Άρθρα

Δημόσια τοποθέτηση της πολιτικής οργάνωσης ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για τις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης στις 8 Οκτώβρη, για τον Δήμο Θεσσαλονίκης

Εδώ και δεκαετίες οι διαδοχικές μεταρρυθμίσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις πολιτικές που μπορούν να ασκηθούν σε περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, τόσο θεσμικά όσο και οικονομικά. Η Αυτοδιοίκηση στραγγαλίζεται με ένα σύνολο παρεμβάσεων μεγάλης κλίμακας (Καποδίστριας, Καλλικράτης, Κλεισθένης), πολιτικές που στην πραγματικότητα την καθιστούν μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας, φορομπηχτικό μηχανισμό ανταποδοτικών υπηρεσιών, σε πλήρη διάσταση με τις λαϊκές ανάγκες, σε απόλυτη στοίχιση με τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και της ΕΕ.

Η Αυτοδιοίκηση από πεδίο άσκησης μιας πολιτικής που θα μπορούσε υπό όρους και προϋποθέσεις να αποτελεί μία διαφορετική ή και ανταγωνιστική με αυτή του κεντρικού κράτους ,έχει μετατραπεί τις τελευταίες δεκαετίες σε συστατικό τμήμα της κεντρικής εξουσίας, διαχειριστή της υπάρχουσας πολιτικής και για να επιβιώσει οικονομικά στηρίζεται στα ευρωπαϊκά προγράμματα γεγονός που υπογραμμίζει ότι αποδέχεται το σύνολο των προτεραιοτήτων, ιεραρχήσεων και κατευθύνσεων που καθορίζει η ΕΕ και οι Βρυξέλλες. Η υποκατάσταση της κρατικής χρηματοδότησης από τα ευρωπαϊκά προγράμματα έχει πολλαπλές συνέπειες στην ποιότητα και τις προτεραιότητες των έργων. Πλέον ικανή δημοτική αρχή δεν είναι αυτή που αποφασίζει (και υλοποιεί) με βάση το συμφέρον των δημοτών και τις προτεραιότητες που ορίζουν οι τοπικές κοινωνίες, αλλά αυτή που βρίσκει χρηματοδοτήσεις και εντάσσει έργα σε προγράμματα. Πολύ περισσότερο όμως, η χρηματοδότηση τόσο των τεχνικών έργων, όσο και της κοινωνικής πολιτικής, από το ΕΣΠΑ, συνιστά θηλιά στο λαιμό της Αυτοδιοίκησης και της δυνατότητας των πολιτών να αποφασίζουν οι ίδιοι τις προτεραιότητες της πόλης και της γειτονιάς τους. Μόνο συγκεκριμένα έργα, με συγκεκριμένους κωδικούς, και άρα συγκεκριμένου χαρακτήρα και προσανατολισμού, μπορούν να υπάρξουν.

Το κράτος αποσύρεται από την χρηματοδότηση, η οικονομική ασφυξία που επιβάλλεται στους Δήμους αφενός βαθαίνει την εξάρτησή τους από την κεντρική εξουσία και αφετέρου τους εξαναγκάζει να προσχωρήσουν σε πλήρως ανταποδοτικές πολιτικές και υπηρεσίες, όπου ο δημότης πληρώνει για ό,τι απολαμβάνει. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, μετατρέπεται, από όργανο που εκφράζει τη δημοκρατικά εκφρασμένη βούληση των πολιτών, σε λογιστικό γραφείο γκρίζας και άχρωμης διαχείρισης, ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, αυστηρά ελεγχόμενων από τους θεσμούς.

Η αποχώρηση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Αυτοδιοίκησης, η επιβίωση των Δήμων από τα ανταποδοτικά τέλη, η συνεχιζόμενη παρακράτηση των πόρων της Αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία, αλλά και η χρηματοδότηση όλων των έργων από κωδικούς του ΕΣΠΑ, καθιστούν την Αυτοδιοίκηση κενό γράμμα. Ο δημότης δεν «διοικεί εαυτόν», αλλά «ετεροδιοικείται» από την κεντρική εξουσία, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τις επιταγές των δανειστών.

Στο παραπάνω ασφυκτικά οριοθετημένο πλαίσιο της άσκησης πολιτικής στην Αυτοδιοίκηση, μια αριστερή – ριζοσπαστική παρέμβαση σε Δήμους και Περιφέρειες μπορεί να συγκροτηθεί στους παρακάτω άξονες.

Δημοκρατική λογοδοσία, λαϊκή συμμετοχή, τοπικά δημοψηφίσματα, με την κοινωνία και τους δημότες ενεργούς να στηρίζουν ή να απορρίπτουν τον σχεδιασμό της δημοτικής αρχής.

Έμφαση και προτεραιότητα σε έργα υποδομής για τις δημόσιες ανάγκες και όχι έργα βιτρίνας. Αντιπλημμυρικά, αποχέτευση, απορρίμματα, ανακύκλωση, δίκτυα, ρυμοτομία, συγκοινωνίες, πάρκα είναι έργα που μπορεί να μην φαίνονται άμεσα, αλλά είναι κρίσιμα για τη ζωή και την ποιότητα ζωής των δημοτών. Προτεραιότητα οι δημότες των γειτονιών και όχι οι τουρίστες και οι επισκέπτες.

Υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, αξιοποίηση και όχι εγκατάλειψή τους ή παραχώρηση σε εργολάβους και τσιμεντοποίησή τους.

Συγκρότηση κοινωνικής πολιτικής με ορίζοντα τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, με κριτήρια που να ανταποκρίνονται στις συνθήκες φτώχειας που διαμόρφωσαν τα μνημόνια που περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν περισσότερους και όχι λιγότερους δικαιούχους. Κοινωνική πολιτική που να αποτελεί δίχτυ προστασίας τους λαϊκού νοικοκυριού την περίοδο της ακρίβειας. Συνδρομή των Δήμων στις οικογενειακές ανάγκες με αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες δωρεάν ή με ελάχιστο αντίτιμο, χρησιμοποιώντας δομές της αυτοδιοίκησης και μόνιμο ή με σύμβαση προσωπικό.

Πολιτιστικό πρόγραμμα που αντλεί από την τοπική κοινωνία και τη νεολαία, υπόδειγμα σε μια άλλη, ανταγωνιστική κατεύθυνση από την κυρίαρχη ευκολία και χυδαιότητα.

Τοπικές κοινωνίες ενεργές, γειτονιές παρούσες, με σχολεία ανοικτά το απόγευμα και δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Έμφαση στη γειτονιά που ζει και αναπνέει ο δημότης και όχι αποκλειστικά στο κέντρο – βιτρίνα.

Για αυτούς τους λόγους και έχοντας τους παραπάνω άξονες ως κριτήρια, σε αυτές τις δημοτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη συμμετέχουμε και στηρίζουμε την Πόλη Ανάποδα, ένα αριστερό ριζοσπαστικό σχήμα με ενεργό συμμετοχή στα κινηματικά γεγονότα της πόλης και με θέσεις προωθητικές για τα συμφέροντα των απλών πολιτών. Είναι σημαντικό να ισχυροποιηθεί στην πόλη και μέσα στους θεσμούς της μια φωνή προοδευτική που θα συνεισφέρει στις λαϊκές διεκδικήσεις. Γιατί θέλουμε ένα δημοτικό συμβούλιο που θα προτεραιοποιεί τις ανάγκες των δημοτών της Θεσσαλονίκης και θα αγωνίζεται για αυτές. Γιατί θέλουμε να έρθει η πόλη στα χέρια των κατοίκων της.

Για αυτούς τους λόγους στις 8 Οκτώβρη στηρίζουμε-ψηφίζουμε Η Πόλη Ανάποδα και Συνεργαζόμενες Κινήσεις!

“Θα αναγκαστούμε να φωνάξουμε τον εισαγγελέα γιατί δεν έχουμε καμία λύση στις επόμενες διασωληνώσεις”

Το antapocrisis αναδημοσιεύει τη συγκλονιστική μαρτυρία της εντατικολόγου Χριστίνας Κυδώνα από την κλινική Covid του Ιπποκράτειου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Η Χ. Κυδώνα μίλησε στη διαδικτυακή συζήτηση που οργάνωσε η δημοτική κίνηση “η πόλη ανάποδα“.

Είμαι παθολόγος εντατικολόγος, τώρα σας μιλάω σαν παθολόγος Covid γιατί δεν εργάζομαι στην εντατική. Η εμπειρία μου στο Covid είναι από το πρώτο κύμα της πανδημίας στην Ελλάδα, όπου μετακινήθηκα στο ΑΧΕΠΑ στο κέντρο αναφοράς και έτσι είδα τα πρώτα περιστατικά που νοσηλεύτηκαν στην Ελλάδα. Κλήθηκα πριν από 15 μέρες περίπου να στελεχώσω την κλινική Covid του Ιπποκρατείου, η οποια δημιουργήθηκε την 1η Σεπτέμβρη με 35 κλίνες. Όταν όμως την 1η Νοέμβρη έγιναν ξαφνικά 70 σε εκείνη την γενική εφημερία, με μετακίνησαν στην κλινική Covid ώστε μαζί με τη λοιμωξιολόγο Αθηνά Πυρπασοπούλου να στελεχώσουμε την επέκταση της κλινικής. Από τις 2-3 Νοέμβρη, και τώρα έχουμε 20 Νοέμβρη που σας μιλάω, φτάσαμε από τα 70 περιστατικά εκείνης της εφημερίας στα 240.

Πολλά από αυτά μετά από εντολή της διοίκησης τα διακομίσαμε στον Άγιο Παύλο, στον Άγιο Δημήτριο ή στο 424, έτσι ώστε να ξανα-αδειασουν οι κλίνες και να εισαγάγουμε ασθενείς στην επόμενη γενική εφημερία, δηλαδή με φοβερή ανακύκλωση περιστατικών, ώσπου πληρώσαμε ήδη όλα τα κρεβάτια του μπλε κτιρίου και φτάσαμε να επεκτεινόμαστε στο παλιό νεοκλασσικό του Ιπποκρατείου και σήμερα το βράδυ θα καταλάβουμε και το Α’ κτίριο. Η πρόβλεψη για μέχρι αύριο το πρωί είναι να ξεπεράσουμε τα 300 κρεβάτια. Τώρα νομίζω ότι καταλαβαίνετε πως τα νούμερα δεν αποτυπώνουν όλη την αλήθεια.

Όταν η κλινική ξεκίνησε το πρόγραμμα της το Νοέμβρη είχε σχεδιάσει να καλύψει το πολύ 50 αρρώστους και το προσωπικό της καλείται να καλύψει τα 300 σήμερα. Δε θέλω να μιλήσω για την κούραση, την εξάντληση, την κυλιόμενη αρρώστια στο προσωπικό, όπως και τα κύματα του φόβου που επικρατεί στο νοσοκομείο, αυτά τα θεωρώ αυτονόητα. Εγώ θέλω να επικεντρωθώ στις τρομερές συνθήκες μη ασφαλούς εφημέρευσης και νοσηλείας των ασθενών μας στο Ιπποκράτειο: Οι πτέρυγες είναι κατά μέσο όρο των 50 ατόμων. Το μπλε κτίριο διαθέτει πέντε πτέρυγες μέσα σε τρεις ορόφους και το περισσότερο που μπορούμε να στελεχώσουμε είναι με 1 ειδικό παθολόγο και με 1 ειδικευόμενο παθολόγο για κάθε 50 περιστατικά.

Οι εισαγωγές αφορούν πάνω της μέτριας βαρύτητας περιστατικά. Ενώ τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη εισάγαμε αρκετούς ανθρώπους για παρακολούθηση, τον Νοέμβρη αυτό το σταματήσαμε και βάζουμε πλέον πάνω της μέτριας βαρύτητας περιστατικά γιατι αν δεν το κάναμε τα κρεβάτια θα φτάνανε μέχρι την παραλία. Πλέον κάνουμε πιο επιθετικά εξιτήρια, δηλαδή δεν περιμένουμε την πλήρη αποδρομή της νόσου αλλά με το που νιώσουμε ασφαλείς ότι μπορεί να πάει σπίτι με οξύγονο,τότε τον βγάζουμε. Αυτό το κάνουμε για να έχουμε στοιχειωδώς κάποιες ελεύθερες κλίνες γιατί κάθε 4 μέρες το Ιπποκράτειο πρέπει να ξανανοίξει τις πύλες του.

Ένας ειδικός κ ένας ειδικευόμενος στην πτέρυγα των 50 δουλεύουν 26 ώρες ντυμένοι με στολή χωρίς ανάπαυση σε περιστατικά που τουλάχιστον το 30% ειναι βαρυτατα και που πλέον μέσα στις πτέρυγες εφαρμόζουμε μη επεμβατικό μηχανικό αερισμό, με ειδικά απαπνευστηράκια που είχαμε φροντίσει να εξασφαλίσουμε για να κρατάμε τους αρρώστους μη διασωληνωμένους όσο το δυνατόν περισσότερο, για να αποφυγουμε τις εισαγωγές στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας καθως δεν υπάρχουν κρεβάτια διαθέσιμα. Πλέον στις πτερυγες Covid ένα ποσοστό των περιστατικών κανονικά και με βάση το νόμο δε θα έπρεπε να νοσηλεύεται εκεί, αλλά στις Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας (ΜΑΦ) με πολύ περισσότερο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και μόνιτορ.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν γιατροί περαιτέρω για να μας ενισχύσουν, έχουμε εξαντλήσει τις δυνάμεις σε προσωπικό που μπορεί να γνωρίζει παθολογία και έχουμε καλέσει οφθαλμίατρους, ΩΡΛ, χειρουργούς, γυναικολόγους κ.ά που ειναι αδύνατον να εκπαιδεύσουμε σε μια μέρα αλλά τους χρησιμοποιούμε ως βοηθητικά χέρια για αιμοληψίες και εξέταση ζωτικών οργάνων κτλ. Όλο αυτό κάνει τις συνθήκες νοσηλείας φοβερά επισφαλείς για τους αρρώστους. Γνωρίζω τι κριτική είχαμε κάνει μέχρι να φτάσουμε εδώ, και τι θα πούμε όταν περάσει αυτό. Δυστυχώς, όμως, τώρα είμαστε μέσα στη μεγάλη φωτιά και πρέπε να προτείνουμε λύσεις που να σώσουν τον κόσμο άμεσα.

Εμείς ζητήσαμε να νοικιαστούν η να επιταχθούν ξενοδοχεία της πόλης για να βγάζουμε τα εξιτήρια που ακομη ειναι θετικά γιατι αν περιμέναμε να αρνητικοποιηθουν δε θα υπήρχαν κρεβατια. Αυτοί που βγάζουμε ανακυκλώνουν τη διασπορά στην πόλη. Γιατί κάποιος μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να κάτσει άλλες δέκα μέρες μόνος στο σπίτι του και άρα θα κολλήσει την οικογένειά του, που μπορεί να αποτελείται από ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Στη Θεσσαλονίκη το lockdown, δυστυχώς εδώ που έχουμε φτάσει, δε μπορεί να περιορίσει τη διασπορά γιατί ακόμα και τα εξιτήρια από μόνα τους που επιστρέφουν στις εστίες τους, δημιουργούν αυτό τον φαύλο κύκλο.

Ζητήσαμε ξενοδοχειακές μονάδες για να μείνουν μια εβδομάδα, να τους παρεχεται τροφή, γραμματειακή υποστήριξη και καθαριότητα και να τους δίνονται τα φάρμακα που χρειάζονται, κάτι που είναι εφικτό να γίνει απο τις αρχές της πόλης. Δεν έγινε. Ζητήσαμε την επίταξη κάποιου χώρου για να δημιουργηθεί μια μονάδα όπου θα πηγαίνουν ηλικιωμένοι που πήραν εξιτήριο αλλά χρειάζονται φροντίδα. Ούτε αυτό έγινε.

Τρίτον, ζητήσαμε την εμπλοκή του στρατού γιατι θεωρούμε ότι το υγειονομικό του θα μπορούσε να ενισχύσει το ΕΚΑΒ, να ενισχύσει ακόμη τις διακομιδές ή κάποια δικά μας κομμάτια επειγόντων. Ούτε αυτό έγινε. Και τέλος, την τελευταία εβδομάδα που τα πράγματα βοούν, ζητήσαμε την επίταξη των ιδιωτικών νοσηλευτρίων της Θεσσαλονίκης και βέβαια ήδη από προχθές ζητάμε επίμονα την επίταξη των κλινών ΜΕΘ των ιδιωτικών κλινικών γιατι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα ελεύθερο.

Ο ρυθμός διασωληνώσεων στο Ιπποκράτειο είναι 3 με 5 την μέρα και δεν υπάρχει κρεβάτι πουθενά στη Β. Ελλαδα, έχοντας ήδη χρησιμοποιήσει αναπνευστήρες παρακλίνιους πέρα από κάθε όριο ασφαλείας.

Είμαστε σε ένα σημείο που πια με την υπερένταση που έχουμε δεν νιώθουμε κούραση, αλλά οι γιατροί του Ιπποκρατείου ίσως και αύριο θα αρχίσουν να φωνάζουν τον εισαγγελέα γιατί δεν έχουν καμία λύση στις επόμενες διασωληνώσεις. Καμία λύση δεν υπαρχει μέχρι αύριο το πρωί. Εμείς οι ίδιοι μπορεί να αναγκαστούμε να φωνάξουμε τον εισαγγελέα γιατί δεν μας δίνεται καμία διεξοδος.

Πέρα από τις απολύτως επικίνδυνες συνθήκες νοσηλείας θα περιγράψω την κατάσταση που βιώνει το νοσηλευτικό προσωπικό. Σήμερα, τώρα που μιλάμε, είναι απογευματινή βάρδια ακόμα, και εργάζονται τρεις νοσηλεύτριες σε μία βάρδια κατά μέσο όρο των 45-50 ασθενών που πρέπει να κάνουν νοσηλεία, να καθαρίσουν όποιον λερώνεται, να ξαναβάλουν φλέβα σε όποιον την βγάζει, να ξαναβάλουν το οξυγόνο σε όποιον είναι διεγερτικός και τα πετάει, πράγμα που συμβαίνει, μπορώ να σας πω και στο 20% των περιπτώσεων. Επιπλέον, πρέπει να πάρουν το φαΐ, να το μοιράσουν στους αρρώστους, να τους ταΐσουν και να τους δώσουν και νερό. Όπως καταλαβαίνετε, επιπλέον και πέραν όλων αυτών, να συνεισφέρουν και στην ανάνηψη ή τη διασωλήνωση ενός κρίσιμου ασθενούς. Όπως καταλαβαίνετε, πέρα από το ότι τρέχει η νοσηλεύτρια ακατάπαυστα, όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν, άρα κάποια δε γίνονται καθόλου.

Και εξηγούμαι: Οι περισσότεροι άρρωστοι δεν τρώνε γιατί πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουνε τη δυνατότητα να φάνε μόνοι τους. Και ηλικιωμένοι να μην είναι, υπάρχουνε άνθρωποι των 60 χρόνων που είναι τόσο καταβεβλημένοι από την νόσο, που έχουν δύσπνοια, που δεν μπορούν να σηκωθούν στο κρεβάτι, που δεν μπορούν να πάρουν και να ανοίξουν το τάπερ και να σιτιστούν, δεν έχουν καν τη δύναμη να πάρουν το μπουκάλι από το κομοδίνο. Δε θέλω να γίνω δραματική με την έννοια του show, αλλά επιμένω σε αυτές τις λεπτομέρειες γιατί δε φωτίζονται από κανέναν. Δε μιλάμε μόνο δηλαδή για την εξάντληση του προσωπικού, αυτό εγώ το παραβλέπω προς το παρόν, μιλάω για το ότι οι ασθενείς δεν έχουνε τα στοιχειώδη πολλές φορές μέσα στη βάρδια. Κι αυτό γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατο να τα έχουν.

Αυτό λοιπόν, το φοβερά μεγάλο έγκλημα, μαζί με τα μικρά αόρατα εγκλήματα που εμπεριέχει, νομίζω ότι έχει τους ενόχους του και είμαστε αρκετοί αυτοί που το έχουμε καταγγείλει. Αλλά η θέση η δικιά μου νομίζω είναι στο πώς εμείς από μέσα και το κίνημα απ’ έξω θα πρέπει να εστιάσει τώρα σε άμεσες λύσεις, τουλάχιστον όσον αφορά τη Β. Ελλάδα. Δηλαδή να εκπέμψει ένα τέτοιο SOS ώστε και οι προτάσεις μας να είναι πολύ σαφείς, ώστε να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Αυτό σημαίνει ότι αύριο το πρωί ανοίγουν οι ΜΕΘ όλων των ιδιωτικών κλινικών Θεσσαλονίκης, όπως ανοίγουνε και πτέρυγες των ιδιωτικών κλινικών Θεσσαλονίκης, με επίταξη. Γιατί αύριο το πρωί τελειώνει η γενική μας εφημερία που θα φτάσει τους 300 ασθενείς και η επόμενη εφημερία είναι την Τρίτη.

Πηγή: alterthess.gr

Ήταν η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου

Την οριακή κατάσταση στη Θεσσαλονίκη περιέγραψε μιλώντας στο Open και την Φαίη Μαυραγάνη, ο διευθυντής ΜΕΘ του νοσοκομείου Παπανικολάου κ. Καπράβελος, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά:

«Δεν ξημέρωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Έχουμε 44 κλίνες ΜΕΘ με 65 εξειδικευμένους εξουθενωμένους γιατρούς και νοσηλεύτριες εξουθενωμένες και πολύ λίγες. Είμαστε στην κόψη του ξυραφιού! Ήταν η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου».

Ο κ. Καπράβελος επισημαίνει ότι «οι συνάδελφοι του ιδιωτικού τομέα θέλουν κάποιες μέρες για προετοιμασία. Είμαστε στην κόψη του ξυραφιού, περιμένουμε ποιος θα χάσει τη ζωή του. Κρατάμε με νύχια και με δόντια τον διψήφιο αριθμό θανάτων. Η λύση που βλέπουμε είναι η ένταξη όλου του ιδιωτικού τομέα και συστράτευση. Όσο αργούμε χάνουμε χρόνο. Οι συνάδελφοι του ιδιωτικού τομέα χρειάζονται εκπαίδευση που έπρεπε ήδη να είχε γίνει!»

«Όλοι οι συνάδελφοι δίνουν τη μάχη για να κρατήσουν το σύστημα. Και περιμένουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα εφαρμογής των μέτρων από τους πολίτες, αλλά και η πολιτεία να πάρει πιο αποφασιστικά μέτρα. Δεν αρκεί το χειροκρότημα» τόνισε.

Αναδημοσίευση από thesstoday.gr

Σύλληψη των 51 αγωνιστών: Κατηγορητήριο εκτός λογικής

Τα μέλη των αντιφασιστικών οργανώσεων που συνελήφθησαν την Τετάρτη 16/9 επειδή τόλμησαν να σβήσουν σβάστικες στην παραλία της Θεσσαλονίκης, αφέθηκαν τελικά ελεύθεροι, οι πρώτοι 38 την Παρασκευή και οι υπόλοιποι την Κυριακή, με τον περιοριστικό όρο της εμφάνισης στο ΑΤ της περιοχής τους μια φορά τον μήνα. Το κατηγορητήριο εις βάρους τους περιλαμβάνει τις πράξεις: της φθοράς μνημείου ιδιαίτερα μεγάλης αξίας τελεσθείσα από πολλούς από κοινού ενωμένους για την τέλεσή της (σε μορφή κακουργήματος), της διακεκριμένης φθοράς πράγματος που χρησιμεύει για κοινό όφελος και σε καλλιτεχνικό μνημείο, της διατάραξης οικιακής ειρήνης, της παράνομης οπλοφορίας και της απείθειας.

Αξίζει εδώ να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις. Πρώτον, η κατηγορία που προσάπτεται για φθορά μνημείου ιδιαίτερα μεγάλης αξίας και μάλιστα από πολλούς ενωμένους για την τέλεση της δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθώς για την εφαρμογή της παρ. 2 του άρθρου 56 του ν. 3082/2002 (Για την Προστασία των Αρχαιοτήτων και εν γένει της Πολιτιστικής Κληρονομίας) απαιτείται να συντρέχει, καταρχάς, το στοιχείο του μνημείου. Στην περίπτωση μας, το «μνημείο» που υπέστη φθορά είναι μια κολώνα κοντά στον  Λευκό Πύργο. Η συγκεκριμένη κολώνα, δεν εμπίπτει στην κατηγορία του μνημείου και φυσικά ούτε του μνημείου ιδιαίτερα μεγάλης αξίας. Μνημείο είναι ο Λευκός Πύργος, ο οποίος από την αντιφασιστική κινητοποίηση δεν υπέστη καμία απολύτως φθορά. Επίσης, το άρθρο 56 προϋποθέτει να έχει συντελεστεί καταστροφή,  βλάβη, ρύπανση, να έχει καταστεί ανέφικτη ή δυσχερής η χρήση ή να έχει αλλοιωθεί η μορφή μνημείου. Η αναγραφή σε κολώνα και όχι σε κάποιο μνημείο ενός καλέσματος για την πορεία του Παύλου Φύσσα, που μάλιστα καθαρίστηκε άμεσα καθώς την επόμενη μέρα δεν υπήρχε συνιστά φθορά; Την επόμενη μέρα η κολώνα ήταν καθαρή και άφθαρτη και μάλλον χρειάστηκαν 5 λεπτά και λίγο οινόπνευμα για να καθαριστεί τελείως. Είναι εμφανές ότι το στοιχείο της φθοράς δεν συντρέχει στην προκειμένη περίπτωση. Διότι, αν η αποκατάσταση της ύλης (εδώ της κολώνας) του πράγματος είναι ευκολότατη χωρίς επισκευαστική προσπάθεια, ορθότερο είναι να δεχτούμε πως δεν υπάρχει καν φθορά (Μανωλεδάκης, Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας). Τέλος, η κακουργηματική μορφή της φθοράς μνημείου προϋποθέτει να έχει τελεστεί από πολλούς ενωμένους. Για την αστυνομία και την εισαγγελία την φθορά(κάλεσμα πορείας) την προξένησαν και οι 51. Δηλαδή, οι αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές προσπαθούν να μας πείσουν ότι 51 άτομα συνολικά έγραψαν ένα μικρό κάλεσμα πάνω σε μια κολώνα. Ένας λογικός άνθρωπος και όχι απαραίτητα νομικός θα καταλάβαινε ότι η απόδοση στους 51 της κακουργηματικής φθοράς δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, δεν έχει κανένα ίχνος λογικής.

Δεύτερη παρατήρηση. Όσον αφορά την κατηγορία για την διατάραξη της κοινής ειρήνης, το σκεπτικό κάνει αναφορά μόνο στην παρ. 1 του άρθρου 189 ΠΚ. Το συγκεκριμένο έγκλημα απαιτεί βιαιοπραγίες εναντίον πραγμάτων. Οι αντιφασίστες που πραγματοποίησαν την ειρηνική τους πορεία την Τετάρτη το μόνο που έκαναν ήταν η απαλοιφή ναζιστικών συμβόλων από τον χώρο πέριξ του Λευκού Πύργου. Το να απαλείφεις ειρηνικά σύμβολα μιας ιδεολογίας που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα και δολοφονεί συνανθρώπους μας σαν τον Παύλο Φύσσα συνιστά διατάραξη κοινής ειρήνης; Το να αγωνίζεσαι να μην γίνει ο φασισμός κανονικότητα στις συνειδήσεις μας με το να βλέπει όλος ο κόσμος της Θεσσαλονίκης σε κοινή θέα τα ναζιστικά σύμβολα είναι διατάραξη κοινής ειρήνης; Ξεκάθαρα η απάντηση είναι όχι. Αφού οι αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές κόπτονται τόσο για την κοινή ειρήνη γιατί δεν έδειξαν τον ίδιο ζήλο όταν στις 12 Σεπτέμβρη οπαδοί του Ηλία Κασιδιάρη έγραψαν τα ναζιστικά σύμβολα στην παραλία; Ο Δήμος Θεσσαλονίκης την επόμενη μέρα της σύλληψης των 51 αγωνιστών έσβησε αμέσως το κάλεσμα για την πορεία του Φύσσα, «ξέχασε» ωστόσο να σβήσει τα ναζιστικά σύμβολα που εξακολουθούν να υπάρχουν στην παραλία. Για τέτοια επιλεκτική μεταχείριση μιλάμε.

Θα αναρωτηθεί κανείς, αφού το νομικό κομμάτι του κατηγορητηρίου δεν στέκει γιατί η αστυνομία και οι εισαγγελικές αρχές κυνηγούν τους 51; Πρόκειται για μια ακόμη συντεταγμένη και οργανωμένη προσπάθεια να χτυπήσουν όποιον πάει να σηκώσει κεφάλι, όποιον προσπαθεί να πάει ενάντια στην «κανονικότητα τους». Στην «κανονικότητα» που θέλει επί μια ολόκληρη βδομάδα να υπάρχουν ναζιστικά σύμβολα στο κέντρο της πόλης και να μην αντιδράει κανείς. Δεν ποινικοποιούν πράξεις που έχουν υπόσταση σαν εγκλήματα, με βάση αντικειμενικά νομικά και ποινικά κριτήρια. Ποινικοποιούν την αγωνιστική δράση, την αγωνιστική σκέψη ακόμα και την συναναστροφή σου με αγωνιστές, επειδή είναι φίλοι σου, σύντροφοί σου, συγγενείς σου. Οι 51 είναι σαν την Ηριάννα, σαν τον Τάσο Θεοφίλου, σαν όλους τους αθώους που η ελληνική δικαιοσύνη συντεταγμένα προσπάθησε να διαλύσει τις ζωές τους και με ανύπαρκτα κατηγορητήρια να πετύχει την κοινωνική τους εξόντωση. Η οργανωμένη προσπάθεια δεν αφορά μόνο την ποινικοποίηση των αγώνων μας. Αφορά και την κανονικοποίηση του φασισμού και των νέων μορφωμάτων του όπως αυτό του Κασιδιάρη, ως μια χρήσιμη εναλλακτική στην φαρέτρα τους όσο φθείρεται η ΝΔ.

Χωρίς ναι μεν αλλά, είμαστε με τους 51. Είμαστε δίπλα τους γιατί ξέρουμε ότι ο καθένας μας μπορεί να ήταν στην θέση τους. Να κατηγορούνται γιατί έσβησαν ναζιστικά σύμβολα και να κρατούνται έγκλειστοι 48 ώρες στο υπόγειο των δικαστηρίων χωρίς νερό και φαγητό για πολλή ώρα, συνωστισμένοι εν μέσω πανδημίας. Καλούμε τους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας και της ενώσεις των ασκούμενων και νέων δικηγόρων να πάρουν θέση και να καταδικάσουν τις πρακτικές της δικαιοσύνης που μόνο σκοπό έχουν την εξόντωση όσων αγωνίζονται και την τρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας.

Πηγή: Κίνηση Ασκούμενων και Νέων Δικηγόρων

Θεσσαλονίκη

Δήμος Θεσσαλονίκης: Διεκδίκηση, όχι διαχείριση

Εκ των πραγμάτων, η αντιπαράθεση και τα αποτελέσματα στον Δήμο Θεσσαλονίκη, τον δεύτερο μεγαλύτερο Δήμο της χώρας, θα λάβουν κεντρικές πολιτικές διαστάσεις.

Η θέση της Θεσσαλονίκης έχει ιδιαίτερη σημασία : είναι νευραλγικό σημείο για τα επιθετικά σχέδια των αμερικάνων στην περιοχή, αποτελεί εμπορικό κόμβο, συγκεντρώνει μια πλειάδα δημόσιων χώρων και υπηρεσιών προς ιδιωτικοποίηση μέσω ΤΑΙΠΕΔ, επιδιώκεται να μετατραπεί σε πεδίο δοκιμασίας της ακροδεξιάς με βάση το Μακεδονικό. Δεν χρειάζεται καν να προστεθεί ο σωρός από τα ειδικά τοπικά ζητήματα (κυκλοφοριακό, χώροι πρασίνου, δημοτικά τέλη κλπ) για να γίνει φανερή η σημαντικότητα των εκλογών στο Δήμο Θεσσαλονίκης.

Η στάση των πολιτικών κομμάτων είναι ενδεικτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην κατεύθυνση της αντιδεξιάς συσπείρωσης που θα επιχειρήσει και πανελλαδικά, παρά το γεγονός ότι κατήγγειλε τον Μπουτάρη επί 2 τετραετίες, βρίσκεται προς αναζήτηση προσώπου μετά την πρόσφατη απόφαση του τελευταίου να μη θέσει υποψηφιότητα. Η ΝΔ, εν μέσω διαγκωνισμών στελεχών της για την “καρέκλα” και την ατομική προβολή, θα επιχειρήσει να “ανακαταλάβει” τον Δήμο μετά από 8 χρόνια. Ο κοινός παρονομαστής είναι από τη μία η ατομική σταδιοδρομία των υποψήφιων δημάρχων και από την άλλη η εμφάνιση ως ενίσχυση του ενός από τους δύο όμοιους πόλους κεντρικά πολιτικά.

Αντικειμενικά, στη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών η Αριστερά θα κατεβει αντιμέτωπη με:

– To “αυτοδιοικητικό σύστημα” ιδιωτικοποίησης, εμπορευματοποίησης υπηρεσιών, περιουσίας, κοινωνικών αναγκών και αγαθών που φέρει το όνομα Κλεισθένης.
– Το καθεστώς λιτότητας και χρεοκρατίας που καταδικάζει τους εργαζόμενους της Θεσσαλονίκης στη φτώχεια και στην ανεργία.
– Τους πολιτικούς και τοπικούς εκπροσώπους του, που θα επιδιώξουν η μάχη της Θεσσαλονίκης να πάρει χαρακτηριστικά επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας της υπάρχουσας ή της εν αναμονή κυβέρνησης – πάντα με την κοροϊδία περί ανεξάρτητης, ακομμάτιστης παρέμβασης.
– Το ΝΑΤΟ, την αμερικανοκρατία και το ρόλο που επιδιώκουν για τη Θεσσαλονίκη στα Βαλκάνια, στα οποία δεν αποκλείονται, αν δεν σχεδιάζονται κιόλας, αναφλέξεις ως και αλλαγές συνόρων.
– Τον χρήσιμο ηλίθιο και προβοκάτορα αυτών των σχεδίων, ο εθνικισμός.

Η απόκρυψη ή ο αυτοπεριορισμός στη διαχείριση των δήθεν μικρών-τοπικών ζητημάτων συνιστά αυτοχειρία, αντιγραφή της αστικής πολιτικής. Στην τελική, ακόμη και το πιο μικρό πρόβλημα, πχ η δωρεάν άθληση για όλα τα παιδιά, δεν μπορεί να λυθεί εντός των περιορισμών του Κλεισθένη και του ευρωσυστήματος της λιτότητας και της υποτέλειας.

Υπό αυτή την έννοια, μια απλή κομματική εκλογική καταγραφή των σχηματισμών της Αριστεράς εξυπηρετεί αποκλειστικά τον μικρομαγαζακισμό. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη καταγραφής της δημοτικής παράταξης του ΚΚΕ, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Χρειαζόμαστε ένα δημοτικό σχήμα-παράταξη και κινήματα που θα μετατρέπουν την αυτοδιοίκηση σε μετερίζι αγώνων, κέντρο κοινωνικής αντίστασης και αλληλεγγύης, μοχλό συγκρότησης των σήμερα διαλυμένων αντιστάσεων και κινημάτων. Ένα δημοτικό σχήμα-παράταξη πρότυπο στο δεύτερο δήμο της Ελλάδας. Που θα επιδιώκει να μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε εργαστήριο ανασυγκρότησης της αντίστασης και της διεκδίκησης, της πεποίθησης ότι η δράση και η αγωνιστική συμμετοχή μπορεί να αλλάζει τη μοίρα μας. Που θα πρωτοστατήσει στο να τεθεί πανελλαδικά ξανά το ερώτημα για το πώς μπορούμε να φτιάξουμε, από την αρχή, την πολιτική δύναμη που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα, η νεολαία, ο κόσμος της δουλειάς.

Βάσω Αραμπατζή
Κώστας Κωστόπουλος
Δημήτρης Πλιακογιάννης
Μαρίνα Παπαδοπούλου
Μιχάλης Τερζάκης