ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Archives

Άρθρα

Κοινή ανακοίνωση Συλλόγου Διάδοσης Μαρξ. Σκέψης «Γ. Κορδάτος» & Παρέμβασης για τις Ευρωεκλογές

26 Απριλίου 2024/0 Comments/in Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

1. Η ΕΕ συγκροτήθηκε από τις απαρχές της (αρχικά ως ΕΚΑΧ κι έπειτα ως ΕΟΚ) ως σύμπραξη των ισχυρότερων ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών με το πρόσχημα της διασφάλισης της ειρήνης στην ευρωπαϊκή επικράτεια, αποκρύπτοντας τους ταξικούς στόχους που ήταν ο ανταγωνισμός με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα και η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τα κράτη του σοσιαλισμού. Έκτοτε με αποφάσεις – σταθμούς (βλέπε Συνθήκη Μάαστριχτ, Λευκή Βίβλος, Ατζέντα 2000, οδηγία Μπολκενστάιν κ.ά.) εντάθηκε η εκμετάλλευση των εργαζομένων και έγινε αναδιανομή του πλούτου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Η ΕΕ ενώ φιλοδοξούσε να παίξει ρόλο παγκόσμιας δύναμης, σήμερα βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων, έρμαιο και υποχείριο των ΗΠΑ, πρωτοστατεί στις αμερικανόπνευστες εκστρατείες ανά τον κόσμο, σε μια πορεία διαρκούς υποβιβασμού της γεωπολιτικής και οικονομικής της ισχύος. Δεν πρόκειται απλά για την Ευρώπη του κεφαλαίου και του νεοφιλελευθερισμού, των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών, αλλά για μια θλιβερή και φθίνουσα Ευρώπη που πασχίζει να βρει ρόλο σε έναν ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο ως πρωτοπαλίκαρο της παγκόσμιας αντίδρασης.

2. Όσον αφορά την Ελλάδα, από το 1981, με την είσοδό της στην τότε ΕΟΚ, το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας επιδεινώθηκε, όπως και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ταυτόχρονα μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα δημιουργήθηκε ένα νέο στρώμα γραφειοκρατίας και αναπροσανατολίστηκε η ελληνική οικονομία με τάση αποβιομηχάνισης και ενίσχυσης του τριτογενούς τομέα, ως συμπληρωματική στις ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ. Η κατάσταση χειροτέρευσε με την είσοδο στην Ευρωζώνη. Ο αστικός εκσυγχρονισμός με ευρωπαϊκό πρόσημο των δεκαετιών 1990 – 2000 έθρεψε ελπίδες ευημερίας και καλύτερης ποιότητας ζωής για τα λαϊκά στρώματα που όμως γρήγορα διαψεύστηκαν. Η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έγινε με όρους ανισοτιμίας και εξαναγκασμών και οδήγησε στην ουσιαστική χρεοκοπία κατά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας.

Η ΕΕ με αφορμή την κρίση που ενέσκηψε το 2008 παρενέβη στην Ελλάδα με τρόπο που προσομοιάζει στην αποστράγγιση των χωρών της Λατινικής Αμερικής από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η εξάρτηση της χώρας εντάθηκε και βάθυνε. Έκτοτε, η χώρα παραμένει υποβιβασμένη στην περιφέρεια, χωρίς να έχει ανακτήσει, δέκα και πλέον χρόνια μετά, ούτε καν τα χαμένα της «μνημονιακής» περιόδου. Σήμερα, οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι ζουν χειρότερα από την προηγούμενη γενιά, με πολύ χαμηλότερες προσδοκίες, με μισθούς και εισοδήματα που είναι (συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο) πολύ χειρότερα από ό,τι 20 χρόνια πριν, με αγοραστική δύναμη στον πάτο της Ευρώπης και κόστος ζωής που όλο και ανεβαίνει. Παρόλα αυτά, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας δεν αμφισβητείται, πρώτον γιατί καμιά πολιτική δύναμη δεν συγκρούεται επί της ουσίας με αυτόν, και δεύτερον επειδή η ήττα του 2015 «έπεισε» την κοινωνία ότι ο ευρωπαϊκός ζουρλομανδύας είναι μονόδρομος.

3. Οι Ευρωεκλογές διεξάγονται σε μια συγκυρία στην οποία:

- Η χώρα εξακολουθεί να μην μπορεί να ανακάμψει οικονομικά από την κρίση της «μνημονιακής» περιόδου παρά μόνο παροδικά και αναιμικά, και πάντα στη βάση ενός χρεωκοπημένου μοντέλου ανάπτυξης που βασίζεται στις υπηρεσίες και στον τουρισμό, στη φτηνή, ανασφαλή – εν τέλει υπερεκμεταλλευόμενη για τα δεδομένα της ΕΕ – εργασία, και στο ξεπούλημα δημόσιων (επιχειρήσεων και φυσικού πλούτου) και ιδιωτικών (π.χ. λαϊκές κατοικίες) περιουσιακών στοιχείων. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, η «διαρροή εγκεφάλων», όπως και η ανεργία – αν και μειωμένη σε σχέση με τη «μνημονιακή» περίοδο, παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, ενώ είμαστε επισήμως η δεύτερη πιο φτωχή χώρα της ΕΕ…
- Η κυβέρνηση της ΝΔ, σε συμφωνία με τη συστημική (ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ακροδεξιά κόμματα) αντιπολίτευση, εμπλέκει τη χώρα μας όλο και πιο στενά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς (πολέμους, επεμβάσεις, παράνομες οικονομικές κυρώσεις) των ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ τόσο όσον αφορά τον ρωσονατοϊκό πόλεμο στην Ουκρανία, όσο και στη Δυτική Ασία (στήριξη Ισραήλ, εκστρατεία στην Υεμένη κ.ο.κ.) και Βόρεια Αφρική. Η κυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο, διαθέτει με νέες συμφωνίες τον ελληνικό στρατό στη διάθεση του ΝΑΤΟ, και καθιστά τη χώρα και τον λαό μας συνενόχους σε εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία (πώληση βλημάτων φωσφόρου) και στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Η Ελλάδα αναδεικνύεται στον πιο πιστό υπηρέτη της πιο επιθετικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, καταπατώντας συστηματικά το διεθνές δίκαιο, καταστρέφοντας ιστορικές φιλικές σχέσεις με γειτονικούς μας λαούς (Ρώσους, Σέρβους, Άραβες κ.ο.κ.), απομονώνοντάς μας από την πλειοψηφία των χωρών και λαών ενός όλο και πιο πολυπολικού κόσμου, ο οποίος παίρνει αποστάσεις από τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, όταν δεν τον αντιμάχεται ευθέως.
- Η καταστροφή των δημόσιων υποδομών, η αποψίλωση των δημόσιων υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ΑΕΙ, δασοπυρόσβεση, μεταφορές κ.ο.κ.), και η γενική κοινωνική παρακμή, ειδικά μετά τη διάψευση των ελπίδων του λαού το 2015, οδηγούν την κοινωνία σε μια γενική κρίση, με κύρια χαρακτηριστικά τη συντηρητικοποίηση, την ιδιώτευση, την άνοδο της ακροδεξιάς και του (νέο)φασισμού/ναζισμού, την άνοδο της εγκληματικότητας. Οδηγούμαστε από κρίση σε κρίση (π.χ. από τα «μνημόνια» στην πανδημία…), και από «φυσικές» καταστροφές, όπως οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες, σε «δυστυχήματα» ή ξεκάθαρα εγκλήματα όπως το ναυάγιο των προσφύγων και μεταναστών στην Πύλο, και η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Είναι γενική η αίσθηση της διαφθοράς, της αδικίας και της βίας της εξουσίας και των κρατικών θεσμών (δικαιοσύνη, αστυνομία) απέναντι στον λαό.
- Συνολικά η ΕΕ, ακολουθώντας – έστω και ασθμαίνοντας ή και πυροβολώντας τα πόδια της… – την επιθετική, πολεμική, ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ, οδηγείται στην οικονομική ύφεση. Πολλαπλασιάζονται τα σημάδια επιμέρους και γενικότερων κοινωνικών και πολιτικών κρίσεων σε όλη την Ευρώπη. Δείγματα αυτής της κρίσης είναι η γενική πολιτική ρευστοποίηση, ο κοινωνικός και πολιτικός συντηρητισμός, και η μετατόπιση προς τα ακροδεξιά, μετατόπιση που θα είναι και το βασικό πολιτικό συμπέρασμα των επικείμενων ευρωεκλογών.

4. Ωστόσο, παρόλα τα επιμέρους κινηματικά ξεσπάσματα (π.χ. με αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη ή το φοιτητικό κίνημα), και παρόλη τη σχετική κυβερνητική φθορά, δεν διαφαίνεται καμία εναλλακτική πολιτική δύναμη και ρεαλιστική στρατηγική διεξόδου από την κρίση προς το συμφέρον των λαϊκών τάξεων, καθώς το σύνολο του κοινοβουλίου, με την εξαίρεση του ΚΚΕ, τουλάχιστον στα λόγια, ταυτίζεται στρατηγικά. Η κυβέρνηση προσπαθεί – και καταφέρνει παρόλες τις αντιστάσεις – να εφαρμόσει όσο το δυνατόν περισσότερες «μεταρρυθμίσεις» σε όσο το δυνατό πιο σύντομο χρονικό διάστημα (π.χ. ιδιωτικοποίηση υγείας, ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων»).

5. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής ή/και κομμουνιστικής Αριστεράς αδυνατούν να ανακόψουν την πορεία αυτή, και να προτείνουν μια εναλλακτική στρατηγική, η οποία θα ενέπνεε και την ανάταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος δείχνοντας τον δρόμο για – αρχικά – αμυντικές νίκες και – στη συνέχεια – τη λαϊκή αντεπίθεση.

Το ΚΚΕ επιμένει σε δογματικές ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις (π.χ. «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», «ίσες αποστάσεις» απέναντι στους πολέμους του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού), στην ταύτιση στρατηγικής και τακτικής, στην απόρριψη των πολιτικών συμμαχιών και μετώπων, στον κινηματικό γραφειοκρατικό απομονωτισμό (ΠΑΜΕ, φοιτητικό κίνημα κ.ο.κ.), και στην αντιπολίτευση στα λόγια στα ΜΜΕ και στη Βουλή ή και με συμβολικές κινητοποιήσεις, αναντίστοιχες της δύναμής του. Παραπέμπει τα πάντα στην κοινοβουλευτική του ενίσχυση και ένα αόριστο σοσιαλιστικό μέλλον, την ίδια ώρα που αποφεύγει οποιονδήποτε λαϊκό αγώνα μπορεί πραγματικά να ανακόψει την επίθεση της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού (ενδεικτική η στάση του στις διαδηλώσεις για το δυστύχημα των Τεμπών όταν και αρνήθηκε να θέσει αιτήματα κρατικοποιήσεων ή ο τρόπος που «έκλεισε» τις αγροτικές κινητοποιήσεις αντί να επιδιώξει την ενοποίησή τους με τις φοιτητικές…). Όριο του κόμματος αυτού είναι τα όρια του συστήματος και ο ορίζοντας της κάλπης και γι’ αυτό δεν έχει πάρει καμία πρωτοβουλία, είτε για την ακρίβεια-οικονομία, είτε για τον πόλεμο, που να ενοχλεί το σύστημα, να αλλάζει συσχετισμούς, να δημιουργεί ρωγμές. Τα δε συγχαρητήρια που πολλαπλώς του δίνονται από τους αστικούς παράγοντες σαν υπεύθυνο και σοβαρό κόμμα με τελευταία αυτά του Παυλόπουλου για την «υπεύθυνη» στάση του το 2015, μόνο τυχαία δεν είναι.

Οι εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις αδυνατούν να ξεπεράσουν τις δικές τους αδυναμίες (αρκετές κοινές με τις παραπάνω του ΚΚΕ, π.χ. αυτοαναφορικότητα, κινηματικός απομονωτισμός, κοινοβουλευτικές αυταπάτες, απουσία άμεσου και πειστικού προγράμματος, υποτίμηση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα ενάντια στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας…) και να βγουν από το πολιτικό περιθώριο, παρόλη τη συνεισφορά τους σε επιμέρους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες. Και οι δύο κύριες αντιμαχόμενες παραλλαγές, του «αντικαπιταλισμού» και της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», αδυνατούν να θέσουν την κινηματική και πολιτική ενότητα σε μια προγραμματική βάση που θα μπορούσε να δώσει ώθηση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Ο αντικαπιταλιστικός πόλος δεν αποτελεί πολιτική πρόταση – εδώ και 3 δεκαετίες – που μπορεί να δώσει προοπτική, ενώ και μια χαλαρή κοινοβουλευτική εκλογική ενότητα, χωρίς προγραμματικές κατευθύνσεις και με κύρια φυσιογνωμία μια αντιμητσοτακική – αντινεοφιλελεύθερη – δικαιωματική ατζέντα, δεν αρκεί.

Βοά η ανάγκη για μια νέα μετωπική πολιτική δύναμη που θα έχει πάρει αποφασιστικό διαζύγιο με τις αμαρτίες του παρελθόντος, θα έχει έντιμα και αυτοκριτικά αναμετρηθεί με την αδυναμία της Αριστεράς να αποτελέσει εναλλακτική στην πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της προηγούμενης δεκαετίας και θα συγκροτεί δύναμη αγώνα, αντίστασης και πόλο έλξης για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία.

6. Αντίστοιχα ισχύουν σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό για την Αριστερά στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, ειδικά όσον αφορά την ταύτιση με στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, όπως η στήριξη στο Ισραήλ, ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι αντιλαϊκές οικονομικές πολιτικές. Αναμένεται το κενό να καλυφθεί στις Ευρωεκλογές από την άνοδο της Ακροδεξιάς, η οποία απευθύνεται λαϊκίστικα μεν, άμεσα δε, στις λαϊκές τάξεις με έναν ψευδο-ριζοσπαστικό, δήθεν αντισυστημικό, λόγο, αλλά χωρίς καμία πραγματική διάθεση σύγκρουσης με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τη στρατηγική τους.

7. Το κυρίαρχο ερώτημα των Ευρωεκλογών, αν δηλαδή η πορεία αυτή, της επιβολής της κυρίαρχης πολιτικής προς την κρίση και τον πόλεμο, της ανόδου της Ακροδεξιάς, και της αδυναμίας του εργατικού – λαϊκού κινήματος να αντισταθεί, μπορεί να ανακοπεί, δεν μπορεί να απαντηθεί με θετικό τρόπο με τις υπάρχουσες συνθήκες. Απαιτείται μια νέα μετωπική, πολιτική δύναμη, η οποία θα προσπαθήσει να απαντήσει προγραμματικά και μέσω της παρέμβασης στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες το βασικό ερώτημα που ανέδειξε η ήττα του λαϊκού κινήματος της προηγούμενης δεκαετίας: Μπορεί, και αν ναι πως, ο εργαζόμενος λαός να βγει νικητής στη σύγκρουση με τη στρατηγική της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της ντόπιας (φιλο)μονοπωλιακής, φιλοϊμπεριαλιστικής ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου; Η στρατηγική αυτή κατεύθυνση ρήξης με – σχηματικά – «ΕΕ – ΝΑΤΟ – ολιγαρχία» θα καθορίσει ανάλογα και τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, εγχώριες και διεθνείς. Όσο η απάντηση σε αυτό το ερώτημα καλύπτεται από αφηρημένους επαναστατικούς βερμπαλισμούς ή από προγραμματικά μισόλογα και ασάφειες, ή εάν προτάσσονται άλλοι, λιγότερο σημαντικοί και εν μέρει αυτοαναφορικοί, πολιτικοί στόχοι (π.χ. μιμούμενοι την στροφή της Αριστεράς στις ανεπτυγμένες, ιμπεριαλιστικές χώρες στην πολιτική για τα ατομικά δικαιώματα) τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

8. Οφείλουμε να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε μετά την ήττα του λαϊκού κινήματος του 2015, αξιοποιώντας αυτή την τραυματική μεν, διδακτική δε, εμπειρία ως προς το εξής: οποιαδήποτε εναλλακτική στρατηγική σε αυτή του παραπάνω αντιπάλου «ΕΕ – ΝΑΤΟ – ολιγαρχία» θα συναντήσει τη λυσσαλέα αντίδρασή του και αυτός ο αντίπαλος είναι αδίστακτος (ας θυμηθούμε τους εκβιασμούς, τις απειλές, τις κλειστές τράπεζες, τη μαύρη προπαγάνδα, εκ μέρους της γραφειοκρατίας της ΕΕ, των δανειστών, του στρατοπέδου του «μένουμε Ευρώπη», των ΜΜΕ, των μεγαλο-εργοδοτών, υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, ενώ βλέπουμε πολέμους να ξεσπούν σε όλο τον κόσμο ακριβώς για τέτοια ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας από τον ιμπεριαλισμό). Μπορούμε να χτίσουμε βήμα – βήμα τη λαϊκή πεποίθηση ότι ο λαός είναι ικανός να βγει νικητής από μια τέτοια σύγκρουση, προσφέροντας πειστικές προγραμματικές απαντήσεις και ενισχύοντας τους λαϊκούς αγώνες γύρω από μεταβατικούς πολιτικούς στόχους στους παρακάτω ενδεικτικούς άξονες:

Αντίσταση και απειθαρχία στις αντιλαϊκές πολιτικές και «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης της ΝΔ, και στις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ (π.χ. σύμφωνο σταθερότητας) και του ΝΑΤΟ.
Ακύρωση της αντιλαϊκής νομοθεσίας που θεσμοθετήθηκε στα πλαίσια των «μνημονίων» και των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ των τελευταίων χρόνων.
Αναδιανομή πλούτου υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων με αυξήσεις στους μισθούς, αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, φορολόγηση της χλιδής και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αντιπαράθεση με τα καρτέλ σε ενέργεια, τρόφιμα, φάρμακα κ.α..
Ακύρωση/Διαγραφή του δημοσίου χρέους, σεισάχθεια για τα ιδιωτικά χρέη των λαϊκών στρωμάτων και μέτρα προστασίας της πρώτης κατοικίας και της επαγγελματικής στέγης. Ενίσχυση των δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών με τις απαραίτητες δημόσιες επενδύσεις και προσλήψεις, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία.
Πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και υπέρ των επανεθνικοποιήσεων σε στρατηγικούς τομείς, με πρώτο τον τραπεζικό.
Δημόσιες επενδύσεις και διεθνείς συμπράξεις σε όσο το δυνατόν πιο ισότιμη και αμοιβαία επωφελή βάση με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας και ιδιαίτερα του δευτερογενούς τομέα, δηλ. με ριζική αλλαγή του σημερινού παραγωγικού μοντέλου.
Αγώνας ενάντια στον αυταρχισμό και τη διαφθορά των σωμάτων ασφαλείας. Θεμελίωση νέων δημοκρατικών θεσμών λαϊκής συμμετοχής, κοινωνικού ελέγχου, και λαϊκού συνεταιρισμού.
Στόχοι προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή, καταπίεση και υπερεκμετάλλευση μεταναστών και προσφύγων. Ενάντια σε διακρίσεις στη βάση του φύλου ή της σεξουαλικότητας.
Καμία συμμετοχή ή εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, ακύρωση όλων των οικονομικών κυρώσεων προς άλλες χώρες, κλείσιμο των νατοϊκών βάσεων, έξοδος από το ΝΑΤΟ και αγώνας για τη διάλυσή του. Ειδικότερα, αντιπαράθεση με την πολιτική εξάρτησης της ΕΕ από τις ΗΠΑ σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις στη Ρωσία, διακοπή των σχέσεων με το Ισραήλ, αγώνας για να αναγνωρίσει η ΕΕ το Παλαιστινιακό κράτος.
Ειρηνικές, αμοιβαίες και επωφελείς, οικονομικές, εμπορικές, πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις, στη βάση του διεθνούς δικαίου και της αλληλεγγύης, με όλους τους λαούς και χώρες της περιοχής μας κι ευρύτερα, συμπεριλαμβανομένων αυτών εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Η λαϊκή αντεπίθεση σε μια τέτοια προγραμματική κατεύθυνση μπορεί να σφυρηλατήσει την ενότητα του εργαζόμενου λαού, ενώ συνιστά και την κατεξοχήν διεθνιστική συμβολή στους αγώνες των λαών της Ευρώπης και γενικότερα.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία του αντιαμερικανικού αγώνα. Συμφωνεί το ΚΚΕ;

23 Απριλίου 2024/0 Comments/in Αριστερά, Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Μια καταθλιπτική ομοφωνία έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό πολιτικό σύστημα διαμορφώνοντας αντίστοιχα κι ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας: Η φανατική – μέχρις παραφροσύνης – στήριξη του ευρωατλαντικού άξονα και η βασιλικότερη του βασιλέως υποστήριξη των αμερικανικών σχεδιασμών. Η Ελλάδα, με την παρούσα κυβέρνηση, αλλά και το πολιτικό της προσωπικό γενικότερα, φιγουράρει ως η πλέον φιλο-αμερικανική χώρα στην ευρύτερη περιοχή, ενταγμένη μέχρι το λαιμό στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, θλιβερός νατοϊκός προβοκάτορας, σε διατεταγμένη υπηρεσία της Ουάσινγκτον, με πρωθυπουργό, υπουργούς και πολιτικούς έτοιμους να αντικαταστήσουν τα εθνικά σύμβολα με τα ισραηλινά, τα ελληνικά όπλα με τα ουκρανικά, και τα εθνικά συμφέροντα με τα αμερικανικά.

Αν για το κατεξοχήν κόμμα της άρχουσας τάξης, το κόμμα που εξέφρασε διαχρονικά στη χώρα την υποταγή στο αμερικανικό μπλοκ και το δουλικό “ανήκομεν εις την Δύσιν”, τη ΝΔ, μια τέτοια εξέλιξη είναι αναμενόμενη και ιστορικά λογική, για το ΠΑΣΟΚ και για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο από τη φυσιολογική κατάληξη μιας πορείας ολοσχερούς προσχώρησης στο νεοφιλελευθερισμό, προσχώρηση κοινή, έστω και με είκοσι χρόνια διαφορά. Οι τοποθετήσεις για παράδειγμα σχετικά με την Ουκρανία, το Ισραήλ ή το Ιράν, θα μπορούσαν να είχαν γραφεί από την αμερικανική πρεσβεία. Εκδόθηκαν ωστόσο από τρία όμοια κόμματα που μοιράζονται τις κοινές αξίες του ευρωατλαντισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Από κοντά και η ακροδεξιά που ενώ υπαινικτικά, δειλά, (και αποκλειστικά λόγω ορθοδοξίας) κλείνει το μάτι σε μια αποκατάσταση των σχέσεων με τη Ρωσία, στην πράξη τάσσεται με την συλλογική Δύση,, ενώ δεν αμφισβητεί στο παραμικρό την ένταξη και τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πολεμικό στρατόπεδο του ΝΑΤΟ και στις εκστρατείες του. Η δε ευρωπαϊκή ακροδεξιά, δίχως τον σκόπελο της θρησκευτικής συγγένειας, αποτελεί μαντρόσκυλο των ΗΠΑ ενάντια στη Ρωσία.

Το τραγικό ωστόσο είναι ότι νεόκοπες θεωρίες στο χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς επιχειρούν να βγάλουν λάδι τις ΗΠΑ και την πολιτική τους όχι μόνο σήμερα, αλλά και αναδρομικά.

Το ΚΚΕ ασχημονεί ενάντια στους αντιαμερικανικούς και αντιμπεριαλιστικούς αγώνες του ελληνικού λαού, όχι απλώς με τη σημερινή του στάση που αθωώνει την αμερικανική επιθετικότητα και τον αιματοβαμμένο και αδίστακτο επεμβατισμό της Ουάσινγκτον σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αλλά και με έναν επίμονο, ανιστόρητο και υβριστικό ιστορικό αναθεωρητισμό.

Ο κόσμος το έχει τούμπανο για την αμερικανοκίνητη Χούντα, αλλά το ΚΚΕ δηλώνει πρόσφατα, με κρυφό καμάρι, ότι η Χούντα δεν επιβλήθηκε εν γνώση, υπό την κατανόηση και τελικά την αποδοχή και τη στήριξη των ΗΠΑ. Ήταν απλώς ενδοαστική διαμάχη.

Στη χθεσινή της ανακοίνωση, η ΚΕ του ΚΚΕ επαναλαμβάνει τα πρόσφατα “ευρήματα” του κόμματος όπως αυτά εμφανίστηκαν στον Γ2 τόμο του δοκιμίου ιστορίας. Σύμφωνα με αυτά, οι ΗΠΑ και οι μυστικές τους υπηρεσίες, ήταν απούσες (άρα και αθώες) της προετοιμασίας, της επιβολής και της εδραίωσης της Χούντας, η οποία ήταν απλώς αποτέλεσμα “ενδοαστικών αντιθέσεων” και απλής εναλλαγής των καπιταλιστικών μορφών της πολιτικής εξουσίας.

Η αγωνιώδης προσπάθεια του ΚΚΕ να αθωώσει τις ΗΠΑ και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων “νέων ιστορικών δεδομένων” ή “πηγών” που δεν ήταν σε γνώση του κινήματος επί δεκαετίες, ή που δεν γνώριζαν μέχρι σήμερα πλήθος μελετητών, τα κόμματα της Αριστεράς και το σύνολο του κόσμου, που μέχρι σήμερα αναδείκνυε αυτό που γράφτηκε στις πύλες του Πολυτεχνείου: “Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ” – χρεώνοντας τη Χούντα στους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Το αντίθετο: το σύνολο των δεδομένων υπογραμμίζουν ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ στην πολιτική ανωμαλία της περιόδου 1965 – 1967 αλλά και στην εδραίωση και μακροημέρευση της Χούντας την περίοδο 1967 – 1974, ήταν καθοριστική. Η λαθροχειρία του ΚΚΕ επιχειρεί να ενδυθεί “ιστορικό μανδύα” κάνοντας αναφορές αποκλειστικά σε αυτά που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας και αφορούν εκθέσεις της πρεσβείας και όχι επιχειρησιακά έγγραφα της CIA τα οποία παραμένουν απόρρητα. Βολικά, σκόπιμα και συνειδητά, κάνει ότι αγνοεί πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν εκφράστηκε στο παρελθόν, και δεν εκφράζεται και σήμερα, αποκλειστικά από ένα κανάλι, ή έναν οργανισμό (πχ. Στέιτ Ντιπάρτμεντ), αλλά από διαπλεκόμενους, πολυεπίπεδους, διακριτούς, αλλά σε τελική ανάλυση συγκλίνοντες μηχανισμούς, που υπηρετούν τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (CIA, επιτροπές Γερουσίας, ΝΑΤΟ, σύμβουλοι Λευκού Οίκου κλπ).

Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι πρόβλημα ιστορικής έρευνας, αλλά πολιτικής εκτίμησης. Ο επικεφαλής του πραξικοπήματος, Γ. Παποδόπουλος, σύνδεσμος της CIA με την ΚΥΠ προδικτατορικά, το σύνολο της “ακροδεξιάς συνωμοτικής ομάδας” (που την γνώριζε καλά η πρεσβεία), αλλά και οι βασικές συντελεστές της εκτροπής του διαστήματος 1965 – 1967 (από τον βασιλιά μέχρι τον Μητσοτάκη), δρουν σε απόλυτη εναρμόνιση με τις αμερικανικές επιδιώξεις και σε συμφωνία με την Ουάσινγκτον. Η άμεση στήριξη της Χούντας από τον αμερικανικό παράγοντα, η άρνηση καταδίκης της στα διεθνή φόρα, η επίσκεψη του αντιπροέδρου των ΗΠΑ στην Ελλάδα το 1971, αλλά και η ίδια η φύση του καθεστώτος, ως “αντικομμουνιστικού οχυρού” που θα διασφάλιζε την παραμονή της χώρας στο ΝΑΤΟ και στη Δύση, αποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των όρων της ανωμαλίας, στην παρατεταμένη παρέμβαση στρατού και ανακτόρων στην πολιτική ζωή, και τελικά στη στήριξη και μακροημέρευση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.

Στο Πολυτεχνείο οι εξεγερμένοι φώναζαν θάνατος στο φασισμό και στον ιμπεριαλισμό αλλά δεν ήταν το σημερινό ΚΚΕ εκεί, να τους διαφωτίσει ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είχε σχέση με τη Χούντα γιατί αυτή ήταν αποκλειστικό κατασκεύασμα “ριγμένης μερίδας της αστικής τάξης”. Όταν ο Κλίντον ζήτησε συγγνώμη για το ρόλο των ΗΠΑ επί δικτατορίας, δεν φανταζόταν ότι το ΚΚΕ, είκοσι χρόνια μετά, θα έδινε αναδρομικό συγχωροχάρτι.

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός του ΚΚΕ, που ξεκινά από την ακύρωση του ρόλου του ΕΑΜ ΕΛΑΣ στην Εθνική Αντίσταση και φτάνει μέχρι την αθώωση των ΗΠΑ για τη Χούντα, έχει πολιτικές και ιδεολογικές αιτίες. Σηματοδοτεί την στροφή του ΚΚΕ σε μια πολιτική ακίνδυνη και γραφική, που φλυαρεί από το πρωί μέχρι το βράδυ στον καπιταλισμό, αλλά έχει αποκλείσει τα πολιτικά μέτωπα, τις κοινωνικές αλλαγές, την αντιμπεριαλιστική δράση και τη δυνατότητα ανατροπής του καπιταλισμού, σε σημείο που φτάνει να δέχεται συγχαρητήρια από την αστική τάξη για την «υπεύθυνη στάση» του (πχ. δημοψήφισμα 2015).

Ωστόσο, ειδικά η αθώωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για το ρόλο του στη Χούντα, δεν είναι απλώς αποτέλεσμα των πολιτικών και ιδεολογικών μεταλλάξεων του Περισσού. Σε έναν κόσμο όπου η αμερικανική ηγεμονία αμφισβητείται, όπου το ΝΑΤΟ τα έχει βρει σκούρα στην Ουκρανία και όπου ο νέος πολυπολικός κόσμος απειλεί να αντικαταστήσει την ασύδοτη ευρωατλαντική ηγεμονία, οι ΗΠΑ απαιτούν πλήρη υποταγή και δηλώσεις από όλους. Ακόμα και το ΚΚΕ θα πρέπει να στοιχηθεί και να πειθαρχήσει, όχι φυσικά με τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανεμίζει τα συμφέροντα της αστερόεσσας ή η ΝΔ θα αναπαράγει την πολιτική του “στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας”. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να υποστηρίξει ευθέως τις ΗΠΑ, αλλά θα αθωώσει τις ιμπεριαλιστικές τους επεμβάσεις, τις Χούντες και τους πολέμους που εξαπέλυσαν, και θα κρύψει τις σημερινές τους ευθύνες κάτω από το χαλί μιας αντικαπιταλιστικής γενικολογίας.

Το ΚΚΕ δίνει διαπιστευτήρια σε αυτή τη νέα εποχή και στις ασφυκτικές πιέσεις του ευρωατλαντισμού, τάχα με “ίσες αποστάσεις”, τάχα με σκλήρυνση της στάσης απέναντι στην εγχώρια αστική τάξη, στην ουσία όμως, με αθώωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με κουκούλωμα των διαχρονικών εγκληματικών του ευθυνών κάτω από γενικόλογες αναφορές σε ενδοιμπεριαλιστικές συγκρούσεις, όπου φταίνε όλοι, αλλά στο τέλος δεν φταίει κανένας, και από βαθιά λαθεμένες εκτιμήσεις για “ιμπεριαλιστικό πόλεμο” στην Ουκρανία ή στη Μέση Ανατολή (!). Πριν από είκοσι χρόνια ακουγόταν το σύνθημα “Εξήντα χρόνια ΝΑΤΟ η ίδια ιστορία, Χούντες, Πολέμοι, Τρομοκρατία”. Τώρα, ούτε για τις Χούντες φταίνε οι Αμερικάνοι, ούτε ίσως για τους πολέμους και την τρομοκρατία.

Το ΚΚΕ περιφρονεί τους αγώνες της περιόδου της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, διαστρεβλώνει το ιστορικό τους περιεχόμενο, απεχθάνεται πλέον τον αντιμπεριαλιστικό και αντιαμερικάνικό τους προσανατολισμό.

Διαπράττει ύβρη απέναντι στην ιστορία και στο λαό, υποστέλλοντας (πλέον και τυπικά) μια εμβληματική σημαία για το λαϊκό κίνημα της χώρας μας. Η σημαία του αντιμπεριαλιστικού και αντιαμερικανού αγώνα, η σημαία των αγώνων του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Μπελογιάννη, της μεταπολεμικής Αριστεράς, της αντιδικτατορικής Αντίστασης, των Αγώνων της μεταπολίτευσης, πρέπει να ξανασηκωθεί.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Βαθιά εξαρτημένοι, Διαχρονικά ξενοκίνητοι, Ακραία αμερικανόδουλοι, Απολύτως επικίνδυνοι!

7 Απριλίου 2024/0 Comments/in Πολιτική /by Συλλογικό Κείμενο

Ανακοίνωση ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – Σύλλογος Διάδοσης Μαρξ. Σκέψης «Γ. Κορδάτος»

Την ίδια ώρα που στις ΗΠΑ εμφανίζονται τάσεις που πιέζουν προς μια συντεταγμένη σταδιακή αναδίπλωση, καθώς, αναγνωρίζουν την πραγματικότητα του αναπόφευκτου της ήττας του ναζιστικού καθεστώτος – μαριονέτα του Κιέβου, η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά σε όλο και αμεσότερη εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, βγαίνει μπροστά και υπερθεματίζει! Θέλει να είναι ο καλύτερος μπροστινός, το πιο πιστό σκυλί και μετατρέπει τη χώρα μας στο πιο ξέφραγο από όλα τα νατοϊκά αμπέλια.

Εδώ και χρόνια φορτώνει ανερυθρίαστα τα κόστη και τις συνέπειες του πολέμου και των νατοϊκών κυρώσεων στις πλάτες του ήδη εξουθενωμένου λαού μας.

Αδειάζει συστηματικά τα σύνορά μας από στρατιωτικό εξοπλισμό απαραίτητο για την άμυνα της χώρας και τον δωρίζει στο ουκρανικό ναζιστικό καθεστώς, εξοπλισμό που ακριβοπληρώνουν γενιές ελλήνων, εις βάρος της παιδείας και της υγείας τους.

Εκπαιδεύει στον τόπο μας Ουκρανούς ναζιστές δολοφόνους.

Μετατρέπει όλη την επικράτειά μας σε ορμητήριο για την εφαρμογή των αμερικανικών σχεδίων στην ανατολική Ευρώπη και τη Δυτική Ασία. Υποστηρίζει στην πράξη εγκλήματα κατά ενός ανθρωπότητας και τη γενοκτονενόςνός ολόκληρου λαού, του παλαιστινιακού, στη Γάζα.

Με την υπογραφή μάλιστα, των τελευταίων «Μνημονίων Συνεργασίας υπουργείων Εθνικής Άμυνας Ελλάδας- ΗΠΑ» μας μεταφέρει πίσω στις «πέτρινες δεκαετίες». Υπαγάγει και επίσημα πια τον ελληνικό στρατό στις διαταγές των Αμερικανών επιτελαρχών, αλαλάζοντας ξεδιάντροπα το παλιό καλό δοσιλογικό θεμελιακό άρθρο πίστης: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας!».

Αυτή η πολιτική βρίσκεται σε πλήρη διάσταση από τα συναισθήματα, τη βούληση και τα συμφέροντα του λαού μας. Διαρρηγνύει όλους τους ιστορικούς αλληλέγγυους δεσμούς με γειτονικούς μας λαούς. Εκθέτει και εγκλωβίζει διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά τη χώρα μας εντός μίας όλο και μικρότερης ομάδας κρατών που αγνοούν τις αποφάσεις του ΟΗΕ και καταπατούν το διεθνές δίκαιο, θέτοντας ως αποτέλεσμα εν αμφιβόλω το δικό μας ανοιχτό μείζον εθνικό ζήτημα της κατοχής της Κύπρου.

Είναι άκρως επικίνδυνοι! Βάζουν στο στόχαστρο τον λαό και τον τόπο μας! Μας εμπλέκουν ασταμάτητα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!

Πρέπει να τους σταματήσουμε!

Άμεση απεμπλοκή της χώρας μας από τους αμερικανο-νατοϊκούς πολεμικούς σχεδιασμούς!
Απεμπλοκή εδώ και τώρα από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων!
Καμία συμμετοχή στις κυρώσεις ενάντια σε άλλα κράτη και λαούς που αγωνίζονται για την εθνική τους κυριαρχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό!
Αγώνας για το κλείσιμο των νατοϊκών βάσεων, την έξοδο από το ΝΑΤΟ, και τη διάλυσή του!

Συλλογικό Κείμενο

Δείτε στο συγκεκριμένο άρθρο τις υπογραφές.

Ευρωεκλογές: Η κοινή λογική, η επιστροφή στην πολιτική και η δυνατότητα μιας Νέας Πολιτικής Δύναμης

2 Απριλίου 2024/0 Comments/in Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Τοποθέτηση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Η Αριστερά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 2015 και την επακόλουθη ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος, εξακολουθεί να τελεί σε σύγχυση, να παραμένει αναξιόπιστη στα μάτια της κοινωνίας, να μην μπορεί να εμπνεύσει και να οργανώσει αποτελεσματικά αγώνες και αντιστάσεις. Η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ παραμένει αναμφισβήτητη, ο εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική αναποτελεσματικότητα της Κεντροαριστεράς γενικότερα δεν στρέφει το βλέμμα και το ενδιαφέρον στην Αριστερά, το ΚΚΕ βολεύεται ως μια ακίνδυνη επιλογή εκλογικής χρήσης χωρίς να απειλεί τους συσχετισμούς, η Ακροδεξιά ενισχύεται πανευρωπαϊκά ελλείψει Αριστεράς. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, είναι επιτακτικό να πιάσουμε την άκρη του νήματος και να επιχειρήσουμε να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι. Να κερδίσουμε βήμα το βήμα, αργά, αλλά πραγματικά, την δυνατότητα συγκρότησης μιας Αριστεράς με αξιοπιστία, ταγμένη στην πλευρά των λαϊκών συμφερόντων, ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωατλαντισμό.

2. Βήμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά σε αυτή την κατεύθυνση και να δημιουργήσει καλύτερους όρους για να βγούμε από το (σχεδόν δεκαετές) τέλμα, είναι η συγκρότηση μιας νέας πολιτικής δύναμης της Αριστεράς. Μιας πολιτικής δύναμης συνθετικής και μετωπικής που θα έχει μαζική απεύθυνση, φιλοδοξία να σταθεί εμπόδιο στον νεοφιλελευθερισμό και στον ευρωατλαντισμό, κοινή λογική και λαϊκότητα. Κάθε πολιτική συγκυρία, κάθε εκλογική αφορμή ή μάχη, θα πρέπει να μπαίνει στην υπηρεσία αυτής της ανάγκης. Μπροστά στις Ευρωεκλογές, η πολιτική και εκλογική στάση των σκεπτόμενων και προβληματισμένων αριστερών ανθρώπων και συλλογικοτήτων θα πρέπει να κριθεί από το αν εξυπηρετεί την αναζήτηση και τη συγκρότηση μιας τέτοιας νέας πολιτικής δύναμης, ή αν αρκείται στην αναπαραγωγή μιας επί χρόνια τελματωμένης κατάστασης.

3. Η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ και του Μητσοτάκη δέχεται πλήγματα αλλά δεν έχει κλονιστεί. Η ακρίβεια, το κόστος στέγασης, η στάση απέναντι στους αγρότες, η αντισυνταγματική εμμονή για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών δείχνουν μια κυβέρνηση με έπαρση και υπεροψία. Εκτιμώντας ότι δεν έχει κανέναν πολιτικό αντίπαλο, τελεί σε πλήρη ασυδοσία. Ωστόσο η κοινωνική δυσαρέσκεια είναι υπαρκτή, οι συμμαχίες και οι συναινέσεις μειώνονται, η φθορά αυξάνει και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα υπάρξει πολιτική έκφραση στην υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ από την κεντροαριστερά και τα υπαρκτά σχήματα από τα ακροδεξιά, δεν δημιουργούν αξιόπιστη εναλλακτική, έχοντας φορτωθεί είτε τις βαριές αμαρτίες του παρελθόντος, είτε πολιτικά και προγραμματικά αδιέξοδα, είτε ακόμα γραφικές και γελοίες καταστάσεις που τους καταδικάζουν στην αναξιοπιστία. Το ΚΚΕ, αν ήθελε, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε αξιόπιστη εναλλακτική, αλλά το γενετικό υλικό αυτού του κόμματος το περιορίζει σε μια ακίνδυνη πολιτική παρουσία η οποία μπορεί να έχει κάποιες κινηματικές (αλλά ελεγχόμενες) εξάρσεις αλλά στοχεύει αποκλειστικά στην εκλογική εξαργύρωση. Η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, σε αυτό το σκηνικό, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής δύναμης της Αριστεράς θα μπορούσε να δημιουργήσει τους όρους να κλονιστεί αύριο αυτή η κυριαρχία από τα αριστερά.

4. Οι ευρωεκλογές θα επιβεβαιώσουν πανευρωπαϊκά και στην Ελλάδα ότι το πολιτικό ρεύμα που μαζεύει τη γενικευμένη δυσαρέσκεια από τις πολιτικές που εφαρμόζονται είναι αυτό της ακροδεξιάς. Τα καλλωπισμένα αλλά ακροδεξιά σχήματα είναι οι ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη, με κάποια από αυτά να βρίσκονται στην κυβέρνηση και τα περισσότερα να αποτελούν τη βασική εναλλακτική αντιπολίτευση. Η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται στην κοινωνική κρίση και στη διάρρηξη των παραδοσιακών σχέσεων εκπροσώπησης που χτυπά και την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά, αλλά αποκτά σημαντική διάσταση λόγω της πλήρους χρεοκοπίας της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η ευρωπαϊκή Αριστερά βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση δεκαετιών, έχοντας αρνηθεί τον κομμουνιστικό και επαναστατικό της χαρακτήρα και λερωθεί πολλές και απανωτές φορές με συμμετοχή σε νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Σήμερα, η ευρωπαϊκή Αριστερά με ελάχιστες εξαιρέσεις που όμως και αυτές δεν έχουν συνέχεια και βάθος, θεωρείται μέρος του συστήματος, τμήμα του κατεστημένου, και ορισμένες φορές ιδεολογικός και πολιτικός προπομπός της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής. Επιπλέον, η πολιτική κρίση, το έλλειμμα πολιτικής εμπιστοσύνης, η καχυποψία και η αμφισβήτηση ευνοούν μια μηδενιστική πολιτική που με τη σειρά της πριμοδοτεί την ακροδεξιά.

5. Στις ευρωεκλογές το ζητούμενο θα ήταν να εμφανιστούν προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις που να θέτουν στην ημερήσια διάταξη μια άλλη πορεία της Ευρώπης, σε ρήξη με τον ατλαντισμό σε ότι αφορά τη γεωπολιτική κατεύθυνση, και σε αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό σε ότι αφορά τα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα. Την τελευταία ειδικά περίοδο, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, την επιθετική περικύκλωση της Ρωσίας από τη Δύση, τη δολοφονική ασυδοσία του Ισραήλ, η ΕΕ έχει συρθεί σε μια πολιτική ουράς απέναντι στις ΗΠΑ, διακυβεύοντας αποκλειστικά και μόνο τα δικά της συμφέροντα. Από την ενεργειακή ακρίβεια μέχρι τα οπλικά συστήματα, η ΕΕ πληρώνει τις επιλογές των ηγετών της να στοιχίζονται χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση σε ένα κρεσέντο αντιρωσικής ψύχωσης και αμερικανόπνευστης επιθετικότητας που στο βάθος της έχει τη σύγκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα για την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτή η Ευρώπη δεν αντιστοιχεί στα συμφέροντα και στις επιθυμίες των πολιτών της. Ακόμα και η ευρωπαϊκή ακροδεξιά (Λεπέν, Μελόνι, Βίλντερς κλπ) πρωτοστατεί σε αυτή την πορεία, με τον Όρμπαν να αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση. Μπορούν να εμφανιστούν δυνάμεις που να αμφισβητήσουν την πλήρη και εξευτελιστική υποταγή της Ευρώπης στο άρμα των αμερικανικών τυχοδιωκτισμών; Μπορούν να εμφανιστούν δυνάμεις που να αμφισβητούν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού;

6. Ταυτόχρονα με ένα πανευρωπαϊκό διακύβευμα που αφορά τον εξευτελιστικό γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ευρώπης και τη θεσμοποιημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική των Βρυξελλών, το εθνικό ζητούμενο στη μάχη των ευρωεκλογών θα ήταν να γίνουν μικρά αλλά υπαρκτά βήματα στην κατεύθυνση της πολιτικής εκπροσώπησης των κοινωνικών στρωμάτων που διαρκώς συμπιέζονται από το νεοφιλελευθερισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ακρίβεια, την ταξική μεροληψία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι κοινωνικοί αγώνες, σκόρπιοι, ασυντόνιστοι και απρογραμμάτιστοι, δεν έχουν πολιτική έκφραση. Για αυτό και αδυνατούν να πετύχουν όχι απλά νίκες αλλά και μικρές μετατοπίσεις ή παραχωρήσεις. Για αυτό και δυναμώνει η υπεροψία και η ψευδαίσθηση παντοδυναμίας της κυβέρνησης της ΝΔ. Οι κοινωνικοί αγώνες έχουν -προς το παρόν- εκλογική εξαργύρωση από το ΚΚΕ που έχει αναγάγει σε ύψιστη μορφή πολιτικής το «να βγάλει συμπεράσματα ο λαός και να ψηφίσει την επόμενη φορά ΚΚΕ».

7. Οι ευρωεκλογές θα πρέπει να υπηρετήσουν την ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που να είναι πόλος έλξης, μια μετωπική πολιτική σύνθεση που θα έχει μαζικό λόγο και απεύθυνση, συγκροτημένο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στον σημερινό πραγματικό συσχετισμό και θα πείθει το λαό και την εργαζόμενη κοινωνία για την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα μιας συνολικής αλλαγής. Δεν είναι ζητούμενο οι μάξιμουμ τοποθετήσεις επί παντός επιστητού, δεν είναι ζητούμενο οι αυτοαναφορικές καταγραφές που δεν προσφέρουν το παραμικρό εδώ και δεκαετίες στον κόσμο της Αριστεράς και των αγώνων. Είναι αδιάφορες οι προσπάθειες συνελεύσεων και συζητήσεων που ξαναπαίζουν για πολλοστή φορά το παιχνίδι του πολιτικού μουτζούρη που τάχα επιζητά ενότητα ανάμεσα σε δυνάμεις που όλοι ξέρουν ότι αδιαφορούν για αυτήν. Όπως και απωθητικές είναι οι επαναλήψεις εγχειρημάτων που χαρακτηρίζονται από ηγεμονισμούς και εγωπάθειες. Ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο – βήμα προς μια μετωπική συγκρότηση θα μπορούσε να είναι μια έντιμη και ουσιαστική διέξοδος από το αδιέξοδο στο οποίο εδώ και χρόνια βρίσκεται η Αριστερά και οι αριστεροί που δεν έχουν παραιτηθεί από την πεποίθηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωατλαντισμό.

8. Υπάρχουν δυνάμεις που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε μια τέτοια κατεύθυνση; Ναι, αν συγκρουστούν με πλευρές του εαυτού τους σε τρεις βασικές πλευρές – προϋποθέσεις.

– Χρειαζόμαστε συγκρότηση πολιτικού φορέα – πολιτικής δύναμης με οργανώσεις εκεί που δουλεύουν, σπουδάζουν και ζουν οι νέοι και οι λαϊκές τάξεις. Με δημοκρατική λειτουργία, εναλλαγή, ανακλητότητα. Οι προσωπικότητες, οι παράγοντες, οι διανοούμενοι, η παρουσία στα ΜΜΕ είναι χρήσιμα-ειδικά για τις εκλογές- αλλά αν υποκαθιστούν την βασική κατεύθυνση που είναι ένας φορέας μελών που θα αναμετριέται με την αλλαγή του κοινωνικού συσχετισμού καθημερινά, μέσα από την μάχη της προπαγάνδας και από εστίες αντίστασης, είναι αποπροσανατολιστικά.

– Χρειαζόμαστε φυσιογνωμία που θα έρχεται σε ρήξη με την υπαρκτή ταυτότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία συμβάλλει στην αναξιοπιστία της μέσα στις λαϊκές τάξεις. Προτεραιότητα στο ταξικό-κοινωνικό ζήτημα και όχι στα ατομικά δικαιώματα. Υπεράσπιση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας διεθνιστικής αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής.

– Χρειαζόμαστε ένα συγκροτημένο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στον σημερινό πραγματικό συσχετισμό και θα πείθει βήμα το βήμα το λαό και την εργαζόμενη κοινωνία για την αναγκαιότητα μιας συνολικής αλλαγής-και όχι συνθήματα. Πρόγραμμα εκλογικό και πολιτικό, που να δημιουργεί την πεποίθηση ότι μπορούν να εφαρμοστούν κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις και αιτήματα, με στόχο την τροποποίηση του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Ενδεικτικά και προς συζήτηση:

Ανεξάρτητη πολύπλευρη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Αντιπαράθεση με την πολιτική εξάρτησης της ΕΕ από τις ΗΠΑ τόσο σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις στη Ρωσία. Να απαιτήσει την καταγγελία της Ισραηλινής στρατιωτικής μηχανής από την ΕΕ και την διακοπή των σχέσεων με το Ισραήλ αναγνωρίζοντας, η ΕΕ, το Παλαιστινιακό κράτος.
Να καλέσει τα κράτη και τους λαούς της ΕΕ σε ανυπακοή και σε άρνηση εφαρμογής του συμφώνου σταθερότητας με στόχο την κατάργησή του.
Η Ελλάδα να δημιουργήσει με χώρες εκτός ΕΕ ισότιμες αμοιβαίες και επωφελείς οικονομικές, εμπορικές, πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις
Να θέσει ως στόχο την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της υπερτουριστικοποίησης και του real estate. Να οικοδομήσει σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με διαρκή διαβούλευση και σεβασμό στις πραγματικές ανάγκες και τα σημερινά δεδομένα του τόπου και των εργαζόμενων/παραγωγών ανά περιφέρεια.
Να ανασυγκροτήσει τις διαλυμένες κρατικές υποδομές, υπηρεσίες. Να επιστραφούν στο δημόσιο οι μεταφορές, η ενέργεια οι τηλεπικοινωνίες. Να θωρακίσει το φυσικό πλούτο και την ζωή και περιουσία από τις φυσικές καταστροφές, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τους σεισμούς. Να λύσει τα χρόνια προβλήματα σε υγεία και παιδεία σε μια κατεύθυνση κατοχύρωσής τους ως κοινωνικά δικαιώματα και όχι ως εμπορεύματα – όπως γίνεται σήμερα.
Να αναδιανείμει τον πλούτο υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων με αυξήσεις στους μισθούς, αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, φορολόγηση της χλιδής και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αντιπαράθεση με τα καρτέλ σε ενέργεια, τρόφιμα, φάρμακα κ.α.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Για τον γάμο ομοφύλων, την οικογένεια και την τεκνοθεσία

26 Ιανουαρίου 2024/0 Comments/in Κοινωνία, Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Οι ομοφυλόφιλοι είναι επί αιώνες αντικείμενο καταπίεσης, λοιδορίας, ενοχοποίησης, βασανισμού, στέρησης της αξιοπρέπειας. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην αναστροφή αυτής της κατάστασης αλλά είμαστε ακόμα μακριά από το να αντιμετωπίζεται μέσα στις κοινωνίες ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός ως μια φυσική κατάσταση στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Η ευθύνη για αυτή τη βίαιη καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κατά τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες, βαρύνει την ιδεολογία της άρχουσας τάξης, τη θρησκεία και την αντίληψη της “αγίας οικογένειας”. Η ιδεολογία άλλωστε που πλειοψηφικά διαμορφώνεται στην κοινωνία, είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Αυτή η ιδεολογία, ειδικά όπως εκφράζεται από τη θρησκοληψία, τον συντηρητισμό, το ρατσισμό, την πατριαρχία, είναι ο κατεξοχήν ένοχος για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Όσο και αν επιχειρεί σήμερα η άρχουσα τάξη και η ιδεολογία της να ξεπλύνει από πάνω της το στίγμα του θεμελιωτή των διακρίσεων με βάση τη φυλή, το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό, η ιστορία έχει καταγράψει αμετάκλητα ότι ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία που δημιούργησε τους όρους για την καταπίεση, τη βαναυσότητα, την πατριαρχία, το σεξισμό, τα βασανιστήρια. Ακόμα και σήμερα, η Εκκλησία, που θεωρείται κατά τα άλλα πυλώνας του έθνους και συνομιλητής του κράτους, ζητά να θεωρείται ψυχιατρική διαταραχή η ομοφυλοφιλία και ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός.

Ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγάρια πρέπει να έχουν τα ίδια πολιτικά, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Διακρίσεις που σήμερα υπάρχουν στη βάση του σεξουαλικού ή άλλου προσδιορισμού, δεν μπορούν να γίνονται αποδεκτές. Τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τα ετερόφυλα ζευγάρια σε ότι αφορά τον γάμο, την οικογένεια, την τεκνοθεσία, (αλλά και ευρύτερα) την εργασία, την εκπαίδευση, την κοινωνική και οικονομική ζωή. Από αυτή την άποψη το νομοσχέδιο Μητσοτάκη επιχειρεί να άρει κάποιες διακρίσεις και είναι θετικό βήμα. Πρέπει να γίνουν όμως πολύ περισσότερα βήματα στην κατεύθυνση της κοινωνικής και όχι μόνο νομικής αποδοχής της διαφορετικότητας, κυρίως στις πιο νέες ηλικίες, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς. Να διαμορφωθεί βήμα βήμα μια νέα ιστορικά διαμορφωμένη ανθρώπινη φύση που δεν θα αντιμετωπίζει κατά πλειοψηφία τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό με λοιδορία, οίκτο ή βία, αλλά ως κάτι που αντικειμενικά υπάρχει και θα πρέπει να γίνεται αποδεκτός.

Σήμερα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών, είναι ο δυτικός καπιταλισμός και συγκεκριμένοι πολιτικοί του εκφραστές, με πρώτους από όλους τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα πρωταγωνιστεί στο συγκεκριμένο ζήτημα η ΝΔ (παρά τις εσωτερικές της έριδες) και προσωπικά ο Μητσοτάκης. Η σκοπιά από την οποία επιβάλλουν και προωθούν τη συγκεκριμένη ατζέντα αφορά την ανάδειξη του “ατομικού” δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό, ως το ύπατο, ανώτερο όλων των άλλων, κοινωνικών ή συλλογικών δικαιωμάτων. Αυτό προφανώς δεν οδηγεί στην άρνηση, την αμφισβήτηση ή τον σκεπτικισμό απέναντι σε ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, όπως αυτό του σεξουαλικού προσδιορισμού. Πρέπει όμως να αρνηθούμε τις σκοπιμότητες της συγκεκριμένης ατζέντας και κυρίως να αντιπαρατεθούμε στη διάλυση κάθε κοινωνικού – συλλογικού δικαιώματος που γίνεται στο όνομα της αναγνώρισης των αποκλειστικά ατομικών δικαιωμάτων.

Αν ο κομμουνισμός επιχείρησε να αντιπαρατεθεί με την ιδεολογία και την κοσμοαντίληψη της “αγίας οικογένειας” προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ευθύνης και της συλλογικής υποχρέωσης του κράτους και της πολιτείας απέναντι στα παιδιά, ο καπιταλισμός σήμερα επιχειρεί να αναιρέσει τη δομή και την επικρατούσα αντίληψη της οικογένειας προς την κατεύθυνση της ατομικότητας. Σαράντα χρόνια πριν, η Θάτσερ διατύπωνε ότι “δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο τα άτομα και οι οικογένειές τους”. Σήμερα, ο καπιταλισμός διατρανώνει ότι δεν υπάρχουν καν οι οικογένειες, υπάρχουν μόνο τα άτομα, τα οποία έχουν δικαίωμα στην ατομική τους επιτυχία. Ακόμα και η απόκτηση παιδιών αντιμετωπίζεται ως “ατομικό δικαίωμα” και όχι ως ευθύνη και λογοδοσία. Οι κομμουνιστές, αλλά και το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, η ΕΣΣΔ, κατηγορήθηκαν ότι θέλησαν να διασπάσουν την παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια, αναλαμβάνοντας την κοινωνική και συλλογική ευθύνη των παιδιών. Έτσι οικοδομήθηκαν οι δομές πρόνοιας (βρεφονηπιακοί σταθμοί, δημόσια υποχρεωτική εκπαίδευση, κοινωνικοί λειτουργοί κλπ), δομές οι οποίες επιχείρησαν να “σπάσουν” το μονοπώλιο και την αντίληψη ιδιοκτησίας των γονιών έναντι των παιδιών. Σήμερα, ο καπιταλισμός πλήττει την παραδοσιακή οικογένεια, αλλά προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: Προς το μεμονωμένο άτομο και το “δικαίωμα” και όχι προς την κοινωνία και την “κοινότητα”.

Αυτή η γενική τάση, τόσο του σύγχρονου καπιταλισμού, όσο και των πολιτικών του εκφραστών, είναι που γεννά και το “παράδοξο” να πρωτοστατεί η Δεξιά στην κατοχύρωση των “ατομικών δικαιωμάτων”, ερχόμενη σε αντίθεση μάλιστα με την Εκκλησία, την παράδοση και τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν έχει τίποτα το περίεργο η κίνηση Μητσοτάκη, ούτε φυσικά οφείλεται σε ατομικές στοχεύσεις (μεταπήδηση σε ευρωπαϊκό ή νατοϊκό πόστο), όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση. Η συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία, είναι στον πυρήνα της σύγχρονης κυρίαρχης, δεσπόζουσας ιδεολογίας. Σήμερα συναντιέται, έστω και συγκυριακά, με τον αγώνα για την εξάλειψη των διακρίσεων και από αυτή την άποψη, πρέπει να υποστηριχτεί. Δεν ξεχνάμε ωστόσο ότι η υιοθέτηση του συνόλου της ατομικοποιημένης κουλτούρας είναι δομικό στοιχείο της σύγχρονης καπιταλιστικής ιδεολογίας, ακριβώς επειδή η εκδικητική παλινόρθωση του καπιταλισμού κατά τον 21ο αιώνα πρέπει να θάψει τα κομμουνιστικά προτάγματα των κοινωνικών, συλλογικών και ταξικών διεκδικήσεων του 20ου αιώνα. Ο 21ος αιώνας αποδεικνύει ότι ο συντομότερος δρόμος αναίρεσης των συλλογικών δικαιωμάτων είναι η υποβίβασή τους σε ατομικά.

Δίπλα στη γενική τάση της εξατομίκευσης και της οικοδόμησης του ατομικού ανθρώπου κόντρα στον συλλογικό άνθρωπο του κομμουνιστικού υποδείγματος, υπάρχει και η διάλυση των εννοιών. Ο σύγχρονος καπιταλισμός ευνοεί έναν απόλυτο και ξεχαρβαλωμένο σχετικισμό που αμφισβητεί την αντικειμενική πραγματικότητα, ρευστοποιεί τη γνώση, σχετικοποιεί τα πάντα. Η πραγματικότητα προσλαμβάνεται και ερμηνεύεται από έναν υποκειμενισμό δίχως όρια. Κοινωνικοί και φυσικοί νόμοι παύουν να υπάρχουν, ή σχετικοποιούνται σε τέτοιο βαθμό που δεν ερμηνεύουν τίποτα αναφορικά με την ανισότητα, τον πλούτο, τη φτώχεια, την αδικία, την ανεργία, την επιτυχία ή την αποτυχία, τις κοινωνικές σχέσεις. Όλα έχουν να κάνουν με το άτομο και την υποκειμενική πρόσληψη της πραγματικότητας και του εαυτού του. Στο όνομα της ατομικής – υποκειμενικής πρόσληψης της πραγματικότητας, κερδίζει έδαφος η θεωρία ότι το φύλο είναι αποκλειστικά κοινωνική κατασκευή, προτίμηση ή απόφαση, χωρίς κανένα βιολογικό καθορισμό. Τα ανδρικά και γυναικεία αναπαραγωγικά όργανα δεν έχουν σημασία μπροστά στο “πώς νιώθει” ο καθένας και στο πώς προσλαμβάνει, με τον πιο σχετικό τρόπο τον εαυτό του και την πραγματικότητα. Όχι, ο καπιταλισμός δεν πονά ξαφνικά για την διεμφυλική, άφυλη ή ασεξουαλική κοινότητα, την ίδια κοινότητα για την οποία μερικές δεκαετίες πριν, επέτρεπε το λιντσάρισμά της. Ευνοεί ωστόσο μια διαλυτική, σχετικιστική προσέγγιση της πραγματικότητας, της επιστήμης, της κοινωνίας και της οικονομίας, άρα, γιατί όχι, και της σεξουαλικότητας.

Αν η τεκνοθεσία είναι δυνατότητα των ετερόφυλων ζευγαριών, πρέπει να είναι και δυνατότητα των ομόφυλων ζευγαριών. Το κρίσιμο ωστόσο είναι ότι πρόκειται για “δυνατότητα” και όχι για “δικαίωμα”. Οι ενήλικες δεν έχουν δικαιώματα πάνω στο παιδί, αλλά δυνατότητα. Δυνατότητα να το υιοθετήσουν, αλλά ακόμα και να το γεννήσουν, να το αναθρέψουν, να το μεγαλώσουν. Η δυνατότητα πρέπει να δίνεται και να ελέγχεται από τη συλλογική φροντίδα της κοινωνίας, και υπό σπάνιους αλλά υπαρκτούς όρους, να είναι ανακλητή. Αυτό δεν σημαίνει ότι το “κακό” κράτος θα μπουκάρει στα σπίτια να ελέγχει αν οι γονείς έχουν παραμελήσει ή κακοποιήσει τα παιδιά τους. Σημαίνει όμως ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες, οι δομές πρόνοιας και φροντίδας, ο κοινωνικός παρεμβατισμός στο οικογενειακό άβατο, πρέπει επιτέλους να ανασυγκροτηθεί. Σήμερα το κράτος πρόνοιας ολοένα και διαλύεται, προς όφελος της “ατομικής ευθύνης”. Τις μέρες που όλη η κοινωνία συζητά τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζυγαριών, ένας άντρας με τον κολλητό του δολοφονούσε τη σύντροφό του, ένας άλλος άντρας έστελνε διασωληνωμένο στην εντατική το 4χρονο παιδί της συντρόφου του και ένας πατέρας σκότωνε τον κουνιάδο του γιατί βίαζε επί χρόνια την ανήλικη κόρη του. Όλα αυτά σημαίνουν ότι το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος γενικά, και η Ελλάδα ειδικότερα, είναι στο σημείο μηδέν σε ό,τι αφορά κοινωνικές δομές προστασίας της γυναίκας και των παιδιών, ΜΕΣΑ στην οικογένεια. Και παρεμπιπτόντως: αν οι εργαζόμενοι στις δομές κοινωνικής και οικογενειακής φροντίδας και παιδικής προστασίας ήταν περισσότεροι από τους αστυνομικούς, είναι σίγουρο ότι θα είχαμε λιγότερα εγκλήματα.

Ο εγωιστής άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα πρέπει να μάθει ότι όλα είναι “δικαίωμά του”. Μπορεί να στερείται βασικών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά το δικαίωμα στην αυτοπραγμάτωσή του μέσω των απογόνων του, είναι ιερό. Ο ναρκισσισμός της ατομικής ολοκλήρωσης και της επιτυχίας μέσα από την απόκτηση παιδιών, τη διασφάλιση της καλύτερης δυνατής εκπαίδευσής τους, της οικονομικής τους διευκόλυνσης και διάνοιξης με κάθε θυσία επαγγελματικών και επιχειρηματικών δρόμων για τη δική τους ατομική επιτυχία, ανήκει στο στενό πυρήνα της σύγχρονης καπιταλιστικής ιδεολογίας. Αντιμετωπιζόμενη η απόκτηση βιολογικών ή μη βιολογικών τέκνων ως δικαίωμα, και όχι ως δυνατότητα και υποχρέωση έναντι των παιδιών, ανοίγει ο δρόμος για την εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης αναπαραγωγής. Αφού η τεκνοθεσία είναι “δικαίωμα” γιατί να μη θεσπιστεί ως “δικαίωμα” και η αναπαραγωγή με δανεικούς γαμέτες μέσω παρένθετης μητέρας; Ή ακόμα και η «παραγγελία» παιδιού με γενετικό υλικό του ζεύγους, ομόφυλου ή ετερόφυλου. Και από τη στιγμή που θεσπιστεί ως “δικαίωμα”, είναι σαφές ότι θα φύγει από την αυστηρά αλτρουιστική και αλληλέγγυα κίνηση της φίλης ή της συγγενούς προς το άτεκνο ζευγάρι, και θα μετεξελιχθεί σε προϊόν αγοραπωλησίας (ενοικίασης μήτρας – ολόκληρου ανθρώπου για την ακρίβεια) που θα μπορεί να αγοραστεί από πλούσια ζευγάρια, ετερόφυλα ή ομόφυλα. Ο καπιταλισμός μετατρέπει με αδηφάγο μανία κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Το έχει κάνει στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στη ζωή και στο θάνατο. Γιατί να μην το κάνει και στην αναπαραγωγή;

Η τεκνοθεσία πρέπει να ενισχυθεί, με στόχο την ολική αποϊδρυματοποίηση, ενάντια σε κάθε εγωιστικό ναρκισσισμό ετερόφυλων ή ομόφυλων ζευγαριών που επιζητούν βιολογικό τους τέκνο, αγοράζοντας την παρένθετη μητρότητα, επιβεβαιώνοντας από την ανάποδη μεριά τις συντηρητικές θεωρίες των δεσμών αίματος, όπου ένας γονέας μπορεί να είναι γονέας μόνο αν το παιδί φέρει το γενετικό του υλικό. Η εμπορευματοποίηση της γέννησης ενός παιδιού πρέπει να είναι το απόλυτο όριο, όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Στο μέλλον, με τον ίδιο κατηγορηματικά αρνητικό τρόπο πρέπει να απαντιέται το ερώτημα της κλωνοποίησης ανθρώπινων εμβρύων, ή της τεχνητής αναπαραγωγής, που κάτω από τον μανδύα της υποβοήθησης ανθρώπων σε ομόφυλη ή ετερόφυλη σχέση, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τεκνοποιήσουν, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εμπορευματοποίηση της γέννησης ανθρώπων. Άλλωστε η μέχρι σήμερα εμπειρία της παρένθετης μητρότητας στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, είναι γεμάτη από παραδείγματα όπου λευκά πλούσια ζευγάρια (ομόφυλα ή ετερόφυλα), αγοράζουν πλουσιοπάροχα το δικαίωμα να αποκτήσουν παιδιά που φέρουν το δικό τους γενετικό υλικό, έχοντας νωρίτερα υπάρξει ως έμβρυα σε ενοικιαζόμενο άνθρωπο. Η άρνηση Μητσοτάκη στην παρένθετη μητρότητα είναι συγκυριακή και όχι επί της αρχής. Αυτό σημαίνει ότι η παρένθετη μητρότητα έναντι οικονομικού αντιτίμου, παραμένει για τη ΝΔ (αλλά προφανώς και για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ) στην μελλοντική ημερήσια διάταξη. Στον αντίποδα της τεχνητής αναπαραγωγής και της άκοπης και ανώδυνης παραγγελίας παιδιών με οικονομικό αντίτιμο, πρέπει να μπει η προστασία της μητρότητας, η συνολική βελτίωση της ποιότητας ζωής και της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης κάθε οικογένειας. Ζούμε όμως σε μια κοινωνία όπου η κοινωνική πολιτική και το κράτος πρόνοιας θεωρούνται αναχρονισμός και σοβιετικό μοντέλο, ενώ η εργασιακή και οικονομική ζούγκλα που απολύει γυναίκες επειδή τόλμησαν να μείνουν έγκυες αποτελεί καθημερινότητα.

10.

Συνοπτικά:

Να αρθεί κάθε διάκριση σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών σε ότι αφορά τον γάμο.
Είτε πρόκειται για ομόφυλα, είτε για ετερόφυλα ζευγάρια, πρέπει να θεσπιστούν απολύτως αυστηρά, υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά όχι γραφειοκρατικά, και πάντως ενιαία κριτήρια για την τεκνοθεσία.
Να απαγορευτεί η εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης αναπαραγωγής, η αγορά εμβρύου, η ενοικίαση μήτρας και όλου του ανθρώπινου σώματος κοκ.
Η καπιταλιστική τάση της εξατομίκευσης και της διάλυσης κάθε κοινότητας, ακόμα και της οικογενειακής, δεν είναι προοδευτική.
Να αμφισβητήσουμε την οικογένεια και το ιδιωτικό οικογενειακό άβατο από τη σκοπιά της κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης για τα παιδιά και τις γυναίκες.
Να υπερασπιστούμε την επιστήμη και τις κατακτήσεις της συλλογικού ανθρώπινου νου, διαχωρίζοντας την αμφισβήτηση και την αναζήτηση από τον κατεδαφιστικό σχετικισμό και υποκειμενισμό.
Να υποστηριχθεί η κοινωνική πολιτική, το κράτος πρόνοιας, οι δομές αλληλεγγύης, η κρατική παρεμβατικότητα. Είναι η απόλυτη προϋπόθεση ώστε να μπορούν να προστατευτούν τα παιδιά και οι γυναίκες.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Με τους «προβοκάτορες» του 1973. Με τους «τρομοκράτες» του 2023. Με τους λαούς που πολεμάνε για ανεξαρτησία.

15 Νοεμβρίου 2023/0 Comments/in Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

50 χρόνια πριν, οι «προβοκάτορες» που μπήκαν στο Πολυτεχνείο έγραψαν και καθόρισαν την ιστορία. Έβγαλαν το λαό στο δρόμο, δίνοντας στο Πολυτεχνείο το χαρακτήρα παλλαϊκής αντιφασιστικής αντιμπεριαλιστικής εξέγερσης. Τίναξαν στον αέρα τα σχέδια «φιλελευθεροποίησης» της χούντας, διέλυσαν τις αυταπάτες για «ομαλοποίηση» του καθεστώτος και τις –ομολογημένες ή ανομολόγητες– προσδοκίες γι’ αυτήν τη «φιλελευθεροποίηση» όσων τότε προσπαθούσαν να «μαζέψουν» την εξέγερση και να «απαγκιστρωθούν» και σήμερα διαγκωνίζονται και διεκδικούν για τον εαυτό τους τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτήν.

Γιατί στο Πολυτεχνείο συγκρούστηκαν δύο αντιλήψεις, δύο γραμμές: η αντίληψη για μια αντιχουντική διαμαρτυρία και «αντιδικτατορική ενότητα» από τη μια, και η αντίληψη για τη συνολικότερη ανατροπή του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και υποτέλειας, για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία από την άλλη. Η πρώτη αποτύπωνε τη λογική του «εφικτού» και του «ρεαλισμού». Η δεύτερη αποτύπωνε και καθρέφτιζε τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, έκφραζε τα αισθήματα και τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού και της νεολαίας. Γι’ αυτό και επικράτησε. Και ακριβώς αυτός ο αντιφασιστικός αντιμπεριαλιστικός προσανατολισμός ήταν που έκανε το Πολυτεχνείο καταλύτη των κατοπινών πολιτικών εξελίξεων. Καθόρισε τους όρους της μεταπολίτευσης καθιστώντας αδύνατη μια επιστροφή στο προδικτατορικό πολιτικό σκηνικό. Οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών καταγράφοντας στις συνειδήσεις ότι ο μόνος δρόμος για καλύτερη ζωή είναι ο δρόμος του αγώνα, ότι η πάλη για ελευθερία και λαϊκή κυριαρχία δεν μπορεί παρά να είναι πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά δεσμά, πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Παρακαταθήκες ζωντανές και εξαιρετικά επίκαιρες, 50 χρόνια μετά.

Σήμερα, την ιστορία τη γράφουν οι «τρομοκράτες» στη Γάζα. Ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τα δεσμά τους, κόντρα στη λογική του «εφικτού», του «ρεαλισμού», του συμβιβασμού. Ανέτρεψαν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για την περιοχή. Κατέγραψαν στις συνειδήσεις ότι ο μόνος δρόμος για το δίκιο είναι ο δρόμος του ανυποχώρητου αγώνα. Αποκάλυψαν στα μάτια των λαών όλου του κόσμου το κυνικό, βάρβαρο, φασιστικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και των υποτελών του, το πραγματικό πρόσωπο της «δημοκρατίας» και του «πολιτισμού» τους. Έβγαλαν στο δρόμο εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο που διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στα δίκια του παλαιστινιακού λαού, την απαίτησή τους να σταματήσει το ματοκύλισμα και να ορίσει ο ίδιος ο λαός της Παλαιστίνης τη μοίρα του.

Η Γάζα έγραψε και γράφει την ιστορία και αυτό δεν μπορεί να το σταματήσει το ματοκύλισμα του λαού της – όπως το ματοκύλισμα του Πολυτεχνείου δεν μπόρεσε να σταματήσει την ιστορία που γράφτηκε το 1973.

Πάντοτε με τους «προβοκάτορες» και τους «τρομοκράτες» που μάχονται για το δίκιο, με τους λαούς που παλεύουν για ανεξαρτησία, με τους καταπιεσμένους και τους κολασμένους της γης – για έναν άλλο κόσμο!

Θάνατος στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό!

Έξω το ΝΑΤΟ και οι αμερικάνοι – Έξω οι βάσεις του θανάτου!

Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Οι λαοί νικούν με τ’ όπλο στο χέρι!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Για τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών

11 Οκτωβρίου 2023/0 Comments/in Επικαιρότητα, Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Οι κάλπες της 8/10/2023 δεν έκρυβαν εκπλήξεις. Η ΝΔ είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, χωρίς αμφισβήτηση από πουθενά. Η υπαρκτή δυσαρέσκεια για τη διαχείριση των «φυσικών» καταστροφών, αλλά και την οικονομία-ακρίβεια εκφράζεται κυρίως προς την αποχή, την ακροδεξιά (για την οποία όμως οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι ευνοϊκός χώρος καθώς απαιτεί μηχανισμούς που δεν διαθέτει ακόμα), και δευτερευόντως προς τα αριστερά της κεντροαριστεράς και κυρίως το ΚΚΕ. Η μεγάλη εικόνα παραμένει η συντηρητικοποίηση και η αναδίπλωση του λαϊκού φρονήματος. Οι περιπτώσεις του Μπέου, του Αγοραστού, αλλά και του συνόλου των περιφερειαρχών της ΝΔ, οι οποίοι λίγα ή ελάχιστα έχουν κάνει για τις υποδομές και την πρόληψη, επιβεβαιώνουν ότι ένας λαός χωρίς ελπίδα και με χαμηλές προσδοκίες είναι η πιο εύκολη «λεία» στις υποσχέσεις και της «χάρες» της τοπικής εξουσίας. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των απερχόμενων δημάρχων (πάνω από 160) επανεκλέγεται ή θα επανεκλεγεί και ορισμένοι με πολύ μεγάλα ποσοστά δείχνει αφενός ότι οι προσδοκίες (και) για την αυτοδιοίκηση έχουν πέσει δραματικά και αφετέρου ότι η προσκόλληση, η αποδοχή ή και η υποταγή στην οποιαδήποτε εξουσία, φαντάζει προς το παρόν η μοναδική διέξοδος για έναν λαό που έχει πολλαπλές απογοητεύσεις από την συλλογική πάλη και αναζητά δρόμους ατομικής επιβίωσης.

Ο χώρος της κεντροαριστεράς δεν έχει βρει βηματισμό. Με την σημερινή εικόνα δεν πείθει ότι αποτελεί εναλλακτική, είτε ο κάθε φορέας ξεχωριστά, είτε και οι δύο μαζί. Βρίσκεται εγκλωβισμένος μεταξύ των εκκλήσεων περί αντιδεξιού μετώπου, της ανανέωσης και της υπευθυνότητας. Το μοναδικό ερώτημα είναι ποιος από τους δύο πόλους της κεντροαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ) θα περάσει τον άλλον, την ώρα που σε επίπεδο πολιτικής, προγράμματος και εκφοράς καθημερινού αντιπολιτευτικού λόγου, οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες. Ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους αφορά αποκλειστικά το παρελθόν και την ιστορική διαδρομή (ο ΣΥΡΙΖΑ ως πάλαι ποτέ Αριστερά, το ΠΑΣΟΚ ως κατεξοχήν κυβερνητικό κόμμα), αλλά όχι το παρόν και το μέλλον. Η κυριαρχία της ΝΔ και του Μητσοτάκη, αλλά και το κοινωνικό και πολιτικό πισωγύρισμα που καταγράφεται σε διαδοχικές αναμετρήσεις από το 2015, πιέζουν στην κατεύθυνση μιας «προοδευτικής κεντροαριστερής συμμαχίας», αλλά μένει να ξεκαθαρίσει ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε αυτήν. Συνολικά ο χώρος ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα ξεπεράσει τα στρατηγικά του ερωτήματα.

Τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ σημειώνουν άνοδο η οποία οφείλεται, κυρίως, στην αποδιοργάνωση του κεντροαριστερού χώρου. Η τελευταία όμως δεν έχει προκληθεί από κάποια λαϊκό κίνημα, παρά την εμπλοκή μελών του κόμματος σε τοπικά προβλήματα (πχ σύλλογοι γονέων κ.α.), αλλά από την ηγεμονία των ιδεών και πρακτικών της συντήρησης. Γι΄ αυτό και τα πρωτοσέλιδα του Ριζοσπάστη, όπως και οι δηλώσεις Κουτσούμπα, που αρχίζουν και τελειώνουν στις «επιτυχίες» του ΚΚΕ, αποτελούν εντελώς ξένη λογική για ένα κόμμα που θέλει να λέγεται κομμουνιστικό ή επαναστατικό. Ο συσχετισμός χειροτερεύει και το κίνημα υποχωρεί την ώρα ακριβώς που τα ποσοστά του ΚΚΕ ανεβαίνουν. Αποδεικνύεται από την ανάποδη, ότι τα εκλογικά ποσοστά δεν στοιχίζονται και δεν σπρώχνουν προς πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές, προς αντιστάσεις και αγώνες. Η, εδώ και 3 δεκαετίες «πολιτική πρόταση» για όλες τις φάσεις του λαϊκού κινήματος, τις πολιτικές κρίσεις, τα διακυβεύματα, τα ερωτήματα που τίθενται στην κοινωνία και στη χώρα, συνοψίζεται στο σύνθημα «ισχυρό ΚΚΕ», το οποίο μπορεί να δίνει εκλογικούς καρπούς αλλά δεν αποτελεί πολιτική πρόταση για το λαϊκό κίνημα και τα προβλήματά του. Ο αθεράπευτος κοινοβουλευτισμός αυτού του μηχανισμού (το κόμμα να είναι καλά) δεν προμηνύει ότι αυτή θα επενδυθεί σε κάποια μορφή ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος. Θα συνεχίσει να συμβαίνει το ανάποδο.

Τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κινήθηκαν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, σε χαμηλά επίπεδα. Οι εξαιρέσεις των ενθαρρυντικών αποτελεσμάτων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, παρά τις διαφορές τους (πχ στην Αθήνα έπαιξε ρόλο η δημόσια αναγνώριση και διεισδυτικότητα του επικεφαλής ενώ αντιθέτως στην Θεσσαλονίκη το εκεί σχήμα επένδυσε στην συλλογική εκπροσώπηση) επιβεβαιώνουν ότι στοιχεία όπως η πλατιά απεύθυνση και όχι η αυτοαναφορικότητα περί αντικαπιταλιστικής αριστεράς, η προσπάθεια γείωσης μέσα από τα συγκεκριμένα αιτήματα στα συγκεκριμένα προβλήματα και η ενωτική πολιτική, σε πλήρη βέβαια αντίθεση με τα χωριστά (και στενά) ψηφοδέλτια στις περιφέρειες, αποτελούν βασικά – αν και όχι ικανά – στοιχεία μιας ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης. Ωστόσο φαίνεται δύσκολο μια τέτοια παρέμβαση να μπορεί να αποτελέσει οδηγό για το κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Παραμένει ένας χώρος με αυτοαναφορικότητα στην φυσιογνωμία, με έντονα δικαιωματικό λόγο, με έλλειψη ενωτικής κατεύθυνσης, με αγεφύρωτες διαφορές και τεράστια σύγχυση σε θέσεις γύρω από βασικά θέματα (πόλεμος, ελληνοτουρκικά, εκτίμηση συσχετισμού δύναμης).

Στις δύσκολες συνθήκες που ζούμε, σε εποχές διάλυσης και υποχώρησης των προοδευτικών ιδεών και δυνάμεων, σε καιρούς απογοήτευσης αλλά και χαμηλών προσδοκιών, δεν μπορεί να παραβλέψουμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα πολύ διακριτό ποσοστό πολύ πάνω από 10% που επιμένει να στηρίζει συγκρουσιακές πολιτικές –έστω και με θεσμικό/ κοινοβουλευτικό τρόπο, σε αντίθεση με τις θεσμικές συστημικές πολιτικές που ακολουθούν τα προωθούν οι τρεις βασικές κοινοβουλευτικές ηγεσίες των κομμάτων του κοινοβουλίου. Αποτελεί αυτό το ευάριθμο σχετικά ποσοστό μια «παραφωνία» στο σύνολο των χωρών της ΕΕ. Δεν μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε απλά σαν παρηγορητικό στοιχείο αλλά σαν ένα μεγάλο χωράφι όπου πάνω του μπορεί να αναπτυχθούν -αν βεβαίως στηριχθούν- ιδέες, πρωτοβουλίες και πολιτικές που να έχουν μαζική λαϊκή αναφορά και απεύθυνση, που να έρχονται σε ευθεία αμφισβήτηση και σύγκρουση με το αστικό εθνικό και «υπερεθνικό» σύστημα, φιλοδοξώντας να αποτελέσει την πολυπόθητη εναλλακτική που απουσιάζει.

Στον δεύτερο γύρο των εκλογών υπάρχουν λίγες περιπτώσεις υποψηφίων που μπορούν να διεκδικήσουν την δημοτική εξουσία με στοιχεία φιλολαϊκού προγράμματος και μιας αριστερής διαχείρισης, για τους ελεύθερους χώρους, την κοινωνική πολιτική, κόντρα στην ανταποδοτική λογική στην λειτουργία των δήμων ή όπου έχει συνασπιστεί ένα μαύρο μέτωπο εργολάβων και συμφερόντων εναντίον τους. Τέτοιες περιπτώσεις είναι οι περιπτώσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης σε Πάτρα, Χαϊδάρι, Καισαριανή, Πετρούπολη, όπως και οι περιπτώσεις των υποψηφίων Ρούσσου και Βρεττάκου (παρόλο που τους στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ), σε Χαλάνδρι και Κερατσίνι. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις στηρίζουμε την επιλογή του άκυρου.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση!

8 Οκτωβρίου 2023/3 Comments/in Κόσμος /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ανακοίνωση της Παρέμβασης

Νίκη γιατί ο αγώνας του είναι δίκαιος. Γιατί διώχτηκε από τη γη του, γιατί γνώρισε και γνωρίζει ανελέητη τρομοκρατία, εξανδραποδισμούς, γενοκτονία, προσφυγιά, δολοφονίες, βασανιστήρια. Γιατί επί δεκαετίες παλεύει με πέτρες, σφεντόνες και λιανοντούφεκα για να έχει τη δική πατρίδα, για να ορίζει ο ίδιος τις τύχες του. Γιατί δεν υποστέλλει τη σημαία της αντίστασης. Γιατί τα ποτάμια αίματος που έχει χύσει, τα δεκάδες χιλιάδες αθώα θύματα που έχει δώσει σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν έχουν κάμψει την αποφασιστικότητα, το πείσμα, το πάθος του για τη λευτεριά.

Η παλαιστινιακή αντίσταση δίνει ελπίδα, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τους καταπιεζόμενους σε όλο τον κόσμο, κόντρα στις λογικές του «εφικτού», του «ρεαλισμού», της ανημπόριας απέναντι στη δύναμη του αντίπαλου, του «δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα».

Η χθεσινή επίθεση στο Ισραήλ απέδειξε πως η φοβερή πολεμική μηχανή, το σιδερόφρακτο κράτος του είναι «χάρτινη τίγρη» απέναντι στην αποφασιστικότητα και τη δύναμη που δίνει το δίκιο του αγώνα. Ο ελλιπής και αυτοσχέδιος εξοπλισμός κατάφερε συντριπτικά χτυπήματα στην υπερσύγχρονη υπεροπλία των Ισραηλινών. Η συστηματική οργάνωση και ο προσεκτικός σχεδιασμός ξεπέρασε τη διαβόητη Μοσάντ, τα τρομερά συστήματα παρακολούθησης, τα τείχη και τους φράχτες.

Κάθε προοδευτικός και ελεύθερος άνθρωπος σ’ όλο τον κόσμο στέκεται στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης, στο πλευρό ενός μικρού λαού που πολεμά με νύχια και με δόντια. Οι υπηρέτες του ιμπεριαλισμού, οι θιασώτες του εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, οι πραγματικοί τρομοκράτες βαφτίζουν την αντίσταση «τρομοκρατία». Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε να καταδικάσει «τους τρομοκράτες της Χαμάς» και να διακηρύξει «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Από κοντά συντάχθηκε και ο θλιβερός ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας επιπλέον διαπιστευτήρια αμερικανοδουλείας. Ο ελληνικός λαός πάντοτε στεκόταν στο πλευρό των Παλαιστινίων. Σήμερα, που όλα τα κοράκια θέλουν να πνίξουν την παλαιστινιακή αντίσταση, αυτή η αλληλεγγύη έχει ξεχωριστή σημασία. Σήμερα που όλα τα κοράκια μας προπαγανδίζουν την «τρομοκρατία» των Παλαιστινίων, να βροντοφωνάξουμε:

Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση!

Αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό!

Κάτω το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ!

Θάνατος στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό!

Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Για την αυτοδιοίκηση και τις αυτοδιοικητικές εκλογές

6 Οκτωβρίου 2023/0 Comments/in Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Σχεδόν τρεις δεκαετίες οι διαδοχικές και διακομματικές μεταρρυθμίσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις πολιτικές που μπορούν να ασκηθούν σε περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο. Τόσο θεσμικά, όσο και οικονομικά, η Αυτοδιοίκηση στραγγαλίζεται με ένα σύνολο παρεμβάσεων μεγάλης κλίμακας (Καποδίστριας, Καλλικράτης, Κλεισθένης) που άλλαξαν δραματικά τον χάρτη των Δήμων και της αυτοδιοικητικής διαίρεσης της χώρας, αλλά και από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες των κυβερνήσεων. Αυτές οι πολιτικές, καθιστούν την Αυτοδιοίκηση μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας, φορομπηχτικό μηχανισμό ανταποδοτικών υπηρεσιών, σε πλήρη διάσταση με τις λαϊκές ανάγκες, σε απόλυτη στοίχιση με τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και της ΕΕ.

Η πολιτική που ασκείται διαχρονικά σε ό,τι αφορά την Αυτοδιοίκηση στηρίζεται στους εξής πυλώνες:

Αύξηση αρμοδιοτήτων των Δήμων με ταυτόχρονη όμως μείωση πόρων που αποδίδονται σε αυτούς.
Εξαναγκασμός επομένως της Αυτοδιοίκησης στο να προσχωρήσει σε πλήρως ανταποδοτικές πολιτικές και υπηρεσίες όπου ο δημότης πληρώνει για ό,τι απολαμβάνει.
Απόσυρση του κράτους από τις υποχρεώσεις του έναντι των Δήμων και των Περιφερειών και υποκατάσταση της κρατικής χρηματοδότησης από ευρωπαϊκά προγράμματα.
Διαρκής μείωση των περιθωρίων παρέμβασης και επιρροής των τοπικών κοινωνιών στις αποφάσεις, στα έργα στους προϋπολογισμούς και στις προτεραιότητές τους.

Με βάση τα παραπάνω, η Αυτοδιοίκηση, από πεδίο άσκησης μιας πολιτικής που θα μπορούσε υπό όρους και προϋποθέσεις να είναι διαφορετική ή και ανταγωνιστική με αυτή του κράτους, έχει μετατραπεί τις τελευταίες δεκαετίες σε συστατικό τμήμα της κεντρικής εξουσίας. Ακόμη περισσότερο, τόσο θεσμικά, όσο και οικονομικά – διαχειριστικά, η αυτοδιοίκηση στο βαθμό που στηρίζεται για να μπορέσει να επιβιώσει στα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν μπορεί παρά να αποδέχεται το σύνολο των προτεραιοτήτων, των ιεραρχήσεων και των κατευθύνσεων που καθορίζει η ΕΕ και οι Βρυξέλλες.

Με το σχέδιο Καποδίστριας (1997) εκατοντάδες δήμοι και χιλιάδες κοινότητες συνενώνονται σε 910 νέους δήμους, καθιερώνεται το όριο του 42% για την εκλογή δημάρχου (από 50%), ενώ ιδρύονται δημοτικές επιχειρήσεις ως νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου οι οποίες διαχειρίζονται πλέον τις δραστηριότητες των δήμων με εμπορευματικά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Η κατάργηση των κοινοτήτων και η μετατροπή τους σε δημοτικά διαμερίσματα αλλά και η συνένωση δήμων απομακρυσμένων συντελεί στην αφαίρεση και μεταφορά πόρων και δραστηριοτήτων από την περιφέρεια στο κέντρο, ειδικά στην επαρχία. Με το πρόγραμμα Καλλικράτη (2010), οι δήμοι συνενώνονται ακόμα περισσότερο, περιορίζεται ο αριθμός τους στους 325, οδηγώντας σε περαιτέρω συρρίκνωση περιφερειακών και μικρών δήμων που αναγκάζονται σε αναγκαστικές συνενώσεις με άλλους. Επιπλέον, θεσμοθετείται ο δεύτερος βαθμός αυτοδιοίκησης με τις Περιφέρειες οι οποίες αναλαμβάνουν τις αρμοδιότητες που είχαν παλιότερα οι νομαρχίες καθώς και αρμοδιότητες που ανήκαν στην κεντρική εξουσία. Με το σχέδιο Κλεισθένης (2019) διευρύνεται η ανταποδοτική λειτουργία της αυτοδιοίκησης, ενσωματώνει δήμους και περιφέρειες στο ασφυκτικό πλαίσιο ελέγχου που ασκείται από το Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας, τον Δημοτικό Διαμεσολαβητή και την Αυτοτελή Εποπτεία του Υπουργείου Εσωτερικών. Την ίδια ώρα, καθιερώνεται η απλή αναλογική στην εκλογή του δημοτικού συμβουλίου (αλλά όχι του δημάρχου), η οποία επιχειρεί να χρυσώσει το χάπι της αντιδημοκρατικής ασφυξίας που υφίσταται η τοπική αυτοδιοίκηση τόσο οικονομικά όσο και θεσμικά. Τέλος, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, καταργείται η φαλκιδευμένη απλή αναλογική του Κλεισθένη, εξασφαλίζεται η εκλογή των 3/5 των μελών του συμβουλίου στον νικητή των εκλογών, μπαίνει όριο 3% για την είσοδο σε δημοτικό και περιφερειακό συμβούλιο, ενώ με νομοθετικές παρεμβάσεις διευκολύνεται η ιδιωτική επιχειρηματικότητα και ωθούνται οι δήμοι να συνάπτουν συμβάσεις με ιδιώτες για έργα τα οποία τα προηγούμενα χρόνια εκτελούσαν οι ίδιοι (καθαριότητα, πράσινο κλπ).

Μεγάλη πληγή για την αυτοδιοίκηση και τις δυνατότητές της είναι οι μειωμένοι πόροι που της αποδίδονται. Τα έσοδα των ΟΤΑ σύμφωνα με τις προβλέψεις του Καλλικράτη και του Κλεισθένη πρέπει να προέρχονται κατά το 70% από τα ανταποδοτικά τέλη. Επιπλέον, οι Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι που οφείλει το κράτος να αποδίδει στους ΟΤΑ διαρκώς μειώνονται. Το 2010 ανέρχονταν περίπου σε 4,4 δισ ευρώ, έφτασαν το 2022 στα 2,8 δισ ευρώ. Επιπλέον, με νομοθετικές ρυθμίσεις υπάρχει παραγραφή του παρακρατηθέντων από την κεντρική εξουσία πόρων, με αποτέλεσμα η Τοπική Αυτοδιοίκηση να φορτώνεται με αρμοδιότητες, οι οποίες, ελλείψει πόρων και χρηματοδότησης, μετατρέπονται σε ανταποδοτικές υπηρεσίες. Αντίθετα από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους που διαρκώς μειώνονται, οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίες προέβλεπαν αύξηση στα ανταποδοτικά τέλη (τοπική φορολογία κλπ) που μαζεύουν οι ΟΤΑ, φτάνοντας το 2022 πάνω από 3 δισ ευρώ. τέλος διαχρονικά, οι πόροι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που παρακρατεί παράνομα η κεντρική εξουσία φτάνουν πάνω από 15 δισ ευρώ.
Με τον τρόπο αυτό και με τη συγκεκριμένη πορεία, το κράτος αποσύρεται από τη χρηματοδότηση της Αυτοδιοίκησης, οι δήμοι και οι επιχειρήσεις τους φορολογούν τις υπηρεσίες που παρέχουν, ενώ κρίσιμα έργα υποδομής δεν μπορούν να εκτελεστούν.

Η οικονομική ασφυξία των Δήμων συνοδεύεται και από το βάθεμα της εξάρτησης και της επιτροπείας από την κεντρική εξουσία. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, μετατρέπεται, από όργανο που εκφράζει τη δημοκρατικά εκφρασμένη βούληση των πολιτών, σε λογιστικό γραφείο γκρίζας και άχρωμης διαχείρισης, ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, αυστηρά ελεγχόμενων από τους θεσμούς. Με το Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας, η κεντρική εξουσία παρακολουθεί τα οικονομικά των Δήμων, υποχρεώνοντάς τους σε αυστηρούς προϋπολογισμούς που δεν θα παρεκκλίνουν. Αποκορύφωμα της μετατροπής των Δήμων σε φορομπηχτικούς μηχανισμούς είναι οι προτάσεις για είσπραξη του ΕΝΦΙΑ από την αυτοδιοίκηση που επανήλθαν με ένταση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πέρασμα του ΕΝΦΙΑ στους Δήμους θα αποτελέσει την τελευταία πράξη για την οριστική κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης, και την κατηγοριοποίηση των δήμων σε πλούσιους και φτωχούς ανάλογα με τις αντικειμενικές αξίες και τα ποσά που εισπράττονται. Η μετατροπή της Αυτοδιοίκησης σε λογιστικό μηχανισμό φορομπηχτικής διεκπεραίωσης είναι ο κοινός στόχος του συνόλου των μεταρρυθμίσεων που υπέστη η Τοπική Αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια. Τα ίδια τα Δημοτικά Συμβούλια μετατρέπονται σε γραφεία διαδικαστικής έγκρισης προαποφασισμένων πολιτικών.

Η υποκατάσταση της κρατικής χρηματοδότησης από τα ευρωπαϊκά προγράμματα έχει πολλαπλές συνέπειες στην ποιότητα και τις προτεραιότητες των έργων. Πλέον ικανή δημοτική αρχή δεν είναι αυτή που αποφασίζει (και υλοποιεί) με βάση το συμφέρον των δημοτών και τις προτεραιότητες που ορίζουν οι τοπικές κοινωνίες, αλλά αυτή που βρίσκει χρηματοδοτήσεις και εντάσσει έργα σε προγράμματα. Πολύ περισσότερο όμως, η χρηματοδότηση τόσο των τεχνικών έργων, όσο και της κοινωνικής πολιτικής, από το ΕΣΠΑ, συνιστά θηλιά στο λαιμό της Αυτοδιοίκησης και της δυνατότητας των πολιτών να αποφασίζουν οι ίδιοι τις προτεραιότητες της πόλης και της γειτονιάς τους. Μόνο συγκεκριμένα έργα, με συγκεκριμένους κωδικούς, και άρα συγκεκριμένου χαρακτήρα και προσανατολισμού, μπορούν να υπάρξουν.
Πιο συγκεκριμένα:
– Αντί να ορίζουν οι ανάγκες της πόλης τα έργα και τους προϋπολογισμούς, αυτά ορίζονται από τα άκαμπτα χρηματοδοτικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
– Η πλειοψηφία αυτών των προγραμμάτων έχει ημερομηνία λήξης καθιστώντας όλα τα έργα επισφαλή και εφήμερα. Συνέπεια είναι μεγάλα και μακροπρόθεσμα έργα υποδομών να μην μπορούν να εκτελεστούν.
– Επιπλέον, τα περισσότερα προγράμματα που αφορούν δομές κοινωνικής πολιτικής επιβάλουν την είσοδο ιδιωτών και κυρίως ΜΚΟ στη διαχείρισή τους.
– Αυτό σημαίνει ότι δημιουργείται ένα νέο πεδίο ημετέρων και ένα ισχυρό δίκτυο πελατειακών σχέσεων, καθώς οι ίδιοι, που παλιότερα λυμαίνονταν το κράτος και τα δημόσια ταμεία, σήμερα κάνουν πάρτυ με τέτοια κονδύλια.
Η αποχώρηση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Αυτοδιοίκησης, η επιβίωση των Δήμων από τα ανταποδοτικά τέλη, η συνεχιζόμενη παρακράτηση των πόρων της Αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία, αλλά και η χρηματοδότηση όλων των έργων από κωδικούς του ΕΣΠΑ, καθιστούν την Αυτοδιοίκηση κενό γράμμα. Ο δημότης δεν «διοικεί εαυτόν», αλλά «ετεροδιοικείται» από την κεντρική εξουσία, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τις επιταγές των δανειστών.

Το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται στην αυτοδιοίκηση τόσο θεσμικά, όσο και οικονομικά, οδηγεί σε μοιρολατρική αποδοχή ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα πέρα από μια «αριστερή» διαχείριση, όπου η στρατηγική είναι λίγο ή πολύ η ίδια, αλλά η διαφορά είναι στα σημεία. Στην πράξη, μια δημοτική αρχή ταγμένη στο πλευρό των δημοτών, πρέπει να συγκρουστεί με το πλαίσιο που ορίζει η κεντρική εξουσία, να βρεθεί στο όριο (ή και εκτός) νομιμότητας, αν θέλει να υπηρετήσει τις αρχές και τις αξίες της.
Ωστόσο, ένας Δήμος που έχει τη βούληση να συγκρουστεί με τις αντιλαϊκές πολιτικές της κεντρικής εξουσίας και θέλει να μπει στην υπηρεσία των πραγματικών αναγκών του λαού, μπορεί να συνδυάσει τα εξής:

Αξιοποίηση όποιων χρηματοδοτικών προγραμμάτων που δέχονται έργα και παρεμβάσεις σε όφελος των πολιτών και σύμφωνα με τις προτεραιότητες και τις ανάγκες των δημοτών.
Οργάνωση μιας άλλης διαχείρισης που βγάζει έξω ΜΚΟ -ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ., και λοιπούς φορείς που αποτελούν το άλλο πρόσωπο του παλιού κομματικού – πελατειακού κράτους.
Με λαϊκή συμμετοχή και ενεργό κοινωνική στήριξη, συγκρότηση προϋπολογισμών και τεχνικών προγραμμάτων, βάσει των πραγματικών αναγκών των δημοτών.

Ο αγώνας για την επιβίωση της Αυτοδιοίκησης και την αξιοπρέπεια των πολιτών κι σε τοπικό επίπεδο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη σύγκρουση και τελικά ρήξη τόσο με την αντιλαϊκή κεντρική εξουσία όσο και με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ασφυκτικό οικονομικό και θεσμικό της πλαίσιο.

Το πλαίσιο που σήμερα ορίζει μια αριστερή – ριζοσπαστική παρέμβαση σε Δήμους και Περιφέρειες, παρόλο που είναι ασφυκτικά κομμένο και ραμμένο στις προτεραιότητες της άρχουσας τάξης και των Βρυξελλών, μπορεί να συγκροτηθεί στους παρακάτω άξονες.

Δημοκρατική λογοδοσία, λαϊκή συμμετοχή, τοπικά δημοψηφίσματα, με την κοινωνία και τους δημότες να αποφασίζουν, να ενεργοποιούνται, να στηρίζουν ή να απορρίπτουν τις προτεραιότητες και τον προγραμματισμό των έργων και των παρεμβάσεων της δημοτικής αρχής.
Έμφαση σε έργα υποδομής, μακράς πνοής που λύνουν προβλήματα δεκαετιών και όχι έργα βιτρίνας, με ορίζοντα τετραετίας που καλλιεργούν τη δημόσια εικόνα αλλά αγνοούν τις δημόσιες ανάγκες και το κοινό καλό. Αντιπλημμυρικά, αποχέτευση, απορρίμματα, ανακύκλωση, δίκτυα, ρυμοτομία, συγκοινωνίες, πάρκα είναι έργα που μπορεί να μην φαίνονται άμεσα, αλλά είναι κρίσιμα για τη ζωή και την ποιότητα ζωής των δημοτών.

Έργα και παρεμβάσεις για τους πολίτες που μένουν στις πόλεις τους, για τους δημότες που ζουν στη γειτονιά τους, όχι για τoν τουρισμό και τους επισκέπτες. Η προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά οι επαγγελματίες που ζουν από τον τουρισμό ή το εμπόριο, αλλά και οι κάτοικοι.

Περιορισμός έως και κατάργηση αναθέσεων σε έργα που μπορούν να εκτελεστούν από το προσωπικό των δήμων, μόνιμων ή συμβασιούχων υπαλλήλων που με υποπολλαπλάσιο κόστος μπορούν να εκτελέσουν το ίδιο ή και καλύτερο έργο με αυτό που επιτυγχάνεται με αναθέσεις και συμβάσεις. Περιορισμός επομένως και του νοσηρού δικτύου ημετέρων που σιτίζεται από υπερκοστολογημένα έργα και πελατειακές αναθέσεις εξάρτησης.
Υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, αξιοποίηση και όχι εγκατάλειψή τους, αναμόρφωση ελεύθερων χώρων και απόδοσή τους στους δημότες, καταγγελία λεόντειων συμβάσεων και παραχωρήσεων που δίνουν χώρους σε εμπορευματική εκμετάλλευση, ενώ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε ένα δημόσιο και ελεύθερο πλαίσιο. Περιπτώσεις σαν την παραλιακή πρόσβαση (πχ Ελληνικό, Πάτρα) ή τα Λιπάσματα (Δραπετσώνα) είναι ενδεικτικές για το τι μπορεί να επιτευχθεί.
Εφαρμογή της νομιμότητας, όσο ακόμα η νομιμότητα είναι υπέρ του δημόσιου και των πολιτών (πχ παραλίες).

Συγκρότηση κοινωνικής πολιτικής με ορίζοντα τις πραγματικές ανάγκες, με κριτήρια που ανταποκρίνονται στις συνθήκες φτώχειας που διαμόρφωσαν τα μνημόνια, που περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν περισσότερους και όχι λιγότερους δικαιούχους.
Συνδρομή των Δήμων στις οικογενειακές ανάγκες με αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες δωρεάν ή με ελάχιστο αντίτιμο, χρησιμοποιώντας δομές της αυτοδιοίκησης και μόνιμο ή με σύμβαση προσωπικό (γήπεδα, γυμναστήρια, πάρκα, ελεύθεροι χώροι).

Πολιτιστικό πρόγραμμα που αντλεί από την τοπική κοινωνία και τη νεολαία, υπόδειγμα σε μια άλλη, ανταγωνιστική κατεύθυνση από την κυρίαρχη ευκολία και χυδαιότητα.
Τοπικές κοινωνίες ενεργές, γειτονιές παρούσες, με σχολεία ανοικτά το απόγευμα και δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Έμφαση στη γειτονιά που ζει και αναπνέει ο δημότης και όχι αποκλειστικά στο κέντρο – βιτρίνα.
Ειδικά για την Αττική, ολοκληρωμένο σχέδιο δημόσιας, αποκεντρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων με ανάκτηση και διαλογή στην πηγή. Άμεση συγκρότηση Τοπικού Σχεδίου διαχείρισης, με στόχο την πρόληψη, την επαναχρησιμοποίηση, την προδιαλογή υλικών, την ανακύκλωση και την κομποστοποίηση. Να χωροθετηθούν άμεσα οι νέοι Χώροι Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων, εκτός Δυτικής Αττικής.

Με δεδομένη την πολιτική συγκυρία και στο πλαίσιο αυτό, η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ συμμετέχει στη μάχη των δημοτικών εκλογών σε επιλεγμένα τοπικά σχήματα που έχουν ή φιλοδοξούν να έχουν μια επαφή και γείωση με τα πραγματικά προβλήματα της γειτονιάς και των κατοίκων. Είναι σαφές ότι η γενική διαλυτική κατάσταση του χώρου της Αριστεράς δεν επιτρέπει να δοθεί μια εφόλης της ύλης μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ωστόσο, σχήματα, παρατάξεις και κινήσεις που συσπειρώνουν ευρύτερα τμήματα αγωνιστικά και ριζοσπαστικά, έχει αξία να υποστηριχθούν και να καταγραφούν με αξιοπρέπεια και να υπάρξουν μικρές έστω νίκες, εκπροσωπήσεις σε δημοτικά ή περιφερειακά συμβούλια. Έχει επίσης σημασία, μέσα από αυτή την προσπάθεια να αναδειχθούν οι ευθύνες αυτοδιοικητικών αρχών που είναι πλήρως στοιχισμένες με την κεντρική εξουσία, συμμορφωμένες με τις αντιλαϊκές και αντικοινωνικές πολιτικές, παραδομένες σε μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται το δημόσιο χώρο και το κοινωνικό συμφέρον. Με αυτή την οπτική, η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δίνει τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών συμμετέχοντας και στηρίζοντας τα παρακάτω σχήματα:

Αθήνα: «Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα»

Θεσσαλονίκη: «Πόλη Ανάποδα»

Ελληνικό-Αργυρούπολη: «Δημοτική Συνεργασία»

Πετρούπολη: «Ριζοσπαστική Αγωνιστική Κίνηση»

Νέα Σμύρνη: «Μια Πόλη Ανάποδα»

Νεάπολη – Συκιές: «Η Πόλη Αλλιώς»

Επιπλέον, ψηφίζουμε και τα παρακάτω σχήματα – κινήσεις, που είτε έχουν μια αγωνιστική παρουσία και δράση, είτε μια μετωπική πολιτική, είτε συμπυκνώνουν μια απόπειρα να υπάρξει ένα άλλο μοντέλο στην αυτοδιοίκηση.

Αττική: «Ανυπότακτη Αττική»

Κεντρική Μακεδονία: «Συμμαχία Αντίστασης και Ανατροπής»

Δυτική Μακεδονία: «Αριστερή Συμπόρευση για την ανατροπή»

Δυτική Ελλάδα: «Αντίσταση Πολιτών»

Αγία Παρασκευή: «Φυσάει Κόντρα»

Ζωγράφου: «Ανυπότακτη Πόλη»

Κορυδαλλός: «Ανυπότακτος Κορυδαλλός»

Παπάγος – Χολαργός: «Δίκτυο Πολιτών»

Πάτρα: «Λαϊκή Συσπείρωση»

Περιστέρι: «Αριστερή Κίνηση»

Αιγάλεω: «Ρήγμα στα Δυτικά»

Χαλάνδρι: «Χαλάνδρι Ενάντια»

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Διαλυμένο κράτος – Ανοχύρωτη χώρα

10 Σεπτεμβρίου 2023/0 Comments/in Πολιτική /by ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Ανοχύρωτη απέναντι στις φωτιές και τις πλημμύρες, απέναντι στις πανδημίες, στην επισφαλή καθημερινότητα των πολιτών, στις επικίνδυνες ορέξεις των ιμπεριαλιστών, σε μια ενδεχόμενη επισιτιστική ή ενεργειακή ανεπάρκεια.

Ανοχύρωτη γιατί ο νεοφιλελευθερισμός, τα μνημόνια, οι εντολές της ΕΕ έχουν εξοβελίσει την κρατική μέριμνα για τις δημόσιες υποδομές, έχουν αποψιλώσει τις δημόσιες υπηρεσίες, έχουν διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας, έχουν παραδώσει τον δημόσιο πλούτο και αγαθά στα χέρια μεγάλων εταιριών και εργολάβων.

Έτσι, τα δάση και η δημόσια γη μένουν αφρόντιστα και ακαθάριστα, τα δίκτυα ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτρισμού χωρίς καμία συντήρηση, το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο έχει αφεθεί στην τύχη του, οι θαλάσσιες συγκοινωνίες στην ασυδοσία των ναυτιλιακών εταιριών, τα νοσοκομεία στην παρακμή και την κατάρρευση, τα σχολεία στο φιλότιμο ή τον πειθαναγκασμό γονέων και κηδεμόνων.

Το προβληματικό ελληνικό κράτος χτίστηκε μεταπολεμικά πάνω στο σαθρό και εξαρτημένο μοντέλο ανάπτυξης της οικοδομής, του τουρισμού, των ευρωπαϊκών πακέτων και των συνακόλουθων μικρών και κυρίως μεγάλων πελατειακών σχέσεων. Υπήρχαν όμως κάποιοι στοιχειώδεις μηχανισμοί, έλεγχοι, διαδικασίες, δομές, προσωπικό. Τα τελευταία 15 χρόνια τα μνημόνια και οι πολιτικές του λιγότερου κράτους τα διέλυσαν όλα και αυτό είναι κάτι ορατό πλέον στην καθημερινότητα, όχι μόνο στις φυσικές καταστροφές.

Οτιδήποτε σχετίζεται με δημόσιες υποδομές, κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες, ανατίθεται σε εταιρίες. Από τους δρόμους και τα δίκτυα κοινής ωφέλειας, μέχρι την καθαριότητα και την τροφοδοσία των νοσοκομείων. Από την τηλεδιοίκηση στα τρένα, μέχρι τη συγκέντρωση και μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Μικροί και μεγάλοι εργολάβοι που τσεπώνουν αφειδώς δημόσιο χρήμα –με την απαραίτητη μίζα στους «ημέτερους»– για να κάνουν «μπαλώματα» που θα τα πάρει το ποτάμι στην πρώτη βροχή –πόσο μάλλον στην τελευταία θεομηνία. Χωρίς κανέναν σοβαρό σχεδιασμό και μελέτη, χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο. Όσο για έργα αντιπυρικής ή αντιπλημμυρικής προστασίας, αυτά δεν προκρίνονται από τους μάνατζερ που προσλαμβάνονται στις δημόσιες υπηρεσίες για να μας δίνουν τα αμερικανόφερτα φώτα τους.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές, σε δήμους και περιφέρειες που εδώ και 15-20 χρόνια «εκπαιδεύτηκαν», με βάση αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, στις πολιτικές του λιγότερου κράτους, των δήμων-εταιριών και των «αυτοδιοικητικών-μπίζνεσμαν». Οι φαιδροί δήμαρχοι και περιφερειάρχες (Μπέος, Αγοραστός κλπ) της περιοχής αυτό το μοντέλο υπηρέτησαν, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των «αυτοδιοικητικών» της χώρας.

Η επίκληση της «κλιματικής κρίσης» και ενός πρωτοφανούς φαινομένου δεν πείθει. Δεν μπορεί να εξηγήσει την αχρήστευση και κατάρρευση των δικτύων ύδρευσης μεγάλων πόλεων όπως ο Βόλος ή η Λάρισα. Δεν πείθει για την μη κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων στον θεσσαλικό κάμπο μετά τις πλημμύρες του 2020. Σε μια οχυρωμένη χώρα οι καταστροφικές συνέπειες αυτής της όντως πρωτοφανούς νεροποντής θα ήταν πολύ μικρότερες.

Πολύ δε περισσότερο, δεν πείθει για την εγκατάλειψη από την Πολιτική Προστασία χιλιάδων ανθρώπων στον θεσσαλικό κάμπο και στο Πήλιο στη μανία της φύσης. Το «επιτελικό κράτος» των «αρίστων» και του 112, σε ένα αναμενόμενο μέρες πριν ακραίο καιρικό φαινόμενο, δεν φρόντισε, ενώ είχε επιστημονική ενημέρωση και για την ένταση των φαινομένων και για την επικινδυνότητα των συγκεκριμένων περιοχών, να απομακρύνει έγκαιρα και οργανωμένα τους πολίτες από τις περιοχές που προβλεπόταν να πληγούν –τουλάχιστον τις ευπαθείς ομάδες– και να τους οδηγήσει σε οργανωμένους από πριν χώρους διαμονής με τις απαραίτητες προμήθειες. Δεν είχε δώσει συγκεκριμένες οδηγίες προφύλαξης και επιβίωσης, πέρα από το «εκκενώστε» ή «ανεβείτε στα ψηλά». Δεν είχε πάρει μέτρα, έστω της τελευταίας στιγμής, μετριασμού της καταστροφής πριν το ξέσπασμα της νεροποντής. Δεν είχε μεταφέρει έγκαιρα από αλλού στις περιοχές που αναμενόταν να πληγούν μονάδες τεχνικών, διασωστών, υγειονομικών, ειδικών δυνάμεων για να συνδράμουν στα παραπάνω. Δεν είχε μεταφέρει εξοπλισμό, μηχανήματα, προμήθειες. Τα ελικόπτερα –όσα δεν πνίγηκαν– σηκώθηκαν με 36 ώρες καθυστέρηση. Σχεδόν μια βδομάδα μετά το φαινόμενο, χιλιάδες πληγέντες δεν έχουν πρόσβαση σε νερό, τροφή, φάρμακα και κανένας μηχανισμός δεν φροντίζει γι’ αυτό. Σε πολλές περιπτώσεις σώθηκαν ζωές μόνο χάρη στην αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη των κατοίκων.

Η καταστροφή στη Θεσσαλία θα καθορίσει τη ζωή της ελληνικής κοινωνίας για πολύ καιρό. Να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στις πολιτικές που καταστρέφουν και σκοτώνουν, ενάντια στην κυβέρνηση που υπηρετεί και εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές. Την κυβέρνηση που εγκληματεί απέναντι στο λαό και τον τόπο.

Να απαιτήσουμε:

-Να παραιτηθεί τώρα ο Κικίλιας.
-Να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι ευθύνονται για τις καταστροφές κερδοσκοπώντας σε βάρους του δημόσιου συμφέροντος.
-Να ξαναφτιαχτούν και να αποκατασταθούν σπίτια, παραγωγικές μονάδες, καλλιέργειες, με ευθύνη και έξοδα του κράτους. Όχι σε «αποζημιώσεις»-κοροϊδία που συντηρεί τα πελατειακά δίκτυα, φροντίζει τα δικά μας παιδιά και βάζει σε αέναα χρέη την πλειοψηφία.
-Να ξαναφτιαχτούν οι κατεστραμμένες υποδομές με ευθύνη και έξοδα του κράτους, βάσει σοβαρών μελετών και με τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Όχι σε αναθέσεις και μπαλώματα. Ξήλωμα του νομοθετικού πλαισίου εργολαβιών, αναθέσεων κλπ σε δήμους-περιφέρειες.
-Να στελεχωθούν μαζικά οι τεχνικές υπηρεσίες των δήμων και του ΥΠΕΚΑ, οι υπηρεσίες δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης.
-Να μπει έκτακτη φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και να διατεθεί για την αποκατάσταση των πλημμυροπαθών.
-Να παρθούν τώρα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας (τόνοι απορριμμάτων και χιλιάδες νεκρά ζώα που σαπίζουν, μολύνουν ήδη τον υδροφόρο ορίζοντα).
-Να μην γίνουν ανατιμήσεις στα τρόφιμα με πρόσχημα την καταστροφή στο θεσσαλικό κάμπο. Να εξασφαλιστεί επισιτιστική επάρκεια για τον πληθυσμό.

Το λιγότερο κράτος και η «μητσοτάκεια» εκδοχή του, το επιτελικό κράτος, στην Ελλάδα σημαίνει διαλυμένο κράτος. Θέλουν να έχουμε χαμηλές απαιτήσεις για δημόσιο σχολείο, για δημόσιο νοσοκομείο, για δημόσιες πολιτικές. Να κυριαρχεί η μοιρολατρία, το ιδιωτικό, η λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβεί ανάλογη καταστροφή. Να υπερασπιστούμε το μέλλον των παιδιών μας. Να αγωνιστούμε για έναν άλλο κόσμο!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Άρθρα

Ετικέτες

Εγγραφή στο newsletter