Πόσο ελκυστικό είναι να “Μένουμε Ευρώπη” σήμερα;

Ο μεγάλος ηττημένος της πολεμικής σύρραξης ανάμεσα σε Ουκρανία (ή ΝΑΤΟ) και Ρωσία είναι οπωσδήποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ΕΕ που πολυδιαφημίστηκε για αρκετές δεκαετίες ως πανίσχυρη οικονομική και πολιτική οντότητα, ως ενιαία και ανεξάρτητη δύναμη, ως χώρος ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιωμάτων. Το παραπάνω αφήγημα έχει δεχτεί καίρια πλήγματα, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, σήμερα όμως φαίνεται να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Το οικονομικό λαχάνιασμα των τελευταίων ετών αναμένεται να κορυφωθεί με καταλύτη την ενεργειακή ασφυξία. Η αμφίβολη επάρκεια σε φυσικό αέριο και οι ακριβές τιμές που θα εξασφαλίσει ο σύμμαχος/προμηθευτής (ΗΠΑ) δίνουν τη χαριστική βολή στην ευρωπαϊκή οικονομία. Οι επίσημες προβλέψεις για ύφεση και υψηλό πληθωρισμό στο 2023 δίνουν και παίρνουν. Τον Οκτώβριο ο πληθωρισμός σε επίπεδο ΕΕ ήταν διψήφιος (10,7%). Ο επίτροπος Οικονομίας (Τζεντιλόνι) δήλωσε ότι “Η οικονομία της ΕΕ βρίσκεται σε σημείο καμπής και οι προοπτικές της έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά”. Η αποτυχία ομολογείται ξεκάθαρα.

Η συνολική κρίση, τα δομικά προβλήματα και η αρχιτεκτονική της ΕΕ επανέρχονται στο προσκήνιο. Την προηγούμενη δεκαετία “βγήκαν τα μαχαίρια” από την τρόικα στραμμένα προς τις χώρες του ευρωπαϊκού “νότου”, με σαφές μήνυμα που έφτανε όμως μέχρι τη Γαλλία. Στην πραγματικότητα τότε τέθηκε ζήτημα συνοχής, κοινών συμφερόντων και βιωσιμότητας του οικοδομήματος. Πιο κρουστικά της Ευρωζώνής, αλλά και της ΕΕ συνολικά. Η αποχώρηση της Βρετανίας δεν είναι ούτε τυχαία ούτε αμελητέα. Σήμερα η συνοχή της ΕΕ δοκιμάζεται εκ νέου. Το τεράστιο πρόγραμμα δανεισμού της Γερμανίας (200δις) αποδεικνύει ότι στις “δύσκολες μέρες” η “αλληλεγγύη” μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων πάει περίπατο. Το κάθε κράτος θα κοιτάξει τον εαυτό του, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία. Ασπίδα προστασίας για τους Γερμανούς, οργή-απόγνωση για τις υπόλοιπες 26 χώρες της ΕΕ.

Η υποτέλεια της ΕΕ στις ΗΠΑ φτάνει σε σημεία που μόνο με την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ και τις απαρχές της ευρωπαϊκής ενοποίησης μπορούν να συγκριθούν. Το υπό πλήρη έλεγχο μεταπολεμικό αμερικάνικο ανάχωμα στους σοβιετικούς έχει ως άξιο συνεχιστή του τη σημερινή Ευρώπη των 27: πρωτοκολλητής κάθε αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής απόφασης, επιδίδεται με τη μέγιστη ευχαρίστηση σε καθημερινούς διαγωνισμούς αντιρωσισμού, συχνά ξεπερνά σε φανατισμό και πρωσήλωση το υπερατλαντικό αφεντικό, αναδεικνύει την προπαγάνδα και παραπληροφόρηση στην ανωτάτη των επιστημών, ακόμα και αν η πολιτική αυτή φέρνει ολέθρια αποτελέσματα στις οικονομίες, στις επιχειρήσεις και στους λαούς της.

Τελευταία προστίθεται μια ακόμα πινελιά στον πίνακα αποσύνθεσης της ΕΕ. Αυτή της μίζας, της διαπλοκής, της διαφθοράς. Της δωροδοκίας και του ροκανίσματος “βρώμικου” χρήματος από τους αδιάφθορους εκπροσώπους των πιο ιερών και σεβαστών ευρωπαϊκών θεσμών. Μαθαίνουμε ότι το Κατάρ πήρε τη διοργάνωση του Μουντιάλ επειδή λάδωσε την Ευρώπη. Που σύσσωμη εκθειάζει τις εργασιακές καινοτομίες του Κατάρ (με αποτέλεσμα το παγκόσμιο ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων).

Αυτή είναι φυσικά η Ευρώπη της ελευθερίας, της ευημερίας, των δικαιωμάτων, των αξιών. Τα ιδανικά της οποίας ξεκινάμε να μαθαίνουμε από το Σχολείο, μην τύχει και χάσουμε τον δρόμο μας.

Η εικόνα της ΕΕ είναι μια εικόνα παρακμής. Σε κάθε επίπεδο. Οι συζητήσεις γύρω από τη διαχείριση της ενεργειακής ανεπάρκειας είναι ενδεικτικές. “Μη χρησιμοποιείτε τα αυτοκίνητα πολύ”, “Χρησιμοποιείστε σκάλες αντί ασανσέρ”, “Προμηθευτείτε ηλεκτρικές κουβέρτες”, “Μειώστε την κατανάλωση από τις 16:00 ως τις 19:00” κλπ. Σε άλλες συνθήκες – εποχές, η Δύση θα αποκαλούσε “σοβιετική” ή τριτοκοσμική τη χώρα που θα εφάρμοζε τέτοιες πρακτικές.

Κάποιοι το 2015 (δια)δήλωσαν ότι “μένουμε Ευρώπη”. Ήταν σίγουρα μειοψηφία. Και ακόμα πιο σίγουρα η τοποθέτηση αυτή υπήρξε ετεροκαθοριζόμενη. Ήταν κυρίως μια υστερική απάντηση στον απροσδιόριστο “αντι-ευρωπαϊκό κίνδυνο” που διαγραφόταν τότε, παρά μια θετική/ενεργητική στήριξη του υλοποιημένου“ευρωπαϊκού ιδεώδους”. Σήμερα το “μένουμε Ευρώπη” δε μπορεί να υποστηριχθεί ούτε από όσους το υποστήριξαν το 2015. Ίσως να ήθελαν να πουν “μένουμε ΗΠΑ”, αλλά γεωγραφικοί περιορισμοί δεν το επιτρέπουν.

Το “Ανήκομεν εις την Δύσιν” του Κ.Καραμανλή (αλλά και σύσσωμης της τοπικής ελίτ για δεκαετίες) μπορεί να αμφισβητηθεί για πρώτη φορά με σοβαρούς και μαζικούς όρους. Όχι γιατί υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που προτίθενται και μπορούν να θέσουν το ζήτημα με τέτοιους όρους. Αλλά γιατί αυτή η “Δύση”, ειδικά με τη συγκεκριμένη “τοπική¨μορφή της (ΕΕ), δεν πείθει πια κανέναν. Ούτε τον ίδιο της τον εαυτό.

Ο Ζελένσκι με ευχαρίστησε αυτοπροσώπως σαράντα φορές που ήρθα να πολεμήσω

Ο JLC με τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βλ. Ζελένσκι, που τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Κατά τον JLC, την φωτογραφία τράβηξε αυτοπροσώπως ο Ζελένσκι, ο οποίος τον ευχαρίστησε «σαράντα φορές» για τις υπηρεσίες του και του υποσχέθηκε ότι, αν χρειαστεί, θα έρθει ο ίδιος για να του παραδώσει το μετάλλιό του.

Το κείμενο που ακολουθεί παραθέτει αποσπάσματα από δύο αποκαλυπτικά ρεπορτάζ της Ισπανικής εφημερίδας La Razón, το πρώτο από τις 10 Απριλίου και το δεύτερο από τις 29 Ιουλίου. Τα ρεπορτάζ αφορούν την ιστορία ενός Ισπανού μισθοφόρου στην Ουκρανία, του οποίου η εφημερίδα παραθέτει μόνο τα αρχικά, JLC, ο οποίος σακατεύτηκε πρόσφατα.

Τι ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι ρήσεις και τα κατορθώματα ενός μισθοφόρου, που, όπως ο ίδιος λέει, πληρώνεται ως έξτρα μπόνους επιπλέον 300 δολάρια για κάθε Ρώσο στρατιώτη που εξακριβωμένα σκοτώνει;

Το πρώτο ενδιαφέρον σημείο είναι η απροκάλυπτη παραδοχή ότι οι ιδιωτικές εταιρείες εμπλέκονται μαζικά στη σύγκρουση—«δεν έχω δει ένοπλες πολιτοφυλακές εδώ, αυτό που έχουμε είναι στρατιωτικές εταιρείες από πολλές χώρες», λέει ο JLC.

Το δεύτερο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι η διοίκηση των σχηματισμών των μισθοφόρων έχει αναληφθεί από Αμερικανούς—αυτοί, όπως αποτελεί κοινό μυστικό, είναι εν ενεργεία στρατιωτικοί ή μέλη κυβερνητικών υπηρεσιών—οι οποίοι έχουν αναλάβει τη διοίκηση αλλά και τον χειρισμό των νέων περίπλοκων οπλικών συστημάτων που υποτίθεται ότι παραδίδονται στους Ουκρανούς.

Το τρίτο ενδιαφέρον σημείο είναι η παραδοχή ότι οι μισθοφόροι («όλοι το κάνουν αυτό» λέει ο JLC για να δικαιολογηθεί) συμπεριφέρονται βάναυσα προς τους αμάχους. Ενδιαφέρον σημείο στη διήγηση του αποτελεί η ιστορία σύμφωνα με την οποία κυνηγήθηκε από τη μονάδα του επειδή προσέφερε μια σοκολάτα σε ένα «όμορφο ξανθό κορίτσι τριών ή τεσσάρων ετών». Γιατί άραγε;

Το τέταρτο ενδιαφέρον σημείο είναι η περιγραφή της μεταφοράς κοκαΐνης μέσω του φορτηγού που τον μετέφερε από την Ισπανία. Το φορτηγό μετέφερε «ανθρωπιστική βοήθεια» και ως εκ τούτου περνούσε όλα τα σύνορα χωρίς κανέναν έλεγχο.

Το πέμπτο σημείο είναι η παρατήρηση ότι δεν ξέρει ποια είναι η κατάληξη των Ρώσων αιχμαλώτων και ούτε θέλει να μάθει.

Το έκτο σημείο είναι η παρατήρηση ότι οι μισθοφόροι είναι εκείνοι που βγάζουν τη «βρώμικη δουλειά», είναι η «εργατική δύναμη» του πολέμου. Ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το λέει περιγράφοντας μια επιχείρηση αγοραπωλησίας όπλων—αλλά γιατί να γίνεται αυτή με τόση μυστικότητα όση περιγράφει και γιατί να την θεωρεί «βρώμικη δουλειά», αν πρόκειται για νόμιμη δραστηριότητα; Και πιο κάτω μιλά για μια «μαύρη επιχείρηση, μια επιχείρηση χωρίς σημαία που θα εκτελέσει με τρεις συναδέλφους του υπό Αμερικανική διοίκηση».

Αλλά το βασικότερο σημείο είναι η περιγραφή της επίσκεψης του προέδρου Ζελένσκι, ο οποίος μάλιστα παρασημοφόρησε—αυτό το παρέλειψα από τα αποσπάσματα—τον JLC, στο νοσοκομείο όπου τώρα νοσηλεύεται σακατεμένος. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η Ουκρανική διοίκηση νοιάζεται πολύ περισσότερο για τους μισθοφόρους παρά για τους δικούς της ανθρώπους. Και φυσικά, η μόνη εξήγηση είναι το ποντάρισμα της Ουκρανικής ελίτ στην εικόνα που θα μεταδώσουν οι μισθοφόροι στο εξωτερικό, προκειμένου να συνεχίσουν οι Δυτικοί να στέλνουν χρήματα και όπλα. Αλλά όχι μόνον αυτό. Αν διαβάσετε τα ρεπορτάζ, θα δείτε ότι η δράση ενός “στρατιώτη της τύχης”, που επιπλέον σακατεύτηκε, αγιοποιείται και παρουσιάζεται—έμμεσα—ως άξια μίμησης, έστω για ένα κοινό που θα καταπιεί αμάσητες τις σάλτσες που εγώ παρέλειψα από τα δύο ρεπορτάζ.

Διότι είναι γεγονός ότι και τα δύο ρεπορτάζ σερβίρονται με μπόλικες σάλτσες περί των δήθεν βαθύτατα ανθρωπιστικών κινήτρων του JLC, με στόχο να στηρίξουν τους ισχυρισμούς του ότι αυτά όλα τα κάνει όχι για τα λεφτά, αλλά για να βοηθήσει τους Ουκρανούς πολίτες. Φυσικά, και μόνο όσα λέει σε άλλα σημεία των δύο ρεπορτάζ αρκούν για να αναιρεθούν οι ισχυρισμοί περί ανθρωπιστικών κινήτρων και οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τόσο αυτός όσο και η εφημερίδα αντιμετωπίζουν το ακροατήριό τους ως αφελείς.

Ακολουθούν τα αποσπάσματα από τα δύο ρεπορτάζ.

*          *          *

Στις 18 Ιουλίου, το ρωσικό πυροβολικό έπληξε το τάγμα που διοικούσε ένας πρώην Ισπανός λεγεωνάριος στην περιοχή της Χερσώνας. Δύο από τους άνδρες του σκοτώθηκαν και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά. Πέρασε πέντε ημέρες στη ΜΕΘ ενός ουκρανικού στρατιωτικού νοσοκομείου, όπου τώρα αναρρώνει από τα επακόλουθα και όπου χθες (28 Ιουλίου) δέχθηκε μια απροσδόκητη επίσκεψη από τον Ουκρανό πρόεδρο, Volodimir Zelenski: «Με ευχαρίστησε σαράντα φορές που ήρθα να πολεμήσω για τη χώρα του», λέει.

Μιλώντας στο LA RAZÓN, ο Ισπανός σκοπευτής εξηγεί πώς ήταν η επίθεση. «Βρισκόμασταν σε ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο που βρισκόταν δίπλα σε ένα ποτάμι…η τρίτη οβίδα πέρασε μέσα από ένα από τα παράθυρα- χτύπησε περίπου 20 μέτρα μακριά από μένα. Τα είδα όλα σε αργή κίνηση. Ήμουν περικυκλωμένος από ένα σύννεφο κόκκινου και μαύρου καπνού και μύριζα πολύ μπαρούτι. Ένιωθα σαν να ήμουν στην κόλαση. Κοίταξα το δεξί μου χέρι και ήταν σπασμένο και μου έλειπε το μισό δεξί μου πόδι. Έχω χάσει αρκετές φάλαγγες τριών δακτύλων του δεξιού μου χεριού, ολόκληρο τον αντίχειρα και μέρος του μηρού του δεξιού μου ποδιού. Έχω τρία σπασμένα πλευρά, ένα κατεστραμμένο συκώτι και νεφρό, ένα σώμα γεμάτο τρύπες από θραύσματα…. Αλλά είμαι ακόμα ζωντανός.»

Στις 10 Απριλίου, η LA RAZÓN είχε δημοσιεύσει μια συνομιλία με αυτόν τον επίλεκτο Ισπανό σκοπευτή, όταν ήδη βρισκόταν σε ουκρανικό έδαφος για μόλις ένα μήνα. Ο Χουάν, που δέχεται να αναφερθούν τα αρχικά του, J.L.C., υπολόγιζε ήδη τότε ότι η πιθανότητα να σκοτωθεί στη μάχη ήταν “περίπου 50%”. Αυτός ο πρώην λεγεωνάριος του Tercio Gran Capitán είπε τότε ότι πολεμά τους Ρώσους για περισσότερες από δύο εβδομάδες και ότι για κάθε “άνθρωπο που σκοτώνεται” λαμβάνει 300 δολάρια από μια αμερικανική εταιρεία ασφαλείας.

Το κτίσμα στο οποίο βρισκόταν ο JLC μετά την προσβολή του από το Ρωσικό πυροβολικό.

Σύμφωνα με όσα είχε πει τον Απρίλιο, η τελευταία αποστολή του ήταν στο Irpin. Ήταν μια γρήγορη επιχείρηση που διήρκεσε μόνο λίγες ώρες και συμμετείχε σε μια ομάδα με άλλους πέντε πρώην στρατιωτικούς. Επαγγελματίες στρατιώτες που προσλαμβάνονται από ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας, οι οποίοι, σύμφωνα με τον 42χρονο πρώην λεγεωνάριο, παίζουν βασικό ρόλο σε ένα μέρος των πολεμικών επιχειρήσεων και, παρεμπιπτόντως, κάνουν και άλλες δουλειές.

Πρώην δεκανέας του Tercio Gran Capitán de la Legión, όπου υπηρέτησε επί δεκατρία χρόνια ως ελεύθερος σκοπευτής, ζητά να μην εμφανίζεται το πρόσωπό του και να τον αναφέρουμε μόνο με τα αρχικά του.

Εκτός από τη σκληρότητα μιας σύγκρουσης στην οποία “όλοι ενεργούν με απάνθρωπο τρόπο απέναντι στους αμάχους”, ο επίλεκτος σκοπευτής από τη Μαδρίτη εξεπλάγη από την παρουσία τόσων πολλών ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας στο Κίεβο. «Δεν έχω δει ένοπλες πολιτοφυλακές εδώ. Αυτό που έχουμε είναι στρατιωτικές εταιρείες από πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Σας παίρνει συνέντευξη ένας διοικητής, σας γνωρίζει, σας φωτογραφίζει. Βλέπουν όλα όσα είστε και υπήρξατε. Υπάρχουν Πολωνοί, Σουηδοί, Δανοί και, κυρίως, Αμερικανοί. Συγκροτούν ομάδες των έξι ατόμων και, αν είστε το χαρτί που τους λείπει από την τράπουλα, σας προσλαμβάνουν. Καταλαβαίνω ότι το νούμερο τέσσερα του Ζελένσκι είναι υπεύθυνο για το συντονισμό των επιχειρήσεων με τους διοικητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Αμερικανοί. Είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο.»

Ο JLC με πλήρη εξάρτηση ποζάρει υπερήφανα για την La Razón στο ρεπορτάζ της 10ης Απριλίου, όταν ακόμη είχε το ποδαράκι του, το συκώτι και το νεφρό του και το σώμα του δεν ήταν «γεμάτο τρύπες».

Ο J.L.C. έφτασε με τη σκέψη να ενταχθεί στη Λεγεώνα των Ξένων που δημιούργησε ο Ουκρανός πρόεδρος για να ενσωματώσει μαχητές από άλλες χώρες. Δεν είχε καμία πρόθεση να “πληρωθεί ούτε δεκάρα” αλλά κατέληξε να υπογράψει συμβόλαιο με αμερικανική εταιρεία επειδή «έτσι λειτουργούν τα πράγματα». Τον εξέπληξε επίσης το ταξίδι έως την Πολωνία, το οποίο πραγματοποίησε με ένα τροχόσπιτο που μετέφερε ανθρωπιστικό υλικό: εκτός από είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και φάρμακα, μετέφεραν και τέσσερα μαύρα πακέτα που άφησαν πίσω τους στη Γερμανία. «Φαντάζομαι ότι ήταν κοκαΐνη, και δεν είναι όλα τόσο όμορφα όσο τα παρουσιάζουν. Τουλάχιστον, ο συγκεκριμένος οδηγός εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι αυτά τα φορτηγά δεν σταματούν ούτε ερευνώνται από κανέναν, ούτε στα σύνορα ούτε στο τελωνείο, για να βγάλει ένα μπόνους», επισημαίνει.

Ο μισθοφόρος JLC παρουσιάζει εδώ με υπερηφάνεια την εξάρτησή του, Αν δεν κάνω λάθος, το καπελάκι με τη φούντα δεν έχει σχέση με την Ουκρανία, αλλά με το Φρανκικό παρελθόν της Ισπανίας.

Ο Χουάν δεν θέλει να πει το όνομα του εργοδότη του, ούτε τον μισθό που του καταβάλλεται σε έναν ουκρανικό λογαριασμό κάθε δεκαπενθήμερο. Διευκρινίζει ότι το ποσό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα προσόντα και την εργασία, «δεν πληρώνουν το ίδιο έναν παραϊατρικό με έναν ελεύθερο σκοπευτή. Ή ένα χειριστή μη επανδρωμένου αεροσκάφους με έναν ελεύθερο σκοπευτή ή έναν πυροτεχνουργό.»

Στη συνέχεια όμως, εκτός από τον μισθό, υπάρχουν και τα “μπόνους”. «Στην περίπτωσή μου, είναι 300 δολάρια για κάθε άνθρωπο που σκοτώνω. Και όχι, δεν πρόκειται να σας πω πόσα μπόνους έχω ήδη λάβει, απλά ότι εσείς [οι μισθοφόροι] δεν πληρώνετε από την τσέπη σας για να είστε εδώ και για αυτό που κάνετε. Και ούτε έχει σημασία πόσα χρήματα σας πληρώνουν. Κυρίως επειδή πρέπει να στέκεσαι πολύ καλά ψυχολογικά για να κάνεις αυτή τη δουλειά και να βλέπεις αυτά που βλέπεις». [ΣΗΜ. Μάλλον το αντίθετο ισχύει, αλλά η λογική είναι το πρώτο θύμα σε αυτή την ιστορία].

Αυτός ο πρώην λεγεωνάριος δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιεί τον όρο “μισθοφόρος” για τον εαυτό του και τους 200 άνδρες με τους οποίους μοιράζεται μια βάση επιχειρήσεων στην περιοχή του Κιέβου. «Αυτοί σαν κι εμένα, όσο άσχημο κι αν ακούγεται, είναι μισθοφόροι. Καθαροί μισθοφόροι που μπορούν να συμμετάσχουν στην εξαγωγή σημαντικών ατόμων από ένα κτίριο ή στην αγορά νόμιμων όπλων. Έχω κάνει δύο. Δύο πολίτες πηγαίνουν ως δόλωμα οδηγώντας δύο φορτηγά σε ένα σημείο, αγοράζουμε τα όπλα μαζί με έναν μεσάζοντα και τα μεταφέρουμε στον προορισμό. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν μισθοφόροι, ώστε οι άλλοι να μην χρειάζεται να λερώσουν τα χέρια τους. Εμείς οι στρατιώτες είμαστε η εργατική δύναμη, οι άλλοι έρχονται μετά και βγάζουν χρήματα και αυτό με θυμώνει, ναι.»

Και άλλος εξοπλισμός του μισθοφόρου—η εφημερίδα λέει ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε στο δωμάτιό του στο Κίεβο. Η ορθοπεδική ζώνη μάλλον προσθέτει μια κωμική νότα.

Ζουν σε ένα κτίριο από το οποίο δεν μπορούν να φύγουν, παρά μόνο μέχρι την πόρτα για να καπνίσουν ένα τσιγάρο. Και τρώνε σιωπηλά: «Δεν αλληλοεπιδρούμε καθόλου μεταξύ μας ή με τους Ουκρανούς. Δεν μιλάμε στην τραπεζαρία, υπάρχει απόλυτη μυστικότητα. Δεν υπάρχει συντροφικότητα, φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν όρεξη να μιλήσουν μετά από όλα όσα έχουν δει. Κάθεσαι, τρως, σηκώνεσαι και φεύγεις. Όποιος μιλάει, ανοίγει παρτίδες.»

Μετά από μια συγκεκριμένη επιχείρηση μπορεί να περάσουν τρεις ή τέσσερις ημέρες χωρίς καθόλου δράση. Ξεκουράζονται, πηγαίνουν στο γυμναστήριο και είναι γενικά ανυπόμονοι. Συχνά τους δίνουν μόλις πέντε λεπτά προειδοποίησης και πρέπει να τρέξουν αμέσως για την αποστολή τους. «Κανονικά, είμαι μπροστά από την ομάδα μου, υποτίθεται ότι είμαι τα μάτια της. Καλύπτομαι, βρίσκω μια θέση που προσπαθώ, αν είναι δυνατόν, να είναι ψηλά. Πρώτα πρέπει να δω πού βρίσκεται ο εχθρός κάτω από κάποιους χάρτες, κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Παίρνω θέση και δεν μπορώ να κουνηθώ. [ΣΗΜ. Θυμίζουμε ότι ο JLC αρχικά προσλήφθηκε ως ελεύθερος σκοπευτής]. Από εκεί συντονίζομαι με τους άλλους, οι οποίοι μπορεί να καθαρίζουν νάρκες από το δρόμο ή να καθαρίζουν ύποπτα οχήματα και εγώ πρέπει απλώς να τους καλύπτω. Αν δω κίνηση, πυροβολώ.»

Μερικές φορές, λέει, πρέπει να μείνει πίσω και να επιστρέψει μόνος του λόγω της φύσης της επιχείρησης. «Μερικές φορές πέρασα ολόκληρη τη μέρα χωρίς να μετακινηθώ από τη θέση μου, επειδή ο εχθρός ήταν ακριβώς δίπλα μου. Και αν κουνηθείς, σε σκοτώνουν. Κατουριέσαι πάνω σου, δεν τρως, είσαι σχεδόν νεκρός. Και περιμένεις να φύγουν. Τι σκέφτομαι τις νεκρές ώρες; Αν σας έλεγα ότι είμαι πάντα κυρίαρχος του παιχνιδιού, θα σας έλεγα ψέματα. Δεν είμαι ο Ράμπο, αυτό είναι ψέμα. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα και καταλήγω να σκέφτομαι τα πάντα. Από εκείνη την κοπέλα που έχασα επειδή ήταν ηλίθια μέχρι το πώς θα είναι το ποδήλατό μου, το οποίο έπρεπε να βάλω στην άκρη. Τα πάντα περνούν από το κεφάλι σας, παράλογα θέματα, χωρίς λογική ή αιτία. Έτσι σκοτώνεις την ώρα σου. Και όποιος σας λέει το αντίθετο είναι είτε υποκινούμενος είτε φρικιό.»

Αυτός ο επίλεκτος σκοπευτής διαβεβαιώνει ότι στην Ουκρανία έχει νιώσει τον κίνδυνο περισσότερο από ό,τι σε άλλες συγκρούσεις και ότι μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες κοιτάζεται στον καθρέφτη και βλέπει τον εαυτό του πιο γεραμένο, πιο αδύνατο και με περισσότερα γκρίζα μαλλιά: «Φυσικά, πάντα φοβάσαι, από την πρώτη μέρα που φτάνεις. Διακινδυνεύεις τη ζωή σου. Εξάλλου, είμαι μόνος εδώ, με συναδέλφους που δεν γνωρίζω και που δεν μιλούν τη γλώσσα μου. Αισθάνεστε ανασφάλεια στο 100 τοις εκατό του χρόνου. Υπολογίζω ότι οι πιθανότητες να βγω ζωντανός από εδώ είναι 50%.»

Ομολογεί ότι κάποια στιγμή του έβαλαν τις φωνές «επειδή παραμέλησα την προστασία μου, την ασφάλειά μου». Υπήρξε μια μέρα που άφησε την άμυνά του πιο χαλαρή απ’ ό,τι έπρεπε: «Βγήκε από την ψυχή μου, πλησίασα ένα ξανθό κορίτσι, τριών ή τεσσάρων ετών, που ήταν με τη μητέρα της. Ήταν όμορφη. Έβγαλα μια σοκολάτα Nestlé από το σακίδιό μου – έφερα πολλές μαζί μου – και της έδωσα μία. Οι συνάδελφοί μου επέστησαν την προσοχή για αυτή τη χειρονομία. Είμαι υπέρ αυτού που είμαι, αλλά αυτό βγαίνει από μέσα μου. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, παρόλο που είχαν δίκιο. Ίσως είναι ένα ένστικτο που πηγάζει από το γεγονός ότι δεν υπήρξα πατέρας, κάτι που θα ήθελα».

Ούτε τους επιτρέπεται να επικοινωνούν με τους Ρώσους: «Δεν με αφήνουν να τους μιλήσω, οι περισσότεροι από εμάς δεν επιτρέπεται να το κάνουν. Ούτε και οι Ουκρανοί. Τους δένουμε, τους αφαιρούμε τα όπλα τους, ελέγχουμε ότι δεν έχουν συσκευές στο σώμα τους και τους απομακρύνουμε. Υποθέτω ότι θα τους ανακρίνουν και θα τους ανταλλάξουν αργότερα. Δεν ξέρω περισσότερα και δεν θέλω να μάθω περισσότερα.»

Ο Χουάν [πάντα παραμένουμε στο ρεπορτάζ του Απριλίου] είναι σίγουρος ότι θα μείνει μέχρι να τελειώσουν όλα. Ένα τέλος που δεν το βλέπει πολύ κοντά, παρά το γεγονός ότι ανακτούν πόλεις και η θριαμβολογία εξαπλώνεται στις τάξεις των Ουκρανών: «Αυτό θα συνεχιστεί για πολύ καιρό και θα γίνει ακόμη χειρότερο. Αυτό που κάνουν τα ρωσικά στρατεύματα είναι να υποχωρούν για να ανασυνταχθούν και να ανασυγκροτηθούν και να ξαναγίνουν σημαντικός αριθμός για να επιτεθούν ξανά. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα με πιάσει εδώ. Δεν ξέρω. Βλέπω 75% πιθανότητα να μεγαλώσει.»

Η επόμενη αποστολή για την οποία έχει μόλις προσληφθεί θα είναι μια “μαύρη επιχείρηση”, μια επιχείρηση χωρίς σημαία, την οποία θα εκτελέσει με τρεις συναδέλφους του υπό αμερικανική διοίκηση. Αν συλληφθούν, κανείς δεν θα τους υποστηρίξει. «Είναι μια αποστολή κάτω από το ραντάρ. Επίσημα, ας πούμε ότι δεν υπάρχει. Δεν ξέρω πότε θα πραγματοποιηθεί.»

Παρόλο που τίποτα δεν εξελίχθηκε όπως ήλπιζε, θα ερχόταν ξανά στο κάλεσμα του Ζελένσκι: «Δεν μετανιώνω που ήρθα εδώ, η ζωή μου είναι γεμάτη λάθη όπως και του καθενός. Είμαι εδώ από τότε που γεννήθηκα. Από τότε που γεννήθηκα. Αυτό είναι ένα ακόμη σημάδι. Μια άλλη εμπειρία.»

Η αξιολόγηση και η μάχη του αυτονόητου

Παρουσιάστηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο το νέο πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση. Σύμφωνα με όσα έχουν ανακοινωθεί, το νομοσχέδιο θα κινείται σε τέσσερις άξονες: Μεγαλύτερη αυτονομία της σχολικής μονάδας, «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, δομές της Εκπαίδευσης και Εκκλησιαστική Εκπαίδευση.

Κι αυτό σε συνέχεια του προηγούμενου πολυνομοσχεδίου που ουσιαστικά απορρίπτει δεκάδες χιλιάδες μαθητές από το γενικό λύκειο και τα δημόσια ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα για να πάνε από 15 χρονών στη φτηνή κατάρτιση ή να γίνουν πελάτες στα ιδιωτικά κολέγια.

Σύμφωνα με ό,τι παρουσιάστηκε, οι δύο νέες μεγάλες ανατροπές θα αφορούν την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και την αυτονομία της σχολικής μονάδας.

Για το πρώτο θα υπάρχει ένας γενικός χαρακτηρισμός μη ικανοποιητικός, ικανοποιητικός, πολύ καλός, εξαιρετικός κάθε δύο χρόνια από το σύμβουλο εκπαίδευσης και κάθε 4 χρόνια από το διευθυντή του σχολείου. Δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί τα κριτήρια με βάση τα οποία θα κρίνεται ο καθένας. Το μόνο που «δεσμεύεται» η Υπουργός είναι ότι δε θα υπάρχουν ποσοστώσεις, όπως υπήρχε με το σχέδιο Αρβανιτόπουλου το 2013 και ότι όσοι κρίνονται μη ικανοποιητικοί ή ικανοποιητικοί δε θα τιμωρούνται, αλλά θα επιμορφώνονται. Και τα δύο αυτά σημεία είναι κάποιες μικρές υποχωρήσεις από προηγούμενα σχέδια που ζητούσαν ποσοστά και απολύσεις. Είτε για να μη ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων, είτε για να πιέσουν το ΣΥΡΙΖΑ – ο οποίος ουσιαστικά είναι υπέρ μιας «μη τιμωρητικής» αξιολόγησης, είτε για να δημιουργήσουν καταρχήν μια αποδοχή της αξιολόγησης και να τη «σκληρύνουν» σε δεύτερο χρόνο.

Για το ζήτημα της αυτονομίας της σχολικής μονάδας δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες πέρα από όσα μονότονα προπαγανδίζουν οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΟΣΑ και η Ε.Ε., και οι ντόπιοι παπαγάλοι τους. Η ουσία της αυτονομίας είναι ότι οι γονείς και οι μαθητές είναι πελάτες μιας υπηρεσίας – της εκπαίδευσης – και το κάθε σχολείο θα πρέπει να κάνει ό,τι πρέπει για να φέρνει περισσότερους. Είναι πελάτες και όχι πολίτες που έχουν δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν παιδεία και τη μόρφωση. Και άρα κάθε σχολείο θα αναζητά πόρους και χρηματοδότηση για να «βελτιώνεται», θα έχει δικό του αναλυτικό πρόγραμμα, δικούς του κανόνες. Είναι γνωστό, από τα αγγλοσαξονικά μοντέλα, ότι στο τέλος αυτής της διαδρομής οι δήμοι θα αναλαμβάνουν και τους διορισμούς-απολύσεις των εκπαιδευτικών, προφανώς με βάση το κριτήριο οι γονείς-πελάτες να είναι «ευχαριστημένοι» μαζί τους, με αγοραίους όρους, όπως ας πούμε είναι ευχαριστημένοι από ένα ρούχο, ενώ από ένα άλλο δεν είναι.

Δε θα σταθούμε στις λεπτομέρειες του νομοσχεδίου οι οποίες δεν είναι ακόμα γνωστές.  Από τη στιγμή όμως που παρουσιάστηκε η αρχική εκδοχή του, τα γνωστά μέσα και δημοσιογράφοι, όπως και η κυβέρνηση, αναπαρήγαγαν τα ίδια και γνωστά επιχειρήματα. Σε αυτά θα σταθούμε γιατί παράγουν συγκεκριμένα ιδεολογικά και κοινωνικά αποτελέσματα.  Το κύριο είναι ότι παρουσίασαν την αξιολόγηση ως κάτι το αυτονόητο που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν αφήνουν οι «βολεμένοι»…

Μιλώντας για το αυτονόητο , θα μπορούσαμε κλείσουμε τη συζήτηση αν αναφέρουμε πόσα σχολεία στεγάζονται ακόμα σε κοντέινερ. Πόσες τάξεις στάζουν στις βροχές και είναι θερμοκήπια το καλοκαίρι. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές δεν είχαν ΗΥ και έκαναν 5 μήνες «μάθημα» από μια οθόνη κινητού. Να πούμε σε πόσα σχολικά εργαστήρια πληροφορικής «τρέχουν» ακόμα windows xp. Σε πόσα λύκεια δεν πήγε ποτέ καθηγητής πανελλαδικού μαθήματος ή πήγε το Μάρτιο. Στο ότι μόνο οι έχοντες μαθητές μπορούν να πληρώσουν για μια εκπαιδευτική εκδρομή – όταν δεν κόβονται κι αυτές για να τιμωρηθούν «οι καταληψίες». Να αναφερθούμε στα 25άρια τμήματα και στους 50.000 αναπληρωτές που μετακινούνται από σχολείο σε σχολείο. Για τα αναλυτικά προγράμματα που λένε ακόμα παραμύθια για κρυφά σχολειά, που κρύβουν το Δαρβίνο, το Ρουσσώ και το Μαρξ, που σε μια εποχή που ο μαθητής είναι έκθετος σε αμέτρητες πληροφορίες και συσκευές η κοινωνιολογία εξοστρακίζεται από το σχολείο και η πληροφορική εκπαίδευση θεωρείται ακόμα παιχνίδι δεξιοτήτων.

Γιατί αυτά είναι τα βασικά προβλήματα στην εκπαίδευση, που αν λυνόντουσαν, θα είχαμε βελτίωση στα δημόσια σχολεία. Δεν είναι αυτά που επέλεξε να θίξει η κυβέρνηση, για ευνόητους λόγους.

Κάθε τι στην κοινωνία αξιολογείται

Σωστό. Υπάρχουν αυτοί που αξιολογούν και αυτοί που αξιολογούνται. Κυρίως όμως υπάρχουν αυτοί που ορίζουν τι είναι άξιο και τι όχι και μπορούν να επιβάλλουν τις αξίες τους.

Για παράδειγμα η κοινωνία αξιολογεί πολύ κάτω του μετρίου την ενημέρωση και τη ψυχαγωγία που προσφέρουν τα μεγάλα ΜΜΕ. Τα γνωστά και τηλεσκουπίδια. Όμως αυτό δεν τους πτοεί. Έχουν τη δύναμη, έχουν το μονοπώλιο, έχουν τις σχέσεις διαπλοκής με την εξουσία-που υποτίθεται ελέγχουν – και όλο και χειροτερεύουν και στην ενημέρωση και στη ψυχαγωγία. Είναι προφανές ότι η αξιολόγηση δεν είναι μια ισότιμη διαδικασία όπου όλοι αξιολογούμε όλους. Σε μια κοινωνία με ταξικές ανισότητες και συγκεκριμένες «αξίες» το κάθε τι αξιολογείται δεν ισχύει γιατί κάποιοι πολύ απλά γράφουν την κοινωνία και τις ανάγκες της στα παλιά της τα παπούτσια ή αξιολογείται με βάση τις αξίες του εμπορεύματος, του εγωισμού, του κέρδους.

Αυτό που τίθεται σήμερα για την αξιολόγηση δεν είναι να αντιμετωπίσουμε γιατί τα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν πρόβλημα και αναπαράγουν τις κοινωνικές ανισότητες. Ή γιατί και που υπάρχει πρόβλημα στη μόρφωση των μαθητών. Η αξιολόγηση που θέλουν διεθνείς οργανισμοί και κυβερνήσεις θεωρούν ότι άξια είναι μια εκπαίδευση που προωθεί τις εφήμερες δεξιότητες / πληροφορίες και όχι τη γνώση. Που θεωρεί ότι η εκπαίδευση είναι ένα καταναλωτικό προϊόν προς πώληση και τους γονείς πελάτες και άξιο είναι το σχολείο και ο εκπαιδευτικός που προωθούν αυτήν την κατεύθυνση. Άρα η αξιολόγηση ζητάει σχολείο και εκπαιδευτικό ικανό και άξιο για την εκπαίδευση εμπόρευμα που δε θα μορφώνει αλλά θα παρέχει εφήμερες δεξιότητες. Με ένα άλλο σύστημα αξιολόγησης, με άλλες κοινωνικές αξίες και προτεραιότητες τα κριτήρια θα ήταν διαφορετικά και το τι θεωρείται «καλό» σχολείο και ο «καλός» εκπαιδευτικός επίσης.

Γνωρίζουμε καλά ότι στην ΕΣΣΔ, όταν αυτή έκανε τεράστια άλματα στη γνώση και τις επιστήμες και όταν μόρφωνε πολύπλευρα όλο το λαό και είχε ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια που ήταν όντως κέντρα αριστείας και όχι σουπερ μάρκετ πτυχίων, είχε σκληρά και απαιτητικά συστήματα αξιολόγησης. Δεν ήθελαν όμως να κάνουν τη μόρφωση εμπόρευμα, το οποίο θα μπορεί να το «αγοράζει» ο πελάτης ανάλογα με την ταξική του θέση. Δεν αξιολογούσαν με βάση αυτό το στόχο.

Δεν υπάρχει ουδέτερη αξιολόγηση. Ποιος αξιολογεί, με ποιες αξίες και κριτήρια, για ποιο σκοπό. Σήμερα η αξιολόγηση τίθεται με βάση το αν η εκπαίδευση μετατρέπεται σε εμπόρευμα και η ουσιαστική γνώση εξοβελίζεται από το σχολείο. Γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι στην αξιολόγηση.

Όλοι αξιολογούνται, γιατί όχι οι εκπαιδευτικοί;

Η στοχοποίηση του εκπαιδευτικού είναι παλιά ιστορία. Και όσο αλλάζει η οικογένεια και αναπτύσσεται το μοντέλο του ανασφαλούς ανθρώπου και άρα και γονιού-οικογένειας που πιστεύει ότι το παιδί του είναι ιδιαίτερο, ότι αδικείται, ότι ως οικογένεια βάλλεται γενικά, ότι είναι μόνος ενάντια σε όλους, τότε ο εκπαιδευτικός αντικειμενικά βρίσκεται στο στόχαστρο του γονέα-πελάτη.

Πέρα από αυτό είναι ψέμα ότι αξιολογούνται όλοι πλην των εκπαιδευτικών. Μπορεί να αξιολογούνται με συστήματα ISO οι πωλητές αν έπιασαν το πλάνο των πωλήσεων ή οι μάνατζερ σε μια τράπεζα αν έπιασαν τους στόχους. Δε γνωρίζουμε όμως αν υπάρχει κάποιο τυποποιημένο σύστημα αξιολόγησης, με 4 κλίμακες,  για παράδειγμα για τους δημοσιογράφους. Και όπως είπαμε το επιχείρημα «τους αξιολογούν καθημερινά οι τηλεθεατές» δεν στέκει, τουλάχιστον για την πλειοψηφία και για τα πρώτα ονόματα, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Δεν έχουν αντίστοιχα συστήματα οι γιατροί, ένας χειρούργος, αλλά και οι εργάτες όπως πχ ένας οικοδόμος. Δεν υπάρχει ακόμα και σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα όπου απαιτείται ένα σύνθετο έργο, πχ σε έναν αρχιτέκτονα ή σε ένα λογιστή. Το επιχείρημα «ναι αλλά εκεί αν δεν είναι καλός, τον αλλάζεις», πέρα από το ότι περιγράφει και μια διαδικασία απολύσεων για άλλους λόγους-πχ μισθολογικά, δεν αλλάζει το γεγονός ότι δε συνηθίζονται τυποποιημένα συστήματα αξιολόγησης – όπως αυτό που θέλει η κυβέρνηση για τους εκπαιδευτικούς, παρά μόνο όταν μιλάμε για πώληση συγκεκριμένων προϊόντων. Αλλά όπως είπαμε έτσι βλέπει η κυβέρνηση την εκπαίδευση. Ως προϊόν προς πώληση.

Είμαστε από τις λίγες χώρες που δεν έχουμε αυτονομία στη σχολική μονάδα και αξιολόγηση εκπαιδευτικών

Σωστά, αλλά ποια είναι ακριβώς τα αποτελέσματα αυτών των δύο πολιτικών; Έχουν κάποια μελέτη ή έρευνα να παρουσιάσουν οι παπαγάλοι αυτών των επιχειρημάτων, που να δείχνει ότι με την αυτονομία της σχολικής μονάδας και την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έχουν βελτιωθεί τα μαθησιακά αποτελέσματα για τους μαθητές; Ότι έχουν μειωθεί οι μορφωτικές ανισότητες; Ότι έχουν αντιμετωπιστεί τα σύγχρονα προβλήματα του λειτουργικού αναλφαβητισμού και των αποσπασματικών πληροφοριών; Η απάντηση είναι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ τέτοια μελέτη. Αντίθετα υπάρχουν πλήθος μελετών που μιλάνε για το φαινόμενο επαγγελματικής εξουθένωσης των εκπαιδευτικών, υπάρχουν πλήθος στατιστικών που δείχνουν πως η αυτονομία της σχολικής μονάδας οδηγεί σε γκετοποίηση και αύξηση των μορφωτικών ανισοτήτων στις φτωχές γειτονιές των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, υπάρχουν ως και ταινίες στο NETFLIX που δείχνουν ότι ακόμα και στις πολύ πιο πλούσιες και οργανωμένες Σκανδιναβικές χώρες το αν θα υπάρχει παιδαγωγός παράλληλης στήριξης σε ένα παιδί με αυτισμό αποτελεί ευθύνη του γονέα και όχι της πολιτείας. Υπάρχουν τα τελευταία χρόνια πλήθος κινητοποιήσεων και αγώνων στο Σικάγο, τη Μασαχουσέτη, στη Μ. Βρετανία, τη Γαλλία ενάντια στα αποτελέσματα της αξιολόγησης. Πουθενά δεν έχει αποδειχτεί ότι η αξιολόγηση δημιουργεί θετικά μαθησιακά αποτελέσματα για όλα τα παιδιά.

Το άλλο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα «πατώνει» στο διαγωνισμό PISA γιατί δεν έχει σύστημα αξιολόγησης, πάλι είναι αυθαίρετο. Υπάρχουν χώρες που είναι πιο χαμηλά από τη χώρα μας και έχουν αξιολόγηση και το ανάποδο. Ο διαγωνισμός PISA ελέγχει μαθητές από 65 χώρες σε διάφορες δεξιότητες. Τα πάνε καλύτερα οι χώρες που τα εκπαιδευτικά τους συστήματα είναι έτσι δομημένα ώστε να «εκπαιδεύουν» τα παιδιά σε αντίστοιχες δεξιότητες. Πχ είναι γνωστό ότι η μαθηματική εκπαίδευση στην Ελλάδα δίνει μεγαλύτερο βάρος στις έννοιες, τις συναρτήσεις, τις μαθηματικές σχέσεις και όχι αυτό που λέμε «solving problems». Γι’ αυτό και οι Έλληνες απόφοιτοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα σε ακαδημαϊκό επίπεδο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, το αντίθετο έχουν πολύ υψηλό επίπεδο. Οι ίδιοι μαθητές στο διαγωνισμό της PISA επειδή εξετάζονται σε έναν άλλο τρόπο προσέγγισης των μαθηματικών, έχουν χαμηλές επιδόσεις. Το να μαθαίνεις τα παιδιά να τρέχουν μεγάλες αποστάσεις και να τους βάζεις σε διαγωνισμό για 100άρι, δε λέει και πολλά. Και αυτό ακριβώς λένε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA σε σχέση με το αν μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα και αν αυτό σχετίζεται με την αξιολόγηση.

Η κοινωνία συμφωνεί, οι συνδικαλιστές και οι δεινόσαυροι της ΟΛΜΕ διαφωνούν

Η αλήθεια είναι ότι τα παπαγαλάκια δε φροντίζουν να ενημερώνονται σωστά για να ενημερώνουν την κοινωνία αντίστοιχα. Κυβερνητικά non paper και fake news διακινούν. Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ που είναι ΔΑΚΕ-ΝΔ, οι ΣΥΝΕΚ που είναι ΣΥΡΙΖΑ και η ΠΕΚ που ανήκει στο ΚΙΝΑΛ είναι υπέρ της αξιολόγησης με διάφορους αστερίσκους. Να μην είναι τιμωρητική, να είναι μόνο αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, να είναι ανατροφοδοτική κ.α. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ψήφισε το πιο σκληρό αξιολογικό σύστημα διορισμών εκπαιδευτικών, που τώρα εφαρμόζει η ΝΔ.

Η ηγεσία της ΟΛΜΕ και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι μία αξιολόγηση υπάρχει για αυτό το σύστημα και αυτή γίνεται με βάση το πόσο εμπόρευμα είναι η εκπαίδευση και πόσο ικανοποιημένος είναι ο γονέας – πελάτης.

Όμως η ΝΔ τα λέει στα γαϊδούρι για να ακούει το σαμάρι. Και το σαμάρι είναι οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι ξέρουν καλά, από την άμεση εμπειρία τους, τι θα σημαίνει να είσαι όμηρος του κάθε διευθυντή και συμβούλου. Τι θα σημαίνει να μπαίνει ο διευθυντής στην τάξη. Τι θα σημαίνει να αξιολογείται ο εκπαιδευτικός ως μη ικανοποιητικός αν αρνηθεί να σπάσει την κατάληψη των μαθητών. Αν απεργεί. Αν διαμαρτύρεται όταν θα τον φωνάζουν απογεύματα, Σάββατα και όποτε θέλει ο διευθυντής μάνατζερ για να κάνει τον «αρεστό» στους γονείς-πελάτες, από τους οποίους θα αξιολογείται κι αυτός και θα εξαρτάται και η θέση του από το πόσα παιδιά θα μπορεί να εγγράφει στο σχολείο του.

Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν ότι χρειάζονται αλλαγές, αλλά διαισθάνονται ότι η αξιολόγηση δεν έχει καμία σχέση με αυτές. Το βλέπουν καθημερινά σε δεκάδες στελέχη (διευθυντές, συμβούλους) που πέρασαν από παρόμοια συστήματα αξιολόγησης και που σε αρκετές περιπτώσεις δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργία των σχολείων και στην εκπαιδευτική διαδικασία, ακριβώς γιατί κυνηγάνε τους «στόχους» της αξιολόγησης.

Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δεν είναι ικανοί γι’ αυτήν την ευαίσθητη δουλειά. Πως θα λυθεί αυτό χωρίς αξιολόγηση;

Ναι υπάρχουν άνθρωποι με προβλήματα υγείας και συγκρότησης και υπάρχει θεσμικό πλαίσιο να φύγουν από την τάξη και να κάνουν κάποια διοικητική δουλειά. Και όπου δεν αρκεί αυτό το πλαίσιο, πρέπει να διορθωθεί.

Όμως είναι υποκριτικό αυτοί που ζητούν από τον εκπαιδευτικό να είναι ως τα 67 στην τάξη, να μιλάνε για αυτούς «που δε μπορούν».  Αυτοί που ψήφισαν μέτρα τέτοια που ένας εκπαιδευτικός μπορεί να γυρνάει και 4 σχολεία. Αυτοί που έχουν 50χρονους αναπληρωτές να τρέχουν 15 χρόνια ως συμβασιούχοι από νησί σε νησί με σπασμένα νεύρα. Αλήθεια τι μεράκι και τι αφοσίωση ζητάνε από αυτούς τους εκπαιδευτικούς;

Δεύτερον ως κοινωνία πρέπει να κρατήσουμε ότι «αυτοί που μπορούν» να αναλάβουν την εκπαίδευση των μαθητών είναι οι παιδαγωγοί, είναι οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι οι γονείς. Όπως για την πανδημία εμπιστευτήκαμε τους γιατρούς – με όλα τα προβλήματα και τις πολιτικές εξαρτήσεις – και όχι την x ιστοσελίδα. Και σε ένα πλαίσιο που ωθεί τον γονέα να συμπεριφέρεται και να σκέφτεται σαν πελάτης, που οξύνει τον κοινωνικό κανιβαλισμό για τον εκπαιδευτικό που είναι στο δημόσιο, που κάθεται 2 μήνες κοκ και κυρίως με δηλωμένο ως βασικό στόχο της αξιολόγησης την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και άρα την όξυνση των ταξικών φραγμών – και της αμορφωσιάς για την πλειοψηφία των παιδιών – η όλη συζήτηση για το τι θα κάνουμε με τους ελάχιστους που «δε μπορούν» είναι ναρκοθετημένη.

Ο γονέας – πελάτης ωθείται να θεωρεί ότι «δε μπορεί» ο εκπαιδευτικός που δε βάζει όρια που έπρεπε να είχε βάλει αυτός στο παιδί του, που δεν το προσέχει σα να είναι μοναδικό, που δεν προωθεί τα καθρεφτάκια για ιθαγενείς του υπουργείου όπως η ρομποτική κ.α.. Είναι γνωστές οι ιστοσελίδες όπου γονείς συγκρίνουν εκπαιδευτικούς, σα να είναι παιδαγωγοί, ανάλογα με το πόσες εργασίες βάζει, αν κάνει καινοτόμο μάθημα, αν κάνει καλά το μάθημα κοκ. Και για να είμαστε ειλικρινείς ο γονέας πελάτης, οι πιο δραστήριοι για να είμαστε ακριβείς, δε θέλει τον καθηγητή που δεν θα απεργεί, που καμιά φορά θα λείπει σε διαδηλώσεις, που θα διδάσκει την ιστορική αλήθεια ότι δεν υπάρχει κρυφό σχολειό και ότι η Μακεδονία είναι όσο ελληνική είναι η Ήπειρος και η Θράκη ως γεωγραφικές περιοχές. Τον εκπαιδευτικό που διαμαρτύρεται απέναντι στον διευθυντή μάνατζερ και στο γονέα – πελάτη.

Αυτές οι εικόνες υπάρχουν και σήμερα. Για κοινωνικούς λόγους η οικογένεια έχει αλλάξει και βρίσκεται σε κρίση και απαιτεί από τον εκπαιδευτικό και το σχολείο να λύσει προβλήματα που δημιουργούνται στην οικογένεια. Την ίδια στιγμή που οι νεοφιλελεύθερες αξίες του ατομισμού, του ναρκισσισμού, του ανταγωνισμού γίνονται ζητήματα που πρέπει, δυστυχώς,  να λάβει ένα σχολείο υπόψη αν θέλει να «έχει τους γονείς ικανοποιημένους».  Έτσι αντί να έχει το σχολείο στόχο να μορφώνει τα παιδιά με βάση τις ως τώρα ανακαλύψεις της (έστω αστικής) επιστήμης και αντιλήψεις της παιδαγωγικής και της ψυχολογίας, έχει στόχο να «έχει τους γονείς ικανοποιημένους», ανάλογα με τις κυρίαρχες αξίες και πεποιθήσεις.

Όλα τα παραπάνω πρέπει να ληφθούν υπόψη πριν κρεμάσουμε στα μανταλάκια τον εκπαιδευτικό που «δε μπορεί»; Τι σημαίνει δε μπορεί και ποιος το κρίνει; Γιατί πέρα από τις περιπτώσεις ψυχολογικών προβλημάτων (βέβαια περισσότερες είναι οι περιπτώσεις αστυνομικών που είτε χρησιμοποιούν το όπλο τους να σκοτώσουν τη γυναίκα τους ή τα παιδιά τους ή είναι συνήθως αφιονισμένοι κατά την «εκτέλεση των καθηκόντων τους», αλλά αλήθεια υπάρχει κάποιο σύστημα αξιολόγησης εκεί;) τα υπόλοιπα «δε μπορεί στην τάξη» δεν ισχύουν.

Αν δε ληφθούν υπόψη τα παραπάνω απλά προσφέρουμε το άλλοθι στην κατηγοριοποίηση του σχολείων σε καλά και κακά, σε φτωχά και πλούσια και άρα και των παιδιών μας. Και με βάση ένα εξαιρετικά μειοψηφικό πρόβλημα κλείνουμε τα μάτια στα όσα αυτονόητα δε λύνει η κυβερνητική πολιτική, που δημιουργούν τα μεγαλύτερα προβλήματα στα σχολεία, και επιπλέον ναρκοθετούμε τη δημόσια εκπαίδευση για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, επιτρέποντας να μετατραπεί σε εμπόρευμα.

Αυτό είναι και το ζητούμενο το επόμενο διάστημα. Η αξιολόγηση και η αυτονομία της σχολικής μονάδας δεν αποτελεί ένα συντεχνιακό θέμα που αφορά τους «βολεμένους εκπαιδευτικούς». Αφορά όλο το λαό και πρέπει να μην περάσει από μια συμμαχία γονέων και εκπαιδευτικών. Για να μην εμπορευματοποιηθεί περαιτέρω η εκπαίδευση, για να μην περάσει το δόγμα «όπου φτωχός και η μοίρα του», όσον αφορά την εκπαίδευση που θα λαμβάνει.

Εγκληματική η αδιαφορία της εργοδοσίας της BIC! Αφήνει τους εργάτες στο έλεος της πανδημίας

Η κατάσταση στο εργοστάσιο της Bic έχει φτάσει στο απροχώρητο· στο σημείο να κινδυνεύει σοβαρά η υγεία μας. Με τη στάση της, η εργοδοσία αποκαλύπτει με τον πιο βάρβαρο τρόπο ότι δεν την ενδιαφέρει τίποτε άλλο από τα κέρδη της και δεν διστάζει να θέτει σε κίνδυνο την ίδια μας τη ζωή γι’ αυτό.

Στην παραγωγή δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς κανένα μέσο προστασίας, χωρίς καν τα πιο στοιχειώδη (μάσκες, γάντια κ.λπ.), βάζοντας τον εαυτό μας και την οικογένειά μας σε υψηλό κίνδυνο. Η διοίκηση του εργοστασίου όχι μόνο επέλεξε να μην κλείσει το εργοστάσιο, αλλά ταυτόχρονα έβαλε υπερωρίες και αύξησε την παραγωγή! Ουσιαστικά συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως και μας ζητάει να κάνουμε “ψυχραιμία” και “υπομονή”, χωρίς να νοιάζεται στο παραμικρό για τον υψηλό κίνδυνο στον οποίο μας εκθέτει.

Όμως εκείνη είναι κλεισμένη στο γραφείο της, απαγορεύοντας να μπούμε εμείς μέσα. Έχει δώσει εντολή στα υψηλά στελέχη να μην μας πλησιάζουν. Μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε κατώτεροι άνθρωποι, σαν να μην υπάρχουμε. Οι ζωές των εργατών για την εργοδοσία είναι απλώς αναλώσιμες, αξίζουν μόνο όσο είναι χρήσιμες στην παραγωγή.

Tο εργοστάσιο απασχολεί περίπου 1.200 άτομα και σε κάθε κτίριο του εργοστασίου εργάζονται τρεις βάρδιες των 80 ατόμων που χρησιμοποιούν τις ίδιες μηχανές και τα ίδια αντικείμενα. Τα γελοία και μοναδικά μέτρα που έχουν παρθεί είναι… τρία αντισηπτικά που αντιστοιχούν σε περίπου διακόσιους εργάτες! Και αυτά είναι έξω από την παραγωγή! Χρειάζεται να φύγει κάποιος πολύ μακριά από το πόστο του για να τα χρησιμοποιήσει (αν δεν έχουν ήδη εξαντληθεί). Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, το ότι διπλασίασε τα πούλμαν που μας μεταφέρουν είναι ένα τίποτα. Ουσιαστικά, δηλαδή, τα μέτρα που έχει πάρει είναι ανύπαρκτα και αυτό για να μην επηρεαστεί η παραγωγή ούτε στο ελάχιστο.

Παρ’ ότι στο εργοστάσιο δουλεύουν πολλοί εργάτες 60 χρόνων και πολλοί άλλοι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, η εταιρεία δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα ούτε και γι’ αυτούς. Δεν έκανε καν τον κόπο να ρωτήσει ποιοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες ώστε να μην δουλεύουν!

Τις τελευταίες μέρες μαθαίνουμε για πολλούς συναδέλφους που είναι άρρωστοι και είναι πολύ πιθανό να έχουν κορονοϊό, όμως η διοίκηση δεν αντιδρά ούτε στο ελάχιστο, σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Είναι σίγουρο ότι όπως πάει η κατάσταση, εάν δεν ληφθούν αμέσως ουσιαστικά μέτρα προστασίας, θα κολλήσουμε μαζικά. Και η εταιρεία έχει την αποκλειστική ευθύνη! Εγκληματική ευθύνη!

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση απαγορεύει την κυκλοφορία πολιτών, μας λέει να μείνουμε σπίτια μας και να κρατάμε αποστάσεις τουλάχιστον δύο μέτρων από το διπλανό μας, επιτρέπει σε εργοστάσια σαν την Bic να στοιβάζονται εργάτες ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Τόσο νοιάζονται για τη ζωή των εργατών, για τη ζωή των ανθρώπων που παράγουν τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτούς δεν είμαστε άνθρωποι, μας βλέπουν σαν εργαλεία για την επίτευξη του κέρδους τους. Είναι ξεκάθαρο ότι η πανδημία βγάζει στην επιφάνεια τον πιο βάρβαρο χαρακτήρα της αστικής τάξης, που δεν διστάζει ακόμα και να σκοτώσει μαζικά, προκειμένου να διαφυλαχθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Ο δίκαιος θυμός των εργατών πρέπει να στραφεί στους πραγματικά υπεύθυνους! Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να απαιτήσουμε να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας, κατάλληλες στολές που προφυλάσσουν από τον ιό. Να κλείσουν οι μηχανές όπου οι εργάτες έχουν κυριολεκτικά εκατοστά απόστασης ο ένας από τον άλλο. Να δουλεύουν λιγότεροι εργάτες στον ίδιο χώρο. Να απαιτήσουμε καθημερινή απολύμανση στο εργοστάσιο. Να προστατευθούν άμεσα οι συνάδελφοι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, χωρίς απώλεια των μισθών και των δικαιωμάτων τους, ακόμη κι αν η προστασία τους απαιτεί να παραμείνουν στα σπίτια τους. ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΜΕΤΡΑ  ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ! Να μην θυσιαστεί ξανά η εργατική τάξη στο βωμό του κέρδους. Μόνο αν έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμή μας και δράσουμε συλλογικά μπορούμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην ζωή μας και τα δικαιώματα μας.

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

 

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

Ν. – Εργαζόμενος στο εργοστάσιο της BIC στην Άνοιξη

Νίκος Σακούτης (ΡΑΚ Πετρούπολης): Λύση δεν είναι η αδράνεια και η απάθεια

1. Πόσα χρόνια παρουσίας έχει η Ριζοσπαστική Αγωνιστική Κίνηση Πετρούπολης; Ποιοι οι στόχοι σας στις 26 Μαΐου και γενικά ποιοι είναι οι κεντρικοί βασικοί στόχοι μιας αγωνιστικής λαϊκής φωνής στο σημερινό ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο της ΤΑ;

Το 2013 συγκροτήσαμε την δημοτική παράταξη “Ριζοσπαστική Αγωνιστική Κίνηση Πολιτών Πετρούπολης” γιατί πιστεύαμε ότι είχαμε υποχρέωση να δραστηριοποιηθούμε στην κατεύθυνση της αντιπαράθεσης με κάθε πολιτική που μας φτωχοποιεί και μας εμποδίζει να ζούμε με αξιοπρέπεια  στην πόλη μας.

Στις 26 Μαΐου καλούμε τους πολίτες της Πετρούπολης να δυναμώσουν την φωνή μας στο δημοτικό συμβούλιο  που θα εκλεγεί. Στο απερχόμενο δημοτικό συμβούλιο συμμετείχαμε, παρεμβαίναμε και διεκδικούσαμε γιατί πιστεύουμε ότι η λύση δεν είναι η απάθεια και η αδράνεια αλλά ο αγώνας.

Οι κεντρικοί βασικοί μας στόχοι είναι να σχεδιάσουμε την Πετρούπολη των επόμενων ετών προς όφελος των κατοίκων της. Να υψώσουμε ασπίδα κοινωνικής προστασίας για να αναχαιτίσουμε την ανθρωπιστική κρίση .

Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα των πολιτών στη δουλειά, στην κατοικία, στην πρόσβαση στο νερό και στο ηλεκτρικό ρεύμα, να στηρίξουμε τους ανέργους και τους νέους. Να ενισχύσουμε τις κοινωνικές δομές για όλα τα συλλογικά  αγαθά (τροφή,υγεία ,παιδεία ,πολιτισμός αθλητισμός). Να αλλάξουμε την ποιότητα της ζωής των πολιτών. Να υπερασπιστούμε το περιβάλλον, το δημόσιο χώρο και την ίδια την πόλη μας ως αγαθό δημόσιο και κοινωνικό. Θεωρούμε ότι η βασική μας κατεύθυνση αλλά και κάθε λαϊκής αγωνιστικής φωνής, είναι να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, ώστε να δημιουργηθεί ένα πλατύ μέτωπο αιρετών – δημοτικών κινήσεων – εργαζομένων – δημοτών, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις ανατροπής του νεοφιλελεύθερου ασφυκτικού οικονομικού και θεσμικού πλαισίου, που έχει μετατρέψει τους δήμους σε μακρύ χέρι του κράτους, εφαρμογής αντιλαϊκών πολιτικών.

Μερικοί από τους βασικούς μας στόχους είναι:

Η διεκδίκηση των παρακρατηθέντων – υπεξαιρεθέντων  από τους δήμους και τους δημότες που θα φτάσουν το 2023 σύμφωνα με το νέο μεσοπρόθεσμο τα 27.5 δις ευρώ, χρήματα που στερούνται σε υπηρεσίες οι κάτοικοι.

Η διεκδίκηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων για τους δήμους που έχει περικοπεί κατά 85% και ανέρχεται μόλις στα 180 εκατ. Ευρώ

Η μαζική στελέχωση με μόνιμο και εξειδικευμένο προσωπικό σε όλες τις δημοτικές υπηρεσίες, είναι άμεση ανάγκη συγχρόνως με την κατάργηση της απαγόρευσης πρόσληψης εργαζομένων

Η προάσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των δήμων και των υπηρεσιών τους ενάντια στη λογική της ανταποδοτικότητας και της επιβολής φόρων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση που προωθείται με τη λογική «να απαλλαγούν οι δήμοι από το κράτος και  να σπεύσουν σε εξεύρεση ίδιων πόρων».

Η εναντίωση σε λογικές μετατροπής των ΟΤΑ σε ιδιωτικές επιχειρήσεις

Η εναντίωση σε ότι προβλέπουν τα μνημόνια και ιδιαίτερα το τρίτο περί αποπολιτικοποίησης της δημόσιας διοίκησης, ώστε να προωθούνται όλα τα αντιλαϊκά μέτρα

2. Στην Πετρούπολη δήμαρχος είναι ένας από τους “5 κομμουνιστές δημάρχους” για τους οποίους το ΚΚΕ αναφέρεται με ιδιαίτερο τρόπο. Ποια είναι η κριτική σας στον κ. Σίμο πιο συγκεκριμένα; Τι θα έπρεπε να κάνει και δεν το έκανε για τη φτώχεια, την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, τους εργαζόμενους, το κράτος πρόνοιας και το περιβάλλον (χωματερή, διεκδικήσεις Μονής Λαμίας);

Στα χρόνια διοίκησης από τη Λαϊκή Συσπείρωση με δήμαρχο τον κ. Σίμο είχαμε μια διαχείριση που δύσκολα μπορεί να διακρίνει κάποιος ότι διαφέρει από τους γειτονικούς δήμους. Το πλαίσιο είναι ασφυκτικό και συγκεκριμένο: μνημονιακοί προϋπολογισμοί με διαρκή υποχρηματοδότηση και του δήμου μας ώστε οριακά να λειτουργεί, προϋπολογισμοί εγκεκριμένοι από το μνημονιακό «παρατηρητήριο» με συνεχή έλεγχο, τεχνικό πρόγραμμα ανύπαρκτο αφού τα χρήματα του ΠΔΕ είναι ψίχουλα, προσωπικό που κυριαρχούν όλες οι ελαστικές μορφές εργασίας με κυρίαρχη αυτή της «κοινωφελούς εργασίας», με αποτέλεσμα ελλιπείς και αναποτελεσματικές υπηρεσίες. Η κριτική στην οποία εστιάζουμε προς τον κ. Σίμο δεν είναι μόνο ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει καλύτερα ζητήματα καθημερινότητας, όπως η καθαριότητα, που παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα,και γενικά η διαχείριση των απορριμμάτων, η έλλειψη σχεδιασμού στο πράσινο, τα προβλήματα σε δημοτική και αστική συγκοινωνία, προβλήματα σχολικών κτιρίων κλπ, αλλά και ότι δεν πήρε πρωτοβουλίες ενωτικές για τα μεγάλα ζητήματα – πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, χωματερή, φτώχεια, ανεργία, διεκδικήσεις ιδιωτών και Μονής Λαμίας, ανέγερση σχολικών κτιρίων κλπ, ώστε να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κίνημα προάσπισης των λαϊκών συμφερόντων, αλλά έδρασε με αυτάρκεια και αποκλεισμούς, με αποτέλεσμα να λιμνάζουν και να οξύνονται όλα τα μεγάλα προβλήματα.

3. Μετά τη μνημονιακή υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε αρκετούς δημάρχους που είχαν στο παρελθόν αναφορά στην αριστερά και τη λαϊκή διεκδίκηση να μη διαχωρίζονται. Ποια είναι η γνώμη σας; Πόσο αυτοδιοικητικά και πόσο κεντρικά πολιτικά τελικά πρέπει να δρα σε μια γειτονιά η αριστερά;

Πράγματι, είδαμε αρκετές δημοτικές αρχές να μεταλλάσσονται «οβιδιακά» ακολουθώντας προφανώς το παράδειγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί που κατήγγειλαν και αντιμάχονταν την υποχρηματοδότηση, τον «Καλλικράτη» την παραβίαση του άρθρου 102 του Συντάγματος, τους πλειστηριασμούς, την έλλειψη χρημάτων για έργα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις απολύσεις, βλέπουμε ότι σήμερα όχι μόνο ανέχονται αυτές τις πολιτικές αλλά ανακαλύπτουν και ‘προοδευτικότητα»στη λειτουργία του μνημονιακού παρατηρητηρίου, στην εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου, στις ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων και της δημόσιας περιουσίας, στην παραβίαση του Συντάγματος, τους ελέγχους του ΓΛΚ τον «Καλλικράτη» και τον «Κλεισθένη». Αποδεικνύεται ότι με την εφαρμογή ακραίων νεοφιλελευθερων πολιτικών φτωχοποίησης των δήμων και των πολιτών είναι τουλάχιστον πολιτικά ανακόλουθοι όσοι δημοτικοί άρχοντες ισχυρίζονται ότι «παρ’ όλη την κρίση, είμαστε νοικοκύρηδες στο δήμο μας». Δυστυχώς, αυτοί οι δημοτικοί άρχοντες στην προσπάθεια να διατηρήσουν το αξίωμά τους είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν συμφέροντα και δικαιώματα των δημοτών τους.

Χρήστες Κορτζιδης

Δημοτική Συνεργασία Ελληνικού – Χ. Κορτζίδης (αναδημοσίευση συνέντευξης από ΕφΣυν)

Συμμετέχετε στις εκλογές διεκδικώντας μια νέα θητεία στη διοίκηση του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης. Ποια είναι τα βασικά σημεία του προγράμματός σας;

Το πρώτο είναι η επαναφορά και ανάπτυξη της δημοκρατικής λειτουργίας του δήμου μας. Δυστυχώς, με τη σημερινή διοίκηση, αυτή συρρικνώθηκε και έγινε προσπάθεια να στηθεί ένα καθεστώς αυταρχισμού και αλαζονείας, πελατειακών σχέσεων, προσβολής και επιθετικότητας απέναντι στη διαφορετική άποψη. Αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά και έχει να κάνει με όλους τους τομείς δράσης και λειτουργίας του δήμου.

Το δεύτερο αφορά το μέλλον του δήμου μας και της περιοχής ευρύτερα, την εξέλιξη της ταυτότητας της τοπικής κοινωνίας από τον τρόπο που τελικά θα αξιοποιηθεί το Ελληνικό. Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με το σχέδιο που προωθείται από την κεντρική διοίκηση (κυβέρνηση και πλειοψηφία της αντιπολίτευσης) και την τοπική αυτοδιοίκηση (δημοτικές αρχές όμορων δήμων, με προεξάρχουσα αυτή του δήμου μας).

Το τρίτο είναι τα βασικά θεσμικά προβλήματα της αυτοδιοίκησης, που δυστυχώς δεν προβάλλονται καθόλου από την πλειονότητα των υποψηφίων και δεν βοηθείται ο κόσμος να σκεφτεί πάνω σε αυτά. Ομως επιδρούν με καθοριστικό τρόπο στη δυνατότητα των δήμων να ανταποκρίνονται στις αρμοδιότητες-υποχρεώσεις τους απέναντι στους πολίτες.

Τέταρτο βασικό σημείο είναι οι χωροταξικές και κυκλοφοριακές παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν στον δήμο μας ώστε να ευνοηθεί η κίνηση με τα πόδια και το ποδήλατο, να συνδεθούν οι γειτονιές μεταξύ τους και το βουνό με τη θάλασσα. Αυτό θα επιδράσει σημαντικά στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων.

Πέμπτο βασικό στοιχείο είναι η συμβολή του δήμου στην ανάπτυξη μιας κοινωνίας ανοιχτής, αντιρατσιστικής, αντιφασιστικής, που θα σέβεται τη διαφορετικότητα.

Τέλος, αξίζει να αναφερθώ στη μεγάλη ανάγκη και στην προσπάθεια που θα πρέπει να κάνουμε για τη ριζική αλλαγή του τρόπου που μέχρι σήμερα διαχειριζόμαστε τα απορρίμματα. Δυστυχώς το καίριο αυτό πρόβλημα έχει αφεθεί στην τύχη του στον δήμο μας αλλά και στη συντριπτική πλειονότητα των δήμων και της περιφέρειας.

● Με βάση τα σημερινά δεδομένα γύρω από την επένδυση στο Ελληνικό, ποιες είναι οι θέσεις και οι διεκδικήσεις της παράταξής σας;

Η δική μας πρόταση ήταν και παραμένει η δημιουργία ενός μητροπολιτικού πάρκου, πολιτισμού, περιβάλλοντος, αναψυχής, αθλητισμού, χωρίς επιπλέον δόμηση από την ήδη υπάρχουσα, δημόσιου, ανοιχτού και προσβάσιμου για όλους. Πρόταση απολύτως ρεαλιστική και εφαρμόσιμη, που θα συνέβαλλε με τον δικό της τρόπο στην ανάπτυξη υπέρ των πολλών και θα σεβόταν το περιβάλλον. Για μια τέτοια προοπτική επιμένουμε και αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους.

Αντί για καζίνο διεκδικούμε χώρους που θα στεγάσουν τον αρχαίο αλλά και τον σύγχρονο πολιτισμό, θα δημιουργήσουν πολλές θέσεις εργασίας και εισοδήματα, θα λειτουργούν όλο τον χρόνο ως ένα διαρκές φεστιβάλ πολιτισμού, παράδοσης, γραμμάτων και τεχνών.

Αντί για νέα θεόρατα κτίρια με χιλιάδες διαμερίσματα, βίλες κ.λπ. παλεύουμε για την ικανοποίηση βασικών αναγκών της κοινωνίας, όπως η δημιουργία σύγχρονου διαδημοτικού κοιμητηρίου, σύγχρονου διαδημοτικού σταθμού διαχείρισης των απορριμμάτων, χώρων υπαίθριας δωρεάν στάθμευσης κοντά στους σταθμούς του μετρό. Για τη διατήρηση των εκτεταμένων χώρων πρασίνου που ήδη υπάρχουν και δημιουργία πολλών νέων. Για την κατασκευή κτιρίων για το διαπολιτισμικό Γυμνάσιο & Λύκειο.

Αντί για νέα τεράστια malls, κτίρια γραφείων, ξενοδοχεία κ.λπ., που θα καταστρέψουν τις τοπικές αγορές, ζητούμε μέτρα για την ενίσχυση της μικρομεσαίας τοπικής επιχειρηματικότητας.

Αντί για τσιμεντοποίηση της παραλίας, αγωνιζόμαστε για την ήπια διαχείρισή της και την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα.

● Η πόλη βρέθηκε προ μηνών στο επίκεντρο της επικαιρότητας με αφορμή την παρουσία ένστολων παραστρατιωτικών στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Προτίθεστε να λάβετε πρωτοβουλίες ώστε σε συνεννόηση με υπόλοιπες δημοτικές κινήσεις να δημιουργηθεί ένα μέτωπο απέναντι στον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία;

Ήδη έχουν ξεκινήσει τέτοιες διεργασίες και δράσεις. Ήταν πολύ θετικό το ότι με αφορμή το περιστατικό που περιγράφετε, αλλά και συνολικότερα τη στάση της δημοτικής αρχής, που με κάθε ευκαιρία καλλιεργεί ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις, υπήρξε άμεση αντίδραση και ευαισθητοποίηση πολιτών. Που είπαν «ώς εδώ, κάτι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα στον δήμο μας».

Οπωσδήποτε η προσπάθεια αυτή θα συνεχιστεί. Υπάρχουν δυνάμεις και συλλογικότητες σε τοπικό επίπεδο που μπορούν να συμβάλουν. Ιδιαίτερα θετικό είναι ότι στον χώρο των εκπαιδευτικών υπάρχει εύφορο έδαφος.

Για τη δημιουργία ενός ισχυρού αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού μετώπου αξίζει να δουλέψουμε με το ανάλογο πνεύμα συνεργασίας.

● Είστε ένας έμπειρος αυτοδιοικητικός. Κατά την άποψή σας ποιο είναι το περιβάλλον στο οποίο θα κληθούν να λειτουργήσουν οι δήμοι στην επόμενη θητεία;

Το περιβάλλον είναι ήδη ασφυκτικό και θα παραμείνει τέτοιο αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης και αντιλήψεων.

Η καθιέρωση της απλής αναλογικής ήταν ένα θετικό βήμα που θα έπρεπε να ολοκληρωθεί με την εκλογή του δημάρχου από το δημοτικό συμβούλιο.

Κατά τα άλλα, τα βασικά προβλήματα παραμένουν, στριμωγμένα από τις μνημονιακές επιλογές που έγιναν και εξακολουθούν να ισχύουν.

Η στελέχωση των υπηρεσιών των δήμων από μόνιμο, καταρτισμένο και σωστά αμειβόμενο προσωπικό, κόντρα στη συρρίκνωση και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης.

Η σταθερή χρηματοδότηση των δήμων ως ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού, ανάλογο με τις κοστολογημένες αρμοδιότητες που έχει, κόντρα στη λογική της ανταποδοτικότητας και της επιπλέον φορολόγησης των πολιτών.

Η αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας και της κρατικής κηδεμονίας που καταργεί κάθε έννοια αυτοδιοίκησης.

Οι αλλαγές αυτές είναι αναγκαίες όσο και το οξυγόνο. Όσοι και όσες διεκδικούμε την ψήφο των πολιτών πρέπει να μιλούμε και να αγωνιζόμαστε καθημερινά γι’ αυτές αντί να περιοριζόμαστε στη διαχείριση της σημερινής κατάστασης.

Ανυπότακτη Αττική

Συνέντευξη με τη Μαριάνα Τσίχλη, Υποψήφια Περιφερειάρχης Αττικής με την «Ανυπότακτη Αττική»

Ερ: Ποια η ανάγκη συγκρότησης της Ανυπότακτης Αττικής; Ποιο είναι το πρόγραμμά σας;

Απ: Η περιφέρεια της Αττικής είναι ο τόπος όπου κατοικεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα μας. Αποτελεί ταυτόχρονα το πεδίο εμφάνισης των μεγαλύτερων αντιθέσεων στην ελληνική κοινωνία. Εδώ συνυπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις και φτωχοποίηση με τις προσπάθειες ανάκαμψης του κεφαλαίου, μέσω της  ταχύτατης παράδοσης ελεύθερων χώρων (Ελληνικό, Παραλιακό Μέτωπο, λιμάνι κλπ.), αλλά και των δημόσιων υποδομών.

Σε κάθε γωνιά της Αττικής, δημιουργούνται οι συνθήκες για να κερδοφορούν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα σε βάρος των δικαιωμάτων των πολλών. Λίγα μόνο παραδείγματα είναι οι τεράστιες παρεμβάσεις και αναμορφώσεις χώρου στο Ελληνικό και το Παραλιακό Μέτωπο, η επέκταση του λιμανιού για τους σχεδιασμούς της COSCO στον Πειραιά, η μετεγκατάσταση του καζίνο στο Μαρούσι, η δημιουργία mall στην Ακαδημία Πλάτωνος, η επέκταση του airbnb και η προσπάθεια «εξευγενισμού» του κέντρου, η καταστροφική διαχείριση του περιβάλλοντος.

Η Αττική είναι, ταυτόχρονα, ο χώρος που εφαρμόζονται κατεξοχήν οι μνημονιακές πολιτικές των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της συμπίεσης των μισθών, της καταστρατήγησης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Οι συνθήκες αυτές είναι το αποτέλεσμα της συνειδητής πολιτικής που σχεδίασαν, προώθησαν και εφάρμοσαν οι μνημονιακές δυνάμεις. Εμείς επιδιώκουμε να εκφράσουμε τα κοινωνικά συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και ένα διαφορετικό πολιτισμό. Να εκφράσουμε τις αντιστάσεις, αλλά και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο είναι ταυτόχρονα εφικτό στο σήμερα, και όχι σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον. Ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό, που όμως δίνει άμεσες λύσεις σε μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας.

Πολλές φορές οι εναλλακτικές λύσεις είναι μπροστά μας και είναι εφικτές αλλά αποκρύπτονται από τα συγκεκριμένα συμφέροντα, των εργολάβων, των μεγαλοκατασκευαστών, αυτών που λυμαίνονται το χώρο της υγείας και της κοινωνικής μέριμνας, αυτών που περιμένουν να κατασπαράξουν τους ελεύθερους χώρους και το δημόσιο πλούτο και περισσότερο από όλους από τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των ξένων δανειστών. Μας λένε πολλές φορές ότι δεν έχουμε πρόγραμμα ή ότι το πρόγραμμά μας δεν είναι εφαρμόσιμο. Όμως το πρόγραμμά μας είναι ρεαλιστικό. Τροφοδοτείται από το ρεαλισμό των κοινωνικών αγώνων και των κοινωνικών αναγκών, αλλά ταυτόχρονα, από τις επεξεργασίες πολλών αγωνιστών και επιστημόνων, που συνθέτουν και παράγουν εναλλακτικές και κοινωνικά προσανατολισμένες λύσεις στα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα ζητήματα.

Το πρόγραμμά μας για την Περιφέρεια Αττικής περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

Προτεραιότητα στις κοινωνικές ανάγκες, Προστασία της λαϊκής κατοικίας, Ελεύθερους δημόσιους χώρους πρασίνου. Αλλαγή πολιτικής στη διαχείριση απορριμμάτων, Ενίσχυση των υπηρεσιών Πολιτικής Προστασίας, Προστασία των ρεμάτων, του αστικού πρασίνου και των περιαστικών δασών, Ριζικό εκδημοκρατισμό της Αυτοδιοίκησης – Αντιφασιστικός αγώνας στις γειτονιές, Ενίσχυση των υπηρεσιών πρωτοβάθμιας υγείας και διασφάλιση της πρόσβασης όλων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ερ: Ποια είναι η συγκεκριμένη κριτική σας στη θητεία της κ. Δούρου, αλλά και στους Πατούλη-Σγουρό που διεκδικούν να περάσουν στο 2ο γύρο;

Απ: Πριν εξετάσουμε τους υποψηφίους των μνημονιακών κομμάτων, θα πρέπει να εξετάσουμε το ρόλο της Περιφέρειας ως τμήμα του κρατικού μηχανισμού, και ιδιαίτερα μέσα στην περίοδο των μνημονίων. Μέσα από τις αναδιαρθρώσεις που έχουν επιβάλλει ο «Καλλικράτης» και ο «Κλεισθένης Ι», οι Περιφέρειες αφενός ανέλαβαν αναβαθμισμένο ρόλο στην διαχείριση κρατικών κονδυλίων και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αλλά και στην ανάληψη κρατικών λειτουργιών σε σημαντικά ζητήματα (όπως η ανάπτυξη υποδομών, διαχείριση των απορριμμάτων κλπ.) και αφετέρου προσδέθηκαν στην οικονομική εποπτεία και το στραγγαλισμό του μνημονιακού προγράμματος της κεντρικής κυβέρνησης.

Περαιτέρω, ο σημαντικός ρόλος των Περιφερειών στην προώθηση μακροπρόθεσμων στρατηγικών, οφείλεται και στην ίδια την δομή αυτών των μηχανισμών και τoν εγγενώς γραφειοκρατικό τους χαρακτήρα, αλλά και στο γεγονός ότι τα έργα προς υλοποίηση σε σημαντικό βαθμό διαμορφώνονται και υπαγορεύονται από ποικίλες επιχειρηματικές και πολιτικές στοχεύσεις και γίνονται έτσι αντικείμενο μακρών διαπραγματεύσεων και συγκρούσεων, επιχειρηματικών ανταγωνισμών και πελατειακών σχέσεων. Ο προσανατολισμός των προγραμμάτων και των παρεμβάσεων της Περιφέρειας έχει λόγω των κατευθύνσεων της Ε.Ε., αλλά και της επίδρασης των συμφερόντων του επιχειρηματικού κεφαλαίου, αντιλαϊκό χαρακτήρα, τον οποίο χωρίς μεγάλες παραλλαγές εκφράζουν οι υποψήφιοι των μνημονιακών κομμάτων. Άρα, χρειάζεται μία εντελώς άλλη πολιτική και παρέμβαση στην Περιφέρεια.

Η Περιφερειακή Αρχή της Δούρου, στον ίδιο δρόμο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί μνημείο πολιτικής μεταστροφής εφαρμόζοντας επιθετικά το ακριβώς αντίθετο πρόγραμμα από αυτό με το οποίο εξελέγη μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τη διοίκηση Σγουρού, κατέστησε την Περιφέρεια προσάρτημα της μνημονιακής προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, προώθησε το σύνολο των παρεμβάσεων του κεφαλαίου και παρέδωσε ρημαγμένες κοινωνικές υπηρεσίες.

Η σημερινή διοίκηση Δούρου έχει ευθύνες εξίσου μεγάλες με αυτές που βαραίνουν συνολικά το ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά από τα μέτρα τα οποία προώθησε, όπως το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια, η χρηματοδότηση της επέκτασης του λιμανιού από την COSCO, η ενίσχυση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στην κατάληψη όλου του παραλιακού μετώπου και άλλες παρεμβάσεις δεν αποτελούσαν καν μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά συγκεκριμένες δεσμεύσεις απέναντι σε μερίδες του κεφαλαίου, και έγιναν ώστε να οικοδομηθεί η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ και της ίδιας της Ρ. Δούρου προσωπικά με τις επιχειρηματικές ελίτ. Πρόκειται για ένα μνημείο πολιτικής μεταστροφής.

Ταυτόχρονα, υπήρξε μεγάλο κενό έργου της στους τομείς της διαχείρισης των απορριμμάτων, της ενίσχυσης της κοινωνικής πολιτικής, της πολιτικής προστασίας, των δημόσιων αγαθών με καταστροφικά αποτελέσματα σε ορισμένες περιπτώσεις.

Η πολιτική ευθύνη της Ρ. Δούρου για τις καταστροφές στο Μάτι και στη Μάνδρα είναι μεγάλη. Είναι προφανές ότι για αυτές τις καταστροφές δεν βαρύνεται αποκλειστικά ή κυρίως η Περιφέρεια. Έχουν παίξει κυρίαρχο ρόλο η δραστική μείωση των κονδυλίων για την πολιτική προστασία, το συνολικό μοντέλο ανάπτυξης που κινείται άναρχα, στρεβλά και ασύδοτα υπέρ μεγάλων και μικρών συμφερόντων, η γενικότερη πολιτική των κυβερνήσεων, ενώ συμβάλλει και η κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, τα ευρύτερα προβλήματα δεν αναιρούν τις πολιτικές ευθύνες εκείνων που διαχειρίζονται την τοπική εξουσία, υπηρετώντας τις πολιτικές που οδήγησαν στην διάλυση των δομών πολιτικής προστασίας, στην διατήρηση και την επέκταση της αυθαίρετης δόμησης, στην παραχώρηση παραλιών, αιγιαλών και δασών για fasttrack επενδύσεις. Ο τρόπος με τον οποίο η Ρ. Δούρου διαχειρίστηκε τους πόρους και τους μηχανισμούς της Περιφέρειας, έχει άμεση επίπτωση στο μέγεθος της καταστροφής, ακόμα και αν αυτή ξεκίνησε από «τυχαίους» ή «αστάθμητους» παράγοντες. Ένας ελάχιστα εύθικτος Περιφερειάρχης θα είχε, έστω και μετά τις τραγωδίες, διεκδικήσει πόρους και ενίσχυση των υπηρεσιών πολιτικής προστασίας ή θα είχε παραιτηθεί για να ασκήσει πολιτική πίεση. Αντίθετα, η Ρ. Δούρου επέλεξε να επιχειρήσει την «αποκάθαρση» της πολιτικής της ίδιας, αλλά και της κυβέρνησης.

Και στην περίπτωση του κρίσιμου ζητήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων, σε πλήρη σύμπλευση με τα τεράστια εργολαβικά συμφέροντα που κερδοφορούν από επιβλαβείς πολιτικές διαχείρισης απορριμμάτων, η διοίκηση της Ρ. Δούρου όχι απλώς διατήρησε την επικίνδυνη και μη βιώσιμη εγκατάσταση ΧΥΤΑ Φυλής, αλλά πολλώ μάλλον την επεξέτεινε και προχωρά στη λειτουργία του ΧΥΤΑ στο Γραμματικό.

Από την άλλη μεριά, η υποψηφιότητα Πατούλη, βρίσκεται πολιτικά και αισθητικά στον αντίποδα των συμφερόντων, του πολιτισμού και της κουλτούρας των εργαζόμενων τάξεων. Η νεοφιλελεύθερη ατζέντα που υιοθετεί, με στοιχεία συντηρητισμού, αυταρχισμού, έντασης της επιτήρησης στους δρόμους και τις γειτονιές μας συνιστά μία εκδοχή επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Όπως έχει, άλλωστε, δείξει η θητεία του στο Μαρούσι, με την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και την θετική του στάση για την μετεγκατάσταση του καζίνο. Δεν ξεχνάμε τη στάση του στο δημοψήφισμα, όταν, ως πρόεδρος της ΚΕΔΕ, έβαλε με συνοπτικές διαδικασίες την ΚΕΔΕ στην επιτροπή υποστήριξης του ΝΑΙ. Πρόκειται για μια επικίνδυνη πολιτική που απειλεί τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων της Αττικής με κατασταλτική αντιμετώπιση και ασύδοτη επιτάχυνση των σχεδιασμών των επιχειρηματιών.

Όσο για τον κ. Σγουρό, η προηγούμενη θητεία του στην Περιφέρεια, η οποία συνέπεσε με την εκδήλωση της κρίσης, μιλάει από μόνη της. Ήταν αυτός που εγκαινίασε τη σύνδεση του επιχειρηματικού κεφαλαίου με τον προγραμματισμό, τις υπηρεσίες και τα κονδύλια της Περιφέρειας. Είχε βασικό ρόλο στην προώθηση επιχειρηματικών σχέσεων, πελατειακών σχέσεων σε τοπικό επίπεδο, με τεράστιες επιπτώσεις στα οικονομικά της Περιφέρειας, στην κατασπατάληση πόρων, στην υποβάθμιση των δημόσιων φορέων και υποδομών με ταυτόχρονα την ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών τους.

Οι τρεις αυτές υποψηφιότητες, όχι απλώς ταυτίζονται πολιτικά και στρατηγικά, με κάποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, αλλά επί της ουσίας λειτουργούν συμπληρωματικά η μία για την άλλη, για την μακροπρόθεσμη διασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας στο πεδίο της Αττικής.

Ερ: Γιατί με την Ανυπότακτη Αττική και όχι με τη Λαϊκή Συσπείρωση του Γ. Πρωτούλη ή την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή του Κ. Τουλγαρίδη; 

Η άποψη μας είναι ότι στη σημερινή φάση υποχώρησης του κινήματος και απογοήτευσης ευρύτερα του λαϊκού κόσμου, και ιδιαίτερα του αριστερού κόσμου μετά την ήττα του εγχειρήματος και τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, είναι απαραίτητο να υπάρχουν ενωτικές συνεργασίες των ευρύτερων δυνάμεων της αριστεράς, ώστε να δώσουν πνοή και να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες και τις επιδιώξεις  των λαϊκών στρωμάτων σε υλικό επίπεδο, αλλά και στα ιδεολογικά ερωτήματα που μετά τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ απαντιούνται από πολλούς με συντηρητικό τρόπο.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει σε τοπικό επίπεδο με τις δυνάμεις που αναφέρατε, στη βάση ενός κοινού προγράμματος για τα τοπικά, αλλά και τα ευρύτερα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ιδιαίτερα στο επίπεδο τη αυτοδιοίκησης, τα σημεία της σύγκλισης της πάλης των ευρύτερων αριστερών δυνάμεων είναι επαρκή για πολιτικές συνεργασίες. Αυτή είναι, όμως, μια πολιτική που δεν υλοποιήθηκε λόγω, δυστυχώς, της αποστροφής των δυνάμεων αυτών ακόμη για κοινά πεδία διαλόγου.

Πρέπει να κάνουμε μία διάκριση μεταξύ της Λαϊκής Συσπείρωσης και της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής. Η Λαϊκή Συσπείρωση και ο πολιτικός χώρος που την υποστηρίζει, αρνείται ευρύτερες πολιτικές συνεργασίες με άλλες δυνάμεις της αριστεράς, ακόμα και όταν δεν έχουν τόσο κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα, όπως έχουν τέτοιο στην πιο μεγάλη Περιφέρεια. Τις αρνείται ακόμα και εκεί που μπορεί να αναπτυχθεί σημαντική δυναμική, ή ακόμα και αν υπάρχουν σημαντικά διακυβεύματα, όπως στο δήμο της Πάτρας. Υπάρχουν, επίσης, θέσεις σε προγραμματικό επίπεδο που εμφανίζονται διαφορές σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, κινηματικής πολιτικής, και του χαρακτήρα της παρέμβασης. Η παραδοσιακή πολιτική παρουσία της Λαϊκής Συσπείρωσης σε αυτοδιοικητικό επίπεδο ακολουθεί την ίδια λογική της παρέμβασης του ΚΚΕ, αποβλέπει δηλαδή περισσότερο στην αναπαραγωγή μιας σταθερής πολιτικής και εκλογικής επιρροής για την προβολή μιας διαμαρτυρίας.

Με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή και τους αγωνιστές που συμμετέχουν σε αυτήν, έχουμε βρεθεί σε πολλούς κοινούς αγώνες, ενώ οι θέσεις σε μια σειρά βασικά ζητήματα είναι παραπλήσιες, αν όχι ταυτόσημες. Η φυσιογνωμία των δύο σχημάτων, το δυναμικό που τα συγκροτεί, το προγραμματικό τους πλαίσιο, άνετα επέτρεπαν μία ενωτική πολιτική παρέμβαση, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το γεγονός ότι δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ξέρετε πολλές φορές στην αριστερά υπάρχει μία αντίληψη, ότι ο πιο κοντινός είναι και ο σημαντικότερος αντίπαλος, γιατί είναι αυτός που είναι ορατός. Αυτή η αντίληψη του κατακερματισμού, ακόμα και στο εσωτερικό πολιτικών χώρων που εκφράζονται με κοινό τρόπο στο πολιτικό επίπεδο, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Αποκόπτει την αριστερά συνολικά από τις ευρύτερες διεργασίες στην κοινωνία. Μια τέτοια αντιπαράθεση στο εσωτερικό της αριστεράς, όπως είδαμε πρόσφατα, καταλήγει κάποιες φορές –ευτυχώς λίγες- να γίνεται με όρους που προσβάλλουν αγωνιστές που έχουν βρεθεί, πάρα πολλές φορές στην ίδια πλευρά του χαρακώματος, και μοιράζονται διώξεις όπως π.χ. στο κίνημα των πλειστηριασμών.

Εκτός όμως από της συγκλίσεις με τον χώρο της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής, υπάρχει και μία σημαντική διαφορά. Εμείς αντιλαμβανόμαστε την παρέμβαση στις εκλογές και στην αυτοδιοίκηση επίπεδο ως μία διαδικασία συσπείρωσης αγωνιστικών δυνάμεων για την προώθηση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος άμεσων ρήξεων, που απαντάει σε υλικές ανάγκες και ερωτήματα των λαϊκών μαζών στο σήμερα. Έχουμε την εντύπωση ότι αντιλήψεις που συγκροτούν τον κεντρικό κορμό της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής, έχουν ως βασικό στόχο την προβολή μία πολιτικής «ταυτότητας», της «αντικαπιταλιστικής», και αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή στις εκλογές ως μία διαδικασία απλής προβολής της «επαναστατικής – αντικαπιταλιστικής» προοπτικής. Για εμάς δεν βοηθούν τέτοιοι θολοί, ιδεολογικοί διαχωρισμοί δυνάμεων που σε τοπικό, συνδικαλιστικό και κινηματικό επίπεδο, μπορούν να συγκλίνουν σε ένα κοινό πρόγραμμα ή έστω δράση για τους επιμέρους χώρους.

Η Ανυπότακτη Αττική αποσκοπεί όχι απλά στην καταγραφή της διαμαρτυρίας των κατοίκων της Αττικής για όσα γίνονται, αλλά πολύ περισσότερο στην οικοδόμηση δυναμικών αγώνων που θα πετυχαίνουν νίκες, βάζοντας εμπόδια στις αντιλαϊκές, αντιπεριβαλλοντικές και συνολικά καταστροφικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που αναπτύσσονται στην αυτοδιοίκηση.

Ανυπότακτη Αττική, λοιπόν, γιατί είναι μία ζωντανή, ριζοσπαστική και μαζική πολιτική δύναμη που συνδυάζει το προγραμματικό πλαίσιο της ρήξης με τις μνημονιακές και μακροπρόθεσμες αντιλαϊκές στρατηγικές, με την συνείδηση ότι δεν επαρκεί ένας πολιτικός συνδυασμός, αλλά χρειάζεται η ανάπτυξη ενωτικών και μαζικών αγώνων της κοινωνίας για να γίνει αυτό εφικτό.

Ερ: Μπορεί να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική από την Περιφέρεια Αττικής, σε κόντρα με τις νεοφιλελεύθερες-μνημονιακές κυβερνήσεις; Δεν είναι το οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο δεδομένο και ανελαστικό, ειδικά για μια περιφέρεια στην οποία κατοικεί η μισή χώρα;

Απ: Όπως ανέφερα και παραπάνω, η συγκρότηση της Περιφέρειας αλλά και οι κατευθύνσεις της Ε.Ε. και ιδιαίτερα οι όροι διαχείρισης και επιλεξιμότητας των έργων που χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε. μέσω των προγραμμάτων ΕΣΠΑ, διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είτε κανείς θα προχωρήσει σε ρήξη και συγκρούσεις που θα σχετίζονται με ευρύτερες κοινωνικό πολιτικές διεργασίες και τομές, είτε θα συμβιβαστεί και θα συνθηκολογήσει, όπως δείχνει το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και θα υπηρετήσει την αντίστροφη πολιτική από αυτή που διακήρυττε. Εμείς, δεν έχουμε αυταπάτες, επιδιώκουμε πρώτα από όλα να αποτελέσουμε ένα πόλο αντίστασης και κριτικής που να εκφράζει αιτήματα και δικαιώματα των πολιτών και να αντιπαρατίθεται με βασικές επιλογές που υλοποιούνται στο πλαίσιο των σημερινών πολιτικών.

Την ίδια στιγμή, με τους νόμους «Καλλικράτη» και «Κλεισθένη I» η παρέμβαση των μνημονιακών κυβερνήσεων στον τομέα της Αυτοδιοίκησης είχε αποκλειστικό σκοπό την αποδυνάμωση των κοινωνικών λειτουργιών της Αυτοδιοίκησης, τη διασφάλιση της μνημονιακής προσαρμογής σε όλα τα επίπεδα και την αναίρεση της δυνατότητας των κοινωνικών κινημάτων να παρεμβαίνουν στην πολιτική των ΟΤΑ. Επεκτείνεται η ιδιωτικοοικονομική και επιχειρηματική λειτουργία των ΟΤΑ, Δήμων και Περιφερειών, και η δυνατότητά τους να συμπράττουν με ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα για την εκτέλεση ή και πλήρη ανάθεση υπηρεσιών κοινωφελούς χαρακτήρα. Επιπλέον, με το «Μεσοπρόθεσμο 2020 – 2023» για την Αυτοδιοίκηση και τη θέσπιση του Οικονομικού Παρατηρητηρίου ΟΤΑ, οι πόροι της Αυτοδιοίκησης σε μεγάλο βαθμό εξαρτώνται από τη συμφωνία τους με τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις.

Αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι δεν μπορούν να δοθούν αγώνες, να επιβληθούν αιτήματα, και εφικτές και συγκεκριμένες λύσεις, που να συνιστούν προχωρήματα για τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων. Τα επιτυχημένα κινήματα των κατοίκων τα προηγούμενα χρόνια για ζητήματα όπως για το ΧΥΤΑ Κερατέας ή Γραμματικού, για το Ελληνικό, για την προστασία των ρεμάτων της Αττικής και του περιβάλλοντος το αποδεικνύουν περίτρανα. Αυτοί οι αγώνες δίνουν την πολιτική προοπτική μιας αριστερής ριζοσπαστικής παρέμβασης για το σήμερα, που φέρνει υλικά αποτελέσματα. Μία τέτοια πολιτική θέλουμε κι εμείς να προωθήσουμε στην πιο κεντρική Περιφέρεια της χώρας.

Όπως ανέφερα και παραπάνω για το παράδειγμα της πολιτικής της Ρ. Δούρου, οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν υλοποιούν τις καταστροφικές πολιτικές τους ως απλές μαριονέτες ή επειδή είναι τα χέρι τους «δεμένα» με θεσμικό τρόπο. Τις υλοποιούν ενεργητικά, συχνά δε τις σχεδιάζουν ή και χωρίς να δεσμεύονται από την κεντρική κυβέρνηση ή την ΕΕ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι χρόνιες πολιτικές στη διαχείριση των απορριμμάτων που έχουν χαρακτηριστεί από τους ίδιους τους θεσμούς της ΕΕ ως επικίνδυνες, ενώ ακόμη και οι μνημονιακές δυνάμεις δήθεν ομονοούν την ανάγκη να τις αλλάξουν. Ωστόσο, όλες οι μέχρι σήμερα περιφερειακές διοικήσεις είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα που λυμαίνονται το χώρο των απορριμμάτων. Αντίστοιχα, εκατοντάδες εκατομμύρια διοχετεύθηκαν σε έργα που αφορούσαν την ανάπτυξη δραστηριοτήτων που σχετίζονταν με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτά είναι χρήματα που θα έκαναν διαφορά για την κοινωνία, εάν δαπανούνταν για την ενίσχυση έστω των φτωχών στρωμάτων, των εργαζόμενων, των ανέργων της Αττικής.

Ερ: Στην αριστερά, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, υπάρχει μια εικόνα σύγχυσης, Βαβέλ, έλλειψης κοινής λογικής, αναποτελεσματικότητας. Πιστεύετε ότι ένα δικό σας καλό εκλογικό αποτέλεσμα στην Αττική μπορεί να αντιστρέψει την εικόνα; Ποιος είναι ο εκλογικός σας στόχος και γενικά τι πρωτοβουλίες σκέφτεστε να πάρετε την επόμενη μέρα για να αλλάξει αυτή η εικόνα;

Απ: Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το αποτέλεσμα στην περιφέρεια Αττικής θα έχει μία ευρύτερη πολιτική σημασία. Εδώ κατοικεί περίπου ο μισός πληθυσμός, και η πλειοψηφία των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Δεν πρέπει να επιβραβευθούν τα μνημονιακά κόμματα, οι πολιτικές μεταστροφές, ο πολιτικός κυνισμός. Κάτι τέτοιο θα τους ενισχύσει στην επίθεση την οποία προετοιμάζουν την επόμενη ημέρα η οποία θα είναι πολύ ισχυρή.

Πρέπει, αντίθετα, να δοθεί ένα μήνυμα δυσαρέσκειας για τις πολιτικές που έχουν εφαρμοσθεί και αυτές που προετοιμάζονται. Η αποχή δεν είναι λύση, ακόμα και αν υπάρχει δικαιολογημένη, ορισμένες φορές, απογοήτευση γιατί ενισχύει τον διπολισμό και κυρίως την πρώτη παράταξη.  Όπως είπα και παραπάνω, μία ευρύτερη συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς θα είχε σημαντική δυναμική. Αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν έγινε εφικτό.

Έτσι, η άποψη μας είναι ότι πρέπει να ενισχυθούν δυνάμεις που υπηρετούν αυτό το στόχο τη πλατιάς αγωνιστικής ενότητας και σε επίπεδο διακήρυξης και έμπρακτα, όπως θεωρούμε ότι είναι η κίνηση μας.

Η Ανυπότακτη Αττική είναι μια νέα κίνηση, που περιλαμβάνει και πολλά νέα πρόσωπα ηλικιακά και πολιτικά, αλλά και αγωνιστές από όλο τον πλούτο τον κινημάτων που δρουν στην Αττική. Αγωνιστές που έχουν δώσει μεγάλες συγκρούσεις για τα εργασιακά δικαιώματα, για τη νεολαία, για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, για το περιβάλλον. Αγωνιστές που προσφέρουν στον πολιτισμό ή σε δύσκολους τομείς, όπως της υγείας ή της εκπαίδευσης. Μια κίνηση ανοιχτή και δημοκρατική, με έντονο το στοιχείο της παρουσίας γυναικών, νέων, ανέργων.

Η Ανυπότακτη Αττική μπορεί να διαμορφώσει μία αισιοδοξία και εμπιστοσύνη ότι υπάρχουν δυνατότητες ανασυγκρότησης της αριστεράς, ότι οι ενωτικές προσπάθειες και η μαζική πολιτική, μπορούν να φέρουν αποτελέσματα. Ένα καλό αποτέλεσμα μπορεί να συμβάλλει σε μία ευρύτερη ανασύνθεση δυνάμεων και πολιτικών συνεργασιών την επόμενη περίοδο.

Εμείς καλούμε ακόμα και όσους αμφιταλαντεύονται για τις κεντρικές επιλογές τους να υποστηρίξουν την κίνηση μας για να δώσουν ένα μήνυμα ταυτόχρονα δυσαρέσκειας στη σημερινή κατάσταση  και αισιοδοξίας για το μέλλον.