Η επόμενη μέρα του ακροδεξιού Μίλεϊ στην Αργεντινή και οι αναγκαίες αντιστάσεις που θα αναπτυχθούν

/1 Comment/in /by

Ένας ολόκληρος κόσμος σήμερα ρωτάει: “Μα πως εκλέχτηκε αυτός ο άνθρωπος;”.

Η απάντηση έχει πολλούς συνδιασμούς, όχι μόνο ιστορικούς, οι κάθε άλλο παρά αθώοι αλγόριθμοι των μίντια και του Διαδικτύου, πολιτιστικοί, κοινωνιολογικοί, κυρίως πολιτικο-οικονομικοί. Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα δεν την βιώνουν μόνο οι Αργεντίνοι, αλλά ένας ολόκληρος πλανήτης με ελάχιστες εξαιρέσεις …

Ο σύγχρονος καπιταλισμός του 21ου αιώνα , βρίσκεται σε μια παγκοσμιοποιημένη πολύπλευρη κρίση , χρηματοπιστωτική κρίση, περιφερειακοί πόλεμοι, ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις , κ.λπ., σε τέτοιες ιστορικές συγκυρίες η «χρυσή εφεδρεία» όπως και στις αρχές του περασμένου αιώνα είναι ο φασισμός και ο ναζισμός , μόνο έτσι προσπαθεί το σύστημα της απάνθρωπης εκμετάλλευσης των ελαχίστων ενάντια του πλανήτη μας και ότι ζει πάνω του.

Στην εποχή μας η εκμοντερνισμένη πολιτική εκδοχή, μεταμφιεσμένη η μη, του νεοναζισμού συνδέεται με την παγκοσμιοποιημένη υποκουλτούρα, το ψέμα που παρουσιάζεται ως μοναδική αλήθεια από τα κυρίαρχα διεθνή και όχι μόνο, ΜΜΕ, την λεκτική και όχι μόνο βία, τον συστημικό βίαιο ρατσισμό και την σκληρή συνεχή καταπολέμηση σε κάθε κοσμοθεωρία (κυρίως τον επιστημονικό μαρξισμό) που βρίσκεται στην άλλη όχθη…

Η περίπτωση της Αργεντινής

Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής περνάει δύσκολες στιγμές, με τριψήφιο πληθωρισμό (143% μόνο σε ένα χρόνο), το 40% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, το 10% στη ακραία φτώχεια, ένα ανησυχητικό επίπεδο χρέους και ένα εθνικό νόμισμα σε σοβαρό πρόβλημα. Ο πληθυσμός της Αργεντινής αντιμετωπίζει τιμές στα βασικά ήδη να αυξάνονται κάθε εβδομάδα, ενώ ο κατώτατος μισθός είναι 146.000 πέσος (400 δολάρια), αλλά μόνο για τους μισθωτούς. Η τεράστια μαύρη εργασία παραμένει αχαρτογράφητη και η ευνοημένη μορφή εργασίας της ολιγαρχίας.

Τα ενοίκια εκτοξεύονται και οι ανταλλαγές σε προϊόντα, επανεμφανίστηκαν, όπως στην τραυματική κρίση του 2001, ενώ το οργανωμένο έγκλημα και η παρουσία της διακίνησης ναρκωτικών με τα πλοκάμια της στην πολιτική μεγαλώνουν.

Σύμφωνα με μια μελέτη του κρατικού Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες που δημοσιεύθηκε στις αρχές του έτους, το 68% των νέων μεταξύ 18 και 29 ετών θα μετανάστευαν αν μπορούσαν! (Κάτι μας θυμίζει …και εδώ στην Ελλάδα) .

Σε αυτό το πλαίσιο, ήταν δύσκολο να κερδίσει κάποιος υποψήφιος όπως ο Μάσα, νυν Υπουργός Οικονομίας που επανέφερε τος συμφωνίες με το Δ.Ν.Τ, η τελική του υποστήριξή του κατά 44% οφειλόταν περισσότερο στην ψήφο «αντι-Μιλέι» παρά στις αναγκαίες ανατρεπτικές εναλλακτικές του προτάσεις .

Η οικονομική και κοινωνική κρίση, η πολιτική κόπωση και η απογοήτευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού ήταν οι κύριοι σύμμαχοι του Μιλέι. Μετά τη δεξιά κυβέρνηση του Μακρι , αρχιτέκτονας του νέου χρέους και την εξάρτηση της Αργεντινης από τους οικονομικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς – ( Δ.Ν.Τ , Παγκοσμια τραπεζα 2015-2019), με τελικό ισοζύγιο φτώχειας, πληθωρισμού και ρεκόρ χρέους, η ταλαντευομενη περονιστική κυβέρνηση του Α. Φερναντεζ (2019-2023) απέτυχε στην αναδιανομή του πλούτου που αποτελούσε την βασική της προεκλογική πρόταση.

Είναι χρήσιμο και επίκαιρο να θυμόμαστε ότι η χώρα βρίσκεται κάτω από τη ανυπόφορη υποθήκη των επισφαλών συνθηκών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), στο οποίο η Αργεντινή επιστρέφει οδυνηρά ένα γιγαντιαίο δάνειο 44 δις. εκατομμυρίων δολαρίων που χορηγήθηκε το 2018 στην υπερσυντηρητική κυβέρνηση του Μακρι.

Η μαγική λέξη «αλλαγή» και η εξάλειψη της «παρασιτικής πολιτικής κάστας» , βασικό σύνθημα της Ακροδεξιάς , λειτούργησε για άλλη μια φορά στις τηλεοπτικές συζητήσεις και στους αλγόριθμους των Big data και των κοινωνικών δικτύων που έσπειραν μίσος και παράλογη βία. Το αλυσοπρίονο του Μιλει λειτούργησε ως λυτρωτικό στην υποσυνείδητη των πιο περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων.

Το αποτέλεσμα ήταν η «ψήφος τιμωρία» και η «εξοργισμένη ψήφος» ενός πληθυσμού στο όριο των αντοχών του, ενάντια στην οικονομική διαχείριση της απερχόμενης κυβέρνησης που δεν μπόρεσε να δώσει πρακτικές λύσεις και απαντήσεις .

Έτσι, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επέλεξε μια «ριζική αλλαγή» με τον Μιλει , έναν βαθιά συμπλεγματικό χαρακτήρα, ο οποίος προτείνει την πώληση ανθρωπίνων οργάνων μέσω διαδικτυακών πλειστηριασμών (πρόταση που υποστηρίζεται σύμφωνα με δημοσκοπήσεις από μεγάλο τμήμα πτωχευμένων νοικοκυριών), την εξάλειψη της Κεντρικής Τράπεζας, τη πλήρη δολαριοποίηση της οικονομίας και την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης (που, ωστόσο, εξαρτώνται εν μέρει από τις επαρχίες που έχουν άλλες πολιτικές ηγεσίες), το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, το δημόσιο ραδιόφωνο και επίσης το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Télam, στο όνομα της «ελευθερίας της αγοράς».

Η παιδική εργασία όπως και η κατάργηση της σχολικής εκπαίδευσης βρίσκεται επίσης στην πολιτική του ατζέντα. Ο «Λουλα και ο Πάπας βαφτίζονται κομμουνιστές εχθροί της Λατινικής Αμερικής, η Κούβα και η Βενεζουέλα αποκαλούνται δικτατορίες» . Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ , αιώνιοι σύμμαχοι της Αργεντινής!

Στο στόχαστρο των πολυεθνικών, των ΗΠΑ και τις ΕΕ, βρίσκονται τα τεράστια αποθέματα λιθίου, τα νέα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Παταγωνία, οι υδρογονάνθρακες και βέβαια η τεράστια γεωπολιτική, γεωγραφική εκταφή της χώρας για την εγκατάσταση νέων στρατιωτικών βάσεων.

Τον βασικό και πρώτο λόγο έχουν τώρα τα πολύπλευρα, ευρηματικά , πολυποίκιλα αντιφασιστικά και αντινεοφιλελεύθερα κινήματα της Αργεντινής. Κάποτε αποτίναξαν την δικτατορία του Βιντέλα , τον διεφθαρμένο πρόεδρο Ντε λα Ρουά που εγκατέλειψε το προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο όταν περικυκλώθηκε από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές.

Στην πατρίδα του Τσε, οι μανάδες και οι γιαγιάδες της πλατείας του Μάη που ακόμα ψάχνουν τα εξαφανισμένα και δολοφονημένα παιδιά τους ήταν οι μεγάλες μας δασκάλες, του ήθους, της αξιοπρέπειας και της ιστορίας. Τελικά μπορούμε να μαθαίνουμε από την Λατινική Αμερική, όχι μόνο από τις νίκες των λαών της, αλλά ακόμα και από τις ήττες της.

Ο Μπάιντεν υποστηρίζει τον πόλεμο του Ισραήλ για την εξάλειψη της Γάζας

/0 Comments/in /by

Εν μέσω “απόλυτης σφαγής” στη Γάζα, ο Λευκός Οίκος επιμένει ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έχει έναν “νόμιμο στόχο”.

Η προσωρινή εκεχειρία μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς έχει επιβραδύνει την επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και έχει αρχίσει να απελευθερώνει αμάχους που κρατούνται αιχμάλωτοι και από τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει καταστήσει σαφές ότι θα υποστηρίξει τη συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ όταν λήξει επίσημα η παύση – προς το παρόν, ήδη από την Τρίτη. Ο δεδηλωμένος στόχος του Ισραήλ “να προσπαθήσει να εξαλείψει τη Χαμάς”, δήλωσε ο πρόεδρος Μπάιντεν την Παρασκευή, “είναι ο νόμιμος στόχος… και δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει”.

Εγκρίνοντας την επόμενη φάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ, ο Λευκός Οίκος αναγνωρίζει ότι η σύντομη ανάπαυλα θέτει μια νέα πρόκληση. Σύμφωνα με το Politico, “υπήρχε κάποια ανησυχία στην κυβέρνηση για μια ακούσια συνέπεια της παύσης: ότι θα επέτρεπε στους δημοσιογράφους ευρύτερη πρόσβαση στη Γάζα και την ευκαιρία να φωτίσουν περαιτέρω την καταστροφή εκεί και να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον του Ισραήλ”.

Η ανησυχία της ομάδας Μπάιντεν είναι κατανοητή: η καταστροφή που υποστήριξαν στη Γάζα δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία.

Ο κορυφαίος αξιωματούχος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την παροχή βοήθειας, ο Μάρτιν Γκρίφιθ, περιγράφει τη Γάζα ως τη “χειρότερη κρίση” που έχει δει ποτέ. “Δεν νομίζω ότι έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο”, σημείωσε ο Γκρίφιθ. “Είναι μια πλήρης και απόλυτη σφαγή”. Ο πρώην ανώτερος αναλυτής του Πενταγώνου Marc Garlasco περιγράφει ομοίως ως Γάζα “πέρα από οτιδήποτε έχω δει στην καριέρα μου”. Με τόσες πολλές μεγάλες βόμβες να πλήττουν μια μικρή και πυκνοκατοικημένη περιοχή, ένα ιστορικό προηγούμενο θα μπορούσε να βρεθεί μόνο “πίσω στο Βιετνάμ ή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο”, λέει ο Garlasco. Όπως σημειώνουν οι New York Times, αφού διέταξε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στη βόρεια Γάζα για να βρουν υποτιθέμενο καταφύγιο στο νότο, “το Ισραήλ συνέχισε να πραγματοποιεί αεροπορικές επιδρομές σε όλο το νότο με μεγάλα πυρομαχικά: Βόμβες των 1.000 έως 2.000 λιβρών”.

Η κλίμακα της συνενοχής των ΗΠΑ στη σφαγή μεγαλώνει κάθε μέρα που περνάει. Εκτός από την παροχή οπλισμού και διπλωματικής κάλυψης, οι ΗΠΑ έχουν δώσει στο Ισραήλ τις συντεταγμένες GPS ιατρικών εγκαταστάσεων και ανθρωπιστικών ομάδων που οι ισραηλινές δυνάμεις κατέληξαν να βομβαρδίζουν, σύμφωνα με το Politico. Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι αυτά τα δεδομένα θέσης μοιράστηκαν για να βοηθήσουν το Ισραήλ να αποφύγει να χτυπήσει αυτές τις τοποθεσίες- αντίθετα, φαίνεται ότι το Ισραήλ τις είδε ως στόχους. Αξιωματούχοι ανθρωπιστικής βοήθειας αναφέρουν επίσης ότι το Ισραήλ εγκαταλείπει τις πρακτικές μείωσης των συγκρούσεων που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως για την προστασία των ανθρωπιστικών ομάδων. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση Μπάιντεν χαλαρώνει τους ήδη χαλαρούς ελέγχους για τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, σύμφωνα με το The Intercept.

Υπό την ισραηλινοαμερικανική επίθεση, ο επίσημος αριθμός των Παλαιστινίων νεκρών στη Γάζα είναι αναμφίβολα σημαντικά υποεκτιμημένος. Η καταγραφή όλων των θυμάτων έχει καταστεί αδύνατη και ένας άγνωστος αριθμός θυμάτων είναι θαμμένος κάτω από τα χαλάσματα. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, εκτιμάται ότι το 67% των νεκρών στη Γάζα είναι γυναίκες και παιδιά. Σε λιγότερο από δύο μήνες, ο απολογισμός αυτός είναι ήδη υπερδιπλάσιος από τον αριθμό των γυναικών και των παιδιών που σκοτώθηκαν μέσα στην Ουκρανία στα σχεδόν δύο χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας. Στους νεκρούς περιλαμβάνονται επίσης δεκάδες Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι τώρα σιώπησαν μόνιμα από το να φωτίσουν τον αποδεκατισμό της γης τους από το Ισραήλ.

Εξορθολογίζοντας τη συνεχιζόμενη υποστήριξή του στην ισραηλινή επιθετικότητα, ο Μπάιντεν επανέλαβε τον ισχυρισμό της κυβέρνησης Νετανιάχου ότι οι επιθέσεις της ανάγκασαν τη Χαμάς να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των αιχμαλώτων. “Δεν εμπιστεύομαι τη Χαμάς να κάνει τίποτα σωστό”, δήλωσε ο Μπάιντεν στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια των διακοπών του για την Ημέρα των Ευχαριστιών. “Το μόνο που εμπιστεύομαι είναι ότι η Χαμάς ανταποκρίνεται όταν υπάρχει πίεση”.

Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Όπως σημειώνει ο Mohammad Alsaafin, οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι – και ένας άγνωστος αριθμός Ισραηλινών και άλλων ξένων αιχμαλώτων – που σκοτώθηκαν από ισραηλινούς βομβαρδισμούς “δεν έπρεπε να πεθάνουν – όχι μόνο επειδή το Ισραήλ θα μπορούσε να απέχει από τη στόχευση αμάχων, κάτι που αρνήθηκε σαφώς να κάνει, αλλά επειδή το περίγραμμα της συμφωνίας που ανακοινώθηκε την Τετάρτη ήταν στο τραπέζι εδώ και εβδομάδες”.

Στις 26 Οκτωβρίου, ο αξιωματούχος της Χαμάς Αλί Μπαράκε έθεσε τους όρους μιας προτεινόμενης ανταλλαγής ομήρων, παρόμοιους με αυτούς που επιτεύχθηκαν αυτή την εβδομάδα. “Είμαστε έτοιμοι να τους αφήσουμε όλους να φύγουν”, δήλωσε ο Barakeh στην Washington Post. Την ίδια ημέρα, ο ανώτερος διαπραγματευτής του Κατάρ Mohmmed al Khulaifi δήλωσε ότι πίστευε ότι “όλοι οι άμαχοι όμηροι” θα μπορούσαν να απελευθερωθούν αν το Ισραήλ σταματούσε τους βομβαρδισμούς του στη Γάζα.

Αντί να συμμετάσχει σε αυτά τα ανοίγματα, το Ισραήλ εξαπέλυσε χερσαία εισβολή την επόμενη ημέρα. Σύμφωνα με Δυτικούς και Άραβες αξιωματούχους που ερωτήθηκαν από τους New York Times, η χερσαία εισβολή του Ισραήλ στις 27 Οκτωβρίου ματαίωσε την απελευθέρωση έως και 50 αιχμαλώτων με αντάλλαγμα την παύση των βομβαρδισμών. Οι συνομιλίες “παρακωλύθηκαν” επιπλέον από την απόφαση του Ισραήλ να αποκόψει το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο της Γάζας, γεγονός που σήμαινε ότι οι αξιωματούχοι του Κατάρ και η Χαμάς “δυσκολεύονταν να έρθουν σε γρήγορη και συνεπή επαφή”. Ένα άλλο εμπόδιο ήταν η αρχική άρνηση του Ισραήλ στην απαίτηση της Χαμάς να απελευθερωθούν από τις ισραηλινές φυλακές “οι γυναίκες και οι ανήλικοι Παλαιστίνιοι που κρατούνται χωρίς κατηγορίες” – οι αιχμάλωτοι για τους οποίους το δυτικό κοινό υποτίθεται ότι δεν ενδιαφέρεται.

Αφού υπονόμευσε μια συμφωνία για τους ομήρους με την χερσαία εισβολή του στη Γάζα, το Ισραήλ ματαίωσε μια άλλη ευκαιρία με την επίθεση της περασμένης εβδομάδας στο νοσοκομείο Αλ-Σίφα. Στις 14 Νοεμβρίου, το Ισραήλ μετέφερε την αποδοχή μιας παρόμοιας προσφοράς στη Χαμάς. Αλλά ώρες αργότερα, αφού οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν στο Al-Shifa, η Χαμάς ξεκαθάρισε ότι “[η] συμφωνία ακυρώθηκε”, σύμφωνα με τους Times. “Φαινόταν προς το τέλος εκείνης της ημέρας … ότι πλησιάζαμε και [τότε] όλα σταμάτησαν”, δήλωσε ανώτερος Αμερικανός αξιωματούχος στην Washington Post. Σύμφωνα με μια πηγή που γνωρίζει τις συνομιλίες, η Χαμάς “ανησυχούσε για τις εκκενώσεις ασθενών, συμπεριλαμβανομένων των πρόωρων μωρών, και τις επιθέσεις σε άλλα νοσοκομεία”.

Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατιωτικό ανταποκριτή Amos Harel της Haaretz, η απόφαση του Ισραήλ να αποδεχθεί μια συμφωνία αυτή την εβδομάδα προήλθε “όχι μόνο… από τους όρους της συμφωνίας”, οι οποίοι “βελτιώθηκαν κάπως”, αλλά από μια πιο σημαντική επιταγή: τη διατήρηση της επίθεσης στη Γάζα μακροπρόθεσμα. Το ισραηλινό “κατεστημένο ασφαλείας”, γράφει ο Harel, έχει αναπτύξει την “κατανόηση ότι η κατακραυγή των οικογενειών των ομήρων προκαλεί ευρεία δημόσια υποστήριξη και ότι θα είναι δύσκολο να συνεχιστεί ένας χερσαίος ελιγμός στη νότια Λωρίδα της Γάζας, εάν αυξηθεί η οργή της κοινής γνώμης για αυτό που θα εκληφθεί ως εγκατάλειψη γυναικών και παιδιών”.

Με άλλα λόγια, για να συνεχίσει να σκοτώνει τις Παλαιστίνιες γυναίκες και τα παιδιά που είναι εγκλωβισμένα στη Γάζα, το Ισραήλ αποφάσισε ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει να εγκαταλείπει τις Ισραηλινές γυναίκες και τα παιδιά που κρατούνται όμηροι στη Γάζα.

Η απόφαση του Ισραήλ να δώσει προτεραιότητα στην επίθεση κατά της Αλ-Σίφα εις βάρος της συμφωνίας για τους ομήρους δικαιολογήθηκε με το σκεπτικό ότι η Χαμάς λειτουργούσε ένα υπόγειο “κέντρο διοίκησης και ελέγχου”, το οποίο ένας Ισραηλινός αξιωματούχος περιέγραψε ως το “κύριο κέντρο της δραστηριότητας της Χαμάς”. Η ισραηλινή κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα ένα τρισδιάστατο βίντεο κινουμένων σχεδίων που ισχυρίζεται ότι δείχνει τις υποτιθέμενες λειτουργίες του κεντρικού γραφείου της Χαμάς κάτω από την Αλ-Σίφα. Σε μια παραδοχή που υποβαθμίστηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ο ισραηλινός στρατός αναγνώρισε σιωπηλά ότι το βίντεο “ήταν μια υποθετική απεικόνιση” και “όχι μια πραγματική απεικόνιση του τι υπήρχε κάτω από το νοσοκομείο”, ανέφερε η Wall Street Journal.

Ανώνυμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι προσέδωσαν αξιοπιστία στους ισχυρισμούς του Ισραήλ, λέγοντας στους New York Times ότι “είναι βέβαιοι ότι η Χαμάς έχει χρησιμοποιήσει δίκτυα τούνελ κάτω από νοσοκομεία, ιδίως το Al Shifa, για χώρους διοίκησης και ελέγχου καθώς και για αποθήκευση όπλων”. Είναι ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν χρησιμοποίησε διαφορετική διατύπωση από τους Ισραηλινούς ομολόγους της, αναφερόμενη στο Al-Shifa ως χώρο φιλοξενίας “ενός κόμβου διοίκησης και ελέγχου” και όχι ως “κέντρο”.

Από τότε που κατέλαβε το Al-Shifa, συνέλαβε γιατρούς – συμπεριλαμβανομένου του διευθυντή Mohammad Abu Salmiya – και έδιωξε χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων πρόωρων μωρών, το Ισραήλ απέτυχε να πείσει ακόμη και αξιόπιστους ρεπόρτερς των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης για τον αρχικό του ισχυρισμό. Σήραγγες ανακαλύφθηκαν κάτω από το νοσοκομείο, αλλά αυτό δεν ήταν έκπληξη, δεδομένης της παραδοχής των ίδιων των Ισραηλινών αξιωματούχων ότι τις έχτισαν πριν από σαράντα χρόνια. Και όπως σημειώνει ο Gareth Porter, ένα παραγνωρισμένο ρεπορτάζ στην Jerusalem Post μία ημέρα πριν από την επίθεση στο Al-Shifa αποκάλυψε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις είχαν ήδη ανακαλύψει μια υπόγεια εγκατάσταση διοίκησης της Χαμάς μίλια μακριά.

Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης που έχουν παπαγαλίσει τις ισραηλινές δικαιολογίες για τον πόλεμο στη Γάζα και τις επιθέσεις σε μη στρατιωτικούς στόχους όπως η Αλ-Σίφα, έχουν επίσης επιλέξει να υποβαθμίσουν ή να αγνοήσουν τις δηλώσεις των ισραηλινών αξιωματούχων που καθιστούν σαφή μια ξεκάθαρη πρόθεση γενοκτονίας. Αυτές περιλαμβάνουν παραδοχές ότι το Ισραήλ “δίνει έμφαση στις ζημιές και όχι στην ακρίβεια”, ότι “η Γάζα θα μετατραπεί τελικά σε μια πόλη από σκηνές” και ότι “το Ισραήλ δεν έχει άλλη επιλογή από το να μετατρέψει τη Γάζα σε ένα μέρος που είναι προσωρινά ή μόνιμα ακατάλληλο για ζωή”.

Καταστρέφοντας τα σπίτια της Γάζας, το νοσοκομείο, τα σχολεία και κάθε άλλη πτυχή της ζωής των Παλαιστινίων πολιτών, το Ισραήλ ακολουθεί τους ανοιχτά διακηρυγμένους στόχους του, και τους μακροχρόνιους στόχους του. Ο σημερινός ισραηλινός πόλεμος κατά της Γάζας είναι αναμφισβήτητα η πιο βάρβαρη φάση αυτού που ο αείμνηστος ισραηλινός κοινωνιολόγος Baruch Kimmerling ονόμασε “εκστρατεία πολιτικής δολοφονίας” μετά το 1948. Ο Kimmerling την όρισε ως μια “διαδικασία που έχει ως απώτερο στόχο τη διάλυση της ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού ως νόμιμης, ανεξάρτητης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής οντότητας”, συμπεριλαμβανομένης, όπως προειδοποίησε, “της σταδιακής εθνοκάθαρσής του, μερικής ή πλήρους, από τη Γη του Ισραήλ ή την ιστορική Παλαιστίνη”.

Όπως το μακελειό στη Γάζα καθιστά σαφές, αυτή είναι η “νόμιμη” ισραηλινή εκστρατεία που η κυβέρνηση Μπάιντεν συνεχίζει να υποστηρίζει στο όνομα της προσπάθειας να “εξαλειφθεί η Χαμάς”.

Πηγή: aaronmate.net

Μετάφραση: antapocrisis

Ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο του σιωνισμού;

/0 Comments/in /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το παρακάτω κείμενο που περιέχεται στο περιοδικό «Λαϊκός Δρόμος» αρ. 6, Ιούνης 1969 και αποτελεί μέρος γενικότερου κειμένου με τίτλο «Ζήτω ο λαϊκός απελευθερωτικός αγώνας του λαού της Παλαιστίνης». Η αξία του κειμένου βρίσκεται κυρίως στην αντιπαράθεση με το σχήμα “όποιος κριτικάρει το Ισραήλ είναι αντισημίτης”, προπαγάνδα που και σήμερα, πάνω από μισό αιώνα μετά, είναι κυρίαρχη στις χώρες της Δύσης, αλλά και στην αποκάλυψη των στόχων του σιωνιστικού σχεδίου. Το κείμενο, που γράφεται σχεδόν δύο δεκαετίες μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, με μεταφορά εβραϊκών πληθυσμών κυρίως από την Ευρώπη προς την κατεχόμενη πλέον Παλαιστίνη, αναφέρεται σε αυτή την τεχνητή δημιουργία του έθνους του Ισραήλ, η οποία μάλιστα σήμερα, απαιτεί την ολοκληρωτική εξαφάνιση ενός άλλου έθνους, των Παλαιστινίων. Τέλος, ερμηνεύει τη ρατσιστική φύση του κράτους του Ισραήλ, όχι πλέον στη βάση της “Αρίας φυλής” των ναζιστών, αλλά αυτή του “διαλεκτού λαού από το Θεό” των σιωνιστών.

Η καπηλεία των θυμάτων του αντισημιτισμού έδωσε στους σιωνιστές την απαιτούμενη λαϊκή βάση για την ίδρυση του «Κράτους του Θεού απ’ τον Ευφράτη ως το Νείλο».

Η ιστορία της λεγόμενης «αραβοϊσραηλινής διένεξης» ή του λεγόμενου «προβλήματος της Παλαιστίνης» κλπ αρχίζει πολύ παλιότερα, παρόλο που ορισμένες από τις βασικότερες πτυχές της γίνανε πλατιά γνωστές μόλις μετά τον «πόλεμο των 6 ημερών» του Ιούνη του ’67. Το πρόβλημα για παράδειγμα των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστινέζων προσφύγων, ή τα εγκλήματα των σιωνιστών του Ισραήλ, ή ακόμη η αντίσταση του λαού της Παλαιστίνης, μόνο στα δυο τελευταία χρόνια άρχισαν να παίρνουν δημοσιότητα και να συγκινούν την παγκόσμια προοδευτική κοινή γνώμη. Κι αυτό γιατί για πολλά χρόνια η σιωνιστική προπαγάνδα, εκμεταλλευόμενη τα εγκλήματα του αντισημιτισμού, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες έξι εκατομμυρίων εβραίων απ’ τους χιτλερικούς, κατάφερε να περάσει πάνω απ’ τα γεγονότα και να αποκρύψει την αλήθεια γύρω απ’ την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, απ’ το ρόλο που του τάχτηκε να διαδραματίσει στη Μέση Ανατολή, απ’ τα φασιστικού τύπου εγκλήματα των σιωνιστών σε βάρος των αράβων γενικότερα και ιδιαίτερα των παλαιστινέζων κλπ. Και φυσικά, όλ’ αυτά δεν έγιναν δυνατά μόνο χάρις στη σιωνιστική προπαγάνδα. Η ολόπλευρη υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας σ’ Ευρώπη κι Αμερική κατάφερε ώστε σ’ όλα τα ερωτηματικά η απάντηση να δίνεται με βάση τη συμπάθεια που αναπτύχθηκε για τους εβραίους ύστερα απ’ τα μαζικά βασανιστήρια και δολοφονίες, συμπάθεια που ενισχύθηκε απ’ το γενικότερο αντιφασιστικό πνεύμα που γέννησε η πείρα του τελευταίου πολέμου κι η μεγαλειώδης αντιφασιστική νίκη. Έτσι, αυτό ήταν το στοιχείο που κυριάρχησε στη στάση εκατοντάδων χιλιάδων προοδευτικών ανθρώπων, στοιχείο που εμπόδισε να γίνει η διάκριση ανάμεσα σε εβραίους και σιωνιστές, ανάμεσα σε εβραίους προλετάριους κι εβραίους καπιταλιστές, ανάμεσα στη σωστή αντίθεση στον αντισημιτισμό και στη λαθεμένη υποστήριξη του σιωνισμού.

Τρία βασικά ερωτήματα υπάρχουν σχετικά με την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Πρώτο, οι εβραίοι αποτελούν έθνος ή όχι; Αν ναι (ή ακόμη χειρότερα, αν όχι), με ποιο δικαίωμα ένας λαός εκτοπίζει έναν άλλο απ’ τη γη με την οποία είναι δεμένος χρόνια με τους δεσμούς της ιστορίας, του πολιτισμού, της παραγωγής; Τέλος, ποιες πραγματικές ανάγκες εξυπηρέτησε η δημιουργία του σιωνιστικού κράτους;

Είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και για τη σιωνιστική προπαγάνδα, να αποδείξει πως οι εβραίοι της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Γαλλίας, της Αμερικής, της Αφρικής κλπ, αποτελούν ένα έθνος, αφού τα στοιχεία που συνιστούν κάτι τέτοιο, στην περίπτωση των εβραίων όχι μόνο είναι δυσδιάκριτα, αλλά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει κοινότητα εδάφους που αποτελεί τη φυσική στήριξη του έθνους, ούτε κοινό οικονομικό βάθρο. Δεν υπάρχει κοινή ιστορία, αφού το έθνος των εβραίων εξαφανίστηκε πριν από αιώνες αφομοιωμένο απ’ τα έθνη με τα οποία έζησε μαζί, και το λεγόμενο σήμερα «εβραϊκό έθνος» έπαψε να έχει ιστορία εδώ και 2000 χρόνια. Δεν υπάρχει ακόμη κοινή εθνική συνείδηση στους εβραίους των διαφόρων χωρών. Οι εβραίοι προσαρμοσμένοι φυσικά προς τα «ξένα έθνη» μίλησαν και μιλούν τη γλώσσα τους, ενώ η εβραϊκή γλώσσα για αιώνες ήταν γνωστή μονάχα στους ραβίνους και σ’ ορισμένους λόγιους. Σήμερα, παρόλη την τεχνητή πέρα για πέρα νεκρανάσταση της εβραϊκής γλώσσας, παρόλη την υποχρεωτική εκμάθησή της σ’ όλους όσους για πρώτη φορά εγκαθίστανται στο Ισραήλ, παρόλη την υποχρεωτική εκμάθησή της στα σχολεία, στο Ισραήλ κυκλοφορούν εφημερίδες σε περισσότερες από 70 γλώσσες. Σ’ ότι τέλος αφορά το θέμα των πολιτιστικών παραδόσεων, το μόνο κοινό στοιχείο που διατηρήθηκε κι αυτό ως ένα βαθμό και με σημαντικές διαφορές από χώρα σε χώρα, αλλά και ανάμεσα στις διαφορετικές εβραϊκές ομάδες μέσα στην ίδια χώρα, είναι οι θρησκευτικές παραδόσεις, ενώ κατά τα άλλα διατήρησαν και χαρακτηρίστηκαν απ’ όλα τα στοιχεία των πολιτισμών των λαών με τους οποίους έζησαν μαζί. Έτσι, αν υπάρχει σε διάφορες χώρες δημιουργία εθνικής συνείδησης, στους εβραίους αυτή είναι τεχνητή, στηριγμένη κύρια στον αντισημιτισμό που αναπτύχθηκε στις χώρες της Δ. Ευρώπης με πιο πρόσφατο κορύφωμά του τις χιτλερικές θηριωδίες.

Η σιωνιστική προπαγάνδα προχωράει όμως ακόμα πιο μακριά απ’ αυτό. Διεκδικεί εδάφη στα οποία έζησε ο εβραϊκός λαός πριν 2000 χρόνια και στα οποία «έταξε η βίβλος» να ζήσουν οι απόγονοι του Αβραάμ. Μα αυτοί εξαφανίστηκαν, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, πριν από αιώνες, αφομοιωμένοι απ’ τα διάφορα έθνη με τα οποία έζησαν μαζί, ενώ οι σημερινοί εβραίοι της Ευρώπης ή της Αμερικής δεν έχουν τίποτε το κοινό μ’ εκείνους της Χαναάν.

Πού στηρίχτηκε λοιπόν η θέση των σιωνιστών πως οι εβραίοι σ’ όλη τη γη αποτελούν ένα έθνος;

Αν μια φορά η υποτιθέμενη εθνική βάση για την ανασυγκρότηση του κράτους του Ισραήλ είναι σαθρή, τότε η συνέχεια μόνο μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής «λογικής» για τα δικαιώματα των λαών μπορεί να εξηγηθεί. Είναι φυσικά αδύνατο να απαντήσει κανείς στις θεοκρατικές αντιλήψεις και επιχειρήματα σχετικά με τις «εντολές της βίβλου» για την «επιστροφή στη γη της επαγγελίας». Υπάρχουν όμως πολύ καθαροί λόγοι που εξηγούν την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη.

Τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για πολλών ειδών εξηγήσεις. Και κύρια η ανάγκη για τους ιμπεριαλιστές να εξασφαλίσουν μακρόχρονα την καταλήστευση των αραβικών χωρών. Έτσι, η ύπαρξη ενός κράτους που η συνεργασία του με τους ιμπεριαλιστές θα ήταν για πολλά χρόνια εξασφαλισμένη, θα μπορούσε να ικανοποιήσει την πιο πάνω ανάγκη, όταν μάλιστα παρθεί υπόψη πως απ’ τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μια σειρά από εξεγέρσεις ενάντια στους αποικιοκράτες άρχισαν να ξεσπούν στις αραβικές χώρες, που παρόλο ότι δεν είχαν σαφή αντιμπεριαλιστικό χαραχτήρα, παρόλο που το εθνικιστικό στοιχείο υπερίσχυε κλπ, προμήνυαν οπωσδήποτε τους αντιμπεριαλιστικούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της τελευταίας δεκαετίας και ιδιαίτερα τους σημερινούς. Να λοιπόν τι σήμαινε για τους ιμπεριαλιστές η ίδρυση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Μια σίγουρη βάση εξόρμησης ενάντια στις αραβικές χώρες, ο χωροφύλακάς τους στη Μ. Ανατολή. (Δεν πέρασαν πολλά χρόνια απ’ το ’48 για να αποδειχτεί χειροπιαστά το γεγονός αυτό. Το 1956 το Ισραήλ συμμετέχει στην αγγλογαλλική επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο). Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Η υποστήριξη του σιωνισμού απ’ τους ιμπεριαλιστές δίνει γι’ αυτούς μια διέξοδο στον αντισημιτισμό που αναπτύχθηκε στη βάση οικονομικών αντιθέσεων στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δ. Ευρώπης. Έτσι, με υποκριτικό ενδιαφέρον αλλά με ουσιαστική βοήθεια, στηριζόμενοι απ’ τη μεριά τους στη σιωνιστική προπαγάνδα, οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τη μετάβαση χιλιάδων εβραίων στην Παλαιστίνη, που θα αποτελούσαν ύστερα από χρόνια το «γεγονός» πάνω στο οποίο θα στηριζόταν η ίδρυση του Ισραήλ.

Παρόλα τα τεράστια κεφάλαια που διατέθηκαν, παρόλη την ανοιχτή υποστήριξη της αγγλικής κυβέρνησης απ’ το 1917 κιόλας με τη διακήρυξη Μπάλφουρ, οι εβραίοι δεν αποτελούσαν παρά μια μειοψηφία στον πληθυσμό της Παλαιστίνης, 8% το 1914, 20% το 1931, 30% το 1947.

Ο τελευταίος πόλεμος ήρθε να ανακόψει προσωρινά τη διαδικασία της μαζικής μετανάστευσης των εβραίων στην Παλαιστίνη. Το τέλος του όμως «βοήθησε» τη σιωνιστική προπαγάνδα να έχει μαζική απήχηση στους εβραίους της Δ. Ευρώπης. Αυτοί που επέζησαν μετά τα εγκλήματα του 1939-45, οι περισσότεροι χωρίς σπίτι και οικογένεια και κυρίως με το φόβο ότι ο αντισημιτισμός θα ξαναγεννηθεί στις χώρες της Δ. Ευρώπης, άρχισαν να πείθονται πως η μετάβασή τους στην Παλαιστίνη θα τους εξασφαλίσει από ένα νέο ενδεχόμενο ξαναφούντωμα του αντισημιτισμού. Ο σιωνισμός, καπηλευόμενος τα έξι εκατομμύρια νεκρούς, πέρασε στην τελική φάση, στην αποστολή δεκάδων χιλιάδων εβραίων στην Παλαιστίνη.

Έτσι, δημιουργείται το πρωτοφανές γεγονός της εκτόπισης ενός λαού απ’ τη γη του και της εγκαθίδρυσης στη θέση του ενός κράτους που αποτελεί συνονθύλευμα ατέλειωτης σειράς εθνοτήτων που δεν τους ενώνει τίποτε άλλο έξω απ’ το γεγονός ότι διώχτηκαν όλοι απ’ τους χιτλερικούς.

Η ίδρυση ενός κράτους με καθεστώς θεοκρατικό, βασισμένο στην εκμετάλλευση και στην καταπίεση, στην τρομοκρατία και στον επεχτατισμό.

Αυτά σ’ ένα πρώτο στάδιο. Από κει κι ύστερα, ο ρόλος που διαδραματίζει το Ισραήλ, το κοινωνικοοικονομικό του καθεστώς, η στάση του απέναντι στις αραβικές χώρες κλπ, φανερώνουν τους σκοπούς που εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί η ίδρυσή του.

Υπάρχει ακόμα ένα σημαντικό γεγονός στην περίοδο 1947-48 που έχει σχέση και με τη στάση των άγγλων ιμπεριαλιστών απέναντι στα γεγονότα και με τον προσανατολισμό της παλαιστινέζικης αντίστασης την εποχή εκείνη. Ως τότε, αυτοί που κύρια υποστήριξαν την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης απ’ τους εβραίους, είναι οι άγγλοι ιμπεριαλιστές. Ωστόσο, εκείνη την εποχή συντελείται μια άλλη διαδικασία. Είναι η εποχή που παγκόσμια και ιδιαίτερα σ’ εκείνη την περιοχή, εκτοπίζεται ο αγγλικός ιμπεριαλισμός απ’ τον αμερικάνικο. Η τελική φάση της αποικιοποίησης της Παλαιστίνης περνάει ακριβώς μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, μέσα σ’ αυτή την αντίθεση που κορυφώνεται στη Μ. Ανατολή ανάμεσα στους δύο ιμπεριαλισμούς. Έτσι εξηγείται το ότι οι άγγλοι εμπόδισαν ως ένα βαθμό και για ένα χρονικό διάστημα τη μετάβαση εβραίων στην Παλαιστίνη και πως εξόπλισαν τους άραβες για να οργανώσουν την αντίστασή τους. Και βέβαια η πολιτική τους αυτή στηρίχτηκε και στο γεγονός πως την εποχή εκείνη οι περισσότερες αραβικές χώρες ήταν αγγλικές αποικίες (ανάμεσά τους και η Παλαιστίνη), καθώς και η αυταπάτη των παλαιστινέζων πως οι άγγλοι θ’ απελευθερώσουν τη χώρα τους, γεγονός που εξουδετέρωνε, προσωρινά τουλάχιστον, τον κίνδυνο της παλαιστινέζικης αντίστασης ενάντια στους άγγλους ιμπεριαλιστές. Σ’ ότι αφορά τους εβραίους, πριν ακόμα ανακηρυχτεί το Ισραήλ σε κράτος το 1948 απ’ τον ΟΗΕ, οργάνωσαν παράνομο στρατό και παράνομες τρομοκρατικές οργανώσεις και πέρασαν στην επιχείρηση της εκκαθάρισης της Παλαιστίνης και των γειτονικών χωρών από τους άραβες και της επέχτασης του «Κράτους του Θεού απ’ τον Ευφράτη ως το Νείλο», διαδικασία που συνεχίζεται από τότε ως σήμερα.

Οι σιωνιστές, που για να πείσουν πρώτα τους εβραίους κι ύστερα όλο τον κόσμο για το δίκαιο της υπόθεσής τους, χρησιμοποίησαν στο έπακρο το επιχείρημα των χιτλερικών εγκλημάτων σε βάρος των εβραίων, διέπραξαν και διαπράττουν τα ίδια ακριβώς εγκλήματα ενάντια στους λαούς της Μ. Ανατολής. Έτσι, σαν «θεωρητική» πλατφόρμα των εγκλημάτων τους ξαναβρίσκουμε όχι πια τη θεωρία της «άριας φυλής» μα τη θεωρία του «διαλεχτού λαού απ’ το θεό» κλπ. Στην πράξη, η πολιτική του επεχτατισμού και της προσάρτησης ξένων εδαφών πραγματοποιήθηκε με στρατηγικό σχέδιο που τα κύρια συστατικά του ήταν τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονίες, σφαγές κλπ, για να εξαναγκαστεί ο αραβικός πληθυσμός σε φυγή, και στη συνέχεια κατάληψη των περιοχών αυτών, μεταφορά και εγκατάσταση επιτόπου εβραίων, προσάρτηση. Στην αρχή διώχτηκαν οι άραβες του εβραϊκού παλαιστινέζικου κράτους (Ισραήλ), στη συνέχεια η επέχταση άρχισε προς την κατεύθυνση του υπολείμματος της Αραβικής Παλαιστίνης. Αυτά το 1948. Με φορέα τη Χαγκάνα, τον παράνομο ισραηλίτικο στρατό και μερικές ομάδες τρομοκρατών, διαπράχτηκαν θηριωδίες, σφαγές γυναικόπαιδων, ανατινάξεις οικισμών κλπ, που μόνο με τα χιτλερικά εγκλήματα ή τα εγκλήματα των αμερικάνων στο Βιετνάμ μπορούν να συγκριθούν. Αλλά οι «ομοιότητες» είναι ατέλειωτες. Η θεωρία (και η πραχτική) των «αντίποινων» στην παλαιστινέζικη αντίσταση, με βομβαρδισμούς μ’ εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ ενάντια σε στρατόπεδα προσφύγων, οι μαζικές δολοφονίες αμάχων, είναι μια απόδειξη γι’ αυτό.

Εξίσου ενδειχτικά για τις ομοιότητες αυτές, είναι τα στοιχεία που αναφέρονται στην εσωτερική οργάνωση του κράτους του Ισραήλ. Ο καθένας ξέρει πως πρόκειται για μια καπιταλιστική χώρα και η δειλή προβολή της δήθεν κολλεχτιβίστικης οργάνωσης στην παραγωγή από τη μεριά της σιωνιστικής προπαγάνδας, διαψεύστηκε από τους ίδιους τους σιωνιστές όταν αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πως στα περίφημα κιμπούτζ δεν δουλεύουν παραπάνω από το 4% του πληθυσμού του Ισραήλ. Κι ας μην ξεχνάμε πως η οργάνωση των κιμπούτζ εξυπηρέτησε κι εξυπηρετεί κύρια στρατιωτικούς σκοπούς, αποτελεί μέρος της διαδικασίας της προσάρτησης νέων εδαφών.

Αποτελεί εξάλλου το Ισραήλ ένα απ’ τα μοναδικά σύγχρονα φαινόμενα θεοκρατικού κράτους, κι αυτό με την έννοια κύρια των θεσμών που μπαίνουν σ’ εφαρμογή και κυβερνούν την ισραηλινή κοινωνία και φυσικά σ’ ότι αφορά την πιο βαθιά αντιδραστική ιδεολογία που αποτελεί τη βάση της ύπαρξης του σιωνιστικού κράτους.

Ένας νέος καπιταλιστικός «παράδεισος», το κράτος του «εβραϊκού λαού» ή μάλλον το κράτος των εβραίων καπιταλιστών στο Ισραήλ ή στην Αμερική και στην Ευρώπη τύπου Ρότσιλντ κλπ που παίζουν από χρόνια ένα απ’ τα χαρτιά τους και στο Ισραήλ, γεννήθηκε στη Μέση Ανατολή. Ορισμένα απ’ τα συμπτώματα της πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης εμφανίζονται στην πιο ακραία τους μορφή στο κράτος αυτό του «θεού». Έτσι και πάλι από σιωνιστική πλευρά, ομολογείται ύπαρξη ρατσισμού απ’ τη μεριά των εβραιοευρωπαίων σε βάρος εβραιοαράβων. Οι τελευταίοι αυτοί, που ανήκουν στη βάση της πυραμίδας της ισραηλινής κοινωνίας, αποτέλεσαν κι αποτελούν απ’ το ’67 κι εδώ ιδιαίτερα, τα θύματα εκδηλώσεων ρατσισμού παρόλο που είναι (όσο και οι «λευκοί» εβραίοι τουλάχιστον) «αποδεδειγμένοι απόγονοι του Αβραάμ».

Για ποιο λόγο η γενίκευση του πολέμου στη Μ. Ανατολή αποτελεί πλέον επιδίωξη του Ισραήλ

/0 Comments/in /by

Στο άρθρο που ακολουθεί ο γνωστός αναλυτής σε θέματα της Μ. Ανατολής Alastair Crooke αναδεικνύει τον στόχο της Ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης στη Γάζα, ο οποίος δεν είναι η ήττα της Χαμάς–πράγμα αμφίβολο αν θα μπορέσει το Ισραήλ να το επιτύχει με την τρέχουσα στρατηγική ανάπτυξης των δυνάμεών του–αλλά η μαζική εκδίωξη του άμαχου πληθυσμού, μια δεύτερη Νάκμπα[1] δηλαδή, η οποία στοχεύει στην ίδρυση του “Μεγάλου Ισραήλ” της Βίβλου, το οποίο θα εκτείνεται από τον Ν. Λίβανο (συμπεριλαμβανομένου) μέχρι το Σινά με την πλήρη εξάλειψη του Παλαιστινιακού στοιχείου.

Κατά τον Crooke, τέτοιου τύπου μεσσιανικές και εσχατολογικές δοξασίες κυριαρχούν πλέον στο Ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο αλλά και στην Ισραηλινή κοινή γνώμη. Όμως, ο χρόνος είναι λίγος για την πραγματοποίηση αυτών των Ισραηλινών σχεδίων λόγω αφενός της διεθνούς κατακραυγής όσο και του προεκλογικού αμερικανικού τοπίου.

Εξ αιτίας της αδυναμίας να πραγματοποιηθεί αυτό το σχέδιο μέσα στον διαθέσιμο ωφέλιμο χρόνο, κατά τον Crooke, προκύπτει η επείγουσα ανάγκη να τραβηχτεί η  Χεζμπολάχ στη σύγκρουση και ίσως και το Ιράν, ώστε η κλιμάκωσή της να καταστεί αναπόφευκτη. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, η επέμβαση των ΗΠΑ στη συνέχεια θα καταστεί αναπόφευκτη, βοηθώντας έτσι το Ισραήλ στην υλοποίηση της ‘μεγάλης εικόνας’.

Το “Δόγμα Νάκμπα” του Ισραήλ

 

Καθώς το “Ισραήλ” στρέφεται προς το “Μεγάλο Ισραήλ” της Βίβλου, ο ισλαμικός κόσμος εμφανίζεται όλο και πιο ασυμβίβαστος.


Καθώς επικρατεί το “Δόγμα Νάκμπα” τόσο οι συνθήκες που θα ευνοούσαν την
απελευθέρωση των ομήρων (που η Χαμάς συνδέει με μακροχρόνια εκεχειρία
καθώς και την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας) ξεθωριάζουν.  

“Στην πραγματικότητα, τώρα ξεδιπλώνουμε τη Νάκμπα της Γάζας”, λέει ο Avi Dichter, “Ισραηλινός” υπουργός Γεωργίας και πρώην επικεφαλής της Shin Bet[2]. Το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο έχει ενημερωθεί ότι έως και 1.700.000 κάτοικοι της Γάζας (σε συνολικό πληθυσμό 2,2 εκατομμυρίων) δεν είναι πλέον σε θέση να ζήσουν στα σπίτια τους, είτε επειδή έχουν “εκτοπιστεί”, είτε επειδή τα σπίτια τους έχουν καταστραφεί/πληγεί.

Για να προβάλλεται η εικόνα του ισραηλινού στρατού ως “ορμητικού” στην επιχείρησή του για την εξάλειψη της Χαμάς, πάντως, βλέπουμε πολλά βίντεο με άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού γύρω από την πόλη της Γάζας – αλλά σε αντίθεση, παρατηρούμε εντυπωσιακά λίγες εικόνες με στρατιώτες της IOF[3] να περιπολούν πεζοί – είτε αυτό συμβαίνει για να προστατεύουν τα άρματα μάχης, τα οποία δέχονται πυρά ελεύθερων σκοπευτών ή RPG[4], είτε (όπως υποψιάζονται πολλοί σχολιαστές) από φόβο για ισραηλινές απώλειες.

Προφανώς, το “Ισραήλ”[5] παραμένει στα τεθωρακισμένα του, αν και δέχεται τακτικές απώλειες των οχημάτων του από ‘αστραπιαίες’ επιθέσεις μικρών ομάδων μαχητών της Χαμάς που εμφανίζονται ξαφνικά από κρυφές σήραγγες για να καταστρέψουν τα οχήματα – πριν εξαφανιστούν και πάλι υπόγεια.

Η IOF έχει εισέλθει στην πόλη της Γάζας, προχωρώντας μερικά χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια του μήνα, αλλά δεν έχει δείξει μέχρι σήμερα κανένα σοβαρό στοιχείο ότι έχει συναντήσει τις δυνάμεις της Χαμάς, ούτε ότι έχει εξουδετερώσει έναν αξιοσημείωτο αριθμό από αυτές. Γιατί;

Με απλά λόγια, οι Ισραηλινοί πολεμούν ακολουθώντας ένα συμβατικό μοντέλο πολέμου (μια τεθωρακισμένη “γροθιά” που προχωράει μπροστά υπό μαζική αεροπορική υποστήριξη). Όμως η αντίφαση σε αυτό το μοντέλο είναι ολοφάνερη: ο λεγόμενος “εχθρός” στο έδαφος είναι απλά άμαχοι, οι οποίοι πεθαίνουν σε τρομακτικό αριθμό, ενώ οι δυνάμεις της Χαμάς παραμένουν άθικτες, βαθιά κάτω από το έδαφος. Εκεί, επίσης, βρίσκεται η υποδομή της Χαμάς.

Οι αντιφάσεις που ενυπάρχουν σε αυτή την προσέγγιση έχουν τις ρίζες τους στην εξέλιξη της IOF κατά τη διάρκεια δεκαετιών ώστε να γίνει μια οιονεί αποικιακή αστυνομική δύναμη, που έχει συνηθίσει να αστυνομεύει την κατοχή μέσω των δίδυμων πτυχών της χρήσης μαζικής ισχύος και της απόλυτης προστασίας [αυτής] της ισχύος. Δεν είναι μυστικό ότι η IOF φοβάται να εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα με μονάδες της Χαμάς στο σύμπλεγμα των σηράγγων (για τις οποίες οι μαχητές της δεν είναι προετοιμασμένοι). Έτσι, αντί γι’ αυτό, έχουμε μια επίδειξη τεθωρακισμένων οχημάτων που παρελαύνουν στην επιφάνεια, σε συνδυασμό με σε μεγάλο βαθμό αβάσιμους ισχυρισμούς της IOF για ζημιές που προκάλεσε στη Χαμάς.

Η πιο προφανής αντίφαση είναι ο ισχυρισμός του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου ότι οι σχεδόν ανύπαρκτες στρατιωτικές πιέσεις στη Χαμάς καθαυτές, δημιουργούν τις συνθήκες για την απελευθέρωση των ομήρων, ενώ η πραγματική πίεση – οι αδιάκοπες αεροπορικές επιδρομές – που καταστρέφουν τον άμαχο πληθυσμό και τις υποδομές του (νοσοκομεία, σχολεία, φούρνους και προσφυγικούς καταυλισμούς), διευκολύνει μια δεύτερη Νάκμπα – περισσότερο από οποιαδήποτε απελευθέρωση ομήρων.

Ίσως η Χαμάς απελευθερώσει και άλλους ομήρους (συνυπολογίζοντας τους στρατηγικούς της στόχους). Αν ναι, αυτό πιθανότατα θα ερμηνευθεί—λανθασμένα—ως ότι η Χαμάς αισθάνεται πόνο. Συνεπώς, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι οι βομβαρδισμοί τάπητος “λειτουργούν”. Όπως περιγράφει ο Zvi Bar’el στη φιλελεύθερη ισραηλινή εφημερίδα Haaretz:

«Σύμφωνα με την αντίληψη του Ισραήλ, η ανθρωπιστική κρίση είναι μέρος ενός οπλοστασίου που διαθέτει, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο ως διαπραγματευτικό χαρτί στις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση των ομήρων. Ο ρόλος της είναι να εμφυσήσει στη συνείδηση των Παλαιστινίων την αποκαλυπτική τιμωρία που αντιμετωπίζει όποιος από εδώ και στο εξής τολμήσει να προκαλέσει το Ισραήλ.

Αυτό αποτελεί συνέχεια της βαθιά ριζωμένης στρατηγικής αντίληψης σύμφωνα με την οποία η ανθρωπιστική δυστυχία μπορεί να αποφέρει κέρδη που σχετίζονται με την ασφάλεια …

Το πιο σημαντικό είναι ότι η ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα δίνει πλέον στο Ισραήλ διπλωματικό μοχλό πίεσης, ο οποίος περιλαμβάνει την εξασφάλιση παραχωρήσεων … Πάνω απ’ όλα, συνεπάγεται την αποδυνάμωση της αμερικανικής βιασύνης για την επίτευξη λύσης δύο κρατών».

Συνεπώς, η αναπόφευκτη λογική αυτής της ανάλυσης είναι η συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης: Εάν δεν λειτουργεί σε σχέση με την απελευθέρωση των ομήρων ή την εξασθένιση της Χαμάς, μπορεί να παρουσιαστεί στο ισραηλινό κοινό ως “λειτουργικό” μέσω του εξαναγκασμού των αμάχων να εγκαταλείψουν τις κατεστραμμένες κοινότητές τους (αυτό που ο Ντίχτερ αποκαλεί “Νάκμπα της Γάζας”).

Με το “Δόγμα της Νάκμπα” να παίρνει σάρκα και οστά, οι ευνοϊκές συνθήκες για την απελευθέρωση των ομήρων (για την οποία η Χαμάς ζητά ως προϋπόθεση μια μακρόχρονη κατάπαυση του πυρός και ανθρωπιστικές προμήθειες) εξανεμίζονται. Οι IOF μπορούν να έχουν ή το ένα ή το άλλο: Ή συνεχή καταστροφή ή συνθήκες για απελευθέρωση ομήρων. (Φαίνεται ότι το υπουργικό συμβούλιο έχει επιλέξει το πρώτο).

Το άλλο (πιο βαθύ) δίλημμα είναι ότι συσσωρεύονται οι διεθνείς πιέσεις για κατάπαυση του πυρός (και απελευθέρωση των ομήρων). Ο χρόνος είναι λίγος και η στρατιωτική επιχείρηση μπορεί να χρειαστεί να σταματήσει. Το ζήτημα για το υπουργικό συμβούλιο Νετανιάχου είναι αν—μόλις σταματήσει—θα είναι δυνατόν να συνεχιστούν οι σφαγές αμάχων και οι πιέσεις για τη Νάκμπα της Γάζας;

Σε αυτό το πλαίσιο, το ισραηλινό λαϊκό αίσθημα — ακόμη και μεταξύ των πρώην φιλελεύθερων — κινείται προς μια ακόμη μεγαλύτερη Νάκμπα. Η Γάζα βρίσκεται υπό την πίεση της Νάκμπα. Το ίδιο και η Δυτική Όχθη, καθώς η βία των εποίκων κατά των Παλαιστινίων αυξάνεται. Ακόμη και ένας “φιλελεύθερος” όπως ο πρώην ηγέτης της αντιπολίτευσης Lapid συμφωνεί τώρα ότι οι “έποικοι” στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη δεν είναι καθόλου “έποικοι”, αφού η γη δεν είναι παρά η “βιβλική γη του Ισραήλ”.

Οι “φιλοδοξίες” της Νάκμπα επεκτείνονται και στον Νότιο Λίβανο (μέχρι τον ποταμό Λιτάνι). Τα ριζοσπαστικά μέλη της κυβέρνησης Νετανιάχου λένε ότι οι Ισραηλινοί δεν θα επιστρέψουν ποτέ στα κιμπούτς που γειτνιάζουν με τον Λίβανο, χωρίς την απομάκρυνση της Χεζμπολάχ από τη συνοριακή περιοχή.

Έτσι, ακούγεται πλέον και το κάλεσμα προς το “Ισραήλ” να “καταλάβει” τον Λίβανο μέχρι τον ποταμό Λιτάνι (βασική πηγή νερού) — και “όλως κατά σύμπτωση” η ισραηλινή αεροπορία έχει αρχίσει να επιχειρεί μέχρι και 40 χιλιόμετρα μέσα στον Λίβανο. Τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου μιλούν τώρα ανοιχτά για την ανάγκη οι IOF να στρέψουν την προσοχή τους στη Χεζμπολάχ μόλις η Χαμάς “εξαλειφθεί”.

Τα βόρεια σύνορα αναπόφευκτα θερμαίνονται. Η Χεζμπολάχ χρησιμοποιεί τα πιο εξελιγμένα και πιο θανατηφόρα όπλα της εναντίον θέσεων των IOF στο βόρειο “Ισραήλ”, καθώς οι “κανόνες” εμπλοκής συνεχώς θολώνουν. Και το “Ισραήλ” απαντά, με επιθέσεις που μετατοπίζονται όλο και πιο βαθιά στο Νότιο Λίβανο (δήθεν για να χτυπήσουν τις οπίσθιες υποδομές της Χεζμπολάχ).

Χθες το βράδυ, το ισραηλινό πολεμικό υπουργικό συμβούλιο ψήφισε για την πρόκληση ενός σοβαρού πλήγματος κατά της Χεζμπολάχ – αλλά ο Νετανιάχου έκανε πίσω. Οι ΗΠΑ φέρονται να υποπτεύονται ότι το “Ισραήλ” προκαλεί τη Χεζμπολάχ, ελπίζοντας να παρασύρει τις ΗΠΑ σε πόλεμο κατά του Λιβάνου.

Είναι φανερό ότι ο Λευκός Οίκος αγωνίζεται να αποφύγει την διολίσθηση προς έναν πλήρη περιφερειακό πόλεμο, καθώς τόσο το μέτωπο του Λιβάνου όσο και το μέτωπο του Ιράκ θερμαίνονται: Την Κυριακή, ιρακινές κινήσεις εκτόξευσαν και πάλι πυραύλους εναντίον της αμερικανικής βάσης στο Σαντάντι.

Το “Ισραήλ” διαισθάνεται ότι η παρούσα κρίση αποτελεί ταυτόχρονα υπαρξιακό κίνδυνο, αλλά και ‘ευκαιρία’ – μια ευκαιρία να εδραιώσει το “Ισραήλ” σε όλη τη “βιβλική του γη” μακροπρόθεσμα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία – αυτή είναι η κατεύθυνση του ταξιδιού του ισραηλινού λαϊκού αισθήματος, τόσο από την αριστερή όσο και από τη δεξιά πτέρυγα, προς την αιματηρή εσχατολογία.

Όπως έγραψε ένας διακεκριμένος Ισραηλινός σχολιαστής αφού παρακολούθησε (την ατεκμηρίωτη) 47λεπτη ταινία της IOF για τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου:

«Αφού είδα την ταινία, δεν έχω καμία συμπόνια για κανέναν άνθρωπο στη Γάζα, ούτε για γυναίκα, ούτε για παιδί και σίγουρα ούτε για άνδρα. Όλοι αξίζουν έναν οδυνηρό θάνατο, όλοι ήσασταν συνένοχοι σε αυτή τη σφαγή. Ελπίζω να μη μείνει κανείς ζωντανός στη Γάζα, τελεία και παύλα! … Είμαι σίγουρος ότι ο Θεός σας σας περιφρονεί, ντρέπεται για σας και θα σας έκαιγε στην κόλαση, όπως ακριβώς σας κάνουν τώρα οι IDF».

Η “φυλή του Αμαλέκ” σήμερα αναφέρεται ευρέως. (Ο βασιλιάς Σαούλ, στο πρώτο βιβλίο του Σαμουήλ, δίνει εντολή στον Σαμουήλ να σκοτώσει κάθε άτομο από τους Αμαληκίτες: «Μην τους λυπηθείτε- θανατώστε άνδρες και γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βοοειδή και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια»).

Καθώς η διάθεση των Ισραηλινών στρέφεται προς τη Βίβλο, η οργή της παγκόσμιας πλειοψηφίας ανεβαίνει. Και έτσι οι μουσουλμάνοι αρχίζουν να βλέπουν την κρίση ως έναν ασυμβίβαστο πολιτιστικό πόλεμο – Η Δύση εναντίον “μας”.

Οι ταυτόχρονες δύο διασκέψεις — του Αραβικού Συνδέσμου και του OIC[6] (που πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα στο Ριάντ) — υπογράμμισαν την πλήρη κατάρρευση της εικόνας του “Ισραήλ” σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο. Η έκρηξη οργής και πάθους ήταν αισθητή και μεταμορφώνει τη νέα παγκόσμια πολιτική.

Στη Δύση, ο θυμός διασπά τις κυρίαρχες πολιτικές δομές και προκαλεί ευρεία αναταραχή. Οι παγκόσμιες διαμαρτυρίες είναι μαζικές.

Έτσι, καθώς το “Ισραήλ” κινείται προς ένα βιβλικό “Μεγάλο Ισραήλ”, ο ισλαμικός κόσμος γίνεται όλο και πιο ασυμβίβαστος. Παρόλο που οι διασκέψεις δεν συμφώνησαν σε κάποιο σχέδιο δράσης, τόσο η εικόνα του προέδρου Raisi να κάθεται δίπλα στον MbS[7] όσο και το γεγονός ότι οι πρόεδροι Ερντογάν και Άσαντ συναναστρέφονταν στη διάσκεψη, ήταν συγκλονιστικό.

Το στρατηγικό συμπέρασμα είναι σκληρό: οι Ισραηλινοί τώρα απαρνούνται τους κινδύνους της συμβίωσης με τους μουσουλμάνους, και το συναίσθημα προς τον εβραϊκό φανατισμό είναι πλήρως αμοιβαίο από τους Παλαιστίνιους. Το παλιό υπόδειγμα για μια πολιτική λύση καθίσταται παρωχημένο.

O Alastair Crooke είναι πρώην ανώτερος Βρετανός διπλωμάτης. Διετέλεσε στέλεχος της ΜΙ6 με μεγάλη συμμετοχή σε θέματα της Μ. Ανατολής. Διευθύνει το βασισμένο στη Βηρυτό Conflicts Forum. Τα άρθρα και οι συνεντεύξεις του φιλοξενούνται σε σημαντικά διεθνή φόρα πολλαπλών πολιτικών προσανατολισμών—π.χ. σε εκπομπές του Ρωσικού Sputnik ή του Valdai Club—τραβώντας σταθερά το ενδιαφέρον με τις αναλύσεις του λόγω τόσο της βαθιάς γνώσης όσο και της εσωτερικής πληροφόρησης που διαθέτει. Αρθρογραφεί τακτικά στο almayadeen και στο strategic culture

[1] Κατά το 1947-1948 μεταξύ 750,000 και 900,000 Παλαιστινίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών εξορίστηκαν βίαια από την πατρική τους γη μέσω πολιτικών εθνοκάθαρσης  των Ισραηλινών πολιτοφυλακών. Υπολογίζεται ότι ερήμωσαν πάνω από 500 χωριά και πόλεις.

[2] H Shin Bet είναι η υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας του Ισραήλ.

[3] IOF παραφθορά του IDF. Το πρώτο αρκτικόλεξο σημαίνει Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής ενώ το δεύτερο σημαίνει Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας.

[4] RPGs: Φορητά αντιαρματικά, αντιαρματικές χειροβομβίδες (Rocket Propelled Grenades).

[5] O συγγραφέας σταθερά τοποθετεί τη λέξη ‘Ισραήλ’ σε εισαγωγικά.

[6] OIC: Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (Organization of Islamic Cooperation)

[7] Ο πρόεδρος του Ιράν και ο ισχυρός διάδοχος του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας

Πηγή: english.almayadeen.net/

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται, η Βηθλεέμ πενθεί για την καινούργια σφαγή των νηπίων

/0 Comments/in /by

Διάβασα χτες την είδηση και μου φάνηκε πολύ ταιριαστή: η δημοτική αρχή της Βηθλεέμ ακύρωσε, λέει, τα φετινά Χριστούγεννα για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, αφού οι ιθύνοντές της αποφάσισαν –ακούς εκεί, οι αντίχριστοι!– ότι δεν μπορούν να στολίσουν και να γιορτάσουν την ώρα που τα αδέλφια τους στη Γάζα δολοφονούνται κατά χιλιάδες. Ούτε δέντρα ούτε λαμπιόνια φέτος: μόνο η καθιερωμένη λειτουργία και προσευχές. Γιατί φέτος η φάτνη είναι γεμάτη αίματα και τα νεογέννητα-τρομοκράτες πεθαίνουν ένα ένα από έλλειψη οξυγόνου στο νοσοκομείο Αλ Σίφα. Και μπορεί η θρυλική σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη να αμφισβητείται από τους ιστορικούς, αλλά η εν εξελίξει σφαγή των νηπίων από τον Νετανιάχου, με τις πλάτες και τις βόμβες-όπλα των «πολιτισμένων» Αμερικανών και Ευρωπαίων, είναι αδιαμφισβήτητη.

Ετσι κι αλλιώς τα καραβάνια των πιστών χριστιανών τουριστών δεν αναμένεται φέτος να ταξιδέψουν στους Αγ(ρ)ιους Τόπους και οι συνήθως περίλαμπροι τέτοια εποχή δρόμοι της Βηθλεέμ είναι έρημοι: άλλωστε, για όσους το ξεχνούν, να θυμίσουμε πως η γενέτειρα του Χριστούλη μας τυγχάνει, εκτός από θεματικό πάρκο για τους προσκυνητές, να είναι μια συνηθισμένη κατεχόμενη παλαιστινιακή πόλη της Δυτικής Οχθης, μόλις δέκα χιλιόμετρα έξω από την επίσης κατεχόμενη Ιερουσαλήμ. Οπως είπε και ένας εκπρόσωπος, «ο κόσμος εδώ δεν έχει καμιά όρεξη για γιορτές, είμαστε θλιμμένοι, θυμωμένοι και ταραγμένοι: στη Γάζα γίνεται σφαγή, οι άνθρωποί μας δολοφονούνται εν ψυχρώ και έχουμε κάθε μέρα επιθέσεις και εδώ στη Δυτική Οχθη. Οπότε δεν είναι σωστό να γιορτάζουμε – η Βηθλεέμ πρέπει να στείλει το δικό της μήνυμα πένθους, τα δικά της συλλυπητήρια στους μάρτυρες του λαού μας».

Υπερβολές, θα πείτε: δεν έχουν ακούσει εκεί στη Βηθλεέμ για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα; Ο Νετανιάχου, ο δημ(ι)οκράτης σύμμαχός μας, είναι ξεκάθαρος: Κάνουμε, λέει, ό,τι μπορούμε για να μην πάθουν κακό οι άμαχοι στη Γάζα, τους παίρνουμε τηλέφωνο στα κινητά τους για να φύγουν, αλλά «δυστυχώς οι προσπάθειές μας δεν είναι πετυχημένες»… Γι’ αυτό έχουν ήδη σκοτωθεί καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες αθώοι, τα δύο τρίτα γυναίκες και ανήλικα παιδιά, κι έχουμε κάνει τη Γάζα χωράφι. Σκεφτείτε δηλαδή τι θα γινόταν αν δεν προσπαθούσαν κιόλας! Και η «χριστιανική» Δύση να χειροκροτεί, σαν να μην τρέχει τίποτε – όπως είπαν Μπάιντεν και Σολτς, δεν υπάρχει λόγος για εκεχειρία, οι μόνοι που θα επωφεληθούν είναι οι «τρομοκράτες». Από την Πέμπτη κόπηκαν άλλωστε και όλες οι επικοινωνίες στη Γάζα, εκτός από το ρεύμα, το φαΐ και το νερό: καλή φάση, έτσι θα λιγοστέψουν και τα ανατριχιαστικά βίντεο και φωτογραφίες με τα σκοτωμένα μωρά, που τραβάγανε όλοι αυτοί οι μελαψοί αλλόθρησκοι με τα κινητά τους και μας χαλάνε το δείπνο μας και τον ύπνο μας. Να γιορτάσουμε σαν άνθρωποι κι εμείς τα Χριστούγεννα που έρχονται, να κινηθεί και η αγορά…

Ευτυχώς, όπως έχω ξαναγράψει, υπάρχουν και οι άλλοι Εβραίοι, οι φωτισμένοι – τόσο οι Ισραηλινοί όσο και αυτοί της διασποράς. Καταφεύγω τις τελευταίες εβδομάδες στον Τσόμσκι, τον Φινκελστάιν, τον Ιλάν Παπέ, ευτυχώς είναι τόσοι και τόσοι… Ανακάλυψα αίφνης πριν από λίγες μέρες μια εξαιρετική συνέντευξη του 77χρονου Βρετανο-Ισραηλινού ιστορικού Αβι Σλάιμ στην El Pais: ο Σλάιμ, που αυτοχαρακτηρίζεται ως «Αραβας Εβραίος», γεννήθηκε στη Βαγδάτη, μεγάλωσε στο Ισραήλ και εδώ και δεκαετίες ζει στην Οξφόρδη, όπου συνέγραψε και μερικά από τα καλύτερα βιβλία για το Μεσανατολικό – ανάμεσά τους το «The Iron Wall: Israel and the Arab World» και τα πρόσφατα απομνημονεύματα του «Three Worlds: Memoirs of an Arab Jew».

Ξέρετε τι λέει αυτός ο σπουδαίος Εβραίος για την πατρίδα του; «Ζούμε σε πολύ σκοτεινές εποχές. Καταδικάζω την επίθεση της Χαμάς επειδή ήταν εναντίον αμάχων. Και η δολοφονία αμάχων είναι άδικη, τελεία και παύλα. Αλλά η ισραηλινή απάντηση ήταν άγρια, βάρβαρη και δυσανάλογη. Και η εκδίκηση δεν είναι πολιτική. Αυτό που κάνει το Ισραήλ είναι τρομοκρατία που υποστηρίζεται από το κράτος. Κρατική τρομοκρατία. Είναι σε πολύ πιο σοβαρή κλίμακα από την επίθεση στο Ισραήλ. Και η σύγκρουση δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου. Ο κόσμος δεν διερωτάται γιατί η Χαμάς εξαπέλυσε αυτή την επίθεση. Η απάντηση βέβαια βρίσκεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Και το πλαίσιο είναι η ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το 1967».

Και συνεχίζει: «Από το ’67 το Ισραήλ χτίζει και επεκτείνει τους παράνομους εποικισμούς, προσάρτησε την ανατολική Ιερουσαλήμ και διεξάγει εθνοκάθαρση. (…) Η σημερινή κυβέρνηση είναι η πιο δεξιά, η πιο σοβινιστική, η πιο ανοιχτά ρατσιστική στην ισραηλινή Ιστορία. (…) Σήμερα είμαστε στο κατώφλι μιας δεύτερης Νάκμπα, μιας δεύτερης εθνικής καταστροφής με τον μαζικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων. (…) Οι Ισραηλινοί στρατηγοί έχουν μια φράση, το “κούρεμα του γκαζόν” – η μόνη λύση που ξέρουν είναι η ωμή στρατιωτική βία. Κάθε λίγα χρόνια εισβάλλουν στη Γάζα με βαριά όπλα και υψηλή τεχνολογία, σκοτώνουν χιλιάδες, γκρεμίζουν δεκάδες χιλιάδες σπίτια, καταστρέφουν υποδομές και μετά φεύγουν… Αυτή είναι η έκτη μεγάλης κλίμακας ισραηλινή επίθεση στη Γάζα και μακράν η σοβαρότερη και πιο καταστροφική. Επιτίθενται σε ασθενοφόρα, νοσοκομεία, τζαμιά, σχολεία, καταφύγια αμάχων της UNRWA, αποθήκες τροφίμων»…

Και η Δύση; «Οι δυτικές χώρες εξακολουθούν να είναι εντελώς μονόπλευρες. Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η υποκρισία και τα διπλά μέτρα και σταθμά… Κατήγγειλαν τη Χαμάς και τη βαρβαρότητά της και την αποκαλούν τρομοκρατική οργάνωση. Αλλά δεν επικρίνουν καθόλου τη συλλογική τιμωρία κατά πολιτών που διαπράττει το Ισραήλ. (…) Το Ισραήλ επιβάλλει πλέον μια μεσαιωνικού τύπου πολιορκία στερώντας το νερό, τα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα καύσιμα σε 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους της Γάζας. Ετσι, η Δύση γίνεται συνένοχος στην ισραηλινή επίθεση στη Γάζα και στην επίθεση εναντίον αμάχων. Στην ουσία δίνουν στο Ισραήλ το ελεύθερο να κάνει τα χειρότερα στη Γάζα, αντί να κάνουν έκκληση για κατάπαυση του πυρός».

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Αλλαγή παραδείγματος στον εκατονταετή πόλεμο για την Παλαιστίνη;

/0 Comments/in /by

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του ιστορικού Rashid Khalidi, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Columbia των ΗΠΑ που βασίστηκε σε ομιλία του στις 16 Νοεμβρίου με θέμα τον σχεδόν εκατονταετή πόλεμο στην Παλαιστίνη. Ως ακαδημαϊκός στη Δύση και μάλιστα στην έδρα της μητρόπολης του καπιταλισμού, ο Rashid Khalidi δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις διατυπώσεις του για ζητήματα αμάχων, πολεμικών επιχειρήσεων και Διεθνούς Δικαίου, ωστόσο οι επισημάνσεις που κάνει έχουν ιδιαίτερη σημασία καθώς υπογραμμίζουν τη δυνατότητα να υπάρξει μια αλλαγή παραδείγματος, μια μετάβαση στον τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνεται το Παλαιστινιακό ζήτημα στη Δύση. Από το σύνολο των παρατηρήσεών του αξίζει να κρατήσουμε ότι η προκλητική διαφοροποίηση που κάνει η Δύση στην αξία της ανθρώπινης ζωής όταν αυτή είναι Ισραηλινού αμάχου συγκρινόμενη με τη ζωή Παλαιστίνιου αμάχου, είναι και η βάση που αλλάζει την κοινή γνώμη σε όλο τον κόσμο υπέρ της Παλαιστινιακής υπόθεσης.

Πριν από έξι εβδομάδες, αυτή η ομιλία θα είχε διαφορετικό τίτλο και διαφορετικό περιεχόμενο. Τότε θα έδινα το ιστορικό υπόβαθρο της σημερινής στιγμής μέσω του πλαισίου που περιγράφεται στο βιβλίο μου “Ο εκατονταετής πόλεμος στην Παλαιστίνη“: Μια ιστορία εποικισμού, αποικιοκρατίας και αντίστασης. Το βιβλίο αυτό εξηγεί τα γεγονότα στην Παλαιστίνη από το 1917 ως αποτέλεσμα ενός πολέμου που διεξήχθη κατά του γηγενούς παλαιστινιακού πληθυσμού σε διάφορα στάδια από διάφορες μεγάλες δυνάμεις που συμμάχησαν με το σιωνιστικό κίνημα – ένα κίνημα που ήταν ταυτόχρονα εποικιστικό-αποικιοκρατικό και εθνικιστικό. Αυτές οι δυνάμεις συμμάχησαν αργότερα με το ισραηλινό έθνος-κράτος που προέκυψε από αυτό το κίνημα.

Εξακολουθώ να θεωρώ αυτό το πλαίσιο ως τον καλύτερο τρόπο για να εξηγήσουμε την ιστορία του περασμένου αιώνα και όχι μόνο. Έτσι, δεν πρόκειται για μια προαιώνια σύγκρουση μεταξύ Αράβων και Εβραίων και η κόντρα αυτή δεν συνεχίζεται από αμνημονεύτων χρόνων. Είναι ένα εντελώς πρόσφατο προϊόν της εισβολής του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή και της ανόδου των σύγχρονων εθνικοκρατικών εθνικισμών, τόσο των αραβικών όσο και των εβραϊκών. Επιπλέον, αυτός ο πόλεμος δεν ήταν απλώς ένας πόλεμος μεταξύ του σιωνισμού και του Ισραήλ από τη μια πλευρά και των Παλαιστινίων από την άλλη, με τους τελευταίους να υποστηρίζονται περιστασιακά από αραβικούς και άλλους παράγοντες. Περιελάμβανε πάντα τη μαζική παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στο πλευρό του σιωνιστικού κινήματος και του Ισραήλ: Η Βρετανία μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και οι ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις από τότε. Αυτές οι μεγάλες δυνάμεις δεν ήταν ποτέ ουδέτερες, δεν ήταν ποτέ έντιμοι μεσίτες, αλλά ήταν και είναι ενεργά μέρη αυτού του πολέμου στο πλευρό του Ισραήλ. Δεδομένων αυτών των γεγονότων, μακριά από το να υπάρχει μια ισοδυναμία μεταξύ των δύο πλευρών, αυτός ήταν ένας πόλεμος μεταξύ αποικιοκράτη και αποικιοκρατούμενων, μεταξύ καταπιεστή και καταπιεσμένων, και υπήρχε πάντα μια τεράστια ανισορροπία μεταξύ των δύο πλευρών στην Παλαιστίνη υπέρ του Σιωνισμού και του Ισραήλ.

Ωστόσο, ενώ νομίζω ότι αυτό το πλαίσιο έχει ενισχυθεί τις τελευταίες έξι εβδομάδες από το εντυπωσιακό για παράδειγμα επίπεδο της συμμετοχής των ΗΠΑ και – σε αντιδιαστολή – τη σχετικά περιορισμένη φύση της συμμετοχής του Ιράν και των αραβικών κρατών, μπορεί να βλέπουμε μια αλλαγή παραδείγματος εξαιτίας νέων στοιχείων που εμφανίστηκαν από τις 7 Οκτωβρίου. Αυτό που πρόκειται να προτείνω είναι εξαιρετικά προσωρινό. Ως ιστορικός, διστάζω να προβλέψω πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα γεγονότα. Αλλά, υπό το πρίσμα της πορείας αυτού του πολέμου για περισσότερο από έναν αιώνα, είναι σαφές ότι έχουν εμφανιστεί νέα στοιχεία που ενδεχομένως να υποδηλώνουν ότι αυτός ο πόλεμος εισέρχεται σε μια νέα φάση. Θέλω να ξεχωρίσω πέντε από αυτά τα στοιχεία.

I.

Το πρώτο είναι ο αριθμός των νεκρών του Ισραήλ που ξεπερνά τους 1.200, ο τρίτος υψηλότερος στην ιστορία της χώρας. Πάνω από 800 ισραηλινοί πολίτες σκοτώθηκαν, καθώς και πάνω από 350 μέλη του στρατού και της αστυνομίας, και όλα αυτά σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο της μιας ημέρας. Από τότε, έχουν σκοτωθεί 64 Ισραηλινοί στρατιώτες. Αυτός είναι πιθανώς ο υψηλότερος αριθμός νεκρών Ισραηλινών πολιτών που έχει σημειωθεί ποτέ [719 πολίτες σκοτώθηκαν στη δεύτερη ιντιφάντα σε διάστημα τεσσάρων ετών- οι περισσότεροι από τους 6.000 νεκρούς του Ισραήλ το 1948, τον υψηλότερο αριθμό νεκρών σε οποιονδήποτε πόλεμο που ήταν στρατιώτες]. Οι απώλειες του ισραηλινού στρατού και της αστυνομίας, σε συνδυασμό με εκείνες που προκλήθηκαν από τότε που ξεκίνησε η χερσαία εισβολή πριν από αρκετές εβδομάδες, έχουν ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τις 400. Ο αριθμός αυτός σύντομα θα πλησιάσει τον αριθμό των Ισραηλινών στρατιωτών που σκοτώθηκαν κατά την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 1982 [όταν σκοτώθηκαν πάνω από 450].

Ο σημερινός αριθμός των Παλαιστινίων που ξεπερνά τους 11.500 νεκρούς, όπως και εκείνος του Ισραήλ, δεν είναι ακόμη οριστικός και θα αυξηθεί από τα υψηλά ποσοστά θανάτων που θα μπορούσαν να προληφθούν από ασθένειες, παιδική θνησιμότητα και άλλες αιτίες, καθώς και από την πιθανή προσθήκη των περισσότερων από τους 2.700 ανθρώπους που αγνοούνται. Αυτό καθιστά ήδη τον αριθμό των νεκρών Παλαιστινίων τον δεύτερο υψηλότερο από το 1948, όταν σκοτώθηκαν περίπου 20.000, κυρίως άμαχοι, και είναι πιθανώς υψηλότερος από τον αριθμό των νεκρών Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια του ισραηλινού πολέμου στο Λίβανο το 1982, όταν σκοτώθηκαν 20.000 άνθρωποι, περισσότεροι από τους μισούς Παλαιστίνιοι και οι υπόλοιποι Λιβανέζοι [κατά τη διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα σκοτώθηκαν περίπου 5.000 Παλαιστίνιοι].

Παραθέτω αυτά τα φρικτά στατιστικά στοιχεία ως απόδειξη ενός στοιχείου αυτού που μπορεί να είναι μια αλλαγή παραδείγματος. Ο απολογισμός των ισραηλινών θυμάτων, ιδιαίτερα ο αριθμός των αμάχων που σκοτώθηκαν, δημιούργησε ένα τραυματικό σοκ που αντηχεί στο Ισραήλ, στις εβραϊκές κοινότητες σε όλο τον κόσμο και σε όλη τη Δύση. Τα μακροπρόθεσμα πολιτικά αποτελέσματά του είναι αδύνατο να προβλεφθούν, αλλά έχουν ήδη επηρεάσει σημαντικά τις αποφάσεις τόσο της ισραηλινής όσο και της αμερικανικής κυβέρνησης, καθιστώντας και τις δύο χώρες πιο επιθετικές και αδιάλλακτες. Εν τω μεταξύ, ο μακροπρόθεσμος πολιτικός αντίκτυπος ενός τόσο τεράστιου αριθμού παλαιστινιακών θανάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο στους Παλαιστίνιους, αλλά και στον αραβικό κόσμο, και ίσως και πιο μακριά, είναι επίσης ανυπολόγιστος και μπορεί κάλλιστα να επηρεάσει την εσωτερική πολιτική αρκετών αραβικών κρατών, καθώς και το μέλλον του Ισραήλ στην περιοχή.

II.

Τα στοιχεία αυτά πρέπει να εξεταστούν στο πλαίσιο δύο άλλων χαρακτηριστικών. Το πρώτο είναι ότι η αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς, η συντριβή της άμυνας του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της ήττας μιας ολόκληρης μεραρχίας του ισραηλινού στρατού (της μεραρχίας της Γάζας), η πλήρης αποτυχία της ισραηλινής τεχνολογίας πληροφοριών και επιτήρησης και η σφαγή τόσων πολλών ισραηλινών πολιτών, αντιπροσωπεύουν την πρώτη φορά που διεξάγεται πόλεμος με αυτή τη σφοδρότητα σε ισραηλινό έδαφος από το 1948. Το Ισραήλ έχει υποστεί και στο παρελθόν σοβαρές επιθέσεις κατά του άμαχου πληθυσμού του, από ρουκέτες και βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά από το 1948 και μετά, όλοι οι μεγάλοι ισραηλινοί πόλεμοι – το 1956, το 1967, ο πόλεμος της φθοράς 1968-70, το 1973, το 1982, η δεύτερη ιντιφάντα και όλοι οι πόλεμοι στη Γάζα – διεξήχθησαν ουσιαστικά σε αραβικό έδαφος. Τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί στο Ισραήλ εδώ και 75 χρόνια.

III.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι ο πόλεμος αυτός αντιπροσωπεύει την προσωρινή κατάρρευση του δόγματος ασφαλείας του Ισραήλ. Αυτό συχνά αποκαλείται λανθασμένα “αποτροπή”, αλλά στην πραγματικότητα προέρχεται από το επιθετικό δόγμα που διδάχθηκε για πρώτη φορά στους ιδρυτές των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από Βρετανούς ειδικούς στην καταπολέμηση της εξέγερσης, όπως ο Orde Wingate. Το δόγμα αυτό υποστηρίζει ότι με προληπτικές επιθέσεις ή με αντίποινα με συντριπτική δύναμη, ο εχθρός μπορεί να ηττηθεί αποφασιστικά, να εκφοβιστεί μόνιμα και να αναγκαστεί να αποδεχθεί τους ισραηλινούς όρους. Όσον αφορά τη Γάζα, αυτό σήμαινε περιοδικά σφυροκοπήματα κατά των κατοίκων της Γάζας και τη θανάτωση μεγάλου αριθμού από αυτούς για να τους αναγκάσει να αποδεχθούν την πολιορκία και τον αποκλεισμό που διαρκούν εδώ και 16 χρόνια.

Λέω η προσωρινή κατάρρευση αυτού του δόγματος, διότι ενώ αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου θα έπρεπε να έχει δείξει την απόλυτη χρεοκοπία του, το ισραηλινό κατεστημένο ασφαλείας είναι σαφές ότι δεν έμαθε τίποτα. Φαίνεται να έχουν ξεχάσει τη ρήση του Κλαούζεβιτς ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Είναι προφανές ότι η ισραηλινή ηγεσία δεν έχει κανένα σαφή πολιτικό στόχο για τη διεξαγωγή αυτού του πολέμου, πέρα από την εκδίκηση για τον απολογισμό των απωλειών μεταξύ των αμάχων και την ταπεινωτική στρατιωτική ήττα της 7ης Οκτωβρίου, η οποία παρουσιάζεται ως αποκατάσταση της “αποτροπής”. Αντί να έχουν έναν ακριβή πολιτικό στόχο για αυτόν τον πόλεμο, η ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός έχουν θέσει τον αδύνατο στόχο της καταστροφής της Χαμάς, μιας πολιτικο-στρατιωτικο-ιδεολογικής οντότητας που μπορεί ίσως να ηττηθεί στρατιωτικά, αλλά δεν μπορεί έτσι να καταστραφεί. Είτε αποδυναμωθεί είτε ενισχυθεί η Χαμάς στο τέλος, κάτι που θα το μάθουμε καλά-καλά μετά το τέλος αυτού του πολέμου, δεν θα καταστραφεί ως πολιτική δύναμη και ιδεολογία όσο συνεχίζεται η κατοχή και η καταπίεση του παλαιστινιακού λαού.

IV.

Ένα άλλο νέο στοιχείο που μπορεί να αποτελεί μέρος μιας αλλαγής παραδείγματος είναι ότι μετά την ευρεία αρχική συμπάθεια για το Ισραήλ σε παγκόσμιο επίπεδο στην αρχή, υπήρξαν έντονες αρνητικές αντιδράσεις για τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα. Αυτό συνέβη σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες και στο μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου (ή μάλλον στον πραγματικό κόσμο, εξαιρουμένων των ΗΠΑ και μερικών δυτικών χωρών). Παρόμοια έντονη ήταν η αρνητική αντίδραση ακόμη και μεταξύ ευρέων τμημάτων του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Είναι αδύνατο να πούμε αν αυτή η αντίδραση θα έχει μόνιμο αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν είχε σχεδόν καμία διακριτή επίδραση στην πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν για την καθολική υποστήριξη του Ισραήλ, η οποία φτάνει μέχρι το επίπεδο της ενεργού συμμετοχής στον πόλεμό του κατά της Γάζας, και η οποία μπορεί να οδηγήσει στη δέσμευση αμερικανικών δυνάμεων σε μάχη, αν, Θεός φυλάξοι, η σύγκρουση αυτή εξελιχθεί σε ευρύτερο πόλεμο.

Η αντίδραση στις αραβικές χώρες αποδεικνύει τουλάχιστον την απόλυτη άγνοια των δυτικών και ισραηλινών πολιτικών και ειδημόνων, οι οποίοι ισχυρίζονταν αλαζονικά ότι “οι Άραβες δεν ενδιαφέρονται για την Παλαιστίνη”. Με την αυτοπεποίθησή τους αυτή, μπέρδεψαν τους απολυταρχικούς και κλεπτοκράτες που κυβερνούν τις περισσότερες αραβικές χώρες με τους λαούς τους, οι οποίοι πολύ ξεκάθαρα νοιάζονται πολύ για την Παλαιστίνη, ξεκινώντας τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στις περισσότερες αραβικές πρωτεύουσες εδώ και δώδεκα χρόνια. Όπως θα μπορούσε να τους πει οποιοσδήποτε σοβαρός ιστορικός, για πάνω από έναν αιώνα, οι αραβικοί λαοί έχουν δείξει βαθύ ενδιαφέρον για την Παλαιστίνη. Είναι αδύνατο να πούμε αν αυτή η έντονη αρνητική αντίδραση στο Ισραήλ θα έχει διάρκεια και αν και πότε τα αντιδημοκρατικά καθεστώτα που μαστίζουν την περιοχή θα καταφέρουν να πατάξουν την έκφραση αυτών των συναισθημάτων. Αυτό που είναι σαφές είναι ότι στις μελλοντικές πολιτικές τους έναντι του Ισραήλ, θα πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικά από ό,τι ήταν προηγουμένως, λαμβάνοντας υπόψη την παθιασμένη υποστήριξη των λαών τους για την παλαιστινιακή υπόθεση.

V.

Υπάρχει ένα πέμπτο και τελευταίο στοιχείο σε αυτή την πιθανή αλλαγή παραδείγματος. Τα άνισα μέτρα με τα οποία οι δυτικές ελίτ και οι πολιτικοί εκτιμούν τις μελαμψές ή αραβικές ζωές από τη μία πλευρά και τις λευκές ή ισραηλινές ζωές από την άλλη, έχουν δημιουργήσει μια τοξική ατμόσφαιρα στους χώρους που κυριαρχούνται από αυτές τις ελίτ, όπως η πολιτική αρένα, οι εταιρείες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πανεπιστήμια όπως το Κολούμπια. Αυτές οι ελίτ, και πολλοί άλλοι, θεωρούν ότι οι σφαγές ισραηλινών αμάχων είναι θεμελιωδώς διαφορετικές από τις σφαγές δωδεκαπλάσιων παλαιστινίων αμάχων. Στα δεινά των ισραηλινών αμάχων, και μόνο αυτών, αναφέρθηκε ρητά για άλλη μια φορά ο Πρόεδρος Μπάιντεν μόλις στις 15 Νοεμβρίου, ενώ ταυτόχρονα ωραιοποιούσε τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς της Γάζας και, με τον χαρακτηριστικό ασυνάρτητο τρόπο του, επαναλάμβανε απομνημονευμένα ισραηλινά τσιτάτα.

Αυτή η κατάφωρα άνιση προσέγγιση είναι δίκοπο μαχαίρι: ενώ μπορεί να εξυπηρετεί το Ισραήλ βραχυπρόθεσμα, η προκατάληψη και τα διπλά πρότυπα που ενυπάρχουν σε αυτήν προσφέρονται σε κοινή θέα σε όλο τον κόσμο και σε αυξανόμενα τμήματα της κοινής γνώμης στη Δύση, ιδίως στους νεότερους ανθρώπους. Αυτό ισχύει γενικά για όλους εκείνους που δεν είναι μεθυσμένοι από τις έντονα μεροληπτικές εκπομπές των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, τα οποία γενικά παρουσιάζουν εκείνες τις ειδήσεις που το Ισραήλ θεωρεί σκόπιμο να παρουσιάσει. Η υποστήριξη του 68% των Αμερικανών, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης πλειοψηφίας των Δημοκρατικών, για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, ένα μέτρο στο οποίο αντιτίθεται σφοδρά η ισραηλινή κυβέρνηση και ο υποστηρικτής της στον Λευκό Οίκο, είναι μια ένδειξη που έχει σημασία, ακόμα και αν δεν είναι προάγγελος μιας αλλαγής παραδείγματος.

Παρ’ όλα αυτά, παρά την ωμή πολιτική εκμετάλλευση των θανάτων Ισραηλινών αμάχων και της απαγωγής αμάχων ομήρων, είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι τα ζητήματα αυτά παρουσιάζουν ένα σοβαρό ηθικό πρόβλημα, καθώς και νομικό και πολιτικό, για τους υποστηρικτές των παλαιστινιακών δικαιωμάτων. Το ηθικό στοιχείο είναι προφανές: οι γυναίκες, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και όλοι οι άοπλοι μη μαχητές πρέπει αναμφισβήτητα να προστατεύονται σε καιρό πολέμου. Το νομικό στοιχείο θα πρέπει να είναι επίσης προφανές. Κάποιος μπορεί να επιλέξει να μην εφαρμόσει τα πρότυπα του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου (ΔΑΔ). Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να τα εφαρμόσει, πρέπει να ισχύουν για όλους. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ψευδώς ότι τηρεί το ΔΑΔ, αν και έχει παραδεχθεί ρητά, μέσω του “δόγματος Dahiya” που διατύπωσε το 2007 ένας πρώην στρατηγός, ο Gadi Eizenkot, ο οποίος είναι τώρα μέλος του ισραηλινού πολεμικού υπουργικού συμβουλίου, ότι δεν το κάνει. Οι ηγέτες του Ισραήλ έχουν επανειλημμένα και ανοιχτά δηλώσει ότι δεν τηρούν τουλάχιστον δύο από τα βασικά στοιχεία του ΔΑΔ, την αναλογικότητα, η οποία απαιτεί ότι η απώλεια ανθρώπινων ζωών ή περιουσίας δεν πρέπει να είναι υπερβολική σε σχέση με το όφελος που αναμένεται από την καταστροφή ενός στρατιωτικού στόχου, και τη διάκριση, η οποία απαιτεί διάκριση μεταξύ του άμαχου πληθυσμού και των μαχητών. Στις καθημερινές επιθέσεις του στη Γάζα, όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, το Ισραήλ έχει δείξει την πλήρη αδιαφορία του για τις αρχές αυτές, εξαφανίζοντας τις ζωές αμέτρητων αμάχων, επιδιώκοντας δήθεν να σκοτώσει έναν ή περισσότερους μαχητές.

Είναι αλήθεια ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι λαοί υπό κατοχή έχουν το δικαίωμα να αντιστέκονται, και αυτό ισχύει, φυσικά, για τους Παλαιστίνιους. Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να απαιτήσει την εφαρμογή του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στο Ισραήλ, αυτό πρέπει να εφαρμοστεί εξίσου και στους Παλαιστίνιους δρώντες, και πρέπει να παραδεχτεί ότι παρά τις κατάφωρες παραβιάσεις των νόμων αυτών από το Ισραήλ, οι παραβιάσεις της Χαμάς και άλλων πρέπει να υπόκεινται στα ίδια πρότυπα.

Το πολιτικό πρόβλημα είναι ότι, ενώ το Ισραήλ παραβιάζει το ΔΑΔ με πλήρη ατιμωρησία και με την καθολική έγκριση των ΗΠΑ και ορισμένων δυτικών κυβερνήσεων, οι παλαιστινιακές παραβιάσεις της ηθικής και του ΔΑΔ που αφορούν τη δολοφονία και την απαγωγή αμάχων, οι οποίες περιφρονούν αυτές τις ηθικές και νομικές αρχές, αξιοποιούνται για τη σπίλωση και την απονομιμοποίηση ολόκληρης της παλαιστινιακής υπόθεσης και όχι μόνο των δραστών. Όπως είναι προφανές από την πολιτική, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη θεσμική αντίδραση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη από τις 7 Οκτωβρίου, η οποία είναι εξ ολοκλήρου επικεντρωμένη σε αυτές τις παραβιάσεις, όπως είδαμε στο Κολούμπια και σε άλλα πανεπιστήμια, είναι ο αγώνας για τα παλαιστινιακά δικαιώματα που στοχοποιείται με αυτόν τον τρόπο.

Αυτό που συμβαίνει στον εχθρικό πολιτικό, μιντιακό και θεσμικό χώρο στις ΗΠΑ και τη Δύση που πολλοί από εμάς καταλαμβάνουν έχει τεράστια σημασία. Αν δεχτούμε ότι το Ισραήλ είναι ένα αποικιοκρατικό (καθώς και εθνικό) σχέδιο εποίκων, τότε οι ΗΠΑ και η Δύση είναι η μητρόπολή του. Όπως κατάλαβαν τα απελευθερωτικά κινήματα της Ιρλανδίας, της Αλγερίας, του Βιετνάμ και της Νότιας Αφρικής, δεν αρκεί να αντισταθούμε στην αποικιοκρατία στην αποικία. Ήταν επίσης απαραίτητο να κερδηθεί η γνώμη στη μητρόπολη, πράγμα που συχνά περιλάμβανε περιορισμούς στη χρήση βίας, καθώς και τη χρήση μη βίαιων μέσων (όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό να γίνει μπροστά στη μαζική βία του αποικιοκράτη). Έτσι κέρδισαν οι Ιρλανδοί τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας τους από το 1916 έως το 1921, έτσι κέρδισαν οι Αλγερινοί το 1962 και έτσι κέρδισαν επίσης οι Βιετναμέζοι και οι Νοτιοαφρικανοί. Στους εχθρικούς πολιτικούς και μιντιακούς χώρους στους οποίους δραστηριοποιούνται όσοι υποστηρίζουν τα παλαιστινιακά δικαιώματα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η απόλυτη σαφήνεια σε αυτά τα ζητήματα είναι απαραίτητη, όχι μόνο για ηθικούς και νομικούς λόγους, αλλά και για πολιτικούς.

Αν και η έκβαση αυτού του πολέμου είναι προφανώς αδύνατο να προβλεφθεί σε αυτό το στάδιο, έχει τουλάχιστον οδηγήσει στις αλλαγές που περιέγραψα. Θα οδηγήσει σε βαθιές ανθρωπιστικές και πολιτικές αλλαγές παραδείγματος; Βλέπω τρία σημαντικά ερωτήματα:

1.) Θα οδηγήσει η εκδίωξη ενάμισι εκατομμυρίου ανθρώπων από το βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Γάζας, η οποία είναι ήδη ένα είδος νέας Νάκμπα, στη μόνιμη εθνοκάθαρση αυτής της βόρειας περιοχής;

2.) Θα παρουσιάσει η διεθνής κοινότητα, ή οι ΗΠΑ (που συχνά ενεργούν σαν να αποτελούν μόνοι τους τη διεθνή κοινότητα), μια πρωτότυπη πολιτική λύση στη σύγκρουση, βασισμένη στην ισότητα και τη δικαιοσύνη;

3.) Ή, όπως είναι πιο πιθανό, θα επαναφέρει απλώς κάποια μορφή του προηγούμενου καταπιεστικού status quo της κατοχής και του εγκλωβισμού των Παλαιστινίων σε όλο και μικρότερους χώρους, ενώ θα διοχετεύει περισσότερη φορμαλδεΰδη στο ετοιμόρροπο πτώμα της προ πολλού νεκρής “λύσης των δύο κρατών”;

Είναι αδύνατο να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα σήμερα, αν και η εικασία μου είναι ότι οι απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι αντίστοιχα ναι στο πρώτο, όχι στο δεύτερο και ναι στο τρίτο.

Ωστόσο, μπορεί κανείς να ελπίζει ότι ένα αποτέλεσμα μπορεί να αποκλειστεί: αυτό είναι η εθνοκάθαρση μέρους ή του συνόλου του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης με την εκδίωξή τους από την ιστορική Παλαιστίνη και την εγκατάστασή τους στο αιγυπτιακό Σινά και την Ιορδανία. Κατά τη διάρκεια των πρώτων επισκέψεών του στην περιοχή μετά το ξέσπασμα του πολέμου, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, ενεργώντας προφανώς ως παιδί για τα θελήματα του Ισραήλ, άσκησε πιέσεις στους ηγέτες της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας να αποδεχθούν αυτό το αποτέλεσμα. Όλοι τους τον απέρριψαν αποφασιστικά. Με τον τρόπο αυτό, οι κυβερνήσεις αυτές ενήργησαν με βάση το εθνικό συμφέρον των κρατών τους και προς το συμφέρον της διατήρησης των καθεστώτων τους, αλλά και προς το συμφέρον των Παλαιστινίων, οι οποίοι γνωρίζουν από 75 χρόνια πικρής εμπειρίας ότι το Ισραήλ δεν επέτρεψε ποτέ σε κανέναν που εκδίωξε από την Παλαιστίνη να επιστρέψει.

Το καπνισμένο όπλο που αποδεικνύει τις κακόβουλες προθέσεις του Λευκού Οίκου του Μπάιντεν βρίσκεται στο αίτημα του Γραφείου Διαχείρισης και Προϋπολογισμού της 20ής Οκτωβρίου 2023 προς το Κογκρέσο για δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία και το Ισραήλ. Αυτό περιλαμβάνει ένα αίτημα για χρηματοδότηση υπό τον τίτλο “Βοήθεια για τη μετανάστευση και τους πρόσφυγες” για “πιθανές ανάγκες των κατοίκων της Γάζας που διαφεύγουν σε γειτονικές χώρες”, για “εκτοπισμό μέσω των συνόρων” και για “απαιτήσεις προγραμματισμού εκτός της Γάζας”.

Στη μυωπία της κυβέρνησης Μπάιντεν να ευθυγραμμιστεί δουλοπρεπώς με μια ισραηλινή πολεμική προσπάθεια που περιλαμβάνει πολλαπλά πιθανά εγκλήματα πολέμου και που δεν έχει κανένα διακριτό ή εφικτό πολιτικό αποτέλεσμα, πρέπει να προστεθεί και η εσωτερική πολιτική ανοησία της. Αγνόησε αποφασιστικά την αυξανόμενη αντίθεση στην απεριόριστη υποστήριξή της στον πόλεμο του Ισραήλ κατά της Γάζας από πολλούς από τους ίδιους τους αξιωματούχους της, καθώς και από βασικά στοιχεία της βάσης του Δημοκρατικού κόμματος. Αυτή αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από νεαρούς ψηφοφόρους, φιλελεύθερα και προοδευτικά στοιχεία της εβραϊκής και της χριστιανικής κοινότητας, Άραβες, μουσουλμάνους και ηγετικά στοιχεία των μαύρων και άλλων μειονοτικών κοινοτήτων. Καθώς η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα συνεχίζεται με την πλήρη υποστήριξη της κυβέρνησης, είναι ολοένα και πιο δύσκολο να δούμε πώς μεγάλος αριθμός αυτών των ομάδων, ιδίως εκείνων που βρίσκονται σε κρίσιμες πολιτείες που ταλαντεύονται, θα καταφέρει να ψηφίσει τον Τζόζεφ Μπάιντεν το 2024.

Πέρα από την αμερικανική υποστήριξη προς το Ισραήλ στην εκδίωξη πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπων από το βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, αν δεν υπήρχε η αποφασιστική αντίθεση (μέχρι στιγμής) μερικών αραβικών κυβερνήσεων, θα είχε προστεθεί η επαίσχυντη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια νέα φάση της 75χρονης διαδικασίας της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων από την πατρίδα τους από το Ισραήλ. Δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, και ελπίζουμε ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ. Ωστόσο, ενώ μέχρι στιγμής έχει αποτραπεί η συνενοχή της σε αυτή τη συγκεκριμένη θηριωδία, η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει ήδη βουτήξει με τα μούτρα σε μια άβυσσο ηθικής εξαχρείωσης, υποστηρίζοντας υλικά το Ισραήλ στη σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων και στο να καταστήσει τη Γάζα ακατοίκητη, και επιτρέποντας την εθνοκάθαρση εντός της Γάζας.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Αμερικανικής Φιλελευθεροσύνης Εγκώμιον

/0 Comments/in /by

Παρακολούθησα πρόσφατα ένα βίντεο όπου ο διαφημιζόμενος ως προοδευτικός φιλελεύθερος υποψήφιος για την προεδρία στις ΗΠΑ, Robert Fitzgerald Kennedy Jr (RFK Jr), γιος του δολοφονημένου το 1968 Bob Kennedy, δηλώνει ότι: «Πρώτ’ απ’ όλα νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει καθένας να κάνει είναι να εκφράσει την συμπόνια του προς τους ανθρώπους οι οποίοι τώρα, ιδιαίτερα όλα τα παιδιά, που υποφέρουν στην Γάζα…κ.λπ.» για να προχωρήσει στη συνέχεια και να πει ότι «Το Ισραήλ αυτή τη στιγμή κάνει περισσότερα για να προστατεύσει τις ανθρώπινες ζωές από όσο, χμ μμμ, τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, έχει κάνει τα περισσότερα για να αποφύγει αυτό το αποτέλεσμα, κ.λπ., κ.λπ.». Στη συνέχεια, καταντά πραγματικά εξωφρενικός πλέκοντας το εγκώμιο του φιλειρηνικού Ισραήλ κατά των βάρβαρων Παλαιστινίων σε σημείο που το News Nation, που του παίρνει τη συνέντευξη, να υπογραμμίσει τα λόγια του ότι «Ένα από τα καθήκοντά μου είναι να παρουσιάσω τη ηθική στάση του Ισραήλ» στην καρτέλα κάτω από την εικόνα ενώ ο παρουσιαστής δείχνει απορημένος από τις λογικές ακροβασίες του RFK Jr.

RFK Jr: Συμπονούμε τους Παλαιστινίους, ιδιαίτερα τα παιδιά,
αλλά είναι αιμοσταγείς και τα βάζουν με το Ισραήλ
που είναι η επιτομή της ηθικής και της προσπάθειας
να προστατεύει ανθρώπινες ζωές

Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα αυτή η αναισχυντία που διαποτίζει συνολικά την καθεστωτική φιλελεύθερη Αμερικανική πολιτική αφήγηση όταν τράβηξε την προσοχή μου το άρθρο που μεταφράζω εδώ του καθηγητή στο αμερικανικό Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, Malay Firoz. Είναι ένα αιχμηρό άρθρο που σαρκάζει αυτήν ακριβώς τη ‘λογική’ στις διάφορες εκφάνσεις της. Πριν όμως περάσουμε στο άρθρο απαιτούνται δύο παρατηρήσεις.

Η πρώτη παρατήρηση: Τα πολιτικά αφηγήματα των αμερικανικών ελίτ δοκιμάζονται αυτόν τον καιρό σε δύο μέτωπα, στο ουκρανικό και στο παλαιστινιακό. Η καθεστωτική πολιτική ελίτ στις ΗΠΑ διαχωρίζεται στη φιλελεύθερη και στη συντηρητική. Από ιδεολογική άποψη, το πρόβλημα το έχει η συντηρητική, της οποίας η αφήγηση παρουσιάζει αγεφύρωτες αντιφάσεις που πλέον εκδηλώνονται και με τις γνωστές ρήξεις μέσα στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων. Εκεί, η σημαντικότερη ορατή αντίφαση είναι ανάμεσα αφενός στην ισχυρή (αλλά όχι επικρατούσα) άποψη του ‘συμμαζέματος’ των ΗΠΑ και της ενασχόλησης τους με τα εσωτερικά τους προβλήματα πάνω απ’ όλα και αφετέρου στην κλασική ιμπεριαλιστική άποψη της διαρκούς και επιθετικής επέκτασης των ΗΠΑ σε όλα τα σημεία της υφηλίου.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η αντίφαση εκδηλώνεται όταν αποτιμάται η αμερικανική παρέμβαση στο ουκρανικό, αλλά αίρεται εντελώς και ‘μαγικά’ όταν αποτιμάται η αμερικανική παρέμβαση στο παλαιστινιακό. Στο τελευταίο, η συντηρητική παράταξη είναι 100% ενωμένη στην υποστήριξη του Ισραήλ ό,τι κι αν αυτό πράττει, πράγμα που αποδεικνύει ότι απαιτείται βαθύτερη ανάλυση για την κατανόηση της σύγκρουσης μέσα στο Ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο.

Αντίθετα, η φιλελεύθερη καθεστηκυία παράταξη της αμερικανικής πολιτικής ελίτ παρουσιάζει μια ομοιογενή αφήγηση τόσο στο ουκρανικό όσο και στο παλαιστινιακό, η οποία όμως διαπερνάται από εσωτερικές αντιφάσεις δεδομένου ότι αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τα πραγματικά γεγονότα. Αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση αναδεικνύει το παρόν άρθρο όταν αντιπαραβάλλει με τρόπο σαρκαστικό την πραγματικότητα με τις ιδέες και συμπεριφορές των φιλελευθέρων.

Όμως, όσο και αν τονίζονται οι παραλογισμοί και οι εσωτερικές αντιφάσεις του φιλελεύθερου αφηγήματος, αυτό δεν παύει να έχει ισχυρότατη επιρροή στις ΗΠΑ, όπως αποδεικνύεται από την πλήρη ενσωμάτωση και εκείνων που στις παρυφές του φιλελευθερισμού φλερτάρουν με κάποιες σοσιαλίζουσες ιδέες.

Θα ήταν όμως λάθος να μη δούμε ότι σε επίπεδο μαζικών οργανώσεων τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή και όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις της καθεστηκυίας φιλελεύθερης αφήγησης, όπως αποδεικνύουν τα μαζικά συλλαλητήρια για το παλαιστινιακό και τις εθνοκαθάρσεις του Ισραήλ σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ—κάτι που βεβαίως δεν συνέβη με το ουκρανικό. Μπορεί ουκρανικό και παλαιστινιακό να αποτελούν δύο στενά συνδεόμενες (αν και φυσικά διαφορετικές) εκφάνσεις εκδήλωσης της ίδιας παγκόσμιας αντίθεσης, αλλά αυτό δύσκολα γίνεται αντιληπτό.

Η δεύτερη παρατήρηση: Η κυρίαρχη φιλελεύθερη πολιτική ελίτ μπορεί μεν να διαχέει μέσα από τα ΜΜΕ τις αντιλήψεις που θα δούμε στη συνέχεια και που σαρκάζει το άρθρο, αλλά τα ηγετικά της στελέχη ξέρουν πολύ καλά ότι αυτές οι αντιλήψεις αποτελούν φούμαρα (κοινώς ‘σανό’) για τον κόσμο που κρέμεται στις οθόνες των τηλεοράσεων. Σε στιγμές ειλικρίνειας άνθρωποι όπως ο Τζο Μπάιντεν, η Νάνσυ Πελόζι ή ακόμη και ο RFK Jr τα λένε ‘χύμα’. Αυτό αποτελεί σημάδι της κυνικής διαχείρισης των φιλελεύθερων απόψεων από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ που ιστορικά δεν είχε ποτέ πρόβλημα να αγκαλιάζει τέτοιες απόψεις την ίδια ώρα που επίσης τις έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του.

Αφού τελειώσει το άρθρο, θα παρουσιάσουμε δυο τέτοιες χαρακτηριστικές στιγμές.

Κωστής Μηλολιδάκης

*          *          *

Η ασυγχώρητη υποκρισία των Αμερικανών φιλελεύθερων

Η καρδιά του Αμερικανού φιλελεύθερου πονάει για δικαιοσύνη σε όλα τα πράγματα, αλλά απαντά με δικαιολογίες σε κάθε επίκληση της παλαιστινιακής ελευθερίας. Ευτυχώς, η πρόοδος δεν στηρίχθηκε ποτέ στο θάρρος των φιλελευθέρων να αναγνωρίσουν ότι η αλλαγή είναι απαραίτητη.

Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν μαζί με την (τότε) πρόεδρο της Βουλής των αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι
και τον πρόεδρο της ομάδας των Δημοκρατικών στην Βουλή Χακίμ Τζέφρις
καθώς συμμετέχουν σε μια διαδικασία ερωτωαπαντήσεων
κατά την εξέταση θεμάτων από την κοινοβουλευτική ομάδα
των Δημοκρατικών στις 11 Μαρτίου 2022 (Χίλτον, Φιλαδέλφεια)

Ο Αμερικανός φιλελεύθερος ορίζεται από την πολιτική κενότητα. Θεωρεί τον εαυτό του έναν ανεξάρτητο στοχαστή που πολιορκείται από τους απολυταρχικούς τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς, καθώς τους εφιστά την προσοχή να αγκαλιάσουν ο ένας τις ευαισθησίες του άλλου. Στην πραγματικότητα, ο φιλελεύθερος είναι ίσως ο πιο επιρρεπής στην αγελαία σκέψη, επαναλαμβάνοντας χιλιοειπωμένες ηθικές κοινοτοπίες που εξυπηρετούν ελάχιστα, εκτός από την εικόνα που ο ίδιος έχει για τον εαυτό του ως τον μοναχικό κήρυκα της ειρήνης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκει ανακουφιστικό να παρουσιάζει τη συνεχιζόμενη κτηνωδία της Γάζας από το ισραηλινό αποικιοκρατικό κράτος των εποίκων ως πόλεμο μεταξύ δύο μονολιθικών ταυτοτήτων – του Εβραίου και του Μουσουλμάνου – γιατί μόνο έτσι μπορεί να αναμασά τις ανούσιες καταδίκες του κατά του “μίσους”.

Πράγματι, ο φιλελεύθερος μισεί το μίσος. Απαιτεί από όλους να καταδικάσουν τη Χαμάς, μια τελετουργική πλέον πράξη ηθικής εξιλέωσης, πριν από την οποία δεν μπορεί να ξεκινήσει καμία συζήτηση για την πολιτική βία. Και όταν αυτός αντιμετωπίζει τον Σιωνισμό, σε αυτόν συναντά μια κατασκευασμένη ηθική ένωση μεταξύ ενός ατόμου, ενός λαού και ενός κράτους, που δεν ανέχεται καμία διαφωνία, που απεχθάνεται κάθε κριτική θεωρώντας τις όλες ως προϊόντα μίσους, που τελικά οδηγεί στον ολοκληρωτισμό. Επομένως, είναι ευκολότερο για τον φιλελεύθερο να [κάνει μεταβολή και να] καταδικάσει το μίσος παρά την πολιτική βία. Εξάλλου, η άρνηση του μίσους δεν δοκιμάζει την εκ φύσεως περιορισμένη ενσυναίσθησή του για τις ζωές των Παλαιστινίων. Αν τώρα είναι “η εποχή των τεράτων”, τότε είναι από τους ίδιους τους τερατώδεις δράστες που ακούμε μια περισσότερο ειλικρινή αποτίμηση της σημερινής κρίσης: πρόκειται για μια δεύτερη Νάκμπα, από πρόθεση και από σχεδιασμό. [ΣΗΜ. Νάκμπα σημαίνει ‘καταστροφή’. Η λέξη σηματοδοτεί τη βίαιη έξωση 700,000-900,000 Παλαιστινίων από τα σπίτια τους κατά το 1947-1948 για να σχηματιστεί το κράτος του Ισραήλ. Τότε δημιουργήθηκε το πρόβλημα των Παλαιστινίων προσφύγων]

Από αυτή την άποψη βοηθάει το γεγονός ότι ο αμερικανός φιλελεύθερος καταλαβαίνει πολύ λίγα πράγματα από πολιτική έξω από ένα αμερικανοκεντρικό πλαίσιο. Ούτε καν έχει μάθει να θέτει ερωτήματα στις στημένες αφηγήσεις των κυρίαρχων αμερικανικών ειδησεογραφικών μέσων ενημέρωσης. Αποδοκιμάζει τις απόψεις περί ‘λευκής υπεροχής’ στην πατρίδα του, αλλά σπάνια προβληματίζεται εξίσου με το [ανάλογο] ρητά διατυπωμένο σχέδιο της εβραϊκής υπεροχής που πρεσβεύει η ισραηλινή ακροδεξιά. [ΣΗΜ. Ως ‘Λευκή Υπεροχή’ (white supremacy) κατηγοριοποιούνται οι απόψεις της αμερικανικής ακροδεξιάς, που επεκτείνονται σε όλη την υφήλιο—π.χ. τάγμα Αζόφ στην Ουκρανία—και πρεσβεύουν την ανωτερότητα της λευκής φυλής την οποία επιδιώκουν να κατοχυρώσουν και θεσμικά. Συνήθως ο όρος ‘white supremacist’ χρησιμοποιείται ως ευφημισμός του όρου νέο-ναζί που τα αμερικανικά ΜΜΕ αποφεύγουν να αναφέρουν. Το τάγμα Αζόφ έχει χαρακτηριστεί με απόφαση του Αμερικανικού Κογκρέσου ως white supremacists, πράγμα που δεν εμποδίζει την υποδοχή ηγετών του Αζόφ στο Καπιτώλιο].

1948: Η Νάκμπα. Μεταξύ 750,000 και 900,000 Παλαιστινίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών εξορίστηκαν από την πατρική γη τους. Υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός εκδιώχθηκε από 500 χωριά και πόλεις που ισοπεδώθηκαν.

Αντιθέτως, [ο αμερικανός φιλελεύθερος] δέχεται με αφέλεια τα λόγια της ισραηλινής κυβέρνησης και συγχωρεί την ανοιχτή υιοθέτηση της γενοκτονίας [από αυτήν] ως άκομψες δηλώσεις που γεννήθηκαν από τη θλίψη. Ισχυρίζεται ότι τάσσεται κατά των συνοριακών τειχών, της κρατικής επιτήρησης και της στρατιωτικοποιημένης αστυνόμευσης, αλλά στρέφει το βλέμμα του αλλού όταν αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιούνται ως όπλα κατά των Παλαιστινίων. Διαμαρτύρεται για τη δύναμη του μαύρου χρήματος, αλλά δεν αμφισβητεί τα πολιτικά λόμπι που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του ισραηλινού κράτους στα υψηλότερα κλιμάκια της [αμερικανικής] εξουσίας. Υποστηρίζει με υπερηφάνεια τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν δίνει σημασία στις πολυετείς αναφορές οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις φρικαλεότητες που διαπράττει ο ισραηλινός στρατός. Διακηρύσσει ότι οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία, αλλά επιπλήττει τους ριζοσπάστες μαύρους συγγραφείς, διανοούμενους και ακτιβιστές που διαδηλώνουν για την ελευθερία των Παλαιστινίων. Συμφωνεί με κάθε επισημότητα ότι προκλήθηκε ανεπανόρθωτη βλάβη στους ιθαγενείς Αμερικανούς κατά την ευρωπαϊκή κατάκτηση του “Νέου Κόσμου”, αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί αυτοί – και άνθρωποι από όλο τον μετααποικιακό κόσμο – αναγνώρισαν τη δική τους ιστορία στις παλαιστινιακές εμπειρίες.

Ίσως αυτό να μην αποτελεί έκπληξη, καθώς ο αμερικανός φιλελεύθερος έχει μόλις πρόσφατα και με δυσκολία ενημερωθεί για το εδραιωμένο παρελθόν του δομικού ρατσισμού και της ανωτερότητας της λευκής φυλής στις ΗΠΑ, οπότε αναπόφευκτα δυσκολεύεται να εφαρμόσει τα διδάγματα αυτής της ιστορίας στον κόσμο γύρω του. Φαντάζεται τον εαυτό του ως ήρωα που θα είχε ταχθεί κατά του Τζιμ Κρόου, του εγκλεισμού των Ιαπώνων, του πολέμου του Βιετνάμ και του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ στην εποχή τους, αλλά με κάποιο τρόπο η “ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση” του μοιάζει πολύ “περίπλοκη” για να πάρει ηθική θέση. [ΣΗΜ. Ως νόμοι του Τζιμ Κρόου έγιναν γνωστοί ένα σύνολο ομοσπονδιακών και τοπικών νόμων που επέβαλαν τον φυλετικό διαχωρισμό κυρίως στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες κατά τα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Επίσης, οι αμερικανοί πολίτες Ιαπωνικής καταγωγής φυλακίστηκαν χωρίς δίκη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ].

Στο μυαλό του, η αμερικανική δημοκρατία είναι ένα αδυσώπητα αυτοτελές πείραμα, παρόλο που ο θεσμός θεμελιώθηκε πάνω στη γενοκτονία, τη δουλεία και το απαρτχάιντ και σήμερα υπόκειται αδιάκοπα σε αντιδημοκρατική άλωση. Πράγματι, ο φιλελεύθερος πιστεύει τόσο ολόψυχα σε αυτή την παραδεδομένη [σε αυτόν] έννοια της δημοκρατίας, ώστε πάντοτε αδυνατεί να αντιληφθεί τους τρόπους με τους οποίους η δημοκρατία μπορεί να κατασταλεί δημοκρατικά σε εθνοκρατικές κοινωνίες, και δεν αναρωτιέται αν οποιαδήποτε χώρα μπορεί πραγματικά να αποκαλείται δημοκρατική – πόσο μάλλον η “μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή” – αν ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού της δεν επιτρέπεται να συμμετέχει στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αλλά από την άλλη, ίσως καθησυχάζεται από τη γνώση ότι η δημοκρατία καταφθάνει τελικά σε εκείνους που αποδεικνύουν την αξία τους πεθαίνοντας σε αρκετά μεγάλο αριθμό. Άλλωστε, δεν είναι αυτός ο λόγος που οι δυτικές δυνάμεις “χάρισαν” το Ισραήλ στους Εβραίους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, ώστε οι Παλαιστίνιοι να πληρώσουν την ενοχή της Δύσης;

Η ιστορική μνήμη τελειώνει με το Ολοκαύτωμα για τον Αμερικανό φιλελεύθερο. Δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να θυμάται με ποιους τρόπους οι περιστάσεις έκτοτε μας έφεραν εδώ. Έχει πλέον μάθει να ξυπνάει όταν οι Εβραίοι δέχονται επιθέσεις και να ξεκινάει τότε την εκ νέου αναπόλησή του με την ιδέα του αντισημιτισμό. Τα υπόλοιπα είναι θόρυβος του περιβάλλοντος.

Ισραηλινή φυλακή. Στο Ισραήλ, σύμφωνα με τα στοιχεία των Ισραηλινών αρχών φυλακίσεων, στις 1 Αυγούστου φέτος κρατούνταν φυλακισμένοι 5014 Παλαιστίνιοι, από τους οποίους είχαν καταδικαστεί δικαστικά 2,353. 1460 κρατούνται καθώς καθυστερεί η εξέταση της υπόθεσής τους ενώ επιπλέον 1201 (δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο) βρίσκονται σε «διοικητική φυλάκιση». Σύμφωνα με το παραπάνω ρεπορτάζ της Haaretz (χωρίς paywall βρίσκεται εδώ): «Οι διοικητικοί κρατούμενοι κρατούνται στο πλαίσιο μιας διαδικασίας που ορίζεται ως “προληπτική κράτηση”, η οποία βασίζεται σε πληροφορίες που δεν αποκαλύπτονται στους κρατούμενους ή στους δικηγόρους τους. Δεν υπάρχουν αποδεικτικές δικαστικές ακροάσεις για τις υποθέσεις τους και οι δικηγόροι των κρατουμένων δεν έχουν πρόσβαση σε αποδεικτικά στοιχεία εναντίον τους, παρά μόνο σε μια σύντομη περίληψη που παρουσιάζει τις υποψίες εναντίον των πελατών τους». Για σύγκριση, το σύνολο των Εβραίων διοικητικών φυλακισμένων είναι 8. Να λάβουμε ακόμη υπόψη ότι εκτός από την προκατάληψη των (Ισραηλινών) δικαστών κατά των Παλαιστινίων κατηγορουμένων, ακόμη και το επίσημο νομικό πλαίσιο, δηλαδή οι νομικές διατάξεις, είναι διαφορετικές για τους Παλαιστίνιους από ό,τι για τους Εβραίους (σχετικά βλ. και το παραπάνω άρθρο της Haaretz). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ακραίας προκατάληψης από τα δικαστήρια κατά των Παλαιστινίων μπορείτε να βρείτε εδώ. Θυμίζουμε επίσης ότι οι όμηροι που συνέλαβε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου επιδιώκεται να ανταλλαγούν με τους διοικητικούς κρατουμένους των Ισραηλινών, οι οποίοι βρίσκονται στην πραγματικότητα επίσης σε καθεστώς ομηρίας, πράγμα που αποκρύπτεται από τα δυτικά ΜΜΕ.

Ίσως είναι μέσω αυτής της εγκατάλειψης της ιστορικής μνήμης που ο φιλελεύθερος μαθαίνει επίσης να μιλάει με κλισέ. Φροντίζει να προειδοποιεί ότι “δεν είναι ειδικός επί της Μέσης Ανατολής” και ότι δεν έχει την απαραίτητη γνώση των περιστάσεων για να καταδικάσει τη σφαγή των παιδιών των Παλαιστινίων. Αυτή η έλλειψη εξοικείωσης δεν τον εμποδίζει, ωστόσο, να κάνει σύνθημα ότι “το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του”, ενώ αποφεύγει επιμελώς το πιο ακανθώδες ζήτημα του τι συνιστά νόμιμη αυτοάμυνα των αποικιοκρατών. Αθώα, υποστηρίζει τη “λύση των δύο κρατών”, παραμένοντας στρατηγικά σιωπηλός για το πώς η επέκταση των παράνομων εποικισμών του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη—με τη βοήθεια και την ανοχή του ίδιου εδώ και χρόνια—έχει πλέον καταστήσει ένα παλαιστινιακό κράτος σχεδόν αδύνατο. Έχοντας ήδη ξεχάσει τις παρακαταθήκες του ‘Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας’, παραμένει πεπεισμένος ότι είναι δυνατόν να εξαλειφθεί μια μαχητική ιδεολογία με την περαιτέρω καταστροφή και δολοφονία ενός ολόκληρου λαού. Ποια είναι η εναλλακτική λύση, αναρωτιέται σαστισμένος, απρόθυμος να συζητήσει για τη μόνη πραγματική λύση που μπορεί να υπάρξει: την κατάργηση της κατοχής της Γάζας, τον τερματισμό της εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη και την έναρξη μιας ουσιαστικής διαδικασίας προς την κατεύθυνση της παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.

Η καρδιά του Αμερικανού φιλελεύθερου πονάει για δικαιοσύνη για όλα τα πράγματα. Απαντά σε κάθε επίκληση της παλαιστινιακής ελευθερίας με το “να είμαστε δίκαιοι” και αναρωτιέται γιατί δεν μπορούμε να επικρίνουμε εξίσου τόσο μια συντριπτική στρατιωτική δύναμη όσο και τους κατοίκους ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Ανησυχεί βαθύτατα για τα υποτιθέμενα διπλά μέτρα και σταθμά των ανθρώπων που μποϊκοτάρουν τα ισραηλινά ιδρύματα, όταν άλλα καθεστώτα έχουν κάνει χειρότερα, αλλά δεν βλέπει καμία ασυνέπεια στη δυσανάλογη στρατιωτική βοήθεια που χορηγούν οι ΗΠΑ στο Ισραήλ. Καταγγέλλει τον αντισημιτισμό—όπως πρέπει όλοι να κάνουμε—αλλά αγνοεί εσκεμμένα τον αντιαραβικό ρατσισμό και την ισλαμοφοβία που έχουν δηλητηριάσει εξίσου τη δημόσια σφαίρα μας. Υπερασπίζεται ηχηρά την ελευθερία του λόγου μέχρι τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι αρχίζουν να μιλούν και τότε ενοχλούν την αίσθηση της “ισορροπίας” του. Ορθώς αγωνιά για το τραύμα των Εβραίων που περνά από γενιά σε γενιά, αλλά αναμένει ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να υπομείνουν τους βομβαρδισμούς σπιτιών, σχολείων, νοσοκομείων, τζαμιών, εγκαταστάσεων του ΟΗΕ, διαδρόμων εκκένωσης και συνοριακών διαβάσεων, χωρίς τραύμα, θυμό ή πόνο. Όταν και εάν αναγνωρίσει καθόλου την ανθρώπινη υπόσταση των Παλαιστινίων, το κάνει ως επιφανειακή παρατήρηση για την “τραγωδία του πολέμου”, προκειμένου να προωθήσει ένα επιχείρημα υπέρ του περαιτέρω πολέμου. Έχοντας ήδη αποφασίσει ποιος εμπίπτει στο φυλετικό του πεδίο της ανθρώπινης υπόστασης (που ευτυχώς περιλαμβάνει και τους Ουκρανούς) και ποιος όχι, ο φιλελεύθερος θρηνεί για τις ισραηλινές “γυναίκες και παιδιά” που σκοτώθηκαν στις 7 Οκτωβρίου—όπως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι—αλλά δεν βρίσκει τέτοια σύμβολα ευαισθησίας στη Γάζα. Μετακινείται ανήσυχα στη θέση του κάθε φορά που κάποιος θίγει το θέμα του θανάτου των Παλαιστινίων, πρόθυμος να διακόψει, να αλλάξει θέμα, να πει “ναι, αλλά….”. Στο μυαλό του, οι Ισραηλινοί σκοτώνονται ως “μωρά” και “γιαγιάδες”, οι ζωές τους είναι θρηνήσιμες στη Δύση, ενώ οι Παλαιστίνιοι πεθαίνουν σαν μύγες, σπάνια διαχωρίσιμοι μεταξύ αμάχων και τρομοκρατών, σε αριθμούς που δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε πλήρως.

Ο Αμερικανός φιλελεύθερος προαισθάνεται ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό, αλλά δεν έχει τη φαντασία να το οραματιστεί διαφορετικά. Δεν μπορεί να φανταστεί να προκύπτει κάποιο διαφορετικό μάθημα από την κραυγή “ποτέ ξανά” εκτός από το σιωνιστικό δικαίωμα στον εποικισμό. Δεν μπορεί να φανταστεί την αλληλεγγύη με ένα άλλο είδος Εβραίου πολίτη που δηλώνει θαρραλέα “όχι στο όνομά μου” ή ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο που θα μπορούσε να υπάρξει στους “Αγίους Τόπους”. Μεγαλωμένος με μια σταθερή δίαιτα αμερικανικής δυαδικότητας όπου τα πάντα κινούνται μεταξύ κόκκινων και μπλε, υπέρ και κατά, εμείς και αυτοί, δεν μπορεί να φανταστεί ένα διαφορετικό αποτέλεσμα στο σημερινό παιχνίδι από το να επικρατήσει η μια “ομάδα”. Και δεν μπορεί να καταλάβει ότι η ισραηλινή ασφάλεια και η παλαιστινιακή ελευθερία είναι αλληλένδετες συνθήκες. Όμως, έστω και τόσο αργά, η βελόνα της συνείδησης του φιλελεύθερου μπορεί τελικά να μετακινηθεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος και θάνατος, και δεν έχει ακόμη καθοριστεί η “συναλλαγματική ισοτιμία” για τις ζωές των Παλαιστινίων.

Αλλά ας μην απελπιζόμαστε. Η πρόοδος δεν στηρίχθηκε ποτέ στο θάρρος ενός φιλελεύθερου να αναγνωρίσει ότι η αλλαγή είναι απαραίτητη. Η πρόοδος συντελείται όταν αρκετοί άνθρωποι συγκινούνται και απορρίπτουν όχι μόνο τον νεοφασιστικό λαϊκισμό, αλλά και τις ρατσιστικές υποκρισίες του φιλελευθερισμού που μεταμφιέζονται σε ανθρωπισμό. Και υπάρχουν εκατομμύρια τέτοιοι άνθρωποι που διαδηλώνουν για την Παλαιστίνη σε όλο τον κόσμο. Τελικά, ο Αμερικανός φιλελεύθερος θα ξεπεραστεί από την ίδια του την ασημαντότητα. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ανάγκη τη συμμαχία του—θα εξασφαλίσουν μόνοι τους την ελευθερία και το μέλλον τους. Όταν τελικά φτάσει αυτή η μέρα, μπορούμε να προσβλέπουμε στην αναθεώρηση της μνήμης του φιλελεύθερου ότι ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας από την αρχή.

*          *          *

Τώρα, μετά την ανάγνωση του άρθρου και την κατανόηση του χαρακτηρισμού των αμερικανών φιλελεύθερων κατά Malay Firoz, μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στην ιδεολογική σύγχυση και τον βολικό στρουθοκαμηλισμό αυτών των χαρακτήρων από την συνειδητή χειραγώγηση και βολική εκμετάλλευση τους από τους ηγέτες του αμερικανικού φιλελευθερισμού.

Για να φανεί η διαφορά, επέλεξα δύο βίντεο: Το πρώτο είναι από μια οργίλη αγόρευση του τότε Γερουσιαστή Τζο Μπάιντεν κατά το 1986, όταν υπερασπιζόταν την αποστολή βοήθειας αξίας 3 δις στο Ισραήλ, και το δεύτερο είναι από μια πρόσφατη συνέντευξη του RFK Jr. Και οι δύο, μεγαλοπαράγοντες του αμερικανικού φιλελευθερισμού, αφήνουν τα προσχήματα της νεφελώδους φιλελεύθερης ιδεολογίας και λένε τα πράγματα έξω από τα δόντια. Τα βίντεο μπορεί κάποιος να τα δει μέσω των συνδέσμων που επισυνάπτω και επίσης, κάτω από την κάθε φωτογραφία, υπάρχει η πλήρης μετάφραση. Να υπενθυμίσω ότι σε άλλο άρθρο έχει αναρτηθεί η φιλελεύθερη επιχειρηματολογία του έτερου ‘προοδευτικού’, και μάλιστα σοσιαλίζοντος, Μπέρνι Σάντερς, η οποία παραμένει προσκολλημένη στα στερεότυπα που περιγράφει ο Malay Firoz. Ίσως τελικά η κυνική διαφοροποίηση των δύο άλλων να είναι αποτέλεσμα βλακείας της μιας ή της άλλης πλευράς (ή και των δύο), αν και το πιθανότερο είναι ότι απλά το ακροατήριο στην κάθε περίπτωση ήταν διαφορετικό.

(Α) Ο Τζο Μπάιντεν το 1986, όταν έπαιρνε εύσημα φιλελευθεροσύνης

Αγόρευση Τζο Μπάιντεν: «”Εάν κοιτάξουμε τη Μέση Ανατολή, νομίζω ότι πλέον έφτασε η ώρα να εμποδίσουμε όσους από εμάς υποστηρίζουν το Ισραήλ, όπως οι περισσότεροι από εμάς σε αυτό το σώμα, από το να ζητάνε συγγνώμη. Δεν υπάρχει λόγος για [να ζητηθεί] συγγνώμη. Απολύτως κανένας! Πρόκειται για την καλύτερη επένδυση τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχουμε ποτέ κάνει. Εάν δεν υπήρχε το Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα έπρεπε να εφεύρουν ένα Ισραήλ για να υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να βγουν έξω και να εφεύρουν ένα Ισραήλ!”

(Β) Ο RFKJr το 2023, όταν από ορισμένους θεωρείται ακόμη και …αριστερός

RFK Jr: «Το Ισραήλ είναι κρίσιμο [για εμάς] και ο λόγος που είναι κρίσιμο είναι ότι αυτό αποτελεί ένα προπύργιο για εμάς στη Μ. Ανατολή. Είναι σχεδόν σαν να έχουμε ένα αεροπλανοφόρο στη Μ. Ανατολή. Είναι ο πιο παλιός μας σύμμαχος και παραμένει σύμμαχος για 75 χρόνια. Έχει υπάρξει ένας φανταστικός σύμμαχος για εμάς όσο αφορά την τεχνολογία, την ανταλλαγή και, ξέρετε, στην οικοδόμηση του ‘Σιδηρού Θόλου’ (Iron Dome) για τον οποίο πληρώσαμε πολλά, πράγμα που επίσης μας δίδαξε πολλά για το πώς να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας από πυραύλους. Έτσι, όλες αυτές οι στρατιωτικές δαπάνες, ξέρετε, πηγαίνουν, το 75% πηγαίνει σε αμερικανικές εταιρείες κάτω από τη Συμφωνία, κάτω από την MOU [ΣΗΜ. Memorandum of Understanding]. Εάν εξαφανιστεί το Ισραήλ, το κενό στη Μ. Ανατολή, που είναι, ξέρετε, το Ισραήλ είναι ο πρεσβευτής μας, είναι η παρουσία μας, το προγεφύρωμά μας στη Μ. Ανατολή. Και μας προσφέρει αυτιά και μάτια στη Μ. Ανατολή. Μας δίνει πληροφορίες, μας δίνει την ικανότητα να επηρεάζουμε τις υποθέσεις της Μ. Ανατολής. Αν εξαφανιζόταν το Ισραήλ, η Ρωσία και η Κίνα θα έλεγχαν τη Μ. Ανατολή και [τότε] θα έλεγχαν το 90% των παγκόσμιων προμηθειών πετρελαίου και αυτό θα είχε κατακλυσμιαίες συνέπειες για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση – σχολιασμός: Κωστής Μηλολιδάκης

Είναι το Ισραήλ “δημοκρατία”; Η “μόνη” μάλιστα στη Μέση Ανατολή;

/0 Comments/in /by

Η κλίμακα υποστήριξης του Ισραήλ από τη Δύση υπερβαίνει κάθε γνωστό όριο μέχρι σήμερα. Ειδικά όταν η Δύση απονέμει στον εαυτό της εύσημα δημοκρατίας, διαφωτισμού, πολιτισμού, ανεκτικότητας κοκ. Ακόμα και όταν το Ισραήλ αποκαλύτεται ως κράτος – απαρτχάιντ (σύμφωνα με όλους τους ορισμούς), ακόμα και όταν διαπράττει εθνοκάθαρση και γενοκτονία (σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο), το Ισραήλ θα παρέμενε ένα κράτος απολύτως και αδιακρίτως υποστηριζόμενο από τη Δύση, κυρίως τις ΗΠΑ, ανεξάρτητα των εγκλημάτων που συστηματικά κάνει. Αξίζει ωστόσο στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στην ποιότητα της “δημοκρατίας” του Ισραηλινού κράτους, δημοκρατία που υμνείται σε όλους τους τόνους στη Δύση, σε αντιδιαστολή με τα “αντιδημοκρατικά” καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Ο Yoav Haifawi γράφει για αυτό το θέμα, με αφορμή την πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ και τους όρους και περιορισμούς υπό τους οποίους αυτή έγινε, αποκαλύπτοντας τη ρατσιστική φύση του κράτους του Ισραήλ.

Η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ αποκαλύπτει τα όρια της διαμαρτυρίας στο σημερινό Ισραήλ

Η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ από τις 7 Οκτωβρίου, προσέφερε μια χρήσιμη ματιά στη σημερινή κατάσταση του κινήματος διαμαρτυρίας στο Ισραήλ, καθώς και στο πώς η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να το καταστείλει.

Από τις 7 Οκτωβρίου, η ισραηλινή αστυνομία έχει εφαρμόσει πλήρη δικτατορία από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα. Αυτό περιελάμβανε την παρεμπόδιση κάθε αντιπολεμικής διαμαρτυρίας εντός της Πράσινης Γραμμής και το γέμισμα των φυλακών με κρατούμενους για την “ελευθερία της έκφρασης”. Σήμερα, 18 Νοεμβρίου, μετά από ένα μήνα και 11 ημέρες μαζικής αιματοχυσίας, έγινε η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ. Συμμετείχα στη διαμαρτυρία κυρίως επειδή ένιωσα την υποχρέωση να υποστηρίξω την έκκληση για άμεση κατάπαυση του πυρός και την έκκληση για ανταλλαγή αιχμαλώτων και κρατουμένων “όλοι για όλους”. Αλλά ήθελα επίσης να αξιολογήσω τι μας διδάσκει αυτή η διαδήλωση για τις τρέχουσες πολιτικές του καταπιεστικού ισραηλινού καθεστώτος και για το κίνημα διαμαρτυρίας.

Με απόφαση του δικαστηρίου επιτρέπεται η διαδήλωση

Το Hadash (“Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα”, οργανωμένο γύρω από το Ισραηλινό Κομμουνιστικό Κόμμα) ζήτησε άδεια για να διαδηλώσει στο Τελ Αβίβ κατά του πολέμου και υπέρ της ανταλλαγής αιχμαλώτων. Η αρχική τους αίτηση απορρίφθηκε από την αστυνομία, η οποία τους πρότεινε να πραγματοποιήσουν αντ’ αυτού συγκέντρωση σε κλειστό χώρο. Στη συνέχεια το Hadash, με τη βοήθεια της ACRI (Ένωση για τα Δικαιώματα του Πολίτη στο Ισραήλ), προσέφυγε στο Bagatz (εβραϊκό ακρωνύμιο του “Ανώτατου Δικαστηρίου”), το οποίο τελικά ανάγκασε την αστυνομία να επιτρέψει τη διαδήλωση.

Όπως ανέφερα προηγουμένως, το ίδιο Bagatz, με επικεφαλής τον ίδιο δικαστή, τον Yitzhak Amit, αντιτάχθηκε σε προηγούμενη προσφυγή του Hadash για τη διεξαγωγή αντιπολεμικών διαδηλώσεων στο Sakhnin και στο Umm al-Fahm. Στη νέα τους προσφυγή, προκειμένου να λάβουν την άδεια, οι αιτούντες εξήγησαν τις διαφορές μεταξύ της προηγούμενης διαδήλωσης που απορρίφθηκε και αυτού του νέου αιτήματος: “Το Sakhnin και το Umm al-Fahm δεν είναι το κέντρο του Τελ Αβίβ, μια διαδήλωση κατά του πολέμου στη Γάζα δεν είναι διαδήλωση που ζητά την επιστροφή των αιχμαλώτων, οι βόρειες και παραλιακές συνοικίες δεν είναι η συνοικία του Τελ Αβίβ και η εκεί προσφυγή απορρίφθηκε για τις ιδιαίτερες συνθήκες της… η απόφαση σε αυτή την περίπτωση ενισχύει το καθήκον της αστυνομίας να επιτρέψει τη διεξαγωγή της διαδήλωσης στη δική μας περίπτωση, λόγω της σαφούς διαφοράς μεταξύ των περιπτώσεων”.

Στην ιστοσελίδα του ACRI μπορείτε να διαβάσετε στα εβραϊκά το πρωτόκολλο των διαβουλεύσεων στο Bagatz. Οφείλω να πω ότι έμεινα έκπληκτος από τις λεπτομέρειες της συζήτησης και από το πόσα αποκαλύπτει για την πολιτική διαπλοκή.

Ο ίδιος ο δικαστής Αμίτ ρώτησε την αστυνομία: “Υπήρξε κάποια μεγάλη διαδήλωση από αυτή την πλευρά μέχρι τώρα;”.

Ο διοικητής της αστυνομίας του Τελ Αβίβ, ο Peretz Amar, απάντησε: “Όχι, συμπεριφέρθηκαν καλά, δεν ζήτησαν καν να κάνουν διαδήλωση”.

Στη συνέχεια, ο δικαστής Amit εξήγησε: “Ισχυρίζονται ότι έχουν ένα συναίσθημα και ότι η αστυνομία πρέπει να προσπαθήσει να υποχωρήσει. Αυτή η πλευρά του πολιτικού χάρτη (σ.σ. οι διοργανωτές) δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή της. Επειδή δεν επιτρέψαμε τη διαδήλωση στο Σαχνίν, ακούσαμε για την έλλειψη προσωπικού της αστυνομίας κλπ. Εξαιτίας αυτού… πρέπει να δώσουμε σε αυτή την πλευρά την εντύπωση ότι δεν στερείται των δικαιωμάτων της”.

Αργότερα στη συζήτηση, όταν οι διοργανωτές σχεδόν απελπίστηκαν από τους περιορισμούς της αστυνομίας και πρότειναν αναβολή για την επόμενη εβδομάδα, ο δικαστής Amit τόνισε την άποψή του: “Είναι πολύ σημαντικό ότι η διαδήλωση θα πραγματοποιηθεί, για να απομακρύνουμε το σύννεφο ότι δεν επιτρέπουμε στον αραβικό τομέα ή σε αυτή την πολιτική πτέρυγα να διαδηλώσει”.

Τελικά, υπό την πίεση του δικαστηρίου, οι διοργανωτές και η αστυνομία συμφώνησαν στην τοποθεσία της διαδήλωσης, σε ένα δημόσιο πάρκο μεταξύ της Γιάφα (Γιάφα) και του Τελ Αβίβ, και στον περιορισμό του αριθμού των συμμετεχόντων σε επτακόσιους. Δεν μπόρεσα να αποφύγω να σκεφτώ ότι το να αντισταθμίζεις τη φίμωση δύο εκατομμυρίων Αράβων επιτρέποντας μια υποτονική διαδήλωση σε μια γωνιά του Τελ Αβίβ είναι πραγματικά εμβληματικό του “εβραϊκού και δημοκρατικού” κράτους.

Η αστυνομία περιορίζει το μήνυμα διαμαρτυρίας

Όταν φτάσαμε στον τόπο της διαδήλωσης, το καθορισμένο τμήμα του πάρκου ήταν όλο κλειστό με κάγκελα της αστυνομίας. Υπήρχε μόνο ένα μικρό άνοιγμα και κάθε ένας που ήθελε να εισέλθει ελέγχονταν από την αστυνομία.

Το ρεπορτάζ του Local Call για τη διαδήλωση είχε τίτλο “Σε μια αντιπολεμική διαδήλωση, η αστυνομία απαγόρευσε την ανάρτηση αντιπολεμικών πινακίδων”. Συνέχισαν αναφέροντας ποια πανό αρνήθηκε η αστυνομία: “Η σφαγή δεν δικαιολογεί τη σφαγή”, “Πολιτική λύση”, “Ο Μπίμπι πρέπει να φυλακιστεί”, “Όχι στο Απαρτχάιντ”, “Φαγητό αντί για βόμβες” και “Επιστρέψτε τους αιχμαλώτους, σταματήστε την εκδίκηση”. Προσπάθησαν επίσης να εμποδίσουν την είσοδο ατόμων με μπλουζάκια με τη φράση “Κοιτάζοντας την κατοχή στα μάτια” (μια πολύ ήπια έκφραση), ισχυριζόμενοι ότι ακόμη και η χρήση της λέξης “κατοχή” συνιστά υποκίνηση, αλλά μετά από μια μακρά διαφωνία, τους άφησαν να μπουν. Οφείλω να ομολογήσω ότι η λογοκρισία της αστυνομίας δεν ήταν ερμητική, και παρόμοιες πινακίδες είδαμε αργότερα στη διαδήλωση.

Μετά από περισσότερο από ένα μήνα έντονης καταπίεσης, το να μιλήσει κανείς τη γλώσσα της αλήθειας, τρομοκρατούσε τους πάντες. Οι διοργανωτές παρακάλεσαν τους συμμετέχοντες να μην υψώσουν σημαίες και να μην χρησιμοποιήσουν συνθήματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την αστυνομία. Αυτό σήμαινε ότι η παλαιστινιακή σημαία ήταν απαγορευμένη. Ένας μόνο διαδηλωτής με ισραηλινή σημαία και μια πινακίδα που καλούσε σε κατάπαυση του πυρός περπατούσε στο περιθώριο της διαδήλωσης και κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει μαζί του.


Αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ, 18 Νοεμβρίου 2023

Οι ομιλητές ζητούν κατάπαυση του πυρός, ανταλλαγή αιχμαλώτων

Αν μπορούσαμε να διαδηλώσουμε με ασφάλεια σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά και αραβικές γειτονιές σε μικτές πόλεις, θα βλέπατε δεκάδες χιλιάδες να βγαίνουν έξω σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το λαό της Γάζας. Ωστόσο, η αστυνομία τρομοκρατεί τον αραβικό πληθυσμό και πολλοί πίστευαν ότι αυτή η διαδήλωση στο Τελ Αβίβ θα δεχόταν επίθεση, παρόλο που είχε επιτραπεί. Άλλωστε, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος λιντσαρίσματος στις εβραϊκές περιοχές, ειδικά καθώς η αστυνομία Ben-Gvir μοίρασε δεκάδες χιλιάδες όπλα στις τοπικές πολιτοφυλακές. Της πολιτοφυλακής στο Τελ Αβίβ ηγείται ένας ακροδεξιός ράπερ που ονομάζεται “The Shade”, γνωστός για την οργάνωση επιθέσεων εναντίον ειρηνικών διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια προηγούμενων πολέμων.

Υπήρχαν περίπου πεντακόσιοι γενναίοι διαδηλωτές που τόλμησαν να συγκεντρωθούν στο πάρκο. Η Haaretz, παρεμπιπτόντως, που πάντα υποτιμά την αριστερή διαμαρτυρία, τιτλοφόρησε το ρεπορτάζ της “Δεκάδες διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ”. Περίπου το 80% των διαδηλωτών ήταν Εβραίοι. Όλα έγιναν στα εβραϊκά, και το περιεχόμενο ήταν προσαρμοσμένο ώστε να προκαλεί αλλά όχι να σπάει το τρέχον απαίσιο κλίμα που επικρατεί στην ισραηλινή εβραϊκή κοινωνία.

Τα κύρια αιτήματα της διαδήλωσης ήταν η άμεση κατάπαυση του πυρός και η επιστροφή όλων των αιχμαλώτων, των αιχμαλώτων πολέμου και των φυλακισμένων μέσω μιας συνολικής συμφωνίας ανταλλαγής, “όλοι για όλους”. Αυτά είναι τα πιο ουσιώδη αιτήματα στην τρέχουσα κατάσταση και έκαναν αυτή τη διαδήλωση σημαντική.

Υπήρχαν διαφορετικές θέσεις μεταξύ των ομιλητών, αλλά κανένας από αυτούς δεν αντιμετώπισε την τρέχουσα κατάσταση της καθημερινής γενοκτονίας ως έχει. Οι περισσότεροι ομιλητές προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάποια τεχνητή “εξισορρόπηση” και παραλληλισμό ανάμεσα στην κατοχή και τους κατεχόμενους, τονίζοντας τα δεινά και στις δύο πλευρές και καλώντας να μην κινδυνεύουν οι άμαχοι. Δεν τους κατηγορώ. Στο σημερινό Ισραήλ, οποιαδήποτε θέση που υπονοεί ότι ο αγώνας κατά της κατοχής είναι νόμιμος μπορεί να σε οδηγήσει στη φυλακή.

Από τη θετική πλευρά, υπάρχει μια συνεχής αλλαγή στον πολιτικό λόγο. Πολλοί ομιλητές, Άραβες και Εβραίοι, μίλησαν για το γεγονός ότι υπάρχουν εκατομμύρια Άραβες και Εβραίοι που ζουν μεταξύ ποταμού και θάλασσας και ότι η μόνη λύση είναι τα πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα και η ισότητα για όλους.

Για πολλές δεκαετίες, το ισραηλινό “στρατόπεδο ειρήνης” θεωρούσε ότι ο ρόλος του ήταν να είναι μια ομάδα πίεσης εντός της “ισραηλινής πλευράς” για την προώθηση μιας “ειρηνευτικής διαδικασίας” με την παλαιστινιακή πλευρά. Τώρα, σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ειρηνευτική διαδικασία και ότι πρέπει να υπάρξει ενιαίος αγώνας ενάντια στο ενιαίο σύστημα απαρτχάιντ.

Παρόλο που η διαδήλωση οργανώθηκε από τo Hadash, ο Sami Abu Shehadeh (σ.μ. Άραβας Ισραηλινός πολίτης), ο ηγέτης της Εθνικής Δημοκρατικής Συμμαχίας, ήρθε να συμμετάσχει. Οι διοργανωτές τον πρόσθεσαν αυθόρμητα στον κατάλογο των ομιλητών, δίνοντας ώθηση στην πιο αναγκαία ενότητα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ξεπερνώντας τις επώδυνες διαιρέσεις που προέκυψαν από τις διασπάσεις στις τελευταίες εκλογές της Κνεσέτ.

Ο Abu Shehadeh ανέφερε στην αρχή της ομιλίας του ότι η τοποθεσία της διαδήλωσής μας ήταν στη γη του κατεστραμμένου χωριού Manshiya- πολλοί από τους απογόνους του είναι τώρα πρόσφυγες στη Γάζα και βομβαρδίζονται από τον ισραηλινό στρατό.

Ο τελευταίος ομιλητής ήταν ο Mohammad Barakeh, επικεφαλής της Επιτροπής Παρακολούθησης της ενωμένης ηγεσίας του Παλαιστινιακού Κοινού του 1948. Ξεκίνησε τα λόγια του αναφέροντας ότι η οικογένειά του εκδιώχθηκε από τη Saffuriya και οι περισσότεροι από αυτούς είναι τώρα πρόσφυγες εκτός Παλαιστίνης. Ενώ μίλησε για τα δεινά και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης, ανέφερε ότι περισσότεροι από εκατό χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους πριν από τις 7 Οκτωβρίου. Καθώς η ψευδαίσθηση μιας πολιτικής λύσης σε κρατικό επίπεδο ξεθωριάζει, η αφήγηση βλέπουμε ότι επιστρέφει στα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης, στα ζητήματα δηλαδή ζωής και επιβίωσης.

Οι φασίστες στην κυβέρνηση και στους δρόμους

Όντας ένας αθεράπευτα αισιόδοξος, και καθώς δεν υπάρχουν πολλά ενθαρρυντικά γεγονότα επί του πεδίου αυτή τη στιγμή, προσπαθώ να αναπτερώσω το ηθικό μου υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πόσα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα πριν από λίγο καιρό.

Το 2014, ενώ το Ισραήλ έσφαζε ανθρώπους στη Γάζα με πρωτοφανή ρυθμό (που ξεπεράστηκε κατά πολύ στον σημερινό “γύρο”), το Hadash προσπάθησε να οργανώσει μια αραβοεβραϊκή αντιπολεμική διαδήλωση στο Κέντρο Καρμέλ, σε μια εβραϊκή περιοχή της Χάιφα. Υπήρξε μια πανεθνική φασιστική κινητοποίηση για να τους εμποδίσει, και οι γενναίοι διαδηλωτές της ειρήνης κυνηγήθηκαν παντού. Ήταν καθαρή τύχη που κανείς δεν πέθανε. Ορισμένοι από τους ακτιβιστές που συμμετείχαν στη σημερινή διαμαρτυρία ήταν ακόμα τρομοκρατημένοι από εκείνη την εμπειρία. Εκείνη την εποχή, δημοσίευσα μια μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα στο ιστολόγιό μου.

Τώρα, ο φασιστικός όχλος βρίσκεται στην κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης, αλλά δεν μας επιτέθηκαν με τον ίδιο αριθμό και την ίδια αγριότητα. Υπήρχαν, ίσως, μεταξύ ενός και διακοσίων φασιστών που διαδήλωναν γύρω μας, και κρατήθηκαν, ως επί το πλείστον, σε κάποια απόσταση από την αστυνομία. Όταν τελικά διαλυθήκαμε και υποτίθεται ότι θα περνούσαμε από ένα ασφαλές πέρασμα προς τα βόρεια, η αστυνομία εξαφανίστηκε και επέτρεψε στους φασίστες, πολλοί από τους οποίους ήταν οπλισμένοι, να παρενοχλούν και να βρίζουν τους διαδηλωτές. Συγκεντρώθηκαν ιδιαίτερα στον Mohammad Barakeh και μπλόκαραν το αυτοκίνητό του για να τον εμποδίσουν να φύγει. Αλλά, τελικά, η αστυνομία επενέβη και τον άφησε να φύγει.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis

Ο πόλεμος στη Γάζα υπό γεωπολιτική προοπτική

/0 Comments/in /by

Το γεωπολιτικό τοπίο στη Δυτική Ασία υφίσταται επί του παρόντος σημαντικές αλλαγές και εξελίξεις που εκτείνονται πέρα από τα όρια συγκεκριμένων περιφερειακών συγκρούσεων. Σε αυτό το κείμενο, θα διερευνήσω τους διάφορους παράγοντες και τις δυναμικές που διαδραματίζονται, ρίχνοντας φως στις ευρύτερες επιπτώσεις και τις πιθανές συνέπειες αυτών των γεγονότων.

Η παρουσία αμερικανικών αεροπλανοφόρων στην περιοχή δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στην κατάσταση στη Γάζα. Ενώ η συνεχιζόμενη αντιπαράθεση στη Γάζα συγκεντρώνει τη διεθνή προσοχή, υπάρχουν και άλλα κίνητρα που προκαλούν την αμερικανική παρουσία. Ομοίως, οι Ρώσοι βλέπουν με ικανοποίηση τον πόλεμο στη Γάζα, καθώς αποσπά την προσοχή από την Ουκρανία. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ρώσοι είναι τελικά αναγκασμένοι να επέμβουν λόγω των στρατηγικών τους συμφερόντων στην περιοχή.

Η Κίνα, ένας σημαντικός παίκτης στην παγκόσμια σκηνή, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη Δυτική Ασία για τον εφοδιασμό της με πετρέλαιο. Αντιλαμβάνεται ένα αίσθημα απειλής στην περιοχή, αλλά επωφελείται επίσης από την εκτροπή της αμερικανικής προσοχής από την Ανατολική Ασία. Αυτή η εκτροπή επιτρέπει στην Κίνα να συνεχίσει την ανοδική της πορεία, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι απασχολημένες στη Μέση Ανατολή. Μπορεί ακόμη και να ενθαρρύνει την Κίνα να αναλάβει δράση εναντίον της Ταϊβάν, ένα πολυαναμενόμενο βήμα στις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες.

Οι αραβικές χώρες, από την άλλη πλευρά, δεν βλέπουν με τόση εμπιστοσύνη τη δύναμη του Ισραήλ. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος φόβος τους έγκειται στην άνοδο των ισλαμιστικών δυνάμεων στην περιοχή. Αυτή η σύνθετη δυναμική δημιουργεί μια λεπτή πράξη εξισορρόπησης για τα αραβικά έθνη, καθώς πασχίζουν να βρουν το δρόμο τους μέσα σε αυτές τις ανησυχητικές καταστάσεις.

Το αραβικό κοινό, βαθιά εξοργισμένο από τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις και τις εύκολα αντιληπτές αδικίες, αποτελεί σημαντικό κίνδυνο για περαιτέρω αστάθεια. Το ενδεχόμενο ενός νέου κύματος μιας πιο βίαιης Αραβικής Άνοιξης δεν μπορεί να αγνοηθεί, καθώς η δημόσια απογοήτευση φτάνει σε σημείο βρασμού.

Το Ιράν, μια βασική περιφερειακή δύναμη, αντιμετωπίζει μια κρίσιμη συγκυρία. Το αφήγημα που το νομιμοποιεί συγκροτείται πάνω στην αντιπαράθεση του με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Η αποτυχία παρέμβασης σε περιφερειακές συγκρούσεις, όπως αυτές στη Συρία, το Ιράκ, τον Λίβανο και την Υεμένη, ενέχει τον κίνδυνο να υπονομεύσει τη βασική αφήγηση του Ιράν και ενδεχομένως να διαβρώσει την επιρροή του.

Η Παλαιστινιακή Αρχή βρίσκεται να χάνει την τοπική υποστήριξη και νομιμοποίηση, κυρίως λόγω της αποτυχίας της ειρηνευτικής διαδικασίας και της επακόλουθης απώλειας της Δυτικής Όχθης, της Ιερουσαλήμ και της κατάρρευσης της λύσης των δύο κρατών. Η απογοήτευση των Παλαιστινίων έχει οδηγήσει σε αυξημένο σκεπτικισμό όσον αφορά την ικανότητα της Αρχής να εκπροσωπεί αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους.

Επιπλέον, υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία ότι οι Εβραίοι μπορεί να μην αντιλαμβάνονται πλέον το Ισραήλ ως ασφαλές καταφύγιο. Αυτή η ανησυχία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξοδο των εβραϊκών πληθυσμών, περιπλέκοντας περαιτέρω την ήδη τεταμένη κατάσταση στην περιοχή.

Από οικονομικής άποψης, η χώρα αντιμετωπίζει σημαντικό κίνδυνο κατάρρευσης, καθιστώντας την μη ασφαλές περιβάλλον για επενδύσεις. Ο αγώνας του Ισραήλ να προστατεύσει τον εαυτό του και να δημιουργήσει συνεργασίες με άλλα έθνη επιδεινώνει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στο γεωπολιτικό τοπίο.

Εσωτερικά, το Ισραήλ παλεύει με διαιρέσεις και απώλεια της πίστης στην ταυτότητά του ως “σύγχρονο δημοκρατικό κράτος”. Αυτά τα εσωτερικά ρήγματα αποδυναμώνουν την ικανότητα της χώρας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις εξωτερικές προκλήσεις και να διατηρήσει τη σταθερότητα.

Το σημερινό πλήγμα, παρά τις σημαντικές απώλειες που παρατηρήθηκαν στη Γάζα, έχει βαθιές επιπτώσεις. Αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση της ευθραυστότητας της περιοχής και της ανάγκης για συνολική επαναξιολόγηση των υφιστάμενων προσεγγίσεων και στρατηγικών.

Βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία, μάρτυρες της δημιουργίας μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Το αποτέλεσμα αυτών των γεωπολιτικών εξελίξεων στη Δυτική Ασία θα έχει εκτεταμένες συνέπειες, όχι μόνο για την περιοχή αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Το Παλαιστινιακό Κίνημα Αντίστασης, στον απόηχο των σημερινών συγκρούσεων, είναι έτοιμο να αναδειχθεί ισχυρότερο. Αυτή η ανάκαμψη έχει τη δυνατότητα να αναδιαμορφώσει ολόκληρη την περιοχή και να λειτουργήσει ως καταλύτης για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.

Ενώ η παρακμή της Δυτικής Ευρώπης εκτυλίσσεται σταδιακά, οικονομικοί παράγοντες συμβάλλουν σημαντικά στην αποδυνάμωσή της. Η παρακμή αυτή δημιουργεί κενό ισχύος, αφήνοντας περισσότερο χώρο για την κινεζική επιρροή, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν την εστίασή τους και ανακατευθύνουν την προσοχή τους αλλού.

Για πολλούς, τα γεγονότα αυτά μπορεί να σηματοδοτήσουν τη δεύτερη φάση της διαφυγής από τη μέγγενη της αποικιοκρατίας. Η επιδίωξη γνήσιας ανεξαρτησίας, απαλλαγμένης από την αμερικανική και ευρωπαϊκή κυριαρχία, αποκτά δυναμική, καθώς οι περιφερειακοί παράγοντες προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους και να διεκδικήσουν την κυριαρχία τους.

Η τρέχουσα κατάσταση στη Δυτική Ασία θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη για την άνοδο του μουσουλμανικού κόσμου και την επίτευξη της θέσης που του αξίζει στον κόσμο. Καθώς τα γεγονότα προχωρούν και η γεωπολιτική δυναμική συνεχίζει να εξελίσσεται, είναι σημαντικό να παρακολουθούμε και να αναλύουμε στενά αυτές τις εξελίξεις, κατανοώντας τις επιπτώσεις τους στην περιφερειακή σταθερότητα και την παγκόσμια τάξη.

Πηγή: Middle East Monitor

Μετάφραση: antapocrisis

Ο Νόρμαν Φινκελστάιν απαντά στον Μπέρνι Σάντερς

/0 Comments/in /by

Ο γερουσιαστής Bernie Sanders απορρίπτει κατηγορηματικά την κατάπαυση του πυρός προκειμένου να «καταστραφεί η Χαμάς»

Αφού είδε την εμφάνιση του γερουσιαστή Σάντερς στο CNN το πρωί της 5ης Νοεμβρίου, ο Νόρμαν Φινκελστάιν αποφάσισε ότι ήταν απαραίτητο να δημοσιεύσει μια ανοιχτή βιντεοσκοπημένη απάντηση στον γερουσιαστή. Το εν λόγω απόσπασμα [της εμφάνισης του Μπέρνι Σάντερς στο CNN] παρουσιάζεται στο βίντεο, ακολουθούμενο από την απάντηση του Norman, η οποία καταγράφηκε το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου 2023.

Το αναφερόμενο tweet του Σάντερς στο 36:27.

(Υπάρχει μια σύντομη ηχώ κατά τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα του τμήματος του Norman, την οποία ελπίζουμε ότι οι θεατές θα αγνοήσουν).

[ΣΗΜ. Η μετάφραση έγινε από την πρόχειρη απομαγνητοφώνηση του μηνύματος του Φινκελστάιν που έχει αναρτηθεί από τον ίδιο στο substack. Φυσικά χαρακτηρίζεται από τα χάσματα και υπονοούμενα του προφορικού λόγου, επομένως αν υπάρχει η δυνατότητα συνίσταται η παρακολούθηση του πρωτότυπου βίντεο που έχει αναρτηθεί στην παραπάνω διεύθυνση]

*          *          *

Παγωμένη εικόνα από το μήνυμα του γνωστού διανοούμενου και ακτιβιστή Norman Finkelstein,
όπου απαντά στις πολεμοκαπηλείες του φερόμενου ως ‘προοδευτικού’ γερουσιαστή από το Vermont.

Το όνομά μου είναι Norm Finkelstein. Άκουσα τη δήλωση του Μπέρνι Σάντερς σήμερα το βράδυ όπου τάχθηκε κατά της κατάπαυσης του πυρός. Είχα προγραμματίσει να περάσω αυτό το βράδυ διαβάζοντας, καθώς έχω μείνει τρομερά πίσω στο διάβασμά μου και αν δεν συνεχίσω να διαβάζω, δεν μπορώ να φέρω κάτι φρέσκο και σημαντικό σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Ήμουν τόσο έξαλλος με εκείνη την παρατήρηση του Μπέρνι, όταν είπε ότι αντιτίθεται στην κατάπαυση του πυρός και τα σωθικά μου άρχισαν να σπαρταράνε και αποφάσισα ότι έπρεπε να απαντήσω. Τώρα αυτό είναι εντελώς απροετοίμαστο. Δεν υπάρχουν ειδικά εφέ, που να κάνουν τις παρατηρήσεις μου πιο αποτελεσματικές. Απλώς τα λέω, καθώς οι λέξεις μου βγαίνουν από το μυαλό μου κατευθείαν στον κυβερνοχώρο. Τώρα, ο Μπέρνι είπε σε αυτή τη συνέντευξη ότι αντιτίθεται στην κατάπαυση του πυρός. Και οι λόγοι για τους οποίους ήταν αντίθετος στην κατάπαυση του πυρός ήταν ότι η Χαμάς ήθελε να καταστρέψει το Ισραήλ, και ως εκ τούτου η Χαμάς πρέπει να καταστραφεί. Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα. Δεν πρόκειται να πάω εντελώς στην Ιστορία. Θα ξεκινήσω από το 2006.

Το 2006 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Αυτές οι εκλογές προτάθηκαν στον παλαιστινιακό λαό από την αμερικανική κυβέρνηση, ήταν εκείνη η ξεχασμένη πλέον στιγμή της κυβέρνησης Μπους που ονομάστηκε “προώθηση της δημοκρατίας”. Και μέρος αυτού του πακέτου που ονομάστηκε “προώθηση της δημοκρατίας” ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι υποτίθεται ότι θα συμμετείχαν σε αυτές τις υπέροχες δημοκρατικές εμπειρίες. Και η Χαμάς παροτρύνθηκε να συμμετάσχει σε αυτές τις εκλογές και άλλαξε πορεία. Μέχρι τώρα ήταν αντίθετη με τη συμμετοχή σε οποιεσδήποτε εκλογές στα κατεχόμενα εδάφη, επειδή αυτές οι εκλογές ήταν συνέπεια της Συμφωνίας του Όσλο. Και αφού η Χαμάς αντιτάχθηκε στη Συμφωνία του Όσλο, αντιτάχθηκε στη συμμετοχή στις εκλογές. Αλλά άλλαξε στάση. Κατέβηκε με ένα πολιτικό κόμμα. Και, προς μεγάλη έκπληξη της Χαμάς και όλων των άλλων, κέρδισε τις εκλογές. Αυτές ήταν, σύμφωνα με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, “απολύτως δίκαιες και τίμιες εκλογές” και η Χαμάς κέρδισε. Τι έκαναν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ; Επέβαλαν αμέσως έναν βάναυσο αποκλεισμό στη Γάζα, ο οποίος έφερε την οικονομική ζωή στη Γάζα σε αδιέξοδο. Τώρα, δεν είναι μόνο αυτό που έκαναν, αλλά θα επιστρέψουμε σε αυτό σε λίγο.

Πρώτα απ’ όλα, να υπενθυμίσω στους ακροατές, τι είναι η Γάζα; Έχει μήκος 25 μίλια, πλάτος πέντε μίλια, είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι γης. Είναι από τα πιο πυκνοκατοικημένα μέρη στη γη του Θεού. Ο μισός πληθυσμός της Γάζας αποτελείται από παιδιά, στο οποίο θα επιστρέψω. Το 70% της Γάζας αποτελείται από πρόσφυγες του πολέμου του 1948, δηλαδή Παλαιστίνιους που εκδιώχθηκαν από την περιοχή που έγινε Ισραήλ και κατέληξαν στη Γάζα και παρέμειναν πρόσφυγες για 75 χρόνια από τότε, ζώντας σε προσφυγικούς καταυλισμούς όπως ο καταυλισμός Τζαμπάλια, στον οποίο επίσης θα επιστρέψω σε λίγο. Για περίπου 20 χρόνια – δύο χρόνια λιγότερο από 20 χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να μπει, κανείς δεν μπορεί να βγει. Η ανεργία στη Γάζα είναι περίπου 50% στον πληθυσμό γενικά, 60% στους νέους. Φέρεται να έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από οποιαδήποτε άλλη περιοχή στον κόσμο. Υποφέρει από αυτό που οι ανθρωπιστικές οργανώσεις αποκαλούν “ακραία επισιτιστική ανασφάλεια”. Κανείς δεν μπορεί να μπει, κανείς δεν μπορεί να βγει. Τι είναι η Γάζα; Λοιπόν, ένας από τους ανώτερους αξιωματούχους του Ισραήλ, ή για να το πούμε λαϊκά, ένας πιστοποιημένος παράφρων, ονόματι Giora Eiland, E-I-L-A-N-D για όσους θέλουν να το ψάξουν. Το 2006, ο Τζιόρα Έιλαντ, ο οποίος εξακολουθεί, παρεμπιπτόντως, να βρίσκεται στον στενό κύκλο του Μπέντζαμιν Νετανιάχου αυτή τη στιγμή που μιλάω περιέγραψε τη Γάζα ως, με εισαγωγικά, όχι δικά μου λόγια, ως “ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης”. Αυτή είναι η Γάζα.

Ευφημιστικά, ακόμη και ο Μπέρνι που είναι πάντα τόσο πολιτικά ορθός, θα αναγνωρίσει ότι, λοιπόν ίσως, όπως λέει, μπορεί να περιγραφεί ως υπαίθρια φυλακή. Υπαίθρια φυλακή, αυτός είναι ο ευφημισμός ή αλλιώς κατά Giora Eiland “ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης”. Ή ίσως κατά τον Baruch Kimmerling, τον πρώην κορυφαίο κοινωνιολόγο του Hebrew University of Jerusalem, εισαγωγικά, “το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που υπήρξε ποτέ”.

Τώρα, όσον αφορά το νόμο. Ο Richard Goldstone, ο οποίος συνέταξε την περίφημη ή διαβόητη, όποια προτιμάτε, έκθεση Goldstone μετά την επιχείρηση ‘Χυτό Μολύβι’ το 2008-9, είπε ότι ο αποκλεισμός της Γάζας πιθανότατα πληροί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί ή να φτάσει σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαρκεί εδώ και δύο δεκαετίες. Όχι ένα στιγμιαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ας πούμε η ρίψη μιας βόμβας σε ένα νοσοκομείο ή η ρίψη μιας βόμβας 2.000 κιλών σε έναν πυκνοκατοικημένο προσφυγικό καταυλισμό. Όχι ένα στιγμιαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αλλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαρκεί σχεδόν δύο δεκαετίες.

Αλλά να θυμάστε, η Χαμάς είναι αυτή που πρέπει να ηττηθεί επειδή θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, όχι το Ισραήλ που πρέπει να καταστραφεί, επειδή θέλει να φυλακίσει έναν ολόκληρο πληθυσμό, εκ των οποίων τα μισά είναι παιδιά, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, το οποίο συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Όχι, το Ισραήλ δεν πρέπει να καταστραφεί – μόνο η Χαμάς πρέπει να καταστραφεί.

Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, είναι αυτά αλήθεια; Σε ρωτάω, Bernie, δεν ξέρω αν γνωρίζεις τα γεγονότα, και θα σου παραδεχτώ ότι, επικεντρωμένος όπως είσαι στα εσωτερικά θέματα, θα παραδεχτώ ότι πιθανόν δεν γνωρίζεις τα γεγονότα και δικαιούσαι να μην τα γνωρίζεις. Ξέρεις το “Build Back Better”, καλύτερα από μένα. Και αυτή ήταν η προτεραιότητά σου. Αυτή ήταν πάντα η προτεραιότητά σου. Και πρέπει να το σεβαστώ αυτό. Είδα την ομιλία σου με τους Εργαζόμενους στην Ενωμένη Αυτοκινητοβιομηχανία κατά τη διάρκεια της απεργίας, και όσο κι αν έχω απογοητευτεί μαζί σου, πρέπει να αναγνωρίσω ότι ήταν μια σπουδαία ομιλία. Μίλησα με τον Dr. Cornel West λίγο μετά την ομιλία αυτή και του είπα ότι ήταν πραγματικά μια λαμπρή ομιλία. Και μου είπε, ότι ο Μπέρνι ήταν στο στοιχείο του. Οι απεργίες των εργαζομένων, τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα συνδικάτα, είναι το στοιχείο του Μπέρνι.

Ωραία, και θα παραδεχτώ ότι στο στοιχείο σου είσαι καλός – στην πραγματικότητα είσαι όσο καλύτερος γίνεται. Αλλά, και εδώ θα αναφέρω την Clare Daly από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν η Ursula von der Leyen, όταν αποφάσισε, χωρίς καμία εντολή, να πάει και να αγκαλιάσει το Ισραήλ και να πει, “όλοι στεκόμαστε στο πλευρό του Ισραήλ”, η Clare Daly, η Ιρλανδή εκπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είπε, εισαγωγικά, — αναφερόμενη στην von der Leyen — είπε, εισαγωγικά, “αν δεν έχεις τίποτα εποικοδομητικό να πεις, βούλωσέ το”.

Ακολουθούν λοιπόν τα γεγονότα. Όταν η Χαμάς εξελέγη, έστειλε επανειλημμένα ειρηνευτικά μηνύματα για να προσπαθήσει να επιλύσει τη σύγκρουση με το Ισραήλ. Παρουσίασε από μόνη της, ή σαν να μιλούσε για τον εαυτό της, τους όρους της διεθνούς συναίνεσης για την επίλυση της σύγκρουσης, δηλαδή δύο κράτη στα σύνορα του Ιουνίου 1967. Αυτά είναι αληθινά, γιατί δεν έχω καμία διαφωνία με τα γεγονότα. Πάντα ήμουν της άποψης ότι δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ της αλήθειας και του αγώνα για δικαιοσύνη. Και αν υπήρχε αντίφαση μεταξύ των δύο, πιθανόν να μου προκαλούσε ηθική κρίση, αλλά στο τέλος της ημέρας, θα έβγαινα με την πλευρά της αλήθειας.

Mε την Χαμάς, ναι, είναι αλήθεια. Υπήρχαν τομείς όπως το αίτημά της για την πλήρη εφαρμογή του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στα σπίτια από τα οποία εκδιώχθηκαν το 1948. Λέω, παρόλο που αυτό είναι το δίκαιο, αυτό είναι το δίκαιο, αναγνωρίζω ότι στο πλαίσιο μιας διευθέτησης αυτή η συγκεκριμένη πτυχή του διεθνούς δικαίου θα πρέπει πιθανώς να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Κρίνω από απόσταση, όπως θα λέγαμε, από τρίτους. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Χαμάς προσπαθούσε να επιτύχει κάποιου είδους διευθέτηση με το Ισραήλ. Τα αρχεία είναι πλούσια από αυτή την άποψη. Η τεκμηρίωση είναι αδιάψευστη και αδιαμφισβήτητη.

Ποια ήταν η αντίδραση του Ισραήλ; Λοιπόν, ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να ανατρέξω σε ολόκληρο το ιστορικό. Αλλά θα το αναφέρω εν συντομία. Πρέπει να το εξετάσω, γιατί τα σωθικά μου σπαράζουν με το κατάπτυστο πράγμα που είπες στη σημερινή συνέντευξη – ανεξάρτητα από το αν ήταν είτε ηθική ηλιθιότητα είτε αν ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα ηθικής τερατογένεσης είτε αν ήταν κυνικός καιροσκοπισμός επειδή είσαι πολύ δειλός για να έρθεις σε ρήξη με τον Πρόεδρο Μπάιντεν. Δεν ξέρω τι από αυτά είναι, αλλά εδώ είναι το ιστορικό. Το ιστορικό αυτό μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση που έγινε πολύ δημοφιλής στην ισραηλινή κυβέρνηση. Ονομάζεται “κούρεμα του γκαζόν”. Και τυχαίνει σε αυτό το “γκαζόν” που λέγεται Γάζα, 1.100.000 φυλλαράκια γρασιδιού σε αυτό το γκαζόν να είναι παιδιά.

Έτσι, κάθε φορά που αυτή η σατανική κυβέρνηση, και επιλέγω προσεκτικά τις λέξεις μου, και με προμελέτη, αναφέρεται στο κούρεμα του γκαζόν, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι 1.100.000 φυλλαράκια γρασιδιού σε αυτό το γκαζόν είναι παιδιά. Όμως, ο Μπέρνι Σάντερς, ο γερουσιαστής από το Βερμόντ, λέει ότι το Ισραήλ πρέπει να καταστρέψει τη Χαμάς, επειδή η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Ναι, Μπέρνι, έχεις απόλυτο δίκιο. Έχεις τόσο δίκιο, Μπέρνι. Μέχρι τις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ δεν ήθελε να καταστρέψει τη Γάζα. Ήθελε απλώς να κουρέψει το γκαζόν. Έχεις απόλυτο δίκιο, Μπέρνι. Εκτιμώ τόσο πολύ τις ηθικές σου λεπτότητες και αποχρώσεις. Η Χαμάς πρέπει να καταστραφεί επειδή θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Αλλά το Ισραήλ, πρέπει να καταστραφεί; Όχι, γιατί το Ισραήλ δεν θέλει να καταστρέψει τη Γάζα, ή τουλάχιστον μέχρι τις 7 Οκτωβρίου. Θέλει απλώς να κουρέψει το γκαζόν. Αυτός είναι ο ηθικός σου συλλογισμός, Μπέρνι. Ο αρρωστημένος, άρρωστος, νοσηρός ηθικός σου συλλογισμός. Έτσι, η Χαμάς, αυτή η τρομερή, σατανική οργάνωση, θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, και γι’ αυτό πρέπει να καταστραφεί η Χαμάς.

Έτσι, τον Ιούνιο του 2008 συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς. Αυτή η σατανική Χαμάς, ω Θεέ μου, όπως θα έλεγε ο Dr. Cornel West, Θεέ μου, αυτή η σατανική δόλια Χαμάς, διαπραγματεύτηκε μια κατάπαυση του πυρός. Και μετά τι συνέβη; Η κατάπαυση του πυρός κράτησε, κράτησε τον Ιούνιο, κράτησε τον Ιούλιο, κράτησε τον Αύγουστο, κράτησε τον Σεπτέμβριο, κράτησε τον Οκτώβριο και κράτησε τις πρώτες τέσσερις ημέρες του Νοεμβρίου. Και μετά ήρθε η 4η Νοεμβρίου. Όταν οι άνθρωποι που έχουν κοντή μνήμη, εκείνη ήταν η ημέρα των εκλογών [στις ΗΠΑ]. Όταν η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στις προεδρικές εκλογές και στην εκλογή του πρώτου μαύρου προέδρου στην ιστορία της χώρας μας. Και το Ισραήλ χρησιμοποίησε εκείνη τη στιγμή – όταν όλες οι κάμερες είχαν εκτραπεί από αυτό – χρησιμοποίησε εκείνη τη στιγμή για να επιτεθεί στη Χαμάς στη Γάζα και να σπάσει την εκεχειρία. Όχι η σατανική, ύπουλη Χαμάς, αλλά το όμορφο, υπέροχο Ισραήλ.

Τώρα, αυτά δεν είναι δικά μου λόγια. Πηγαίνετε πίσω και διαβάστε τι είπε η Διεθνής Αμνηστία. Στην πραγματικότητα, ακόμη και οι επίσημες ισραηλινές εκδόσεις που αναφέρω στο βιβλίο μου, αναφέρουν ότι η κατάπαυση του πυρός κράτησε μέχρι που το Ισραήλ την έσπασε. Και τότε το Ισραήλ συνέχισε να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα. Συνέχισε να διαπράττει μια υψηλής τεχνολογίας σφαγή στη Γάζα, σκοτώνοντας περίπου 1.400 ανθρώπους. Από αυτούς τους 1.400, οι 350 ήταν παιδιά. Κατέστρεψε συστηματικά τις υποδομές της Γάζας και ήταν ένοχο, σύμφωνα με την έκθεση Goldstone, για πολλαπλά εγκλήματα πολέμου και πιθανώς εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Τώρα, εδώ είναι ένα σημείο για σένα, Μπέρνι – μετά βίας μπορώ να πω αυτό το όνομα πια χωρίς να γεμίσω με περιφρόνηση και αηδία. Δούλεψα πολύ σκληρά σε εκείνη την εκστρατεία του 2016 και δούλεψα πολύ σκληρά σε εκείνη την εκστρατεία του 2020 και ήμουν με μεγάλη διαφορά μεταξύ των αρχαιότερων ανθρώπων που πήγαιναν εκ των προτέρων εκτός πολιτείας για να σε υποστηρίξουν. Και τώρα είναι μια πικρή ανάμνηση όταν ακούω τις δηλώσεις σου. Να λοιπόν ένα γεγονός για σένα Μπέρνι: Όπως σου ανέφερα, περίπου 1.400 άνθρωποι σκοτώθηκαν στη Γάζα. Οι εκτιμήσεις είναι ότι τα τέσσερα πέμπτα ήταν άμαχοι, το ένα πέμπτο ή 20% ήταν μαχητές. Αν δείτε τι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου, οι αριθμοί είναι περίπου οι ίδιοι. Περίπου 1.400 άμαχοι σκοτώθηκαν μετά την απόδραση από τις φυλακές ή το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γάζα. Οι αριθμοί που έχω δει είναι ότι περίπου 400 ήταν στρατιώτες μεταξύ των Ισραηλινών που σκοτώθηκαν. Σκοτώθηκαν, αλλά κατά προσέγγιση, οι αριθμοί εξισορροπούνται.

Να λοιπόν η ερώτησή μου προς εσένα, Μπέρνι, και μιλάω απολύτως σοβαρά. Αυτό δεν είναι αστείο. Δεν μιλάω για να κερδίσω πόντους στην αντιπαράθεση. Πρόκειται για ανθρώπους, για να παραθέσω το τραγούδι της αντίστασης του γκέτο της Βαρσοβίας. Στην πραγματικότητα είναι παρτιζάνικο τραγούδι, αλλά το τραγούδι της αντίστασης του γκέτο της Βαρσοβίας. Και ένας στίχος λέει: “‘Ηταν ένας λαός μέσα στις καταιγιστικές φωτιές της κόλασης”. Αυτός είναι ο λαός της Γάζας τώρα, Μπέρνι. Ήταν ένας λαός, ή τώρα είναι ένας λαός, μέσα στις φωτιές της κόλασης. Και ο Μπέρνι Σάντερς έχει καταγράψει ότι αυτό πρέπει να συνεχιστεί.

Να λοιπόν η ερώτηση, Μπέρνι. Λες ότι εξαιτίας αυτού που έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, απέδειξε ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς μαζί της και ότι πρέπει να καταστραφεί. Τώρα, αν αυτό ισχύει, και αν έχω αποδώσει με ακρίβεια το ιστορικό αρχείο, όπως είμαι πολύ σίγουρος ότι έχω κάνει, τότε, αν οι αριθμοί είναι περίπου οι ίδιοι, και είναι αδιαμφισβήτητο ότι το Ισραήλ παραβίασε την κατάπαυση του πυρός, γιατί δεν συμπεραίνεις με βάση μόνο την Επιχείρηση ” Χυτό Μολύβι”, μόνο σε αυτή τη μία επιχείρηση, αυτό το “κούρεμα του γκαζόν”, γιατί δεν συμπεραίνεις ότι το Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί; Μετά την 7η Οκτωβρίου συνειδητοποιήσατε ότι η Χαμάς έπρεπε να καταστραφεί. Έτσι, με τη λογική, αν σκοτώθηκε περίπου ο ίδιος αριθμός ανθρώπων, τότε το Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί.

Αλλά εσύ θα πεις, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, θα κουνάς το κεφάλι σου. Ξέρω ήδη κάθε μία από τις χειρονομίες του προσώπου σου. Σε άκουγα το 2016 και το 2020 κάθε βράδυ, σε κάθε ντιμπέιτ σε άκουγα ξανά και ξανά. Θα πεις όχι, όχι, όχι, όχι, θα κουνήσεις το κεφάλι σου, είναι διαφορετικό Γιατί η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, το Ισραήλ δεν θέλει να καταστρέψει, όχι μα τον Θεό, έχεις δίκιο Μπέρνι, μέχρι τις 7 Οκτωβρίου είχες δίκιο. Το Ισραήλ δεν ήθελε να καταστρέψει τη Γάζα, απλά ήθελε να αφήσει τα 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους, που οι μισοί τους είναι παιδιά, να μείνουν καθηλωμένοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για να μαραζώσουν και να πεθάνουν. Έχεις δίκιο Μπέρνι, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Αλλά το μόνο πράγμα που θέλει να κάνει το Ισραήλ, εννοώ, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Το μόνο που ήθελε να κάνει το Ισραήλ ήταν να βάλει 2.300.000 ανθρώπους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και να τους αφήσει εκεί να πεθάνουν. Οπότε αυτό είναι, ξέρετε, εδώ βρίσκεται η ηθική λεπτότητα του Μπέρνι. Ξέρετε πόσο αγαπούν οι φιλόσοφοι τις αποχρώσεις. Αγαπούν την πολυπλοκότητα. Λατρεύουν την λεπτότητα. Η διαβολική Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, ενώ το Ισραήλ το μόνο που θέλει είναι να κλείσει 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ισοβίως.

Αν ανατρέξετε στην Επιχείρηση “Πυλώνας Άμυνας”, συνέβη, και δεν έχω χρόνο να αναφερθώ στις λεπτομέρειες τώρα, συνέβη ότι μετά την Επιχείρηση ” Χυτό Μολύβι”, υπήρξε μια μικρή χαλάρωση του βάναυσου αποκλεισμού της Γάζας. Και αυτό επέτρεψε, ήταν πιθανώς μόνο μια προσωρινή αναλαμπή, αυτό έχει γράψει η Σάρα Ρόι, η οικονομολόγος του Χάρβαρντ. Και φυσικά υποκύπτω στην κρίση της. Είναι η κορυφαία αυθεντία στον κόσμο για την οικονομία της Γάζας. Είπε ότι ήταν πιθανώς μια προσωρινή αναλαμπή, αλλά το γεγονός είναι ότι η οικονομία της Γάζας παρουσίασε κάποια σημάδια ανάκαμψης. Και επίσης άρχισαν να εισρέουν χρήματα από το Κατάρ. Ο αρχηγός του κράτους της Τουρκίας, ο Ερντογάν, σχεδίαζε μια επίσκεψη στη Γάζα. Και αυτό ενόχλησε το Ισραήλ, διότι η Γάζα δεν έπρεπε να ευημερήσει, και πάλι, σχετικά μιλώντας, όταν μιλάω για ευημερία. Δεν έπρεπε να ευημερήσει.

Τι έκανε λοιπόν; Το ιστορικό είναι ξεκάθαρο. Δολοφόνησε έναν ανώτερο αξιωματούχο της Χαμάς. Έτυχε αυτός ο ανώτερος αξιωματούχος της Χαμάς, ο Τζαμπάρι, να είναι ο κύριος σύνδεσμος με την ισραηλινή κυβέρνηση. Ήταν ο υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός με το Ισραήλ. Και τη στιγμή που δολοφονήθηκε, βρισκόταν στη μέση της διαπραγμάτευσης για μια μακροπρόθεσμη κατάπαυση του πυρός. Το άκουσες αυτό Μπέρνι; Αυτοί οι κακοί, δόλιοι, διαβολικοί ηγέτες της Χαμάς… Ήταν τόσο δόλιοι που σχεδίαζαν να διαπραγματευτούν μια μακροπρόθεσμη κατάπαυση του πυρός με το Ισραήλ. Και τι έκανε το Ισραήλ; Τον σκότωσαν και μετά ξεκίνησαν την επιχείρηση “Πυλώνας Άμυνας”.

Και μετά, το 2014, ήρθε η ώρα να “κουρευτεί το γκαζόν” ξανά. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, μέχρι το τέλος, το Ισραήλ είχε σκοτώσει — όχι 1.400 Παλαιστίνιους, όπως σκοτώθηκαν οι Ισραηλινοί στις 7 Οκτωβρίου — είχε σκοτώσει 2.200 Παλαιστίνιους, εκ των οποίων τα 550 ήταν παιδιά. Κατέστρεψαν 18.000 σπίτια. Ο Peter Moore, πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, του οποίου η δουλειά είναι να περιοδεύει σε εμπόλεμες ζώνες–αυτό είναι το βιογραφικό του, να περιοδεύει σε εμπόλεμες ζώνες–αφού περιόδευσε στη Γάζα, είπε ότι ποτέ στην επαγγελματική του ζωή δεν είχε δει καταστροφή του μεγέθους που είδε στη Γάζα.

Αλλά η Χαμάς είναι αυτή που πρέπει να καταστραφεί γιατί δεν το θέλει [το Ισραήλ], θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ. Η Χαμάς είναι το πρόβλημα. Η Χαμάς. Ας μη μιλάμε για την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ. Αυτό είναι ιερό και απαραβίαστο. Αυτό δεν είναι καν μια ιδέα που μπορεί να γίνει αντιληπτή. Αλλά η καταστροφή της Χαμάς, επειδή είναι σατανική, είναι η ενσάρκωση του κακού, είναι τόσο σατανική που διαπραγματεύεται εκεχειρίες, τηρεί τις εκεχειρίες, προσπαθεί να αποκαταστήσει την κατεστραμμένη οικονομία της Γάζας, αυτή είναι η παρθένα, η αποσταγμένη, η απόλυτη ενσάρκωση του κακού.

Και μετά έρχεται η 7η Οκτωβρίου. Έχω μιλήσει γι’ αυτό εκτενώς σε σημείο που να κουράζω, οπότε δεν θα επαναλάβω τον εαυτό μου σε αυτή την απάντηση σε σένα, Μπέρνι. Αλλά πρέπει να πω, με όλο το σεβασμό, ότι αυτά που λες από τις 7 Οκτωβρίου και μετά, είσαι τελείως άρρωστος. Τώρα ξέρω τι σκέφτεσαι, λοιπόν, έχω ακούσει μερικά από τα πράγματα που είπες και νομίζω ότι είναι άρρωστα. Αρκετά δίκαιο [να το λέω].

Ωστόσο, μπορούμε να διαφωνήσουμε σε αυτό, και μπορούμε να διαφωνήσουμε έντονα σε αυτό, αλλά όταν λες ότι αντιτίθεσαι στην κατάπαυση του πυρός, έχεις περάσει μια κόκκινη γραμμή. Έχεις γίνει ένα ηθικό τέρας. Θα το ξαναπώ αυτό. Έγινες ένα ηθικό τέρας. Διάβασα χθες το tweet σου.

Τώρα θα με συγχωρήσεις αν δεν το πω κατά λέξη, αλλά εσύ είπες, όχι εγώ, είπες ότι το Ισραήλ βομβαρδίζει χωρίς διάκριση νοσοκομεία, βομβαρδίζει σχολεία, σκοτώνει αμάχους. Εσύ τα είπες αυτά, και θα ζητήσω από τους ανθρώπους που καταγράφουν αυτό το βίντεο να το αναρτήσουν, την ώρα που θα απαγγέλλω αυτές τις παρατηρήσεις, οι οποίες αναγνωρίζω ότι είναι παράφραση των όσων είπες χθες.

Ο γερουσιαστής Bernie Sanders απορρίπτει κατηγορηματικά την κατάπαυση του πυρός προκειμένου να «καταστραφεί η Χαμάς»

Τώρα, όταν αντιτίθεσαι σε μια κατάπαυση του πυρός σε αυτό το σημείο, στην ουσία, και στην πραγματικότητα – στην ουσία, και στην πραγματικότητα, δίνεις στο Ισραήλ το ελεύθερο να συνεχίσει να στοχεύει αδιακρίτως τις μη στρατιωτικές υποδομές και τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας, 1 εκατομμύριο από τον οποίο, ή μάλλον 1.100.000 από αυτόν, είναι παιδιά. Έχεις γίνει ένα ηθικό τέρας. Και μην πεις: ‘φυσικά και είμαι αντίθετος σε αυτό’. Φυσικά και είσαι αντίθετος σε αυτό.

Και πιστεύεις ότι το Ισραήλ θα σταματήσει να τα κάνει αυτά επειδή του το λέει ο Μπέρνι Σάντερς; Νομίζεις ότι ξαφνικά τώρα θα σταματήσουν να στοχοποιούν, νοσοκομεία με τον πληθυντικό, νοσοκομεία, νομίζεις ότι θα σταματήσουν να στοχοποιούν ασθενοφόρα; Πιστεύεις πως θα σταματήσουν να χτυπούν τις κατοικίες των αμάχων; Τις κατοικίες, τα σπίτια αυτών των ανθρώπων, το 70% των οποίων και οι απόγονοί τους έχασαν ήδη τα σπίτια τους το 1948 και τώρα τα έχασαν ξανά. Το 50% που είναι παιδιά δεν έχουν πλέον στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Τα μικρά παιχνίδια που είχαν, οι οικογενειακές φωτογραφίες που κρατούσαν, όλα τώρα είναι συντρίμμια. Και θαμμένα κάτω από τα χαλάσματα, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες παιδιά, και εσύ μόλις έδωσες το πράσινο φως για να συνεχιστεί η καταστροφή της Γάζας. Ήταν ένας λαός εν μέσω των πυρκαγιών της κόλασης, και τώρα είναι ένας λαός εν μέσω των πυρκαγιών της κόλασης με τη σφραγίδα έγκρισης του Μπέρνι Σάντερς. Τι θλιβερή ντροπή.

Σας ευχαριστώ.

Πηγή: Norman Finkelstein Substack

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης