Άρθρα

Ας ξαναθυμηθούμε -με αφορμή τον Νίκο Μανιό- τον Τσολάκογλου

Του antapoΚΡΙΤΗ.

Εμποδίστηκε σήμερα, νωρίς το πρωί, αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ που πήγε να «τιμήσει» το Πολυτεχνείο. Η αντιπροσωπεία ήταν διαλεγμένη. Ο Π. Ρήγας ως κυβερνητικό στέλεχος, ο Ν. Τόσκας για να μας θυμίσει ότι αν και Εύελπις επί Χούντας, υπήρξε και αντιστασιακός, ο Θ. Δρίτσας γιατί ακατάβλητος νομίζει εδώ και τρία χρόνια ότι παραμένει αριστερός, και ο Ν. Μανιός ως χαρακτηριστική φιγούρα της ένοπλης αντίστασης στη Χούντα με το Κίνημα 20ης Οκτώβρη.

Όλοι οι προαναφερθέντες διαμαρτυρήθηκαν εντόνως για τον προπηλακισμό που υπέστησαν από τους φοιτητές, ξεχνώντας σκόπιμα ότι τέτοιον ή αντίστοιχο προπηλακισμό υφίσταται κάθε κυβέρνηση, στη συγκεκριμένη επέτειο, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Η στήλη διατηρεί το δικαίωμά της να μην καταδικάζει αυτούς τους προπηλακισμούς. Προτιμά να διαμαρτύρεται για τον εξοντωτικό οικονομικό και κοινωνικό προπηλακισμό που υφίσταται ο λαός τα τελευταία χρόνια, από όλες διαδοχικά τις κυβερνήσεις και σήμερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ανάμεσα στις διαμαρτυρίες, ξεχώρισε αυτή του Ν. Μανιού που με αμετροέπεια και απόλυτη έλλειψη συναίσθησης του τι είναι και τι εκφράζει σήμερα αυτός και το κόμμα του, χαρακτήρισε τους φοιτητές που τον εμπόδισαν να «τιμήσει» το Πολυτεχνείο ως «αυριανούς φασίστες».

Φυσικά τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει ότι κάποιοι από όσους σήμερα διαμαρτύρονται ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και στη φιλοαμερικάνικη, νεοφιλελεύθερη πολιτική του, δεν θα καταλήξουν αύριο στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ ή και στην ακροδεξιά. Ο ίδιος άλλωστε ο Ν. Μανιός, επί χούντας έβαζε βόμβες ενάντια στη δικτατορία και στους Αμερικάνους και σήμερα υπηρετεί τα μνημόνια, τις αντιλαϊκές πολιτικές και στηρίζει τη φιλοαμερικανικότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Κανένας δεν μας λέει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Μανιό ανάμεσα στους φοιτητές που διαμαρτυρήθηκαν σήμερα για την κυβερνητική υποκρισία. Κανένας δεν μας λέει ότι δεν μπορούν και σήμερα και αύριο να υπάρξουν Μανιοί που να μετατραπούν από αγωνιστές σε όργανα της εξουσίας, από αντιστασιακούς σε ντήλερ των ΗΠΑ, από αριστερούς σε μνημονιακούς.

Με αφορμή όμως την αμετροέπεια Μανιού, που έσπευσε να χαρακτηρίσει φασίστες όσους τον αποδοκίμασαν, δεν μπορέσαμε παρά να θυμηθούμε τον Τσολάκογλου.

Όχι, δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον έναν με τον άλλον. Ούτε να εκτοξεύσουμε τον χαρακτηρισμό “Τσολάκογλου” με την ίδια ευκολία που πλείστοι υποστηρικτές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν για τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες τελικά αποδείχθηκε ότι εφάρμοζαν ότι εφαρμόζει και ο ΣΥΡΙΖΑ λίγο νωρίτερα. Μας ενδιαφέρει όμως μια ανατριχιαστική ομοιότητα.

Ο στρατηγός Τσολάκογλου έμεινε στην ιστορία ως κουίσλιγκ, προδότης της πατρίδας, που υπέγραψε -επειδή έτσι έκρινε- συνθηκολόγηση με τη ναζιστική Γερμανία και στη συνέχεια ανέλαβε τη διακυβέρνηση ως δοτός, κατοχικός πρωθυπουργός.

Νωρίτερα όμως, ο Τσολάκογλου υπήρξε, για τα αστικά δεδομένα, έξοχος και ικανός στρατιωτικός, και αναμφισβήτητα πατριώτης. Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Πρώτο Παγκόσμιο, στη Μικρασιατική εκστρατεία και ήταν παρών όπου η πατρίδα τον κάλεσε. Τον Νοέμβριο του 1940, ως αντιστράτηγος πλέον, ηγήθηκε του μετώπου στη Δυτική Μακεδονία και με έναν ευφυέστατο ελιγμό, παρά τους δισταγμούς των ανωτέρων του, κέρδισε τη μάχη του Μόραβα, ξεκινώντας έτσι την ελληνική αντεπίθεση στα εδάφη της Αλβανίας.

Το παρελθόν του, για τα αστικά δεδομένα, υπήρξε σπουδαίο. Ο Τσολάκογλου υπήρξε πατριώτης και όχι προδότης. Με τη βεβαιότητα ότι είναι πατριώτης, αποφάσισε, τον Απρίλη του 41, τη συνθηκολόγηση. Σκέφτηκε με ψυχρό κεφάλι τις συνέπειες από μια παράλογη συνέχιση της ένοπλης αντίστασης στους Γερμανούς. Πρόσφατα άλλωστε μας υπενθύμισε ο Α. Τσίπρας από το Βερολίνο ότι έτσι πρέπει να παίρνονται οι σωστές αποφάσεις.

Ο Τσολάκογλου την ώρα που υπέγραφε, αλλά και χρόνια αργότερα, ισχυριζόταν ότι ήταν πατριώτης. Υπέγραψε γιατί δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Το ίδιο όμως έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπήρχε εναλλακτική και υπέγραψε.

Ο Τσολάκογλου ισχυρίστηκε  ότι αν δεν υπέγραφε οι συνέπειες θα ήταν ανυπολόγιστες. Το ίδιο όμως ισχυρίστηκε και ο Τσίπρας με τον Μανιό και τον κάθε Μανιό.

Με την ίδια βεβαιότητα που ο Τσολάκογλου επικαλούνταν το παρελθόν του για να πείσει τον εαυτό του ότι είναι πατριώτης, ο Μανιός επικαλείται το παρελθόν του για να πείσει τον εαυτό του ότι είναι αγωνιστής. Ούτε ο πρώτος έπειθε, ούτε ο δεύτερος πείθει. Το επιχείρημά τους όμως είναι απελπιστικά όμοιο.

Το παρελθόν και του ενός και του άλλου, είναι κάτι σαν πασαπόρτι για κάθε τι που μπορουν να κάνουν στο παρόν και στο μέλλον. Για κάθε λάθος, για κάθε έγκλημα, για κάθε προδοσία.

Υπήρξα πατριώτης, είπε ο Τσολάκογλου, και ορκίστηκε κατοχικός πρωθυπουργός μετά τη συνθηκολόγηση του στρατού το 1941. Με την αμετροέπεια που του έδινε το παρελθόν, όχι απλά δικαιολογούσε τη στάση του, αλλά κατηγορούσε τους αντιπάλους του για προδότες.

Υπήρξα αγωνιστής, είπε ο Μανιός, και έφτυσε στις αξίες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μετά τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης το 2015. Με την αμετροέπεια που του δίνει το παρελθόν, όχι απλά δικαιολογεί τη στάση του, αλλά κατηγορεί όσους τον αποδοκίμασαν για φασίστες.

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα λέει ο λαός. Και τα στερνά είναι αμείλικτα και για τον Τσολάκογλου, και για τον Μανιό.