“Άλλη στρατηγική πέρα από την καραντίνα απαιτεί ενδυναμωμένες υπηρεσίες δημόσιας υγείας”, συνέντευξη του Αλέξη Μπένου.

Το antapocrisis συνομίλησε για την πανδημία του κορωνοϊού και την αντιμετώπισή της στην Ελλάδα, με τον Αλέξη Μπένο, καθηγητή Υγιεινής, Κοινωνικής Ιατρικής και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στο ΑΠΘ και διευθυντή του Κέντρου Εκπαίδευσης και Έρευνας στη Δημόσια Υγεία, την Πολιτική Υγείας και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας [ΚΕΠΥ].

Ποια είναι η γνώση που έχει ως τώρα η επιστημονική κοινότητα για τον ιό; Τελικά είναι κάτι σαν μια γρίπη;

Αν και η ομάδα των κορωναϊών είναι ήδη γνωστή από προηγούμενες – σχετικά πρόσφατες – επιδημίες η τρέχουσα πανδημία προκλήθηκε από έναν ιό που δεν γνωρίζαμε και παρακολουθούμε βήμα – βήμα τη συμπεριφορά του. Φαίνεται ότι μοιάζει αρκετά με τη γρίπη αλλά – μέχρι σήμερα – μας δείχνει ότι έχει πολύ γρηγορότερη διασπορά και προκαλεί συχνότερα βαρύτερη και ποικιλόμορφη νόσο. Δεν ξέρουμε – παρότι ελπίζουμε – αν θα δείξει ότι έχει αντίστοιχη με τη γρίπη εποχικότητα, ή αν θα μας απασχολεί με την ίδια ένταση και τους καλοκαιρινούς μήνες. Η θνησιμότητα που προκάλεσε μέχρι σήμερα – 350.000 θάνατοι – είναι ήδη συγκρίσιμη με τη γρίπη. Επειδή συχνά λέγεται ότι “δεν είναι και τίποτε, σαν τη γρίπη είναι”, ακόμη και αν αποδειχθεί ότι όντως έχει παρόμοια συμπεριφορά με τη γρίπη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι επιπτώσεις του έρχονται να προστεθούν σε αυτές της γρίπης.

Πώς εκτιμάτε το γεγονός ότι η Σουηδία έλαβε πιο ήπια μέτρα περιορισμού; Αυτό το μοντέλο θα μπορούσε να ακολουθηθεί και σε άλλες χώρες;

Η Σουηδία ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό την προσέγγιση της συλλογικής ανοσίας (“ανοσία αγέλης”) και στηρίχθηκε στο γεγονός ότι οι υπηρεσίες υγείας της βρίσκονται σε σαφώς καλύτερη ετοιμότητα σε σύγκριση με την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών. Παρόλα αυτά το γεγονός ότι σήμερα (24 Μαΐου 2020) στη Σουηδία έχουν καταγραφεί 4.125 θάνατοι και ο δείκτης θνησιμότητας είναι λίγο μικρότερος από αυτόν της Γαλλίας και ανάμεσα στους έξι υψηλότερους στον κόσμο αποδεικνύει τις θεμελιώδεις αδυναμίες αυτής της προσέγγισης. Ακόμη δεν γνωρίζουμε επαρκώς τον ιό, ούτε και το αν και τι βαθμού ανοσία προκαλεί, οπότε η προσέγγιση αυτή δεν μπορεί να τεκμηριωθεί.

Πότε θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη μας ζωή; Όταν βρεθεί φάρμακο; Εμβόλιο; Άρα θα ζούμε για μήνες ή και χρόνο με το φόβο της επανόδου της καραντίνας; Υπάρχει άλλη στρατηγική;

Ο κορωναΐός ήρθε και θα παραμείνει μαζί μας. Η έρευνα για φάρμακο και εμβόλιο δεν θα έχει γρήγορα αποτελέσματα αλλά και η διάθεσή τους θα είναι προβληματική εφόσον καθορίζεται ακόμη από τον ιδιωτικό τομέα. Οι πιθανότητες για εμφάνιση νέου κύματος της επιδημίας σε λίγες εβδομάδες ή/και το φθινόπωρο είναι όντως υπαρκτές. Η καραντίνα είναι το τελευταίο οχυρό στην προσπάθεια ελέγχου της επιδημίας και χρησιμοποιήθηκε, ειδικά στη χώρα μας, επειδή δεν υπάρχουν ούτε υπηρεσίες δημόσιας υγείας ικανές και επαρκώς στελεχωμένες για την επιδημιολογική επιτήρηση, ούτε υπηρεσίες υγείας με δυνατότητες αντιμετώπισης – μετά από συνεχή δεκαετή πολιτική λιτότητας και αποδιάρθρωσής τους – των ιδιαίτερα διογκωμένων αναγκών για υψηλά εξειδικευμένη φροντίδα υγείας.

Η άλλη στρατηγική είναι, βασιζόμενοι σε έγκυρη και έγκαιρη εκτίμηση της διασποράς του ιού στον πληθυσμό (γεωγραφική, κοινωνικοεπαγγελματική, κλπ) να σχεδιάζουμε και εφαρμόζουμε μέτρα με στόχο τον κατά περίπτωση έλεγχο της. Π.χ. αν ξέραμε ότι σε μια περιοχή ή πόλη της χώρας έχουμε μεγαλύτερη διασπορά θα μπορούσαν να εφαρμοστούν περιοριστικά μέτρα μόνο σε αυτήν και να υλοποιηθεί επιθετική και μαζική ιχνηλάτηση κρουσμάτων με αντίστοιχη καραντίνα και παρακολούθησή τους. Για να μπορέσει να υλοποιηθεί όμως αυτή η στρατηγική απαιτούνται ενδυναμωμένες υπηρεσίες δημόσιας υγείας ικανές να μπορούν να εκτιμήσουν την κατάσταση και αντίστοιχα ενδυναμωμένες υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ικανές να ανιχνεύουν και να περιθάλπτουν τα θετικά κρούσματα στην κοινότητα.

Ποια η γνώμη σου για τη διαχείριση του ανοίγματος που κάνει η κυβέρνηση; Στα σχολεία και στα καταστήματα για παράδειγμα. Για τον τουρισμό ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση;

Το πότε το που και το πως θα ανοίξουν οι κοινωνικοοικονομικές δραστηριότητες δεν μπορεί να απαντηθεί αν δεν έχουμε τα δεδομένα που είπαμε παραπάνω για την εκτίμηση της επιδημίας. Το άνοιγμα γίνεται χωρίς αυτά τα δεδομένα και κυρίως χωρίς ακόμη την ύπαρξη μηχανισμών που θα μας βοηθούσαν να εκτιμήσουμε, να ανιχνεύσουμε και να ελέγξουμε έγκαιρα ένα πιθανό νέο κύμα. Το ίδιο ισχύει και με τον τουρισμό και με το πρόβλημα πιθανής εισροής πληθυσμών σε περιοχές με υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας. Η αδυναμία μάλιστα – μέχρι σήμερα – έγκυρης διάγνωσης ανοσίας (δεν υπάρχουν έγκυρες δοκιμασίες) δεν επιτρέπει τον έλεγχο της πιθανής διασποράς του ιού από τις μετακινήσεις πληθυσμών.

Ποια είναι τα τρία πιο άμεσα μέτρα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση για να υπάρχει ένα πιο προετοιμασμένο ΕΣΥ από το φθινόπωρο;

Όπως είπαμε απαιτείται η ενίσχυση και αναμόρφωση των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός ικανός να ανιχνεύει, να γνωρίζει τη διασπορά, να προβλέπει την εξέλιξη της και να προωθεί τον έλεγχό της μέσω επιθετικής ιχνηλάτησης νέων κρουσμάτων. Απαιτείται δηλαδή ανασχεδιασμός, διορισμός μόνιμου και εξειδικευμένου προσωπικού και η ανάπτυξη δομών στην περιφέρεια. Η αναμενόμενη έλευση νέων κυμάτων της επιδημίας το φθινόπωρο και χειμώνα απαιτεί την στήριξη και αναδιοργάνωση των νοσοκομειακών υπηρεσιών του ΕΣΥ και ενδυνάμωση με διορισμό μόνιμου προσωπικού, προμήθεια τεχνολογικής υποστήριξης και μέσων ατομικής προστασίας σε όλο το σύστημα, με προτεραιότητα βέβαια τις ΜΕΘ. Τέλος απαιτείται η ενδυνάμωση με μόνιμο προσωπικό και αντίστοιχες υποδομές της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ώστε να υπάρξει η δυνατότητα άμεσης διάγνωσης και φροντίδας των ήπιων περιστατικών και υποστήριξη της παράλληλης νοσηρότητας που αμελήθηκε την περίοδο αυτή.

“Σοβαρή απειλή που δεν μπορεί να αφεθεί να εξαπλώνεται ανεμπόδιστη”, συνέντευξη του Πουλίκου Πουλικάκου

Το antapocrisis συνομίλησε με τον Πουλίκο Πουλικάκο, βιολόγο και αναπληρωτή καθηγητή Ογκολογικών Επιστημών στην Ιατρική Σχολή Μάουντ Σάιναι στη Νέα Υόρκη για την πανδημία και την αντίδραση των χωρών σε αυτήν, καθώς και τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν στις ΗΠΑ. 

Ποια είναι η γνώση που έχει ως τώρα η επιστημονική κοινότητα για τον ιό; Τελικά είναι κάτι σαν μια γρίπη;

Η σύγκριση της τωρινής πανδημίας με οποιαδήποτε άλλη “συνηθισμένη” χρονιά δεν είναι εύκολη. Επιπλέον, τα νούμερα και τα ποσοστά κρουσμάτων και νεκρών από γρίπη που αναφέρονται συχνά στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό σε προβολές και μοντέλα, όχι σε λεπτομερή ταυτοποίηση όλων των θανάτων[i]. Είναι νωρίς ακόμα καθώς η πανδημία βρίσκεται σε εξέλιξη, και καθώς τα τεστ αντισωμάτων δεν έχουν ακόμα γενικευθεί ώστε να υπάρχει έγκυρη εικόνα για το βαθμό διάδοσης του ιού στον πληθυσμό, να βγουν ασφαλή συμπεράσματα για τη θνητότητά του.

Εμπειρικά μιλώντας, η κατάρρευση του συστήματος υγείας στην Ιταλία κατέδειξε νομίζω, ότι η διάδοση του ιού SARS-CoV-2 μπορεί να προκαλέσει σε μικρό χρονικό διάστημα αριθμούς πασχόντων πολύ μεγαλύτερους ακόμα και από τη χειρότερη χρονιά γρίπης. Επιπλέον, ακόμα και σε μια σειρά χώρες όπου τα συστήματα υγείας άντεξαν, οι αριθμοί των συνολικών θανάτων είναι ήδη σημαντικά μεγαλύτεροι από τις αντίστοιχες εβδομάδες σε προηγούμενες χρονιές[ii]. Οι μεγάλες διαφορές αριθμού θανάτων μεταξύ χωρών, μπορεί βέβαια να επηρεάζεται από ιδιομορφίες στα χαρακτηριστικά των πληθυσμών, αλλά νομίζω η πλέον προφανής εξήγηση βρίσκεται στη διαφορά του αριθμού κρουσμάτων τη στιγμή που πάρθηκαν τα περιοριστικά μέτρα (στο δεκαήμερο 11-21 Μαρτίου για τον περισσότερο Δυτικό κόσμο) καθώς και στο πόσο αποτελεσματικά τα μέτρα περιόρισαν στη συνέχεια τη διάδοση του ιού και την προσβολή ευπαθών ομάδων. Συμπερασματικά, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι πρόκειται για μια σοβαρή απειλή που δεν μπορεί να αφεθεί να εξαπλώνεται ανεμπόδιστη, γι’ αυτό και όλες ανεξαιρέτως οι χώρες έχουν πάρει μέτρα για τον περιορισμό της διάδοσης του ιού. Στις αμέσως επόμενες εβδομάδες, καθώς και το τεστ αντισωμάτων θα γενικευθεί, αλλά και οι χώρες θα αρχίσουν να αίρουν μέτρα, θα μπορούν να βγουν πιο ασφαλή συμπεράσματα για τα χαρακτηριστικά αυτής της πανδημίας σε σύγκριση με προηγούμενες.

Πως κρίνεται η κυβέρνηση Τραμπ στη διαχείριση αυτής της υγειονομικής κρίσης; Σηματοδοτεί η τέτοια διαχείριση  ευκαιρία νίκης στις επερχόμενες εκλογές για τους  Δημοκρατικούς;

Οι ΗΠΑ έχουν την ιδιαιτερότητα ότι σε κρίσεις αυτού του τύπου είναι αποφασιστικός ο ρόλος των Πολιτειών, όχι μόνο της κεντρικής κυβέρνησης. Όλο το διοικητικό και πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ (όπως άλλωστε και στις περισσότερες χώρες της Δύσης) έδειξε σύγχυση και τεράστια καθυστέρηση στην οργάνωση για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Οι Πολιτείες φαίνονται σχετικά διχασμένες. Ενώ όλες εφάρμοσαν κάποιου τύπου μέτρα περιορισμού της επιδημίας, αυτές των ακτών με Δημοκρατικούς κυβερνήτες, που ήταν και οι πρώτες χρονικά με κρούσματα, πιέζουν για έμφαση στον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού. Από την άλλη, ο ίδιος ο Τραμπ και οι Πολιτείες με ρεπουμπλικανούς κυβερνήτες προκρίνουν την ανάγκη για να “ανοίξει η Αμερική”, επανεκκίνηση της Οικονομίας κλπ.

Αυτή τη στιγμή, η δημοτικότητα του Τραμπ έχει τρωθεί σοβαρά, καθώς είχε μία αλλοπρόσαλλη αντιμετώπιση στο όλο θέμα και βέβαια χρεώνεται το “αρνητικό ρεκόρ” θανάτων των ΗΠΑ αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Από την άλλη, ο Τζο Μπάιντεν, ο υποψήφιος των Δημοκρατικών είναι αδύναμος από πολλές απόψεις. Εκπροσωπεί ένα εξαιρετικά φθαρμένο κατεστημένο στους Δημοκρατικούς, αλλά και σαν πρόσωπο θα δυσκολευτεί να σταθεί απέναντι στον Τραμπ με τον έντονο προσωπικό χαρακτήρα που παίρνει εδώ η καμπάνια για τις εκλογές. Εκτιμώ ότι η εξελισσόμενη πανδημία σε συνδυασμό με την επερχόμενη οικονομική κρίση θα περάσουν από πολλές ακόμα φάσεις μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου, είναι επομένως πολύ νωρίς για προβλέψεις τέτοιου τύπου.

Εκτιμάς ότι τα μέτρα περιορισμού-καραντίνας που εφαρμόστηκαν στις περισσότερες χώρες ήταν τελικά αναγκαία;

Όπως ανέφερα και παραπάνω, κάποιου είδους μέτρα περιορισμού της διάδοσης του ιού φαίνεται ότι ήταν απόλυτα αναγκαία και κάποιο μίγμα μέτρων περιορισμού εφαρμόστηκε σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες που εμφάνισαν κρούσματα. Τα lockdown, δηλαδή τα εκτεταμένα κλεισίματα πόλεων και περιοχών είναι μία χοντροκομμένη προσέγγιση, που πετυχαίνουν τη μείωση του ρυθμού μετάδοσης του ιού για το σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα που είναι ρεαλιστικό να εφαρμοστούν. Το ότι τα περιοριστικά μέτρα πετυχαίνουν τη μείωση του ρυθμού μετάδοσης του ιού φαίνεται και από το γεγονός ότι όταν σχετικά χαλαρώνουν, όπως στη Γερμανία, παρατηρείται αύξηση του ρυθμού μετάδοσης του ιού[iii]. Είναι προφανές ότι τα γενικευμένα lockdown έχουν τεράστιες αρνητικές συνέπειες στην Οικονομία, στα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, ενώ πιθανά και να συμβάλλουν σε όξυνση ψυχικών διαταραχών ή άλλων παθήσεων.

Μέχρι τώρα, η αντιμετώπιση κάποιων ασιατικών χωρών, ας την πούμε “τύπου Ν. Κορέας” φαίνεται να φέρνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Ο στόχος εκεί δεν είναι απλά η επιβράδυνση της διάδοσης του ιού, αλλά η διαρκής επιτήρηση και ενεργή προσπάθεια για την εξάλειψή του, με εντοπισμό κρουσμάτων, ιχνηλάτηση επαφών και ατομικές καραντίνες. Αυτό επιτρέπει στις κοινωνίες να λειτουργούν σε σχετικά ομαλές συνθήκες, χωρίς τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργούν τα lockdown. Για να ακολουθηθεί αυτή η προσέγγιση προϋποθέτει προφανώς διαθεσιμότητα και γενικευμένη χρήση μοριακών και ανοσολογικών τεστ για τον ιό, προσωπικό εξοπλισμένο με μέσα ατομικής προστασίας και σχετικά μικρό και επομένως διαχειρίσιμο αριθμό κρουσμάτων. Καμία από αυτές τις προϋποθέσεις δεν πληρούνταν σε όλες τις χώρες της Δύσης όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα, επομένως, ακόμα και μετά από παλινωδίες όπως στη Μ. Βρετανία ή καθυστερήσεις όπως σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, και στη Νέα Υόρκη, κάποιου τύπου lockdown εφαρμόστηκε σχεδόν παντού. Από τις Ευρωπαϊκές χώρες, η Σουηδία εφάρμοσε την πιο χαλαρή πολιτική από άποψη μέτρων, πάρθηκαν και εκεί όμως μέτρα, έγιναν δραματικές εκκλήσεις για περιορισμό των επαφών και προς το παρόν φαίνεται να υπάρχει μια ενδιάμεση εικόνα: δεν υπήρξε ακόμα ο πολύ μεγάλος αριθμός θανάτων της νοτιοδυτικής Ευρώπης, αλλά παραμένει πολλαπλάσιος αυτού των γειτονικών Σκανδιναβικών χωρών (3225, σε σύγκριση με 219 της Νορβηγίας και 267 της Φινλανδίας).

Ένα μεγάλο ερώτημα για τις χώρες που είχαν μεγάλο αριθμό κρουσμάτων στην αρχή των lockdown και παρά την επιβράδυνση  συνεχίζουν να αυξάνουν, φαίνεται να είναι το πώς θα συνεχίσουν τώρα που υπάρχει διαθεσιμότητα μοριακών και ανοσολογικών τεστ. Θα κατευθυνθούν προς ένα επιθετικό μοντέλο εξάλειψης του ιού, ή θα προσπαθήσουν να περιορίσουν τη διάδοση του ιού σε επίπεδα διαχειρίσιμα από τα συστήματα υγείας, με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή η τοπική ή ευρύτερη ανοσία πληθυσμού θα βοηθήσει στον περαιτέρω περιορισμό της διάδοσης του ιού.

Φαίνεται πως ο ιός στις ΗΠΑ εμφάνισε ταξικό πρόσημο (φτωχοί, μετανάστες κ.α). Πως ερμηνεύεται αυτό;

Πράγματι, στα θύματα του ιού στις ΗΠΑ υπερεκπροσωπούνται αφροαμερικάνοι, λατίνοι και μετανάστες. Τα εκτεταμένα υποκείμενα νοσήματα (διαβήτης, υπέρταση κλπ), η αυξημένη έκθεσή τους στον ιό (λόγω του ότι αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της “αναγκαίας εργασίας” που συνεχίζει να εκτίθεται στον ιό παρά το lockdown), αλλά και πιθανά άγνωστοι ακόμα προδιαθεσικοί παράγοντες μπορεί να συμβάλλουν σε αυτό. Γενικότερα, ένα τριπλό αίτημα δικαιοσύνης και ισότητας είναι αναγκαίο: υπάρχει κραυγαλέα ανισότητα στην έκθεση στον κίνδυνο, ανισότητα στους περιορισμούς, ανισότητα στην επιβάρυνση από τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας. Στην περίπτωση της Νέας Υόρκης, φαίνονται ανάγλυφα και οι τρεις πλευρές. Όταν η γενική εντολή είναι να “εργαστούμε από το σπίτι”, όλες οι αναγκαίες δραστηριότητες, τόσο στο υγειονομικό σύστημα, όσο και στη διατήρηση των βασικών λειτουργιών της πόλης (αποκομιδή σκουπιδιών, τροφοδοσία, μετακινήσεις κλπ) διενεργούνται από μειονότητες και μετανάστες με αποτέλεσμα να είναι διαρκώς εκτεθειμένοι με πενιχρά μέσα προστασίας. Η ειρωνεία είναι ότι η αφρομερικάνικη κοινότητα υπόκειται στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό προστίμων για παραβίαση των μέτρων αποφυγής συγχρωτισμού[iv]. Τέλος, ενώ η ανεργία γιγαντώνεται ήδη σε πρωτοφανή επίπεδα[v], η μερίδα του λέοντος των κρατικών δαπανών για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης πηγαίνει σε δαπάνες “διάσωσης” επιχειρήσεων.

Γιατί μεγάλο μέρος της αμερικάνικης κοινωνίας αντιδρά έντονα στα μέτρα περιορισμού παρόλο που βλέπει εκατοντάδες νεκρούς καθημερινά;

Η αμερικανική κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη. Οι βίαιες αντιδράσεις στα μέτρα περιορισμού προέρχονται από τάσεις της σκληρής δεξιάς/ακροδεξιάς και, με εξαίρεση το Μίσιγκαν, εκδηλώνονται  κυρίως σε μεσοδυτικές και νότιες πολιτείες που δεν έχουν ακόμα μεγάλο αριθμό κρουσμάτων και νεκρών, αλλά και ενθαρρύνονται από τον ίδιο τον Τραμπ. Υπάρχει έτσι κι αλλιώς μία γενικότερη τάση “σκεπτικιστών” στο χώρο της Δεξιάς. Η μετριοπαθής της εκδοχή υποστηρίζει ότι η μεγάλη ζημιά στην Οικονομία δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να βαραίνει περισσότερο από τους θανάτους κάποιων μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων που είναι έτσι κι αλλιώς περίπου αναπόφευκτοι σε βάθος μηνών, αλλά ούτε είναι και υπερβολικά πολλοί (εδώ βέβαια για να καθησυχαστούν οι κατά βάση λευκοί οπαδοί των ρεπουμπλικανών βοηθάνε και τα στοιχεία για την υπερεκπροσώπηση μειονοτήτων στους νεκρούς από covid-19). Μία πιο ακραία εκδοχή, ακολουθεί τη γραμμή της δυσπιστίας και των fake news, συνορεύοντας με συνωμοσιολογικές θεωρίες που δεν είναι άγνωστες και στην Ελλάδα, όμως εδώ είναι ιδιαίτερα ενισχυμένες και τροφοδοτούνται από ισχυρά οικονομικά και επιχειρηματικά κέντρα στο χώρο των Ρεπουμπλικανών, αλλά και έμμεσα από τον ίδιο τον Τραμπ.

Πότε θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη μας ζωή; Όταν βρεθεί φάρμακο; Εμβόλιο; Άρα θα ζούμε για μήνες ή και χρόνο με το φόβο της επανόδου της καραντίνας; Υπάρχει άλλη στρατηγική;

Είναι αναμφίβολα μία περίπλοκη κατάσταση, που την κάνει ακόμα πιο πολύπλοκη η ανισομετρία μεταξύ των χωρών. Σε άλλες χώρες ο ιός βρίσκεται σε πολύ χαμηλά και ελέγξιμα επίπεδα, ενώ σε άλλες ο αριθμός των κρουσμάτων συνεχίζει να ανεβαίνει. Λογικά, ο βαθμός επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση είναι αντίστροφα ανάλογος με την έκταση της διάδοσης του ιού σε μεγάλο αριθμό χωρών. Εάν σχετικά σύντομα οι περισσότερες χώρες πετύχουν να μειώσουν τον αριθμό των κρουσμάτων σε ελέγξιμα επίπεδα και εργαστούν ενεργά για την εξάλειψη του, είναι πιθανό η ζωή να επιστρέψει σχετικά σύντομα κοντά στην προηγούμενη κατάσταση όσο αφορά το υγειονομικό κομμάτι της κρίσης. Αν αντίθετα, ο ιός συνεχίζει να εξαπλώνεται σε πολλές χώρες με τις οποίες η Ελλάδα αναπόφευκτα έρχεται σε μεγάλη επαφή (κυρίως Ευρωπαϊκές χώρες και ΗΠΑ), είναι πολύ πιθανό ο εντοπισμός νέων κρουσμάτων να οδηγεί κάθε τόσο σε λιγότερο ή περισσότερο εκτεταμένα μέτρα περιορισμού. Σε κάθε περίπτωση, για τις περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου, αν δεν υπάρξει είτε ενεργητική εξάλειψη του ιού στην πλειοψηφία των μεγάλων χωρών της Δύσης, είτε κάποια σημαντική θεραπευτική εξέλιξη που να αλλάζει τη φυσική πορεία της νόσου, η λήψη κάποιου τύπου μέτρων ως απάντηση σε ενδεχόμενη νέα έξαρση της επιδημίας θα παραμείνει σχεδόν παντού ως πιθανότητα για αρκετούς ακόμα μήνες. Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση από την πλευρά των συμφερόντων των δυνάμεων της εργασίας δεν μπορεί να προσχωρήσει σε κατά βάθος νεοφιλελεύθερες λογικές αποδοχής ως “αναπόφευκτων” των μαζικών θανάτων των κοινωνικά και φυσικά αδύναμων και ευάλωτων κάθε κοινωνίας, ούτε ακόμα περισσότερο να φλερτάρει με συνωμοσιολογικές λογικές “τεχνητής κρίσης” κλπ. Χρειάζεται να διεκδικηθεί ηγεμονία για μια δίκαιη αντιμετώπιση τόσο της υγειονομικής και όσο της οικονομικής κρίσης, με σεβασμό στις ατομικές ελευθερίες και τα λαϊκά δικαιώματα.

[i] https://blogs.scientificamerican.com/observations/comparing-covid-19-deaths-to-flu-deaths-is-like-comparing-apples-to-oranges/

[ii] https://www.nytimes.com/interactive/2020/04/21/world/coronavirus-missing-deaths.html

[iii] https://www.bbc.com/news/world-europe-52604676

[iv] https://www.nytimes.com/2020/05/07/nyregion/nypd-social-distancing-race-coronavirus.html

[v] https://abcnews.go.com/Business/us-economy-lost-205-million-jobs-april-unemployment/story?id=70558779

δημοτική

Ένας Δήμος για όλους

Δημοτική κίνηση Δήμου Συκεών-Νεάπολης “Η ΠΟΛΗ ΑΛΛΙΩΣ” – Ποιοι είμαστε

Μέτρα κοινωνικής πολιτικής

Είναι γνωστό ότι η κατάσταση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ο ‘’Καλλικράτης’’ αρχικά και ο ’’Κλεισθένης’’ στην συνέχεια με την ενσωμάτωση των μνημονίων απομάκρυναν τους πολίτες από την ενεργή συμμετοχή και μετέτρεψαν τους Δήμους σε εργαλείο εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι αντισυνταγματικές περικοπές των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων (ΚΑΠ) νομιμοποιήθηκαν στερώντας από την τοπική αυτοδιοίκηση τεράστια έσοδα( 26 δις ευρώ θα φθάσουν οι παρακρατηθέντες φόροι από το 2010 μέχρι το 2022 σύμφωνα με στοιχεία της ΚΕΔΕ). Αυτός ο οικονομικός στραγγαλισμός πρόθυμα χρησιμοποιήθηκε από πολλές δημοτικές αρχές για την επέκταση της λογικής της “επιχειρηματικότητας” και την διασύνδεση των δημοτικών αρχών με ιδιωτικά συμφέροντα, στα οποία παραχωρούνται βασικές λειτουργίες ,όπως η διαχείριση απορριμμάτων, και οι κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες.

Είναι επίσης γνωστό ότι οι επιπτώσεις της πολύπλευρης κρίσης είναι εμφανείς και αφορούν όλο και περισσότερους συμπολίτες μας .Τα φαινόμενα της φτωχοποίησης και περιθωριοποίησης εντείνονται και τα αστικά κέντρα αποτελούν κατεξοχήν το πεδίο εμφάνισης νέων φαινομένων αποκλεισμού. Χιλιάδες συμπολίτες μας στερούνται τα στοιχειώδη: εργασία, στέγη, τροφή, ρεύμα, ιατρική περίθαλψη. Μέσα σε αυτό το τοπίο με βασικό γνώρισμα την ανασφάλεια και την ανεργία η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορείκαι πρέπει να εφαρμόσει ενεργητικές πολιτικές που θα υπερασπίζονται και θα υπηρετούν τις ανάγκες και τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Ως ΠΟΛΗ ΑΛΛΙΩΣ θεωρούμε ότι συγκεκριμένα μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση είναι:

  • Η δραστική μείωση των ανταποδοτικών τελών και του δημοτικού φόρου, ώστε να ελαφρυνθούν οι λαϊκές κατοικίες και να απαλλαγούν από αυτά οι άνεργοι/ες και όσοι ζουν στο όριο της φτώχειας. Στόχο βέβαια, αποτελεί η σταδιακή κατάργησή τους, προκειμένου να μην πληρώνουν διπλά και τριπλά οι πολίτες για τις ίδιες υπηρεσίες.
  • Η διασφάλιση του δικαιώματος σίτισης και στέγασης για όλους τους συμπολίτες μας με επιστράτευση όσων δημοτικών πόρων απαιτούνται και η επανασύνδεση του κομμένου ρεύματος σε κάθε λαϊκή κατοικία με την βοήθεια του Δήμου.
  • Η κατάργηση ηλεκτρονικών κατασχέσεων μισθών και περιουσίας μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων για χρέη σε δήμους.
  • Η κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας, η προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον Δήμο, η παύση των απολύσεων και οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις κενές θέσεις του Δήμου.
  • Η κατάργηση των τροφείων , η ένταξη όλων των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς και η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή σε δημόσια νηπιαγωγεία για όλα τα νήπια και προνήπια.
  • Η υποστήριξη και ενίσχυση των ΚΑΠΗ ως χώρων ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
  • Η ενίσχυση και υποστήριξη του μαζικού- ερασιτεχνικού αθλητισμού.
  • Η ελεύθερη πρόσβαση των ανέργων στους χώρους αθλητισμού και στα δημοτικά γυμναστήρια.
  • Η υποστήριξη του πολιτισμού ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως εμπορεύσιμου προϊόντος με την ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Η αξιοποίηση χώρων πολιτισμού (Πολιτιστική Γειτονιά) για συνδιοργάνωση εκδηλώσεων – φεστιβάλ με καλλιτεχνικές ομάδες, η παραχώρηση χώρων για στέγαση καλλιτεχνικών ομάδων, η δημιουργία κινηματογραφικής λέσχης, η ελεύθερη πρόσβαση σε θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές ή άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις για μαθητές|τριες, φοιτητές|τριες, χαμηλόμισθους και άνεργους πρέπει να αποτελούν το αντίβαρο στις υψηλού κόστους εκδηλώσεις βιτρίνας και να καθιστούν τον πολιτισμό καθιστούν καθημερινότητα και όχι είδος πολυτελείας.
  • Η παροχή δωρεάν υπηρεσιών πρωτοβάθμιας υγείας στα δημοτικά ιατρεία και η παράλληλη κινητοποίηση για την υπεράσπιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Συγκεκριμένα ο Δήμος πρέπει να ενεργοποιεί τους πολίτες και να είναι αμέριστος συμπαραστάτης σε κάθε προσπάθεια διεκδίκησης δωρεάν, αποκλειστικά δημόσιας κα ποιοτικής περίθαλψης για όλους τους πολίτες.
  • Η υποστήριξη και διεύρυνση των σημερινών δομών αλληλεγγύης(κοινωνικών παντοπωλείων, κοινωνικών φαρμακείων, δημοτικών ιατρείων).Υπ αυτήν την έννοια ο Δήμος πρέπει να αποτελεί μοχλό οργάνωσης τέτοιων δομών, όχι όμως στην λογική της φιλανθρωπίας και της πελατειακής σχέσης ,αλλά στην λογική της συνδιαμόρφωσης ,της συνεργασίας και της αυτοδιαχείρισης τους. Μόνο με αυτόν τον τρόπο περιορίζεται η ανάθεση, καλλιεργείται η αυτενέργεια και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια νέα συλλογική συνείδηση και συλλογική διεκδικητική δράση
  • Η υποστήριξη και προώθηση συνεργατικών θεσμών αλληλέγγυας οικονομίας.
  • Η διεκδίκηση ενός δημόσιου φορέα για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με πυκνά δρομολόγια, σύγχρονα οχήματα και δωρεάν μετακίνηση χαμηλόμισθων εργαζομένων, άνεργων, φοιτητών\σπουδαστών και μαθητών.
  • Η δημιουργία και λειτουργία δομών φιλοξενίας και υποστήριξης προσφύγων, οι οποίες θα είναι ενταγμένες στην κοινωνική και πολιτική ζωή, ανοιχτές στην κοινωνία και θα προσφέρουν στέγη και δυνατότητα για εργασία.

Ως ΠΟΛΗ ΑΛΛΙΩΣ πιστεύουμε ότι

Πέρα από τα παραπάνω μέτρα που μπορεί να εφαρμόσει ο Δήμος, χρειάζεται ένας ριζικός αναπροσανατολισμός του ρόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε σχέση με την κεντρική εξουσία και την κοινωνία από την άλλη. Από ένα μοντέλο «φερέφωνου» της κυβέρνησης ή προσχηματικής διαμαρτυρίας πρέπει να περάσουμε σε έναν δήμο που θα συγκρουστεί με τις κυρίαρχες πολιτικές της λιτότητας, των μνημονίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έναν Δήμο που θα υπερασπίζεται τους “πολλούς” και θα συνδιαμορφώνει μαζί τους ένα πολιτικό πρόγραμμα αλλαγών και ρήξεων. Που θα υπερασπίζεται την μόνιμη εργασία, τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, του πολιτισμού ,του αθλητισμού και δεν θα παγιδεύεται στο πλαίσιο της μνημονιακής νομιμότητας. Που θα συμβάλλει στην συγκρότηση ενός ισχυρού κινήματος σε τοπικό επίπεδο και δεν θα περιοριστεί σε μια πολιτική διαχείρισης του συστήματος αλλά θα προχωρήσει στην ρήξη με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές που αποσκοπούν στην υφαρπαγή των κοινωνικών αγαθών.

Πηγή: https://ipolialliws.home.blog

χαλάνδρι

Συνέντευξη με τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο της Πρωτοβουλίας Πολιτών ”Χαλάνδρι Ενάντια”, Θεόδωρο Αλεξίου

Ερ: Πως και γιατί δημιουργήθηκε η “Πρωτοβουλία Πολιτών Ενάντια”;

Aπ: Η Πρωτοβουλία Πολιτών «Χαλάνδρι Ενάντια» (Ενότητα- Αντίσταση- Αλληλεγγύη) συγκροτήθηκε έπειτα από την αποχώρηση σημαντικού τμήματος της Διοικούσας παράταξης «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου», σε διαφωνία με την διαχειριστική πορεία που είχε πάρει και την φίμωση οποιασδήποτε αντίθετης φωνής. Δημότες διαφορετικών πολιτικών τάσεων και κοινωνικών χώρων ενώσαμε τις δυνάμεις μας και διεκδικούμε να διαμορφωθεί η πόλη μας, σύμφωνα με τις ανάγκες των δημοτών και κατοίκων της που είναι για μας «πάνω από τα κέρδη τους». Συγκροτήσαμε την Πρωτοβουλία Πολιτών «Χαλάνδρι Ενάντια», ένα δημοτικό σχήμα με ενωτική φυσιογνωμία, χωρίς κομματικές ποδηγετήσεις.

Στο σχήμα συμμετέχουν δυνάμεις από το χώρο της ΛΑΕ, της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (ΣΕΚ, αγωνιστές/ριες που αναφέρονται στην Μετάβαση), καθώς και πολλοί ανένταχτοι/ες που είτε αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε αναφέρονται στη ριζοσπαστική/ αντικαπιταλιστική αριστερά και στον ελευθεριακό χώρο. Στηριζόμαστε πάνω στις γερές βάσεις της πολύπλευρης εμπειρίας και των αγώνων που δόθηκαν από τα μέλη της πρωτοβουλίας μας που αποχώρησαν από την «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου», στην ενεργητική συμβολή και άλλων πολιτών έξω από αυτήν και στην ελπιδοφόρα συμμετοχή πολλών νέων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια. Συμμετέχοντας στους αγώνες της πόλης, επιδιώκουμε το «Χαλάνδρι Εν.Αντι.Α» να γίνει το μάτι, το αυτί και η φωνή των πολιτών. Στο Δημοτικό Συμβούλιο θα επιχειρήσουμε να ασκήσουμε ριζική, προγραμματική αντιπολίτευση μεταφέροντας τις ανάγκες, τα αιτήματα και τις προτάσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Eρ: Ποιος είναι ο απολογισμός και η κριτική σας για την απερχόμενη δημοτική αρχή και τον δήμαρχο Σίμο Ρούσσο;

Απ: Η Διοίκηση Ρούσσου με την εκλογή της ευαγγελιζόταν μεγάλους στόχους: – Τον πολλαπλασιασμό των ελεύθερων χώρων και των χώρων πρασίνου – Τον περιορισμό των εμπορικών χρήσεων και της εστίασης στο Κέντρο της πόλης και την απόδοση του στους πολίτες – Την άμεση συμμετοχή των πολιτών στην λήψη των αποφάσεων («η πόλη στους πολίτες») – Την κατάργηση της δημοτικής επιχείρησης «Φλύα Α.Ε.» – Τη σύγκρουση με τις μνημονιακές πολιτικές και τις κυβερνήσεις που τις εφαρμόζουν. Τι από όλα αυτά έγιναν;

Παραχωρήθηκε για 40 χρόνια από το Υπουργείο Οικονομικών ο ελεύθερος χώρος του Νομισματοκοπείου, χωρίς να έχει αποδοθεί ακόμα στους πολίτες. Τα μόνα έργα που έγιναν για την δημιουργία ελεύθερων χώρων είναι οι πλατείες στο Πάτημα -ημιτελείς ακόμα- και πέραν αυτών ελάχιστα, κυρίως περιφράξεις και ‘ασφαλής’ διαμόρφωση παιδικών χαρών (δηλ. εξαφάνιση του χώματος κάτω από πλαστικά δάπεδα).

Οι εμπορικές χρήσεις και τα καταστήματα εστίασης στο Κέντρο διατηρούνται, όπως και η λειτουργία του σαν υπερτοπικό κέντρο.

Λαϊκές Συνελεύσεις δεν λειτούργησαν. Έγινε μόνο σε μία γειτονιά συνέλευση για συμμετοχικό προϋπολογισμό και οι αποφάσεις της (διαμόρφωση παραρεμάτιας στον Συνοικισμό) έχουν μείνει κενό γράμμα.

Όχι μόνο δεν κατάργησε την «Φλύα Α.Ε.», αλλά συνέχισε τη λειτουργία της ως εταιρείας εκμετάλλευσης ακινήτων του δήμου χωρίς δημόσιο έλεγχο και την καταβολή υπέρογκων κονδυλίων για έξοδα διοίκησης (αμοιβές μελών του δ.σ. της).

Συντελέστηκε πλήρης σύμπλευση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και με τις μνημονιακές της πολιτικές.

Όχι μόνον δεν προσέφυγε στην πλατειά δημοκρατίας που επαγγελόταν αλλά και εκδήλωσε πολλά κρούσματα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Σ’ αυτήν την παραβίαση της δημοκρατίας μέσα στην παράταξη, στο ΔΣ και προς τους εργαζόμενους, πρωτοστάτησε ο ίδιος ο δήμαρχος. Για αυτό και καταδικάσθηκε με ψήφισμα από το Δημοτικό Συμβούλιο.

Σε συνέπεια με αυτήν την κατεύθυνση ήταν και η επιβολή ανάλογων εργασιακών σχέσεων μέσα στον Δήμο, με αιχμή τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, όπου επέβαλε καθεστώς υπερεντατικής δουλειάς, παραβίασης των προδιαγραφών ασφαλείας, και εργοδοτική τρομοκρατία.

Στον τομέα της παιδείας η πολιτική του Δήμου χαρακτηρίστηκε από την αδράνεια απέναντι στην πολιτική της εγκατάλειψης από το κράτος και τη φοβία απέναντι στις συλλογικές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις.

Ο παραδοσιακός αστικός πολιτικαντισμός είναι άλλο ένα στοιχείο που ανάδειξε η πενταετία που πέρασε και που οι εκδηλώσεις του πυκνώνουν όσο πλησιάζουν οι εκλογές.

Οι θεμελιώδεις αρχές που συγκρότησαν σε μια πορεία 30 χρόνων το πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα αντίστασης στην πόλη έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων. Η παράταξη που διοικεί τον Δήμο δεν έχει απλώς χάσει κάθε επαφή με οποιαδήποτε πρακτική αντίστασης, έχει πλέον μετατραπεί σε μια βαθειά συστημική, διαχειριστική, δημαρχοκεντρική παράταξη, ακολουθώντας πορεία ανάλογη με εκείνη των πατρώνων της στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Ερ: Διαχείριση εξουσίας και αριστερή δημοτική αρχή είναι, στις σημερινές συνθήκες, κατ’ ανάγκη αντίθετες έννοιες;

Στις σημερινές συνθήκες – με δεδομένη την κινηματική άμπωτη, την επικράτηση της λογικής της ανάθεσης, του «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», τη βαθειά αίσθηση ήττας και απογοήτευσης των λαϊκών στρωμάτων- δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι όροι, όπως υπήρξαν για κάποια σχήματα το 2014. Όμως η συζήτηση αυτή είναι κρίσιμη .Το ζήτημα της σχέσης τοπικών κινημάτων και ΟΤΑ καθίσταται κομβικό. Δεν μπορούμε να επιδιώκουμε απλά την κατάληψη της δημοτικής εξουσίας – όπως κατ’ αναλογία της κυβερνητικής- με κοινοβουλευτικούς όρους μόνο. Η πρόσφατη εμπειρία ειδικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και αντίστοιχων δημοτικών αρχών είναι διδακτική ως προς αυτό και πρέπει να προβληματίσει τηρουμένων των αναλογιών και για την αυτοδιοίκηση.

Καθώς μάλιστα, σύμφωνα με τον «Καλλικράτη» και  τον «Κλεισθένη», πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζει  το Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας των ΟΤΑ, με το παρόν θεσμικό πλαίσιο τα όρια αυτονόμησης ή σύγκρουσης με την κεντρική εξουσία είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Έτσι, σχήματα όπως το δικό μας μπορούν και πρέπει να κινούνται σε κατεύθυνση κινηματικής και προγραμματικής αντιπολίτευσης απέναντι στην πολιτική της Ε.Ε. και του κράτους στην Τ.Α. Να παρεμβαίνουν σε τοπικό επίπεδο για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων και του περιβάλλοντος ενάντια στην υφαρπαγή τους από το κεφάλαιο, να ανασυγκροτούν με την δράση τους τον δημόσιο χώρο ενάντια στον κατακερματισμό και την εξατομίκευση της μητρόπολης.

Οφείλουμε να αναζητούμε ένα ριζοσπαστικό σχέδιο ρήξεων και ανατροπών στο υπάρχον θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο, παραμένοντας ταυτόχρονα στο πεδίο της πολιτικής. Πρέπει να επιδιώκουμε διαρκώς την οργανική σχέση των τοπικών σχημάτων-παρατάξεων με οργανωμένες συλλογικότητες της γειτονιάς (λαϊκές συνελεύσεις, τοπικά σωματεία εργαζομένων, επιτροπές κατοίκων, σύλλογοι, συνεταιρισμοί, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης κλπ.), το συντονισμό αλλά και την πρόκληση λαϊκών κινητοποιήσεων.

Στην προσπάθεια αναζήτησης ενός άλλου προτύπου δημοτικής διακυβέρνησης -σε αντίθεση με τις μνημονιακές πολιτικές και τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που τις εφαρμόζουν και το αστικό αυταρχικό και γραφειοκρατικό στερεότυπο, απαιτείται  κινητοποίηση του ίδιου του κόσμου των γειτονιών, βαθειά δημοκρατία με αποφασιστικού χαρακτήρα λαϊκές συνελεύσεις, δημοκρατία στα δημοτικά όργανα και τους χώρους δουλειάς αλλά και διαδημοτικός κινηματικός και πολιτικός συντονισμός των αριστερών ριζοσπαστικών δημοτικών και περιφερειακών κινήσεων, με όσο το δυνατόν πιο ενιαία κατεύθυνση για τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν συνολικά (οικονομικά, απορρίμματα, 5μηνα, δημόσιος χώρος, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.).

Ερ: Η αντισυστημική αριστερά βρίσκεται σε μια άσχημη κατάσταση. Μπορεί να βοηθήσει η δουλειά στη γειτονιά σε κινήσεις ανασυγκρότησης και αν ναι πως; 

Απ: Η ενωτική δράση (στα παραπάνω πλαίσια) μπορεί να συγκροτεί μορφές συσπείρωσης της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς, λειτουργώντας παραδειγματικά για την προοπτική ανασυγκρότησής της σε προγραμματική βάση, αντί της ατέρμονης αναζήτησης ιδεολογικών συμφωνιών. Επιπλέον η κινηματική δράση μπορεί να ανασυγκροτήσει δεσμούς της αριστεράς με τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, μέσα από την εκπροσώπηση των ταξικών τους συμφερόντων, υπερβαίνοντας παράλληλα την λαϊκή απογοήτευση από την ανατροπή του «ΟΧΙ». Ο συντονισμός των ριζοσπαστικών τοπικών σχημάτων μπορεί να συμβάλλει σημαντικά για την χάραξη ενός κινηματικού σχεδίου για τα τοπικά προβλήματα, προωθώντας παράλληλα την ενιαιομετωπική λογική και μετατρέποντας τα τοπικά μέτωπα σε παράγοντα αστάθειας για την οποιαδήποτε κυβέρνηση.

 

Κ. Παπαδόπουλος - Κόντρα στο Ρεύμα

Συνέντευξη με τον επικεφαλής της δημοτικής κίνησης Νίκαιας – Ρέντη “Κόντρα στο Ρεύμα”, Κ. Παπαδόπουλο

Ερ: Το Κόντρα στο Ρεύμα έχει πολλά χρόνια παρουσίας στη Νίκαια. Ωστόσο έχετε απέναντι σας έναν δήμαρχο με μεγάλη επιρροή και με αναφορές στην Αριστερά. Ποιοι οι στόχοι σας στις 26 Μάιου;

Απ: Όπως ακριβώς το αναφέρετε. Ο νυν δήμαρχος Γιώργος Ιωακειμίδης έχει μείνει μόνο με τις αναφορές σε κάποια Αριστερά. Και μάλιστα σε αυτή την Αριστερά που πρόδωσε το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού και ακολούθησε τον δρόμο των μνημονίων και της κοινωνικής κατρακύλας. Ο Γιώργος Ιωακειμίδης εξακολουθεί να αρνείται τη δημόσια στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλα αυτά στο ψηφοδέλτιο του έχει πετύχει κάτι μοναδικό. Συγκρότησε τη δική του πεντακομματική «μνημονιακή Βουλή». Στηρίζεται από ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ-ΚΙΝΑΛ-Ποτάμι και ΑΝΕΛ. Είναι όντως δύσκολο να αντιπαρατεθείς απέναντι σε μια τέτοια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, όμως η 10ετή μας παρουσία στη γειτονιά της Νίκαιας και του Ρέντη έρχεται να υπερασπίσει μονάχα τα λαϊκά συμφέροντα, τις άμεσες λαϊκές διεκδικήσεις και τις ανάγκες των πολλών απέναντι σε μια διοίκηση που όλη της η πορεία έχει δείξει ότι είναι πάντα πρόθυμη να εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με μια ευρεία πολιτική γεωμετρία αλλά και με τον επικοινωνιακό μανδύα της «ανασυγκρότησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Για το «Κόντρα στο Ρεύμα» ο στόχος στις εκλογές της 26ης Μάη είναι ένας και μοναδικός.  Να μπει ένα τέλος στο χαλιφάτο του Ιωακειμίδη, να ξηλωθεί όλο το χρεοκοπημένο και παρηκμασμένο πολιτικό προσωπικό που τον στηρίζει. Να αποτυπωθεί στη κάλπη ένα μαζικό λαϊκό ανατρεπτικό ρεύμα με κέντρο τα δικαιώματα της πληττόμενης λαϊκής πλειοψηφίας της Νίκαιας και του Ρέντη. Σε αυτές τις εκλογές κάθε ψήφος στον Ιωακειμίδη είναι είναι μια ακόμα αγκαλιά στα μνημόνια, στην εγκατάλειψη της πόλης μας, στην επέλαση των επιχειρηματικών ελίτ στη πόλη μας, στη μετατροπή της πόλης μας από μια φιλική, φιλόξενη και όμορφη λαϊκή γειτονιά σε ένα πείραμα μιας καταστροφικής βιομηχανοποίησης  όπως ακριβώς την οραματίζονται οι μεγάλες ελίτ. Ψήφος στο» Κόντρα στο Ρεύμα» είναι ψήφος αντίστασης, ψήφος ανατροπής, ψήφος που επιτέλους θα δώσει την ευκαιρία στους πολίτες να δοκιμάσουν ένα διαφορετικό αντιπαράδειγμα για τον τόπο μας.

Ερ: Η Νίκαια είναι μια φτωχογειτονιά. Ποια είναι η κριτική σας στον κ. Ιωακειμίδη πιο συγκεκριμένα; Τι θα έπρεπε να κάνει και δεν το έκανε για τη φτώχεια, την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, το κράτος πρόνοιας.

Απ: Αν κάνατε μια αντίστοιχη ερώτηση στον κ. Ιωακειμίδη και αναφέρατε την Νίκαια ως φτωχογειτονιά θα σας έλεγε σίγουρα ότι φετιχοποιείτε τη φτώχεια για να κάνετε πολιτική και ότι η πόλη μας μέσα στα χρόνια της διοίκησης του έχει μετατραπεί σε μια ανεπτυγμένη σύγχρονη πόλη-πρότυπο. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική όσο και αν προσπαθεί ο κ. Ιωακειμίδης και το επικοινωνιακό του επιτελείο να μας τη παρουσιάσουν διαφορετικά. Η Νίκαια μέσα στη περίοδο των μνημονίων παρέμεινε μια πόλη-πειραματόζωο για τις μνημονιακές πολιτικές. Η διοίκηση Ιωακειμίδη αποφάσισε πριν μια 4ετία την αύξηση των δημοτικών τελών, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκποίηση της δημοτικής περιουσίας και στη μετατροπή του Δήμου μας σε ένα μεγάλο εισπρακτικό μηχανισμό. Δεν έκανε τίποτα για να αποτραπούν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, δεν πήρε καμία θέση για την επίθεση στο λαϊκό εισόδημα και τη λαϊκή περιουσία. Με τη λογική του υπερκομματικού «εθνάρχη» του Δήμου έχει κατορθώσει να διαμορφώσει μια ψευδή δημόσια εικόνα που τον βοηθάει να χτίσει την πολιτική του καριέρα. Η πραγματικότητα όμως στις γειτονιές της Νίκαιας και του Ρέντη είναι εντελώς διαφορετική.  Φτώχεια, εγκατάλειψη, μια πόλη χωρίς ζωντανό κέντρο, μια πόλη με απονεκρωμένη εμπορική δραστηριότητα, μια πόλη στην οποία η νεολαία της είναι καταδικασμένη να «μεταδημοτεύσει»  για να ψυχαγωγηθεί, να διασκεδάσει. Μια πόλη που ακόμα και οι δημόσιες υπηρεσίες της έχουν φύγει από το ιστορικό Κέντρο και έχουν εξοβελιστεί σε δυσπρόσιτες γειτονιές. Μια πόλη που δεν έχει δημοτική συγκοινωνία που να συνδέει τις γειτονιές της. Μια πόλη εγκλωβισμένη. Ο κ. Ιωακειμίδης ήρθε με τις καλύτερες ευλογίες ως πετυχημένος  Δήμαρχος του Αγ. Ιωάννη-Ρέντη σε έναν αναδιαμορφωμένο Δήμο για να ενώσει τις γειτονιές μας. Αυτό που κατάφερε είναι να μεγαλώσει την απόσταση, να δημιουργήσει δυο γειτονιές «ξένες» μέσα σε μια ζώνη λίγων χιλιομέτρων. Παράλληλα το κοινωνικό «δίχτυ προστασίας» του κ. Ιωακειμίδη είναι μια φωτοβολίδα κοινωνικών εγχειρημάτων με ελάχιστη ως μηδενική γείωση στα πληττόμενα στρώματα της Κοκκινιάς και του Ρέντη που κυρίαρχο στόχο έχουν την ικανοποίηση των συμφερόντων των μεγάλων, τοπικών και μη, επιχειρηματιών. Το υπνωτήριο αστέγων στη Νίκαια με την αρωγό βοήθεια γνωστής ΜΚΟ και τη χρηματοδότηση κύκλων γνωστής επιχειρηματικής ελίτ είναι το πιο χαρακτηριστικό. Η υποβάθμιση δομών κοινωνικής πρόνοιας που ξεπήδησαν το καιρό της κρίσης μέσα από το τεράστιο λαϊκό ποτάμι αλληλεγγύης αλλά και ο τρόπος με τον οποίο βοήθησε και επέτρεψε να αναπτυχθεί η ακροδεξιά ρητορεία και η γιγάντωση της Χ.Α στη γειτονιά μας είναι πολιτικές επιλογές που κρίθηκαν και επιμένουμε ότι πρέπει να κριθούν αυστηρά και στη κάλπη. Ο λαός της Κοκκινιάς και του Ρέντη πρέπει να του γυρίσει τη πλάτη, οφείλει να δώσει μια νέα πνοή στο Δήμο!

Ερ: Στο ΚΚΕ και στη Λαική Συσπείρωση απευθυνθήκατε; Ζητήσατε τη συνεργασία μαζί του; Τι απαντήσεις παίρνετε;

Απ: To “Κόντρα στο Ρεύμα» από τις αρχές του 2019 ήδη είχε καταθέσει πρόταση για τη συγκρότηση ενός μαζικού ενωτικού αριστερού ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού πόλου στη Νίκαια και τον Ρέντη. Αυτή την επιλογή δε τη πήραμε γιατί θέλαμε να ικανοποιήσουμε τις μετωπικές μας φαντασιώσεις ή γιατί θέλαμε να διεκδικήσουμε τα «πρωτεία της ενότητας». Εκτιμήσαμε ότι  είναι η αναγκαία πολιτική πρωτοβουλία που πρέπει να πάρουν οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που δεν συνθηκολόγησαν μέσα και έξω από τη Βουλή, προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή τη φλόγα των κινηματικών αντιστάσεων στις γειτονιές. Αλλά παράλληλα ιεραρχήσαμε μια τέτοια πολιτική πρωτοβουλία γιατί θεωρούμε πως στη ταξική Κοκκινιά και στον εργατικό Ρέντη η ανάγκη ενός πλατιού λαϊκού ριζοσπαστικού μετώπου ενάντια στο τερατούργημα της διοίκησης Ιωακειμίδη είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Πρέπει η Αριστερά να βάλει φρένο στις μνημονιακές συμμαχίες. Πρέπει η Αριστερά να ορθώσει το ανάστημα της σε κάθε γειτονιά και αυτό δε θέλουμε να το χαρίσουμε πουθενά. Το ΚΚΕ, η Λαϊκή Συσπείρωση σε Νίκαια και Ρέντη αλλά και η «Ανταρσία στη Κοκκινιά» ήταν οι πρώτες πολιτικές δυνάμεις που απευνθήκαμε για μια μετωπική συμπόρευση με δημόσιο, ανοικτό και συντροφικό τρόπο με ανοικτούς ορίζοντες συνδιαμόρφωσης ενός σύγχρονου αριστερού προγραμματικού πλαισίου από το μηδέν για τη Νίκαια και τον Ρέντη. Το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι ένα και το λέμε ακόμα και μεταξύ μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Πολλοί μας αγαπάνε, λίγοι μας παντρεύονται». Οι απαντήσεις ήταν αρνητικές παρά τη καλή διάθεση για συνεργασία σε κινηματικό επίπεδο ή και στο δημοτικό συμβούλιο όπου κριθεί αναγκαίο. Συνεργασία όμως η οποία ιδιαίτερα με τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και με τους συναγωνιστές του ΚΚΕ έχουμε κατακτήσει εντός του δημοτικού συμβουλίου παρά τις διαφορετικές εκτιμήσεις κατά καιρούς. Το ζωντανό πολιτικό διακύβευμα της ενότητας της Αριστεράς που έμεινε ζωντανή μέσα στα συντρίμμια της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ και του περίφημου ΤΙΝΑ είναι για μας ένας από τους σημαντικότερους στόχους και δεν θα τον εγκαταλείψουμε ούτε μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Βασικό κριτήριο και αφετηρία για μας είναι ότι για να πάμε όλοι μας μπροστά πρέπει να αναγνωρίσουμε τα μεγάλα μας λάθη και να κατανοήσουμε τις καινούργιες ανάγκες αλλά και τα καινούργια καθήκοντα που έχουν ανακύψει.

Ερ: Μετά τη μνημονιακή υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε αρκετούς δημάρχους που είχαν αναφορά στην Αριστερά και τη λαική διεκδίκηση να μη διαχωρίζονται. Ποια είναι η γνώμη σας; Σε μια δυσκολη περίοδο για τις αριστερές ιδέες και πρακτικές πως μπορεί η δράση στη Τ.Α να βοηθήσει στην ανασυγκρότηση της Αριστεράς.

Απ: To “Kόντρα στο Ρεύμα» πήρε εξ αρχής τη γενναία πολιτική επιλογή να διαχωριστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τη μνημονιακή στροφή. Και λέω γενναία γιατί στοίχισε σε οργανωτική συγκρότηση ακόμα και σε πολιτική εμβέλεια στη πόλη. Ήταν και είναι όμως μια πολιτική επιλογή για την οποία είμαστε περήφανοι. Δε θέλαμε και δε θέλουμε να ξεριζώσουμε ανθρώπους. Θέλαμε όμως να ξεριζώσουμε τις πολιτικές επιλογές που πρόδωσαν τον ελληνικό λαό, και έκαναν κουρελόχαρτο τις ιδέες, τις αξίες και την ιστορική κληρονομιά της Αριστεράς. Οι δήμαρχοι που πλέον εν έτει 2019 με τις πολιτικές εκλογές να βρίσκονται μπροστά μας, παραμένουν στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ διάλεξαν στρατόπεδα. Διάλεξαν τη μνημονιακή υποταγή  και το μονόδρομο της αστικής διαχείρισης. Για μας η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί φάρο αντίστασης και μια μεγάλη ελπίδα για την Αριστερά. Δε μπορώ να σου απαντήσω αν και σε ποιο βαθμό μια αριστερή ανατρεπτική πρόταση μπορεί να κατακτήσει έναν Δήμο με όρους συντριβής του κράτους και των μηχανισμών τους. Είναι  μια ερώτηση που θα την απαντήσει η ζωή και τα διάφορα αριστερά κοινωνικά παραδείγματα στους Δήμους. Μπορώ όμως να σου πω πως οι δήμοι, οι γειτονιές μας είναι ο πνεύμονας της ζωής μας. Ο βασικός  χώρος που ζεί, δοκιμάζεται και δημιουργεί αντιστάσεις ο άνεργος, ο νεολαίος, ο συνταξιούχος, ο μικροϊδιοκτήτης, ο ελαστικά εργαζόμενος, ο πρόσφυγας, ο μετανάστης και κάθε άνθρωπος που βιώνει την καταπίεση και τη βαναυσότητα των μνημονίων. Αυτός ο κόσμος αποτελεί για μας το νέο κοινωνικό υπόδειγμα. Το «Κόντρα στο Ρεύμα» αυτόν τον κόσμο θέλει στο πλευρό του. Με αυτόν τον κόσμο θέλει να μπλεχτεί. Σε αυτή τη κατεύθυνση παλεύει για να συγκροτήσει ένα πλειοψηφικό λαϊκό αριστερό ρεύμα αντίστασης στη γειτονιά. Σε ευχαριστώ πολύ!

Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα

Συνέντευξη με τον επικεφαλής της δημοτικής κίνησης “Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα”, Τάσο Μαυρόπουλο

Ερ: Πως και γιατί δημιουργήθηκε ηΡιζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα“;

Απ: Οι δημοτικές παρατάξεις που έχουν αναφορά σε μνημονιακά κόμματα, έχουν αποδεχθεί στην πράξη το ασφυκτικό πλαίσιο φτώχειας που έχει επιβληθεί στους δήμους από το 2010. Από το 2010 μέχρι σήμερα, οι παραπάνω παρατάξεις όσο και η ΚΕΔΕ, εκτός από αποσπασματικές, χαλαρές αντιδράσεις που διατυπώνονται σε ένα χαρτί, δεν έχουν αντιδράσει σ΄ αυτές τις πολιτικές που στρέφονται εναντίον των λαϊκών στρωμάτων. Αντί να εκπροσωπούν τα συμφέροντα και να δουλεύουν για τις ανάγκες αυτών που τους ψήφισαν, αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την εφαρμογή των μνημονίων στους δήμους και έγιναν οι διεκπεραιωτές τους. Είναι αδιανόητο να σου κόβουν την κρατική χρηματοδότηση κατά 62%, που είναι χρήματα που πληρώνουν οι ίδιοι πολίτες, για να επιστρέφονται στους δήμους για εξυπηρέτηση των αναγκών τους, και οι δήμοι να το δέχονται αδιαμαρτύρητα και να το μετακυλύουν στους δημότες είτε με επιπλέον φόρους είτε με αδυναμία παροχής των υπηρεσιών που θα έπρεπε να προσφέρουν.

Κανένα μνημόνιο δεν θα είχε εφαρμοστεί εάν οι δημοτικές αρχές είχαν αντιδράσει. Οι παρατάξεις αυτές έχουν συμφωνήσει να συνδιοικήσουν τους δήμους την επομένη των εκλογών ακολουθώντας πιστά τον «Κλεισθένη», ο οποίος ενσωματώνει τον «Καλλικράτη» (που έλεγε ότι θα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ) και όλες τις μνημονιακές διατάξεις και των τριών μνημονίων, με ορίζοντα το 2060. Έχουν αποδεχθεί δηλαδή την μετατροπή των δήμων σε υποτομέα της κυβέρνησης με πρώτους στόχους, την εξυπηρέτηση του χρέους και την επίτευξη των πλεονασμάτων, την ασφυκτική επιτροπεία από το παρατηρητήριο οικονομικής αυτοτέλειας, την μετατροπή τους σε φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς που θα επιβάλλουν επιπλέον φόρους, την πλήρη επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, την παραχώρηση στο υπερταμείο της δημοτικής και δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των δήμων, την ολοκληρωτική διάλυση του κοινωνικού τους χαρακτήρα, την μετατροπή του δήμου σε επιχείρηση και των δημοτών σε πελάτες.

Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν, εφόσον οι παρατάξεις της αριστεράς συμφωνούν στο αντιμνημονιακό – αντικλεισθενικό πλαίσιο που έχει επιβληθεί στους δήμους, πολίτες του Βύρωνα από κινήματα και διαφορετικές οργανώσεις της αριστεράς, βρεθήκαμε και απευθύναμε ένα κάλεσμα στις δημοτικές παρατάξεις της αριστεράς, για την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός μετώπου και εκλογικής συνεργασίας διατηρώντας ο καθένας την αυτονομία του. Χωρίς προαπαιτούμενα από την μεριά μας και χωρίς προϋπόθεση την πολιτική συνεργασία των οργανώσεων. Ενός μετώπου που δεν θα είχε απλά αθροιστικό αποτέλεσμα. Θα έδινε ελπίδα στον κόσμο που έχει κλειστεί στο σπίτι του παραιτημένος, απογοητευμένος και ηττημένος από την πολιτική κατάσταση αλλά και την δική μας στάση όσων αυτοαποκαλούμαστε αριστεροί, θα ανέπτυσσε εκλογική και κινηματική δυναμική που σίγουρα θα μας έφερνε στον 2ο γύρο των εκλογών και θα μπορούσαμε με αξιώσεις να διεκδικήσει ακόμα και τον δήμο. Στην χειρότερη περίπτωση θα μπορούσε να συγκροτήσει μια ευρεία λαϊκή αντιπολίτευση που θα αντιστεκόταν αποτελεσματικά σε όλα αυτά που καταγγέλλουμε και θα έβαζε φρένο σε τοπικό επίπεδο στα αντιλαϊκά σχέδια που έχουν προγραμματίσει να εφαρμόσουν αμέσως μετά τις εκλογές.

Ερ: Ποιες είναι οι βασικές σας διεκδικητικές θέσεις για το δήμο Βύρωνα

Απ: Ο δημόσιος κοινωνικός χαρακτήρας του δήμου, η παροχή υπηρεσιών σε όλους τους πολίτες σε όλους τους τομείς χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ανταποδοτικότητα που θα εξαιρεί τους πιο φτωχούς και αδύναμους, με μόνιμες σχέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους στον δήμο, η υπεράσπιση του περιβάλλοντος και των δημόσιων χώρων, η διεκδίκηση των χρημάτων που έχουν πληρώσει οι πολίτες και το κράτος παρακρατά στερώντας τα από τους δήμους, η υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας από τους πλειστηριασμούς και η αποτροπή διακοπής ρεύματος και νερού στα φτωχά νοικοκυριά, θα είναι στην καθημερινή μας διεκδίκηση. Γνωρίζοντας βέβαια ότι για την οριστική επίτευξη αυτών απαιτείται η σύγκρουση και ρήξη με ευρωζώνη –ΕΕ και ανατροπή των ευρωμνημονιακών πολιτικών, θα παλέψουμε και θα πετύχουμε μαζί με τους κατοίκους τις μικρές νίκες που βελτιώνουν την καθημερινότητα τους. Τις μικρές νίκες που θα τους ενεργοποιήσουν για να διεκδικήσουν κινηματικά την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, να αντισταθούν στον φασισμό και στον ρατσισμό, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στον πόλεμο.

Ερ: Θα συμμετέχετε ως Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα στην διοίκηση του δήμου αν σας ζητηθεί μετά τις εκλογές;

Απ: Σύμφωνα με τις θέσεις τους, δεν υπάρχει καμία βάση συνεργασίας με τις μνημονιακές παρατάξεις που θα συνεργαστούν άλλωστε μεταξύ τους και εμείς θα είμαστε απέναντί τους. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μέχρι τώρα, μόνο με την «Αριστερή Παρέμβαση» και τη «Λαϊκή Συσπείρωση», οι οποίες έχουν ξεκάθαρη αντιμνημονιακή – αντικλεισθενική θέση που εκφράζεται και κινηματικά και στα δημοτικά συμβούλια.

Ερ: Ποιος είναι ο απολογισμός και η κριτική σας για την απερχόμενη δημοτική αρχή και τον δήμαρχο κ. Κατωπόδη

Απ: Εφάρμοσε στον Δήμο Βύρωνα όλες τις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ταυτιζόμενη απόλυτα με την κυβέρνηση, σε αντίθεση με το πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις που είχε δώσει προεκλογικά το 2014. Συγχρόνως έδειξε χαρακτηριστική ανικανότητα διαχείρισης σε βασικά ζητήματα που αφορούν τις παρεχόμενες υπηρεσίες στους πολίτες και την ποιότητα ζωής τους.

Ερ: Ποιο είναι το επίπεδο συνεργασίας με τις δημοτικές παρατάξεις από το χώρο της υπόλοιπης αριστεράς (ΚΚΕ, Ανταρσυα); Υπάρχει κοινή πάλη στα προβλήματα; Γιατί δεν συγκροτήσατε ένα κοινό μέτωπο και για τις εκλογές;

Απ: Η συνεργασία είναι καλή, υπάρχει συναντίληψη για τον χαρακτήρα που πρέπει να έχουν οι δήμοι και οι παρεχόμενες υπηρεσίες, είμαστε αντίθετοι στο εφαρμοζόμενο μνημονιακό- Κλεισθενικό πλαίσιο που έχει εφαρμοσθεί στους δήμους και έχει εκφρασθεί με αντίστοιχες ψήφους στα δημοτικά συμβούλια. Κινηματικά έχουμε βρεθεί πολλές φορές μαζί στο δρόμο σε διεκδικήσεις, κάτι που θα συμβεί και μετά τις εκλογές. Οι εκλογές όμως ως ένας ενδιάμεσος σταθμός και με αξιοποίηση έστω της κουτσουρεμένης απλής αναλογικής, θα μπορούσε να δώσει μια διαφορετική δυναμική σε τοπικό επίπεδο, με ισχυρότερη και πιο αποτελεσματική εκπροσώπηση στο δημοτικό συμβούλιο. , ενθαρρύνοντας τον κόσμο ότι αξίζει να εμπλακεί πάλι ενεργά και να διεκδικήσει μια ζωή που του αξίζει σε μια πόλη που του ανήκει. Η άρνηση που εισπράξαμε για ένα κοινό μέτωπο θεωρούμε ότι δεν θα είναι εμπόδιο για συνεργασία την επομένη των εκλογών και από τη μεριά μας ως Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα θα δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση.

Ερ: Η αντισυστημική αριστερά βρίσκεται σε μια άσχημη κατάσταση. Μπορεί να βοηθήσει η δουλειά στη γειτονιά σε  κινήσεις ανασυγκρότησης και αν ναι πως

Απ: Τα προβλήματα σε υγεία, παιδεία, καθαριότητα, παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, σχολεία, αθλητισμό, πολιτισμό, ελεύθερους χώρους, περιβάλλον, είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβάλλεται από την ΕΕ, δέχονται αδιαμαρτύρητα οι κυβερνήσεις μας και υλοποιούν με ευχαρίστηση οι δημοτικές αρχές. Η προσέγγιση-ενημέρωση των πολιτών για τα ζητήματα αυτά από την αντισυστημική αριστερά, η συμμετοχή στα τοπικά κινήματα, η στάση ζωής, μπορεί να ενεργοποιήσει τους πολίτες να τους βγάλει από το καβούκι τους, να τους πείσει ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ότι αν πάρουν το νήμα της ζωής οι ίδιοι στα χέρια τους, αυτές οι βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές με ταξικό πρόσημο σε βάρος των πιο πολλών και αδυνάτων που αναπαράγουν και τροφοδοτούν τον φασισμό και τον ρατσισμό, μπορούν να ανατραπούν. Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, η ζωή με αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη είναι εφικτή και την κρατάμε στα χέρια μας.

 

αγία παρασκευή

Συνέντευξη με τον υποψήφιο Δήμαρχο της παράταξης Φυσάει Κόντρα στην Αγία Παρασκευή, Θάνο Ανδρίτσο

Ερ: Ποιες είναι οι βασικές σας διεκδικητικές θέσεις για το δήμο Αγ. Παρασκευής; Ποιοι είναι οι στόχοι σας στις εκλογές στις 26/5;

Aπ: Το βασικό σύνθημα που χρησιμοποιούμε για αυτές τις εκλογές είναι το κάλεσμα στον κόσμο της πόλης να μη συνηθίσει στη μνημονιακή ασφυξία, στην ανημπόρια του «δε γίνεται αλλιώς» και στην αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης ως της μόνης δυνατής. Στην Αγία Παρασκευή έχουμε την ιδιαιτερότητα να έχουμε και στο Δήμο (εκτός από την περιφέρεια και τη χώρα) διοίκηση προερχόμενη από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο μεγάλο στοίχημα για μια αριστερή ανατρεπτική παρέμβασης, είναι να πείσει τον κόσμο ότι «αξίζει τον κόπο» να παλεύει, να διεκδικεί συλλογικά και να ψηφίσει αριστερά. Εμείς πιστεύουμε ότι μαζί με τους πολίτες πρέπει να αγωνιστούμε για την πόλη των πολλών, για ένα Δήμο υπερασπιστή των αδύναμων και όχι διαχειριστή ή και εισηγητή των μνημονιακών, αντιλαϊκών πολιτικών. Για δημιουργία δομών δημοκρατίας και αλληλεγγύης σε σύγκρουση με τη μόνιμη λιτότητα των κυβερνήσεων της ΕΕ και του ΔΝΤ. Για μια πόλη ανοιχτή, πράσινη, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, χωρίς φασισμό και ρατσισμό. Φυσικά αυτό το κεντρικό πολιτικό στίγμα έχει νόημα μόνο στο βαθμό που «δένεται» με ένα επεξεργασμένο πρόγραμμα θέσεων και διεκδικήσεων για όλα τα θέματα της πόλης, για τις δημοτικές υπηρεσίες, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, τις εργασιακές συνθήκες, το δημόσιο χώρο, τα προβλήματα των ΑΜΕΑ κ.α Έχουμε καταθέσει βασικές πλευρές αυτού του προγράμματος και μέσα από την επικοινωνία με τον κόσμο σε κάθε γειτονιά, το πρόγραμμα αυτό γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο.

Εμείς κατεβαίνουμε στις εκλογές για να προωθήσουμε αυτό το πρόγραμμα. Όχι μόνο για να στείλουμε ένα μήνυμα, αλλά γιατί θέλουμε να συμβάλλουμε ώστε τα αιτήματα της κοινωνίας να αποτυπώνονται ισχυρότερα στο δημοτικό συμβούλιο. Όσο πιο δυνατή είναι η παρουσία του Φυσάει Κόντρα στο δημοτικό συμβούλιο και όσο περισσότερους συμβούλους εκλέξει, τόσο πιο ισχυρά θα είναι τα αιτήματα για μια κοινωνικά δίκαιη, ανοιχτή, φιλική προς τους κατοίκους και το περιβάλλον πόλη.

Eρ: Σε μια γειτονιά με την ταξική σύνθεση που έχει η η Αγ. Παρασκευή, ποιο μπορεί να είναι το στίγμα της αριστεράς;

Aπ: Σαφώς η κοινωνική σύνθεση της Αγίας Παρασκευής δεν είναι ίδια με μια λαϊκή γειτονιά της Δυτικής Αθήνας. Όμως αυτό περισσότερο σημαίνει ότι οι ταξικές διαφορές είναι εντονότερες, παρά το ότι η πλειοψηφία της πόλης έχει λυμένα τα προβλήματα επιβίωσης και άρα την ενδιαφέρουν άλλα θέματα. Υπάρχει, πράγματι, ένα κομμάτι του πληθυσμού που προέρχεται από τις ανώτερες τάξεις και ζει στις πιο ακριβές περιοχές στην «πάνω γειτονιά», όμως η πλειοψηφία των κατοίκων προέρχεται από χαμηλά και μεσαία στρώματα μισθωτών, ελ. επαγγελματιών και δημ. υπαλλήλων που επλήγησαν βαθιά τη δεκαετία της κρίσης και βρίσκονται διαρκώς στο όριο της φτωχοποίησης και στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Αυτό αποτυπώνεται και στον μεγάλο αριθμό οικογενειών που αντιμετωπίζουν προβλήματα που σχετίζονται με την κατοικία τους και στην πραγματικότητα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, των απλήρωτων λογαριασμών, τη δυσκολία πληρωμής του ενοικίου κ.α. Ακόμα εντονότερες είναι οι επιπτώσεις της κρίσης στη νεότερη γενιά της πόλης. Παιδιά οικογενειών μεσαίου εισοδήματος που μεγάλωσαν ενδεχομένως με κάποιες δυνατότητες σπουδών και άλλων ανέσεων, αλλά πετάχτηκαν την τελευταία δεκαετία στον ωκεανό της ανεργίας, της μετανάστευσης, του μεροκάματου σε δουλειές του ποδαριού, ελπίζοντας κάποτε να καταφέρουν να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους. Φυσικά, το στίγμα της Αριστεράς δε σχετίζεται μόνο με μια αναφορά στα λαϊκά στρώματα, αλλά με ένα πλαίσιο στόχων και μορφών πάλης που πατάνε σε όλα τα ζητήματα των κατοίκων. Από την υπεράσπιση των ποιοτικών και δημόσιων δημοτικών υπηρεσιών, τον αγώνα για πρόσβαση όλων στον πολιτισμό και τον αθλητισμό με υπεράσπιση της λειτουργίας δομών όμως το δημοτικό ωδείο, τα εργαστήρια τέχνης κ.α. μέχρι και τα ζητήματα του πρασίνου και των ελεύθερων χώρων. Προσωπικά συμφωνώ με μια ριζοσπαστική οικολογική και πολεοδομική ματιά που δε θεωρεί καθόλου ανεξάρτητα τα ζητήματα της πόλης και του χώρου με την ταξική αναμέτρηση. Με αυτό το πρίσμα, η υπεράσπιση του Υμηττού, η διεύρυνση των χώρων πρασίνου, η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου, η προάσπιση της βιώσιμης κινητικότητας ενάντια στην κυριαρχία του Ι.Χ. είναι καθοριστικές πλευρές ενός αριστερού προγράμματος ριζωμένου στις τοπικές κοινωνίες.

Ερ: Τελικά τι γυρεύει η αριστερά στην ΤΑ; Μπορεί να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό λαϊκό διεκδικητικό ρεύμα, έξω ακόμη και από τα όρια της αριστεράς, ή η βασική της δουλειά αφορά μια κεντρική πολιτική ταυτότητα υπεράσπισης της αριστεράς της ανατροπής, της ρήξης κοκ;

Aπ: Το ελπίζω. Δε θα πω με ευκολία ναι, γιατί δεν είναι πολλά τα παραδείγματα από την εγχώρια ιστορία. Με απασχολεί διαρκώς το ποιος μπορεί να είναι ένας δρόμος για τη διαμόρφωση ενός αριστερού ανατρεπτικού ρεύματος στην πόλη που να ξεπερνά τα όρια της πολιτικής επιρροής της «εκτός των τειχών» Αριστεράς και ταυτόχρονα να μην εκφυλίζεται στη συντριβή της αριστερής διαχείρισης των μνημονιακών πολιτικών. Δυστυχώς, τα πιο πολλά παραδείγματα που έχουμε συνηγορούν στο ότι ούτε σε τοπικό επίπεδο οι «αριστερές διοικήσεις» διαμόρφωσαν μια -έστω περιορισμένη- πολιτική εναλλακτική. Θα πρέπει να δούμε με πραγματικό ενδιαφέρον το παράδειγμα του Πελετίδη, που φαίνεται να δημιουργεί μια ιδιόμορφη πραγματικότητα κοινωνικής σύγκρουσης με αποτελεσματικότητα. Προσωπικά δε βρίσκω παραγωγική μια μανιχαϊστική συζήτηση μεταξύ μιας απλοϊκής υπεράσπισης των δυνατότητων φιλολαϊκής διαχείρισης των Δήμων και μιας απόλυτης ταύτισης της τοπικής με την κεντρική και την υπερεθνική εξουσία που ακυρώνει κάθε τοπικό πειραματισμό. Στο τοπικό επίπεδο, η σχέση με τον κόσμο και τα προβλήματά του και η εγγύτητα των συλλογικών υποκειμένων με την τοπική εξουσία είναι πολύ πιο στενή και φυσικά η δυνατότητα επιβολής κατακτήσεων πολύ πιο πραγματική. Αν αρνηθείς την ανάγκη εκπροσώπησης της λαϊκής βούλησης για επίτευξη λύσεων, τότε δε μπορείς ποτέ να συγκροτήσεις πλειοψηφικό ρεύμα στη γειτονιά. Βρισκόμαστε, επομένως, μπροστά σε μια τρομερή αντίφαση, από τη μια πλευρά γνωρίζουμε το σύνθετο εγχώριο και διεθνές πλαίσιο που έχει αλυσοδέσει την τοπική αυτοδιοίκηση, από την άλλη δεν μπορούμε να αρκεστούμε στο ρόλο του καταγγέλλοντα όταν συνδεόμαστε με πραγματικές κοινωνικές διεργασίες. Αυτή η αντίφαση δεν πρέπει να βυθίσει μια σύγχρονη κομμουνιστική πολιτική, αντίθετα μπορεί να τη βγάλει στον αφρό. Εμείς θέλουμε να βρεθούν λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα και για να συμβεί αυτό πρέπει να διαμορφωθεί ένα μαζικό λαϊκό ρεύμα που θα διεκδικεί μορφές τοπικής δημοκρατίας και οργάνωσης του αγώνα. Αν αυτό το ρεύμα μπορεί να αναχθεί σε τοπική διοίκηση, τότε είναι που πρέπει να φέρει στα όρια της αυτή την αντίφαση οξύνοντας και γενικεύοντας την κοινωνική σύγκρουση.

Eρ: Η αριστερά με τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα της βρίσκεται σε βαθιά ανυποληψία. Μπορεί να βοηθήσει η δουλειά στη γειτονιά και τον δήμο στην προσπάθεια μιας αναγκαίας ανασυνθετικής κίνησης της Αριστεράς και πώς;  

Απ: Κι εδώ το ίδιο θα απαντήσω. Το ελπίζω. Εγώ σε αυτή την προσπάθεια προσωπικά στρατεύομαι, στη δυνατότητα να αρχίσουμε ξανά από την αρχή, από το εργατικό κίνημα και από τις γειτονιές μας. Να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε, αν μπορούμε να συγκροτήσουμε μαζικά ρεύματα, αν μπορούμε να πούμε και να κάνουμε πράγματα με νόημα, αν μπορούμε να βοηθήσουμε πραγματικά την κοινωνία με τα προβλήματά της. Θέλω πάντως να σημειώσω το εξής στο ερώτημά σας. Συμφωνώ με την εκτίμηση για τη φθορά των υφιστάμενων πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς. Όμως από την εμπειρία μου στην τοπική αυτοδιοίκηση, πιστεύω ότι δεν έχουν φθαρεί στον ίδιο βαθμό και οι αγώνες μας, τα οράματα μας και οι θέσεις μας. Παλέψαμε ενάντια στα μνημόνια, είπαμε για τις επιπτώσεις που θα φέρουν στους Δήμους και βρισκόμαστε ακόμα και σήμερα δίπλα σε κάθε έναν και μια που παλεύει. Αυτό νομίζω ότι το ξέρει ο κόσμος, έστω και μέσα στην απογοήτευση, την ήττα ή και την αδράνεια. Δεν είναι και λίγη αυτή η παρακαταθήκη. Δεν του πουλάμε φούμαρα για την ανάπτυξη που ήρθε, δε τον προδώσαμε για να πάρουμε μια καρέκλα, δεν συμμετείχαμε ούτε συμμετέχουμε στη μάσα. Είμαστε στην ίδια μοίρα. Και η Αριστερά που θα φτιάξουμε, μια μαζική και σύγχρονη Αριστερά της ρήξης, μαζί με τον κόσμο που γονάτισε θα ξανασηκωθεί.

Ανυπότακτη Πολιτεία

Συνέντευξη με τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο της Ανυπότακτης Πολιτείας στην Πάτρα, Βασίλη Κυπραίο.

Ερ: Πόσα χρόνια υπάρχει η Ανυπότακτη πολιτεία στην Πάτρα; Σε ποιο πολιτικό χώρο καταγράφεται;

Απ: Η Ανυπότακτη Πολιτεία συμμετέχει στις δημοτικές εκλογές από το 2006. Η παρουσία μας στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης είναι αδιάλειπτη από τότε. Η Ανυπότακτη Πολιτεία, αποτελεί μετωπική προσπάθεια των αγωνιστών της πόλης. Δεν έχει πίσω της κανένα κόμμα εξουσίας να την ενισχύει. Θα έλεγα ότι υπερβαίνει και τις υπαρκτές δυνάμεις της αριστεράς. Πάντα το έκανε, από τότε που συγκροτήθηκε. Γιατί αντιλήφθηκε και εξέφρασε την μετωπική και ενωτική κουλτούρα, μακριά από μικροκομματικές ιδιοτέλειες. Και εξακολουθεί να το κάνει. Και αυτό είναι το συστατικό της επιτυχίας της. Πολλοί άλλαξαν μετερίζι, άλλοι επιλέγουν την συντηρητική στάση του μαγαζακισμού. Εμείς όμως επιμένουμε, ειδικά τώρα, που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει.

Δεν αποτελούμαστε από επαγγελματίες πολιτικούς αλλά από ανθρώπους που νοιάζονται για την πόλη τους. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε νέοι, που δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως «σκαλοπάτι», δεν βολευόμαστε και δε θα συμβιβαστούμε. Δεν αποδεχόμαστε τον ουδέτερο ρόλο, να ασχολούμαστε μόνο με τα δευτερεύοντα, αλλά με όλα τα προβλήματα, μεγάλα και τα μικρά που απασχολούν. Πάντα με γνώμονα το συμφέρον των πολλών.  Η Ανυπότακτη Πολιτεία ανήκει στην αριστερά που αντιλαμβάνεται ως πρώτη προτεραιότητα σήμερα το καθήκον να γεννηθούν κινήματα και αντιστάσεις σε κόντρα με το κλίμα ανακύκλωσης της ήττας. Το έχουμε κάνει και στο παρελθόν, πρωτοστατώντας με ενωτικό τρόπο στις μάχες που έδωσε η πόλης μας.

Ερ: Για ποιο λόγο άλλο ένα αριστερό ψ/δ στην Πάτρα; Όπου μάλιστα ο νυν δήμαρχος Πελετίδης έχει γενικά καλή μαρτυρία; Γιατί δεν κατεβήκατε μαζί; Με τα άλλα δύο αριστερά ψ/δ που στηρίζονται από την Ανταρσυα γιατί δεν κατορθώσατε να συνεργαστείτε; Όλη αυτή η εικόνα της πολυδιάσπασης ποιον βοηθάει;

Απ: Με βάση τον νέο νόμο, μια παράταξη για να έχει πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να συγκεντρώσει πάνω από το 50% στον πρώτο γύρο των εκλογών. Δε θα συγκεντρώσει καμία παράταξη τέτοιο ποσοστό. Για την ακρίβεια δεν θα πλησιάσουν καν. Ούτε η παράταξη Πελετίδη. Αυτό οι οι υποψήφιοι των κομμάτων εξουσίας, με χρίσμα ή χωρίς, το γνωρίζουν. Έτσι, θα συσπειρωθούν. Ξέρουν ότι ταυτίζονται στα σοβαρά ζητήματα. Προβλέπουν ότι αθροιστικά θα έχουν την πλειοψηφία. Συγκροτούν ένα ιδιότυπο Μαύρο Μέτωπο για την ανακατάληψη του Δήμου.

Αυτό το γνώριζαν στο ΚΚΕ. Θα έπρεπε ο ίδιος ο Δήμαρχος να πάρει την πρωτοβουλία να καλέσει πολιτικές οργανώσεις, δημοτικές παρατάξεις, εργατικά σωματεία, πολιτιστικούς συλλόγους, ομάδες νεολαίας. Να καλέσει στη συγκρότηση μιας συμμαχίας όχι μόνο εκλογικής αλλά και αγωνιστικής. Ειδικά με τον Κλεισθένη, ειδικά με τον νέο νόμο, μια τέτοια συμμαχία θα ήταν απαραίτητη. Ακόμα κι αν δεν κέρδιζε την απόλυτη πλειοψηφία εκλογικά, θα είχε καταφέρει να ενεργοποιήσει ό,τι πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο κινείται στην πόλη.

Δεν το έκανε. Πήραμε την πρωτοβουλία εμείς αντ΄αυτού. Καλέσαμε τη Λαϊκή Συσπείρωση και όλες τις δυνάμεις που αγωνίζονται, σε κοινό εκλογικό κατέβασμα από τον Σεπτέμβρη κιόλας. Δεν λάβαμε καμία απάντηση.

Η Ανυπότακτη Πολιτεία έχει διαφορές από την Λαϊκή Συσπείρωση. Δεν είμαστε ίδιοι κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Είμαστε πιο μετωπικοί, πιο συγκεκριμένοι κι έχουμε πειθώ εντός του Δημοτικού Συμβουλίου γιατί δεν έχουμε κομματικά βαρίδια.

Το δίλημμα αυτών των εκλογών είναι αν θα παραμείνει ο δήμος στα χέρια του λαού ή αν θα περάσει στα χέρια των συμφερόντων. Σε αυτό το σημείο συμφωνούμε και θα έπρεπε να συνεργαστούμε. Οι μόνες συνεργασίες που κάνει η Λαϊκή Συσπείρωση, είναι με πρόσωπα. Με την  περιφερειακή σύμβουλο του Κατσιφάρα κ. Τογιοπούλου, με την πρώην αντιδήμαρχο του Δημαρά κ. Σαμούρη. Είναι καλοδεχούμενα στο ψηφοδέλτιο πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ή και της ΛΑΕ, πάντα μόνο ως πρόσωπα. Η Ανυπότακτη Πολιτεία όμως είναι παράταξη και «πολιτικές συνεργασίες δεν γίνονται». Λες και δεν είναι πολιτική πράξη η συνεργασία με συγκεκριμένα πρόσωπα που έχουν γνωστή πορεία.

Όσο για τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυστυχώς περιορίζονται στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις. Κι εκεί είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Δεν ενδιαφέρονται για τη σύνθεση του νέου Δημοτικού Συμβουλίου, αρκούνται σε μια βερμπαλιστική κριτική στις διαχειριστικές λογικές. Και προφανώς αππορίπτουν κάθε μορφή συνεργασίας. Η μυωπική λογική της άρνησης επιτείνει την απογοήτευση, κυρίως στον κόσμο που μας βλέπει. Το ερώτημα όμως είναι: θα ενισχυθεί στην κάλπη η μόνη δύναμη που υποστήριξε τη συνεργασία ή θα επιβραβευτούν αυτές που με την στάση τους ενισχύουν το αδιέξοδο; Χρειάζεται λοιπόν μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο η δύναμη που θα παλέψει και την επόμενη μέρα των εκλογών, για την αναγκαία κατεύθυνση του μετώπου.

Ερ: Θεωρείτε δηλαδή ότι το ΚΚΕ στην Πάτρα βάζει πρώτα την “καθαρότητα” του κόμματος και την πολιτική “καμένης γης” για τον υπόλοιπο χώρο στην αριστερά και δευτερευόντως για το αν το νεοφιλελεύθερο μέτωπο ανακαταλάβει το δήμο; Ότι επενδύει στην αποστράτευση ενός αριστερού αγωνιστικού δυναμικού και όχι στη συστράτευση μαζί του; Δεν είναι βαριά κατηγορία αυτή για ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ;

Απ: Οι στιγμές που ζούμε στην Πάτρα είναι κρίσιμες. Υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση των δυνάμεων της εξουσίας. Θέλουν να τελειώνουν με την «παραφωνία». Να έχουν ελεύθερο πεδίο. Η απελθούσα δημοτική αρχή είναι καλύτερη από τις προηγούμενες. Αυτό είναι σαφές. Όμως οι δύσκολες εποχές απαιτούν και γενναίες επιλογές. Το ΚΚΕ επιλέγει να μην επιδείξει γενναιότητα. Βαδίζει στον κλασσικό δρόμο της κομματικής καταγραφής. Το ερώτημα είναι αμείλικτο.  Θα περάσει η Πάτρα στα χέρια των νεοφιλελεύθερων συμφερόντων; Η Δημοτική Αρχή  απαντάει με βάση την τακτική του κόμματος.  Κι αυτή είναι η αναμονή προκειμένου όλοι οι άλλοι να διαλυθούν, προκειμένου να μαζέψει όλη την απογοήτευση. Κι αυτή είναι μια τακτική που ακόμα και στην Πάτρα, που αποτελεί το καλύτερο παράδειγμά τους, πιθανότατα θα έχει ολέθριες συνέπειες. Για τον λαό της Πάτρας, για την αριστερά, για τα κινήματα και τους αγώνες, για τις κατακτήσεις της πόλης. Το σενάριο να έχουμε Δήμαρχο χωρίς πλειοψηφία και Δημοτικό Συμβούλιο που δεν θα μπορεί να λάβει αποφάσεις είναι πλέον πολύ πιθανό. Όπως και το σενάριο να ανατραπούν κατακτήσεις της προηγούμενης πενταετίας. Και γι’ αυτό, οι ευθύνες που βαραίνουν το ΚΚΕ είναι σοβαρές.

Ερ: Ποια θα είναι η στάση σας στο δημοτικό συμβούλιο την επομένη των εκλογών, ανάλογα με τα αποτελέσματα; Τι διαφορετικό θα σημαίνει αν θα έχετε παραπάνω δημοτικούς συμβούλους;

Απ: Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι θεωρούμε την συμμετοχή της Ανυπότακτης Πολιτείας απαραίτητη στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο. Είναι σημαντικό η Ανυπότακτη Πολιτεία να έχει δημοτικούς συμβούλους για την επόμενη μέρα των εκλογών. Έχουμε αυτοδιοικητική εμπειρία, θέσεις για όλα τα ζητήματα, δυνατότητα σύνθεσης. Να θυμίσω επίσης ότι σε πολλά ζητήματα του Δήμου πρώτοι είχαμε τοποθετηθεί (θαλάσσιο μέτωπο, διαχείριση αποβλήτων), με τη Δημοτική Αρχή να ακολουθεί ή και να υιοθετεί τις θέσεις μας. Η παρουσία μας στο Δημοτικό Συμβούλιο ενισχύει τη δημιουργία  λαϊκής πλειοψηφίας εντός του. Κάτι τέτοιο η Δημοτική Αρχή μόνη της δεν μπορεί να το εξασφαλίσει, γιατί δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Οι μάχες στο δημοτικό συμβούλιο θα είναι σφοδρές, κι εκεί χρειάζεται μια δύναμη που μπορεί να πείθει αλλά και να συνεργάζεται για το καλό της πόλης. Αυτό θα είναι προς όφελος των δημοτών, προς όφελος της Πάτρας. Κι επειδή τα περιθώρια άσκησης της οποιασδήποτε φιλολαϊκής πολιτικής στους  Δήμους στενεύουν, με βάση το νέο πλαίσιο, απαιτείται άλλου είδους αντίληψη. Απαιτείται ενωτική και συνθετική αντίληψη, συντονισμός δυνάμεων, οι αναγκαίες πολιτικές συμμαχίες ανάμεσα στις δημοτικές παρατάξεις, αλλά και οι κοινωνικές συμμαχίες με τον λαό της Πάτρας. Διαφορετικά, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούμαστε στην απογοήτευση και την αδράνεια. Η Ανυπότακτη Πολιτεία αποτέλει την εγγυήτρια δύναμη για να μην είναι ο πήχης μας οι έντιμες ηττές.  Την δεύτερη Κυριακή αποφασίζουμε για τον Δήμαρχο και θα στηρίξουμε Πελετίδη. Την πρώτη Κυριακή όμως αποφασίζουμε ποιους Δημοτικούς Συμβούλους θέλουμε και γι’ αυτό στηρίζουμε την Ανυπότακτη Πολιτεία.

 

Τουλιάτος Ανυπότακτη Πόλη

Συνέντευξη με τον επικεφαλής της δημοτικής κίνησης “Ζωγράφου – Ανυπότακτη Πόλη”, Χρίστο Τουλιάτο

Ερ: Πως και από ποιους δημιουργήθηκε η “Ζωγράφου – Ανυπότακτη Πόλη”; Για ποιο λόγο δεν εκφράζεστε από άλλα σχήματα της αριστεράς και φτιάξατε ένα καινούριο;

Απ: Η δημοτική κίνηση Zωγράφου – Ανυπότακτη Πόλη είναι πρώτα από όλα μία συλλογικότητα αγώνα για τη γειτονιά και έπειτα ένα ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές. Ιδρύθηκε τυπικά τον Οκτώβριο του 2018 μετά από συζητήσεις και συνελεύσεις που άρχισαν από το Μάη του 2018. Η ανάγκη για μία νέα ενωτική και ριζοσπαστική κίνηση προέκυψε από την ανάγκη συστέγασης όλου του δυναμικού που έδωσε αγώνες τα τελευταία 20 χρόνια στη γειτονιά. Αν και νέα κίνηση, ο κόσμος της ήταν παντού στα τοπικά κινήματα της πόλης. Τα κινήματα για να γίνει η Βίλα πάρκο για όλο το λαό του Ζωγράφου, να μη γίνουν οι 6 πλατείες μας υπόγεια γκαράζ και τσιμέντο επί Καζάκου, να γίνει το Μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδί, στις πλατείες για να μην περάσουν οι μνημονιακές πολιτικές, στην Πρωτοβουλία Αγώνα Ζωγράφου για να μην πλειστηριαστούν τα σπίτια των συμπολιτών μας, σε κινήσεις αλληλεγγύης και συνεταιρισμούς καταναλωτών (ΣΥΝ.ΖΩ., κίνημα χωρίς μεσάζοντες). Οι περισσότεροι από εμάς αποχώρησαν σταδιακά από ένα άλλο σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη γειτονιά (Κίνημα στην Πόλη) που κινείται πλέον εντελώς παραταξιακά εκφράζοντας πλέον μόνο το χώρο της πλειοψηφίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καταλήγοντας καρικατούρα του παλιού ενωτικού εαυτού του της περιόδου 2006-2012.

Η κίνησή μας αντιπροσωπεύει όλες τις γενιές κατοίκων (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές) και ειδικά την παραγωγική ηλικία που είναι ο κορμός της. Κάποιο από το δυναμικό της κίνησης πέρα από κοινωνική-κινηματική δράση είχε και έχει και πολιτική συμμετοχή στη Λαϊκή Ενότητα (και κάποιοι παλιότερα στην Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ) και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σήμερα στην πλατφόρμα Μετάβαση), καθώς και σε άλλες συλλογικότητες (Ξεκίνημα, Κόκκινο Νήμα, Παρέμβαση) και φυσικά ανένταχτο δυναμικό. Η φυσιογνωμία της κίνησης είναι ενωτική, αφού αποτελείται από ενεργούς κατοίκους προερχόμενους/ες από διάφορες τάσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά και ανένταχτους/ες της πόλης μας και απευθύνεται ενωτικά στις άλλες μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς της πόλης (Λαϊκή Συσπείρωση, Κίνημα στην Πόλη) ακόμα και αν αυτές αρνούνται τη συμπόρευση. Επιμένει ριζοσπαστικά χωρίς να υποτάσσεται στις δυσκολίες των καιρών, εξού και Ανυπότακτη.

Ερ: Ο Κλεισθένης και οι πολιτικές λιτότητας δημιουργούν ένα ασφυκτικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Τι μπορεί να πετύχει η αριστερά με βάση αυτά τα δεδομένα;

Απ: Το πεδίο των πολιτικών στο χώρο και την αυτοδιοίκηση επιλέχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ ως σχετικά προνομιακό για το ξεδίπλωμα της μνημονιακής στροφής του και της μετάλλαξής του πλέον σε ανοιχτά σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρυκτικά αντιστεκόταν στην «οικειοποίηση» του μνημονίου σε επίπεδο κεντρικού πολιτικού τόνου, αλλά οικειοποιήθηκε ανοιχτά τις κατευθύνσεις του στο πεδίο του χώρου. Και μάλιστα προβάλλοντας τις ως μέρος της διαδικασίας «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και «ανάπτυξης» που υποτίθεται ότι θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Έτσι, στο πεδίο του δημόσιου χώρου πλέον εκχωρεί σημαντικά πεδία του στο ιδιωτικό κεφάλαιο και διαμορφώνει ένα πλαίσιο διευκόλυνσης των επενδύσεων σε αυτά αποδεικνύοντας ότι αποτελεί αξιόπιστο υλοποιητή των μνημονιακών κατευθύνσεων. Παράλληλα με τους «αναπτυξιακούς» σχεδιασμούς στο πεδίο του χώρου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ άνοιξε και τη συζήτηση για μία νέα αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση. Στόχος είναι: α) η θεσμική και πολιτική συμπύκνωση της παραπάνω αναπτυξιακής κατεύθυνσης με θωράκιση του δημοσιονομικού πλαισίου λειτουργίας των ΟΤΑ (ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, παρατηρητήριο ΟΤΑ, εκχώρηση λειτουργιών σε ιδιώτες αν δεν εξασφαλίζεται η χρηματοδότησή τους μέσω των εσόδων των ΟΤΑ, εκχώρηση αρμοδιοτήτων είσπραξης κάποιων φόρων με αύξηση των πεδίων «ανταποδοτικότητας» κλπ.), β) η καλλιέργεια ενός πολιτικού κλίματος «συναίνεσης» τόσο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο (με πρωτοβουλίες όπως η συνταγματική αναθεώρηση και ο νέος εκλογικός νόμος) όσο και στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης. Η γραμμή της «συναίνεσης» είναι αναγκαία για τη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος, για πιθανές ανασυνθέσεις και συνεργασίες ακόμα και «μεγάλο» κυβερνητικό συνασπισμό μεταξύ των δύο μεγάλων πόλων ή «οικουμενική» κυβέρνηση αν κριθεί αναγκαίο μελλοντικά.

Στα καθ’ημάς, Αριστερά φυσικά δεν είναι απλά το να λες ότι είσαι «Αριστερά» αλλά κυρίως το τι κάνεις. Οπότε, καταρχάς δεν αρκεί η χρήση του όρου όταν εφαρμόζεις, και μάλιστα πιστά, μνημονιακές πολιτικές όπως η δήμαρχός μας η κ.Καφατσάκη. Μία πραγματική Αριστερά αν εκλεγόταν στη διοίκηση του δήμου θα ερχόταν αναγκαστικά σε ρήξη με το υπάρχον πλαίσιο. Θα εναντιωνόταν έμπρακτα στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στους δήμους και στην απαξίωση των δημοτικών κοινωνικών υπηρεσιών. Θα αρνιόταν τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων της δημοτικής περιουσίας προστατεύοντας το δημόσιο συμφέρον και το περιβάλλον. Θα αρνιόταν  τη λογική της «ανταποδοτικότητας» που κάνει τους δήμους φορομπηχτικούς μηχανισμούς. Θα διεκδικούσε αγωνιστικά μαζί με τους κατοίκους και άλλες τέτοιες δημοτικές αρχές τη δημόσια χρηματοδότηση που μειώθηκε και παρακρατήθηκε λόγω μνημονίων. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι η σκέψη μας και η πρακτική μας. Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημά μας είναι Ενωτικά και Ριζοσπαστικά, να κερδίσουμε ξανά τη ζωή μας. Και εννοούμε κάθε λέξη του για τους λόγους που είπα και παραπάνω. Είναι εφικτό, αν αγωνιστούμε για αυτό όλο και περισσότεροι/ες. Είναι εφικτό με μία γειτονιά που «είναι στο πόδι», που παλεύει για ό,τι της ανήκει και δεν το αφήνει απλά στα χέρια κάποιων που ψηφίζει μία φορά στα τέσσερα χρόνια. Εμείς δεν σκοπεύουμε να τάξουμε υποσχέσεις. Σκοπεύουμε να δείξουμε με το παράδειγμα του αγώνα ότι αυτά γίνονται για να το ακολουθήσουν όλο και περισσότεροι /ες και να τα κερδίσουμε. Το ότι ο χώρος της Βίλας μας είναι ακόμα πράσινος και όχι εμπορικό κέντρο κερδήθηκε έτσι, το ότι οι πλατείες μας δεν έγιναν ακόμα περισσότερο τσιμέντο επί δημάρχου Καζάκου επίσης. Δεν έγιναν με κάποιο μαγικό τρόπο αυτά. Αυτή την εμπειρία ακολουθούμε και θέλουμε πολλές νέες τέτοιες ακόμα.

Ερ: Τι θα σήμαινε ένα διαφορετικό υπόδειγμα-παράδειγμα στην παρέμβαση στη γειτονιά για την αριστερά; Σημειωτέον ότι το φαινόμενο σχημάτων που δημιουργούνται λίγες βδομάδες πριν τις εκλογές και μετά τις εκλογές ατονούν είναι το σύνηθες στην αριστερά – όλων των τάσεων. Πως θα αποφύγετε αυτόν τον κίνδυνο;

Απ: Η Αριστερά σε πολλές όψεις της δείχνει ότι έχει γίνει επί της ουσίας το αριστερό άκρο του συστήματος της μεταπολίτευσης και της συναίνεσης που εδραίωσε εκείνη η εποχή για δεκαετίες μέχρι την κρίση του 2008. Ενσωματώθηκε και επαναπαύθηκε ως αριστερό άκρο διαμαρτυρίας στο επίσημο (κοινοβουλευτικό) πολιτικό σκηνικό, αποσπώντας μικρές παραχωρήσεις και σπανιότερα κινηματικές νίκες εντός ενός πλαισίου που αυτό ήταν ενίοτε και αποδεκτό εφόσον δεν διατάρασσε την συγκεκριμένη ισορροπία δυνάμεων. Πέρα από το ότι αυτή η Αριστερά είχε σταματήσει από δεκαετίες να είναι πολιτικά επικίνδυνη για το σύστημα, πλέον και να θέλει να συνεχίσει να «επιβιώνει» έτσι αυτό δεν είναι πια εφικτό, η μεταπολιτευτική συναίνεση κατέρρευσε πλέον. Οπότε, ένα μέρος της «αποσκίρτησε» οριστικά και ενσωματώθηκε πλήρως και γοργά στις απαιτήσεις του κεφαλαίου που επιβάλλονται στο νέο μνημονιακό τοπίο (περίπτωση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ). Και ένα άλλο προσπαθεί να διατηρήσει δυνάμεις με τις μεθόδους του παρελθόντος. Έτσι δεν υπάρχει μέλλον για μία μαχόμενη Αριστερά, γειωμένη σε λαϊκά στρώματα και κοινωνικούς χώρους, πολιτικά αποτελεσματική και επικίνδυνη για το αστικό σύστημα. Για μία τέτοια Αριστερά απαιτείται πάλι επιστροφή στον καθημερινό βασανιστικό αγώνα για τα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας μας, με επιμονή, με αυταπάρνηση, αναζητώντας νέα περιεχόμενα και μορφές δράσης, με πειραματισμό και μεράκι. Για να ξαναπιάσουμε το νήμα της εποχής που Αριστερά σήμαινε ταυτόχρονα θυσία, αξιοπιστία, ήθος και εντιμότητα, αλλά ταυτόχρονα και αποτέλεσμα στο σήμερα και όραμα για μία άλλη, καλύτερη κοινωνία.

Δεν θέλω να πω φυσικά ότι έχουμε κατακτήσει όλα αυτά στην κίνηση Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη, θα ήταν υπερφίαλο. Λέω, όμως, ότι με οδηγό αυτά προσπαθούμε τόσα χρόνια να παρέμβουμε κινηματικά στην πόλη μας και τελικά φτιάξαμε και ένα πολιτικό όχημα, τη δημοτική κίνησή μας, που να επιχειρεί να συμβάλει σε αυτή την πολιτική κατεύθυνση και φυσιογνωμία. Και αυτό φυσικά σημαίνει ότι θέλουμε και πρέπει να είναι ένα ενεργό, ζωντανό σχήμα παρέμβασης, με εσωτερική ζωή και λειτουργία και εξώστρεφη δράση. Και όχι ένα εκλογικό όχημα μίας χρήσης της «Αριστεράς της μεταπολίτευσης», που τα είχε απλά για να εκλέγει συμβούλους στα συμβούλια χωρίς να είναι οχήματα δράσης και σύνδεσης με τη γειτονιά.

Ερ: Η αριστερά βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση γενικά. Έχεις κάποιες σκέψεις για την επόμενη μέρα; Κάποιες πρωτοβουλίες ίσως;

Απ: Στις φετινές δημοτικές εκλογές συμμετέχουν πολλά αυτοδιοικητικά σχήματα της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Μεταξύ αυτών και πάνω από 15 περίπου με ενωτική, μετωπική και ταυτόχρονα ριζοσπαστική φυσιογνωμία. Θεωρούμε ότι η παρέμβαση τέτοιων σχημάτων στις δημοτικές εκλογές μπορεί να οικοδομήσει όρους για μια νέα δυναμική στη ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά. Ενδεχομένως, να αποτελέσει και χώρο λήψης τέτοιων πρωτοβουλιών.

Πρωτοβουλιών ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης της Αριστεράς που μέσα στις μνημονιακές παλινωδίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και τη παράλληλη κάμψη των κινηματικών αντιστάσεων, προσπάθησε να ανακαλύψει νέους δρόμους συλλογικής αντίστασης απέναντι στη μνημονιακή επέλαση. Θέλουμε να συγκροτήσουμε το ρεύμα εκείνο που θα καταφέρει ξανά να ορθώσει νικηφόρες αντιστάσεις στους κοινωνικούς χώρους και ειδικά στο πεδίο της γειτονιάς για εμάς, αλλά θα λειτουργεί και σαν όχημα ανασύνθεσης της πολιτικής Αριστεράς σε ανατρεπτική και ριζοσπαστική κατεύθυνση. Την Αριστερά που επιμένει πως υπάρχει άλλος δρόμος μακριά από τα μνημόνια, την Ε.Ε και τους μηχανισμούς επιτροπείας. Η αντίληψη αυτή δε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως η αντίστοιχη δική μας «εμμονή». Δεν θέλουμε απλά να αθροίσουμε τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αντιλαμβάνονται το στοιχείο της ρήξης με το ευρωσύστημα και την αξία ενός μεταβατικού προγράμματος και μίας αντίστοιχης τακτικής στο πλαίσιο μίας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Θέλουμε να εντάξουμε όλες αυτές τις δυνάμεις σε μια διαδικασία ανασύνθεσης πρακτικών, πολιτικών επιλογών, τομών και αντιλήψεων. Επιδιώκουμε να ξαναανακαλύψουμε αυτόν τον δρόμο μέσα στις δοσμένες συνθήκες και η ριζοσπαστική παρέμβαση στις γειτονιές αποτελεί σημαντικό πεδίο για αυτή τη διαδικασία. Η αντιφατικότητα των κοινωνικών-ταξικών δυνάμεων στο τοπικό κίνημα, ο πλούτος των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων αλλά και η κρισιμότητα του συγκεκριμένου τομέα δημόσιας διοίκησης στη διαδικασία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης είναι στοιχεία που κάνουν αναγκαία την μετωπική παρέμβαση και συμπόρευση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη γειτονιά και την αυτοδιοίκηση. Παλεύουμε να αποτυπώσουμε αυτά τα φυσιογνωμικά στοιχεία και την πολιτική κατεύθυνση σε απόπειρες, όσο γίνεται, παραδειγματικών αυτοδιοικητικών εγχειρημάτων. Έχοντας επίγνωση των σημερινών δυσκολιών, αλλά και της ανάγκης από σήμερα να αρχίζει να υλοποιείται μία άλλη κατεύθυνση, φυσιογνωμία και πρακτική για μία σύγχρονη ριζοσπαστική και κομμουνιστική αριστερά στις γειτονιές και συνολικά.

 

Ισπανική Βουλή

«Ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας», συνέντευξη του Diosdado Toledano González για την κατάσταση στην Ισπανία

Ενόψει των εκλογών στις 28 Απριλίου στην Ισπανία το antapocrisis πήρε την παρακάτω συνέντευξη από τον Diosdado Toledano González στο περιθώριο του αντιΕΕ Φόρουμ της Ρώμης στις 13-14 Απριλίου. Ο Diosdado Toledano González είναι εκπρόσωπος της πλατφόρμας «Έξω από το ευρώ» και της κίνησης «Σοσιαλισμός 21» στην Ισπανία. Μέλος του Podemos και του Catanuña en Comú και κοινωνικός ακτιβιστής.

Ποια είναι η πολιτική κατάσταση  σήμερα στην Ισπανία;

Τα αποτελέσματα της οικονομικής διεθνούς κρίσης  πάνω στην Ισπανία, στα πλαίσια της Ε.Ε. της οποίας οι μηχανισμοί άσκησαν κατ’ επανάληψη πίεση στις κυβερνήσεις της Ισπανίας, να εφαρμόσουν τις πολιτικές των περικοπών και της λιτότητας, να υποτιμήσουν τους μισθούς με στόχο να εγγυηθούν την επιστροφή του τεράστιου χρέους στις τράπεζες και στα γερμανικά και διεθνή ταμεία, προκάλεσαν μία  μεγάλη κοινωνική αναστάτωση  και απονομιμοποίησαν τους πολιτικούς θεσμούς στα μάτια μεγάλου τμήματος του πληθυσμού.

Η πρώτη έκφραση αυτής της αναστάτωσης  υπήρξε το ξέσπασμα του κινήματος των αγανακτισμένων στις 15 Μάη του 2011 και η εξάπλωσή του σ’ όλη την χώρα. Το κίνημα αυτό με τα συνθήματα «Δεν μας εκπροσωπούν» απευθυνόμενοι στους πολιτικούς, ή «Σοσιαλιστικό και Λαϊκό κόμμα είναι τα ίδια σκατά» αμφισβητώντας το δικομματικό καθεστώς που εναλλασσόταν  στην κυβέρνηση, είχε πλατιά υποστήριξη από τους πολίτες. Η κυβέρνηση Θαπατέρο συμφώνησε μια αντιμεταρρύθμιση των συντάξεων με τα συνδικάτα CCOO και UGT που επιμήκυνε την ηλικία συνταξιοδότησης στα 67 και τον Σεπτέμβριο του 2011 προώθησε με την στήριξη του Λαϊκού Κόμματος την τροποποίηση του άρθρου 135 του ισπανικού συντάγματος που εξασφαλίζει τους επιβεβλημένους από την Ε.Ε. στόχους της μείωσης του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, με κόστος σημαντικές κοινωνικές περικοπές και την καταπάτηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων κοινωνικών  δικαιωμάτων στην υγεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική πρόνοια.

Παρ’ όλα αυτά στις βουλευτικές εκλογές στα τέλη του 2011 θριάμβευσε με απόλυτη πλειοψηφία το λαϊκό κόμμα και το σοσιαλιστικό κόμμα καταποντίστηκε. Ήταν η κυβέρνηση Ραχόϊ  που πήρε σκληρά αντιλαϊκά μέτρα όπως η αντιμεταρρύθμιση  του 2012 που χτύπησε σημαντικά εργατικά δικαιώματα, που επέβαλε τον οργανικό νόμο για σταθερούς προϋπολογισμούς, εφαρμόζοντας το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε., που έφερε το νόμο «Μορντάθα» για να χτυπήσει δικαιώματα και ελευθερίες.

Στη διάρκεια αυτής της διακυβέρνησης ξεπηδούν νέα πολιτικά μορφώματα.

Εκείνη την περίοδο, η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξάνεται και εκφράζεται με την μεγάλη κινητοποίηση των «πορειών για αξιοπρέπεια» με το σύνθημα «ψωμί, δουλειά, στέγη», όπου θα ενωθούν στη Μαδρίτη στις 22 του Μάη 2014 περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι! Στις ευρωεκλογές του ίδιου μήνα εισβάλουν νέα μορφώματα και κυρίως το podemos που συγκέντρωσε 1.200.000 ψήφους και 5 έδρες. Το όραμα που γεννήθηκε από το νέο μωβ μόρφωμα είχε ένα μεγάλο αποτέλεσμα στις βουλευτικές εκλογές του 2015 όπου μαζί με μορφώματα που επηρεάζει πήρε  5.000.000 και 69 έδρες.

Η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης προκάλεσε εκλογές τον Ιούνη του 2016, όπου διευκολύνθηκε ο θρίαμβος του λαϊκού κόμματος, υπήρξε μια μικρή άνοδος της συμμαχίας Unidos  Podemos και εκ νέου ήττα των σοσιαλιστών κάτω από την αρχηγία του Πιέδρο Σάντσεθ εγκαινιάζοντας μια τεράστια εσωτερική κρίση που προσωρινά έληξε με την νίκη του παλιού μηχανισμού και την παραίτηση του Σάντσεθ τον Οκτώβρη του 2016. Παρόλα αυτά η εξέγερση της βάσης των σοσιαλιστών γύρω από τον Σάντσεθ που ανανεώνει και «κοκκινίζει» τον λόγο του, του επιτρέπει στο συνέδριο του κόμματος τον Ιούνιο του 2017, να ξαναπάρει τον έλεγχο του κόμματος.

Η κοινωνική δυσαρέσκεια επανέρχεται  αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή το κίνημα των συνταξιούχων που κατακλύζει  δρόμους και πλατείες κάθε εβδομάδα, υπερασπιζόμενο την ανάκτηση της αγοραστικής δύναμης των συντάξεων και συμπίπτει με την  αυξανόμενη αγανάκτηση από τα σκάνδαλα της διαπλοκής που συγκλόνιζαν την κυβέρνηση του λαϊκού κόμματος. Η κορύφωση έρχεται με την πρόταση μομφής στο κοινοβούλιο, όπου ηττάται η κυβέρνηση Ραχόι και αναδεικνύεται πρωθυπουργός ο αναγεννημένος ο Σάντσεθ.

Πως εκτιμάτε την διακυβέρνηση Σάντσεθ;

Η νέα κυβέρνηση του Σάντσεθ προσπάθησε να επιμηκύνει την διακυβέρνησή της διαμέσου μιας προγραμματικής συμφωνίας με τους Podemos Unidos γύρω από τον προϋπολογισμό του 2019. Το περιεχόμενο αυτής της συμφωνίας αποτελεί μια κοινωνική στροφή σε σύγκριση με τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ανάμεσα στα μέτρα που περιείχε η συμφωνία ήταν η αύξηση του κατώτερου μισθού στα 900 ευρώ το μήνα, δηλαδή μια αύξηση του 22,3%. Αυτό το μέτρο πρόκειται να γίνει νομοθετική πράξη μέσα στο 2019.

Δύο γεγονότα συντομεύουν τη ζωή της κυβέρνησης:

A. Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ανδαλουσία τον Δεκέμβρη του 2018 με μια μεγάλη υποχώρηση σε ψήφους των σοσιαλιστών και του τοπικού Podemos Unidos [Adelante Andalucia], την αύξηση των Ciudadanos, και τη δυναμική εμφάνιση του ακροδεξιού Vox με 400.000 και 12 έδρες. Έτσι φτάνουμε σε τοπική κυβέρνηση Δεξιάς με την υποστήριξη του Vox.

B. H απόρριψη της διαπραγμάτευσης του γενικού κρατικού προϋπολογισμού του 2019 σαν συνέπεια της αρνητικής ψήφου από την μία της Δεξιάς και των Ciudadanos, από την άλλη των κομμάτων υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας E.R.C. και Junts x Cataluna προκάλεσε πρόωρες εκλογές στις 28 του Απρίλη.

Βρίσκεστε σε προεκλογική περίοδο. Τι  πιστεύετε για αυτές τις εκλογές αλλά και για την παρουσία και το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς;

Τα εκλογικά σενάρια είναι ανοικτά. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σαφείς τάσεις. Άνοδο του Σοσιαλιστικού κόμματος και πρωτιά σε ψήφους και έδρες, πτώση του Λαϊκού κόμματος, άνοδος των Ciudadanos αλλά όχι όσο προέβλεπαν προηγούμενες δημοσκοπήσεις, σημαντική πτώση των Unidos Podemos και δυναμική εμφάνιση του Vox σε ψήφους και έδρες. Άλλο σοβαρό στοιχείο είναι το μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων γύρω στο 40%. Το σενάριο της πλειοψηφίας των 3 δεξιών κομμάτων  δεν τους εξασφαλίζει πλειοψηφία και στην βουλή, καθώς ο εκλογικός νόμος ευνοεί τα μεγάλα κόμματα στις μικρές εκλογικές περιφέρειες και άρα τιμωρεί την πολυδιάσπαση. Το σενάριο κυβέρνησης των σοσιαλιστών θα εξαρτηθεί από τα ποσοστά των Unidos Podemos και άλλων σχηματισμών.

Ο σχηματισμός κυβέρνησης από τα 3 δεξιά κόμματα θα άνοιγε μια περίοδο αναστάτωσης με μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, αλλά επίσης με μεγάλο κίνδυνο διάσπασης του λαού γύρω από περιφερειακές αντιπαραθέσεις όπως στην περίπτωση της Καταλονίας.

Η συγκρότηση μιας κυβέρνησης των σοσιαλιστών, στην προοπτική ενός νέου κύκλου ύφεσης, δεν εξασφαλίζει  την εκπλήρωση των υποσχέσεων για μια κοινωνική στροφή. Η ευθυγράμμιση του Πέδρο Σάντσεθ  με τους θεσμούς της Ε.Ε. οι αγαστές σχέσεις με τον Μακρόν και την Μέρκελ, η  δουλοπρέπεια απέναντι στον Τραμπ σχετικά με την αναγνώριση του σφετεριστή, πραξικοπηματία Γκουαϊδό στην Βενεζουέλα ορίζουν την πολιτική του.

Το εκλογικό αποτέλεσμα του Unidos Podemos και η διαχείριση του, το αν θα μπει δηλαδή στην κυβέρνηση ή το αν θα κάνει αντιπολίτευση, σε συνδυασμό με το στοίχημα της κινητοποίησης της κοινωνίας και της ενδυνάμωσης του λαϊκού παράγοντα, είτε θα ματαιώσει ελπίδες και ευκαιρίες, είτε θα ανοίξει μια προοπτική πιο πραγματική για την προετοιμασία της κοινωνικής αλλαγής στο μέλλον.

Πώς εκτιμάτε την εμφάνιση του νέου κόμματος της ακροδεξιάς; Ποια τα ακροατήρια που επηρεάζει;

Η εκτίναξη του Vox είναι φρούτο της απόπειρας των οικονομικών εξουσιών να ελέγξουν πολιτικά τις αυτονομιστικές συγκρούσεις, συγκεντρώνοντας την υπαρκτή δυσαρέσκεια σε μια ψήφο τιμωρίας της διαφθαρμένης δεξιάς που αντιπροσωπεύει το λαϊκό κόμμα και να πριμοδοτήσουν μια πολιτική ακραίου φιλελευθερισμού και συγκεντρωτισμού.

Ο ηγέτης του Vox για μεγάλο διάστημα ανατράφηκε στους κόλπους του Λαϊκού κόμματος. Η οικονομική πολιτική του Vox είναι ακραία φιλελεύθερη, υποστηρίζει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και των συντάξεων, την μείωση των  φόρων των πλούσιων και στηρίζει  μέτρα ενάντια στα δικαιώματα της εργατικής τάξης ακόμα και τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας. Σαν μοντέλο κράτους υποστηρίζει τον συγκεντρωτισμό και την κατάργηση των αυτόνομων τοπικών κυβερνήσεων και της αυτονομίας των περιοχών. Η ιδεολογία του είναι αντιδραστική, εκτρέφει την ξενοφοβία και υπόσχεται την απέλαση των μεταναστών χωρίς χαρτιά. Πρόκειται για ένα αυταρχικό κόμμα υπέρ της καταστολής των δικαιωμάτων των πολιτών και προπαγανδίζει την απαγόρευση των αυτονομιστικών κομμάτων αλλά και των μαρξιστικών λενινιστικών οργανώσεων.

Το Vox μαζεύει ψήφους από τα πιο αντιδραστικά τμήματα της δεξιάς, ιδιοκτήτες γης, μικροαστούς, αλλά και λαϊκά στρώματα που αγνοούν το πραγματικό πρόγραμμα του και παρασύρονται από ένα  συναισθηματικό ισπανικό εθνικιστικό λόγο στην πιο καθυστερημένη του εκδοχή. Οι εκλογικές του προοπτικές είναι ο άγνωστος χ με δεδομένο αυτό που συνέβη στις τοπικές εκλογές στην Ανδαλουσία και το υψηλό ποσοστό των αναποφάσιστων.

Ποια η κατάσταση αυτή την περίοδο στην Καταλονία και στο αυτονομιστικό κίνημα;

Η καταλανική κοινωνία είναι βαθιά διχασμένη γύρω από το αυτονομιστικό ζήτημα.

Παρά το ότι οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ένα 48% υποστηρίζει την ανεξαρτησία και οι υπόλοιποι είναι αντίθετοι, όταν τίθεται το ερώτημα να επιλέξουν πώς πρέπει να συνεχίσει η αυτόνομη διακυβέρνηση, με ένα ομοσπονδιακό μοντέλο που να δίνει περισσότερες εξουσίες και έσοδα στην Καταλονία ή με ανεξαρτησία, οι υποστηρικτές της ανεξαρτησίας μειώνονται στο ένα τρίτο των ερωτηθέντων. Ακόμα και το απόλυτα πλειοψηφικό ρεύμα στο «δικαίωμα στην απόφαση» που είχε φτάσει το 80%, τελευταία μειώθηκε κατά 20 μονάδες.

Αναμφίβολα, η μονόπλευρη κήρυξη της ανεξαρτησίας χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο συσχετισμός δυνάμεων και ο βαθμός κοινωνικής συναίνεσης σε Καταλονία, Ισπανία και Ε.Ε., διευκόλυνε την επιβολή του άρθρου 155, την καθαίρεση της τοπικής  αυτονομιστικής κυβέρνησης, την προσωρινή φυλάκιση των ηγετών της και την παραπομπή τους στο ανώτατο δικαστήριο για τα εγκλήματα της εξέγερσης, της ανυπακοής και της κατάχρησης δημόσιου χρήματος.

Παράλληλα, οι πολιτικές εντάσεις ανάμεσα στα κόμματα που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας για να αποκτήσουν την πολιτική ηγεμονία και να διευθύνουν τις αντίστοιχες στρατηγικές και πορείες, αποθάρρυναν σαφώς τις προσδοκίες όσων στήριζαν την ανεξαρτησία, καθώς δεν υπάρχει μια λογική πολιτική λύση που να  τυγχάνει ευρείας αποδοχής.

Ποια η πρόβλεψη σας για τις εκλογές στην Καταλονία; Ποιος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος της Αριστεράς;

Οι δημοσκοπήσεις που διεξάγονται στην Καταλονία και αφορούν τις γενικές εκλογές δείχνουν πως: Το ERC ( Ρεπουμπλικανική Αριστερά) φαίνεται να αυξάνεται και να μετατρέπεται σε πρώτη πολιτική δύναμη σε έδρες και ψήφους, εις βάρος του Junts x Cataluna  που δείχνει να μειώνεται αισθητά. Οι σοσιαλιστές  αυξάνονται πολύ σε βάρος του Cataluna en Comu-Podem (Podemos) που φαίνεται να μειώνεται στο μισό της εκλογικής του δύναμης καθώς στις προηγούμενες γενικές εκλογές ήταν η πρώτη δύναμη. Οι Ciudadanos δεν φαίνεται να παίρνουν κάτι σημαντικό, το Λαϊκό κόμμα  χάνει λόγω διαρροών προς το VOX που είναι πιθανό στην επαρχία της Βαρκελώνης να φτάσει και 2-3 έδρες. Επίσης πολύ σημαντικό είναι το μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων.

Μία Αριστερά με ένα σχέδιο κοινωνικής αλλαγής, οφείλει να έχει σαν προτεραιότητα της την υπεράσπιση των κοινωνικών διεκδικήσεων και των συμφερόντων της εργατικής τάξης που περνά μέσα από την οικοδόμηση της ενότητάς της και όχι της διάσπασής της λόγω των τοπικών συγκρούσεων και την ευθυγράμμιση της με τα συμφέροντα της εθνικιστικής δεξιάς, τόσο της καταλανικής όσο και της ισπανικής.

Αυτό σημαίνει πως πρέπει να χτιστεί μια μεγάλη συμμαχία της εργατικής τάξης, της κοινωνικής πλειοψηφίας, στο σύνολο του ισπανικού κράτους που να επιτρέπει την απαραίτητη συγκέντρωση δυνάμεων για να υπάρξει ρήξη με την μοναρχία και η ανάπτυξη μιας διαδικασίας  που θα ανακηρύξει τη δημοκρατία και ένα σύνταγμα που θα εκφράζει την οικονομική και λαϊκή κυριαρχία, θα μας αποσυνδέσει από τις συμφωνίες της Ε.Ε. και από το ευρώ και έτσι θα εξασφαλίζει τα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα. Το παραπάνω σύνταγμα θα πρέπει να ορίζει ένα μοντέλο ομοσπονδιακό και αλληλέγγυο στην Ισπανία και οφείλει να εξασφαλίζει το δικαίωμα των διαφορετικών λαών της Ισπανίας για αυτοδιάθεση. Τελικά, να προσφέρει μια εναλλακτική ελπιδοφόρα και ελκυστική για την συμβίωση των λαών της Ισπανίας, με ένα κοινό σχέδιο που θα δίνει εγγυήσεις.

Ποια είναι η κοινή γνώμη στην Ισπανία γύρω από το ζήτημα της Ε.Ε. την περίοδο της κρίσης; Έχει αλλάξει κάτι; Τι μέλλον θα μπορούσε να έχει ένα αντί-Ε.Ε. κίνημα στην Ισπανία και ποιος θα μπορούσε να είναι ο  ρόλος της Αριστεράς σ’ αυτό;

Η ισπανική κοινωνία έχει μετατοπιστεί από μια αρχική φιλόΕΕ θέση, σαν απάντηση στην μακρά περίοδο της φρανκικής δικτατορίας, σε έναν αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό, συνέπεια των πολιτικών των επιβαλλόμενων περικοπών και της λιτότητας από την Ε.Ε. στην υπηρεσία των ολιγαρχιών της Κεντρικής Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γερμανίας. Η εικόνα του Eurogroup να επιβάλλει αυστηρά μέτρα στον ελληνικό λαό είχε ένα καταστρεπτικό  αποτέλεσμα και πέρα από την Ελλάδα, για τις  ελπίδες που είχαν εναποτεθεί στην Ε.Ε.

Αυτός ο ευρωσκεπτικισμός στην Ισπανία εκφράστηκε σε διάφορες δημοσκοπήσεις. Τον Ιούνιο του 2016, το Pew Research Center δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έδειχνε ότι αρνητική γνώμη για την Ε.Ε. είχε το 49% του πληθυσμού της Ισπανίας, πίσω από Ελλάδα και Γαλλία. Το ευρωβαρόμετρο που δημοσιοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2018 επιβεβαίωνε πως ο ευρωσκεπτικισμός  είχε καταγραφεί στην Ισπανία με μια πτώση 6 μονάδων της θετικής γνώμης για την Ε.Ε.

Παρ’ όλα αυτά αυτός ο ευρωσκεπτικισμός δεν έχει πολιτική έκφραση μέχρι στιγμής. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα μέρος της κοινής γνώμης στην Ισπανία γύρω από το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ και την Ε.Ε. είναι πολιτικά ορφανό.

Η διεξαγωγή της διεθνούς συνάντησης στην Βαρκελώνη για την έξοδο από το ευρώ στις 10 και 11 Οκτώβρη  του 2015 έδωσε μία ώθηση στην δημιουργία ενός κινήματος άποψης και πρωτοβουλιών με στόχο την ανάκτηση της οικονομικής και λαϊκής κυριαρχίας, την έξοδο από το ευρώ και την αποδέσμευση από την Ε.Ε. με ένα πρόγραμμα συνεργασίας με τις χώρες της Ευρώπης με όρους ισότητας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.

Ανάμεσα στις πρωτοβουλίες που πάρθηκαν από την Πλατφόρμα για την Έξοδο από το Ευρώ, ξεχωρίζει η επιστολή που απευθυνόταν στο κοινοβούλιο και υπογράφονταν  πλατιά από διανοούμενους και προσωπικότητες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με στόχο την ακύρωση του νόμου για δημοσιονομική σταθερότητα που ψηφίστηκε το 2012, που επέβαλλε ταβάνι στις δαπάνες διάφορων υπηρεσιών, δήμων και αυτόνομων κυβερνήσεων και την αποσύνδεση από το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε.

Αυτή η πρόταση διείσδυσε στην κοινωνία και διάφορες πολιτικές δυνάμεις την υιοθέτησαν σε διαφορετικά βέβαια επίπεδα και αποχρώσεις. Το εκλογικό πρόγραμμα των Podemos περιλαμβάνει στο σημείο 233 την πρόταση της κατάργησης του άρθρου 135 του ισπανικού συντάγματος και του νόμου της δημοσιονομικής σταθερότητας (συγκεκριμενοποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας της Ε.Ε. στην Ισπανία), το βασκικό PNV σχεδιάζει την αναθεώρηση του ταβανιού δαπανών για τις υπηρεσίες κ.τ.λ. Η θέση επίσης για έξοδο από το ευρώ υιοθετήθηκε από το Κ. Κ. Ισπανίας στο τελευταίο του συνέδριο, επίσης από άτομα και τομείς εθνικιστικών οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς και σε προσωπικό επίπεδο από ακτιβιστές του Podemos, της Ενωμένης Αριστεράς και του αντικαπιταλιστικού ρεύματος.

Είμαστε πεισμένοι, μπροστά στο πανόραμα της εξελισσόμενης κρίσης, του σχεδίου  της Ε.Ε. και της προοπτικής ενός νέου κύκλου οικονομικής ύφεσης που θα εντείνει τις συσσωρευμένες αντιθέσεις και ανισορροπίες στην Ε.Ε., ότι το σχέδιο της ανάκτησης της λαϊκής και οικονομικής κυριαρχίας, το στοίχημα της εξόδου από το ευρώ και της αποδέσμευσης από τις άδικες συμφωνίες της Ε.Ε., θα προχωρήσει με ένα άτεγκτο τρόπο μέσα στο λαό μέχρι να γίνει πραγματικότητα.

Το ξεπέρασμα ενός καπιταλισμού απαρχαιωμένου και ολοένα και πιο επικίνδυνου, το σχέδιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, απαιτούν, ως προϋπόθεση για να γίνουν εφικτά, την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας και των οικονομικών εργαλείων.

Τη συνέντευξη πήρε και μετέφρασε
για το antapocrisis.gr
ο Παντελής Κουτσιανάς.