Εδώ και δεκαετίες οι διαδοχικές μεταρρυθμίσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις πολιτικές που μπορούν να ασκηθούν σε περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, τόσο θεσμικά όσο και οικονομικά. Η Αυτοδιοίκηση στραγγαλίζεται με ένα σύνολο παρεμβάσεων μεγάλης κλίμακας (Καποδίστριας, Καλλικράτης, Κλεισθένης), πολιτικές που στην πραγματικότητα την καθιστούν μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας, φορομπηχτικό μηχανισμό ανταποδοτικών υπηρεσιών, σε πλήρη διάσταση με τις λαϊκές ανάγκες, σε απόλυτη στοίχιση με τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και της ΕΕ.

Η Αυτοδιοίκηση από πεδίο άσκησης μιας πολιτικής που θα μπορούσε υπό όρους και προϋποθέσεις να αποτελεί μία διαφορετική ή και ανταγωνιστική με αυτή του κεντρικού κράτους ,έχει μετατραπεί τις τελευταίες δεκαετίες σε συστατικό τμήμα της κεντρικής εξουσίας, διαχειριστή της υπάρχουσας πολιτικής και για να επιβιώσει οικονομικά στηρίζεται στα ευρωπαϊκά προγράμματα γεγονός που υπογραμμίζει ότι αποδέχεται το σύνολο των προτεραιοτήτων, ιεραρχήσεων και κατευθύνσεων που καθορίζει η ΕΕ και οι Βρυξέλλες. Η υποκατάσταση της κρατικής χρηματοδότησης από τα ευρωπαϊκά προγράμματα έχει πολλαπλές συνέπειες στην ποιότητα και τις προτεραιότητες των έργων. Πλέον ικανή δημοτική αρχή δεν είναι αυτή που αποφασίζει (και υλοποιεί) με βάση το συμφέρον των δημοτών και τις προτεραιότητες που ορίζουν οι τοπικές κοινωνίες, αλλά αυτή που βρίσκει χρηματοδοτήσεις και εντάσσει έργα σε προγράμματα. Πολύ περισσότερο όμως, η χρηματοδότηση τόσο των τεχνικών έργων, όσο και της κοινωνικής πολιτικής, από το ΕΣΠΑ, συνιστά θηλιά στο λαιμό της Αυτοδιοίκησης και της δυνατότητας των πολιτών να αποφασίζουν οι ίδιοι τις προτεραιότητες της πόλης και της γειτονιάς τους. Μόνο συγκεκριμένα έργα, με συγκεκριμένους κωδικούς, και άρα συγκεκριμένου χαρακτήρα και προσανατολισμού, μπορούν να υπάρξουν.

Το κράτος αποσύρεται από την χρηματοδότηση, η οικονομική ασφυξία που επιβάλλεται στους Δήμους αφενός βαθαίνει την εξάρτησή τους από την κεντρική εξουσία και αφετέρου τους εξαναγκάζει να προσχωρήσουν σε πλήρως ανταποδοτικές πολιτικές και υπηρεσίες, όπου ο δημότης πληρώνει για ό,τι απολαμβάνει. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, μετατρέπεται, από όργανο που εκφράζει τη δημοκρατικά εκφρασμένη βούληση των πολιτών, σε λογιστικό γραφείο γκρίζας και άχρωμης διαχείρισης, ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, αυστηρά ελεγχόμενων από τους θεσμούς.

Η αποχώρηση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Αυτοδιοίκησης, η επιβίωση των Δήμων από τα ανταποδοτικά τέλη, η συνεχιζόμενη παρακράτηση των πόρων της Αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία, αλλά και η χρηματοδότηση όλων των έργων από κωδικούς του ΕΣΠΑ, καθιστούν την Αυτοδιοίκηση κενό γράμμα. Ο δημότης δεν «διοικεί εαυτόν», αλλά «ετεροδιοικείται» από την κεντρική εξουσία, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τις επιταγές των δανειστών.

Στο παραπάνω ασφυκτικά οριοθετημένο πλαίσιο της άσκησης πολιτικής στην Αυτοδιοίκηση, μια αριστερή – ριζοσπαστική παρέμβαση σε Δήμους και Περιφέρειες μπορεί να συγκροτηθεί στους παρακάτω άξονες.
•
Δημοκρατική λογοδοσία, λαϊκή συμμετοχή, τοπικά δημοψηφίσματα, με την κοινωνία και τους δημότες ενεργούς να στηρίζουν ή να απορρίπτουν τον σχεδιασμό της δημοτικής αρχής.
•
Έμφαση και προτεραιότητα σε έργα υποδομής για τις δημόσιες ανάγκες και όχι έργα βιτρίνας. Αντιπλημμυρικά, αποχέτευση, απορρίμματα, ανακύκλωση, δίκτυα, ρυμοτομία, συγκοινωνίες, πάρκα είναι έργα που μπορεί να μην φαίνονται άμεσα, αλλά είναι κρίσιμα για τη ζωή και την ποιότητα ζωής των δημοτών. Προτεραιότητα οι δημότες των γειτονιών και όχι οι τουρίστες και οι επισκέπτες.
•
Υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, αξιοποίηση και όχι εγκατάλειψή τους ή παραχώρηση σε εργολάβους και τσιμεντοποίησή τους.
•
Συγκρότηση κοινωνικής πολιτικής με ορίζοντα τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, με κριτήρια που να ανταποκρίνονται στις συνθήκες φτώχειας που διαμόρφωσαν τα μνημόνια που περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν περισσότερους και όχι λιγότερους δικαιούχους. Κοινωνική πολιτική που να αποτελεί δίχτυ προστασίας τους λαϊκού νοικοκυριού την περίοδο της ακρίβειας. Συνδρομή των Δήμων στις οικογενειακές ανάγκες με αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες δωρεάν ή με ελάχιστο αντίτιμο, χρησιμοποιώντας δομές της αυτοδιοίκησης και μόνιμο ή με σύμβαση προσωπικό.
•
Πολιτιστικό πρόγραμμα που αντλεί από την τοπική κοινωνία και τη νεολαία, υπόδειγμα σε μια άλλη, ανταγωνιστική κατεύθυνση από την κυρίαρχη ευκολία και χυδαιότητα.
•
Τοπικές κοινωνίες ενεργές, γειτονιές παρούσες, με σχολεία ανοικτά το απόγευμα και δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Έμφαση στη γειτονιά που ζει και αναπνέει ο δημότης και όχι αποκλειστικά στο κέντρο – βιτρίνα.

Για αυτούς τους λόγους και έχοντας τους παραπάνω άξονες ως κριτήρια, σε αυτές τις δημοτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη συμμετέχουμε και στηρίζουμε την Πόλη Ανάποδα, ένα αριστερό ριζοσπαστικό σχήμα με ενεργό συμμετοχή στα κινηματικά γεγονότα της πόλης και με θέσεις προωθητικές για τα συμφέροντα των απλών πολιτών. Είναι σημαντικό να ισχυροποιηθεί στην πόλη και μέσα στους θεσμούς της μια φωνή προοδευτική που θα συνεισφέρει στις λαϊκές διεκδικήσεις. Γιατί θέλουμε ένα δημοτικό συμβούλιο που θα προτεραιοποιεί τις ανάγκες των δημοτών της Θεσσαλονίκης και θα αγωνίζεται για αυτές. Γιατί θέλουμε να έρθει η πόλη στα χέρια των κατοίκων της.

Για αυτούς τους λόγους στις 8 Οκτώβρη στηρίζουμε-ψηφίζουμε Η Πόλη Ανάποδα και Συνεργαζόμενες Κινήσεις!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.