Άρθρα

Σε αναμονή πολιτικών εξελίξεων η Ιταλία

Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες και η Ιταλία προετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει το μέλλον της αναθεώρησης του ιταλικού συντάγματος του 1947. Σωματεία και οργανώσεις προετοιμάζονται για την αυριανή ψηφοφορία στην οποία η κυβέρνηση Ρέντσι, το σύνολο των ΜΜΕ καθώς και τα ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων όλων των κλάδων εχουν ταχθεί υπέρ του ναι. Αντίθετα, οργανώσεις της αριστεράς, σωματεία βάσης όπως το UBS και τα λαικά στρώματα θα εκφραστούν μέσω του ΟΧΙ.

italia savvato 1

Το δημοψήφισμα έχει μετατραπεί σε ψήφο αποδοκιμασίας του Ρέντσι, της πολιτικής της λιτότητας και της των πολιτικών της ΕΕ της οποίας η παρούσα κυβέρνηση είναι ο κύριος εκφραστής. Το ΟΧΙ σημειώνει ένα οριακό προβάδισμα μέχρι στιγμής αλλά καθοριστική θα είναι η ψήφος των αναποφάσιστων. Ο συντονισμός NO! SocialPlatform, στον οποίο συμμετέχουν το Δίκτυο Κομμουνιστών και το σωματείο USB διεξάγει καμπάνια υπερ του ΟΧΙ συνδέοντας τις προοδευτικές δυνάμεις που επιθυμούν την απομάκρυνση του Ρέντσι μέσω ενός βροντερού ΟΧΙ. Το μιντιακό κατεστημένο σύσσωμο στηρίζει το ναι και εδώ και εβδομάδες έχει εξαπολύσει εκστρατεία εκφοβισμού της κοινωνίας για τα δεινά που θα έρθουν σε περίπτωση ανάδειξης ενός ισχυρού ΟΧΙ. Μέχρι και ο Ρέντσι έχει δηλώσει πως σε ήττας του ναι θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του ναι και του ΟΧΙ θα κάνει πιο σίγουρη την ανατροπή της κεντροαριστερής κυβέρνησης.

Εκτός της αριστεράς, η φασιστική δεξιά και η ακροδεξιά έχουν τοποθετηθεί υπερ του ΟΧΙ προβάλλοντας ταυτόχρονα αντι-μεταναστευτική ατζέντα και χρησιμοποιώντας την αντίθεση τους στην ΕΕ εργαλειακά σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν τα λαϊκά στρώματα τα οποία έχουν πληγεί από τις πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων και ειδικότερα από τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακό, στην υγεία και την εκπαίδευση. Μάλιστα ο Ρέντσι χρησιμοποίησε σαν επιχείρημα υπερ του ναι και επιχείρησε να ταυτίσει την αριστερά με την ακροδεξιά λόγω της αντίθεσης τους στην αναθεώρηση του συντάγματος. Πάντως, σε πρόσφατη αντι-συγκέντρωση κατά των εγκαινίων φασιστικού παραρτήματος της CASAPOUND σε προάστιο της Ρώμης δεκάδες αντιφασίστες συνελήφθησαν από την αστυνομία και αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίας, αποδεικνύοντας ότι τα φασιστικά κόμματα αν και εμφανίζονται αντί-συστημικά παραμένουν τα «αγαπημένα» παιδιά του συστήματος.

italia savvato 2

Είναι αναγκαίο την Κυριακή να εκφραστεί ένα ισχυρό ΟΧΙ κατά της συνταγματικής αναθεώρησης η οποία οδηγεί σε ακόμα ένα πιο ισχυρό-συγκεντρωτικό κράτος με μόνο σκοπό να εφαρμόζει τις οδηγίες των τεχνοκρατών των Βρυξελλών πιο αποτελεσματικά και να πλήττει τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι ακόμα πιο σημαντικό την νίκη αυτήν να μην την καρπωθούν οι φασίστες αλλά ένα προοδευτικό-αριστερό μέτωπο που θα ηγηθεί την επόμενη μέρα της ήττας του ευρωπαϊσμού και θα μπορέσει να οδηγήσει αυτό το ΟΧΙ σε ένα πραγματικό ΟΧΙ όλων των λαών ενάντια στην φτώχεια, την υποτέλεια και τον πόλεμο, ενάντια στην ΕΕ και στο ευρώ.

Για το antapocrisis.gr, Άλεξ Μπουμπουκιώτης και Κώστας Χαιρόπουλος.

Ιταλικό Δημοψήφισμα: επιστροφή στον 19ο αιώνα (;)

Την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου οι ιταλοί θα προσέλθουν στις κάλπες για να απαντήσουν, μονολεκτικά, αν θα αποδεχθούν ή όχι μια συνταγματική μεταρρύθμιση. Μια μεταρρύθμιση το περιεχόμενο της οποίας έχει συσκοτιστεί συστηματικά, όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.

Η κυβέρνηση Ρέντζι, σε αγαστή συνεργασία με τον ιταλικό ΣΕΒ, την ΕΕ, τον Γιούνκερ και τον Σόιμπλε, τον αμερικανό πρέσβη κι άλλους δημοκρατικούς θεσμούς και ευαγή ιδρύματα, προσπάθησε να αλλάξει την συζήτηση. Η κυβέρνηση, καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας μοίρασε λεφτά και υποσχέσεις (θα τα πάρει πίσω, στο πολλαπλάσιο, στις 5 του μήνα), κατηγόρησε τους αντιπάλους της ως φασίστες και αντιδημοκράτες (υπέρ του ΟΧΙ είναι η Εθνική Ένωση Παρτιζάνων και όλοι οι εν ζωή πρόεδροι και αντιπρόεδροι του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας), ως εκπροσώπους του «κατεστημένου» (9 στους 10 διευθύνοντες σύμβουλοι επιχειρήσεων, σύμφωνα με δημοσκόπηση της εφημερίδας Il Sole 24 ore είναι με το ΝΑΙ). Με μια πρωτότυπη καμπάνια, η οποία περιείχε όλα όσα ακούσαμε στην χώρα μας, τις μέρες του δημοψηφίσματος του 2015, προσπάθησε να εκφοβίσει και να εκβιάσει τους ιταλούς πολίτες. Αν βγει το ΟΧΙ θα ανέβουν τα σπρεντ, θα χάσουμε κάθε αξιοπιστία στην Ευρώπη, όλοι θα μας λένε τεμπέληδες και προνομιούχους, θα πεθαίνουν οι καρκινοπαθείς στα νοσοκομεία, θα έρθει επιδημία ηπατίτιδας (ναι, είναι αλήθεια, ειπώθηκε κι αυτό….).

Μια τέτοιου είδους καμπάνια υπέρ του ΝΑΙ, οργανωμένη από έναν πρώην σύμβουλο του Ραχόι, του Κάμερον και του Ομπάμα, ήταν μάλλον αναμενόμενη, από τη στιγμή που καμία εκστρατεία που να προβάλλει τα θετικά της προτεινόμενης συνταγματικής μεταρρύθμισης δεν ήταν εφικτή. Κάτι πολύ λογικό, αν σκεφτεί κανείς ποιο είναι το επίδικο: η περιστολή της δημοκρατίας.

Ας πάμε ένα βήμα πίσω, κι ας κοιτάξουμε τί ήταν το ιταλικό σύνταγμα. Ήταν ο καρπός μιας συντακτικής εθνοσυνέλευσης του συνόλου των αντιφασιστικών δυνάμεων. Ήταν το προϊόν της συναίνεσης μεταξύ κομμουνιστών, σοσιαλιστών, φιλελεύθερων και χριστιανοδημοκρατών. Ήταν το κείμενο που γράφτηκε από τους σημαντικότερους ιταλούς πολιτικούς και νομικούς της δεκαετίας του 1940. Όχι μόνο γράφτηκε, αλλά και έγινε αντικείμενο επιμέλειας και φιλολογικής επεξεργασίας, διότι, κάποτε, κάποιοι άνθρωποι, ήθελαν κάποια θεμελιώδη κείμενα, όπως είναι οι συνταγματικές χάρτες, να είναι απλά, κατανοητά από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, και ταυτόχρονα υφολογικά άψογα. Το τελευταίο δεν είναι μια λεπτομέρεια, αν σκεφτεί κανείς ότι τα 43 προς αναθεώρηση άρθρα είναι, τώρα, γραμμένα, σκοπίμως, κατά τρόπον ώστε να μην διαβάζονται. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί είναι διατυπωμένα σαν να ήταν κανονικοί νόμοι, δηλαδή με εσωτερικές και εξωτερικές παραπομπές, αλλά δεν διαθέτουν καν συνοχή, ενώ κάποια συγκρούονται σκοπίμως και μεταξύ τους.

Τι σημαίνει, όμως, λιγότερη δημοκρατία; Σημαίνει, καταρχάς, λιγότερος έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας, αύξηση των αρμοδιοτήτων της κεντρικής κυβέρνησης, αφαίρεση αρμοδιοτήτων από την τοπική αυτοδιοίκηση, κατάργηση, όχι της Γερουσίας αλλά των γερουσιαστών.

Ας κοιτάξουμε λίγο αυτό το τελευταίο. Με την προτεινόμενη αναθεώρηση δεν καταργείται απλά το ένα από τα δύο νομοθετικά σώματα, η Γερουσία, αλλά αντικαθίστανται οι εκλεγμένοι γερουσιαστές από ένα (αριθμητικά μειωμένο) σώμα διορισμένων περιφερειαρχών και περιφερειακών συμβούλων, οι οποίοι έτσι μετατρέπονται σε «γερουσιαστές του σαββατοκύριακου», αφού μόνο τότε μπορούν να αφήνουν τα καθήκοντά τους στα αξιώματα για τα οποία εξελέγησαν από τους πολίτες. Η δικαιολογία είναι ότι, με αυτό τον τρόπο, γίνεται εξοικονόμηση πόρων και… χρόνου ως προς την νομοθέτηση. Παρόλα τα ψέματα που πουλάει η κυβέρνηση Ρέντζι, βέβαια, περί δήθεν εξοικονόμησης δισεκατομμυρίων από αυτή την κίνηση, το πραγματικό όφελος είναι της τάξης των 30 εκατομμυρίων (σε έναν προϋπολογισμό 800 δισεκατομμυρίων). Στην πραγματικότητα, η μετα-«δημοκρατία» του Ρέντζι ξεμπερδεύει με ένα «ενοχλητικό» νομοθετικό σώμα, το οποίο συχνά μπλόκαρε νομοθετήματα.

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, πίσω από αυτή και όλες τις υπόλοιπες αλλαγές, προβάλλει ένα συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο, βέβαια, δεν είναι καθόλου «νέο» ή «εκσυγχρονιστικό». Η πρόταση Ρέντζι ολοκληρώνει, επιτέλους, ό,τι τα ιταλικά πολιτικά κόμματα δεν κατόρθωσαν να κάνουν, τουλάχιστον από το 1982. Ο σκοπός δεν είναι άλλος από μια πολιτειακή αλλαγή. Για την θέσπιση ενός είδους προεδρικής δημοκρατίας, χωρίς όμως τα θεσμικά αντίβαρα που προβλέπονται στις υπόλοιπες προεδρικές δημοκρατίες, παγκοσμίως. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, βέβαια, για το ότι καμιά σοβαρή πολιτική δύναμη δεν θα επιθυμούσε να «χαρίσει» στον αντίπαλό της, εάν εκείνος κέρδιζε τις εκλογές, τόσο μεγάλη δύναμη, οι προηγούμενες προσπάθειες συνταγματικής μεταρρύθμισης εγκαταλείφθηκαν στο μέσον.

Από ποιον θα ελέγχεται, λοιπόν, η εκτελεστική εξουσία, σύμφωνα με την πρόταση Ρέντζι; Είπαμε προηγουμένως ότι δεν θα ελέγχεται από μια (δοτή) Γερουσία. Δεν θα ελέγχεται, ούτε από τις Ανεξάρτητες Αρχές, τις οποίες θα διορίζει η ίδια. Δεν θα ελέγχεται από το Συνταγματικό Δικαστήριο, παρά μόνο εκ των υστέρων, μετά από χρόνια, δηλαδή όταν πλέον δεν θα υπάρχει επίδικο.

Ας ανοίξουμε μια, διόλου ασήμαντη, παρένθεση, για να απαντήσουμε εδώ, από ποιον θα εκλέγεται η κυβέρνηση. Διότι, η πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης συνδυάζεται, εμμέσως πλην σαφώς, και με έναν συγκεκριμένο εκλογικό νόμο, ο οποίος δίνει την απόλυτη πλειοψηφία σε ένα κόμμα το οποίο έχει λάβει στις εκλογές, υπολογίζοντας και τα ποσοστά της αποχής, την ψήφο 1 στους 7 ή 8 πολίτες. Δηλαδή, με ένα ποσοστό λίγο πάνω από το 20% εκλέγεις έναν παντοδύναμο και ανεξέλεγκτο πρόεδρο της κυβέρνησης, ο οποίος μόνο κατ’ όνομα θα ονομάζεται πρωθυπουργός. Πρωθυπουργός, βέβαια, ο οποίος εκλέγεται με δεύτερο γύρο, και άρα, ουσιαστικά, απευθείας από τον λαό, όπως προβλέπει ο σημερινός εκλογικός νόμος.

Δεν πρόκειται για ένα λεκτικό παιχνίδι, για ένα στενό ζήτημα ορισμών: Ως γνωστόν, στις τυπικές, φιλελεύθερες προεδρικές δημοκρατίες, ο πρόεδρος εκλέγεται ξεχωριστά από την νομοθετική εξουσία. Στην πιο γνωστή προεδρική δημοκρατία, μάλιστα, στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος συχνά δεν ελέγχει καν τα δυο νομοθετικά σώματα, εκ των οποίων, επιπροσθέτως, το ένα, η Γερουσία, εκλέγεται όχι όλη μαζί αλλά κατά 1/3 κάθε δυο χρόνια, ενδιαμέσως δηλαδή της προεδρικής θητείας. Στην περίπτωση της Ιταλίας του Ρέντζι, βέβαια, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, με το τέχνασμα ότι πρόκειται περί προεδρευόμενης, κι όχι προεδρικής δημοκρατίας.

Θα μπορούσε, κανείς, να σκεφτεί ότι στην γειτονική μας χώρα, εξαιτίας και ιστορικών λόγων, πολλές και σημαντικές αρμοδιότητες έχουν περιέλθει, εδώ και χρόνια, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πράγματι. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η συνταγματική μεταρρύθμιση που προτείνεται τις μεταφέρει στην κεντρική κυβέρνηση. Αρμοδιότητες που σχετίζονται με υποδομές, μεταφορές, προστασία του περιβάλλοντος, εργασιακά, ίδρυση επιχειρήσεων, «προστασία της ανταγωνιστικότητας», οτιδήποτε αφορά ζητήματα «στρατηγικής σημασίας» περιέρχονται στην κεντρική κυβέρνηση. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση εναπομείνασας αρμοδιότητας, η κυβέρνηση έχει δικαίωμα να νομοθετήσει διαφορετικά ενώ, ταυτόχρονα, υπερισχύει η κοινοτική νομοθεσία του ιταλικού συντάγματος.

Μια τέτοιου είδους πολιτειακή αλλαγή, λοιπόν, προβάλλεται ως μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμός και εξοικονόμηση πόρων. Για ποιον εκσυγχρονισμό, βέβαια, μιλάμε, όταν, για παράδειγμα, η προτεινόμενη μορφή Γερουσίας υπήρξε, κάποτε, στην Ιταλία, το 1848, θεσπισμένη κατόπιν παραχώρησης στους υπηκόους του, από τον βασιλιά Κάρλο Αλμπέρτο; Οι ιταλοί συνταγματολόγοι το γνωρίζουν, γι’ αυτό άλλωστε ο Ρέντζι, στους καταλόγους με υπογραφές (πλούσιων και διάσημων….) υποστηρικτών του ΝΑΙ, δεν κατόρθωσε να βρει ούτε έναν σοβαρό νομικό.

Εκατό χρόνια μετά τον Κάρλο Αλμπέρτο, το 1948, γράφτηκε ένα άλλο σύνταγμα για να αντικαταστήσει το δικό του, το οποίο, κατά την ρήση που υπάρχει σε κάθε εγχειρίδιο ιταλικής συνταγματικής ιστορίας προέβλεπε τον ορισμό από τον βασιλιά ακόμα και του αλόγου του, στη θέση του πρωθυπουργού. Το ισχύον ιταλικό σύνταγμα, το τελευταίο θεσμικό κατάλοιπο της αντιφασιστικής νίκης, παρά τις 43 μικρότερες αναθεωρήσεις που έχει υποστεί, θεωρείται πλέον από την κυρίαρχη πολιτική τάξη, της Ιταλίας αλλά και της Ευρώπης, επικίνδυνο. Ίσως και να είναι, αν θυμηθεί κανείς τα λόγια ενός εκ των συντακτών του, του Πιέρο Καλαμαντρέι:

«Όταν σας έλεγα προηγουμένως ότι [το Σύνταγμα μας] είναι ένα άψυχο χαρτί, δεν έλεγα αλήθεια. Όχι, δεν είναι ένα άψυχο χαρτί, είναι μια διαθήκη, μια διαθήκη εκατό χιλιάδων νεκρών. Αν θέλετε να δείτε πού γεννήθηκε το Σύνταγμά μας, πηγαίνετε στα βουνά, εκεί όπου έπεσαν οι αντάρτες, στις φυλακές που κλείστηκαν, στα χωράφια που τους κρέμασαν. Οπουδήποτε σκοτώθηκε ένας ιταλός προασπίζοντας την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, πηγαίνετε εκεί, νέοι μου, έχοντας κατά νου ότι εκεί γεννήθηκε το Σύνταγμά μας».

Αυτός ακριβώς είναι ο κόσμος που δεν θέλουν.

Πηγή: Red notebook

Διαδήλωση υπέρ του ΟΧΙ λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Ιταλία

Μέτρια ήταν η συμμετοχή σήμερα στην πορεία κατά του ΟΧΙ στο ιταλικό δημοψήφισμα. Συμμετείχαν αρκετές οργανώσεις της αριστεράς και σωματεία που αντιτίθενται στην συνταγματική αναθεώρηση και στην πολιτική της κυβέρνησης Ρέντσι.

Το κάλεσμα ήταν για τις 5 το απόγευμα 200 μέτρα απο την Γερμανική Πρεσβεία με εντονο τον συμβολισμό της επέμβασης της Γερμανίας στην προεκλογική περίοδο της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.

Η αστυνομία είχε δώσει οδηγίες να μην γίνει πορεία αλλά συγκέντρωση η οποία δεν θα έπρεπε να υπερβαίνει τα 50 άτομα διαφορετικά υπήρχε ο κίνδυνος να διαλυθεί απο την αστυνομία. Παρ’ όλα αυτά πάνω από 150 άτομα συγκεωντρώθηκαν στην Ρώμη, ενω ταυτόχρονα διεξάγονταν αντίστοιχες συγκεντρώσεις σε άλλες 2 Ιταλικές πόλεις (Νάπολη και Μπολώνια). Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν κατά της πολιτικής του Ρέντσι, κατά της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ η οποία υπερασπίζεται το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Χαιρετισμό απηύθυναν συνδικαλιστές, μέλη οργανώσεων και νεολαίοι, ενώ έγινε και αναφορά στην Ελλάδα και στην δυσάρεστη εμπειρία του ελληνικού δημοψηφίσματος με την ευχή το ιταλικο δημοψήφισμα να αποτελέσει απαρχή εξελίξεων οι οποίες θα οδηγήσουν στην απαρχή της ανατροπής των ντόπιων και ξένων ελίτ που καταδυναστεύουν τις χώρες του νότου στο σύνολό τους και οδηγούν στην φτώχεια, την ανεργία, την υποαπασχόληση και την μετανάστευση νέων ανθρώπων.

 

Διεθνισμός και όχι παγκοσμιοποίηση! Νίκη στα ΟΧΙ των λαών!

Σχόλιο του antapocrisis.

Το δημοψήφισμα της Ιταλίας έρχεται σε μια εποχή που το ζήτημα της αλλαγής τίθεται από τους λαούς όποτε αυτοί ρωτιούνται-και γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για την Ευρώπη. Ένα ενδεχόμενο ΟΧΙ θα είναι ένα ακόμα χαστούκι στις δυνάμεις του συστήματος και της παγκοσμιοποίησης και την πιο προχωρημένη μορφή της στην Ευρώπη, την Ε.Ε. και ειδικά το σκληρό πυρήνα του ευρώ.

Στο Βρετανικό δημοψήφισμα, στις εκλογές στις ΗΠΑ, στον διαρκώς διευρυνόμενο ευρωσκεπτικισμό παρεμβαίνουν δυνάμεις που προσπαθούν να στρέψουν το δίκαιο φτάνει πια στην παγκοσμιοποίηση και το αίτημα για αλλαγή προς τον εθνικισμό και το ρατσισμό.Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις έχουν χάσει εδώ και δεκαετίες πολύτιμο έδαφος. Ενώ υπήρξε προφανές πρόβλημα συρρίκνωσης της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας και μεταφορά εξουσιών στους σκοτεινούς διαδρόμους των Βρυξελλών, ενώ ήταν προφανές ότι το ευρώ ήταν ένα μεταμφιεσμένο μάρκο, κατάλληλο για την οικονομία της Γερμανίας αλλά όχι για τις υπόλοιπες χώρες, ενώ η ακραία λιτότητα και οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας της Ε.Ε. και πολύ περισσότερο τα μνημόνια στις χώρες του Νότου – και ειδικά στην Ελλάδα – είναι μια αντεπανάσταση του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας, η πλειοψηφία της αριστεράς στην Ευρώπη αντί για πολιτική υιοθέτησε ένα ευχολόγιο περί αλλαγής της Ε.Ε. και του ευρώ. Η αριστερά ζητούσε περισσότερη παγκοσμιοποίηση για το κεφάλαιο και ξέχασε το διεθνισμό για τους λαούς και τους εργαζόμενους. Όμως διεθνισμός με την ΕΚΤ, την ανισότητα που γεννάει το ευρώ στις διαφορετικές χώρες, τους θεσμούς της Ε.Ε. που είναι φτιαγμένοι για τις τράπεζες και τις πολυεθνικές δε μπορεί να υπάρξει.

Η έξοδος κάθε χώρας και η διάλυση της ευρωζώνης, η ρήξη με την Ε.Ε. και η αποδέσμευση χωρών από αυτήν δεν είναι εθνική περιχαράκωση και απομονωτισμός. Αρκεί σε αυτόν τον αγώνα να ηγηθούν οι δημοκρατικές δυνάμεις. Τα ΟΧΙ των λαών δείχνουν ότι τώρα είναι η ώρα για το μέγιστο συντονισμό μεταξύ των αριστερών, των δημοκρατών, των κινημάτων με άμεσο στόχο τη διάλυση καταρχήν του ευρώ και την αμφισβήτηση των κανόνων της Ε.Ε. όπως του συμφώνου σταθερότητας.

Ο λαός της Ελλάδας βλέπει με ενδιαφέρον το δημοψήφισμα στην Ιταλία για έναν ακόμα λόγο, γιατί το δικό του ΟΧΙ προδόθηκε, έγινε ΝΑΙ από το ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζει ένα πιθανό ιταλικό ΟΧΙ αν αποτελέσει ένα ακόμα ρήγμα στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Νιώθουμε αλληλέγγυοι στους αδελφούς μας Ιταλούς ενάντια στον εθνικισμό και το διαχωρισμό των λαών που φέρνει η Ε.Ε.

Για τον πραγματικό διεθνισμό, ενάντια στο τέρας της Ε.Ε. και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν, Νίκη στο ΟΧΙ της Ιταλίας!

Το διακύβευμα της 4ης Δεκεμβρίου

Παρότι το 90% των ιταλικών μέσων μαζικής ενημέρωσης έχει τοποθετηθεί ξεκάθαρα υπέρ του Ναι, παρά τη μόνιμη κατάληψη των τηλεοπτικών δικτύων – δημοσίων και μη – από τον Matteo Renzi και τους δικούς του, παρά την ψυχολογική τρομοκρατία που διασπείρουν με γενναιοδωρία οι υποστηρικτές της αντιμεταρρύθμισης του συντάγματος – «εάν κερδίσει το Όχι επιστρέφει η αστάθεια» – οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, με όποια αξία θα μπορούσε να τους δώσει κανείς, συνεχίζουν να δίνουν έντονο προβάδισμα στο Όχι στην ψηφοφορία στις 4 Δεκεμβρίου.

Και όχι μόνο αυτές. Τις τελευταίες μέρες, εφημερίδες και πολιτικοί αντιπρόσωποι, ακόμα και αυτοί που ανήκουν στην πλειοψηφία, έχουν αρχίσει να θεωρούν δεδομένη την ήττα τους, έχοντας ήδη αρχίσει να συζητούν τα πιθανά σενάρια που θα ανοίξουν μετά την ήττα της προσπάθειας του Renzi να αλλάξει προς το χειρότερο ένα Σύνταγμα, τoοποίο στην πραγματικότητα δεν εφαρμόζεται.
Και το γεγονός ότι η χυδαία και φτηνή προπαγάνδα του Προέδρου του Συμβουλίου δεν είναι πλέον πειστική και ότι ένα μέρος της κοινής γνώμης αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πραγματικό ζήτημα – η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης τα τελευταία χρόνια είναι αδιαμφισβήτητη – τους οδηγεί σε αφηρημένα ιδεολογήματα, που τρέφονται με τσαρλατανισμούς της Φλωρεντίας. Η απόσταση μεταξύ των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους και την κοινωνία είναι πλέον σημαντική.

Επιπλέον, η κρίση ηγεμονίας και προοπτικής των Δυτικών αστικών τάξεων, που εκδηλώνεται αρχικά με τη νίκη του Brexit στο Λονδίνο και στη συνέχεια με τον Trump στις ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να σώσει τον Matteo Renzi που, σαν «παιδί του σωλήνα», είχε κυριολεκτικά εφευρεθεί από την Ιταλική και την Ευρωενωσιακή καθεστηκυία τάξη για να κρατήσει την κατάσταση υπό έλεγχο στη χώρα μας.

Αν, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, το 98% των κορυφαίων Ιταλών μάνατζερ, που εργάζονται για τις 100 μεγαλύτερες και σημαντικότερες εταιρείες θα ψηφίσουν Ναι στο δημοψήφισμα για το σύνταγμα, οι λαϊκές διαθέσεις είναι πολύ διαφορετικές, συχνά αντίθετες. Παρά τα λάθη και την αδράνεια των επίσημων επιτροπών για τo Όχι – που συνεχίζουν να συμμετέχουν σε μια τεχνοκρατική και πολιτικάντικη μάχη, συχνά επιδεικνύοντας έναν κομφορμισμό και έναν συντηρητισμό που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το αντίπαλο μέτωπο – και την επιλογή «επιφανών» μελών του λεγόμενου προοδευτικού μετώπου να στηρίξουν το χώρο του Renzi , από τον Cuperlo μέχρι τον Pisapia, στη χώρα έχουν πολλαπλασιαστεί οι πρωτοβουλίες του «κοινωνικού όχι». Η σοσιαλιστική πλατφόρμα Eurostop, ο ταξικός και ανεξάρτητος συνδικαλισμός, οι εδαφικές και πολιτικές πραγματικότητες που έχουν καλά κατανοήσει ότι αυτό που διακυβεύεται στις 4 Δεκεμβρίου δεν είναι μόνο μια σύγκρουση για τη Γερουσία ή «παιχνίδι της πολιτικής», αλλά ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και γενικό. Ένα διακύβευμα για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε ακολουθώντας το μονοπάτι που ξεκίνησε στις 21 και 22 Οκτωβρίου, με δύο ημέρες γενικής κινητοποίησης και απεργίας, στην οποία συμμετείχαν κοινωνικές, συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν εντοπιστεί τον αντίπαλο που πρέπει να νικήσουν: την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις αυταρχικές και αντιλαϊκές υπαγορεύσεις της, τη διάλυση του συνταγματικού πλαισίου που οι ισχυρές δυνάμεις θεωρούν πλέον σαφές εμπόδιο στην επιδίωξη των δικών τους συμφερόντων.

Σε όποιον υποτιμά τη σημασία της μάχης για το Όχι, θεωρώντας την ένα ακόμη δώρο στις δεξιές δυνάμεις από το εναπομείναν φάντασμα της αριστεράς, η απάντηση είναι το δώρο αυτό το προσφέρει η ασάφεια και η ανοησία των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων ν’ ανοίξουν ένα διαφορετικό δρόμο και έτσι αφήνουν τις ξενοφοβικές και ρατσιστικές δυνάμεις να εκμεταλλεύονται τον αγώνα ενάντια στην ΕΕ καθώς και το ότι οι δικές του καταστροφές, από τη διαχείριση του συστήματος, άφησαν χώρο ελεύθερο γι’ αυτές ν’ αναπτυχθούν.

Στις 4 Δεκεμβρίου, δεν πρέπει να νικηθεί μόνο το αυταρχικό πραξικόπημα του Matteo Renzi, των εργοδοτών και των ιταλικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά να ζυγιαστεί και μια προοπτική κοινωνικής και πολιτικής ρήξης με το «κλουβί», την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν κερδίσει το Όχι θα έχουμε συμβάλλει στην αποδυνάμωση αυτού του κλουβιού.

Δημοψήφισμα στην Ιταλία: φωτοβολίδες λαϊκής εξέγερσης

Συνέντευξη με τον Leonardo Mazzei, ηγέτη των αριστερών δυνάμεων No- Euro

Tου Wilhelm Langthaler.

O Leonardo Mazzei είναι ένας από τους εκπροσώπους της Programma 101 (P101), μιας νεοσύστατης πολιτικής οργάνωσης που έχει συσταθεί από την «Leftist Co-ordination against the Euro» (Αριστερός Συντονισμός Ενάντια στο Ευρώ). (Το όνομα αναφέρεται σε έναν επιτραπέζιο υπολογιστή που δημιουργήθηκε από τον Olivetti και κυκλοφόρησε ως ο πρώτος του είδους του, το 1965 αλλά δεν είχε εμπορική επιτυχία. Έτσι, η P101 ξεχωρίζει για τις γηγενείς δυνατότητες ανάπτυξης της Ιταλίας).

Τη δεκαετία του 1990, ο Mazzei ήταν ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Σήμερα γράφει τακτικά για το sollevazione.blogspot.com και την ιστοσελίδα antimperialista.it.


Γιατί το επερχόμενο δημοψήφισμα είναι τόσο σημαντικό;

Λόγω του περιεχομένου του αλλά και της συμβολικής σημασίας που έχει λάβει. Τα κτυπήματα που επιφέρει αυτή η αντι-μεταρρύθμιση κατά του συντάγματος είναι πολύ σκληρά. Η Γερουσία που πρόσφατα συγκλήθηκε (Άνω Βουλή), για παράδειγμα, και διατηρεί σημαντικές εξουσίες (όπως στα συνταγματικά θέματα, στο πλαίσιο των σχέσεων με την ΕΕ, σχετικά με τις τοπικές αρχές, την εκλογή του προέδρου, κ.λπ.) δεν θα έπρεπε να είναι εκλεγμένη. Η Γερουσία, επομένως, δεν καταργήθηκε, όπως προσποιείται με την προπαγάνδα του ο Ρέντσι. Η δημοκρατία ήταν αυτή που καταργήθηκε. Αλλά το πιο σημαντικό σημείο της αντι-μεταρρύθμισης είναι ο εκλογικός νόμος ( «Italicum»), που επιτρέπει, μέσω των μηχανισμών ψηφοφορίας, να κατακτιέται το 55% των εδρών με μόλις το 40% των ψήφων. Είναι ένας νόμος που σχεδιάστηκε από και προς όφελος του Δημοκρατικού Κόμματος (PD). Αν περάσει, θα οδηγήσει σε μια de facto προεδρική κυριαρχία. Πέρα από τα ειδικά περιεχόμενά του όμως, το δημοψήφισμα έχει φορτισθεί με μια πιο γενική πολιτική έννοια: είναι μια ψηφοφορία για τον Ρέντσι και τον «Ρεντσισμό». Με αυτή την έννοια αντιπροσωπεύει ένα νέο γύρο εξέγερσης των «από κάτω» εναντίον των ελίτ με σαφή ταξικό περιεχόμενο. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν την επικράτηση του «Όχι» στο Κέντρο και στο Νότο (όπου η φτώχεια και η ανεργία είναι ευρέως διαδεδομένες), ενώ στη βορειοδυτική Ιταλία, το «Ναι» φαίνεται να έχει προβάδισμα.

Ποιες δυνάμεις οικοδομούν την καμπάνια του «Όχι»;

Μεταξύ των κομμάτων, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (M5S), οι δυνάμεις της δεξιάς Λίγκας του Βορρά, το Forza Italia (Φόρτσα Ιτάλια) και το Fratelli d’Italia και από την αριστερά, η Ιταλική Αριστερά και η Κομμουνιστική Επανίδρυση, όπως επίσης και σχεδόν όλες οι μικρότερες δυνάμεις που έχουν δηλώσει ότι είναι με το Όχι. Αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι το εκλογικό σώμα της αριστεράς, του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και της Λίγκας θα είναι μαζικά με το Όχι, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το Φόρτσα Ιτάλια. Το εκλογικό του σώμα, που εκτιμάται περίπου στο 10%, είναι βαθιά διχασμένο. Τηλεοπτικά κανάλια του Μπερλουσκόνι συμπεριφέρονται υπό άσηπτες συνθήκες, ενώ ο ηγέτης τους δεν έχει εκφραστεί ακόμα. Στην κοινωνία, το μέτωπο του Όχι είναι ακόμη πιο ευρύ. Εκατοντάδες τοπικές επιτροπές ιδρύθηκαν, ως επί το πλείστον, ανεξάρτητα από τα πολιτικά κόμματα. Οι δραστηριότητές τους χαίρουν σημαντικής συμμετοχής και συντονισμού.

Πώς εξηγείτε την στροφή της Λίγκας του Βορρά, η οποία προπαγάνδισε την Padania[1] (στη Βόρεια Ιταλία), ως μέρος μιας περιοχής με τη Βαυαρία σε αντιδιαστολή με την Ιταλία, ενώ σήμερα τοποθετείται ενάντια στο ευρώ και υπέρ της ανεξαρτησίας της Ιταλίας;

Η νέα ηγεσία της Λίγκας του Βορρά, εκπροσωπούμενη από τον MatteoSalvini, μεγάλωσε μέσα στο κενό που δημιουργήθηκε από την κρίση του Μπερλουσκονισμού. Η ιδέα πίσω από αυτό ήταν, αφενός, να σπάσει τα στενά γεωγραφικά όρια που ορίζονται από την Padania, και, από την άλλη πλευρά, να σπάσει τα πολιτικά όρια που καθορίζονται από τη συμμαχία του Μπερλουσκόνι με τη δεξιά. Ο στόχος φαίνεται να είναι ένα κόμμα στα πρότυπα του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν. Αυτό εξυπηρετεί δύο κύρια θέματα: Όχι στο ευρώ, αλλά πάνω από όλα Όχι στη μετανάστευση, με όλο και πιο τονισμένη την ξενοφοβία. Σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, η Λίγκα θα μπορούσε να αυξήσει με αυτή τη γραμμή τη συμμετοχή ψήφου της, από 5-6% έως 12%. Ωστόσο, τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών του Ιουνίου δεν ήταν καλά για τη Λίγκα του Σαλβίνι και η επέκταση προς το Νότο φαίνεται να είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Οι δυνάμεις ενάντια στον Ρέντσι, κατηγορούνται για την οικοδόμηση ενός μετώπου αριστεράς και δεξιάς απέναντί του, όπως συνέβη στην Αγγλία και όπως συμβαίνει συχνά σε άλλες χώρες;

Το στρατόπεδο του Ρέντσι προσπαθεί πρώτα απ ‘όλα να δυσφημίσει όλους τους αντιπάλους ως το «μέτωπο του παλιού». Η κατηγορία ενός «κόκκινου και καφέ μετώπου» δεν ισχύει για δύο λόγους: πρώτον, είναι φυσιολογικό σε ένα δημοψήφισμα ιδεολογικά πολύ διαφορετικές δυνάμεις να συγκλίνουν. Δεύτερον, στην περίπτωση αυτή, είναι η Δεξιά που έχει αναγκαστεί να υιοθετήσει τα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα της Αριστεράς. Ως εκ τούτου, πρέπει να μιλήσουμε για ζητήματα όπως η δημοκρατία, η εκπροσώπηση, η ισορροπία των δυνάμεων, κ.λπ..

Πώς ερμηνεύετε το Όχι του Βersani (Μπερσάνι); Είναι απλώς μια τακτική προσπάθεια για την εξασφάλιση παραχωρήσεων τώρα που το κόμμα του εχθρού του είναι σε δύσκολη κατάσταση και εξαρτάται από την πολιτική βοήθεια; (Ο Μπερσάνι ήταν ο πρώην γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος και έχει αποδυναμωθεί από τον Ρέντσι)

Η θέση του Μπερσάνι σχετίζεται με τη μάχη στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος (DP). Ο Ρέντσι λειτουργεί ως οδοστρωτήρας και το σλόγκαν του «διαλύουμε το παλιό», γίνεται αντιληπτό από μια μειοψηφία του κόμματος ως μια πραγματική απειλή. Ακόμα κι αν αυτή η κατάσταση υπάρχει εδώ και τρία χρόνια, κανένα από τα μέλη του, με την εξαίρεση των βουλευτών StefanoFassina και AlfredoD’Attorre, δεν έφυγε από το κόμμα. Σε όχι λιγότερες από έξι κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, υπέκυψαν στην κομματική πειθαρχία και έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Τώρα απειλούν τον Ρέντσι με ένα όχι, επειδή δεν κατάφεραν να πετύχουν μια μικρή αλλαγή στον εκλογικό νόμο. Είναι σαφές ότι έχουν μια πολύ αδύναμη θέση. Δεν πιστεύω ότι με τη θέση τους θέλουν παραχωρήσεις τώρα. Αντίθετα, προετοιμάζονται για την κατάσταση μετά την 4η Δεκεμβρίου. Σε περίπτωση που νικήσει το Όχι, θα προσπαθήσουν να πάρουν το κόμμα πίσω υπό τον έλεγχό τους. Καθόλου εύκολο πράγμα, αλλά σε κάποιο βαθμό θα μπορούσε να λειτουργήσει. Αν το Ναι επικρατήσει, τότε ένα μέρος αυτών θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το κόμμα. Αλλά για αυτό θα πρέπει να μιλήσουμε αργότερα.

Σε ό, τι αφορά τις οικονομικές ελίτ, εξακολουθούν να υποστηρίζουν συμπαγώς το ευρώ, όπως στην Ισπανία ή την Ελλάδα, ή μήπως το μπλοκ τους έχει υποστεί κάποιες ρωγμές;

Οι ελίτ εξακολουθούν να είναι συμπαγής, αλλά μπορούμε ήδη να παρατηρήσουμε κάποιες ρωγμές στη δομή. Είναι προφανές ότι η σημασία της Ιταλίας είναι μεγαλύτερη, όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από την Ισπανία. Ως εκ τούτου, η ιδέα είναι ότι ορισμένες παραχωρήσεις μπορεί να χορηγηθούν από τις Βρυξέλλες. Αυτό ταιριάζει με την πολιτική της κυβέρνησης Ρέντσι, η οποία καλεί ξανά και ξανά για περισσότερη «ευελιξία». Από τη στιγμή που η γραμμή αυτή αποτύχει, θα υπάρχει επίσης μια ρωγμή στο κυβερνών μπλοκ. Το πιο καυτό θέμα, όμως, είναι η κρίση των τραπεζών. Θα μπορούσε να υπάρξει μια αποφασιστική σύγκρουση για τα μέτρα διάσωσης που πρέπει να ληφθούν.

Ποιος είναι ο ρόλος της τραπεζικής κρίσης και ποια λύση προσφέρει ο Ρέντσι;

Η κρίση στο ιταλικό τραπεζικό σύστημα είναι εντυπωσιακή. Είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα των οκτώ ετών της ύφεσης. Ακόμα και σήμερα, το ΑΕΠ είναι 8% πιο κάτω από εκείνο του 2007. Υπάρχουν πάρα πολλές οικογένειες και επιχειρήσεις που δεν είναι πλέον σε θέση να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Οι τράπεζες χρειάζονται άμεσα ανακεφαλαιοποίηση για να καλύψουν τις απώλειές τους. Αλλά κανένας ιδιώτης επενδυτής δεν είναι διατεθειμένος να ρίξει τα χρήματά του σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Ως εκ τούτου, η μόνη δυνατότητα που απομένει είναι μια διάσωση από το κράτος. Ωστόσο, ήδη από το 2012, η ​​κυβέρνηση αρνήθηκε μια τέτοια παρέμβαση (όπως έγινε στην Ισπανία), αναφερόμενη στο ήδη πολύ υψηλό χρέος του δημόσιου τομέα. Τώρα, όμως, όλα έρχονται στο φως: η ανάπτυξη που υπόσχονταν δεν έχει έρθει. Η οικονομική ανάπτυξη παραμένει κάτω από 1%. Και οι κανόνες της Τραπεζικής Ένωσης, ειδικά στην υποχρέωση των πιστωτών να φέρουν ένα μέρος του βάρους (bail-in), έθεσαν τις τράπεζες σε μια απαράδεκτη κατάσταση. Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Ρέντσι προσπαθούσε να διορθώσει αυτά τα προβλήματα από περίπτωση σε περίπτωση. Είτε διεκπεραιώνοντας ένα μέρος του χρεωστικού βάρους όπως στην περίπτωση των τεσσάρων τραπεζών στην κεντρική Ιταλία, όπου πολλοί αποταμιευτές έχουν ήδη αναγκαστεί να πληρώσουν (συχνά απλοί άνθρωποι, χάνοντας όλες τις αποταμιεύσεις τους). Είτε ανακεφαλαιοποιώντας μέσω ιδιωτικών κεφαλαίων, όπου το δημόσιο παρείχε μια βοήθεια στο παρασκήνιο, όπως συνέβη με δύο Βενετικές τράπεζες. (Εκεί, οι μέτοχοι αφανίστηκαν). Τώρα υπάρχει η ακόμα μεγαλύτερη υπόθεση της Montedei Paschi di Siena. Εδώ, η κυβέρνηση αποφάσισε να εγκρίνει μια συμφωνία που ευνοεί την JP Morgan και αποκάλυψε έτσι τη σύνδεσή της με τον οικονομικό κόσμο των ΗΠΑ. Ακόμη και η Corriere della Sera, συνήθως πολύ φιλική προς την κυβέρνηση, της επιτέθηκε σκληρά. Εν τω μεταξύ ο Ρέντσι επαναλαμβάνει επίμονα ότι οι αγορές τελικά θα λύσουν αυτά τα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι εκρηκτική. Σύμφωνα με πολλούς οικονομολόγους, μια νέα κρίση στις χρηματαγορές θα μπορούσε να έχει δραματικές επιπτώσεις για το ιταλικό τραπεζικό σύστημα. Είτε θα υπάρξει μια σειρά από bail-ins[2], όπως απαιτεί ο Lars Feld[3], ή η τραπεζική ένωση θα καταρρεύσει. Σε αυτήν την περίπτωση, πιθανότατα θα υπάρξει ένα ρήγμα και στο εσωτερικό του κυβερνώντος μπλοκ.

Με ποιο τρόπο υπερασπίζεται τον εαυτό του ο Ρέντσι; Έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει στις 4 Δεκέμβρη;

Μόλις πριν από ένα χρόνο, o Ρέντσι θεωρούσε ότι θα κερδίσει με συντριπτική πλειοψηφία. Στη συνέχεια, έγινε σαφέστερο ότι είχε να αντιμετωπίσει όλο και περισσότερες δυσκολίες. Σήμερα οι ερευνητές γνώμης πιστοποιούν ότι το Όχι είναι ελαφρώς μπροστά, αλλά όχι περισσότερο από μερικές ποσοστιαίες μονάδες. Δεν αρκεί αυτό για να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, το Όχι είναι ισχυρότερο από ό, τι παρουσιάζεται. Την ίδια στιγμή η πιθανότητα να κερδίσει ο Ρέντσι δεν μπορεί να αποκλειστεί. Θα παίξουν το χαρτί του φόβου και του ευρωσκεπτισκισμού, που είναι κάπως πιο ύπουλο. Ορισμένοι πιστεύουν επίσης σε μια έκπληξη, δηλαδή μια ανοιχτή υποστήριξη υπέρ του Ναι από τον Μπερλουσκόνι. Ο Ρέντσι μπορεί ούτως ή άλλως να υπολογίζει στη μονομέρεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς και στο πλεονέκτημα που έχει σε όλους τους διαθέσιμους μοχλούς της κυβερνητικής εξουσίας, ξεκινώντας με κάποιες υποσχέσεις που δόθηκαν σε σχέση με την επόμενη δημοσιονομική νομοθεσία. Εν ολίγοις: ο Ρέντσι είναι σε μειονεκτική θέση, αλλά διατηρεί τη δυνατότητα να καλύψει τη διαφορά. Οι δυνάμεις του Όχι θα πρέπει, συνεπώς, να ενισχύσουν τις προσπάθειές τους στις επόμενες εβδομάδες.

Ο Ρέντσι κάλεσε τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο σε έναν μετριασμό της λιτότητας, και έλαβε κάποια υποστήριξη από τη Γαλλία και την Αυστρία. Είναι μια για ελαφριά έκδοση του Τσίπρα εκεί;

Μου φαίνεται ότι η γραμμή Ρέντσι έχει φθάσει στα όριά της. Σε μια χώρα όπως η Ιταλία, μια πολιτική που βασίζεται σε μερικά δεκαδικά ψηφία, δεν μπορεί να παράγει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ένας ήπιος μετριασμός της λιτότητας δεν μπορεί να σταματήσει την τάση στασιμότητας. Την ίδια στιγμή, μια τέτοια πολιτική συγκρούεται με τους κανόνες της ΕΕ, και ιδίως με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Είναι δύσκολο να προβλεφθεί πόσο καιρό μπορεί να παραταθεί αυτή η κατάσταση. Αν ο Ρέντσι παραμείνει στην εξουσία, θα προσπαθήσει να λάβει παραχωρήσεις από κάθε κρίσιμο σημείο στην ευρωπαϊκή πολιτική ζωή, όπως τις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι είναι πιο πιθανό το τραπεζικό ζήτημα να οδηγήσει σε μια ανοιχτή σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και με το Βερολίνο παρά σε μια σύγκρουση για τη λιτότητα.

Τι θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση νίκης του Όχι;

Είναι σαφές για μένα ότι Ρέντσι δεν μπορεί να παραμείνει πρωθυπουργός. Αυτό θα έφθειρε πολύ την εικόνα του ως πρωτοπόρος. Είναι πάρα πολύ έξυπνος για να κάνει ένα τέτοιο λάθος. Ωστόσο, ο ίδιος θα μπορούσε να παραμείνει ως πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε εσωτερικές διαμάχες στο κόμμα. Το Σχέδιο Β του κυβερνώντος συνασπισμού είναι σίγουρα ένας μεγάλος συνασπισμός, που θα δημιουργηθεί είτε με προσωρινή θεσμική κυβέρνηση ή και από νέες εκλογές. Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί υπό την ηγεσία του προέδρου του κράτους μέσω μιας μεταβατικής κυβέρνησης που θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο και θα διενεργήσει πρόωρες εκλογές το 2018. Είναι δύσκολο να πούμε ποιος θα μπορούσε να οδηγήσει αυτή η κυβέρνηση (πολλοί σκέφτονται τον EnricoLetta). Σε κάθε περίπτωση, το Φόρτσα Ιτάλια θα ήθελε να είναι μέρος του παιχνιδιού. Σε γενικές γραμμές, αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια περίοδο κρίσης του κυβερνώντος συνασπισμού και στην αναβίωση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Για να κατανοήσουμε τη δύσκολη κατάσταση της ελίτ, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο Ρέντσι έχει επιλεγεί με ακρίβεια και βοηθήθηκε από τα σημαντικότερα κέντρα της οικονομικής εξουσίας για να ανέβει στην κυβέρνηση. Από τη σκοπιά τους, ο Ρέντσι αντιπροσωπεύει το σωστό μίγμα του φιλελευθερισμού και του λαϊκισμού, της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και της ρητορικής κατά της λιτότητας. Ένα αναμάσημα με το σωστό πρόσωπο δεν θα είναι εύκολο. Όσον αφορά τις δυνάμεις που ξεχωρίζουν για μια ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ – σε μια δημοκρατική προοπτική και στην υπεράσπιση των συμφερόντων του ευρύτερου πληθυσμού – η στιγμή αυτή ίσως είναι κοντά για να κάνουν ένα ποιοτικό βήμα προς τα εμπρός. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά σίγουρα πιο εύκολο από ό, τι μετά από μια νίκη του Ναι. Από αυτή την άποψη, η ανάπτυξη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, είναι ζωτικής σημασίας.

Ποια είναι τα σενάρια; Είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (Κ5Α) σε θέση να ηγηθεί; Εάν πάρουμε τη Ρώμη ως παράδειγμα, όπου έχουν πρόσφατα καταφέρει να κατακτήσουν τη θέση του δημάρχου, δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.

Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (Κ5Α) δεν μπορεί να αναμένει μόνο το πότε θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση. Έχει εξαιρετικά σαφείς θέσεις για το «όχι» στο δημοψήφισμα, καθώς και για τον εκλογικό νόμο Ρέντσι, αν και μερικοί από τους κορυφαίους εκπροσώπους τους, πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να επωφεληθούν από έναν μηχανισμό ψηφοφορίας. Δεν πιστεύω ότι ο DiMaio(το Κ5Α τον εξέλεξε αναπληρωτή στη Βουλή των Αντιπροσώπων, την πιο υψηλή θέση του κόμματός του στο Κοινοβούλιο) έχει κάποια πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός. Για έναν απλό λόγο: λαμβάνοντας υπόψη τη συστηματική απόρριψη κάθε συμμαχίας, το Κ5Α θα μπορούσε να κερδίσει μόνο με το «Italicum» (τον εκλογικό νόμο που χορηγεί επιπλέον έδρες στο πιο ισχυρό κόμμα εξαιρουμένων των συνασπισμών). Αλλά αν το Όχι κερδίζει, το «Italicum» θα απορριφθεί. Αντιθέτως, εάν η πλειοψηφία ψηφίσει Ναι, ο Ρέντσι θα καλέσει πιθανώς νέες εκλογές την άνοιξη του 2017, ελπίζοντας να χρησιμοποιήσει το θετικό κύμα της νίκης από το δημοψήφισμα και για τις γενικές εκλογές. Επιπλέον, η κοινωνική βάση του Κ5Α δεν αρκεί για να του επιτρέψει να κυβερνήσει μόνο του, καθώς οι ρίζες του στην κοινωνία είναι πολύ ασθενέστερες από την εκλογική του επιτυχία. Δείτε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη Ρώμη. Ταυτόχρονα, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι η Ρώμη και μόνο θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση του Κ5Α με ένα μηχανικό και άμεσο τρόπο. Μια νίκη του Όχι θα σήμαινε ένα σημείο καμπής για το Κ5Α και την εκλογική στρατηγική του. Υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα γι ‘αυτούς: θα πρέπει να ξεπεράσουν το μύθο του διαδικτύου και να εμβαθύνουν με σοβαρό τρόπο στην κοινωνία και να σφυρηλατήσουν την ευρύτερη δυνατή συμμαχία των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Φυσικά, ένα τέτοιο άνοιγμα θα επιφέρει επίσης μια άλλη αλλαγή, μια αναδιάρθρωση του κινήματος, το οποίο δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς νομιμότητα, περιφερειακές οργανώσεις και εσωτερική δημοκρατική λειτουργία.

Τι κάνουν οι δυνάμεις της Αριστεράς;

Στο υπάρχον Κοινοβούλιο υπάρχει μόνο ένας σχηματισμός που συνδέεται με την Αριστερά: η SinistraItaliana (Ιταλική Αριστερά). Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της διεύρυνσης της SinistraEcologiaeLibertà (SΕL/ Aριστερά, Οικολογία και Ελευθερία) με κάποιους αποχωρήσαντες βουλευτές από το Δημοκρατικό Κόμμα. Ωστόσο, υπήρχε επίσης και η αντίθετη κίνηση. Μερικοί βουλευτές αποχώρησαν από την SELκαι εντάχθηκαν στο Δημοκρατικό Κόμμα (DP). Σε κάθε περίπτωση, τίποτα νέο δεν αναμένεται από αυτή την πλευρά. Λόγω των εσωτερικών τραυματισμών, δεν μπορούν ακόμη να πραγματοποιήσουν το συνέδριο του κόμματος τους. Από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι Fassina και D’Attorre, που προέρχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα, οι οποίοι έχουν μια πολύ κριτική θέση για το ευρώ και, από την άλλη πλευρά, όσοι επιθυμούν να προχωρήσουν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Για να μην αναφέρουμε, επίσης, σε ένα είδος αταβιστικού μετασχηματισμού αυτών των αριστερών, που έφεραν το μεγαλύτερο μέρος του SEL στο PD, και θα το χειριστούν έτσι ώστε να απαλλαγούν από τον Ρέντσι. Η δεύτερη σημαντική δύναμη της Αριστεράς είναι η Κομμουνιστική Επανίδρυση. Έχει ακόμα μεγάλο αριθμό ακτιβιστών, αλλά είναι εντελώς ανίκανος να ανανεωθεί. Στη θέση τους προς την ΕΕ, έκαναν ακόμη ένα βήμα προς τα πίσω: δεδομένου ότι η αποχώρηση από το ευρώ είναι αίτημα και από τις δυνάμεις της δεξιάς, εκλαμβάνουν τη θέση αυτή ως δεξιά καθ΄εαυτή, από μόνη της. Αυτό δείχνει την αδυναμία τους να κατανοήσουν τη σημερινή πραγματικότητα, για να μην αναφέρουμε την παθητικότητα τους στο θέμα αυτό. Ευτυχώς, υπάρχει και μια άλλη αριστερά η οποία έχει αποκτήσει υπόσταση κατά τα τελευταία έτη. Σκέφτομαι τις ομάδες που έχουν ενταχθεί στην πλατφόρμα του Eurostop: Unione Sindacale di Base, Programma 101, Partito Comunista Italiano (πρώην PDCI), Rete dei Comunisti (Δίκτυο των Κομμουνιστών) και μια μειοψηφία αντι- ευρωπαϊστών εντός της Επανίδρυσης, καθώς και ένα σημαντικός αριθμός διανοουμένων. Αν και υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, συγκλίνουν στην τοποθέτηση στο κεντρικό ζήτημα της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ και προσπαθούν να συνδέσουν το κοινωνικό με το εθνικό ζήτημα, ακριβώς όπως οι κομμουνιστές έχουν κάνει σε διαφορετικά πλαίσια.

Ποιες είναι οι προοπτικές του συνασπισμού του Eurostop και της δικής σας οργάνωσης P101;

Η Πρόγραμμα 101 (P101) εξακολουθεί να είναι ένα πρότζεκτ που δημιουργήθηκε ως εξέλιξη της CoordinamentodellaSinistracontrol’euro (Αριστερά Συντονισμού ενάντια στο ευρώ). Δουλεύουμε επίσης για έναν ευρύτερο συνασπισμό σε ομοσπονδιακή βάση, ο οποίος με τη σειρά του, θέλει να αποτελέσει μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, το οποίο θα δουλέψει για την ηγεσία της χώρας. Ο συνασπισμός Eurostop αποτελείται από διάφορες συνιστώσες που έχουν συνδεθεί στη διεξαγωγή κοινών πρωτοβουλιών, όπως η «Ημέρα Όχι στον Ρέντσι» με μια διαδήλωση στη Ρώμη στις 22 Οκτωβρίου. Η σημασία της P101 έγκειται στην ικανότητά της να ενεργεί ως κινητήρια δύναμη λόγω των αναλύσεων και των προτάσεων της. Βλέπω τη δύναμή της στην ικανότητά μας να σκεφτόμαστε μεγαλόπνοα και ανοιχτά, έχοντας επίγνωση των ιστορικών αλλαγών που μας περιμένουν. Αυτό είναι ίσως ό, τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την παραδοσιακή αριστερά. Ενώ έχουν κολλήσει σε μια αποστειρωμένη, σχεδόν κοσμική απαισιοδοξία, εμείς πιστεύουμε ότι η κοινωνία μας απαιτεί μια νέα πολιτική, η οποία τώρα εξυπηρετείται από το Κίνημα των Πέντε Αστέρων – και αύριο ποιος ξέρει από ποιον. Ενώ δεν κατανοούν πόσο τραυματικές ήταν οι συνέπειες της κρίσης για τις κατώτερες τάξεις, εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι θα υπάρξουν τεράστιες αλλαγές. Νέα χώροι δράσεις ανοίγονται μπροστά μας. Θα υπάρξουν βίαιοι αγώνες, το αποτέλεσμα των οποίων δεν είναι καθόλου προκαθορισμένο, και θα πρέπει να τους μπολιάσουμε με τις ιδέες μας.

Μετάφραση: Ξένια Πηρούνια

 


[1] Η Padania είναι ένα εναλλακτικό όνομα για την κοιλάδα του Πάδου, μια μεγάλη πεδιάδα στο βόρειο τμήμα της Ιταλίας. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε με φειδώ, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η Λίγκα του Βορρά, φεντεραλιστικό (φεντεραλισμός σημαίνει την πολιτική θεωρία που υποστηρίζει το ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης του κράτους) και, κατά καιρούς, αυτονομιστικό κόμμα στην Ιταλία, πρότεινε την ονομασία «Padania» ως πιθανό όνομα για ένα ανεξάρτητο κράτος στη βόρεια Ιταλία. Από τότε, έχει φέρει ισχυρή πολιτική χροιά.

[2] Bail-in είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στην οικονομία ως μία επιχείρηση διάσωσης μιας χώρας που κινδυνεύει να καταρρεύσει οικονομικά, χρησιμοποιώντας εσωτερικούς πόρους. (για παράδειγμα, κούρεμα καταθέσεων)

[3] Ένας εκ των «Πέντε Σοφών» της Γερμανικής οικονομίας