Άρθρα

Το νομοσχέδιο Πιερρακάκη ψηφίστηκε. Και τώρα τι κάνουμε;

Το ερώτημα που μας ταλαιπωρεί ήδη από την τελευταία εβδομάδα αφορά το πως θα συνεχιστούν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Πιερρακάκη. Είναι το πρώτο ερώτημα το οποίο μέσα του κρύβει ένα δεύτερο που αφορά το αν τελικά μετά από δύο μήνες κινητοποιήσεων, καταλήψεων και διαδηλώσεων κερδίσαμε ή χάσαμε; Σε όσους κακόπιστα, αλλά κυρίως καλόπιστα, μας ρωτάνε «Και τι καταφέραμε; Δύο μήνες οι σχολές κλειστές και το νομοσχέδιο ψηφίστηκε» μπορούμε να απαντήσουμε με μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι:

  1. Ο συσχετισμός δύναμης άλλαξε από τον Δεκέμβριο μέχρι σήμερα. Στο επίπεδο των ιδεών και της κοινής γνώμης. Οι φοιτητές είναι μαζικά ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και η κοινωνία διχάστηκε. Η αλλαγή γραμμής και το ρεζιλίκι ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι επίσης μία σημαντική αλλαγή. Το φοιτητικό κίνημα ανάγκασε σε αυτή την πιρουέτα τον Ανδρουλάκη. Ας σκεφτούμε σε ποιο σημείο θα ήμασταν σήμερα χωρίς τους 2 μήνες κινητοποιήσεων μας. Η ΝΔ θεωρούσε δεδομένο ότι θα ψηφίσει το νόμο γρήγορα και χωρίς αντιστάσεις. Τα ΜΜΕ για εβδομάδες τηρούσαν σιγή ιχθύος. Αυτά όλα άλλαξαν κάτω από την μαζική παρουσία της νεολαίας στα αμφιθέατρα και στο δρόμο. Όχι για πάντα αλλά σήμερα, ακόμα και μετά την ψήφιση του νόμου, μπορούμε να πούμε με σιγουριά και αυτοπεποίθηση ότι είμαστε σε καλύτερο σημείο να υπερασπιστούμε την Δημόσια Παιδεία από ότι ήμασταν πριν 4 μήνες. Μπορούμε να απαντήσουμε με μεγάλη πεποίθηση ότι «οι αγώνες έχουν αποτελέσματα».
  2. Υπήρξαν συλλογικές διαδικασίες μέσα στις σχολές μας. Μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, με πολλούς φοιτητές να παίρνουν τον λόγο, με οργάνωση και αυτοοργάνωση, με μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μία γενιά φοιτητών πολιτικοποιήθηκε γρήγορα, έμαθε, έβγαλε συμπεράσματα, απέκτησε εικόνες συλλογικής δράσης και μαζικής κίνησης. Μάθαμε τι σημαίνει η μαζική και ενεργητική συμμετοχή και όχι απλά να ψηφίζουμε στις φοιτητικές εκλογές. Για την γενιά μας που είναι επί έτη αντικείμενο πολιτικών, σχεδίων και εκμετάλλευσης αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα: Χιλιάδες πήραμε μέρος στο πραγματικό σχολείο που λέγεται φοιτητικό κίνημα και αυτό είναι μια πραγματική νίκη.
  3. Συμμαχήσαμε και ενωθήκαμε με τους καθηγητές και το διοικητικό προσωπικό. Όχι με όλους τους καθηγητές ούτε με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Δύο μήνες κινητοποιήσεων μας ήταν αρκετοί για να αποκαλυφθούν οι φίλοι και εχθροί μας. Δεν είμαστε με τους καθηγητές και τους πρυτάνεις οι οποίοι αδιαφορούν για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπως αδιαφορούν για την υποχρηματοδότηση και συνήθως μπορεί να είναι οι ίδιοι που προχωρούν σε μαζικά κοψίματα και σε ακραίες τοποθετήσεις μέσα στις σχολές. Έχουμε ανοιχτό μέτωπο με τους προέδρους και τους κοσμήτορες που απειλούν με πειθαρχικά. Έχουμε διαρκές μέτωπο με τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που με την γραμμή «ανοιχτές σχολές» τάχθηκαν υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Είμαστε και θέλουμε ενότητα με τους καθηγητές που επέλεξαν να μην σιωπήσουν και τάχθηκαν ανοιχτά κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στήριξαν τον δίκαιο αγώνα μας. Μία τέτοια ενότητα είναι πιο εύκολη σήμερα και αυτή είναι σημαντική επιτυχία.
  4. Η εποχή μας έχει ανάγκη τις αντιστάσεις αλλά και τις διεκδικήσεις. Οι αντιστάσεις στα νομοσχέδια, στις ιδιωτικοποίησεις κλπ είναι απαραίτητος αλλά όχι ικανός όρος για να αλλάξουμε την κατάσταση. Χρειαζόμαστε την αντίσταση ώστε να μπορέσουμε να αντεπιτεθούμε. Δεν μπορεί η οπτική μας να περιορίζεται στο πότε θα έρθει ένας νέος νόμος για να σηκωθούν αντιδράσεις αλλά είναι απαραίτητος όρος. Με αυτήν την έννοια ακόμα και η μάχη που δώσαμε για το μπλοκάρισμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές ήταν μία μικρή νίκη, Η εποχή μας έχει ανάγκη τις αντιστάσεις αλλά έχει ανάγκη και τις διεκδικήσεις. Έχουμε ανάγκη από μικρές νίκες ή έστω πραγματικές μάχες αντίστασης για να μπορέσουμε και να διεκδικήσουμε.

Ο αγώνας μας είναι νικηφόρος γιατί θα συνεχιστεί!

Δύο μήνες δίνουμε αγώνα μεγάλης διάρκειας, με συνελεύσεις, με επιχειρήματα, με αποδεικτικό λόγο, με ζωντανές καταλήψεις, με εκδηλώσεις με μαζικές πορείες με πανελλαδικότητα και με συντριπτική μειοψηφία τα γαλάζια παιδιά της ΔΑΠ. Ο αγώνας μας είναι νικηφόρος γιατί θα συνεχιστεί. Θα συνεχιστεί γιατί η μάχη για την κατάργηση του άρθρου 16 έχει και άλλα επεισόδια και δεν σταμάτησε με την ψήφιση του νομοσχεδίου. Γιατί αυτός ο αγώνας θα μεταφερθεί και μέσα στη καθημερινή φοιτητική ζωή μιας και αποκαλύφθηκαν οι καθηγητές που σιτίζονται από το δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά είναι υπέρ των ιδιωτικών εκδοτηρίων πτυχίων, που η κυβέρνηση τα ονομάζει μη κρατικά. Θα συνεχιστεί γιατί εδώ και δύο μήνες δείχνει και δίνει το παράδειγμα και την απάντηση στο ερώτημα: Απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη του 41% ποιος; Η απάντηση είναι τώρα, εμείς!

  • Να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε στην σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων στις σχολές μας, στην μαζικοποίηση τους με στόχο την συνέχιση των καταλήψεων. Να συνεχίσουν να αποτελούν οι σχολές μας κέντρα αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης!
  • Να στοχοποιήσουμε τους καθηγητές που τάχθηκαν υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στάθηκαν εχθρικά στον αγώνα μας. Να μην τολμήσουν να πατήσουν το πόδι τους στις σχολές μας για μάθημα!
  • Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι να οργανώσουν δυναμικές κινητοποιήσεις στα γραφεία βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που ψήφισαν το νομοσχέδιο!
  • Να επιμείνουμε στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις κάθε Πέμπτη
  • Σε όλες τις Σχολές να συγκροτηθούν Πρωτοβουλίες και Επιτροπές Αγώνα μαζί με καθηγητές και διοικητικούς υπαλλήλους που τάχθηκαν ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια με στόχο την συνέχιση του αγώνα!

Δεν είμαστε αναλώσιμοι. Αυτό το σύστημα είναι.

Ανακοίνωση του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας.

Το έγκλημα στα Τέμπη έδειξε περίτρανα ότι για την άρχουσα τάξη, οι πολίτες αυτής της χώρας και ειδικά η νέα γενιά δεν είναι παρά αναλώσιμα υλικά. Τα αναλώσιμα υλικά τα χρησιμοποιείς και μετά τα πετάς. Έτσι μας θεωρούν και έτσι ακριβώς μας αντιμετωπίζουν – για πέταμα.

Αν οι ζωές μας ήταν στις προτεραιότητες αυτού του συστήματος, δεν θα γινόταν το έγκλημα στα Τέμπη. Εκεί που θέλουν δίνουν λεφτά και όλα λειτουργούν. Στην εποχή του ChatGpt, έστησαν ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για να παίρνουν τα σπίτια του κόσμου, με ηλεκτρονικά συστήματα παρακολουθούν χιλιάδες πολίτες, αλλά τα τρένα λειτουργούν ακόμα χειροκίνητα. Τα μέσα με τα οποία μετακινούμαστε, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια που σπουδάζουμε, οι χώροι που αθλούμαστε είναι ρημαδιό. Εκτός αν βάλουμε εμείς και οι γονείς μας το χέρι βαθιά στην τσέπη. Αίθουσες που δεν μας χωράνε, φοιτητικές εστίες διαλυμένες, ακατάλληλα σχολεία χωρίς συντήρηση. Στην πανδημία μας έκλεισαν μπροστά στην οθόνη του κινητού για 6 μήνες, μόνο και μόνο για να μη δώσουν λεφτά για καθηγητές, τεστ, μέσα προστασίας. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε φυσιολογική τη μιζέρια, να νομίζουμε ότι είναι απίθανο να έχουμε πχ κλειστό γυμναστήριο στο σχολείο και σωστές αίθουσες. Ότι είναι φυσιολογικό να μη χωράμε στις αίθουσες στο Πανεπιστήμιο. Ότι είναι λογικό να μην παρέχεται δωρεάν σίτιση και στέγαση στους φοιτητές. Γιατί «δεν υπάρχουν λεφτά» για τους αναλώσιμους. Για να στέλνουν όπλα όμως στην Ουκρανία και να μοιράζουν εκατομμύρια στις πολυεθνικές και στην άρχουσα τάξη έχουν λεφτά.

Ως αναλώσιμοι δεν χρειάζεται να μορφωθούμε. Αρκεί να μας «μαθαίνουν» όσα απαιτούνται για να δουλεύουν τα αναλώσιμα γρανάζια. Δεν χρειάζεται να έχουμε παιδεία, πολιτισμό, ιδανικά. Θα μας ταΐσουν με «ψυχαγωγικά» σκουπίδια και ηλίθια πρότυπα. Και όταν φύγουμε από την εκπαίδευση θα είμαστε στο τρέξιμο για να μαζεύουμε πτυχία μιας χρήσης για ένα μισθό. Και θα μας κουνάνε το δάχτυλο για την αξιοκρατία, για τους ικανούς και τους ανίκανους. Τα δικά τους παιδιά είναι πάντα άριστα και ικανά γιατί πάνε στα ακριβά ιδιωτικά σχολεία και στα ακριβά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Και μετά γίνονται πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλοπληρωμένα στελέχη. Η μόνη τους αξιοσύνη ήταν τα λεφτά τους.

Ως αναλώσιμοι δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε, να αμφισβητούμε, να αγωνιζόμαστε. Θέλουν να είμαστε αποβλακωμένοι δέκτες της προπαγάνδας τους. Να εμπεδώσουμε ότι «έτσι είναι τα πράγματα» – είναι αδύνατο να αλλάξουν. Ότι είναι λογικό να είμαστε πάντα οι «από κάτω» – και αυτοί, οι «άριστοι», οι πλούσιοι, οι «ικανοί να μας κυβερνήσουν», να είναι πάντα οι «από πάνω».

Ως αναλώσιμοι θα τρέχουμε όλη μέρα, όπως οι γονείς μας, για την επιβίωση, παλεύοντας να βγάλουμε το μήνα, να πληρώσουμε το ακριβό νοίκι, το ακριβό ρεύμα, το ακριβό σούπερ-μάρκετ… Σε μια ξεπουλημένη και κατεστραμμένη χώρα, χωρίς εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, γιατί έτσι επέβαλαν οι ευρωπαίοι και εφάρμοσαν οι ντόπιοι υπηρέτες τους. Θα είμαστε κρέας για τα κανόνια σε ενδεχόμενες πολεμικές συγκρούσεις που θα επιβάλουν οι αμερικάνοι.

Και σ’ όποιον αναλώσιμο δεν αρέσει η ζωή του, ας πάει στον ψυχολόγο για να μάθει να διαχειρίζεται τη θλίψη, τον πόνο, την οργή, την έλλειψη νοήματος, για να «τα βρει με τον εαυτό του».

Είμαστε πολλοί και είναι λίγοι. Όσο σκύβουμε θα μας φαίνονται μεγάλοι – Να σηκωθούμε όρθιοι για να σκύψουνε αυτοί.

Να κάνουμε την οργή μας μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο που θα τους πνίξει. – Να πάρουμε τις ζωές και τις τύχες μας στα χέρια μας.

Να βγούμε στους δρόμους και να παλέψουμε για το δικαίωμά μας στη μόρφωση, στη δουλειά, στην υγεία, στη ζωή.

Να οργανωθούμε!

Η δική μας απάντηση στο θέμα της Γλώσσας των πανελληνίων

Κι δάσκαλοι της νεολαίας οι γδαρτάδες

κόβουν στα μέτρα τους τούς μαθητάδες

να είναι στο μυαλό νωθροί μα υπακοή νάχουν περισσή…

Όλο και πιο απροκάλυπτα, οι υποψήφιοι των πανελλαδικών εξετάζονται στο μάθημα της Γλώσσας βάσει κειμένων που εξυμνούν και προωθούν νεοφιλελεύθερες και εντελώς αντιδραστικές ιδέες. Δεν θα σταθούμε εδώ στο ότι το εκπαιδευτικό σύστημα προωθεί με κάθε τρόπο την κυρίαρχη ιδεολογία, ούτε στο πώς λοβοτομείται το μυαλό και η σκέψη των νέων, ούτε πώς η γλώσσα και η λογοτεχνία «στεγνώνει» από τον πλούτο και την ομορφιά της και καταντάει κουτάκια και σχήματα.

Θα μείνουμε στο φετινό θέμα των πανελληνίων και θα δώσουμε μια δική μας απάντηση (στην προβλεπόμενη από τους εξεταστές έκταση).

Οι φετινοί υποψήφιοι καλούνται να εκθέσουν τη γνώμη τους για τα εφόδια που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο και τις δράσεις που πρέπει να γίνονται για να τον βελτιώσουν ώστε «το αύριο» να μην «είναι πια αδιαπέραστο πέπλο».

Για να εξασφαλίσει λοιπόν, έναν καλό βαθμό ο υποψήφιος θα πρέπει να γράψει ότι για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο οι νέοι θα πρέπει να κάνουν τη σωστή επιλογή επαγγέλματος, να έχουν επαγγελματική προσαρμοστικότητα και να εξειδικεύονται διαρκώς, να αποβάλουν την εργασιακή ανασφάλεια, να εξοικειώνονται με την τεχνολογία κλπ. Και για να βελτιώσουν τον κόσμο θα πρέπει να συμμετέχουν σε εθελοντικές ομάδες, να ενισχύουν ΜΚΟ και διεθνείς οργανισμούς, να συμμετέχουν σε δεντροφυτεύσεις, να κάνουν ειρηνικές διαμαρτυρίες επιδιώκοντας τον διάλογο με τους αρμόδιους φορείς.

Σε αντίθεση όμως με αυτό που «περιμένουν» να γράψουμε, εμείς ισχυριζόμαστε ότι το μεγαλύτερο εφόδιο είναι καταρχήν η γνώση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο αδικίας και καταπίεσης.

Σ’ έναν κόσμο με μόνη «αξία» του το κέρδος των λίγων που πηγάζει από την εκμετάλλευση των πολλών.

Σ’ έναν κόσμο με φτώχεια, πείνα, πολέμους, καταστροφές.

Σ’ έναν κόσμο όπου η νέα γενιά είναι αναλώσιμη, όπου δεν της παρέχεται κανένα «εφόδιο» για το παρόν και το μέλλον. Όπου η «σωστή επιλογή επαγγέλματος» είναι χλευασμός, όταν πολλοί από εμάς δεν θα μπορέσουν να σπουδάσουν, και οι περισσότεροι από όσους τα καταφέρουν, θα πάρουν ένα χαρτί χωρίς αντίκρισμα.

Και με το φάσμα της ανεργίας πάνω απ’ το κεφάλι μας, θα θεωρείται και «τυχερός» όποιος βρίσκει την οποιαδήποτε δουλειά κι ας είναι και κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη κι ας «πληρώνεται» και με ρεπό.

Κι αυτό το καθημερινό μεροδούλι-μεροφάι στεγνώνει τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα της ηλικίας, δεν αφήνει χώρο και χρόνο για προσωπική ζωή, για ψυχαγωγία, για δημιουργία, για όνειρα και σχέδια για το μέλλον.

Και θέλουν να μας πείσουν ότι γι’ αυτά δεν φταίει το κοινωνικό σύστημα που ζούμε, δεν φταίνε οι πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά φταίει ο καθένας από εμάς που δεν επιλέγει το κατάλληλο επάγγελμα. Γι’ αυτό και θα ενισχύσουν τον σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό, κι έτσι το μέλλον μας θα είναι ελπιδοφόρο και «διαπερατό».

Βασικά μας εφόδια για το μέλλον είναι η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη. Η ενότητα και η οργάνωση. Η αντίσταση σε ό,τι χαντακώνει τις ζωές μας. Η διεκδίκηση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Γιατί ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός – και η νέα γενιά πρέπει να παλέψει γι’ αυτόν.

Πόση οργή έχει ένας 20χρονος;

Η ανακοίνωση σε pdf

Ένας 20χρονος γεννήθηκε την εποχή που η Ελλάδα ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τότε που οι υπουργοί παίρναν τη μία μίζα μετά την άλλη και οι τραπεζίτες και οι μεγαλοεργολάβοι θησαύριζαν με δανεικό χρήμα και τρώγαν με σαράντα μασέλες.

Αυτός ο 20χρονος έκατσε για πρώτη φορά σε θρανίο την εποχή που η επίπλαστη ευημερία τελείωνε. Είδε στις εφημερίδες ότι ένας 16χρονος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό και άκουσε τις τηλεοράσεις να αναρωτιούνται «τι γύρευε στα Εξάρχεια».

Ο 20χρονος πήγαινε στο δημοτικό σχολείο τότε που η χώρα μετατρεπόταν σε πεδίο πυροβολικού του ΔΝΤ και της Ε.Ε., και ο λαός της γινόταν πειραματόζωο Ελλήνων τραπεζιτών, Γερμανών δανειστών και Αμερικανών επιτετραμμένων.

Πήγαινε γυμνάσιο και ακόμα οι γονείς του έβλεπαν το μισθό τους να μειώνεται, τις οικονομίες μιας ζωής να εξανεμίζονται. Τότε που ένα στα δύο σπίτια είχε άνεργο γονιό, αλλά οι πολιτικοί κουνούσαν το δάχτυλο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Ο σημερινός 20χρονος, όταν πήγαινε Λύκειο είδε ότι η χώρα δεν είχε βγει ακόμα από τα μνημόνια της ανεργίας και της φτώχειας, και όταν τυπικά βγήκε, η επιτήρηση της λιτότητας συμφωνήθηκε να συνεχιστεί μέχρι ο ίδιος να γίνει 60χρονος.

Ο 20χρονος πριν προλάβει να πιστέψει τις διαβεβαιώσεις των ΜΜΕ ότι «τελείωσαν τα μνημόνια» και «έρχεται η ανάπτυξη και η ευημερία», είδε την πανδημία να τσακίζει τη δημόσια υγεία, την οικονομία και την εκπαίδευση.

Είδε μια χώρα που στάθηκε απέναντι στην πανδημία με τον πιο ώριμο και υπεύθυνο τρόπο, αποφεύγοντας τον πρώτο καιρό να θρηνήσει θύματα. Και αμέσως μετά είδε την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα να αδιαφορούν για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας, να μην κάνουν τίποτα για να προετοιμάσουν σχολεία και Πανεπιστήμια, να στέκονται αδιάφοροι μπροστά στον οικονομικό θάνατο του μικρομεσαίου και του επαγγελματία.

Είδε τη σχολή του να είναι νεκρή επί ένα χρόνο, τα εργαστήρια και τα μαθήματα να μην γίνονται, και η Υπουργός Παιδείας αντί να ασχολείται με το πώς θα ανοίξει η εκπαίδευση, να ασχολείται με το πώς θα κόψει από τα Πανεπιστήμια κάποιες χιλιάδες μαθητές για να θησαυρίσουν τα ιδιωτικά κολλέγια.

Ο 20χρονος είδε τη σχολή του άδεια από φοιτητές, αλλά έτοιμη να γεμίσει από αστυνομικούς. Γιατί σύμφωνα με την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, το πρόβλημα στις σχολές δεν είναι ότι τα μαθήματα δεν γίνονται και τα πτυχία εξευτελίζονται, αλλά ότι δεν υπάρχουν αρκετοί μπάτσοι να ουρλιάζουν για τον νόμο και την τάξη.

Ο 20χρονος είδε ότι επί ένα χρόνο δεν υπήρξε κανένα άλλο σχέδιο στην κοινωνία πέρα από λοκ ντάουν. Είδε τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση να του κουνάνε το δάχτυλο ότι δεν προσέχει και ότι αυτός φταίει για τα κρούσματα.

Είδε την αστυνομία να τον κυνηγά να του κόψει πρόστιμο την ίδια περίοδο που ο πρωθυπουργός πήγαινε βόλτες ανέμελος στην Πάρνηθα και συμμετείχε σε γλέντια στην Ικαρία. Είδε την αστυνομία να σαπίζει στο ξύλο διαδηλωτές, φοιτητές, νέους και νέες στις πλατείες και τον Χρυσοχοΐδη να συμπεριφέρεται ως ημιπαράφρονας σερίφης στην Άγρια Δύση.

Ο 20χρονος είδε στη Νέα Σμύρνη μια ομάδα τραμπούκων με εθνόσημο να δέρνει ανελέητα έναν νεαρό.

Δεν είδε τον Μητσοτάκη να μιλά.

Ο 20χρονος είδε μετά από δύο μέρες στη Νέα Σμύρνη μια τεράστια διαδήλωση που έβραζε από θυμό και οργή για την κλεμμένη ζωή, τις κλεμμένες σπουδές, το κλεμμένο πτυχίο, το κλεμμένο μέλλον.

Και είδε τον Μητσοτάκη να κουνά και πάλι το δάχτυλο στους νέους, να συνιστά  αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία και να λέει ότι η οργή δεν οδηγεί πουθενά. Τον είδε να παριστάνει και πάλι το τιμητή των πάντων και να υπόσχεται ότι θα εγγυηθεί την ενότητα, την ασφάλεια και την ευημερία.

Ο 20χρονος ξέρει ότι η ενότητα έσπασε από το αστυνομικό γκλομπ, η ασφάλεια εξαφανίστηκε από την κρίση και την πανδημία και η ευημερία διαλύθηκε μπροστά στην πιθανή ανεργία, στη σίγουρη ανασφάλεια, στο μόνιμο άγχος.

Πόση οργή έχει ένας 20χρονος μετά από ένα χρόνο λοκ ντάουν, μετά από δέκα χρόνια μνημόνια και πριν από ένα ολόκληρο μέλλον υποθηκευμένο;

Δεν μπορούμε να πούμε στα σίγουρα, γιατί η οργή μαζεύεται από τότε που γεννήθηκε.

Πανελλαδική Συνέλευση Φοιτητών

Την Κυριακή 14/3 στις 19.30 έλα στο

aristerodiktioneolaias.wordpress.com/

Μια καλή διαδήλωση και η χαμένη αξιοπιστία ενός πολιτικού χώρου

Οι κινητοποιήσεις και οι πορείες που πραγματοποιήθηκαν χθες σε αρκετές πόλεις αναδεικνύουν το γεγονός ότι η δυσαρέσκεια που υπάρχει από τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στην Παιδεία μπορούν να βρουν αγωνιστική διέξοδο. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουμε.

Από τις χθεσινές όμως κινητοποιήσεις προκύπτουν και ορισμένα ερωτήματα για όλους όσους θέλουν να δυναμώσει ο αντιπαραθετικός πόλος στην κυβερνητική πολιτική.

Υπάρχει πανδημία και ζήτημα δημόσιας υγείας στην χώρας μας; Αν και η απάντηση μοιάζει προφανής δυστυχώς δεν είναι. Γιατί αν είναι, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί δεν τηρήθηκαν όλα τα υγειονομικά μέτρα προστασίας(αποστάσεις,μάσκες κτλ) που είναι απαραίτητα για την δημόσια υγεία και όχι γιατί το λέει ο Μητσοτάκης. Πόσο αξιόπιστο μοιάζει το αίτημα και ο αγώνας για υπεράσπιση της δημόσιας υγείας στα χείλη ανθρώπων που το φωνάζουν την μια βδομάδα και την επόμενη δεν τηρούν τα στοιχειώδη;

Συνεχίζει να αποτελεί  για το κίνημα προτεραιότητα υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής ή όχι; Και όχι μόνο οι ζωές του ανθού της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των 60ρηδών,70ρηδων και 80ρηδων. Η απάντηση -τουλάχιστον- από τους ανθρώπους του κινήματος της κοινωνικής ανατροπής δεν χωρά ασάφειες. Ιεραρχούμε την ζωή γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι σε ότι την προστατεύει και απείθαρχοι σε όποιον και ότι την υπονομεύει. Ούτε μόνο με το πρώτο, ούτε μόνο με το δεύτερο.

Απευθυνόμαστε στην κοινωνία ή στο εσωτερικό μας; Το κίνημα δυναμώνει όταν αγκαλιάζεται από όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Αυτό το πετυχαίνει με τα αιτήματα και με την στάση του. Όταν το υπουργείο και τα ΜΜΕ μιλά για τους τεμπέληδες φοιτητές που βαριούνται να τελειώσουν τι ακριβώς εξυπηρετεί το σύνθημα “ούτε 2ν,ούτε ν+2,όποτε γουστάρουμε θα πάρουμε πτυχίο” πέρα από το να επιβεβαιώνει την άποψη του Υπουργείου στα μάτια ενός κόσμου που δεν είναι στο κίνημα αλλά τον θέλουμε σύμμαχο;

Η κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση δημιουργεί δυσφορία σε ευρύτερα κοινωνικά ακροατήρια. Δημιουργεί ένα χώρο που είναι κρίσιμο να ουδετεροποιηθεί ή να κερδηθεί με το μέρος του κινήματος. Αυτός πρέπει να είναι στόχος μας και με την στάση μας δεν να του δίνουμε υλικό εναντίων μας και να τον σπρώχνουμε στην αγκαλιά του Μητσοτάκη αλλά το αντίθετο.

Χρειάζεται άμεσα να αφήσουμε πίσω πρακτικές, συμπεριφορές και αντιλήψεις που μας απομακρύνουν αντί να μας ενώνουν με την κοινωνία και αυτά τα ακροατήρια. Για να το καταφέρουμε όμως πρέπει να έχουμε και συναίσθηση ότι απευθυνόμαστε σε αυτούς και όχι στον εαυτό μας.

Αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, την απόρριψη και πειθάρχηση της νεολαίας

Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχει εξαπολύσει μια ολομέτωπη επίθεση στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και στην καθολική πρόσβαση σε αυτή. Έρχεται να αποτελειώσει ότι είχε μείνει όρθιο από την υποχρηματοδότηση της μνημονιακής δεκαετίας και από τις προηγούμενες αντι-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Οι κατευθύνσεις που υλοποιεί εκφράζουν τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα της ΝΔ και ταυτόχρονα αποτελούν υλοποίηση της πολιτικής που προωθεί πανευρωπαϊκά η Ε.Ε στο χώρο της εκπαίδευσης. Ο πυρήνας αυτής της πολιτικής είναι ότι η εκπαίδευση δεν αποτελεί ένα κοινωνικό αγαθό, που θα πρέπει να είναι δημόσιο και δωρεάν, αλλά εμπόρευμα που όποιος έχει χρήματα θα το αγοράζει.

Που στοχεύει η κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση;

Πρώτον: Στην ίδρυση μη κρατικών ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η Υπουργός από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη είχε πει δημόσια ότι χάθηκε μια ευκαιρία για την αναθεώρηση του άρθρου 16, ωστόσο το υπουργείο θα επιχειρούσε κινήσεις προς την τόνωση της ιδιωτικής αγοράς της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ο χώρος της εκπαίδευσης δεν μπορεί να μείνει έξω από τις δραστηριότητες του κεφαλαίου. Το σχέδιο είναι μελετημένο. Περιλαμβάνει από την μια την συνεχή υποβάθμιση των Δημοσίων Ιδρυμάτων και από την άλλη με τις αλλαγές στην δευτεροβάθμια δημιουργούνται όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί απόρριψης μεγάλου κομματιού της νεολαίας από την Δημόσια Τριτοβάθμια εκπαίδευση και την μετακίνησης τους προς την ιδιωτική εκπαίδευση. Η τράπεζα θεμάτων, η καθιέρωση των βάσεων από τα τμήματα και ο νέος τρόπος  συμπλήρωσης του μηχανογραφικού δεν αναβαθμίζουν την δημοσία εκπαίδευση αλλά δημιουργούν την πελατεία των κολλεγίων.

Δεύτερον: Στην πλήρη εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, δηλαδή στη λειτουργία των Δημόσιων Ιδρυμάτων με ιδιωτικούς-οικονομικούς όρους. Στόχος είναι τα ΑΕΙ να λειτουργούν σαν άλλες Α.Ε. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται το ν/σ που ψηφίστηκε στις 14/1/2020 με την αντικατάσταση της ΑΔΙΠ με την νέα Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης, η οποία θα έχει ενισχυμένες αρμοδιότητες. Η χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, θα σχετίζεται με την αξιολόγησή τους και έτσι θα προκύψει ο νέος ακαδημαϊκός χάρτης. Το 80% της χρηματοδότησης θα δίνεται με βάση αντικειμενικά κριτήρια και το 20% με βάση την αξιολόγηση των Ιδρυμάτων. Τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά αποτελούν πραγματικότητα με την θεσμοθέτηση τους από τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ έχουν φτάσει ένα βήμα πριν τα προπτυχιακά προγράμματα καθώς υπάρχουν ήδη αγγλόφωνα προγράμματα επι πληρωμή! Με τις αλλαγές που προωθούνται έρχεται ακόμα πιο κοντά το πανεπιστήμιο της αγοράς που ονειρεύονται.

Τρίτον: Στην πειθάρχηση των φοιτητών, στο χτύπημα του συνδικαλισμού και των αντιστάσεων μέσω της επαναφοράς κάποιων πάγιων εξαγγελιών που είχαν θεσμοθετηθεί και στο παρελθόν. Τέτοιες είναι: η κατάργηση του ασύλου (ψηφίστηκε το προηγούμενο καλοκαίρι) ,η διαγραφή των ‘’αιώνιων’’ φοιτητών , το ανώτατο όριο φοίτησης, η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας και οι κάρτες εισόδου. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπάρχει πολιτική, υπάρχει συνδικαλισμός -έστω και στην εκφυλισμένη του μορφή- υπάρχει αμφισβήτηση της εξουσίας. Με όλα αυτά πρέπει να ξεμπερδεύουν. Και κυρίως με την ουσίας τους. Την ιδέα της συλλογικής δράσης και της συλλογικής διεκδίκησης.

Οι τελευταίες αλλαγές, οι οποίες εντάσσονται στο νομοσχέδιο, αποτελούν, το πιο αποφασιστικό βήμα από πλευράς κυβέρνησης στο να αλλάξει ριζικά η κατάσταση στην εκπαίδευση, να κερδίσει χώρο η ιδιωτική πρωτοβουλία, να περιοριστεί η δυνατότητα μαζικής πρόσβασης στο δημόσιο πανεπιστήμιο να ξεμπερδεύει με ότι θυμίζει συλλογικότητα και αντίσταση.

Η πάλη για την υπεράσπιση της Δημόσιας και Δωρεάν παιδείας απαιτεί τον αγώνα για να μην περάσουν οι αλλαγές που φέρνει η Κεραμέως. Απαιτεί όμως και την συνολική αμφισβήτηση του ιδεολογικού πλαισίου που εκκινεί από τις αρχές της ΕΕ για την παιδεία, την μετατρέπει σε «εμπόρευμα για όποιον έχει λεφτά να το αποκτήσει», την ξευτιλίζει υποτάσσοντας την στην αγορά.

Οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας υπουργού αποτελούν συνέχεια της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής!

Η νεοσύστατη κυβέρνηση της ΝΔ και η Υπ.Παιδείας Ν. Κεραμέως  με τις προγραμματικές δηλώσεις, αλλά και με πρώτο δείγμα γραφής το ν/σ για την κατάργηση του ασύλου μέσα στο καλοκαίρι, προχωρούν σε μια πολύ σαφή δήλωση προθέσεων γύρω από το ποια πολιτική θα ακολουθήσουν στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, παραμένοντας πιστοί και στις δεσμεύσεις της προεκλογικής περιόδου. Η πολιτική αυτή έχει δύο ξεκάθαρους άξονες. Ο πρώτος αφορά  την επαναφορά κάποιων πάγιων εξαγγελιών που είχαν θεσμοθετήσει και στο παρελθόν: Τέτοιες είναι  η κατάργηση του ασύλου, η διαγραφή των ‘’αιωνιων’’ φοιτητών , το ανώτατο όριο φοίτησης,  η όλη συζήτηση γύρω από την  είσοδο στα πανεπιστήμια με κάρτες εισόδου, ελέγχους, μπάρες, face control… Ο δεύτερος αφορά το άνοιγμα με ένταση της συζήτησης για  Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) για την κάλυψη επιμέρους αναγκών των Ιδρυμάτων και για αξιολόγηση των πανεπιστημίων  μέσω της ΑΔΙΠ (Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση).

Πρέπει να ξεκινήσουμε την οποιαδήποτε συζήτηση με την εξής παραδοχή: Οι προγραμματικές εξαγγελίες της Κεραμέως στην Βουλή αποτελούν συνέχεια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισής, όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου. Η ΝΔ εκμεταλλευόμενη το στρωμένο έδαφος από τους προκατόχους της έρχεται με ένα πρόγραμμα για την παιδεία, το οποίο  αφενός επαναφέρει κάποιες από τις πάγιες θέσεις της και αφετέρου ναρκοθετεί με τον πιο διαυγή τρόπο τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου

Ξεκινώντας από την βασικότερη πτυχή των μέτρων αυτών,  θωρακίζεται η Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π),δηλαδή  ο θεσμός της αξιολόγησης, ενώ η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων όπως και ο   Ακαδημαϊκός Χάρτης της χώρας θα εξαρτάται από αυτή. Με την αξιολόγηση , η υπαρκτή ή η επιδιωκόμενη «ποιότητα» στα AEI μετριέται με εισαγόμενα/επιβαλλόμενα αντίγραφα κριτηρίων στα πανευρωπαικά πρότυπα. Αυτό πρακτικά σημαίνει 2 πράγματα : 1) Μπαίνουν  για τα καλά τα θεμέλια για ένα πανεπιστήμιο ‘’ευάλωτο’’ στις διαθέσεις της αγοράς. Η εμπορευματοποίηση του ελληνικών πανεπιστημίων συνεχίζεται και πλέον αποτελεί προϋπόθεση για να είναι επαρκώς ανταγωνιστικό στις λίστες της διεθνούς κατάταξης που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των διαδικασιών αξιολόγησης. 2) Τμήματα , τα οποία με βάση αμφίβολα κριτήρια ως προς την αντικειμενικότητά και την επιστημονική συνεισφορά  δεν κρίνονται επαρκή οδηγούνται σταδιακά στον μαρασμό και την αδυναμία λειτουργίας, αφού η χρηματοδότησή τους θα εξαρτάται απ’ την αξιολόγησή τους. Σημειωτέον, η κυβέρνηση της ΝΔ όχι μόνο δεν αναιρεί τις πολιτικές των συγχωνεύσεων και των καταργήσεων τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανοίγει την κερκόπορτα για την συνέχιση και διεύρυνσης τους ντύνοντας τες με τον μανδύα της αντικειμενικής αξιολόγησης.

Την ίδια στιγμή όλη η αποθέωση και το άγχος γύρω απ’ το πότε και με τι όρους θα μπει ο ιδιωτικός τομέας στο πανεπιστήμιο, στην βάση του ότι ο δημόσιος δεν χρηματοδοτείται επαρκώς και δεν είναι ικανός  να ανταποκριθεί σε αυτά που ζητά η αγορά, εκφράζονται  με τις εξαγγελίες για ΣΔΙΤ. Η Κεραμέως στο τέλος της ομιλίας της τονίζει ότι ‘’οι περισσότερες παρεμβάσεις τους δεν απαιτούν χρήματα’’. Τα παραδείγματα όμως ιδιωτικοποιήσεων στην σίτιση, στην φύλαξη  των εστιών, αλλά και σε μια σειρά φοιτητικών παροχών γνωρίζουμε πλέον τι συνέπειες έχουν για την ποιότητα των σπουδών μας. Επί της ουσίας ούτε η παρούσα ούτε και η προηγούμενη κυβέρνηση αμφισβητούν την πολιτική της υποχρηματοδότησης. Αυτό το οποίο ζητάμε είναι όχι να καλυφθούν ‘’τρύπες’’ που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω ΣΔΙΤ αλλά αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την αξιοπρεπή κάλυψη των φοιτητικών αναγκών μας.

Δημόσια και δωρεάν σίτιση, στέγαση και μετακίνηση για όλους τους φοιτητές!

Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης – Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις με πρόχημα την κάλυψη των αναγκών των Ιδρυμάτων – όχι στις ΣΔΙΤ μέσα στις σχολές!

Η αξιολόγηση μέσω της ΑΔΙΠ θα γίνει με τα ανταγωνιστικά κρητήρια της αγοράς – Σχολές που να προάγουν τη γνώση, όχι να καλύπτουν τις ανάγκες των επενδυτών!

Να μην περάσει το ανώτατο όριο φοίτησης (ν+2). Κανένας φοιτητής να μην αναγκαστεί να παρατήσει τις σπουδές του!

Πανεπιστήμια ανοιχτά στην κοινωνική και πολιτική δράση! Όχι στις μπάρες, τους ελέγχους και τα face control. Κάτω τα χέρια από το άσυλο – όπλο των φοιτητών και του λαού για να αγωνίζεται!

airbnb

Το στεγαστικό πρόβλημα, η AirBnB και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η συζήτηση γύρω από το πρόβλημα της στέγης έχει φουντώσει για τα καλά τον τελευταίο καιρό με αφορμή την επέλαση της βραχυχρόνιας μίσθωσης τύπου AirBnB σε γειτονιές της Αθήνας και σε μια σειρά από τουριστικές πόλεις (Χανιά, Ρέθυμνο κ.ά) και όχι μόνο. Πλήθος στοιχείων αποδεικνύουν αυτό που όλοι εμπειρικά αντιλαμβανόμαστε: τα ενοίκια ανεβαίνουν, τα εισοδήματα παραμένουν καθηλωμένα, η εύρεση αξιοπρεπούς και οικονομικής στέγης σε πολλές περιοχές είναι αδύνατη.

Σύμφωνα με στοιχεία υπολογίζεται μια σταθερή αύξηση των τιμών ενοικίασης με ρυθμό 10-20% το τρίμηνο. Στο άρθρο των Γ. Μουρμούρη και Δ. Σταμούλη (ΠΡΙΝ) διαβάζουμε:

“Σε τουριστικό «γκέτο» έχει μετατραπεί πλέον το Κουκάκι και οι γειτονιές γύρω από την Ακρόπολη. Στην Κυψέλη το τελευταίο διάστημα οι τιμές των κατοικιών έχουν διπλασιαστεί. Στα Εξάρχεια, οι αξίες σε ένα χρόνο έχουν αυξηθεί κατά 30%. Στην πλατεία Βάθης και στην Αγίου Κωνσταντίνου το 91% των ακινήτων προσφέρεται για βραχυχρόνια μίσθωση και στο Ζάππειο το 92%. Στον Κεραμεικό καταγράφηκαν 255 ακίνητα σε καταχωρίσεις στις πλατφόρμες για ενοικιάσεις σε τουρίστες και μόλις 40 για μακροχρόνια μίσθωση. Ίδια η κατάσταση σε σταθμό Λαρίσης, Άγιο Νικόλαο και Πετράλωνα. Στο σύνολο της χώρας, τα σπίτια που δεν ενοικιάζονται μέσα από τις διάφορες πλατφόρμες έχουν μειωθεί δραματικά, ενώ στα δημοφιλή τουριστικά νησιά, όπως Χανιά, Ρόδος και Κέρκυρα, ο αριθμός των ακινήτων που ενοικιάζονται μακροχρόνια είναι μόλις ένα κλάσμα αυτών που μισθώνονται βραχυχρόνια. Ενδεικτικά, στα Χανιά διατίθενται μέσω Airbnb 4.337 σπίτια, ενώ όσα ενοικιάζονται μακροχρόνια ξεπερνούν ελαφρώς τα 210 και στη Ρόδο μόλις τα 100. Δηλαδή, σε κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς το 95% των ακινήτων ενοικιάζεται μέσω Airbnb, ενώ η αναλογία των τιμών μεταξύ βραχυχρόνιας και μακροχρόνιας μίσθωσης αγγίζει το πέντε προς ένα.” 

Χαρακτηριστικές του φαινομένου είναι οι ιστορίες φοιτητών, αναπληρωτών καθηγητών, αγροτικών γιατρών ή επαγγελματιών τουρισμού που δε βρίσκουν σπίτια, είτε έλαβαν αναγκαστικές αυξήσεις ενοικίων, ενώ οι περισσότεροι πρακτικά εκδιώχνονται το Μάιο.

Illustration του Ben Jennings

Illustration του Ben Jennings από το debutart.com

Την ώρα που οι αυξήσεις στα ενοίκια ματώνουν το εισόδημα των εργαζομένων, τους αναγκάζουν να μετακομίσουν μακριά από τους χώρους εργασίας τους, στερούν από φοιτητές τη δυναντότητα να σπουδάσουν μακριά από τον τόπο καταγωγής τους και χτυπούν ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως οι μετανάστες ή οι άνεργοι, η δημόσια συζήτηση για το θέμα εξελίσσεται προβληματικά. Μπορούμε να εντοπίσουμε το πρόβλημα στα εξής σημεία:

  1. Πρώτον, επικεντρώνεται αποκλειστικά στην AirBnBκαι τις αυξήσεις ενοικίων στις «τουριστικές» περιοχές, ενώ το στεγαστικό πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα πολύ ευρύτερο και πιο σύνθετο.
  2. Δεύτερον, δημιουργείται ένα δίπολο μεταξύ ιδιοκτητών/εκμισθωτών από τη μία  και ενοικιαστών από την άλλη, το οποίο σε γενικές γραμμές αφήνει στο απυρόβλητο τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που κερδοσκοπούν σήμερα σε βάρος του δικαιώματος στην στέγη αλλά αγνοεί και τις πολιτικές ευθύνες της παρούσας και των προηγουμένων κυβερνήσεων. Το στεγαστικό πρόβλημα δεν έπεσε από τον ουρανό και οι βραχυχρόνιες μισθώσεις δεν εκτοξεύθηκαν εν μία νυκτί, επειδή όσοι είχαν ένα διαμέρισμα στο κέντρο την είδαν λοκαντιέρες.

Βλέποντας πέρα από την AirBnB

Το στεγαστικό πρόβλημα στην Ελλάδα έχει επηρεαστεί σημαντικά από τη ραγδαία ανάπτυξη της βραχυχρόνιας μίσθωσης, όμως δεν αρχίζει και δεν τελειώνει εκεί για μια σειρά από λόγους.

Το πιο βασικό είναι ίσως το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο κανόνας ήταν και παραμένει ακόμη και σήμερα η ιδιοκατοίκηση. Για λόγους ιστορικούς, πολιτισμικούς, οικονομικούς η κατοχή γης και ιδιόκτητης κατοικίας στην Ελλάδα δεν αποτελεί προνόμιο μιας κάστας «ευγενών» και δεν προδίδει απαραίτητα οικονομική άνεση. Χαρακτηριστικά, το 2010 το ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα ήταν 77,2%  με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο να κυμαίνεται γύρω στο 70% (σημαντικές είναι οι αποκλίσεις μεταξύ Βορρά–Νότου, με τον δεύτερο να παρουσιάζει υψηλότερα ποσοστά). Μέχρι το τέλος του 2016 το ποσοστό είχε μειωθεί σε 73,9%. Κατ’ αντιστοιχία, την ίδια περίοδο αυξήθηκε κατά 9% το ποσοστό των ενοικιαστών ακινήτων, που ανέρχεται σε περίπου 25% του πληθυσμού[i].

Καθοριστικό ρόλο στην επιβάρυνση της ιδιοκατοίκησης έπαιξε η αύξηση της φορολογίας ακινήτων, που από το 2010 έως το 2015 εξαπλασιάστηκε (από 500 εκ. ευρώ ετησίως σε 3 δις). Άλλωστε, ενώ μέχρι το 2010 ο κύριος όγκος της φορολογίας ακινήτων προερχόταν από τις αγοραπωλησίες, από τότε μέχρι και σήμερα προέρχεται από τη φορολόγηση της κατοχής τους.

Αποκαλυπτική είναι η έρευνα του Housing Europe[ii] σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα έχει τα μεγαλύτερα έξοδα κατοικίας ως ποσοστό του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών της, συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ειδικότερα, το ποσοστό των νοικοκυριών που δαπανούν περισσότερο από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός τους για την κάλυψη αναγκών στέγασης έχει εκτιναχθεί σε σχεδόν 41%, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος δεν ξεπερνάει το 11,3%. Για όσους δε ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, οι δαπάνες συντήρησης κατοικίας ξεπερνούν το 90% του συνολικού εισοδήματος (στοιχεία 2016).

Σημαντικό ρόλο έχουν παίξει και οι πλειστηριασμοί, αλλά και οι πωλήσεις «όσο-όσο» για να πληρωθούν χρέη, ενώ τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα με τον νέο νόμο για την πρώτη κατοικία, που συμφώνησαν κυβέρνηση – τραπεζίτες – δανειστές, στον οποίο προβλέπονται χαμηλότερα όρια προστασίας.

Από τα πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε τα εξής:

Πρώτον, το στεγαστικό πρόβλημα δεν αφορά αποκλειστικά τους ενοικιαστές στις «τουριστικές» περιοχές, αλλά και χιλιάδες μικροιδιοκτήτες, δανειολήπτες κλπ σε όλη την επικράτεια. Και οι τελευταίοι είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται κατά την μνημονιακή δεκαετία και για αρκετούς εξ αυτών η μετατροπή των διαμερισμάτων τους σε τουριστικά καταλύματα φαντάζει σαν μια καλή ή και αναγκαία λύση.

Δεύτερον, η εμπορευματοποίηση και η εντατική τουριστική εκμετάλλευση της στέγης δεν θα μπορούσε να έλθει χωρίς την προηγούμενη επίθεση στην ιδιοκατοίκηση και στην μικρή ιδιοκτησία εν γένει. Η κατακόρυφη πτώση που γνώρισαν οι εμπορικές αξίες των ακινήτων τα προηγούμενα χρόνια οδήγησαν και σε μια ορισμένη συγκέντρωση πολλών ιδιοκτησιών σε χέρια λίγων – κατά βάση ξένων – επενδυτών.

Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα: ποιος “σηκώνει” τα ενοίκια;

Πρόκειται απλά για τους μικροϊδιοκτήτες που εκμεταλλεύονται 1 ή 2 διαμερίσματα, έχοντας μάλιστα συχνά την ψευδαίσθηση ότι “έπιασαν την καλή”; Σίγουρα παίζουν και αυτοί το ρόλο τους, ειδικά στις μικρές πόλεις. Αλλά η μεγάλη εικόνα που φαίνεται να αλλάζει στα στεγαστικά είναι η προσέλκυση μεγαλοεπενδυτών, κυρίως από το εξωτερικό, λόγω της πτώσης των τιμών πώλησης.

Αυτό το φαινόμενο ευνόησε ο θεσμός της «χρυσής visa», που εισήγαγε η κυβέρνηση Σαμαρά το 2013 και υιοθέτησε απόλυτα ο ΣΥΡΙΖΑ στο μετέπειτα διάστημα. Μέσω της χρυσής visa, επενδυτές κυρίως από την Κίνα, τη Ρωσία και άλλες χώρες εκτός Ε.Ε. έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν την ελληνική – και κατά συνέπεια την ευρωπαϊκή- ιθαγένεια, εφόσον επενδύσουν ποσό 250.000 ευρώ και άνω σε αγορές ακινήτων. Με λίγα λόγια, οι επενδυτές αυτοί μπόρεσαν να αγοράσουν μεγάλο αριθμό ακινήτων σε πολύ χαμηλές τιμές, να τα εκμεταλλευτούν εμπορικά και ταυτόχρονα να αποκτήσουν το δικαίωμα να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα στα 28 κράτη – μέλη της Ε.Ε. Ο βασικός τρόπος εκμετάλλευσης ολόκληρων οικοδομικών μονάδων για παράδειγμα στο κέντρο της Αθήνας είναι η μετατροπή τους σε τουριστικά καταλύμματα.

Έτσι βλέπουμε φαινόμενα όπου Κινέζοι και Ισραηλινοί επενδυτές συρρέουν και αγοράζουν ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας, ολόκληρες γειτονιές που μέχρι πρότινος ιδιοκατοικούνταν, να τουριστικοποιούνται. Ως αποτέλεσμα, τα ενοίκια αυξάνονται, το κόστος ζωής μεγαλώνει, ο χαρακτήρας της γειτονιάς αλλοιώνεται, και οι κάτοικοί τους μετακομίζουν μακρυά. Οι πόλεις από ζωντανά κύτταρα μετατρέπονται σε θεματικά πάρκα.

Δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ να ομιλεί;

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πλασαριστεί ως «πολέμιος» της AirBnB, αναγγέλει μέτρα για τον περιορισμό της βραχυχρόνιας μίσθωσης, επιδόματα στέγασης  – πρακτικά χαρτζιλίκια και πάντα ενόψει εκλογών – και θέτει το ζήτημα ως κεντρικό στις καμπάνιες των υποψηφίων του για πολλούς δήμους, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Νάσου Ηλιόπουλου για το Δήμο Αθηναίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε υποσχόταν την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, πανηγυρίζει σήμερα για τα 3 δις το χρόνο που εισπράττει από αυτόν και για το πρωτογενές πλεόνασμα που πετυχαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε έλεγε «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» διευκολύνει σήμερα τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Όχι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να ομιλεί για το δικαίωμα στην κατοικία, επειδή κατά τα άλλα αναθεματίζει την AirBnB και τάζει πενιχρά επιδόματα. O Ν. Ηλιόπουλος, που κατά τα άλλα κατακεραυνώνει τους μεγαλοεπενδυτές και τις επιχειρήσεις real estate, ας μας απαντήσει: Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν κατήργησε τη χρυσή visa; Ποια μέτρα πήρε το Υπουργείο Εργασίας – στο οποίο μέχρι πρότινος ήταν Υφυπουργός – για τη στήριξη της εργατικής κατοικίας; Γιατί, ας πούμε, δεν προχώρησε σε επανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, που καταργήθηκε το 2012, ενώ ως αντιπολίτευση κατέθετε σχετική τροπολογία; Γιατί από τη μία η κυβέρνηση πανυγηρίζει τα 30 εκ. τουρίστες το χρόνο, κι από την άλλη ζητάει την ψήφο μας για να «μην γίνουμε Βαρκελώνη»;

Όσοι δυσκολευόμαστε να βρούμε σπίτι, να πληρώσουμε το νοίκι ή τον ΕΝΦΙΑ δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από το ΣΥΡΙΖΑ, που ως κυβέρνηση έχει κάνει 4 χρόνια τώρα ότι μπορεί για να στρώσει το δρόμο στην AirBnB και τους κάθε λογής μεγαλοκαρχαρίες του real estate και των τραπεζικών funds. Δεν μπορούμε, φυσικά, να περιμένουμε ούτε από το Μητσοτάκη και τη ΝΔ που ασπάζονται την ίδια ακριβώς πολιτική και επικαλούνται το «αόρατο χέρι της αγοράς» που θα επιλύσει μαγικά το στεγαστικό ζήτημα.

Η κατοικία είναι δικαίωμα – να μην τους το χαρίσουμε!

Είναι απαραίτητη η διεύρυνση και εμβάθυνση της συζήτησης γύρω από το στεγαστικό πρόβλημα, κατά τρόπο που να περιλαμβάνει τόσο ενοικιαστές όσο και μικροϊδιοκτήτες. Είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός πλαισίου διεκδικήσεων που να ξεκινά από τους περιορισμούς στη βραχυχρόνια μίσθωση, το φιλολαϊκό έλεγχο των τιμών στέγασης ως την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και  τη φορολόγηση μόνο της –πραγματικά- μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Από την διαγραφή των λαϊκών χρεών και την πλήρη προστασία της πρώτης κατοικίας όσων αδυνατούν να πληρώσουν μέχρι την γενναία επιδότηση της λαϊκής – εργατικής κατοικίας, με την ανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας. Από την αύξηση του στεγαστικού επιδόματος μέχρι την οικοδόμηση νέων φοιτητικών εστιών, που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες.  Να διασφαλιστεί ότι κανείς φοιτητής δεν θα μένει εκτός σπουδών γιατί δεν έχει να πληρώσει νοίκι και κανένας εκπαιδευτικός δε θα μείνει χωρίς δουλειά, αφήνοντας άδειες σχολικές τάξεις γιατί δε βρίσκει ένα κεραμίδι να μείνει.

Είναι αναγκαία η συγκρότητηση πρωτοβουλιών σε επίπεδο γειτονιών, στους φοιτητικούς χώρους, σε κατηγορίες εργαζομένων που πλήττονται ιδιαίτερα από την αύξηση ενοικίων (π.χ. εποχικά εργαζόμενοι σε νησιά, αναπληρωτές). Να διεκδικήσουμε τη μείωση του κόστους στέγασης στοχοποιώντας τους πραγματικούς και κύριους υπαιτίους: κυβέρνηση, τράπεζες, μεγαλοεπενδυτές.

[i] Στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ

[ii] Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία για τη Δημόσια, Συνεταιριστική και Κοινωνική Στέγη

Εθνικιστικές καταλήψεις

Υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να γίνει κατάληψη. Το Μακεδονικό και ο Κατσίφας δεν είναι ένας από αυτούς.

Η οργή είναι μεγάλη. Για το μέλλον που φαίνεται σκοτεινό, για τα αδιέξοδα που έχουν χτίσει γύρω μας, για την απελπισία της γενιάς μας που θα ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες. Ο θυμός για την κατάσταση που έχουν φέρει για εμάς, την οικογένειά μας, την κοινωνία και τη χώρα μας είναι καζάνι που βράζει. Όμως το καζάνι δεν πρέπει να σκάσει στα μούτρα μας.

Οι μαθητές θέλουν να αντιδράσουν και πρέπει να αντιδράσουν. Όμως το να ακολουθούν τους ακροδεξιούς και τους νεοναζί δεν είναι διέξοδος. Είναι καταστροφή. Οι ομάδες των ακροδεξιών που επιχειρούν να επιβάλουν καταλήψεις στα σχολεία την Πέμπτη 29/11 δεν προσφέρουν τίποτα καλό ούτε στους μαθητές, ούτε στην πατρίδα.

Τα συνθήματα μίσους για τους γειτονικούς λαούς κρύβουν την υποτέλεια προς τους ισχυρούς του πλανήτη. Οι κραυγές για το όνομα της Μακεδονίας κουκουλώνουν το ξεπούλημα λιμανιών, αεροδρομίων, δρόμων, εδαφών της Μακεδονίας, αλλά και όλης της Ελλάδας. Η Μακεδονία πουλήθηκε, αλλά όχι στους γείτονες. Η Μακεδονία και η όλη η Ελλάδα πουλήθηκε στους δανειστές της.

Οι εθνικιστικές φωνές κρύβουν την αλήθεια. Και αυτή δεν είναι άλλη από το ότι οι νέοι εξοντώνονται συστηματικά, η κοινωνία ρημάζει και η χώρα τσαλαπατιέται. Όχι όμως από τους διπλανούς μας λαούς. Από τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους και τους ντόπιους υποτακτικούς τους.

Ακούσατε τίποτα για αυτά, από όσους καλούν σε μαθητικές καταλήψεις την Πέμπτη;

Το να φωνάζουν οι μαθητές συνθήματα που βρίζουν τους γειτονικούς λαούς δεν κάνει τους Έλληνες πιο δυνατούς. Τους κάνει πιο αδύνατους. Γιατί έτσι ξεχνάμε τη ρίζα του κακού. Την πολιτική που και η σημερινή κυβέρνηση και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ακολουθούσαν. Την πολιτική που συμφέρει το κεφάλαιο, την άρχουσα τάξη, τους ξένους δανειστές και δυνάστες της χώρας μας.

Σε αυτή την πολιτική, η ακροδεξιά, οι φανατικοί παπάδες και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής δεν είναι αντίθετοι. Θέλουν να αλλάξουν το στόχο της οργής μας: Να εκτονώσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και τον θυμό εναντίον των «Σκοπιανών», των Αλβανών και των Τούρκων. Ποιοι όμως φταίνε για την ανεργία που έχει εκτιναχτεί; Για τη φτώχεια που πολλαπλασιάζεται; Για την κοινωνική και εθνική αξιοπρέπεια που τσακίζεται;

Και επειδή αγαπάμε την ιστορία του τόπου μας, ας αναρωτηθούμε: Ποιοι συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς στην Κατοχή όταν ο ελληνικός λαός πέθαινε από την πείνα; Ποιοι αντί να πολεμήσουν τον κατακτητή πολέμησαν το ΕΑΜ που χτυπούσε τον κατακτητή; Ποιοι συμφώνησαν να εκχωρήσουν την ελληνική Μακεδονία στους Βούλγαρους; Και αργότερα, ποιοι πούλησαν την Κύπρο στον τούρκο εισβολέα αφήνοντάς την άοπλη και ανοχύρωτη; Όσοι σήμερα με εθνική μάσκα, αλλά νεοναζιστική και ακροδεξιά ψυχή οργανώνουν τις καταλήψεις.

Γιατί αυτοί που κραυγάζουν ενάντια στην πατρίδα των άλλων, είναι οι πρώτοι που το βάζουν στα πόδια όταν η δική μας πατρίδα κινδυνεύει, πωλείται, εκχωρείται.

φοιτητικό κίνημα

Μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης για την προάσπιση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης

Για ένα πολιτικό και διεκδικητικό πρόγραμμα πάλης στους φοιτητικούς χώρους

Σήμερα μας έχουν καταδικάσει να ζήσουμε στην ανεργία, την έλλειψη προοπτικής, το συνεχές κυνήγι πιστωτικών μονάδων, τίτλων, πτυχίων και μεταπτυχιακών, για μισθούς πείνας. Χωρίς ίχνος δικαιώματος και φωνής. Απομονωμένοι στο άγχος και τον ατομικό δρόμο. Αυτή η πραγματικότητα που βιώνουμε ήρθε μέσα από τα μνημόνια, τα προγράμματα τσακίσματος της ελληνικής οικονομίας, με τα οποία φόρτωσαν τα χρέη και τα ελλείμματα τους στις δικές μας πλάτες. Όσο και αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναμασά το αφήγημα της «εξόδου» από τα μνημόνια, αυτή η έξοδος σημαίνει ότι ολοκληρώθηκε το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας, με βασικά της χαρακτηριστικά την ανεργία, την υποαμειβόμενη εργασία, την ελαστική και επισφαλή απασχόληση. Η εργασιακή ζούγκλα είναι εδώ και το ερώτημα «πότε επιτέλους θα δουλεύουμε αξιοπρεπώς;» παραμένει αναπάντητο.

Την ίδια στιγμή, ο μνημονιακός ν. Γαβρόγλου προωθεί την περαιτέρω αναδιάρθρωση τη Ανώτατης Εκπαίδευσης. Βασικός στόχος του ν. Γαβρόγλου είναι η διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου που θα «αυτοχρηματοδοτείται» με δεδομένη την μνημονιακή υποχρηματοδότηση. Αποτελεί ποιοτική συνέχεια- και όχι άρνηση όπως λέει η κυβέρνηση- όλων των προηγούμενων μνημονιακών νόμων για την Παιδεία. Γιατί:

Α) Θεσπίζει δίδακτρα σε όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών με αποτέλεσμα να αποκλείονται χιλιάδες φοιτητές από τα μεταπτυχιακά. Ενώ όσοι θα συνεχίσουν τις σπουδές τους θα πρέπει να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Πλέον, οι σπουδές πέραν του βασικού πτυχίου αποτελούν προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Ακόμα, η θεσμοθέτηση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά ανοίγει την πόρτα για εισαγωγή διδάκτρων και στα προπτυχιακά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της Αρχιτεκτονικής Πάτρας, όπου ο πρόεδρος του τμήματος πρότεινε την επιβολή διδάκτρων ύψους 1800€ τον χρόνο σε προπτυχιακούς φοιτητές της σχολής.

Β) Χτυπάει τις θεωρητικές σχολές με την αποκοπή της παιδαγωγικής επάρκειας από το πτυχίο. Δηλαδή, θεσπίζεται ένας νέος κύκλος σπουδών είτε σε μεταπτυχιακό επίπεδο είτε παράλληλος του προπτυχιακού, που αναγκαστικά θα παρακολουθούν όλοι οι φοιτητές και μάλιστα επί πληρωμή (;!) προκειμένου αύριο να μπορέσουν να δουλέψουν στην εκπαίδευση.

Γ) Καταργεί – συγχωνεύει σχολές και τμήματα. Συγχωνεύονται σχεδόν όλα τα ΤΕΙ πανελλαδικά είτε μεταξύ τους είτε με τα αντίστοιχα ΑΕΙ της περιφέρειας τους.  Φέτος με την «ανωτατοποίηση» και «μετάβαση» από ΤΕΙ Αθηνών και Πειραιά σε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που φέρνει συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και επιπλέον υποχρηματοδότηση, βλέπουμε ήδη τα αποτελέσματα: Περίπου 2/3 των εργαζομένων βρίσκονται απολυμένοι, ενώ οι ανάγκες των φοιτητών είναι αυξημένες.

Όσο και αν προσπαθεί ο Υπουργός Γαβρόγλου να μας πείσει ότι μπαίνει τάξη στην διάρθρωση και την λειτουργία των Ιδρυμάτων, η πραγματικότητα τον διαψεύδει  γιατί τα προβλήματα μας όλο και αυξάνονται. Πέρυσι παραλίγο να πληρώσουμε για τα συγγράμματα μας, πληρώνουμε για το φαγητό μας στις λέσχες, δεκάδες φοιτητές αποκλείονται από τις φοιτητικές εστίες, οι οποίες υποβαθμίζονται διαρκώς και δεν έχουν καν ζεστό νερό για να κάνουν μπάνιο οι φοιτητές (βλ. εστίες Πάτρας).

Και τι να κάνουμε;

– Να παλέψουμε για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων δημιούργησε το έδαφος για την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση δομών της εκπαίδευσης (βλ. αντίτιμο και εργολαβίες σχεδόν σε όλες τις λέσχες με πιο πρόσφατο παράδειγμα της Ξάνθης). Άμεση συνέπεια το ανέβασμα του κόστους και ο αποκλεισμός δεκάδων φοιτητών από τις φοιτητικές παροχές. Βλέπουμε ότι στη «μεταμνημονιακή εποχή» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι ανάγκες μας θυσιάζονται στον βωμό των πρωτογενών πλεονασμάτων που συμφώνησε με τους δανειστές, όλα αναθεωρούνται. Ακόμα και το κεκτημένο των δωρεάν παροχών που πλέον μετατρέπονται σε πολυτέλεια. Το να διατηρηθούν δωρεάν η σίτιση, η στέγαση, τα συγγράμματα και τα μεταπτυχιακά είναι βασικός όρος για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να σπουδάζουμε.

– Να παραδειγματιστούμε από τους περσινούς αγώνες-να επιμείνουμε στις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Οι φετινοί αγώνες ενάντια στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, οι κινητοποιήσεις στην Αρχιτεκτονική της Ξάνθης, οι κινητοποιήσεις για την διδακτική επάρκεια, οι αντιστάσεις των φοιτητών για αξιοπρεπή διαβίωση στις εστίες, μπορεί να είναι εξαίρεση στον κανόνα, αλλά είναι αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη. Αποδείχτηκε ότι όταν τα πραγματικά προβλήματα μπαίνουν μπροστά, οι φοιτητές μπορούν να ενώνονται, να συζητούν, να οργανώνονται, να αντιστέκονται.

– Να προσπαθούμε να ενωθούμε με όσο το δυνατόν περισσότερους συμφοιτητές μας- να επιμένουμε να ορίζουμε μέτωπα και αντιπάλους. Σήμερα, επειδή όλοι πληρώνουμε από την τσέπη μας για να σπουδάσουμε λόγω της υποχρηματοδότησης των Σχολών και δυσκολευόμαστε να αντεπεξέλθουμε, έχουμε ανάγκη από την μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων. Για να μπορούν να ακούγονται τα αιτήματα μας. Για να έχουμε πραγματική δύναμη. Για να είμαστε αποτελεσματικοί. Γι’ αυτό χρειάζεται συντονισμός των φοιτητών ανά πόλη αλλά και πανελλαδικά απέναντι στα μέτωπα που ανοίγει το Υπουργείο Παιδείας. Να φτιάξουμε μέτωπα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια:

-στην απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από το πτυχίο στις Παιδαγωγικές Σχολές

-στην διάσπαση των σχολών μας (βλ. Γεωπονικό και Φιλοσοφική Αθηνών) που σημαίνει  διάσπαση του πτυχίου μας και διάλυση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων

-στα δίδακτρα που επιβάλλονται σε όλα τα μεταπτυχιακά

-στο κλείσιμο των σχολών και στις απολύσεις καθηγητών που φέρνει η «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ

-στην υποβάθμιση των φοιτητικών εστιών που βρίσκονται σε οριακό σημείο

Είναι ανάγκη οι φοιτητικοί σύλλογοι να συζητήσουν πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα, να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις και να επιμείνουν σε κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις απέναντι στους Πρόεδρους των τμημάτων, στους Κοσμήτορες και στους Πρυτάνεις. Γιατί δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Είναι οι πιο άμεσα εμπλεκόμενοι και αυτοί που εφαρμόζουν πιστά τις μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και του ν. Γαβρόγλου για την εκπαίδευση. Γιατί, σήμερα, ο μόνος τρόπος για να σπάσει η αποπολιτικοποίηση στους φοιτητικούς χώρους και να ταρακουνηθούμε από το τέλμα είναι να συγκροτήσουμε αντιστάσεις σε κάθε πτυχή της μνημονιακής  πραγματικότητας στις σχολές. Να οργανωθούμε όλοι εμείς, που βράζουμε στο ίδιο καζάνι, απέναντι σ’ αυτούς που χτυπάνε τις σπουδές μας: απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το Υπουργείο Παιδείας. Απέναντι στην μνημονιακή παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που αποτελεί το καλύτερο στήριγμα της μνημονιακής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στην εκπαίδευση.

Διεκδικούμε και παλεύουμε για:

Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους!

Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την κάλυψη των αναγκών μας!

Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη μας για σπουδές!

Καμία αποκοπή της παιδαγωγικής επάρκειας από το πτυχίο – Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά!

Καμία διάσπαση των σχολών μας!

Άμεση απόσυρση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά!

Όχι στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής – Καμία συγχώνευση-κλείσιμο σχολής!

Δωρεάν συγγράμματα!

Άμεση πρόσληψη εκπαιδευτικού προσωπικού!

Κανένα αντίτιμο για την σίτιση μας – Δωρεάν σίτιση για όλους!

Δωρεάν στέγαση για κάθε φοιτητή!

Κάτω ο ν. Γαβρόγλου και όλοι οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι!