογείται από  το κυνήγι των σκλάβων στον αμερικανικό Νότο, πριν τον Εμφύλιο. Πράγματι, ο πρώτος φορέας της μπλε πανούκλας εντοπίζεται στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, όπου ιδρύθηκε το 1783 μια παραστρατιωτική δύναμη εν ονόματι City Guard (Φρουρά της Πόλης), κυρίως για να «αστυνομεύσει» μαύρους σκλάβους, έστω και αν και ο όρος «αστυνόμευση» δεν είχε ακόμη επινοηθεί. Η City Guard βοήθησε το 1822 στην καταστολή της εξέγερσης των σκλάβων που οργανώθηκε από τον Denmark Vesey. Η επιτυχία της καταστολής της εξέγερσης οδήγησε στη μετάλλαξη του κυνηγιού σκλάβων εκτινάσσοντας τα ποσοστά του μαύρου θανάτου σε ολόκληρη τη χώρα και όχι μόνο στο Νότο.

Η μπλε πανούκλα είναι ιδιαίτερα θανατηφόρα στους μαύρους άντρες όλων των ηλικιών.

Οι ερευνητές ελπίζουν να βρουν ένα εμβόλιο για τον Covid-19, πιθανώς εντός του έτους, αλλά η μπλε πανούκλα γίνεται όλο και πιο θανατηφόρα με την πάροδο του χρόνου και δεν υπάρχει καμιά ανοσία σε αυτήν. Αν και οι μαύροι είχαν την ελπίδα ότι η ιστορική αύξηση του αριθμού των μαύρων εκλεγμένων αξιωματούχων θα δημιουργούσε πολιτικά αντισώματα για τον περιορισμό της εξάπλωσης της μπλε πανούκλας, συνέβη στην πραγματικότητα το αντίθετο.

Το 2014, λίγους μήνες πριν το νήμα της ζωής του Michael Brown κοπεί από τη μπλε πανούκλα στο Φέργκιουσον του Μιζούρι, το 80% των μαύρων αντιπροσώπων στο Κογκρέσο ψήφισε να συνεχιστεί η διοχέτευση δισεκατομμυρίων δολαρίων σε όπλα, εξοπλισμούς και εκπαίδευση των τοπικών φορέων της πανούκλας, παρά τις άφθονες ενδείξεις ότι τέτοιες χρηματοδοτήσεις έχουν κάνει τη μάστιγα ακόμη πιο φονική για τη ζωή των μαύρων.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 75% των ίδιων αντιπροσώπων ψήφισε την κατάταξη της μπλε πανούκλας σε «προστατευόμενο είδος», απομακρύνοντας περαιτέρω κάθε πιθανότητα θεραπείας. Ο κατασταλτικός νόμος του 2018 αποδείχθηκε τελικά «περιττός, καθώς οι αστυνομικοί είναι ήδη η πιο προστατευμένη «ομάδα» του έθνους».

Πιο ριζοσπαστικοί στοχαστές, που αγωνίζονται για την καταπολέμηση των κοινωνικών παθογενειών, υποστηρίζουν ότι η εξάπλωση της μπλε πανούκλας, τουλάχιστον στους μαύρους πληθυσμούς, μπορεί να ελεγχθεί μέσω του ελέγχου της νόσου από την ίδια μαύρη Κοινότητα. Έχουν προταθεί αρκετές φόρμουλες για τον έλεγχο της πανούκλας, αλλά η τάξη των δήθεν ηγετών των μαύρων που είναι βαθιά ενσωματωμένη στο Δημοκρατικό Κόμμα, αντιστέκεται σθεναρά σε οποιαδήποτε συγκράτηση της μετάδοσης της μπλε πανούκλας και ενθαρρύνει ενεργά την εξάπλωση της νόσου στις τάξεις της ομοσπονδιακής μυστικής αστυνομίας.

Τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, τα δύο τρίτα των μαύρων αντιπροσώπων στο Κογκρέσο συντάχθηκαν με τη μεγάλη πλειοψηφία των Δημοκρατικών για την υποστήριξη του άγριου νόμου που καταχρηστικά ονομάστηκε Νόμος για την Επανανοηματοδότηση της Αμερικανικής Ελευθερίας, ο οποίος έκτοτε πέρασε και από τη Γερουσία. Μόνο 17 από τα 50 μαύρα μέλη του σώματος με πλήρη δικαιώματα ψήφου ψήφισαν κατά του νόμου, ο οποίος έπρεπε να λήξει φέτος μαζί με άλλες διατάξεις του περίφημου Πατριωτικού Νόμου.

Όπως αναφέρεται στο The Verge, ο νόμος επιτρέπει στο FBI «να συλλέγει απτές αποδείξεις που σχετίζονται με έρευνες εθνικής ασφάλειας χωρίς ένταλμα, μόνο με έγκριση ενός μυστικού δικαστηρίου που σύμφωνα με πληροφορίες έχει επικυρώσει πολλά αιτήματα». Αυτές οι απτές αποδείξεις περιλαμβάνουν την κατασκοπεία της διαδικτυακής δραστηριότητας στοχευμένων πολιτών «χωρίς να χρειάζονται αποδείξεις ότι αυτοί οι Αμερικανοί έχουν κάνει κάτι κακό», σύμφωνα με τα λόγια του γερουσιαστή του Όρεγκον Wyden.

Η τάξη των δήθεν ηγετών των Μαύρων, βαθιά ενσωματωμένη στο Δημοκρατικό Κόμμα, αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε συγκράτηση της μετάδοσης της μπλε πανούκλας.

Η μπλε πανούκλα έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπτύσσουν τον τεράστιο στρατό τους ως ένα είδος παγκόσμιας αστυνομικής δύναμης, η οποία υποστηρίζεται από δολοφονικά drones που πραγματοποιούν εξουσιοδοτημένες δολοφονίες του Λευκού Οίκου από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Ο Πρόεδρος Ομπάμα ενέκρινε ένα τακτικό πλάνο δολοφονιών, τις λεγόμενες «Kill Tuesday» (δολοφονικές Τρίτες), αλλά το χρονοδιάγραμμα του Προέδρου Τραμπ είναι πιθανότατα πιο αλλοπρόσαλλο.

Με το φετινό να είναι έτος εκλογών, ο θάνατος του George Floyd από τη μπλε πανούκλα στη Μινεάπολη καταδικάστηκε ευρέως από τα ίδια κόμματα που ενθάρρυναν και χρηματοδότησαν την εξάπλωση της θανατηφόρου μετάδοσης. Ο δημοκρατικός δήμαρχος της πόλης απέλυσε τους τέσσερις αστυνομικούς που συνέβαλαν στη σύνθλιψη του λαιμού του Floyd και ο Joe Biden, ο προεδρικός υποψήφιος που καυχιέται ότι με σκοπό τον έλεγχο της εξάπλωσης της μπλε πανούκλας, έγραψε τον νόμο για τον έλεγχο βίας και την επιβολή της τάξης του 1994, έγραψε στο Twitter ότι: «ο George Floyd άξιζε καλύτερα και η οικογένειά του αξίζει δικαιοσύνη. Η ζωή του είχε σημασία». Αλλά ο Biden και η ιστορία του κόμματός του ως φορείς μαζικού θανάτου μας λένε άλλα.

Ελλείψει άμεσης θεραπείας, είναι βέβαιο ότι ορισμένοι απειλούμενοι μαύροι άντρες – και γυναίκες που δεν έχουν ανοσία στη μπλε πανούκλα – θα καταφύγουν σε αυτοσχέδιες θεραπείες για να αποτρέψουν το λοιμό, όπως έκαναν ο Denmark Vesey, ο Nat Turner και, πιο πρόσφατα, μερικοί αδελφοί στο Ντάλας και στο Μπατόν Ρουζ.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

Πρόκειται για ταξικό πόλεμο πλέον

/2 Comments/in , /by

Η εικόνα κατά μήκος της λεωφόρου Μέλροουζ, μιας από τις πιο φημισμένες εμπορικές περιοχές του Λος Άντζελες, θυμίζει τη λέξη εκδίκηση. Θραύσματα από γυάλινες τζαμαρίες στο πεζοδρόμιο. Γκράφιτι στις βιτρίνες. Μυρωδιά καπνού παντού. Εδώ ήταν το επίκεντρο των λεηλασιών που έγιναν το Σάββατο βράδυ, λίγο πριν ο δήμαρχος Eric Garcetti κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε όλη την πόλη και απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 8 μ.μ. Ο Garcetti κάλεσε αργότερα τον Κυβερνήτη Newsom να φέρει την Εθνοφυλακή. Είναι η πρώτη φορά που η Εθνοφυλακή κατεβαίνει στους δρόμους του Λος Άντζελες από το 1992, όταν δημοσιεύτηκε η ετυμηγορία για τους δολοφόνους του Ρόντνεϊ Κινγκ. Σήμερα, την Κυριακή (30/5), τα στρατιωτικά οχήματα και τα στρατεύματα προστατεύουν ό,τι έχει απομείνει μετά το ξέσπασμα μαζικού θυμού και οργής.

Ποντάροντας στο φόβο του κοινού, το Fox News χαρακτήρισε την καταστροφή μετά τις διαμαρτυρίες του Σαββάτου «βίαιες ταραχές». Η ντόπια εφημερίδα L.A. Times φρόντισε να επισημάνει ότι υπήρχαν «διαφοροποιήσεις μεταξύ των διαδηλωτών» και στη συνέχεια συνέχισε να ενοχοποιεί ως έγκλημα τις λεηλασίες. Και την Κυριακή το πρωί, ο Τραμπ δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θα χαρακτηρίσει την Antifa τρομοκρατική οργάνωση. Πράγματι, οι διαδηλωτές που κατέβηκαν στους δρόμους του Λος Άντζελες για να εκφράσουν τη συλλογική οργή τους για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, ήταν ένα διαφοροποιημένο πλήθος με διαφοροποιημένες προθέσεις.

Οι άνθρωποι που κατηγορήθηκαν για τις λεηλασίες ήταν ένα μέρος αυτών που έμειναν στους δρόμους μετά τη διάλυση των συγκεντρώσεων. Τώρα θεωρούνται «κακοποιοί» και «κλέφτες» από όσους αγνοούν εύκολα την απογοήτευση και την οργή του πλήθους που εξαπλώθηκε στη Σάντα Μόνικα και σε όλο το Λονγκ Μπιτς το απόγευμα της Κυριακής. Η αγνόηση  του, ωστόσο, όχι μόνο κρύβει τον συστημικό ρατσισμό της Αμερικής, αλλά επίσης αδυνατεί να αντιμετωπίσει την τρομερή κοινωνική ανισότητα. Όπως εμφανίστηκε από το περασμένο Σαββατοκύριακο στους δρόμους του Λος Άντζελες και αλλού, η έκρηξη που συμβαίνει σε ολόκληρη τη χώρα αφορά τόσο το ταξικό ζήτημα όσο και τη φυλετική αδικία και την αστυνομική βιαιότητα.

Ο Τραμπ, με τον δικό του εγωιστικό τρόπο, ήλπιζε για αυτό το αποτέλεσμα, δηλώνοντας ότι ήθελε να γίνει «πρόεδρος σε καιρό πολέμου». Η ευχή έγινε πραγματικότητα. Οι φωτιές που έχει βάλει ο Τραμπ από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, έφτασαν τώρα στο κατώφλι του. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ένας πλήρης ταξικός πόλεμος σε εξέλιξη. Χωρίς αμφιβολία, ήταν μια τρομακτική καταιγίδα γεγονότων: η μαζική ανεργία λόγω πανδημίας που άγγιξε τα 40 εκατομμύρια, οι διαφοροποιήσεις στον θάνατο από τον κορωνοϊό λόγω της κοινωνικής και οικονομικής θέσης των ασθενών, η συνεχιζόμενη επίθεση στους μαύρους από μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομική δύναμη μαζί με μια επιχειρηματική κυβέρνηση που σκόπιμα δεν προστατεύει τους πιο ευάλωτους πολίτες της.

Η λεηλασία καταστημάτων είναι εγγενώς ένα ταξικό ζήτημα, είτε τη βλέπεις δικαιολογημένα είτε όχι (υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις φυσικά). Η πράξη της λεηλασίας είναι μια μακροχρόνια αμερικανική παράδοση, που χρονολογείται από την κλοπή των εδαφών των γηγενών και την αφρικανική σκλαβιά. Σήμερα, οι πλούσιοι άνθρωποι δεν λεηλατούν φυσικά τα εμπορικά κέντρα, είναι εξοικειωμένοι όμως με τη λεηλασία φυσικών πόρων και εργασίας, από τα ανθρακωρυχεία της Δυτικής Βιρτζίνιας μέχρι τις αποθήκες του Τζεφ Μπέζος της Άμαζον. Οι φτωχοί, ασκώντας τη λιγοστή τους δύναμη – ακόμη και με καταστροφικό και βίαιο τρόπο – εμφανίζουν μια εντελώς φυσική αντίδραση σε μια διαρκώς μειονεκτική κατάσταση ύπαρξης. Για αυτούς, η λεηλασία είναι μια κραυγή για βοήθεια, μια έκφραση απελπισίας.

Όλοι έχουμε δει το απαίσιο βίντεο. Ο αστυνομικός της Μινεάπολης Ντέρεκ Τσάβιν δολοφόνησε τον Τζορτζ Φλόιντ στο φως της ημέρας. Ο Φλόιντ, ασφυκτιούσε, φωνάζοντας τη μητέρα του. Όλοι έχουμε παρακολουθήσει τους σκληρούς λευκούς κυνηγούς, ένας ήταν και πρώην ντετέκτιβ, να κυνηγούν τον Αχμεντ Άρμπερι πριν τον σκοτώσουν. Είμαστε όλοι εξοικειωμένοι με τη μεγάλη λίστα των μαύρων που σκοτώθηκαν από αστυνομικούς με εντυπωσιακό ποσοστό – 2,5 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των λευκών. Γνωρίζουμε επίσης ότι το 20% του συνολικού πληθυσμού των μαύρων, ακόμη και πριν από την κρίση του κορωνοϊού, ζούσε σε σοβαρή φτώχεια, περίπου 9 εκατομμύρια άτομα. Οι συνθήκες σε ολόκληρη τη χώρα είναι ακόμη χειρότερες και, ως εκ τούτου, η βία θα συνεχίσει να εξαπλώνεται.

Φυσικά, τόσο η έντονη αδικία προς τους φτωχούς της χώρας μας όσο και η βιαιότητα εναντίον των μαύρων από τους αστυνομικούς – γκάνγκστερ που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση προηγούνται της κυβέρνησης του Τραμπ. Ο Κορνέλ Γουέστ το επεσήμανε το βράδυ της Παρασκευής στο Anderson Cooper 360:

«Έχετε μια νεοφιλελεύθερη πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος που βρίσκεται τώρα στη θέση του οδηγού… και πραγματικά δεν ξέρουν τι να κάνουν γιατί το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να δείχνουν περισσότερα μαύρα πρόσωπα, να δείχνουν περισσότερα μαύρα πρόσωπα. Αλλά πολλές φορές αυτά τα μαύρα πρόσωπα χάνουν τη νομιμοποίησή τους επειδή το κίνημα του Black Lives Matter υπήρξε την περίοδο που είχαμε έναν μαύρο Πρόεδρο, έναν μαύρο Γενικό Εισαγγελέα και έναν μαύρο Γενικός Γραμματέα Εσωτερικής Ασφάλειας».

Πιστεύετε ότι το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν φοβερό; Απλά περιμένετε. Εάν ο Ντέρεκ Τσάβιν απαλλαχθεί για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, οι πρόσφατες διαμαρτυρίες θα φαίνονται μικρές. Για να είμαστε καθαροί, μερικές από αυτές τις ταραχές, όπως η λεηλασία των μικρών επιχειρήσεων μειονοτήτων, είναι εντελώς αντιπαραγωγικές, γι’ αυτό και η Αριστερά έχει την υποχρέωση να οργανώσει και να κατευθύνει αυτή την οργή στους πραγματικούς δράστες, την καπιταλιστική τάξη και τους υπερασπιστές τους.

Η οικονομική και φυλετική καταπίεση στην Αμερική έχει φτάσει στο σημείο βρασμού. Η συστημική αλλαγή θα απαιτήσει μια συστηματική αναπροσαρμογή της οικονομικής και πολιτικής δομής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η απόγνωση θα οδηγεί μερικές από αυτές τις πράξεις, από την οπλοφορία μέχρι τα σπασμένα παράθυρα. Ωστόσο, είναι η υπάρχουσα φυλετική και ταξική δυναμική, η συνέπεια της ύπαρξης ενός καταπιεσμένου πληθυσμού, που θα συνεχίσει να τροφοδοτεί την εξέγερση – μια σοβαρή και εκτεταμένη εξέγερση που δεν θα μπορεί να περιορίσει για πολύ καιρό καμία επιβαλλόμενη απαγόρευση από δήμαρχο της πόλης.

Πηγή: CounterPunch

Μετάφραση: antapocrisis

Αλληλεγγύη στον Αμερικάνικο λαό!

/0 Comments/in /by

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Η δολοφονία του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία της Μινεάπολις πυροδότησε μια δίκαιη εξέγερση του αμερικανικού λαού που αντιμετωπίζει πρωτοφανή βία από την κυβέρνηση Τραμπ και το αμερικανικό κράτος μετρώντας πέντε νεκρούς μέχρι τώρα.

Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα αψηφώντας τις αστυνομικές απαγορεύσεις, την κρατική τρομοκρατία και την παρακρατική φασιστική βία. Απαιτούν να αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη, να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι, απαιτούν δημοκρατία και να σταματήσει ο ρατσισμός.

Τα αίτια της λαϊκής έκρηξης είναι όμως πολύ βαθύτερα. Βρίσκονται στην πρωτοφανή κοινωνική ανισότητα και εκμετάλλευση από μια όλο και πιο ολιγάριθμη και αδίστακτη μειοψηφία τρισεκατομμυριούχων ιδιοκτητών τραπεζών, πολυεθνικών και βιομηχανιών που διαφεντεύουν τη χώρα και τον πλανήτη, οργανώνοντας ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους με το ΝΑΤΟ.

Αυτούς εκφράζει η ρατσιστική, σκοταδιστική, σεξιστική και φιλοφασιστική κυβέρνηση Τραμπ η οποία άφησε να πεθάνουν πάνω από 100.000 χιλιάδες αμερικανοί από τον κορονοϊό, πρώτα από όλα αφροαμερικανοί, λατίνοι, εργάτες και φτωχοί κάθε χρώματος και φυλής. Με κυνική εφαρμογή μίας στρατηγικής ταχείας ανάπτυξης ανοσίας αγέλης για να μείνει «ανοιχτή» η παραγωγή και η αγορά.

Και μετά την πανδημία του κορονοϊού προστέθηκε και η επιδημία της ανεργίας των πάνω από 40 εκατομμύρια εργαζομένων, που έφερε η ακόμη βαθύτερη οικονομική κρίση που ξεπερνά την προηγούμενη του 2007 – 09.

Αυτή την Αμερική των εργαζομένων, του λαού, της δημοκρατίας, της προοδευτικής επιστήμης, δεν μπορεί να εκφράσει το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος. Την εκφράζει το σημερινό μεγαλειώδες μαζικό κίνημα που αναζητά την πολιτική του έκφραση.

Ο αμερικανικός λαός μάχεται χωρίς να χωρίζεται σε φυλές και φύλα. Δείχνει το δρόμο του ξεσηκωμού και του ενωτικού αγώνα σε όλη την ανθρωπότητα, μπροστά στην πολύπλευρη κρίση του καπιταλισμού την οποία θέλουν ξανά να φορτώσουν στην εργατική τάξη και τους λαούς.

Αυτό το δρόμο μπορεί να ακολουθήσει και ο ελληνικός λαός.

Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα!

Να ηττηθεί η κυβέρνηση Τραμπ!

Όλοι στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα

την Τετάρτη 3 Ιουνίου, στις 7 μμ

και στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία

Η διατομεακότητα είναι η τρύπα που πέσαμε και η αφροαπαισιοδοξία είναι ένα φτυάρι. Ας σταματήσουμε να σκάβουμε. (Για την πολιτική των ταυτοτήτων – Μέρος 1ο)

/0 Comments/in , /by

Ήρθε η ώρα να αποδομήσουμε κριτικά την πολιτική που στηρίζεται στη διατομεακότητα[i] καθώς και το νόθο παιδί της, την αφρο-απαισιοδοξία[ii].

Η Αριστερά των ΗΠΑ έχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα, που ίσως είναι η ρίζα όλων των άλλων προβλημάτων της. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ορίζεται στο έδαφος της ταξικής συνείδησης ή ταξικών σχημάτων. Η συμμετοχή στα συνδικάτα ανέρχεται στο 5% του εργατικού δυναμικού και τα μεγάλα συνδικάτα ελέγχονται εδώ και καιρό από το Δημοκρατικό Κόμμα. Έτσι, η Αμερικανική Αριστερά αποτελείται από τους μαύρους ακτιβιστές που είναι εγκλωβισμένοι στο κουτάκι τους, από τους ακτιβιστές για ζητήματα φύλου που είναι εγκλωβισμένοι στο δικό τους κουτάκι, από τους μετανάστες και τους αλληλέγγυους που είναι στο δικό τους κουτί, από τους οικολόγους αγωνιστές που έχουν τη δικιά τους γωνία, και από τον κάθε έναν που βρίσκεται στο δικό του κουτάκι. Ο καθένας από εμάς επιχειρεί επίμονα να αναγάγει σε μείζον τη «δική του» εμπειρία. Αν είμαστε τυχεροί, εξασκούμε πού και πού την περίφημη «διατομεακότητα».

Είναι μια συνταγή για την αποτυχία. Αλλά αυτές είναι οι ΗΠΑ, λέμε στους εαυτούς μας, όπου, για κάποιο λόγο, μια Αριστερά της ταξικής πάλης, δεν έχει γεννηθεί ποτέ. Προσαρμοζόμενοι σε αυτή την τοξική πραγματικότητα, αρνούμενοι να αναλάβουν την ευθύνη για κάποια αλλαγή, οι Αμερικανοί αριστεροί έχουν αναπτύξει μια απατηλή γλώσσα, μια μέθοδο που έχει δημιουργήσει ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η ταξική ανάλυση είναι ξεπερασμένη και αποθαρρύνεται, ενώ ο ταξικός αγώνας εξοβελίζεται από την ημερήσια διάταξη. Η διατομεακότητα και το υιοθετημένο παιδί της, η αφρο-απαισιοδοξία, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ντουλάπας στην οποία η αμερικανική Αριστερά έχει κλειδώσει τον εαυτό της.

Η διατομεακότητα χρησιμοποιήθηκε αρχικά από την ακαδημαϊκό Kimberlé Crenshaw όταν εξέταζε μια αστική δίκη στην οποία μια μαύρη γυναίκα ισχυρίστηκε ότι είχε πέσει θύμα διακρίσεων και ως μαύρη ΚΑΙ ως γυναίκα. Παραδόξως, το δικαστήριο απέρριψε την αξίωσή της, λέγοντας ότι η ενάγουσα έπρεπε να επιλέξει αν θα επικαλούνταν διάκριση με βάση το φύλο ή με βάση τη φυλή, καθώς δεν έπρεπε να επιλέξει και τα δύο. Η Crenshaw δημιούργησε τον όρο διατομεακότητα για να καλύψει αυτές τις περιπτώσεις πολλαπλών και επικαλυπτόμενων καταπιέσεων. Ως νομική θεωρία δεν απέκτησε ιδιαίτερη ισχύ. Αλλά στον πολιτικό κόσμο και στο χώρο των μη κερδοσκοπικών οργανισμών, η διατομεακότητα έχει γίνει μια ευρέως διαδεδομένη λέξη.

Στον κόσμο της πολιτικής και των μη κερδοσκοπικών οργανώσεων η διατομεακότητα έχει υποκαταστήσει την παραδοσιακή αριστερή αντίληψη της αλληλεγγύης που αναπτύσσεται κατά τη συλλογική μάχη ενάντια στον ταξικό εχθρό. Η διατομεακότητα δεν αρνείται την ύπαρξη ταξικής πάλης, απλώς ρητορικά την υποβαθμίζει σε κάτι σαν τις μάχες ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται τα ΑΜΕΑ, οι ηλικιωμένοι. Τη θεωρεί ισοδύναμη με τη μάχη ενάντια στη λευκή υπεροχή, στο σεξισμό, στο σπισισμό [iii]και γενικά τις μάχες ενάντια σε μια μεγάλη λίστα όλων των αρνητικών φαινομένων. Το ύπουλο στοιχείο γύρω από την αντικατάσταση της αλληλεγγύης από τη διατομεακότητα είναι ότι η διατομεακότητα συνιστά λαθρεμπόριο εννοιών που υποσκάπτει την πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη.

Η διατομεακότητα σημαίνει ότι ο καθένας βάζει πρώτα το δικό του συμφέρον, τη δική του καταπίεση – αν και αυτό δεν ομολογείται πάντα, διότι τότε η αντίφαση θα ήταν προφανής. Η περίτεχνη διατύπωση για το ζήτημα είναι ότι όλοι θέτουν ως μείζον ζήτημα την ξεχωριστή δική τους καταπίεση και λειτουργούν ως σύμμαχοι, αν, και όταν, τα συμφέροντά τους συναντιούνται. Όλη αυτή η ιστορία καταλήγει σε ανοησία, σαν την ανοησία στην οποία κατέληξαν οι επικεφαλής των πορειών με τα ροζ γατο-καπέλα[iv] που δήλωσαν στη Cindy Sheehan[v] ότι το γυναικείο κίνημα τους δεν μπορεί να ασχοληθεί με την αντίσταση στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό «μέχρις ότου όλες οι γυναίκες απελευθερωθούν».

Το σύμπλεγμα των μη κερδοσκοπικών οργανισμών, το οποίο χρηματοδοτείται από το πλουσιότερο 1% της κοινωνίας, προωθεί και ανταμείβει τη διατομεακότητα σε κάθε ευκαιρία, ακριβώς επειδή αυτή θάβει και αποκηρύσσει την ταξική πάλη. Η διατομεακότητα μας έχει ενσταλάξει την αντίληψη ότι η Αριστερά είναι ενοχλητικές εκλογικές ομάδες πίεσης που διαμαρτύρονται, επιδιώκοντας χρηματοδότηση και σταδιοδρομία για τους επικεφαλής τους, αντί για τη δύναμη που προσπαθεί να ανατρέψει την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων και να αγωνιστεί για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Ακόμη και η Χίλαρι Κλίντον χρησιμοποιεί πλέον τη λέξη διατομεακότητα.

H αφρο-απαισιοδοξία είναι ένας όρος που δημιουργήθηκε από τον Δρ Frank Wilderson από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Irvine, και συνιστά το αφρικανικό παιδί της διατομεακότητας. Η αφρο-απαισιοδοξία, όπως λέει ο Wilderson, είναι η συνειδητοποίηση ότι οι μαύροι δεν έχουν φυσικούς συμμάχους πουθενά, ότι γεννιόμαστε με σιδερένιους χαλκάδες στα πόδια μας, σημάδια από το μαστίγιο στην πλάτη μας και θηλιές στους λαιμούς μας. Οι μαύροι, λέει ο Wilderson, είναι «σε μια κατάσταση οντολογικού θανάτου» και οι νεκροί δεν έχουν συμμάχους, τουλάχιστον όχι ανάμεσα στους ζωντανούς. Ο Wilderson τουλάχιστον είναι ειλικρινής. Παραδέχεται ανοικτά ότι η αφρο-απαισιοδοξία δεν οδηγεί πουθενά και δεν προσφέρει απαντήσεις σε στρατηγικά ή ακόμα και άμεσα ερωτήματα. Ο στόχος του Wilderson μοιάζει με το στόχο ενός ηλικιωμένου που ρίχνει φραστικά πυροτεχνήματα και δεν νοιάζεται πολύ για το πού ή πώς θα εκραγούν, φτάνει να εκραγούν. Του φτάνει, ό,τι κι αν γίνει.

Αλλά στο πλαίσιο μιας Αριστεράς των ΗΠΑ που απλά ΔΕΝ διεξάγει ταξική πάλη, τα πυροτεχνήματα του Wilderson εκτοξεύονται ξανά και ξανά, τόσο από τους μεγαλύτερους, που θα όφειλαν να γνωρίζουν καλύτερα, όσο και από τους νεότερους, που ψάχνουν να ταιριάξουν με αυτό που θεωρείται ως «κίνημα». Η διατομεακότητα που κυριαρχεί στην Αριστερά των ΗΠΑ είναι ένα είδος δηλητηριώδους ατμόσφαιρας στην οποία η επικολυρική πρόζα της αφρο-απαισιοδοξίας ταιριάζει και ευδοκιμεί. Είναι ένας τόπος, όπου ο ανέντιμος μπορεί να προσποιηθεί, και ο ανυποψίαστος μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχουν απαντήσεις. Ακόμη και αν ο Wilderson παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν.

Για να είμαστε δίκαιοι, κάποιοι ακτιβιστές της διατομεακότητας, προσποιούνται ότι αποδέχονται και στηρίζουν την ταξική πάλη. Η Patrice Cullors, μία από τις τρεις συνιδρύτριες του διάσημου hashtag #blacklivesmatter, ανακήρυξε τον εαυτό της και την Alicia Garza «έμπειρους μαρξιστές». Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι ένας έμπειρος μαρξιστής θα εξέταζε την ιστορία των ΗΠΑ και θα κατανοούσε ότι δεν υπάρχουν ταξικές οργανώσεις ή μέτωπα που κάνουν ταξικό αγώνα, συνεπώς θα προσπαθούσε να ξεπεράσει τα εμπόδια ώστε να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν τέτοιες οργανώσεις και μέτωπα.

Αλλά ο θρίαμβος της διατομεακότητας έχει οδηγήσει την αμερικανική Αριστερά στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Η διατομεακότητα παριστάνει ότι ο ταξικός αγώνας και η ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης και η μάχη για την εξουσία είναι πράγματα ανέφικτα, αδύνατα, μη ρεαλιστικά ή απλώς δευτερεύοντα, μπροστά στον αγώνα για ζητήματα φύλου, για τους μετανάστες, για το περιβάλλον. Ή, στην περίπτωση της αφρο-απαισιοδοξίας, είναι δευτερεύοντα μπροστά στους αγώνες ενάντια στους σιδερένιους χαλκάδες και τις θηλιές στο λαιμό μας που αισθανόμαστε οι μαύροι. Η διατομεακότητα καλεί την Αριστερά να προσαρμοστεί στην αδυναμία και στην δηλητηριώδη μας ατμόσφαιρα, δεν την καλεί να αγωνιστεί για την εξουσία, για να υπάρξει κοινωνική αλλαγή.

Η διατομεακότητα είναι μια βαθιά τρύπα. Η αφρο-απαισιοδοξία είναι ένα φτυάρι. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να σκάβουμε.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis.gr

[i] ΣτΜ. Η διατομεακότητα (intersectionality) είναι διαδεδομένος όρος στην αμερικανική Αριστερά και σημαίνει την ενασχόληση με τις ταυτότητες που ορίζονται από το φύλο, τη φυλή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, τις διατροφικές προτιμήσεις κλπ, θεωρώντας ότι οι καταπιέσεις που προκύπτουν σε αυτούς τους τομείς είναι κυρίαρχες και οι αντίστοιχοι καταπιεζόμενοι πρέπει να συντονιστούν βάζοντας στην προμετωπίδα τους ο καθένας το πρόβλημά του.

[ii] ΣτΜ. Η αφρο-απαισιοδοξία είναι όρος που αναφέρεται στην ιδιαίτερα δυσχερή θέση των μαύρων θεωρώντας ότι φέρουν στη συμπεριφορά και στην ιδεολογία τους τα αποτελέσματα αιώνων καταπίεσης, σκλαβιάς και μαρτυρίων.

[iii] ΣτΜ. Η έννοια σπισισμός δηλώνει τη διάκριση μεταξύ διαφορετικών ζωικών ειδών, πράγμα που αποφέρει και την εκμετάλλευση κάποιων ειδών από κάποια άλλα, συνήθως εννοείται η εκμετάλλευση των ζώων από τους ανθρώπους.

[iv] ΣτΜ. Ο Dixon αναφέρεται στο PussyHat project και στο ρόλο του στις Πορείες των Γυναικών, το κίνημα που ξέσπασε κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Τραμπ, κατά το οποίο χιλιάδες γυναίκες διαμαρτύρονταν για τη σεξιστική συμπεριφορά του Τραμπ φορώντας ροζ καπέλα με αυτάκια γάτας, φτιαγμένα από τις ίδιες.

[v] ΣτΜ. Ακτιβίστρια ενάντια στον πόλεμο, μητέρα στρατιώτη που σκοτώθηκε στο Ιράκ. Πολιτικοποιήθηκε γρήγορα μετά το θάνατο του γιού της και έπαιξε ρόλο στο αντιπολεμικό κίνημα.

Με τι θα μοιάζει μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα;

/0 Comments/in , /by

Ας το παραδεχτούμε, η Αριστερά στις ΗΠΑ είναι πολύ μακριά από το να διεκδικήσει την εξουσία.

Μία από τις πολλές χρήσιμες ερωτήσεις που τέθηκαν στο Αριστερό Φόρουμ της προηγούμενης εβδομάδας στη Νέα Υόρκη, κάλεσε ορισμένους από εμάς να εικάσουμε με τι θα έμοιαζε μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα. Εδώ είναι οι σκέψεις μου.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς.

Και τα δύο αυτά κόμματα είναι δημιουργήματα και υπηρέτες του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας. Η αντίστοιχη κοινωνική τους βάση διαφέρει, το ένα είναι το Κόμμα του Λευκού Ανθρώπου, ενώ το άλλο είναι υποχρεωμένο να ισχυριστεί ότι δεν αποτελεί καθόλου ένα κόμμα του κεφαλαίου. Το 1936 οι κομμουνιστές οδήγησαν όλη σχεδόν την αμερικανική Αριστερά και το εργατικό κίνημα στο Δημοκρατικό κόμμα. Για πολλούς, τα επόμενα βήματα είναι τόσο αμετακίνητα που πλέον δεν αποτελούν ιστορία, αλλά γεωλογία. Παρά τις προσπάθειες των καλύτερων ανθρώπων κάθε επόμενης γενιάς, οι Δημοκρατικοί παραμένουν το κόμμα του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας.

Οι ακτιβιστές της βάσης των Δημοκρατικών μπορούν να αιμοδοτούν το κόμμα τους με ενέργεια και αξιοπιστία, αλλά βρίσκονται στο χώρο των αποσκευών, όχι στο τιμόνι. Δεν υπάρχουν ιμάντες μεταβίβασης ανάμεσα στις επιθυμίες τους και στο τι πραγματικά κάνουν οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί. Οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί δέχονται εντολές τους από τους πλούσιους χρηματοδότες τους, όχι από αριστερούς ακτιβιστές του κόμματός τους. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που το Κόμμα των Πράσινων το κάνει σωστά.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την εταιρική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία.

Δεν είναι ότι πολλές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις δεν κάνουν μεγάλη και αναγκαία δουλειά. Το πρόβλημά τους είναι ότι εξαρτώνται από τη γενναιοδωρία του πλούσιου για να επιτευχθεί αυτό το έργο, να πληρωθούν οι μισθοί και οι λογαριασμοί. Ο μη κερδοσκοπικός τομέας έχει αναπτύξει τη δική του κουλτούρα, στην οποία οι οργανώσεις διευθύνονται από αξιωματούχους που βρίσκονται στο έλεος των διοικητικών συμβουλίων τους, και όλοι μαζί βρίσκονται στο έλεος των πλούσιων που τους χρηματοδοτούν. Οι εκκλησίες εξαρτώνται επίσης από τους πλούσιους δωρητές για να πληρώνονται οι λογαριασμοί, και συχνά, με την προστασία φιλικών πολιτικών, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα των συμβάσεων των σχολικών ναύλων.

Στις ΗΠΑ, οι αριστερές οργανώσεις που το βλέπουν σωστά, είναι τα εργατικά συνδικάτα που λειτουργούν «από κάτω προς τα πάνω», τα οποία στηρίζονται στην ενίσχυση των μελών τους για να βγάζουν τα λειτουργικά έξοδα. Είναι ένα μοντέλο που θα έπρεπε να μιμηθούμε.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά πρέπει να είναι άνευ όρων ενάντια στην αυτοκρατορία.

Σε αυτό το βράχο εξόκειλε πάνω από εκατό χρόνια πριν, η σοσιαλιστή Διεθνής, όταν οι λεγόμενοι σοσιαλιστές και τα κόμματά τους σε ορισμένες χώρες πήραν το μέρος των εθνικών κυβερνήσεών τους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντί να πάρουν το μέρος των εργατικών τάξεων, των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων λαών.

Με περίπου χίλες μικρές και μεγάλες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη, καθώς και υποβρύχια και πολεμικά πλοία σε όλους τους ωκεανούς, οι ΗΠΑ είναι η κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη του κόσμου. Μέχρι τώρα η ανθρωπότητα έχει εμπειρία πολλών αιώνων από αυτοκρατορίες. Οι αυτοκρατορίες ποτέ δεν ωφελούν τους φτωχούς, μόνο τους πλούσιους και ισχυρούς, και ο 21ος αιώνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό. Το πρώτο καθήκον μιας αμερικανικής Αριστεράς που αξίζει να λέγεται Αριστερά είναι να σταθεί ενάντια στην αυτοκρατορία.

Για ορισμένους Αμερικανούς αριστερούς, ακόμα και για ορισμένους αυτοαποκαλούμενους σοσιαλιστές, αυτό φαίνεται να είναι δύσκολο. Ο Bernie Sanders υποστηρίζει με ενθουσιασμό τους αμερικανικούς πολέμους και τους δολοφονικούς οικονομικούς αποκλεισμούς σε όλο τον κόσμο. Όταν ο επαναστάτης μαύρος εθνικιστής[i] Chokwe Lumumba εξελέγη με τους Δημοκρατικούς στο Μισισιπή, σιώπησε την επί χρόνια κριτική του για την αυτοκρατορία. Και οι Berniecrats[ii] της Επανάστασής μας σοκάρουν με το πόσο λίγα λόγια έχουν να πουν για ό,τι συμβαίνει εκτός των συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά πρέπει να αναπτύξει την αλληλεγγύη ως αντίδοτο στην λευκή υπεροχή.

Αυτό που ονομάζεται διατομεακότητα[iii] συχνά στηρίζεται περισσότερο στο διαχωρισμό και στην ενοχοποίηση παρά στην αναγνώριση κοινών συμφερόντων και στην ένωση των ανθρώπων για να υπερασπιστούν αυτά τα κοινά συμφέροντα. Βασίζεται στο να αποδίδονται μαγικές και υπεριστορικές δυνάμεις στη θεωρία της «λευκής υπεροχής» και οδηγεί σε αόριστες πολιτικές θέσεις, όπως οι ομάδες με ειδική στοχοθεσία και που εύκολα ηττώνται. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς και γιατί η διατομεακή διάσταση έχει γίνει το ευαγγέλιο των οργανισμών που χρηματοδοτούνται από τον μη κερδοσκοπικό τομέα καθώς και γιατί η διατομεακότητα είναι ιδιαίτερα ευνοημένος ακαδημαϊκός κλάδος.

Η αλληλεγγύη προσφέρει ένα πιο αισιόδοξο όραμα για την ανθρωπότητα, καθώς η λευκή υπεροχή ξεπερνιέται από τον κοινό αγώνα για το συμφέρον όλων, και όχι από τη διάσπαση της ανθρωπότητας στους ενάρετους καταπιεσμένους, τους συμμάχους τους και τους αμετανόητους, θλιβερούς υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον. Και μέσα και έξω από τις ΗΠΑ, της γης οι κολασμένοι είναι πλειοψηφία και ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε μια πλειοψηφική αριστερά είναι με έκκληση στην αλληλεγγύη.

  1. Μια αυθεντική αριστερά πρέπει να εκφράζει μια συνειδητή ταξική αντίθεση στον καπιταλισμό.

Η τάξη ή η λέξη ταξικός δεν είναι ταμπού στον λόγο της Βόρειας Αμερικής, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχει. Είναι όμως πολύ, πολύ πραγματική. Ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ταξική κυριαρχία όσων κατέχουν κεφάλαιο, των υποψηφίων που κατεβάζουν στις εκλογές και των στηριγμάτων τους.

Τα τελευταία χρόνια, αυτή η συνειδητοποίηση αποτέλεσε μια σημαντική πρόοδο του Κινήματος Occupy.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά στις ΗΠΑ θα πρέπει να δημιουργήσει χώρους και σχέσεις συζήτησης και διαβούλευσης.

Αυτή τη στιγμή, τέτοιοι χώροι και σχέσεις δεν υπάρχουν. Επιτρέψαμε στο Twitter και στο Facebook να μας επιβάλουν τρόπους που εφαρμόζουμε πλέον και στην πραγματική ζωή και φυσικά και στον διαδικτυακό διάλογο. Διαφωνείς με κάποιον; Τότε τον χαρακτηρίζεις, τον ταπώνεις φραστικά, τον κάνεις block ή delete, τον ξαναχαρακτηρίζεις και τον κάνεις unfollow. Αυτό οδήγησε πολλούς από εμάς να μιλάμε και να διαβάζουμε μόνο εκείνους με τους οποίους συμφωνούμε και με κανέναν άλλον. Έγραψα για αυτό κάτι πριν από μερικές εβδομάδες, οπότε δεν θα επαναληφθώ, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Jodi Dean περιγράφει εδώ και χρόνια τις παγίδες αυτού που ονομάζει “καπιταλισμό της επικοινωνίας”. Πηγαίνετε παρακαλώ να διαβάσετε ή να ακούσετε τι έχει να πει σχετικά με το θέμα, και σας ευχαριστώ. Έχει επίσης να πει πολλά για την ανάγκη για ένα κόμμα.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να δημιουργήσει οικονομικές και κοινωνικές οργανώσεις που προδιαγράφουν τον κόσμο που θέλουμε να οικοδομήσουμε, τον κόσμο που θα αντικαταστήσει τις περιβαλλοντοκτόνες και γενοκτονικές αλυσίδες κατανάλωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να ανατραπεί ο καπιταλισμός για να καταλάβουμε με τι μοιάζουν οι δίκαιες και βιώσιμες οικονομίες κλίμακας, τόσο σε μικροοικονομικό όσο και σε μακροοικονομικό επίπεδο. Πρέπει από τώρα να παράξουμε και να φάμε, πρέπει από τώρα να εκπαιδεύσουμε τους νέους μας, να παρέχουμε υγειονομική περίθαλψη, πρέπει τώρα να φροντίσουμε τους ηλικιωμένους μας και τώρα πρέπει να σώσουμε τον πλανήτη από τον οποίο εξαρτάμε την ίδια μας τη ζωή.

Η οργάνωση νέων σχέσεων παραγωγής, διανομής, μεταφοράς, ανακύκλωσης και παράδοσης υπηρεσιών είναι καθήκοντα που οι μεγάλοι καπιταλιστικοί τομείς των ΗΠΑ έχουν παραμελήσει. Έχουμε ήδη δει ότι η εκλογή δημάρχων και νομοθετών σε Κογκρέσο και Γερουσία, δεν αλλάζει απαραιτήτως τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργούνται και συλλέγονται τα τρόφιμά μας, ούτε αν οι χώροι εργασίας μας διευθύνονται δημοκρατικά, αν οι γειτονιές μας είναι ζωντανές, τι απόβλητα δημιουργούμε, ή αν η εκπαίδευσή μας, η μεταφορά μας και όλα τα συστήματά μας εξυπηρετούν τους ανθρώπους και τον πλανήτη περισσότερο από τα κέρδη ή όχι.

Μια αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες βοηθώντας προς μια δημοκρατική – συνεταιριστική διαχείριση του στεγαστικού προβλήματος, των τεχνών, της υγειονομικής περίθαλψης, της παροχής υπηρεσιών και κατασκευών κάθε είδους. Διαφορά οι πράξεις μας θα παραμείνει πολύ μακριά από τις δηλώσεις μας.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να γεννήσει ένα επαναστατικό κόμμα των εργαζόμενων τάξεων.

Χωρίς κόμμα όλοι εδώ είμαστε ακτιβιστές, υπόλογοι σε κανέναν πέρα από τη συνείδησή μας. Αυτό δεν οδηγεί στο να διεκδικήσουμε την εξουσία, οδηγεί σε “ακτιβιστικό ακτιβισμό” εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια λέξη. Τα κόμματα είναι τα μέσα συλλογικής θέλησης με τα οποία διαμορφώνουμε τον κόσμο γύρω μας. Τα επαναστατικά κόμματα δεν περιορίζονται επίσης στις εκλογικές εκστρατείες.

Σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε, θα μπορούσαμε να περιμένουμε πραγματικά υπαρκτά εργατικά συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να δημιουργήσουν μαζί ένα κόμμα της εργατικής τάξης που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά την κατεστημένη τάξη. Αλλά με την πυκνότητα των συνδικάτων να κυμαίνεται, με αισιόδοξους υπολογισμούς, γύρω στα 7 ή 8 τοις εκατό, αυτό δεν φαίνεται πιθανό. Μπορεί να χρειαστεί πρώτα να ιδρυθεί ένα κόμμα ή τοπικά κόμματα, τα οποία θα χρηματοδοτηθούν από τα δικά τους μέλη και μετά, τα ίδια τα κόμματα θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να προσδιορίσουν τα στρατηγικά σημεία για να οργανωθούν τα συνδικάτα, συμπράττοντας με τους διαθέσιμους συμμάχους και υλοποιώντας τη συγκεκριμένη δουλειά.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

[i] ΣτΜ. Αναφέρεται στον μαύρο εθνικισμό, στο κίνημα δηλαδή που θεωρεί ότι οι μαύροι είναι ένα έθνος που πρέπει να ενωθεί και να έχει αναφορά στη μαύρη ταυτότητα, ώστε να αποτρέψει την εκμετάλλευση που υφίσταται από τους λευκούς (MalcolmX, Stokely Carmichael κλπ).

[ii] ΣτΜ. Έτσι ονομάζονται οι υποστηρικτές του Bernie Sanders, ειδικά όσοι αριστεροί πίστεψαν ότι η κούρσα για την εκλογή του Sanders θα ήταν ευνοϊκή για την υπόθεση της Αριστεράς.

[iii] ΣτΜ. Ο συγγραφέας αναφέρεται στην έντονη, σχεδόν αποκλειστική εμπλοκή της Αριστεράς και του κινήματος στο θέμα των ταυτοτήτων (φύλο, φυλή, σεξουαλικός προσανατολισμός κλπ), παραγνωρίζοντας την ενότητας της τάξης. Στο συγκεκριμένο ζήτημα θα επανέλθουμε με ειδικό σημείωμα του Bruce Dixon.