Την περασμένη Παρασκευή ο Joe Biden επικοινώνησε για πρώτη φορά με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky. Αμέσως μετά ο Zelensky δήλωσε ότι «Συζητήσαμε λεπτομερώς για την κατάσταση στο Ντονμπάς. Ο πρόεδρος Biden με διαβεβαίωσε ότι η Ουκρανία δεν θα αφεθεί ποτέ μόνη απέναντι στην ρωσική επιθετικότητα». Σύμφωνα με το δελτίου τύπου του Λευκού Οίκου σχετικά με την επικοινωνία των δύο προέδρων, ο Biden «επιβεβαίωσε την αταλάντευτη υποστήριξη των ΗΠΑ προς την εθνική κυριαρία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, ενόψει της συνεχιζόμενης ρωσικής επιθετικότητας στο Ντονμπάς και την Κριμέα». Εντωμεταξύ, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Lloyd Austin επικοινώνησε με τον ομόλογό του στο Κίεβο. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου που εξέδωσε το Πεντάγωνο, «ο Υπουργός Austin επιβεβαίωσε την αταλάντευτη υποστήριξη των ΗΠΑ προς την εθνική κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και τις ευρω-ατλαντικές επιδιώξεις της Ουκρανίας».

(Αντιπαραβάλετε τα παραπάνω με όσα έλεγε η Victoria Nuland[1], που παρουσίαζε την επένδυση εκ μέρους των ΗΠΑ 5 δις δολαρίων στην αλλαγή καθεστώτος στην Ουκρανία το 2014 ως εκπλήρωση των «ευρωπαϊκών επιδιώξεων» της χώρας. Ο όρος «επιδιώξεις» χρησιμοποιείται επικοινωνιακά μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, κανείς δεν αναφέρεται στην επιδίωξη του Πενταγώνου να στραγγαλίσει την Ρωσία).

Οι «ευρω-ατλαντικές επιδιώξεις» συνεπάγονται την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. (με αυτήν την σειρά γίνεται συνήθως), την επέκταση των συνόρων Ρωσίας – ΝΑΤΟ κατά 1.400 μίλια και την εικονική περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά με ένα τόσο ευγενές σχέδιο;

Το σχέδιο του ΝΑΤΟ να εντάξει στις δυνάμεις του τόσο την Ουκρανία όσο και την Γεωργία (που μοιράζεται 550 μίλια συνόρων με την Ρωσία) ανακοινώθηκε το 2008, το ίδιο έτος που οι ΗΠΑ αναγνώρισαν ως ανεξάρτητο κράτος το Κόσοβο (που αποσχίστηκε από την Σερβία μετά τις νατοϊκές επιθέσεις του 1999 και μετατράπηκε σε μία απέραντη αμερικανική στρατιωτική βάση). Την ίδια χρονιά, η Ρωσία εισέβαλε στην Γεωργία και αναγνώρισε τις αποσχισθείσες δημοκρατίες της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας ως ανεξάρτητα κράτη.

Η εισβολή στην Γεωργία έστελνε στις ΗΠΑ το μήνυμα ότι δεν θα μπορούσαν να περάσουν όπως-όπως μια θηλιά στο λαιμό της Ρωσίας επικαλούμενες την διατήρηση της «ειρήνης και της σταθερότητας στην Ευρώπη». Το μήνυμα, ωστόσο, δεν εισακούστηκε. Κατά την θητεία της στο αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών η Victoria Nuland (η οποία επέστρεψε σε θέση εξουσίας στη νέα κυβέρνηση του Biden), ηγήθηκε του σχεδίου αλλαγής καθεστώτος στην Ουκρανία, όπου ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος ήταν αντίθετος στην ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ. Το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014 στο Κίεβο έφερε τις φιλονατοϊκές δυνάμεις στην εξουσία, παρείχε άμεση και επικερδή απασχόληση στον υιό του αντιπροέδρου των ΗΠΑ[2] και φυσικά οδήγησε στην άμεση απώλεια της Κριμέας.

Η Κριμέα ανήκε στην Ρωσία από το 1774 έως το 1954, όταν τροποιήθηκαν τα διοικητικά όρια μεταξύ της Ρωσικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, που τότε ανήκαν στο ίδιο κράτος, την ΕΣΣΔ. Όταν η ΕΣΣΔ κατέρρευσε, οι ανεξάρτητες πλέον Ουκρανία και Ρωσία υπέγραψαν μία μακροπρόθεσμη συμφωνία σχετικά με την στρατιωτική διαχείριση της χερσονήσου της Κριμέας από την Ρωσία. Βασικός στόχος των ΗΠΑ είναι να μετατρέψουν την Μαύρη Θάλασσα σε νατοϊκή λίμνη και να χρησιμοποιήσουν την Κριμέα ως νατοϊκή βάση. Έτσι, μετά τον Φεβρουάριο του 2014, η Ρωσία επανεγκαθίδρυσε εν ολίγοις την κυριαρχία της επί της Κριμέας. (Αν θέλετε να το υπολογίσετε, σκεφτείτε ότι η Κριμέα ανήκει στην Ρωσία το 76% του χρόνου που έχει παρέλθει τα τελευταία 250 χρόνια).

Κοιτάξτε τον χάρτη. Παρατηρείστε πως μία τεράστια χώρα όπως η Ρωσία έχει λίγα μόνο λιμάνια που δεν παγώνουν τον χειμώνα. Διαθέτει μία ενεργή ναυτική βάση εκτός της επικράτειάς της, στην Λαττάκεια της Συρίας, από τη δεκαετία του ’70. (Η αμερικανική πολιτική στην Συρία συνοψίζεται στην αξίωση των ΗΠΑ να επιτύχουν μια αλλαγή του καθεστώτος στη χώρα, στην καταγγελία της ρωσικής «παρέμβασης» στα σχέδια της Ουάσινγκτον και στην συμμαχία με τους τρομοκράτες που πολεμούν με τις πιστές στο καθεστώς δυνάμεις). Μέσα στην αλαζονία και την ύβρη τους, οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι μπορούν να στερήσουν από την Ρωσία της βάση της στην Κριμέα, παρουσιάζοντας ευατόν ως ενάρετο υπερασπιστή των δικαιωμάτων της Ουκρανίας. Πιστεύουν ότι μπορούν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την Σεβαστούπολη, που ιδρύθηκε πριν ακόμη την Αμερικανική Επανάσταση. Ή τουλάχιστον αυτό φαντάζεται ο Biden. Δεν κατανοεί ότι ο κόσμος έχει αλλάξει και ότι δεν μπορεί να προκαλεί την Ρωσία με τον τρόπο που το έκανε ο Κλίντον ή ο Μπους ή ο Ομπάμα;

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις υπερδυνάμεις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και ο κίνδυνος ενός παγκοσμίου πολέμου ελαττώθηκε κατά την δεκαετία του ’80 και εξέλειψε πλήρως ανάμεσα στα έτη 1989 και 1991. To Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε το 1991 μαζί με την ίδια την ΕΣΣΔ. Ακολούθησε μία δεκαετία ρωσικής υποταγής στον θριαμβευτή αμερικανικό ιμπεριαλισμό υπό την ηγεσία του Boris Yeltsin. Δεν υπήρχε «νέος Ψυχρός Πόλεμος». Αυτός προέκυψε μετά το 1999, όταν ο Bill Clinton διεύρυνε περαιτέρω το ΝΑΤΟ παραβιάζοντας την υπόσχεση που είχε δώσει ο George Bush ο πρεσβύτερος στον Mikhail Gorbachev ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν «ούτε κατά μία ίνστα περισσότερο» μετά το 1989.

Μιλάμε για τα χοντρά ψέματα της απεχθούς διακυβέρνησης του Trump. Αντίστοιχα όμως χοντρά ψέματα υπήρχαν και πίσω από την καταστρφή της Λιβύης από τον Obama, από τον πόλεμο των Bush και Cheney σε βάρος του Ιράκ, από τον πόλεμο του Lyndon Johnson στο Βιετνάμ, από τον Ισπανο-Αμερικανικό Πόλεμο. Η υπόσχεση του Bush ήταν ένα ακόμη μεγάλο ψέμα προς τους Ρώσους αυτή τη φορά, ωστόσο οι αμερικανοί πολίτες θα πρέπει να το αποδοκιμάζουν από κοινού με τον υπόλοιπο πλανήτη.

Ο Ψυχρός Πόλεμος τερματίστηκε επειδή οι Σοβιετικοί συμφώνησαν το 1989 στην επανένωση της Γερμανίας με αντάλλαγμα την υπόσχεση ότι μετά την ένταξη της Ανατολικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ η συμμαχία δεν θα επεκτεινόταν περαιτέρω προς ανατολάς. Όμως ενώ το ΝΑΤΟ επεκτείνεται ασταμάτητα, περικυκλώνοντας την Ρωσία, τα αμερικανικά ΜΜΕ αγνοούν το συγκεκριμένο θέμα, δεν εντοπίζουν κανένα πρόβλημα με αυτό και εντέλει δεν αναγνωρίζουν το αυτονόητο: η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι στην πραγματικότητα το μοναδικό πραγματικά σοβαρό ζήτημα ανάμεσα στις δύο χώρες. Αντιθέτως, τα ΜΜΕ αναπαράγουν την επικοινωνιακή γραμμή του State Department σχετικά με τα φερόμενα ως εγκλήματα και την διαφθορά του Putin, τους Ρώσους χάκερς, τις επικυρήξεις Αφγανών τρομοκρατών κ.λ.π., δηλαδή ένα μείγμα υποκρισίας, άσχετων και απίστευτων πραγμάτων. Ποτέ όμως δεν δίνεται η εντύπωση ότι οι Ρώσοι δικαιολογημένα ανησυχούν μπροστά στην προοπτική του εθνικού στραγγαλισμού τους.

Η «αταλάντευτη υποστήριξη προς την Ουκρανία» εκ μέρους του Biden είναι στην πραγματικότητα αταλάντευτη στήριξη προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την στρατηγική, πραγκόσμια συμμαχία του, την πιο τρομακτική στρατιωτική συμμαχία στην παγκόσμια ιστορία. Θα ήλπιζε κανείς ότι το συγκρότημα AOL[3] θα έλεγε τουλάχιστον κάτι επί του θέματος και θα υποστήριζε ότι θα πρέπει να σταματήσουμε με αυτές τις μαλακίες.

Φοβούμαι ωστόσο ότι αυτοί που σήμερα αποκαλούνται «προοδευτικοί» θα αποδειχθούν ανεπαρκείς ως αντι-ιμπεριαλιστές σε αυτές τις ελαφρώς καινούριες εποχές και ότι η ψυχροπολεμική Ρωσοφοβία που ευδοκίμησε την εποχή του Trump (μεταξύ των επικριτών του), θα ανθίσει ακόμη περισσότερο την περίοδο διακυβέρνησης του Biden. Η επιδίωξη είναι η εξής: μια γρήγορη νίκη χωρίς ανταλλαγή πληγμάτων με πυρηνικά όπλα ή έστω με περιορισμένη χρήση τους, περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ, καταστροφή της Ρωσίας ως ενός ικανού ανταγωνιστή, μεγαλύτερη στρατιωτική ηγεμονία στην Ευρώπη, ενίσχυση για την παρακμάζουσα αμερικανική οικονομία.

Ο παραπάνω στόχος πιθανώς να μην μπορεί να επιτευχθεί στην θητεία του Biden. Οι πόλεμοι απαιτούν ορισμένο χρόνο προετοιμασίας, καθώς οι «μυστικές πληροφορίες» διαλέγονται προσεκτικά και συσκευάζονται με το κατάλληλο περιτύλιγμα για να δηλητηριάσουν την κοινή γνώμη.

Πιθανώς να πέσει στην Kamala Harris, την κόρη ενός μαρξιστή καθηγητή, ο κλήρος να μετατρέψει την επιδίωξη σε πραγματικότητα. Εκτός φυσικά εάν η Πρόεδρος Harris ανακοινώσει κάποια στιγμή ότι οι ΗΠΑ αποφασίζουν να αποσυρθούν από το ΝΑΤΟ και να υποστηρίξουν την διάλυση της συμφωνίας του 1949 ως αναχρονιστικής, ασήμαντης, κοστοβόρας και επικίνδυνης.

***

Σύμφωνα με την ανταπόκριση του Rick Rozoff από το site Anti-Bellum:

«Στις 8 Φεβρουαρίου ο Πρόεδρος Zelensky ενέκρινε ένα σχέδιο υποδοχής ξένων στρατευμάτων στην Ουκρανία εντός του 2021. Τα στρατεύματα θα πάρουν μέρος σε πλήθος πολυεθνικών στρατιωτικών ασκήσεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και άλλων νατοϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένων των υπό αμερικανική ηγεσία ασκήσεων “Rapid Trident 2021” και “Sea Breeze 2021”, των βρετανο-ουκρανικών ασκήσεων “Cossack Mace 2021” και “Warrior Watcher 2021”, της ρουμανο-ουκρανικής άσκησης “Riverine 2021” και των πολωνο-ουκρανικών ασκήσεων “Three Swords 2021” και “Silver Sabre 2021”. Ο Zelenksy ενέκρινε πρόσφατα και την  νέα στρατιωτική στρατηγική της Ουκρανίας, η οποία φυσικά δίνει έμφαση στην καθυπόταξη του Donetsk και του Lugansk, ακόμη και της Κριμέας. Οι ευθείες επιθέσεις εναντία στις πρώτες δύο περιοχές θα προκαλούσαν πιθανότατα έναν πόλεμο με την Ρωσία, ενώ μία επίθεση στην Κριμέα θα τον καθιστούσε αναπόφευκτο.

«Το ΝΑΤΟ αναφέρεται 19 φορές στο σχετικό έγγραφο, που μιλάει ανοιχτά για έναν επικείμενο πόλεμο με το Donetsk και το Lugansk (και κατ’ επέκταση με την Ρωσία) στον οποίο η Ουκρανία θα λάβει “την βοήθεια της διεθνούς κοινότητας με όρους ευνοϊκούς για την ίδια”. […] Η νέα στρατιωτική στρατηγική αναφέρεται επίσης και στην εμπλοκή της Ουκρανίας σε έναν πόλεμο μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, στον οποίο η Ουκρανία “θα συρθεί στο επίκεντρο μία διεθνούς ένοπλης σύρραξης, στην οποία μάλλον θα λαμβάνουν μέρος κράτη με πυρηνικό οπλοστάσιο”. […] Η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στον ευρω-ατλαντικό άξονα, που υποστηρίζεται από τους Biden και Austin, θα καθιστούσε αναπόφευκτη την εμπλοκή της Ουκρανίας σε έναν πόλεμο ανάμεσα στις δύο πιο ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις του πλανήτη. Μπορεί μάλιστα να καταστήσει την Ουκρανία το κύριο θέρετρο των εχθροπραξιών ενός τέτοιου πολέμου». Εξαιρετικά καθησυχαστική εκτίμηση…

***

Καλώς ήρθατε λοιπόν πίσω στην κανονικότητα, φίλοι μου, μετά την ανώμαλη περίοδο διακυβέρνησης του Trump. Καλώς ορίσατε στην επιδίωξη των στόχων του Bill Clinton, της Hillary Clinton, του George W. Bush και του Barack Obama: την διεύρυνση του ΝΑΤΟ για την καταστροφή της Ρωσίας και την διασφάλιση ότι η καθολική κυριαρχία των ΗΠΑ δεν θα τερματιστεί στην διάρκεια της θητείας του «αξιοπρεπούς» και «συμπονετικού» Joe Biden.

Παρατηρείστε πως θεωρείται πλέον αναμενόμενο οι παρουσιαστές ειδήσεων των συστημικών ΜΜΕ, όπως οι Chris Cuomo, Joe Scarborough, Mika Brzezinsky, Brooke Baldwin, Nicolle Wallace, Brian William κ.ά., να αναγνωρίζουν την πραγματικότητα του «δομικού ρατσισμού» (ας μην αναρωτηθούμε προς το παρόν γιατί χρειάστηκε τόσος καιρός για να δοθεί αυτή η εντολή για αλλαγή γραμμής από τον εκάστοτε διευθυντή ειδήσεων) την ίδια στιγμή που διατηρείται στο ακέραιο η κρατική-θρησκευτική εμμονή με τον ηρωισμό των στρατευμάτων μας.

Είναι εύκολο να παραδεχθείς το προφανές όταν ο «εχθρός» είναι προ των πυλών. Ο λαός αυτής της χώρας κινητοποιείται ενάντια στον θεσμικό-δομικό, βαθιά ριζωμένο στην ιστορία μας ρατσισμό και στην κρατική καταπίεση όσο ποτέ στο παρελθόν. Η καπιταλιστική άρχουσα τάξη θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις προς τα κινήματα για την φυλετική ισότητα, υπολογίζοντας παράλληλα ότι, ενώ υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα στην υποδαύλιση της αντιπαλότητας μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων (βλ. το παράδειγμα της βιομηχανίας παραγωγής ζάχαρης στη Χαβάη την περίοδο 1850-1955[4]), υπάρχουν και πολλά πλεονεκτήματα σε πράγματα όπως η επιχειρηματική «θετική δράση»[5]. Σε κάθε περίπτωση, είναι δυνατό για τον καπιταλισμό να προσαρμοστεί σταδιακά σε ένα μοντέλο μεγαλύτερης φυλετικής ισότητας. Είναι όμως αδύνατο για την Wall Street να αθετήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα για τους πολέμους του μέλλοντος.

Ο Biden μπορεί να διαβάζει από ένα οτοκιού καλογραμμένες δηλώσεις περί φυλετικής ισότητας και ποικιλομορφίας. Δεν μπορεί όμως να αποκηρύξει τον ιμπεριαλισμό επειδή αυτός είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, τον οποίο στηρίζει με θέρμη και του οποίου άλλωστε είναι και ο ίδιος κατασκεύασμα. Δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι ο πόλεμος στο Ιράκ, στον οποίο πολέμησε και ο αγιοποιημένος γιος του ο Beau, ήταν στην πραγματικότητα ένας εγκληματικός πόλεμος στηριγμένος σε ψέματα (ψέματα μάλιστα για τα οποία ήταν και ο ίδιος ένοχος).

Κάθε παραδοσιακός, εκμαυλισμένος πολιτικός που υποστηρίζει από την μία το Black Lives Matter και ταυτόχρονα μιλάει για την θεϊκή ευλογία των «δικών μας» ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων είναι εξίσου επικίνδυνος με όσους κατηγορούν το BLM  ως κομμουνιστικό. Ο πόλεμος για την «φυλετική» ισότητα αναπτύσσεται για πολλούς λόγους, περιλαμβανομένης της δημογραφικής αλλαγής και της εξέλιξης της κουλτούρας της πολυεθνικής μας νεολαίας. Πάντως δεν αναπτύσσεται σίγουρα χάρις στον Biden.

Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και υπέρ μίας μη ρατσιστικής αντίληψης γι’ αυτό που αποκαλείται «αμερικανική εξωτερική πολιτική» δεν αναπτύσσεται το ίδιο αποτελεσματικά. Τα βασικά σημεία της κριτικής μας θα πρέπει να είναι: η καταγγελία της αδιάκοπης επέκτασης του ΝΑΤΟ χωρίς κανέναν απολύτως λόγο˙ η λογική της αμυντικής στάσης της Ρωσίας ενόψει της περικύκλωσής της˙ η απόλυτη ανυπαρξία οποιασδήποτε ηθικής ανωτερότητας των ΗΠΑ που να τους επιτρέπει να επιβάλλουν δήθεν την «δημοκρατία» σε οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο˙ η καπιταλιστική-ανταγωνιστική φύση της σινο-αμερικανικής αντιπαλότητας (η οποία δεν έχει καθόλου να κάνει με «αξίες» ή «ανθρώπινα δικαιώματα») ˙ η μακρά ιστορία δολοφονικών επεμβάσεων ανά τον πλανήτη, η οποία είναι ακόμη πιο ειδεχθής –αν μπορεί να το φανταστεί κανείς αυτό- κι από το προηγούμενο ρεκόρ του εκτοπισμού των ιθαγενών και της δουλείας σε αυτή τη χώρα.

Ο Biden, που αναγκάστηκε να στραφεί ελαφρώς προς τα αριστερά για να διασφαλίσει την ψήφο των Αφρο-αμερικανών και την ενεργό στήριξη του προοδευτικού στρατοπέδου, δεν είναι ούτε καν κοντά στο να αμφισβητήσει το σύστημα που τον έφτιαξε. Είναι ένας ιμπεριαλιστής ίδιας κοπής με την Hilary, επικεντρωμένος στο θέμα της Ουκρανίας, που ελπίζει να φέρει με το μέρος του τους υποστηρικτές στην θεάρεστη αποστολή του στο Donetsk.

Όχι, πώς είναι δυνατόν, με ρωτάτε; Είναι δυνατό να μην πήραν το μάθημά τους; Όχι, δεν το πήραν σας απαντώ. Γι’ αυτό ακριβώς επέλεξαν τον μη σοσιαλιστή, ξεκάθαρα καπιταλιστή Biden για να συνεχίσει την προώθηση των αμερικανικών επιδιώξεων – από την Νότια μέχρι την Ανατολική Κίνα κι από την Βαλτική ως την Μαύρη Θάλασσα.

*Ο Gary Leupp είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Tufts, καθώς και στο Τμήμα Θεολογικής. Έχει συγγράψει τα βιβλία «Servants, Shophands and Laborers in in the Cities of Tokugawa Japan»,  «Male Colors: The Construction of Homosexuality in Tokugawa Japan” και «Interracial Intimacy in Japan: Western Men and Japanese Women, 1543-1900». Έχει συμμετάσχει επίσης στο συλλογικό έργο  «Hopeless: Barack Obama and the Politics of Illusion».

Πηγή: Counterpunch

Μετάφραση: antapocrisis.gr

[1] Σ.τ.Μ: Η Victoria Nuland είναι ανώτερο διπλωματικό στέλεχος των ΗΠΑ. Από το 2013 έως το 2017 διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιαστικές Υποθέσεις. Είχε καθοριστικό ρόλο στην προώθηση της αμερικανικής πολιτικής στην Ουκρανία από το 2014 και μετά. Τον Ιανουάριο του 2014 διέρρευσε στο Youtube τηλεφωνική συνομιλία της με τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία, Geoffry Pyatt (εν ενεργεία Πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα σήμερα), στην οποία φέρονται να σχεδιάζουν την σύνθεση της μελλοντικής κυβέρνησης της Ουκρανίας και να αναφέρουν ως εκλεκτό των ΗΠΑ πρωθυπουργό τον Arseniy Yatsenyuk, που πράγματι ανέλαβε καθήκοντα λίγες μέρες αργότερα. Τα αμερικανικά ΜΜΕ σχολίασαν αρνητικά την φράση “Γάμα την Ευρωπαϊκή Ένωση» που ακόυγεται στο ηχητικό απόσπασμα να λέει η Nuland, ωστόσο πολύ λιγότερο σχολιάστηκε το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας κατασκευαζόταν κυριολεκτικά από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ.

[2] Σ.τ.Μ: Αναφέρεται στον γιο του τότε αντιπροέδρου και σημερινού προέδρου Hunter Biden, που μετά την αλλαγή καθεστώτος διορίστηκε ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρίας παραγωγής φυσικού αερίου Burisma Holdings Limited, με πραγματική έδρα το Κίεβο και καταστατική έδρα την Κύπρο.

[3] Σ.τ.Μ: Το AOL ή America Online είναι μια μεγάλη διαδικτυακή πλατφόρμα ενημέρωσης καθώς και συγκρότημα επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της διαδικτυακής ενημέρωσης και της παροχής ψηφιακών υπηρεσιών. Οι πολιτικές θέσεις που εκφράζει απηχούν φιλελεύθερες απόψεις (liberal).

[4] Σ.τ.Μ: Από το 1850 και μετά οι ισχυρές εταιρίες που διαχειρίζονταν τις επικερδείς φυτείες ζάχαρης της Χαβάης εισήγαγαν εργαζόμενους από πλήθος χωρών (κυρίως της ανατολικής Ασίας), οι οποίοι δούλευαν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς «συμβατικής δουλείας», καθώς συμφωνούσαν να εργάζονται για μια προκαθορισμένη περίοδο κάποιων χρόνων χωρίς μισθό ή άλλες παροχές, σε αντάλλαγμα με την μεταφορά τους στις ΗΠΑ από την ιδιοκτήτρια εταιρία της φυτείας.  Προκειμένου να εμποδιστεί η οργάνωση των εργαζομένων στις φυτείες, οι ιδιοκτήτες προσλάμβαναν άτομα πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων και εφάρμοζαν πολιτικές αυστηρής ιεραρχίας στηριζόμενης επί τη βάσει «καστών», ενώ διαφοροποιούσαν τον χώρο εργασίας και κατοικίας των διαφόρων εθνοτήτων, εντείνοντας την απομόνωσή τους και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

[5] Σ.τ.Μ.: Ο όρος «θετική δράση» (affirmative action) χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα σύνολο πολιτικών και μέτρων που στοχεύουν στην άμβλυνση των ανισοτήτων και την βελτίωση της θέσης μειονοτήτων που υφίστανται διακρίσεις με βάση την φυλή, το φύλο, το θρήσκευμα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κ.ά. Τα περισσότερα από αυτά τα μέτρα εντοπίζονται συνήθως στους τομείς της εργασίας και της εκπαίδευσης.

Gary Leupp

Ο Gary Leupp είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Tufts, καθώς και στο Τμήμα Θεολογικής. Έχει συγγράψει τα βιβλία «Servants, Shophands and Laborers in in the Cities of Tokugawa Japan»,  «Male Colors: The Construction of Homosexuality in Tokugawa Japan” και «Interracial Intimacy in Japan: Western Men and Japanese Women, 1543-1900». Έχει συμμετάσχει επίσης στο συλλογικό έργο  «Hopeless: Barack Obama and the Politics of Illusion».

Συνέντευξη στον Π. Παπαδομανωλάκη στο Kommon

Greg Butterfield

Ο Greg Butterfield  είναι συντελεστής της εφημερίδας Struggle-La Lucha, μέλος του Κόμματος Σοσιαλιστικής Ενότητας στις Η.Π.Α. και επί σειρά ετών κομμουνιστής ακτιβιστής που ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Εάν υπάρχει ένα βασικό μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από το 2020, είναι ότι η χώρα με τις μεγαλύτερες δαπάνες για την «εθνική ασφάλεια» είναι ένα από τα λιγότερο ασφαλή μέρη στον πλανήτη. Αντιμέτωπες με μία θανατηφόρα πανδημία που έχει σαρώσει τον πλανήτη, οι ΗΠΑ είναι προς το παρόν πρώτες σε απόλυτο αριθμό θανάτων και στην 4^η θέση όσον αφορά τον αριθμό θανάτων ανά 100.000 κατοίκους. Τα τελευταίας τεχνολογίας, εξαιρετικά προηγμένα εξοπλιστικά συστήματα «εθνικής ασφάλειας» που έχουμε -τα οποία κοστίζουν τρισεκατομμύρια δολάρια- όχι μόνο δεν μας βοήθησαν ενόψει ενός πραγματικού κινδύνου, αλλά επανειλημμένα συνέβαλαν στην όξυνσή του, στερώντας πόρους από μία πιο ανθρώπινη, κοινωνική απάντηση στην πανδημία και εξαπολύοντας βία κατά των πιο βαριά πληγέντων πληθυσμών.

Το τρομακτικό αυτό δεδομένο θα πρέπει να μας αφυπνίσει και να οδηγήσει σε ριζική αναθεώρηση του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τις «απειλές» και τους κινδύνους καθώς μπαίνουμε στη νέα δεκαετία.

Το δόγμα της «ασφάλειας» αποτελεί την βασική, οργανωτική αρχή που διέπει την διαχείριση των δημοσίων δαπανών εκ μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ είναι με διαφορά ο πιο αδρά χρηματοδοτούμενος στον πλανήτη, καθώς υπερβαίνει τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς των 10 επόμενων στην κατάταξη χωρών αθροιστικά. Σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης National Priorities Project (NPP)[1] ο στρατιωτικός προϋπολογισμός για το έτος του 2019 αντιπροσώπευε το 53% του συνολικού ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, που καθορίζεται ετησίως από το Κονγκρέσο μέσω της διαδικασίας έγκρισης των πιστώσεων. Το παραπάνω ποσοστό ανεβαίνει σημαντικά έαν λάβει κανείς υπ’ όψιν και τον προϋπολογισμό των «στρατιωτικοποιημένων» δαπανών[2], στον οποίο περιλαμβάνονται τόσο οι πολεμικές δαπάνες των ΗΠΑ όσο και οι δαπάνες για το σωφρονιστικό σύστημα, τον «πόλεμο» κατά των ναρκωτικών και την καταστολή της μετανάστευσης (η National Priorities Project υπολογίζει ότι οι «στρατιωτικοποιημένες» δαπάνες ανέρχονται σε 64,5% του συνολικού προϋπολογισμού για το έτος 2019). Εντός του Δεκεμβρίου, ενόσω η ανεργία εκτινασσόταν και οι Αμερικανοί περίμεναν σε τεράστιες ουρές συσσιτίων για τη διανομή τροφίμων, το Κονγκρέσο ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία τον Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό Εθνικής Άμυνας για το 2021, που προβλέπει δαπάνες ύψους 740 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Nancy Pelosi (που ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα και εκλέγεται στην Καλιφόρνια) εγκωμίασε το σχέδιο του στρατιωτικού προϋπολογισμού από το βήμα της Βουλής των Αντιπροσώπων, υποστηρίζοντας ότι «ενισχύει την ασφάλειά μας». Ο Πρόεδρος Τραμπ, από την άλλη, απείλησε με βέτο κατά του Ομοσπονδιακού Προϋπολογισμού Εθνικής Άμυνας προβάλλοντας αντιρρήσεις… υψίστης σημασίας, όπως για παράδειγμα την επιμονή του να συμπεριληφθεί στο σχέδιο νόμου διάταξη που να απαγορεύει τη μετονομασία στρατιωτικών βάσεων που φέρουν το όνομα ιστορικών προσωπικοτήτων της Συνομοσπονδίας.[3]

Η λογική της στρατιωτικοποίησης εμποτίζει τις ασκούμενες πολιτικές τόσο σε κρατικό όσο και σε τοπικό επίπεδο και αξιοποιείται για την αύξηση της χρηματοδότησης των υποδομών μαζικού σωφρονισμού και επιβολής της τάξης. Περίπου το 0,7% των κατοίκων των Η.Π.Α. εκτίει κάποια ποινή σε τοπική ή ομοσπονδιακή ή πολιτειακή φυλακή. Όπως επισημαίνει η μη κυβερνητική οργάνωση Prison Policy Initiative, «εάν σας φαίνεται πως αυτό το ποσοστό δεν ανταποκρίνεται στον όρο “μαζική κάθειρξη” σκεφτείτε ότι βρίσκεται λίγο κάτω από το 1%, δηλαδή φυλακίζεται σχεδόν  1 στους 100 πολίτες». Όπως ακριβώς με τον αμερικανικό στρατιωτικό προϋπολογισμό, έτσι και το σωφρονιστικό μας σύστημα είναι ασυναγώνιστο σε όλο τον κόσμο: Στις ΗΠΑ αντιστοιχεί λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά το 20% όσων εκτίουν ποινή κάθειρξης ή φυλάκισης βρίσκονται σε αμερικανικό έδαφος. Την  ίδια στιγμή, η αστυνόμευση συνεχίζει να καταλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα των δημοτικών προϋπολογισμών. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσίευσε τον Ιούνιο του 2020 το περιοδικό Sludge αναφορικά με 473 πόλεις των Η.Π.Α. «οι δαπάνες για την αστυνόμευση αποτελούν περίπου το 1/3 των συνολικών δημοτικών δαπανών», ενώ ο αριθμός αυτός ανεβαίνει ακόμη περισσότερο στις φτωχότερες πόλεις.

Μας λένε ξανά και ξανά πως οι παραπάνω δαπάνες είναι αναγκαίες για την προστασία των Αμερικανών από τους κινδύνους. Ο βασικός ρόλος του κράτους εντός αυτού του πλαισίου πολιτικής είναι να παρέχει «ασφάλεια» έναντι κάποιου «εξωτερικού εχθρού», των «εγκληματιών» ή οποιοδήποτε άλλου υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει κάποιου είδους υπαρξιακή απειλή έναντι της ασφάλειας και της ευημερίας των Αμερικανών πολιτών. Κάθε ένας από τους παραπάνω θεσμούς (το σωφρονιστικό σύστημα, τα αστυνομικά τμήματα, ο αμερικανικός στρατός, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας κ.λ.π.) συνοδεύεται από το αντίστοιχο, αδρά χρηματοδοτούμενο γραφείο Τύπου, που λέει στην κοινή γνώμη πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος και πως οι υπηρεσίες που παρέχουν είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Αυτό το μήνυμα περί ασφάλειας επαναλαμβάνεται από τα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας στις Η.Π.Α., όπως κατέδειξε και το Μάρτιο ο Τραμπ όταν δήλωσε ότι ο Covid-19 είναι «ο μεγάλος μας πόλεμος. Πρόκειται για έναν ιατρικό πόλεμο και πρέπει να τον κερδίσουμε. Είναι πολύ σημαντικό».

Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι η πανδημία του κορωνοϊού δεν ήταν ούτε ένα «όλως απρόοπτο γεγονός» ούτε κάποιου είδους θεομηνία απέναντι στην οποία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε προετοιμαστεί. Αντιθέτως, την είχαν προβλέψει οι αρμόδιοι για θέματα υγείας αξιωματούχοι  και οι επιστήμονες εδώ και χρόνια. Ο Bill Gates είχε φτιάξει μέχρι και ένα video για το Vox σχετικά με την ευαλωτότητα των Η.Π.Α. απέναντι σε μία ενδεχόμενη πανδημία. Δεν πρόκειται λοιπόν για τυχαίο γεγονός, αλλά για κάτι τόσο προβλέψιμο όσο και τραγικά αναπόφευκτο. Όμως η βιομηχανία όπλων δεν έχει και πολλά να κερδίσει από τις «βαρετές» προετοιμασίες για μια ενδεχόμενη πανδημία ούτε μπορεί να τις εκμεταλλευτεί το κράτος για να παρακολουθεί πιο εντατικά τους πολίτες, οπότε ήταν ελάχιστη η χρηματοδότηση που κατευθύνθηκε στην πρόληψη ενάντια σε μια πιθανή πανδημία. Αντιθέτως, επικράτησε και μονοπώλησε τις προτεραιότητές μας για την «ασφάλεια» ένα συναισθηματικά φορτισμένο εμπόριο φόβου που τροφοδοτεί διαχρονικά την ισχύ και την επεκτατικότητα των Η.Π.Α. απέναντι στην απειλή της «τρομοκρατίας» ή στην προοπτική μιας ρωσικής ή κινεζικής παγκόσμιας κυριαρχίας. Αυτό παρά το γεγονός ότι οι «τρομοκράτες» σκοτώνουν λιγότερα άτομα ετησίως στις Η.Π.Α. από τα … έπιπλα και ότι οι στρατιωτικές δαπάνες της Ρωσίας και της Κίνας είναι σημαντικά χαμηλότερες από αυτές των Η.Π.Α.

Όταν φάνηκε με ξεκάθαρο τρόπο πως η πανδημία του κορωνοϊού αποτελούσε μία πραγματική, υπαρξιακή απειλή για τους ανθρώπους, όλα αυτά τα συστήματα ασφαλείας όχι μόνο απεδείχθησαν ανίκανα να παρέχουν προστασία, αλλά μετατράπηκαν και σε ζημιογόνο παράγοντα, επιδεινώνοντας σημαντικά την πανδημία. Ο στρατιωτικός συνασπισμός Η.Π.Α.-Σαουδικής Αραβίας συνέχισε να βομβαρδίζει την Υεμένη ακόμη και μετά την έξαρση της πανδημίας κι ενώ το σύστημα υγείας της Υεμένης είχε ήδη καταστραφεί μετά από πέντε και πλέον έτη ανηλεούς πολέμου. Σύμφωνα με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις “Physicians for Human Rights” και “Mwatana for Human Rights”, έχουν λάβει χώρα 120 επιθέσεις σε υποδομές υγείας από το Μάρτιο του 2015 έως το τέλος του 2018, με αποτέλεσμα η χώρα να είναι ιδιαίτερα απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την πανδημία. Οι ιμπεριαλιστικές Η.Π.Α., που αντλούν την ισχύ τους από τον καλοταϊσμένο στρατό τους,  κλιμάκωσαν εν μέσω πανδημίας τις καταστροφικές οικονομικές κυρώσεις που έχουν επιβάλει σε βάρος του Ιράν, την ίδια στιγμή που οι γιατροί της χώρας εκλιπαρούσαν για βοήθεια, καθώς δεν είχαν πρόσβαση σε στοιχειώδεις ιατρικές προμήθειες για να αντιμετωπίσουν την εκρηκτική έξαρση της πανδημίας. Τώρα που υπάρχει πλέον ένα εμβόλιο για τον Covid-19, Ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν πώς οι αυστηρότατες κυρώσεις εμποδίζουν την αγορά του. Η συνήθης βία του αμερικανικού μιλιταρισμού εξαπολύεται τώρα σε βάρος ενός πλανήτη που περνάει μία καταστροφική, παγκόσμια κρίση, κάθε έξαρση της οποίας σε οποιοδήποτε μέρος επηρεάζει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η έννοια της «εθνικής ασφάλειας» αρχίζει σιγά-σιγά να καταρρέει ενόψει μίας κρίσης που είναι στη βάση της διεθνής.

Εντός των Η.Π.Α., το σωφρονιστικό σύστημα απεδείχθη ένας από τους πιο επιβλαβείς παράγοντες στην μετάδοση του κορωνοϊού. Η ΜΚΟ “Marshall Project” και το Associated Press μετέδωσαν από κοινού στις 18 Δεκεμβρίου ότι 1 στους 5 φυλακισμένους σε ομοσπονδιακές φυλακές στις Η.Π.Α. έχει βρεθεί θετικός στον κορωνοϊό. Πρόκειται για ποσοστό 4 φορές υψηλότερο από το ποσοστό μετάδοσης στον γενικό πληθυσμό. «Σε μερικές πολιτείες, έχουν μολυνθεί πάνω από τους μισούς φυλακισμένους», ανεφέρει το ρεπορτάζ, συμπληρώνοντας παράλληλα ότι «Σε όλα σχεδόν τα σωφρονιστικά καταστήματα έχουν παρατηρηθεί ποσοστά μόλυνσης σημαντικά υψηλότερα σε σχέση με τα αντίστοιχα των τοπικών κοινοτήτων στις οποίες βρίσκονται». Για παράδειγμα, οι κρατούμενοι στις φυλακές του Kansas και του Arkansas έχουν οκτώ φορές περισσότερες πιθανότητες να κολλήσουν τον ιό από όσους κατοικούν στις πέριξ των φυλακών κοινότητες. Το ίδιο ισχύει και για όσους κρατούνται από την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων: έρευνα που δημοσιεύτηκε στο JAMA[4] κατέδειξε ότι από τον Απρίλιο έως τον Αύγουστο του 2020, το ποσοστό μετάδοσης ανάμεσα στα πρόσωπα που κρατούνται από την Υπηρεσία Μετανάστευσης ήταν 13 φορές μεγαλύτερο από αυτό του γενικού πληθυσμού. Αυτές οι εστίες υπερμετάδοσης του ιού είναι επικίνδυνες και θανατηφόρες όχι μόνο για όσους κρατούνται σε φυλακές ή δομές μεταναστών αλλά και για την ευρύτερη κοινότητα. Παραδείγματος χάριν, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Chicago εντόπισαν εντόπισαν  τον Ιούνιο ότι η φυλακή της Κομητείας Cook ευθυνόταν για το 15,7% όλων των καταγεγραμμένων κρουσμάτων στην πολιτεία του Illinois. Παρά τον σημαντικό αριθμό των λοιμώξεων και των θανάτων που οφείλονται στην μετάδοση εντός των σωφρονιστικών δομών στις Η.Π.Α., οι αρχές σε τοπικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο ανθίστανται σθεναρά στις εκκλήσεις για αποσυμφόρηση των φυλακών.

Και φυσικά συνεχίζονται καθ’ όλη την περίοδο της πανδημίας τα περιστατικά ξυλοδαρμών και δολοφονιών από τις αστυνομικές αρχές, τα οποία μάλιστα πλήττουν δυσανάλογα τον μαύρο πληθυσμό, δηλαδή τον ίδιο αυτόν πληθυσμό που πλήττεται περισσότερο από τη θνητότητα του Covid-19 και την οικονομική καταστροφή. Οι πολίτες που κατέβηκαν το καλοκαίρι στους δρόμους για να απαιτήσουν την αξιοπρέπειά τους, τη φυλετική ισότητα και το δικαίωμά τους στη ζωή, χτυπήθηκαν ανελέητα από τα ίδια αστυνομικά σώματα που εξοπλίζονται με το «πλεόνασμα» προμηθειών του στρατού μας και μετά πετάχτηκαν μέσα σε φυλακές που μαστίζονταν από τον κορωνοϊό. Κι όμως οι διαδηλωτές του κινήματος Black Lives Matter βγήκαν στους δρόμους ξανά και ξανά, αναγκασμένοι να θέσουν σε κίνδυνο την προσωπική τους ασφάλεια εν μέσω πανδημίας, προκειμένου να αναδείξουν τη μάστιγα της αστυνομικής βίας.

Οι ίδιοι αυτοί θεσμοί που μας λένε πώς υπάρχουν για την «ασφάλεια» των Αμερικανών πολιτών έχουν στην πραγματικότητα καταστήσει ακόμη χειρότερη την πιο επικίνδυνη και τρομακτική πανδημία της εποχής μας. Και το κράτος, που έχει ως προτεραιότητα την χρηματοδότηση αυτού του «κράτους ασφάλειας», έχει στραγγαλίσει οικονομικά τα κοινωνικά προγράμματα που θα μας είχαν βοηθήσει να αμβλύνουμε και να περιορίσουμε τις συνέπειες της κρίσης αυτής πολύ πιο αποτελεσματικά. Ο καλύτερος τρόπος να τεθεί υπό έλεγχο η υγειονομική κρίση θα ήταν να επιδοτούνταν οι πολίτες για να μένουν στο σπίτι, ήτοι να τους δινόταν η δυνατότητα να πληρώνουν το ενοίκιό τους, να καλύπτουν τις διατροφικές τους ανάγκες και να αποφύγουν την απόλυτη ένδεια χωρίς να διακινδυνεύουν εν μέσω πανδημίας για την επιβίωσή τους. Η ιδέα ωστόσο της ενίσχυσης των πολιτών μέσω γενναίων επιδομάτων αποκλείστηκε εξαρχής τόσο από τους Δημοκρατικούς όσο και από τους Ρεπουμπλικανούς αξιωματούχους. Εντωμεταξύ, το σχέδιο νόμου «Περίθαλψη για Όλους» (που προβλέπει την καθολική πρόσβαση των πολιτών σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας) έχει ήδη απορριφθεί από την νεοεκλεγείσα διοίκηση Biden, θεωρούμενο ως πρόταση «εκτός ορίων» εξαιτίας των ανησυχιών για πιθανά «ελλείμματα», την ίδια στιγμή που δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί αναγκάζονται να περάσουν την πανδημία χωρίς καμία ασφαλιστική κάλυψη. Η αύξηση των δαπανών κατευθύνθηκε εν μέρει σε ορισμένα ανακουφιστικά μέτρα, περιλαμβανομένης της διεύρυνσης της ασφαλιστικής κάλυψης των ανέργων και την παροχής εφάπαξ επιδομάτων. Ωστόσο οι δαπάνες αυτές είναι ψίχουλα συγκριτικά με τις πραγματικές ανάγκες. Ένα ομοσπονδιακό κράτος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρηματοδοτεί κάθε χρόνο τεράστιους στρατιωτικούς εξοπλισμούς δεν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει την απαραίτητη συναίνεση για να χρηματοδοτήσει μία αυθεντικά ανθρωπιστική απάντηση στην κρίση του  Covid-19 που έχει σκοτώσει μέχρι στιγμής περισσότερους από 300.000 ανθρώπους στις Η.Π.Α.

Το ίδιο ισχύει και για τις τοπικές διοικήσεις που διατηρούν πεισματικά τους υψηλούς προϋπολογισμούς για την αστυνομία, ακόμη και εν μέσω πανδημίας. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Indigo Olivier, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο, «ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών, δραστικές περικοπές στην εκπαίδευση και τις κοινωνικές υπηρεσίες και ένα επικείμενο τσουνάμι εξώσεων, οι προϋπολογισμοί για την αστυνομία έχουν παραμείνει παραδόξως υψηλοί σε όλη τη χώρα και δεν έχουν επηρεαστεί από τη λιτότητα που έφερε ο Covid-19». Από το Phoenix και το San Diego έως το Louisville του Kentacky, πολλοί δήμοι έχουν αυξήσει εν μέσω πανδημίας την ετήσια χρηματοδότηση της αστυνομίας, αγνοώντας πλήρως τα αιτήματα των διαδηλωτών περί μείωσής της.

Μας λένε διαρκώς πως οι μηχανισμοί «ασφάλειας» του αμερικανικού κράτους είναι οι καταλληλότεροι θεσμοί για την αντιμετώπιση κοινωνικών κρίσεων, είτε πρόκειται για την πανδημία, είτε για φυσικές καταστροφές, είτε για τις κοινωνικές αναταραχές που προκαλεί η φτώχεια είτε για την επερχόμενη κλιματική καταστροφή. Και σε κάθε νέα κρίση το «κράτος ασφάλειας» οχυρώνεται και υποστηρίζεται περαιτέρω, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ αποτυγχάνει κάθε φορά. Μετά την καταστροφική χρονιά που περάσαμε απαιτείται να σταθούμε για λίγο και να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο η χώρα με τις πιο αξιοσημείωτες δομές ασφαλείας στον κόσμο απέτυχε να προστατεύσει τους πολίτες της από έναν τεράστιο και επείγοντα κίνδυνο. Η μόνη απάντηση είναι ότι η πραγματική «ασφάλεια» δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών ή κελιών φυλακής ή μέσω της ανάπτυξης αστυνομικών δυνάμεων. Θα πρέπει να προκύπτει από το ακριβώς αντίθετο: την απόκριση των πολιτών στις κοινωνικές κρίσεις με αίσθημα αλληλεγγύης, που στηρίζεται στην βασική αρχή ότι οι μοίρες μας είναι συνυφασμένες και ότι κανένας δεν περισσεύει.

Πηγή: inthesetimes.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

[1] Σ.τ.Μ: Η National Priorities Project είναι αμερικανική, ερευνητική, μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με ζητήματα δημοσιονομικής διαφάνειας και ενημέρωσης του πληθυσμού σχετικά  με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Στόχος της είναι η κινητοποίηση των πολιτών για την μείωση των στρατιωτικών δαπανών και την κατεύθυνση των πόρων σε προγράμματα για το περιβάλλον, την εξάλειψη των διακρίσεων κ.ά.

[2] Σ.τ.Μ: Στην έννοια των δαπανών του «στρατιωτικοποιημένου προϋπολογισμού» (militarized budget) περιλαμβάνονται τόσο οι αμιγώς στρατιωτικές δαπάνες, που σχετίζονται με τη χρηματοδότηση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ σε μια σειρά χωρών του πλανήτη, όσο και οι δαπάνες που κατευθύνονται στο εσωτερικό της χώρας και σχετίζονται με παρεμφερή ζητήματα «ασφάλειας». Π.χ. Οι δαπάνες για την αστυνομία, το σωφρονιστικό σύστημα ή τα προγράμματα για τους βετεράνους πολέμου. Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ

[3] Σ.τ.Μ: Ως Συνομοσπονδία (Confederacy) ή Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής αναφέρονται οι 11 νότιες, δουλοκτητικές πολιτείας που αποσχίστηκαν από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Η σημαία της Συνομοσπονδίας θεωρείται σήμερα βασικό σύμβολο των υπέρμαχων της ανωτερότητας της λευκής φυλής στις ΗΠΑ.

[4] Σ.τ.Μ: Το JAMA Netowork Open είναι μηνιαίο ιατρικό περιοδικό ανοιχτής πρόσβασης που δημοσιεύεται από την American Medical Association.

Sarah Lazare

Η Sarah Lazare είναι συντάκτρια στο In These Times. Έχει δουλέψει στο παρελθόν ως ανεξάρτητη δημοσιογράφος στους οργανισμούς The Intercept, The Nation και στην Tom Dispatch.

Φρίττουν με ιερή αγανάκτηση οι απανταχού τον κόσμο υποστηρικτές της αστικής δημοκρατίας με όσα συνέβησαν στο Καπιτώλιο από τους οπαδούς του Τραμπ. Γελούν, αλλά και ταυτόχρονα ανησυχούν, όλοι οι υπόλοιποι. Ένας όχλος αποτελούμενος από ακροδεξιούς, από θρησκόληπτους, από οπαδούς της Λευκής Υπεροχής, από τύπους με κέρατα στο κεφάλι και αρκουδοτόμαρα, από μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, από τον Μπάτμαν και από τον Κάπτεν Αμέρικα, εισέβαλε ανενόχλητος στο Καπιτώλιο. Τη στιγμή μάλιστα που το ανώτατο νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ επικύρωνε τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών.

Αυτό είναι πραξικόπημα, ουρλιάζουν με στόμφο οι οπαδοί της Δυτικής Δημοκρατίας.

Αυτό, δεν είναι πραξικόπημα.

Και ο Κάπτεν Αμέρικα στη μάχη

Είναι σοβαρό, είναι και γελοίο. Είναι κωμικό, είναι και θλιβερό. Είναι σαπίλα, είναι και κίνδυνος. Είναι ένδειξη της βαθιάς διαίρεσης και της πολιτικής κρίσης των ΗΠΑ. Είναι πάνω από όλα απόδειξη παρακμής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Οι χθεσινές εικόνες ήταν η τρίτη κατά σειρά χρεοκοπία της παγκόσμιας υπερδύναμης μέσα σε λίγους μήνες. Είχε προηγηθεί η παταγώδης αποτυχία της διαχείρισης της πανδημίας με τις ΗΠΑ να βρίσκονται μακράν πρώτες σε απώλειες από τον κορωνοϊό. Η ισχυρότερη χώρα του κόσμου αποδεικνύεται συστηματικά και επί μήνες, η πλέον αδύναμη να συγκροτήσει αποτελεσματικό δίκτυ κοινωνικής και υγειονομικής προστασίας. Ακολούθησε, ένα μήνα πριν, η υπογραφή της RCEP, της μεγαλύτερης οικονομικής ζώνης του πλανήτη που περιλαμβάνει την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ν. Κορέα, την Αυστραλία και όλες τις άλλες χώρες της ΝΑ Ασίας και της Ωκεανίας. Η Κίνα αναδύεται, συμβολικά και πραγματικά, σε δεσπόζουσα δύναμη, εκτοπίζοντας τις ΗΠΑ από τις άλλοτε δεδομένες ζώνες επιρροής τους. Και έρχεται και η χθεσινή εικόνα με τις ορδές των βαρβάρων να εισβάλουν στο Καπιτώλιο, γελοιοποιώντας την υπερδύναμη στα μάτια όλου του πλανήτη.

Εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια άνθρωποι βάζουν τα γέλια με τους οπαδούς του Τραμπ αλλά όχι μόνο: Μειδιούν με την αδυναμία των ΗΠΑ να προστατεύσουν την αξιοπιστία της προεδρικής εκλογής, αλλά και την ίδια τη διαδικασία ανάδειξης του προέδρου τους από το ανώτατο νομοθετικό σώμα. Χαμογελούν με τις γραφικότητες, ανησυχούν με το βάθος και την έκταση του κοινωνικού αγριανθρωπισμού και της βαθιάς καθυστέρησης, όμως σε κάθε περίπτωση καταλαβαίνουν ότι «ο βασιλιάς του πλανήτη είναι γυμνός». Όχι μόνο γυμνός, αλλά και γελοίος. Παραπέμπει στις τελευταίες μέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με όλη την αντίστοιχη παρακμή, την αλλοφροσύνη, το χάος και τη φαιδρότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η τροπή των γεγονότων δεν μπορεί να εγκυμονεί ακόμα χειρότερες εξελίξεις.

Στις ΗΠΑ είναι εμφανής η εικόνα μιας εκτεταμένης φασιστικοποίησης που θυμίζει τις μαύρες σελίδες του φασισμού και του ναζισμού. Πρόκειται για ρεύμα που τροφοδοτείται όχι μόνο από το ανοικτό φλερτ της Δεξιάς με τις ρατσιστικές ιδέες, αλλά και από τον τρόπο που πολιτεύεται το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Φαινόμενα σαν τα χθεσινά αντλούν τη βάση τους από τέτοια ρεύματα και ακόμα χειρότερο, είναι παράδειγμα που εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη.

Οι μάζες είναι στο προσκήνιο, έστω και αν ένα σεβαστό τμήμα τους ανεμίζει τη ρατσιστική σημαία της Συνομοσπονδίας. Ο διεθνής συσχετισμός δύναμης μεταβάλλεται, καθώς η ηγεμονική δύναμη του δυτικού κόσμου εμφανίζει εικόνες παρακμής. Η αναταραχή είναι μεγάλη, αλλά η κατάσταση απέχει από το να είναι θαυμάσια. Είναι περίοδος αλλαγών, είναι καιρός μεταβάσεων και ανακατατάξεων, αλλά μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί σε εποχή των τεράτων.

Γερουσιαστές κρύβονται στα έδρανα

Χθες, στο ναό της «παλιότερης Δημοκρατίας στον κόσμο» η δημοκρατία δεν ήταν πουθενά. Ούτε έξω, με τον μαινόμενο λαό της Δεξιάς που πιστεύει ότι ο Τραμπ συνομιλεί με τον Θεό, ούτε όμως μέσα, με το συνασπισμένο πλέον κατεστημένο Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών που ξεφορτώθηκε επιτέλους τον κλόουν που μετέτρεψε σε τσίρκο την Ουάσιγκτον. Η Ουάσιγκτον είναι η έδρα της δημοκρατίας που στέκεται επικεφαλής της Δύσης. Είναι το κέντρο που εξαπολύει πολέμους, οργανώνει πραξικοπήματα, αυθαιρετεί ασύστολα, προάγει τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό, διδάσκει ότι η φτώχεια είναι φυσικό φαινόμενο και η έξοδος από αυτή εναπόκειται στην ατομική ευθύνη. Αυτό συμβολίζει η Ουάσιγκτον. Δεν μπορεί λοιπόν να είναι τσίρκο. Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη των υπερασπιστών της «παλιότερης δημοκρατίας στον κόσμο».

Το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ είναι βαθύτατα διχασμένο. Ένας πρόεδρος που σήμερα εμφανίζεται πέρα από κάθε λογική, ως απόλυτη ανορθογραφία και παραλογισμός, ήταν γέννημα θρέμμα φαινομένων που εξελίσσονται επί δεκαετίες στην αμερικανική κοινωνία και όχι μόνο: Συντηρητικοποίηση, θρησκοληψία, ανορθολογισμός, κυρίως κοινωνική αλλά και πολιτική ακροδεξιά, ρατσισμός, λευκή υπεροχή, βαθύς αντικομμουνισμός, συνωμοσιολογία. Αλλά και οικονομική κρίση, κυριολεκτική διχοτόμηση ανάμεσα στις φωτισμένες αλλά πλούσιες ελίτ και στις καθυστερημένες αλλά φτωχές μάζες των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός και αυτός έφερε τον «κλόουν» Τραμπ στην εξουσία. Το να αφαιρέσουμε όλο το υπόστρωμα, να μην προβληματιζόμαστε με το φαινόμενο, και απλώς να χαχανίζουμε με τις γκροτέσκο εικόνες των εισβολέων του Καπιτωλίου, δεν είναι ιδιαίτερα σοφό.

Οπαδοί του Τραμπ συνομιλούν με τον Θεό

Μπορεί σήμερα οι Ρεπουμπλικάνοι να εγκαταλείπουν τον Τραμπ και να αναγνωρίζουν το αποτέλεσμα, ωστόσο μέχρι και χθες, ένα σεβαστό κομμάτι της alt-Right παράταξης, πάλευε και ΜΕΣΑ στο Καπιτώλιο να ακυρώσει τα αποτελέσματα της προεδρικής εκλογής. Οι ενστάσεις κατατίθενταν σωρηδόν ακόμα και μετά την αποχώρηση των εισβολέων και την αποκατάσταση της τάξης, από καθόλα θεοφοβούμενους, ευυπόληπτους οικογενειάρχες, σεβαστούς Γερουσιαστές και Αντιπροσώπους της ακροδεξιάς πτέρυγας των Ρεπουμπλικάνων. Απορρίφθηκαν μεν, έδειξαν όμως ότι ο τραμπισμός ως φαινόμενο ήρθε και παραμένει. Μπορεί ο επόμενος εκφραστής να είναι περισσότερο σοβαρός αλλά δεν θα είναι λιγότερο επικίνδυνος για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη λαϊκή βούληση.

Η ελεύθερη είσοδος των κερασφόρων στην έδρα της Γερουσίας και της Βουλής, δείχνει ότι οι ίδιοι οι μηχανισμοί του αμερικανικού κράτους είναι βαθιά διχασμένοι. Οι κατασταλτικές δυνατότητες των σύγχρονων αστικών κρατών είναι τέτοιες και τόσες που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επέτρεπαν καν στους διαδηλωτές να πατήσουν το πρώτο σκαλί. Όχι να λεηλατήσουν ανενόχλητοι το γραφείο της επικεφαλής της Βουλής, Νάνσι Πελόζι, εξερχόμενοι μάλιστα με τρόπαια.

Μπορεί σήμερα οι Δημοκρατικοί να εμφανίζονται ανακουφισμένοι και προασπιστές της δημοκρατίας και της έννομης τάξης, ωστόσο στα μάτια της μισής Αμερικής δεν είναι τίποτα άλλο από βαθύ κατεστημένο. Ένα κατεστημένο που με το ένα χέρι ανεμίζει την πολύχρωμη σημαία των δικαιωμάτων και με το άλλο χέρι ταΐζει το αδηφάγο τέρας του καπιταλισμού. Πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Το να εμφανίζεται η «ομιλούσα κεφαλή» Τζο Μπάιντεν, ο εκλεκτός του κεφαλαίου, η επιλογή του σκληρού κατεστημένου, ως «μπολσεβίκος», είναι απλώς ένδειξη του απόλυτου χάους, του ταξικού χάσματος και του τεράστιου αποπροσανατολισμού.

Οι Δημοκρατικοί πλέον ελέγχουν τα πάντα στις ΗΠΑ: Γερουσία, Βουλή των Αντιπροσώπων, Λευκό Οίκο. Τι θα υλοποιήσουν από όσα ζητά η αριστερή τους πτέρυγα; Τι θα εφαρμόσουν από τα αιτήματα του μαζικού κινήματος της βάσης τους; Τι θα γίνει με το Medicare for All; Τι θα συμβεί με τα προγράμματα οικονομικής στήριξης; Πώς θα εξελιχθεί η αστυνομική αυθαιρεσία και το κίνημα BLM; Οι απαντήσεις για ορισμένους είναι προφανείς, για ορισμένους άλλους θα χρειαστούν λίγοι μήνες ακόμα μέχρι να χρεοκοπήσουν οι αυταπάτες. Ας ευχηθούμε επίσης, η εσωτερική κρίση να μην εξαχθεί με έναν παροξυσμό επεμβάσεων, πραξικοπημάτων, πολέμων χαμηλής έντασης και καταστροφών σε όσες δυστυχείς χώρες δοκιμάζουν το παρακμιακό μεγαλείο της υπερδύναμης.

Με μπλουζάκι Άουσβιτς και λάφυρα από το γραφείο της Πελόζι

Από τη χθεσινή εικόνα (εντός και εκτός, πριν και μετά) του Καπιτωλίου, απουσιάζει και η δημοκρατία, και η γνήσια εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων. Η Αριστερά είναι εξαφανισμένη, και αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία από το «πραξικόπημα» των γραφικών οπαδών του Τραμπ. Γιατί οι όποιες εκφράσεις του ρεύματος της κοινωνικής δικαιοσύνης (οι μαύροι ακτιβιστές, η Squad, η δουλειά στη βάση κλπ), στοιχίζονται πλέον στην «υπεράσπιση» της δημοκρατίας πίσω όχι μόνο από τον Μπάιντεν, αλλά και τη συντριπτική πλέον πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ. Στοιχίζονται τόσο πολύ που καθίστανται αόρατες.

Για την Αριστερά διεθνώς, αυτό θα όφειλε να είναι το ερώτημα. Όχι νέτα σκέτα ο εξοργισμένος ακροδεξιός όχλος που εισέβαλε στο Καπιτώλιο. Γιατί απέναντι στον ακροδεξιό λαό που ζητά τη δική του «αλλαγή», δεν ορθώνεται παρά πολύ αποσπασματικά και δίχως αυτόνομη πολιτική έκφραση το λαϊκό κίνημα, το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, το κίνημα των αποκλεισμένων και περιθωριοποιημένων με τη σημαία της δικής του «αλλαγής». Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν υπάρχει παρά μόνο στα πλακάτ των ακροδεξιών της Κου Κλουξ Κλαν.

Και αυτό είναι που πραγματικά μας μελαγχολεί από τα χθεσινά γεγονότα στην καρδιά της Αμερικής.

Ο Τραμπ μάχεται τον κομμουνισμό

Πάσχος Λαζαρίδης

Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.

Η μέρα των εκλογών στις 3 Νοεμβρίου 2020 έληξε με το αποτέλεσμα να είναι καταρχήν αμφίβολο. Ο Τζο Μπάιντεν είχε σαφές προβάδισμα στην εκλεκτορικό σώμα έναντι του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά δεν είναι ακόμα σαφές εάν αυτές οι εκλογές θα καταλήξουν στα δικαστήρια όπως το 2000.

Είναι σαφές όμως, ότι το αποτέλεσμα δεν θα έπρεπε καν να είναι αμφίβολο. Ο Μπάιντεν έκανε την πανδημία εκλογικό του σλόγκαν, κατηγορώντας τον Τραμπ για την κακή διαχείριση της κρίσης και κυρίως για τους 230.000 θανάτους. Η κακή αντίδραση της διακυβέρνησης Τραμπ είχε επιπλέον ως αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων. Σε ορισμένες από τις πολιτείες που συνεχίζεται η καταμέτρηση των ψήφων έχει πρόσφατα σημειωθεί αύξηση των κρουσμάτων του κορονοϊού, ακόμα όμως, δεν έχουν εκλέξει νικητή.

Ο Τραμπ έπρεπε να είχε ηττηθεί κατά κράτος το βράδυ των εκλογών. Αλλά το Δημοκρατικό Κόμμα επέλεξε να επαναλάβει την ήττα του 2016. Ήταν σαφές ότι η στρατηγική τους, αυτή της επιλογής νεοφιλελεύθερων υποψηφίων, δεν λειτουργεί πλέον. Θα έπρεπε να απευθυνθούν σε ανθρώπους που απείχαν από τις εκλογές του 2016 εάν ήθελαν κερδίσουν. Το άνθος του Μπάρακ Ομπάμα μαράθηκε και δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν ψήφους χωρίς να καταβάλουν καμία προσπάθεια για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού…

Οι Δημοκρατικοί δεν θέλουν να μιλήσουν για τη χαμηλόμισθη εργασία, την ανασφάλεια της στέγασης, την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης και το χρέος των φοιτητικών δανείων, εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν καμία όρεξη να ψηφίσουν, επειδή τα προβλήματά τους ούτε καν έγιναν θέμα της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Οι ψηφοφόροι που χρειάζονται οι Δημοκρατικοί για να κερδίσουν επιλέγουν να μείνουν εκτός, επειδή κάποιοι τους έχουν καταστήσει αόρατους.

Αντίθετα, οι Δημοκρατικοί επιτέθηκαν εναντίον του πιο προοδευτικού υποψηφίου, του Μπέρνι Σάντερς. Ο Σάντερς επέλεξε να παίξει τον καλό στρατιώτη και συνθηκολόγησε, αλλά κανείς δεν ξεγελάστηκε. Ο ισχυρισμός του ότι η προεδρία του Μπάιντεν θα είναι η πιο προοδευτική από τις ημέρες του Φράνκλιν Ρούσβελτ ήταν προφανής ανοησία. Μόνο οι ευσεβείς πόθοι των φιλελευθέρων εντυπωσιάστηκαν και ήλπιζαν ότι το τέχνασμα θα λειτουργούσε σε εκείνους που για άλλη μια φορά περιθωριοποιήθηκαν.

Υπάρχει ένας άλλος παράγοντας εδώ. Πρόκειται για μια βαθιά ρατσιστική χώρα και το Make America Great Again (Να ξανακάνουμε την Αμερική μεγάλη) εξακολουθεί να απηχεί σε εκατομμύρια ανθρώπους. Τους αρέσει ο Τραμπ ακριβώς επειδή είναι αληθινά πιστός στη λευκή υπεροχή, τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και σε επίπεδο πολιτικών. Ο όρος λευκή υπεροχή δεν πρέπει να παρεξηγηθεί. Οι άντρες σε μεγάλα τζιπάκια που μεταφέρουν αυτόματα όπλα AR-15 είναι το κοινό πρόσωπο αυτής της αντίληψης, αλλά δεν είναι οι μόνοι οπαδοί.

Οι άνδρες με κοστούμια και γραβάτες και οι γυναίκες, οι κόρες και οι αδελφές τους είναι εξίσου πιθανό να θέλουν ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό και παρηγορούνται γνωρίζοντας ότι κάποιος που συμφωνεί μαζί τους είναι στον Λευκό Οίκο. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν δημοσιοποιούν τις απόψεις τους, επειδή οι υποστηρικτές του Τραμπ δέχονται τοσή κριτική όση και ο πρόεδρος τους. Δεν θέλουν να είναι το πρόσωπο του ρατσισμού, του φασισμού, της πατριαρχίας και της ανικανότητας. Μπορεί να μην βλέπουν καν τους εαυτούς τους ως υποστηρικτές της λευκής υπεροχής, αλλά είναι και ψηφίζουν έχοντας στο μυαλό τους τα συμφέροντα αυτά.

Οι Δημοκρατικοί θα πρέπει να σταματήσουν να ζουν σε άρνηση. Οι εικόνες παιδιών σε κλουβιά και οικογενειών που χωρίζονται στα σύνορα μπορεί να τους προκαλούν περιφρόνηση για τον Τραμπ, αλλά άλλοι άνθρωποι συμφωνούν πλήρως με αυτές τις πολιτικές και είναι ευχαριστημένοι που ο Τραμπ θέλει να κρατήσει την Αμερική όσο λευκή μπορεί.

Πριν από τέσσερα χρόνια, η υποφαινόμενη αρθρογράφος έγραφε, «Απορρίψτε τους Δημοκρατικούς για τα καλά». Πολλά από αυτά που γράφτηκαν το 2016 παραμένουν επίκαιρα. «Οι μαύροι πολιτικοί, η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή και οι οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων που δεν βοηθούν τις μάζες πρέπει να απομονωθούν. Η απόρριψη πρέπει να είναι πλήρης και η ευθύνη πρέπει να τους βαραίνει αποκλειστικά”.

Ο Τζέιμς Κλάμπερν, ο ηγέτης των μαύρων στο Κογκρέσο, παίρνει άμεσες εντολές από τον πυρήνα του Δημοκρατικού Κόμματος που έκανε σαφές ότι ο υποψήφιος του 2020 θα ήταν οποιοσδήποτε εκτός από τον Μπερνι Σάντερς. Ο Κλάμπερν και οι όμοιοί του ευθύνονται για την ήττα μας όταν ενεργούν σε συνεννόηση με ανθρώπους των οποίων τα συμφέροντα είναι διαμετρικά αντίθετα με τα δικά μας. Ο Κλάμπερν έχει λάβει περισσότερα από 1 εκατομμύρια δολάρια σε δωρεές εκστρατείας από μεγάλες φαρμακευτικές. Αυτό σημαίνει ότι οι μηχανορραφίες του δεν εξελίσσονται ποτέ προς όφελος των ανθρώπων που φέρεται να εκπροσωπεί.

Οι μαύροι θα είναι χαμένοι ακόμα και με τη διοίκηση Μπαίντεν. Το παραδέχεται και ο ίδιος όταν λέει στους πλούσιους χρηματοδότες του ότι τίποτα δεν θα άλλαζε ριζικά όταν έρθει στα πράγματα. Η δημοσιονομική λιτότητα και η εξαθλίωση που τη συνοδεύει θα είναι η ατζέντα του Μπάιντεν. Δεν θα ευημερεύσουμε γιατί έξυπνοι μαύροι θα πάρουν καλές θέσεις στην διακυβέρνηση Μπάιντεν. Χρειαζόμαστε δικαίωμα στη δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης και πρόσβαση σε τρόφιμα και στέγαση. Χρειαζόμαστε δράση κατά της αστυνομικής βίας και περικοπές στον στρατιωτικό προϋπολογισμό που καταναλώνει σχεδόν το 60% των κρατικών δαπανών.

Για άλλη μια φορά θα είμαστε οι χαμένοι, είτε ο Ντόναλντ Τραμπ είτε ο Τζο Μπάιντεν ορκιστεί στο αξίωμα του προέδρου τον Ιανουάριο. Οι δεσμοί με το Δημοκρατικό Κόμμα πρέπει να κοπούν μια για πάντα.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

Margaret Kimberley

Η Margaret Kimberley είναι συγγραφέας και βασική αρθρογράφος του Black Agenda Report από την ίδρυσή του. Ζει στη Νέα Υόρκη.