Έγινε ο Μίχαλος ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Μίχαλος έγινε ΣΥΡΙΖΑ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε Μίχαλος;

/0 Comments/in , , /by

Νέο σοκ υπέστη ο κόσμος του αφελούς φιλελευθερισμού: ο Μίχαλος διαγράφτηκε από τη ΝΔ με καταγγελίες ότι στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ορκισμένος νεοφιλελεύθερος, ο αρχιερέας της ελεύθερης αγοράς, ο υπέρμαχος της ασυδοσίας των εργοδοτών, έγινε ΣΥΡΙΖΑ. Και η ΝΔ τον διαγράφει. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί αλλάζουν στρατόπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ζωντανή απόδειξη επ’ αυτού. Άλλαξε όμως ο Μίχαλος απόψεις και στρατόπεδο και έγινε ΣΥΡΙΖΑ; Ή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τόσο δεξιός που ο Μίχαλος τον στηρίζει; Δυστυχώς για τη ΝΔ, ισχύει το δεύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αποτελεσματικός στο να υλοποιεί την αστική πολιτική, που η ΝΔ του Μητσοτάκη κινδυνεύει να μείνει μπουκάλα, στυμμένη λεμονόκουπα, απατημένη και παρατημένη θεραπαινίδα της άρχουσας τάξης που διάλεξε καλύτερη εκπρόσωπο: την κυβέρνηση Τσίπρα.

Τι λέει ο Μίχαλος που δεν το λένε όλα τα δυναμικά κέντρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό; Απολύτως τίποτα διαφορετικό:

Χαιρετίζει τη συμφωνία για το Μακεδονικό καθώς η λύση στα Νατοϊκά πλαίσια είναι η αναφανδόν επιλογή του ελληνικού αστισμού στα πλαίσια του στρατηγικού δόγματος της πλήρους προσκόλλησης στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αίγυπτος που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Χαιρετίζει την «έξοδο από τα μνημόνια», καθώς κατοχυρώνονται σε βάθος δεκαετιών τα αιματηρά πλεονάσματα που σφαγιάζουν το κοινωνικό κράτος και παγιώνονται οι μαύρες ρυθμίσεις του μνημονιακού καθεστώτος, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ξεσάλωμα του κεφαλαίου.

Ξορκίζει τις πρόωρες εκλογές καθώς ουδείς από τα κέντρα εξουσίας, ούτε του εσωτερικού, ούτε του εξωτερικού, έχει λόγο να αμφισβητήσει σε αυτή τη φάση τον Τσίπρα. Από αστικής απόψεως είναι άψογος. Έχει βγάλει τεράστιο έργο, χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις και χωρίς κομματικό κόστος. Εγγυάται τη σταθερότητα για τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των δανειστών. Οι διεθνείς θεσμοί και οι εκπρόσωποι της πάλαι ποτέ τρόικας, οι ίδιοι που πριν τρία χρόνια τον αμφισβητούσαν, σήμερα τον αποθεώνουν. Γιατί να βιάζονται να φέρουν τον Μητσοτάκη;

Τα ίδια που λέει ο Μίχαλος τα έλεγε χθες και ο Μαραντζίδης, το γκόλντεν μπόι του ακραίου κέντρου. Αφού χρημάτισε στον αντικομμουνισμό και στον ιστορικό αναθεωρητισμό και επί μακρόν ήταν ο βασικός δημοσκόπος του ΣΚΑΙ, σήμερα, παραδέχεται, ανοικτά και παστρικά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσχώρησε απλά στο στρατόπεδο των αστών, αλλά λύνει και προβλήματα προς όφελός τους. Προβλήματα που η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσαν να λύσουν. Μπορεί η μετατόπιση Μαραντζίδη να σκόρπισε απλόχερα εγκεφαλικά στους καθυστερημένους νεοφιλελεύθερους, αλλά το προφανές είναι προφανές, άσχετα αν ο Μητσοτάκης δεν θέλει να το δει:

Σε αυτή τη φάση, ο Τσίπρας είναι καλύτερος για την άρχουσα τάξη και τους δανειστές.

Η ΝΔ ουρλιάζει για τη Σοβιετία που τάχα χτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια ώρα που ο Τσίπρας ιδιωτικοποιεί και ξεπουλά μέσω ΤΑΙΠΕΔ τους πάντες και τα πάντα, ενώ με τα εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα δεσμεύει τη χώρα σε αντικοινωνική πολιτική δεκαετιών. Ένας σοβαρός νεοφιλελεύθερος δεν μπορεί να μη βλέπει το γελοίον του ισχυρισμού. Και όσο η αξιωματική αντιπολίτευση στριμώχνεται με τον Μπαλτάκο και τη Χρυσή Αυγή για να εκφράσει το χώρο της καθυστερημένης πατριδοκαπηλείας, τόσο ο αστικός κόσμος και οι δανειστές θα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Τσίπρα.

Δεν μετακινήθηκε ο Μίχαλος. Δεξιός και νεοφιλελεύθερος ήταν και παραμένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινήθηκε. Και μάλιστα εντυπωσιακά. Αντικαθιστά τη ΝΔ ως το επίσημο αγαπημένο κόμμα των Αμερικανών, των Ευρωπαίων, των αγορών και της άρχουσας τάξης.

Όπως το έλεγε ο Τενγκ Σιαο Πινγκ: Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια. Και ο Τσίπρας τα πιάνει. Η αστική τάξη το βλέπει. Ο Μίχαλος, ο Μαραντζίδης και άλλοι που διαρκώς θα πληθαίνουν, απλά το ομολογούν.

Η διατομεακότητα είναι η τρύπα που πέσαμε και η αφροαπαισιοδοξία είναι ένα φτυάρι. Ας σταματήσουμε να σκάβουμε. (Για την πολιτική των ταυτοτήτων – Μέρος 1ο)

/0 Comments/in , /by

Ήρθε η ώρα να αποδομήσουμε κριτικά την πολιτική που στηρίζεται στη διατομεακότητα[i] καθώς και το νόθο παιδί της, την αφρο-απαισιοδοξία[ii].

Η Αριστερά των ΗΠΑ έχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα, που ίσως είναι η ρίζα όλων των άλλων προβλημάτων της. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ορίζεται στο έδαφος της ταξικής συνείδησης ή ταξικών σχημάτων. Η συμμετοχή στα συνδικάτα ανέρχεται στο 5% του εργατικού δυναμικού και τα μεγάλα συνδικάτα ελέγχονται εδώ και καιρό από το Δημοκρατικό Κόμμα. Έτσι, η Αμερικανική Αριστερά αποτελείται από τους μαύρους ακτιβιστές που είναι εγκλωβισμένοι στο κουτάκι τους, από τους ακτιβιστές για ζητήματα φύλου που είναι εγκλωβισμένοι στο δικό τους κουτάκι, από τους μετανάστες και τους αλληλέγγυους που είναι στο δικό τους κουτί, από τους οικολόγους αγωνιστές που έχουν τη δικιά τους γωνία, και από τον κάθε έναν που βρίσκεται στο δικό του κουτάκι. Ο καθένας από εμάς επιχειρεί επίμονα να αναγάγει σε μείζον τη «δική του» εμπειρία. Αν είμαστε τυχεροί, εξασκούμε πού και πού την περίφημη «διατομεακότητα».

Είναι μια συνταγή για την αποτυχία. Αλλά αυτές είναι οι ΗΠΑ, λέμε στους εαυτούς μας, όπου, για κάποιο λόγο, μια Αριστερά της ταξικής πάλης, δεν έχει γεννηθεί ποτέ. Προσαρμοζόμενοι σε αυτή την τοξική πραγματικότητα, αρνούμενοι να αναλάβουν την ευθύνη για κάποια αλλαγή, οι Αμερικανοί αριστεροί έχουν αναπτύξει μια απατηλή γλώσσα, μια μέθοδο που έχει δημιουργήσει ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η ταξική ανάλυση είναι ξεπερασμένη και αποθαρρύνεται, ενώ ο ταξικός αγώνας εξοβελίζεται από την ημερήσια διάταξη. Η διατομεακότητα και το υιοθετημένο παιδί της, η αφρο-απαισιοδοξία, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ντουλάπας στην οποία η αμερικανική Αριστερά έχει κλειδώσει τον εαυτό της.

Η διατομεακότητα χρησιμοποιήθηκε αρχικά από την ακαδημαϊκό Kimberlé Crenshaw όταν εξέταζε μια αστική δίκη στην οποία μια μαύρη γυναίκα ισχυρίστηκε ότι είχε πέσει θύμα διακρίσεων και ως μαύρη ΚΑΙ ως γυναίκα. Παραδόξως, το δικαστήριο απέρριψε την αξίωσή της, λέγοντας ότι η ενάγουσα έπρεπε να επιλέξει αν θα επικαλούνταν διάκριση με βάση το φύλο ή με βάση τη φυλή, καθώς δεν έπρεπε να επιλέξει και τα δύο. Η Crenshaw δημιούργησε τον όρο διατομεακότητα για να καλύψει αυτές τις περιπτώσεις πολλαπλών και επικαλυπτόμενων καταπιέσεων. Ως νομική θεωρία δεν απέκτησε ιδιαίτερη ισχύ. Αλλά στον πολιτικό κόσμο και στο χώρο των μη κερδοσκοπικών οργανισμών, η διατομεακότητα έχει γίνει μια ευρέως διαδεδομένη λέξη.

Στον κόσμο της πολιτικής και των μη κερδοσκοπικών οργανώσεων η διατομεακότητα έχει υποκαταστήσει την παραδοσιακή αριστερή αντίληψη της αλληλεγγύης που αναπτύσσεται κατά τη συλλογική μάχη ενάντια στον ταξικό εχθρό. Η διατομεακότητα δεν αρνείται την ύπαρξη ταξικής πάλης, απλώς ρητορικά την υποβαθμίζει σε κάτι σαν τις μάχες ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται τα ΑΜΕΑ, οι ηλικιωμένοι. Τη θεωρεί ισοδύναμη με τη μάχη ενάντια στη λευκή υπεροχή, στο σεξισμό, στο σπισισμό [iii]και γενικά τις μάχες ενάντια σε μια μεγάλη λίστα όλων των αρνητικών φαινομένων. Το ύπουλο στοιχείο γύρω από την αντικατάσταση της αλληλεγγύης από τη διατομεακότητα είναι ότι η διατομεακότητα συνιστά λαθρεμπόριο εννοιών που υποσκάπτει την πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη.

Η διατομεακότητα σημαίνει ότι ο καθένας βάζει πρώτα το δικό του συμφέρον, τη δική του καταπίεση – αν και αυτό δεν ομολογείται πάντα, διότι τότε η αντίφαση θα ήταν προφανής. Η περίτεχνη διατύπωση για το ζήτημα είναι ότι όλοι θέτουν ως μείζον ζήτημα την ξεχωριστή δική τους καταπίεση και λειτουργούν ως σύμμαχοι, αν, και όταν, τα συμφέροντά τους συναντιούνται. Όλη αυτή η ιστορία καταλήγει σε ανοησία, σαν την ανοησία στην οποία κατέληξαν οι επικεφαλής των πορειών με τα ροζ γατο-καπέλα[iv] που δήλωσαν στη Cindy Sheehan[v] ότι το γυναικείο κίνημα τους δεν μπορεί να ασχοληθεί με την αντίσταση στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό «μέχρις ότου όλες οι γυναίκες απελευθερωθούν».

Το σύμπλεγμα των μη κερδοσκοπικών οργανισμών, το οποίο χρηματοδοτείται από το πλουσιότερο 1% της κοινωνίας, προωθεί και ανταμείβει τη διατομεακότητα σε κάθε ευκαιρία, ακριβώς επειδή αυτή θάβει και αποκηρύσσει την ταξική πάλη. Η διατομεακότητα μας έχει ενσταλάξει την αντίληψη ότι η Αριστερά είναι ενοχλητικές εκλογικές ομάδες πίεσης που διαμαρτύρονται, επιδιώκοντας χρηματοδότηση και σταδιοδρομία για τους επικεφαλής τους, αντί για τη δύναμη που προσπαθεί να ανατρέψει την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων και να αγωνιστεί για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Ακόμη και η Χίλαρι Κλίντον χρησιμοποιεί πλέον τη λέξη διατομεακότητα.

H αφρο-απαισιοδοξία είναι ένας όρος που δημιουργήθηκε από τον Δρ Frank Wilderson από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Irvine, και συνιστά το αφρικανικό παιδί της διατομεακότητας. Η αφρο-απαισιοδοξία, όπως λέει ο Wilderson, είναι η συνειδητοποίηση ότι οι μαύροι δεν έχουν φυσικούς συμμάχους πουθενά, ότι γεννιόμαστε με σιδερένιους χαλκάδες στα πόδια μας, σημάδια από το μαστίγιο στην πλάτη μας και θηλιές στους λαιμούς μας. Οι μαύροι, λέει ο Wilderson, είναι «σε μια κατάσταση οντολογικού θανάτου» και οι νεκροί δεν έχουν συμμάχους, τουλάχιστον όχι ανάμεσα στους ζωντανούς. Ο Wilderson τουλάχιστον είναι ειλικρινής. Παραδέχεται ανοικτά ότι η αφρο-απαισιοδοξία δεν οδηγεί πουθενά και δεν προσφέρει απαντήσεις σε στρατηγικά ή ακόμα και άμεσα ερωτήματα. Ο στόχος του Wilderson μοιάζει με το στόχο ενός ηλικιωμένου που ρίχνει φραστικά πυροτεχνήματα και δεν νοιάζεται πολύ για το πού ή πώς θα εκραγούν, φτάνει να εκραγούν. Του φτάνει, ό,τι κι αν γίνει.

Αλλά στο πλαίσιο μιας Αριστεράς των ΗΠΑ που απλά ΔΕΝ διεξάγει ταξική πάλη, τα πυροτεχνήματα του Wilderson εκτοξεύονται ξανά και ξανά, τόσο από τους μεγαλύτερους, που θα όφειλαν να γνωρίζουν καλύτερα, όσο και από τους νεότερους, που ψάχνουν να ταιριάξουν με αυτό που θεωρείται ως «κίνημα». Η διατομεακότητα που κυριαρχεί στην Αριστερά των ΗΠΑ είναι ένα είδος δηλητηριώδους ατμόσφαιρας στην οποία η επικολυρική πρόζα της αφρο-απαισιοδοξίας ταιριάζει και ευδοκιμεί. Είναι ένας τόπος, όπου ο ανέντιμος μπορεί να προσποιηθεί, και ο ανυποψίαστος μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχουν απαντήσεις. Ακόμη και αν ο Wilderson παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν.

Για να είμαστε δίκαιοι, κάποιοι ακτιβιστές της διατομεακότητας, προσποιούνται ότι αποδέχονται και στηρίζουν την ταξική πάλη. Η Patrice Cullors, μία από τις τρεις συνιδρύτριες του διάσημου hashtag #blacklivesmatter, ανακήρυξε τον εαυτό της και την Alicia Garza «έμπειρους μαρξιστές». Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι ένας έμπειρος μαρξιστής θα εξέταζε την ιστορία των ΗΠΑ και θα κατανοούσε ότι δεν υπάρχουν ταξικές οργανώσεις ή μέτωπα που κάνουν ταξικό αγώνα, συνεπώς θα προσπαθούσε να ξεπεράσει τα εμπόδια ώστε να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν τέτοιες οργανώσεις και μέτωπα.

Αλλά ο θρίαμβος της διατομεακότητας έχει οδηγήσει την αμερικανική Αριστερά στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Η διατομεακότητα παριστάνει ότι ο ταξικός αγώνας και η ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης και η μάχη για την εξουσία είναι πράγματα ανέφικτα, αδύνατα, μη ρεαλιστικά ή απλώς δευτερεύοντα, μπροστά στον αγώνα για ζητήματα φύλου, για τους μετανάστες, για το περιβάλλον. Ή, στην περίπτωση της αφρο-απαισιοδοξίας, είναι δευτερεύοντα μπροστά στους αγώνες ενάντια στους σιδερένιους χαλκάδες και τις θηλιές στο λαιμό μας που αισθανόμαστε οι μαύροι. Η διατομεακότητα καλεί την Αριστερά να προσαρμοστεί στην αδυναμία και στην δηλητηριώδη μας ατμόσφαιρα, δεν την καλεί να αγωνιστεί για την εξουσία, για να υπάρξει κοινωνική αλλαγή.

Η διατομεακότητα είναι μια βαθιά τρύπα. Η αφρο-απαισιοδοξία είναι ένα φτυάρι. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να σκάβουμε.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis.gr

[i] ΣτΜ. Η διατομεακότητα (intersectionality) είναι διαδεδομένος όρος στην αμερικανική Αριστερά και σημαίνει την ενασχόληση με τις ταυτότητες που ορίζονται από το φύλο, τη φυλή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, τις διατροφικές προτιμήσεις κλπ, θεωρώντας ότι οι καταπιέσεις που προκύπτουν σε αυτούς τους τομείς είναι κυρίαρχες και οι αντίστοιχοι καταπιεζόμενοι πρέπει να συντονιστούν βάζοντας στην προμετωπίδα τους ο καθένας το πρόβλημά του.

[ii] ΣτΜ. Η αφρο-απαισιοδοξία είναι όρος που αναφέρεται στην ιδιαίτερα δυσχερή θέση των μαύρων θεωρώντας ότι φέρουν στη συμπεριφορά και στην ιδεολογία τους τα αποτελέσματα αιώνων καταπίεσης, σκλαβιάς και μαρτυρίων.

[iii] ΣτΜ. Η έννοια σπισισμός δηλώνει τη διάκριση μεταξύ διαφορετικών ζωικών ειδών, πράγμα που αποφέρει και την εκμετάλλευση κάποιων ειδών από κάποια άλλα, συνήθως εννοείται η εκμετάλλευση των ζώων από τους ανθρώπους.

[iv] ΣτΜ. Ο Dixon αναφέρεται στο PussyHat project και στο ρόλο του στις Πορείες των Γυναικών, το κίνημα που ξέσπασε κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Τραμπ, κατά το οποίο χιλιάδες γυναίκες διαμαρτύρονταν για τη σεξιστική συμπεριφορά του Τραμπ φορώντας ροζ καπέλα με αυτάκια γάτας, φτιαγμένα από τις ίδιες.

[v] ΣτΜ. Ακτιβίστρια ενάντια στον πόλεμο, μητέρα στρατιώτη που σκοτώθηκε στο Ιράκ. Πολιτικοποιήθηκε γρήγορα μετά το θάνατο του γιού της και έπαιξε ρόλο στο αντιπολεμικό κίνημα.

Γιατί η συμφωνία για το χρέος είναι κακή για την Ελλάδα

/0 Comments/in , /by

Λίγο πριν έρθει στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ήταν ακόμα γνωστός ως ηγέτης της αντιπολίτευσης και ανειρήνευτος πολέμιος της λιτότητας, δεσμεύτηκε να μη φορέσει γραβάτα μέχρι οι διεθνείς δανειστές να κουρέψουν το υψηλό επίπεδο του χρέους της χώρας σε βιώσιμα επίπεδα.

Την Παρασκευή το βράδυ, ο 43χρονος πρωθυπουργός, ο οποίος εδώ και τρία χρόνια περνά αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας σε αντάλλαγμα του τρίτου «σχεδίου διάσωσης» της ΕΕ (μνημόνιο), τελικά φόρεσε μια γραβάτα σε χρώμα μπορντό, ενώ απευθυνόταν στην πολιτική συμμαχία που στηρίζει την κυβέρνησή του, για να γιορτάσει τη σύναψη μιας νέας συμφωνίας χρέους με τους ευρωπαίους πιστωτές.

Η συμφωνία, η οποία υπογράφηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής, επεκτείνει τις πιο άμεσες και πιεστικές λήξεις δανείων της Ελλάδας κατά 10 χρόνια και παρέχει επιπλέον 15 δισεκατομμύρια ευρώ (17,5 δισεκατομμύρια δολάρια) ως χρηματοδότηση από την ΕΕ. Με την ενίσχυση των ταμειακών αποθεμάτων της κυβέρνησης και την προώθηση των πρώτων αποπληρωμών του συγκεκριμένου ποσού στο μακρινό 2033, η απόφαση αναμένεται να παράσχει στην Ελλάδα την απαραίτητη ανάσα πριν από την επιστροφή στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, η οποία αναμένεται μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου, τον Αύγουστο.

«Το τέλος της ελληνικής κρίσης»

Στην Αθήνα, οι αξιωματούχοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τη συμφωνία που σηματοδοτεί το τέλος της δεκαετούς οικονομικής κρίσης της Ελλάδας. «Πρέπει να πω ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ικανοποιημένη με αυτή τη συμφωνία», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος μετά τις μαραθώνιες συνομιλίες στο Λουξεμβούργο. «Νομίζω ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα».

Ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης χαιρέτισε το αποτέλεσμα ως μια «ιστορική απόφαση» που θα επιτρέψει στον «ελληνικό λαό να χαμογελάσει και πάλι», ενώ ο Τσίπρας καυχήθηκε ότι «η Ελλάδα ξαναγίνει μια κανονική χώρα, ανακτώντας την πολιτική και οικονομική της ανεξαρτησία».

Εμφορούμενοι από μια παρόμοια θριαμβευτική διάθεση, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έπεσαν πάνω στους Έλληνες ομολόγους τους για να τους συγχαρούν. Ο κ. Klaus Regling, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), τόλμησε να πει ότι η συμφωνία αποτελούσε «τη μεγαλύτερη πράξη αλληλεγγύης που έχει δει ποτέ ο κόσμος».

Δυστυχώς, η αλήθεια του πράγματος είναι κάπως πιο περίπλοκη. Στην πραγματικότητα, αυτή η σκληρή συμφωνία είναι απίθανο να καταστήσει μακροπρόθεσμα βιώσιμο το χρέος της Ελλάδας – ούτε φυσικά αποτελεί κάποια ουσιαστική δέσμευση ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Αντίθετα, η απόρριψη από τους πιστωτές μιας επίσημης μείωσης του χρέους, σημαίνει ότι το συνολικό χρέος της Ελλάδας παραμένει σταθεροποιημένο στο 180% του ΑΕΠ, ενώ η συμφωνημένη επέκταση των ληξιπρόθεσμων δανείων απλώς αναβάλει το πρόβλημα για αργότερα.

Ως εκ τούτου, αντί να τερματίσει οριστικά την κρίση, διαγράφοντας μέρος του χρέους και κατανέμοντας ισορροπημένα το βάρος της προσαρμογής και στην Ελλάδα και στους Ευρωπαίους πιστωτές της, η συμφωνία αυτή, απλώς μετατοπίζει το βάρος της προσαρμογής στις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων εργαζομένων και φορολογουμένων. Για να κατανοήσουμε αυτό το πράγμα, πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά ένα μικρό τμήμα της συμφωνίας.

Τα όρια της συμφωνίας

Πρώτα απ’ όλα, ενώ ο Τσίπρας – με τα μειούμενα ποσοστά δημοσκοπήσεων και το μυαλό του στις εκλογές του επόμενου έτους – είναι πρόθυμος να παρουσιάσει τη συμφωνία ως καθαρή έξοδο από την οκταετή κατάσταση των μνημονίων και τη σκληρή εποπτεία των πιστωτών, παραμένει γεγονός ότι η κυβέρνησή του ήδη συμφώνησε να περάσει, εντός του έτους, περαιτέρω φορολογικές επιβαρύνσεις, περικοπές των συντάξεων και ιδιωτικοποιήσεις.

Πολλά από αυτά τα μακράς διάρκειας μέτρα θα τεθούν σε ισχύ μετά την λήξη του τρίτου μνημονίου στις 20 Αυγούστου, πράγμα που σημαίνει ότι οι απλοί Έλληνες είναι απίθανο να δουν βραχυπρόθεσμα οποιαδήποτε βελτίωση στο βιοτικό τους επίπεδο.

Ούτε όμως αυτά τα δημοσιονομικά μέτρα πρόκειται να διευκολύνουν το πρόβλημα του χρέους μακροπρόθεσμα. Στην πραγματικότητα, οι όροι της τελευταίας συμφωνίας απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει να διαμορφώνει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% μέχρι το 2022, ακολουθούμενα κατά μέσο όρο από πλεονάσματα 2,2% έως το 2060, δεσμεύοντας ουσιαστικά τη χώρα σε 42 χρόνια λιτότητας. Για να είμαστε σαφείς, κανένα κυρίαρχο κράτος δεν κατάφερε ποτέ στην ιστορία να έχει αδιάλειπτα πρωτογενή πλεονάσματα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Επιπλέον, ακόμη και μετά την έξοδο από το τρέχον πρόγραμμα διάσωσης, οι επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να υπόκεινται σε «ενισχυμένη εποπτεία» από τους διεθνείς πιστωτές στο άμεσο μέλλον.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα αποστέλλουν ειδικές ομάδες παρακολούθησης στην Αθήνα τέσσερις φορές το χρόνο, για να διασφαλίσουν ότι η Ελλάδα δεν θα απομακρυνθεί από τους δημοσιονομικούς της στόχους και θα παραμένει στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Όπως το έθεσε ένας αξιωματούχος της ευρωζώνης, «πρόκειται για ένα σφιχτό λουρί».

Τέλος, οι σκληρής γραμμής πιστώτριες χώρες – με επικεφαλής τη Γερμανία και την Ολλανδία – κατάφεραν για άλλη μια φορά να αποφύγουν τη μόνη αξιόπιστη εναλλακτική λύση: ουσιαστική ακύρωση του χρέους, υπό τη μορφή μιας σημαντικής ονομαστικής μείωσης της αξίας των εξωτερικών υποχρεώσεων της Ελλάδας.

Το χειρότερο είναι ότι η συμφωνία προβλέπει ότι οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης θα επανεξετάσουν το ζήτημα μόνο το 2032, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι πιθανό να παραμείνει παγιδευμένη σε παγίδα χρέους τουλάχιστον για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια.

Ως εκ τούτου, στην καλύτερη περίπτωση, η συμφωνία αυτή χρησιμεύει στο να παράσχει στην Ελλάδα ένα βραχυπρόθεσμο οικονομικό αποθεματικό καθώς θα επιστρέψει στις διεθνείς κεφαλαιαγορές μέσα στη χρονιά. Αγοράζει επίσης χρόνο για την υπόλοιπη ευρωζώνη ώστε να καθυστερήσει περαιτέρω μια οικονομικά αναπόφευκτη, αλλά πολιτικά αντιδημοφιλή, μείωση χρέους, επιτρέποντας στις σημερινές κυβερνήσεις – ειδικά στον επισφαλή κυβερνητικό συνασπισμό της Γερμανίας – να αναβάλουν τη στιγμή της αναπόφευκτης μείωσης χρέους πολύ πέρα ​​από τον άμεσο εκλογικό ορίζοντα.

Αυτός ο μπερδεμένος συμβιβασμός προφανώς αποβαίνει σε βάρος της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.

Όπως έδειξε μια ομάδα κορυφαίων οικονομολόγων στον κόσμο, που περιλαμβάνει τους Barry Eichengreen και Jeromin Zettelmeyer, σε ένα ευρύτατα γνωστό κείμενο τον Απρίλιο, «τα μέτρα που σκιαγράφησε το Eurogroup δεν αρκούν για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους». Τα μοντέλα τους δείχνουν ότι μόνο η «ονομαστική μείωση της αξίας του χρέους… θα μπορούσε με εμπιστοσύνη να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους».

Ποιος πληρώνει για την κρίση;

Στη συμφωνία όμως αυτή υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από την αριθμητική της βιωσιμότητας του χρέους. Στο επίκεντρο της παρατεταμένης δημοσιονομικής κρίσης της Ελλάδας υπήρξε πάντα ένα ιδιαίτερα αμφισβητούμενο κοινωνικό και πολιτικό ερώτημα σχετικά με το πραγματικό νόημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης: Ποιος θα έπρεπε να πληρώσει για την υποτιθέμενη «σπατάλη» των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων ή για το «υπερβολικό ρίσκο» των κερδοσκοπικών πιστωτικών ιδρυμάτων στην πορεία προς την κρίση;

Η πορεία στην οποία κατέληξαν οι ευρωπαίοι ηγέτες αποδείχθηκε πολύ μονόπλευρη από την άποψη αυτή: Μόνο η Ελλάδα κατηγορήθηκε για την κατάσταση της, και γι’ αυτό μόνο η Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώσει.

Το πραγματικό κίνητρο πίσω από τα προγράμματα διάσωσης πάντα ήταν η διασφάλιση της επιβίωσης ενός υπερβολικά εκτεθειμένου ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος – αλλά το γεγονός αυτό γρήγορα συγκαλύφθηκε. Αντ’ αυτού, οι συντηρητικοί πολιτικοί και τα ταμπλόιντ ανά την Ευρώπη επιδόθηκαν σε μια ανθελληνική φρενίτιδα. Οι Έλληνες εμφανίστηκαν ευρέως σαν να ξοδεύουν τα χρήματα σε απειράριθμες συντάξεις και σε παραθερισμό – ή σε «ποτά και γυναίκες», όπως το είχε θέσει πέρυσι ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας Jeroen Dijsselbloem.

Ωστόσο, όπως έδειξε η έρευνα της Ευρωπαϊκής Σχολής Διοίκησης και Τεχνολογίας στο Βερολίνο, το 95% των κεφαλαίων διάσωσης που υποτίθεται ότι δόθηκαν στην Ελλάδα, πήγαν κατ’ ευθείαν πίσω στους ιδιώτες πιστωτές. Εν τω μεταξύ, τα ίδια τα δάνεια διάσωσης προστέθηκαν στο συνολικό χρέος της Ελλάδας και η χώρα εξακολούθησε να καταβάλλει τόκους για αυτά τα δάνεια.

Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός δεν έλαβε ποτέ βοήθημα από τους Ευρωπαίους πιστωτές του.

Εν τω μεταξύ, η ελληνική κυβέρνηση μείωσε το μέγεθος του δημόσιου τομέα κατά 26%, μειώνοντας τις συντάξεις και τις κοινωνικές δαπάνες κατά 70% και περικόπτοντας τον προϋπολογισμό της δημόσιας υγείας κατά το ήμισυ. Ως αποτέλεσμα, τα εισοδήματα μειώθηκαν κατά το ένα τρίτο και η ανεργία αυξήθηκε στα ύψη, σε ποσοστό άνω του 28%, προκαλώντας μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή.

Η απολύτως απαραίτητη διαγραφή χρέους

Το βάρος της προσαρμογής για την κρίση, με λίγα λόγια, κατέληξε σε λεόντειο συμφωνία υπέρ των ξένων δανειστών της Ελλάδας. Σε μια πολύ κρίσιμη έκθεση σχετικά με τη συμμετοχή του στο πρώτο μνημόνιο, το ΔΝΤ, αργότερα, το αναγνώρισε. Οι διασώσεις ΕΕ-ΔΝΤ, με τα λόγια του ΔΝΤ, «υπήρξαν μια επιχείρηση εκμετάλλευσης» υπέρ των ευρωπαϊκών τραπεζών ώστε να μειώσουν την έκθεσή τους στο ελληνικό χρέος, πριν από την αναπόφευκτη μελλοντική του αναδιάρθρωση.

Όπως αποδεικνύεται, ακόμη και οι επίσημοι δανειστές της Ελλάδας είχαν σημαντικά κέρδη από αυτή την υπέρ του πιστωτή πολιτική διαχείρισης κρίσεων. Την περασμένη εβδομάδα, μια κοινοβουλευτική έρευνα του Κόμματος των Πράσινων αποκάλυψε ότι η γερμανική κυβέρνηση είχε κέρδη ύψους 2,9 δις ευρώ (3,3 δις δολάρια) από τα ελληνικά ομόλογα.

Ακόμα κι αν η Γερμανία επιστρέψει τελικά τα κέρδη αυτά, όπως προβλέπεται από τη συγκεκριμένη συμφωνία, μια ξεχωριστή μελέτη από το IWH διαπίστωσε ότι η χώρα εξακολουθεί να «επωφελείται σημαντικά από την ελληνική κρίση», εξοικονομώντας πάνω από 100 δις ευρώ (116.5 δις δολάρια) – ή 3% του ΑΕΠ – από χαμηλότερες πληρωμές τόκων μεταξύ 2010 και 2015, με το μεγαλύτερο μέρος της μείωσης αυτής να αποδίδεται στη φυγή των επενδυτών από την Ελλάδα και άλλες περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης.

Υπό το φως των ανωτέρω, πρέπει να είναι σαφές ότι ατελείωτο παιχνίδι της Ευρώπης του να «επεκτείνεται και να υποκρίνεται» έχει γίνει εντελώς αστήρικτο και από ηθικής και από οικονομικής πλευράς.

Η συμφωνία του Λουξεμβούργου μπορεί να καταφέρει να σε κρατήσει φαινομενικά την ατελείωτη ιστορία του ελληνικού χρέους κάτω από τα ραντάρ για ένα-δύο χρόνια, αλλά αργά ή γρήγορα τα δημοσιονομικά προβλήματά της είναι βέβαιο ότι θα επανέλθουν δριμύτερα.

Η μόνη βιώσιμη λύση στην ελληνική κρίση θα ήταν να διαγραφεί ένα σημαντικό κομμάτι του χρέους. Ελλείψει αυτού, ο καινούριος μπορντό λαιμοδέτης του Τσίπρα θα αποδειχτεί θηλιά κρεμάλας για τον λαό του.

Πηγή: Al Jazeera

Μετάφραση: Χ. Κατσούλας

Ο Τσίπρας στη συμφωνία της γραβάτας

Η συμφωνία της γραβάτας

/0 Comments/in /by

Για να εκτιμήσουμε τη σημασία της  συμφωνίας του Γιούρογκρουπ του Ιουνίου του 2018 είναι απαραίτητο να πάμε δυο χρόνια πίσω και να αναφερθούμε πρώτα στη συμφωνία του Μαΐου του 2016. Τότε τέθηκε το πλαίσιο για το ελληνικό χρέος μέσα στο Τρίτο Μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόσφατη συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα – αυτή της γραβάτας – είναι απόρροια της προηγούμενης και στην πράξη ακόμη χειρότερη, όπως θα δούμε παρακάτω.

Το Γιούρογκρουπ του Μαΐου 2016

Η συμφωνία του Μαΐου 2016 περιλάμβανε βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Συγκεκριμένα:

  1. Να βελτιωθεί τεχνικά η σειρά των αποπληρωμών για το χρέος προς το EFSF,
  2. Να γίνουν τεχνικές αλλαγές στη χρηματοδότηση του EFSF/ESM ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος από πιθανή άνοδο των επιτοκίων και,
  3. Να μην πληρωθούν τόκοι για το 2017 στο ποσό που είχε χρησιμοποιηθεί για επαναγορά χρέους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Μνημονίου (ένα μικρό ποσό, λίγο πάνω από 11 δις).

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, επιφανειακά.

Ταυτόχρονα το Γιούρογκρουπ προέβλεψε και μεσοπρόθεσμα μέτρα, τα οποία θα εφαρμόζονταν εάν και όταν το Τρίτο Μνημόνιο ολοκληρωνόταν με επιτυχία. Συγκεκριμένα:

1.Την πλήρη κατάργηση των τόκων για το ποσό που είχε χρησιμοποιηθεί για επαναγορά χρέους στη διάρκεια του Δευτέρου Μνημονίου.

2.Την επιστροφή των κερδών από τα ομόλογα της ΕΚΤ και του ESM.

3.Τη χρήση τυχόν αδιάθετων κονδυλίων του Τρίτου Μνημονίου για να αποπληρωθούν παλαιότερα χρέη κι έτσι να γίνει ελάφρυνση των συνολικών τόκων.

4.Επιμήκυνση και αλλαγές στις πληρωμές των τόκων του χρέους προς το EFSF (που είναι περίπου το ένα τρίτο του συνολικού χρέους της Ελλάδας), ώστε να υπάρξει ελάφρυνση.

Και πάλι ήταν φανερό ότι τα μέτρα αυτά δεν πρόσφεραν καμιά ουσιαστική βελτίωση στο θέμα του χρέους. Επιπλέον, για να τα κάνει πράξη το Γιούρογκρουπ απαιτούσε από την Ελλάδα να συμμορφωθεί πιστά με το πρόγραμμα. Δηλαδή να εφαρμόσει θηριώδη λιτότητα, γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, και απορρύθμιση των αγορών.

Η πολιτική διαχείριση 2016-2018

Η πολιτική διαχείριση μιας τέτοιας συμφωνίας ήταν εξαιρετικά απαιτητική για τον ΣΥΡΙΖΑ και χρειάστηκε να επιστρατευτεί όλη η μαεστρία της ηγετικής ομάδας στην ‘επικοινωνία’. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, το ‘παράλληλο πρόγραμμα’, τα ‘αντίμετρα’, ή τον πόνο ψυχής καθώς η κυβέρνηση επέβαλε καταιγίδα φόρων στο πλαίσιο της μνημονιακής λιτότητας; Κυρίως όμως έκλεινε το μάτι στον ελληνικό λαό λέγοντας ότι, αν κάνουμε όλα όσα μας ζητάνε, τελικά θα έχουμε μια γενναιόδωρη ρύθμιση για το χρέος. Δε μπορεί, μας το είχαν υποσχεθεί ήδη από το 2012, όταν το χρέος μας ήταν αναλογικά πολύ μικρότερο. Τώρα που έφτασε σχεδόν το 180% του ΑΕΠ, οι φίλοι και ‘εταίροι’ μας θα φανούν γενναιόδωροι και θα μας ανταμείψουν.

Έτσι πορεύτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα επόμενα δύο χρόνια και αναδείχθηκε στην πλέον πειθήνια μνημονιακή κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα. Για την ακρίβεια βασιλικότερη του βασιλέως πετυχαίνοντας πλεονάσματα λιτότητας πολύ μεγαλύτερα από αυτά που απαιτούσε το Γιούρογκρουπ. Το 2017 ξεπέρασε το 4%, πολύ πάνω από το 1,75% που προέβλεπε το Τρίτο Μνημόνια. Όχι απλώς καλοί μαθητές, αλλά αριστούχοι, υποδείγματα.

Το Γιούρογκρουπ του Ιουνίου 2018

Πέρασε λοιπόν ο καιρός, ακολουθήθηκε πιστά το Τρίτο Μνημόνιο, εφαρμόστηκαν και τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, και φτάσαμε στην ώρα της ρύθμισης του χρέους, της τελικής πράξης της μνημονιακής περιόδου. Τι αποφάσισε το Γιούρογκρουπ;

Πρώτο, την κατάργηση της πληρωμής τόκων για το περίφημο ποσό που είχε χρησιμοποιηθεί για να γίνει η επαναγορά χρέους με το Δεύτερο Μνημόνιο.

Δεύτερο, την επιστροφή των κερδών από τα ομόλογα της ΕΚΤ και του ESM.

Τρίτο, για το χρέος προς το EFSF, την επέκταση της περιόδου χάριτος κατά δέκα χρόνια (δηλαδή μέχρι το 2032) και την επιμήκυνση της μέσης ωρίμανσης επίσης κατά δέκα χρόνια.

Αυτά.

Το Γιούρογκρουπ δεν υιοθέτησε ούτε καν όσα μεσοπρόθεσμα μέτρα είχαν προταθεί στη συμφωνία του Μαΐου του 2016. Δεν υπήρξε δηλαδή συμφωνία να χρησιμοποιηθεί ένα σοβαρό ποσό από τα αδιάθετα κονδύλια του Τρίτου Μνημονίου για να γίνει αποπληρωμή άλλων, ακριβότερων χρεών ώστε να υπάρξει συνολική ελάφρυνση.

Συμφωνήθηκε όμως να πάρει η Ελλάδα την πέμπτη και τελευταία δόση του προγράμματος, ύψους 15 δις, από τα οποία τα 5,5 δις θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για διευκόλυνση της εξυπηρέτησης του χρέους (ίσως για αποπληρωμή ενός μέρους του χρέους προς το ΔΝΤ) και τα 9,5 δις για να σχηματιστεί το περιβόητο ‘μαξιλάρι’, που πλέον θα ξεπεράσει τα 24 δις, ώστε να βγει η χώρα στις αγορές. Όλα αυτά υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι η χώρα θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% κατά μέσο όρο μέχρι το 2060! Και φυσικά θα υπάρξει ‘ενισχυμένη εποπτεία’ με τέσσερις επισκέψεις το χρόνο, καθώς και σταδιακή επιστροφή των κερδών από τα ομόλογα της ΕΚΤ και του ESM – με αιρεσιμότητα – ώστε να τηρείται το πλαίσιο.

Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση Τσίπρα ηττήθηκε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Για μια ακόμη φορά οι ‘εταίροι’ μας φάνηκαν αμείλικτοι, δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους και στη ουσία έδειξαν ότι το κεφάλαιο Ελλάδα έχει κλείσει γι’ αυτούς. Η μακροπρόθεσμη πρόβλεψη που έκαναν για το χρέος είναι ότι, όταν με το καλό έρθει το 2032, θα το ξανασκεφτούν …

Τι θα ακολουθήσει;

Η συμφωνία αυτή είναι η τελική. Δεν υπάρχουν άλλες διαπραγματεύσεις, τα μνημόνια τελειώνουν επισήμως τον Αύγουστο του 2018 και η Ελλάδα θα ζήσει με αυτούς τους όρους. Τι σημαίνει αυτό;

Μέχρι το 2022 η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί σε καθεστώς εξαιρετικά  σκληρής λιτότητας με πρωτοφανή πλεονάσματα που σημαίνουν συνεχή φορολογική πίεση και ελάχιστο δημοσιονομικό χώρο για παροχές και ελαφρύνσεις προς τα στρώματα που έχουν χτυπηθεί ανελέητα. Θα πρέπει επίσης να εφαρμόσει τα μέτρα περικοπής των συντάξεων το 2019 και κατόπιν τα μέτρα μείωσης του αφορολόγητου. Θα πρέπει τέλος να συνεχίσει να εφαρμόζει σειρά δομικών νεοφιλεύθερων αλλαγών υπό την εποπτεία των δανειστών. Με τόσο μεγάλη πίεση στην ενεργό ζήτηση η ετήσια ανάπτυξη όλο αυτό το διάστημα πολύ δύσκολα θα ξεπεράσει το 2%.

Παράλληλα η χώρα θα δοκιμάσει να δανείζεται τακτικά από τις ανοιχτές αγορές. Για τα πρώτα δύο περίπου χρόνια το ‘μαξιλάρι’ προσφέρει μια κάλυψη, αλλά τα επιτόκια παγκοσμίως είναι στην ανοδική φάση του κύκλου, ο δανεισμός των αναπτυσσομένων χωρών είναι και πάλι τεράστιος και τα χρηματιστήρια είναι σε έξαρση. Για μια χώρα με την αναπτυξιακή δυναμική της Ελλάδας και με χρέος περίπου 180% του ΑΕΠ, η έξοδος στις συνθήκες αυτές είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένη. Ανά πάσα στιγμή τα επιτόκια μπορεί να γίνουν απαγορευτικά και ο δανεισμός να καταστεί ανέφικτος.

Μακροπρόθεσμα, τέλος, η εικόνα είναι τελείως απογοητευτική. Το πολυθρύλητο ‘ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης’ ήταν μια άσκηση επί χάρτου για να πειστούν οι δανειστές ότι η κυβέρνηση θα είναι πολύ αυστηρή στα δημοσιονομικά με την ελπίδα ότι κάτι θα μας δώσουν στο χρέος, ώστε να υπάρξει κάποια μακροπρόθεσμη προοπτική ανάπτυξης. Δεν έγινε απολύτως τίποτε και η προοπτική που εμφανίζεται είναι τραγική. Η Ελλάδα έχει αρνητική καθαρή αποταμίευση και ένα τραπεζικό σύστημα που μειώνει τις πιστώσεις κάθε χρόνο. Οι επενδύσεις δεν έχουν καμία δυναμική, ενώ η ελπίδα ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα είναι απλώς ευχολόγιο. Πάνω απ’ όλα, η χώρα χάνει συνεχώς το καλύτερα εκπαιδευμένο κομμάτι του εργατικού της δυναμικού, ιδίως τη νεολαία. Η Ελλάδα μετατρέπεται σταθερά σε χώρα γερόντων, με τεράστιο χρέος και εξαιρετικά αντιαναπτυξιακές πολιτικές που πηγάζουν από την εξυπηρέτηση του χρέους.

Ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία καταγγέλοντας τα μνημόνια και το χρέος. Όταν όμως βρέθηκε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, αποδέχθηκε και τα μνημόνια και το χρέος για να παραμείνει στην εξουσία. Σε τρία χρόνια ολοκλήρωσε το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων και έφτιαξε μια μνημονιακή πραγματικότητα για τη χώρα. Μετά έβαλε γραβάτα για να πανηγυρίσει. Ας μην έχει ψευδαισθήσεις για το τι θα πει η ιστορία.

Πηγή: http://costaslapavitsas.blogspot.com

Συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ

Γιατί να μην χειροκροτήσουμε τον Τσίπρα για τη συμφωνία;

/0 Comments/in , /by

Μια ευρέως διαδεδομένη άποψη στην Αριστερά είναι ότι η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ μπορεί να έρχεται υπό την πίεση του ΝΑΤΟ και τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των ΗΠΑ, αλλά στο βαθμό που βάζει τέρμα σε μια επιζήμια διαμάχη και σε ανόητους εθνικισμούς, δεν μπορούμε παρά να τη δούμε θετικά. Βεβαίως η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αντιλαϊκή και φιλοΝατοϊκή και τα λοιπά, αλλά, άλλο αυτό, και άλλο η συμφωνία με τη Β. Μακεδονία.

Το θέμα με αυτές τις απόψεις όμως είναι ότι δεν φτάνουν μέχρι τέλους, στο λογικό συμπέρασμα. Το έντιμο θα ήταν να χαιρετιστεί η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ ως νίκη της Αριστεράς και της αριστερής πολιτικής, ως θετικό βήμα για τους λαούς και να αποδοθούν τα εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δεν κάνουν κάτι τέτοιο ευθέως όσοι μιλούν για συμφωνία με θετικά σημεία; Γιατί δεν έχουν την τόλμη να φτάσουν μέχρι την απόληξη της άποψής τους και να στηρίξουν – στο συγκεκριμένο ζήτημα – ανοικτά και καθαρά τον Τσίπρα, διατηρώντας τη διαφωνία τους με τις άλλες πλευρές της πολιτικής του; Στην πολιτική όπως και στη ζωή δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Είτε η συμφωνία είναι θετική και πρέπει να τη χαιρετίσουμε (με όλες τις συνεπαγωγές για την κυβέρνηση που την έφερε), είτε όχι.

Στην ουσία: Σύμφωνα με αρκετούς σχολιαστές, στελέχη και προσωπικότητες της Αριστεράς, θα πρέπει να πάρουμε τη συμφωνία λέξη λέξη και στο βαθμό που περιέχει σωστά πράγματα (σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, μέτρα εναντίον του αλυτρωτισμού, αποκλιμάκωση της έντασης, χρήση έναντι πάντων, βελτίωση σχέσεων και κλίμα εμπιστοσύνης), οφείλουμε να ταχθούμε υπέρ της. Η αποσπασματικότητα όμως με την οποία διαβάζεται η συμφωνία για το ονοματολογικό είναι -όπως θα έλεγε ο Ταλεϋράνδος- κάτι περισσότερο από έγκλημα, πρόκειται για λάθος.

Πού συνίσταται το λάθος;

Να δούμε το όλον

Πρώτον στο ότι η μέθοδος «λέξη λέξη» συχνά κρύβει το νόημα. Κάθε συμφωνία εμπεριέχει στο γενετικό της υλικό, ίχνη από το περιβάλλον της και τον συσχετισμό δύναμης, τις απώτερες σκοπιμότητες και τις ευρύτερες στρατηγικές. Μια ορισμένη ιστορική αντίληψη στην Αριστερά μας δίδαξε ότι δεν υπάρχουν ουδετερότητες και καθαρότητες πουθενά, ειδικά στο πεδίο της πολιτικής. Η Αριστερά σήμερα, πολύ περισσότερο από το να παριστάνει τον διεθνολόγο, οφείλει να εκτιμήσει τη συνολική εικόνα, να συνδέσει τις αποσπασματικές προτάσεις σε μια ενιαία αφήγηση με κοινό νόημα, να δει την ευρύτερη πορεία των πραγμάτων. Τώρα τελευταία έγινε και πάλι εύκολο να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Η πικρή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να μας διδάξει ότι δεν αρκεί να βλέπεις το επιμέρους «θετικό» που θες απεγνωσμένα να δεις, αλλά πρέπει να κοιτάς τη μεγάλη εικόνα.

Ποιο είναι το δάσος στην προκειμένη περίπτωση; Στο ότι η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ είναι οργανικά συνδεδεμένη με την ολοκληρωτική προέλαση των ΗΠΑ στα Δυτικά Βαλκάνια. Για να αρθεί το βέτο της ένταξης της Βόρειας (πλέον) Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, λύθηκε σε ελάχιστο χρόνο το Μακεδονικό. Αυτό είναι κακό; Από μόνο του όχι. Η διένεξη με την ΠΓΔΜ όφειλε να είχε λυθεί εδώ και χρόνια, στη βάση της κοινής παραδοχής για σύνθετη ονομασία, αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, εγγύηση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, τσάκισμα των αλυτρωτισμών, ανάπτυξη της φιλίας και της συνεργασίας.

Όμως στην πολιτική δεν υπάρχουν πράγματα «από μόνα τους». Δεν υπάρχουν συμφωνίες αποστειρωμένες από το περιβάλλον τους, από τον ισχύοντα συσχετισμό και από το «μεγάλο αφεντικό» που τις επιβάλει, τις εγγυάται, τις διερμηνεύει και τις καθοδηγεί. Και η αμέσως επόμενη ερώτηση είναι: Το «μεγάλο αφεντικό» (δηλαδή στην περίπτωσή μας το ΝΑΤΟ) τι σχέση έχει με έννοιες όπως εθνική κυριαρχία, απαραβίαστο συνόρων, φιλία και συνεργασία;

Να σκεφτούμε πολιτικά

Το δεύτερο λάθος έχει να κάνει με τον εξοβελισμό της πολιτικής από την εκτίμηση της συμφωνίας. Το ποιος κερδίζει, ποιος χάνει και ποιος επιδιώκει τι, διαμορφώνει τον συσχετισμό δύναμης και ο συσχετισμός δύναμης διαμορφώνει τις κοινωνίες και επηρεάζει την ταξική πάλη. Αυτή η «λεπτομέρεια» διαφεύγει από τις αναλύσεις των ημερών. Εκτός και αν το ζήτημα του ονόματος δεν είναι πολιτικό, αλλά ιστορικό, φιλοσοφικό ή κοινωνιολογικό. Πολιτικά, αυτοί που κερδίζουν από τη συμφωνία είναι σε πρώτη φάση ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και συνακόλουθα οι αστικές τάξεις σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ που κατά συντριπτική πλειοψηφία θέλησαν και εργάστηκαν για τη συμφωνία.

Από την άλλη, οι εθνικιστικές και σοβινιστικές πλευρές, ενώ φαίνεται να υποχωρούν, αναδεικνύονται στην πραγματικότητα στον μοναδικό αντίπαλο στον κοσμοπολίτικο, αντιεθνικιστικό Νατοϊσμό. Σε βάθος χρόνου η ακροδεξιά θα μετρήσει κέρδη καθώς ενώ «έχασε το όνομα της Μακεδονίας» και τα μετερίζια της πατριδοκαπηλείας στα οποία αρεσκόταν, αναδείχθηκε σε αντίπαλο δέος. Αν λοιπόν θέλουμε να μετρήσουμε τη συμφωνία πολιτικά, πρέπει να απαντήσουμε στο αν τετραγωνίζεται ο κύκλος, αν δηλαδή κερδίζει ταυτόχρονα και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, και οι αστικές τάξεις και οι λαοί. Διαφορετικά, κάποιοι πανηγυρίζουν κατά λάθος. Και αυτοί μάλλον δεν είναι ούτε οι ιμπεριαλιστές, ούτε οι αστοί.

Να είμαστε πραγματικοί

Το τρίτο λάθος έχει να κάνει με την εκτίμηση της εποχής και των χαρακτηριστικών της. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, οι αριστεροί που καλοβλέπουν τη συμφωνία διαβεβαιώνουν ότι η αστική τάξη εξαπολύει τον εθνικιστικό παροξυσμό της και αυτός είναι ο βασικός αντίπαλος στον οποίο πρέπει να αντιταχθούμε. Οι συγκεκριμένοι σύντροφοι είναι και οι μόνοι που βλέπουν ότι ο εθνικισμός είναι σήμερα η επικρατούσα πολιτική της αστικής τάξης. Όλοι οι άλλοι βλέπουν αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Ότι δηλαδή ο εθνικισμός υπήρξε το βασικό καταφύγιο της ελληνικής αστικής τάξης στο μακρινό 1990, στην εποχή της κατάρρευσης και των αβεβαιοτήτων. Έκτοτε, στο συγκεκριμένο ζήτημα, και βασικά από την ενδιάμεση συμφωνία και μετά, έχει επικρατήσει ο απόλυτος ρεαλισμός και η εθνική γραμμή της σύνθετης ονομασίας, η οποία προσέκρουε στην αδιάλλακτη ηγεσία του Γκρούεφσκι. Όταν επικράτησαν και στη γειτονική χώρα οι δυνάμεις του αστικού εκσυγχρονισμού, το χάσμα γεφυρώθηκε και εγένετο συμφωνία.

Τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ στηρίζουν λυσσωδώς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα του ευρωατλαντικού άξονα και οι αστικές τάξεις εκατέρωθεν των συνόρων. Στην Ελλάδα, μέχρι και η λαλίστατη Εκκλησία σιώπησε. Απέμεινε μια ΝΔ, διαρκώς έκθετη στα μάτια της ελληνικής άρχουσας τάξης και των ξένων πατρώνων της, που από τη μια επιχειρούσε να διατηρήσει τις γέφυρες με το δεξιό ακροατήριό της και από την άλλη δεν ήξερε πώς να κρύψει την επί της ουσίας συμφωνία της στη γραμμή Τσίπρα – Ζάεφ, αναγνωρίζοντας ότι αυτό είναι που θέλει η άρχουσα τάξη. Ας μην αμφιβάλει κανείς, ότι λίγο ακόμα να ζορίσουν οι Γερμανοί, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ζητήσει δημοσίως συγνώμη για τον συγκυριακό εθνολαϊκισμό του. Πώς ακριβώς, σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί κανείς στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι ο εθνικισμός είναι η κύρια πλευρά της αστικής πολιτικής; Και άρα ο εθνικισμός είναι που πρέπει να ηττηθεί σήμερα, εδώ και τώρα, μέσω αυτής της συμφωνίας;

Ο εθνικισμός και ο σωβινισμός είναι πλευρές της αστικής πολιτικής και χθες ή αύριο μπορεί να γίνουν κυρίαρχες. Αλλά όχι σήμερα. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης δείχνει ότι στο τιμόνι, σήμερα, δεν είναι τα ακροδεξιά παραληρήματα των αρχών του 90. Είναι ο ακραιφνής φιλοΝατοϊκός, φιλοδυτικός κοσμοπολιτισμός. Με μπόλικο αντιεθνικισμό, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊκό πνεύμα κοκ. Και αν ως Αριστερά καλά κάνουμε και είμαστε ενάντια στον εθνικισμό και στην πατριδοκαπηλεία, μήπως πρέπει να αποδώσουμε τη σημασία που πρέπει και στο Νατοϊσμό που ντύνεται με προβιά δημοκρατίας, αντιεθνικισμού και δικαιωμάτων;

Γιατί αυτή είναι η πλευρά που κυριαρχεί σήμερα στο ζήτημα της Μακεδονίας και συνολικά στην εξωτερική πολιτική: Δόγμα ακραίας προσχώρησης στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αιγύπτου, ένταξη στην αντιρωσική υστερία, προσμονή ανταλλαγμάτων από αυτή τη γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδας, καθώς, αν και πάντα ανήκε στο στρατόπεδο της Δύσης, ποτέ δεν ήταν τόσο βασιλικότερη του βασιλέως, όσο είναι σήμερα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η ελληνική αστική τάξη έχοντας σχετικά υποβαθμιστεί από τη μνημονιακή περίοδο, νομίζει ότι θα αντισταθμίσει τις ζημιές με τα προσδοκώμενα ανταλλάγματα αυτής της γεωπολιτικής μετατόπισης. Ο Τσίπρας πιστώνεται την επιτυχία αυτής της αστικής πολιτικής, αναδεικνύεται στον καλύτερο εκφραστή της, και εγγυάται και στο εσωτερικό κατεστημένο και στους ξένους δανειστές, ότι είναι ο ικανότερος να φέρει σε πέρας τη δουλειά.

Το ερώτημα είναι τι σχέση έχουμε εμείς με όλα αυτά και γιατί πρέπει να πανηγυρίζουμε την επιτυχία τους.

CampinCrisis 2018

/0 Comments/in /by

To antapocrisis.gr διοργανώνει την 6η καλοκαιρινή συνάντηση του CAMPinCrisis 2018.

Από την Πέμπτη 19 Ιουλίου μέχρι και τη Δευτέρα 23 Ιουλίου θα βρεθούμε στο δρέπανο Αργολίδας όπου θα κατασκηνώσουμε στο φιλόξενο και όμορφο χώρο του Camping Ancient Assini στη παραλία πλάκας.

Κατά τη διάρκεια 5 ημερών (4 διανυκτερεύσεων), το CAMPinCRISIS συμπληρώνει την αναγκαία χαλάρωση με τις συλλογικές δραστηριότητες και την πολιτική δράση.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει την οργάνωση ζωντανών πολιτικών συζητήσεων καθώς και προβολές ταινιών, οργανωμένες εκδρομές, beach party, τουρνουά (μπάσκετ, σκάκι, ποδόσφαιρο κα) και  βραδιές με ζωντανή μουσική.

Σας περιμένουμε !

Πληροφορίες / Δηλώσεις συμμετοχής:
email: info@antapocrisis.gr
Τηλέφωνο:
Αθήνα: 6976725445
Θεσσαλονίκη: 6986187652
Πάτρα: 6976537226

Μια νατοϊκή λύση δεν είναι λύση, αλλά υποθήκη για νέα δεινά

/0 Comments/in , /by

1. Η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ αποτελεί μια εξαιρετική εξέλιξη για τις ΗΠΑ και την ΕΕ που επέβαλαν λύση στο ονοματολογικό για να ισχυροποιηθεί άμεσα η Νατοϊκή παρουσία στα Βαλκάνια. Ανοίγει πλέον ο δρόμος για τη μαζική ένταξη κρατών της Νότιας Βαλκανικής στον ευρωατλαντικό άξονα, την ασφυκτική πίεση στη Σερβία, την περαιτέρω περικύκλωση της Ρωσίας. Μια Νατοϊκή λύση δεν είναι καλή λύση γιατί το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί είναι εξ ορισμού προβληματικό, αποσταθεροποιητικό, επικίνδυνο. Η εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών και η υποχώρηση των εθνικιστικών και μισαλλόδοξων απόψεων θα ήταν θετική εξέλιξη αν το πλαίσιο δεν οριζόταν πατερναλιστικά και ασφυκτικά από τις ΗΠΑ. Το πρόσφατο παρελθόν της αμερικανικής παρουσίας στα Βαλκάνια δεν αφήνει σε κανέναν το περιθώριο να βλέπει στη συγκεκριμένη συμφωνία μόνο τα όσα γράφονται και όχι τα όσα συνεπάγονται.  Τέτοια παραδείγματα συμφωνιών, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και όχι τη συνεργασία και τη φιλία των λαών, υπάρχουν αρκετά, με άσχημη κατάληξη. Συμφωνίες με αρκετή «δημιουργική ασάφεια» που είναι θνησιγενείς. Η περιοχή μας, τα ίδια τα Βαλκάνια, η Κύπρος, πρέπει κάτι να θυμίζουν σε όσους υπερασπίζονται τη γραμμή «λύση, κι ας είναι και υπό το ΝΑΤΟ».

2. Η συγκεκριμένη συμφωνία αποτελεί μια νίκη για τις αστικές τάξεις και στις δύο χώρες. Ο εκατέρωθεν εθνικισμός έχει δώσει τη θέση του στον χυδαίο πραγματισμό, στη μονομερή προσκόλληση στον ευρωατλαντικό άξονα, στην πάση θυσία και χωρίς καμιά αναστολή υπηρέτηση των σχεδίων των ΗΠΑ και της ΕΕ. Οι δύο πρωθυπουργοί εκφράζουν τα πιο δυτικόφιλα τμήματα των αστικών τους τάξεων και για αυτό απολαμβάνουν της πλήρους εμπιστοσύνης των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Δεν κάνουν απλά το χατίρι στο ΝΑΤΟ που θέλει άμεση και γρήγορη λύση του ονοματολογικού, αλλά έχουν βασίσει τη στρατηγική τους στην πλήρη, οργανική, ολοκληρωτική και φανατική προσχώρηση στο στρατόπεδο των ΗΠΑ. Ειδικά στην ΠΓΔΜ η αντιπολίτευση εκφράζει έναν διαφορετικό, φιλο-ρωσικό προσανατολισμό, που όμως προς το παρόν είναι μειοψηφικός. Αντίθετα, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει τμήμα της αστικής τάξης με αντιδυτικό προσανατολισμό. Η στάση της ΝΔ και η στροφή της στην πατριδοκαπηλεία αφορά αποκλειστικά το εκλογικό της ακροατήριο και το γεγονός ότι νιώθει παραγκωνισμένη από τον διεθνή παράγοντα καθώς ο Τσίπρας βγάζει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τη δουλειά για τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.

3. Το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση δεν κυριαρχούν οι ακραίες και εθνικιστικές φωνές και στις δύο χώρες δεν σημαίνει ότι ο εθνικισμός και ο σωβινισμός παύουν να είναι όπλο στη φαρέτρα της αστικής πολιτικής. Ανάποδα, με τον προκλητικά αμερικανόδουλο τρόπο που πολιτεύονται Τσίπρας και Ζάεφ, με την ωμή και χυδαία παρεμβατικότητα των Αμερικάνων, ο εθνικισμός και η πατριδοκαπηλεία αναδύονται ως η μοναδική εναλλακτική στην ακραία φιλονατοϊκή πολιτική. Από αυτή την άποψη, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ακροδεξιά, κερδίζουν, γιατί ενώ παραμένουν χρήσιμη εναλλακτική για το σύστημα, φαντάζουν διαφορετικοί. Ιστορικά ο εθνικισμός και ο σωβινισμός ήταν ο κατεξοχήν τρόπος για τη μετακύλιση της κρίσης σε ανώδυνα κανάλια. Όμως για την Αριστερά δεν είναι αδιάφορο αν τη σημαία του αντιεθνικιστικού αγώνα τη σηκώνει ο κοσμοπολίτικος αντιεθνικισμός που καταλήγει φιλοιμπεριαλισμός. Στον μετακομμουνιστικό κόσμο άλλωστε, αυτό είναι το βασικό πολιτικό μπλοκ που προωθεί και εφαρμόζει την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, τις πλέον νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τις πολεμικές επεμβάσεις ή τις πορτοκαλί αντεπαναστάσεις ενάντια σε κυρίαρχα έθνη και λαούς. Σήμερα ο αντιεθνικισμός των Τσίπρα – Ζάεφ, από τη μια αποτελεί τον καλύτερο υπηρέτη των ιμπεριαλιστών, από την άλλη αναδεικνύει πανευτυχής ως βασικό του αντίπαλο την εθνικιστική και ακροδεξιά ρητορική. Η αντιμπεριαλιστική, διεθνιστική, αριστερή οπτική είναι απούσα. Εξέλιξη καθόλα βολική και ευπρόσδεκτη για τους αστικούς και ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

4. Οι λαοί και οι εργαζόμενες τάξεις εκατέρωθεν των συνόρων όχι απλά δεν έχουν κάτι να κερδίσουν από τη συγκεκριμένη συμφωνία, αλλά έχουν πολλά να διακινδυνεύσουν. Οι δύο χώρες δένονται ακόμα πιο βαθιά και ολοκληρωτικά στις νατοϊκές επιδιώξεις τις οποίες η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει εντελώς επικίνδυνες. Η σταθερότητα υπό τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αποτελεί βήμα αποσταθεροποίησης, εγγραφή υποθήκης για μελλοντικές αναταράξεις, όποτε τα υπερατλαντικά συμφέροντα προστάξουν. Το δε δηλητήριο του εθνικισμού και της ξενοφοβίας δεν θα ρέει λιγότερο, επειδή δεν ορίζει συγκυριακά την επίσημη κρατική πολιτική. Άλλωστε το ίδιο ή και περισσότερο επικίνδυνος με τον εθνικιστικό και καθυστερημένο αστισμό είναι και ο εκσυγχρονιστικός και αντιεθνικιστικός αστισμός, που αφού καθημάξει οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα, ανακαλύπτει τη νέα μεγάλη ιδέα στην πλήρη προσχώρηση στους νατοϊκούς σχεδιασμούς. Το διεθνιστικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, και στους δύο λαούς, κάνει ακόμα ένα βήμα πίσω και η υποχώρηση έως εκμαυλισμός συνειδήσεων θυμίζει τις εποχές του Βαν Φλιτ και του «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Στην ΠΓΔΜ το βασικό επιχείρημα του Ζάεφ υπέρ της συμφωνίας, είναι ότι η χώρα του θα χορτάσει αν μπει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (πράγμα που δεν επιβεβαιώθηκε για παράδειγμα στη γειτονική Βουλγαρία). Στη δε Ελλάδα η πρώην Αριστερά υπερηφανεύεται ότι αποτελεί το καλό παιδί των ΗΠΑ και της ΕΕ. Με τη συμφωνία αυτή, τον τρόπο που μεθοδεύεται και το πλαίσιο της, ο φιλοιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός κερδίζει, η εθνικιστική ρητορεία κερδίζει, η αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική πλευρά υποχωρεί. Σε ένα αυριανό επεισόδιο στην περιοχή ή σε μια αλλαγή των συσχετισμών, οι δύο λαοί θα είναι ακόμα πιο ευάλωτοι σε ιμπεριαλιστικά σχέδια ή/και σε εθνικιστικές προβοκάτσιες.

5. Η συμφωνία Τσίπρα Ζάεφ πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά. Εξετάζοντας το ισοζύγιο και το συσχετισμό των δυνάμεων διεθνώς και εσωτερικά. Το ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν από μια τέτοια συμφωνία. Ανάποδα με πολλές φωνές που βλέπουν είτε εθνική προδοσία είτε εθνικό θρίαμβο, ίσως και ελληνικό ιμπεριαλισμό, η αλήθεια δεν βρίσκεται εκεί. Η συμφωνία ως τέτοια, αντανακλά έναν συμβιβασμό που σε ένα πλαίσιο φιλίας, αλληλεγγύης, ακηδεμόνευτης, ελεύθερης και δημοκρατικής έκφρασης, των δύο λαών, χωρίς αλυτρωτισμούς και επιθετικές διαθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει. Στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, στο περιβάλλον της ιμπεριαλιστικής επιβολής και εξάρτησης, με τις αστικές τάξεις της περιοχής να προσδένονται στενά στο επικίνδυνο για τους λαούς άρμα των ΗΠΑ και της ΕΕ, η συμφωνία αυτή είναι αρνητική, από την αρχή ως το τέλος. Μια συμφωνία άλλωστε, δεν αφορά μόνο τα όσα γράφονται στο χαρτί, αλλά και όσα γίνονται, εννοούνται ή συνεπάγονται. Το βασικό πρόβλημα για τους λαούς της περιοχής είναι (διαχρονικά) πρόβλημα πολέμου, αποσταθεροποίησης, ρευστοποίησης, αμφισβήτησης συνόρων και εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Αν τα πράγματα είναι έτσι, το καθήκον των λαών είναι να περιορίσουν τους εμπρηστές του πολέμου, όχι να τους δώσουν τα κλειδιά του σπιτιού τους, ούτε να τους αφήσουν να κανονίσουν και τις σχέσεις με τη γειτονιά.

6. Μεγαλύτερη ίσως σημασία από τη συμφωνία, έχουν τα πολιτικά της απόνερα στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εδραιώνεται ως το αγαπημένο και αποτελεσματικότερο κόμμα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Το ΚινΑλ διχάζεται με τους μισούς να επιλέγουν αυτό που επιθυμεί η αστική τάξη και να κινούνται προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους μισούς να τοποθετούνται αρνητικά για να μπορέσουν να επιβιώσουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη δυσκολότερη φάση βρίσκεται η ΝΔ η οποία βλέπει την εδώ και λίγα χρόνια επίσημη αστική γραμμή για «σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις με γεωγραφικό προσδιορισμό», να γίνεται πράξη από τον Τσίπρα. Το πολιτικό αποτέλεσμα της συμφωνίας είναι ότι το Κέντρο διχοτομείται ανάμεσα στους δύο πόλους (ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ), η δε ΝΔ σπρώχνεται κι άλλο προς τα δεξιά χάνοντας και άλλους πόντους αξιοπιστίας προς τους δανειστές, την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Η πρόταση δυσπιστίας είναι απέλπιδα προσπάθεια να κερδηθεί το παιχνίδι των εντυπώσεων, ενώ ο Κ. Μητσοτάκης έμεινε να διαχειρίζεται τις εθνικιστικές εξάρσεις και να σχολιάζει τη διπλότητα και τον χαμαιλεοντισμό των ΑΝΕΛ. Όχι και σπουδαία πράγματα δηλαδή. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέραν των μνημονίων, διαχειρίζεται αποτελεσματικά και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού. Εκ των πραγμάτων, ακόμη και αν χάσει τις επόμενες εκλογές λόγω φθοράς, εδραιώνεται ως ο ένας (και ιδιαίτερα αποτελεσματικός) πόλος του αστικού πολιτικού φάσματος.

7. Το καθήκον της Αριστεράς και ειδικά της κομμουνιστικής Αριστεράς σήμερα είναι να μιλήσει και να πράξει πολιτικά. Να κρίνει τη συμφωνία και τις εξελίξεις ενταγμένα στο πλαίσιο που συμβαίνουν και να εκτιμήσει το συσχετισμό, τις δυνάμεις που ωφελούνται και τις δυνάμεις που χάνουν. Η Αριστερά δεν κρίνει ως σχολιαστής, δημοσιογράφος, ιστορικός ή καθηγητής διεθνούς δικαίου. Η Αριστερά κρίνει και κυρίως πράττει, ως πολιτική δύναμη ανατροπής της αστικής πολιτικής και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Αν αυτά ισχύουν, είναι προφανές ότι η αριστερή στάση απέναντι στη συμφωνία πρέπει να είναι αρνητική, καθώς μια νατοϊκή λύση δεν είναι λύση αλλά υποθήκη για νέα δεινά. Απαιτείται διμέτωπος αγώνας ενάντια στην κρατούσα αστική πολιτική (φιλοΝατοϊκή/αντιεθνικιστική) αλλά και στην εναλλακτική της εκδοχή (εθνικιστική/ξενοφοβική). Και πάνω από όλα ιεράρχηση του βασικού εχθρού της ειρήνης, της σταθερότητας, της ομαλής συνύπαρξης των λαών και των εθνών, ο οποίος στον μετακομμουνιστικό κόσμο έχει ένα όνομα: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Σύνοδος ΗΠΑ-Β. Κορέας: δεξιότερα της Δεξιάς το Δημοκρατικό Κόμμα

/0 Comments/in , /by

Εάν χρειαζόταν περαιτέρω απόδειξη για να πειστεί κανείς ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι πραγματικά κόμμα του πολέμου, αυτή δόθηκε όταν ο γερουσιαστής Τσακ Σχάμερ και άλλοι Δημοκρατικοί στη Γερουσία χρησιμοποίησαν ένα κυνικό τέχνασμα για να υποστηρίξουν μια θέση ακόμη δεξιότερα απ’ αυτήν του Τζον Μπόλτον όσον αφορά τη σύνοδο κορυφής του Τραμπ και του Κιμ Γιονγκ Ουν.

Τα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος υποστήριξαν ότι η προγραμματισμένη σύνοδος κορυφής θα μπορούσε να κριθεί επιτυχής μόνο εάν οι Βορειοκορεάτες συμφωνούσαν να καταστρέψουν όλα τα πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα τους, να τερματίσουν την παραγωγή και τον εμπλουτισμό ουρανίου, να διαλύσουν τις υποδομές των πυρηνικών όπλων και να αναστείλουν τις δοκιμές βαλλιστικών πυραύλων.

Αυτές οι απαιτήσεις θα συνιστούσαν μια άνευ όρων παράδοση εκ μέρους της βορειοκορεατικής ηγεσίας και δεν πρόκειται να εκπληρωθούν, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Δημοκρατικοί.

Όμως, όσο προβληματικές κι αν είναι αυτές οι απαιτήσεις, το πραγματικό πρόβλημα, που δείχνει ότι η διεξαγωγή πολέμων αποτελεί και για τα δύο κόμματα το επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, είναι το εξής: εάν πρέπει να επιτευχθεί αυτό, και μόνο αυτό το αποτέλεσμα για να κριθεί επιτυχής η σύνοδος κορυφής, τότε όχι μόνο τοποθετείται ο πήχης σε ένα ύψος που ουδείς σοβαρός άνθρωπος θεωρεί δυνατό, αλλά και δίνει στην κυβέρνηση Τραμπ το ιδεολογικό άλλοθι για να προχωρήσει σε πόλεμο. Επειδή το να αναγκαστούν οι Βορειοκορεάτες να παραδοθούν αναπόφευκτα δεν μπορεί να επιτευχθεί, ουσιαστικά αποκλείεται κάθε άλλη επιλογή εκτός από τη στρατιωτική σύγκρουση.

Πρόκειται για ένα ασυνείδητο και κυνικό παιχνίδι που αποδεικνύει ότι κανένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα δεν έχει την ωριμότητα και την προνοητικότητα για να ηγείται.

Το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ υποστηρίζουν αμφότερα τη χρήση και την ανάπτυξη του μιλιταρισμού, της καταστολής και του πολέμου, αλλά με κάποιον τρόπο –ακόμη κι αν η ιστορική καταγραφή αποκαλύπτει το αντίθετο— το Δημοκρατικό Κόμμα κατάφερε να το βλέπουν ως το κόμμα που είναι λιγότερο πιθανό να υποστηρίξει τον πόλεμο απ’ ό,τι οι Ρεπουμπλικάνοι. Η αντίληψη αυτή πρέπει να αμφισβητηθεί ευθέως.

Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει μια μακρά και αχρεία ιστορία που το συνδέει με τη Β. Κορέα, όπως και με κάθε άλλον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ήταν οι πολιτικές του προέδρου των Δημοκρατικών Χ. Τρούμαν που διαίρεσαν την Κορεατική Χερσόνησο και οδήγησαν στον κτηνώδη αποικιακό πόλεμο που διεξήγαγαν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις [Σ.τ.Μ. με τη συμμετοχή πολλών δυτικών κρατών μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας, την εποχή που η κυβέρνηση με έκτακτα στρατοδικεία εκτελούσε αγωνιστές της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού].

Η σύγκρουση στην Κορέα ήταν πολύτιμη για τον Τρούμαν και τους συμβούλους του κόμματός του που επιδίωκαν να στρατιωτικοποιήσουν ξανά την αμερικανική οικονομία και συνεπώς χρειάζονταν τη δικαιολογία που τους παρείχε ο πόλεμος στην Κορέα. Ο Τρούμαν τριπλασίασε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό και δημιούργησε το πλαίσιο για το δίκτυο των αμερικανικών βάσεων σε ξένες χώρες που, τελικά, θα κάλυπταν όλο τον κόσμο τις επόμενες δεκαετίες [Σ.τ.Μ. σήμερα είναι περί τις 800, εκ των οποίων μία από τις σημαντικότερες η βάση της Σούδας, στην Κρήτη].

Η δικομματική επιδίωξη για κυριαρχία σε όλο τον πλανήτη συνεχίζεται ακάθεκτα, χωρίς πραγματική εναντίωση από την «αντίσταση» του Δημοκρατικού Κόμματος. Ακόμη και η Καμπάνια για τους Φτωχούς (PPC) που άρχισε τον Μάιο και υποτίθεται ότι είναι ένα ανεξάρτητο ηθικό κίνημα μέχρι τώρα περιστρέφεται γύρω από το θέμα του ποια κόμματα και συμφέροντα είναι υπεύθυνα για τις «ηθικές αποτυχίες» των ΗΠΑ.

Αντίθετα, η Επιτροπή Επαναστατικής Δράσης, η Φοιτητική Μη Βίαιη Συντονιστική Επιτροπή, το φοιτητικό και νεολαιίστικο αντιπολεμικό κίνημα και τελικά ο δρ Κινγκ αναγνώρισαν σαφώς την ευθύνη και των δύο κομμάτων για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αυτό που κατανοούσαν ο δρ Κινγκ και οι αγωνιστές τη δεκαετία του 1960 ήταν πως για να είναι κανείς πολιτικά και ηθικά συνεπής έπρεπε να κατονομάσει τους ενόχους και να αναγνωρίσει τα συγκεκριμένα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που ωθούν προς τον πόλεμο και τον μιλιταρισμό.

Οι εκκλήσεις στην ηθική ως στοιχείο λαϊκής κινητοποίησης ενάντια στον πόλεμο μπορεί να είναι χρήσιμες. Αλλά έχουν ελάχιστα μεγαλύτερη επίδραση από τις online υπογραφές κειμένων διαμαρτυρίας, εάν η ουσία και το συγκριμένο υποκαθίστανται από αόριστες κοινοτοπίες.

Αυτό έγινε με την εβδομάδα δράσης κατά του πολέμου της Καμπάνιας για τους Φτωχούς. Μόλις λίγες ημέρες πριν αρχίσει η εβδομάδα, στη Βουλή των Αντιπροσώπων ψηφίστηκε άλλη μια αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού: με 351 προς 66, οι βουλευτές ενέκριναν μια σημαντική αύξηση στο απίστευτο ποσό των $717 δισεκατομμυρίων ετησίως.

Και μόλις λίγες ημέρες μετά την εβδομάδα δράσης για τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, οι Δημοκρατικοί γερουσιαστές έδωσαν το ασυνείδητο και οπορτουνιστικό τελεσίγραφό τους στην κυβέρνηση Τραμπ για τη Β. Κορέα, που θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σε άλλον έναν παράνομο και ανήθικο αμερικανικό πόλεμο.

Το να μην κατονομάζονται οι Δημοκρατικοί ως πολεμοκάπηλοι, όπως είναι αποδεδειγμένα, είναι αυτό καθ’ εαυτό ανήθικο.

Είναι επίσης απολύτως σαφές ότι οι ηθικές εκκλήσεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν τα συμφέροντα των καπιταλιστικών ελίτ και της επιδίωξής τους για πολέμους ως εκ διαμέτρου αντίθετα με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών, που χρησιμεύουν για τους πλούσιους σαν κρέας για τα κανόνια.

Η θέση που υιοθέτησε η ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος επιβεβαίωσε απλώς αυτό που ήδη ήταν κοινώς αντιληπτό ως ηγεμονική θέση της πλειονότητας του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής.

Αντικειμενικά, ουδέποτε υπήρχε μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις δεξιές πολιτικές του Ντικ Τσένι ή του Τζον Μπόλτον και της νεοφιλελεύθερης δεξιάς πολιτικής των ηγετών του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι διαφορές ήταν πάντα απλώς διαφορές τακτικής και όχι στρατηγικής, με την έννοια ότι αμφότεροι θέλουν να εκμηδενίσουν τους Βορειοκορεάτες.

Δυστυχώς, ο μόνος που διακατέχεται από σύγχυση για τις προθέσεις και τα συμφέροντα των ελίτ είναι ο απλός κόσμος, ιδίως εκείνα τα τμήματα του κοινού που έχουν συνηθίσει να πιστεύουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι λιγότερο πολεμοκάπηλο και μιλιταριστικό απ’ ό,τι το Ρεπουμπλικανικό.

Το γεγονός είναι πως το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος είναι και αυτό Δεξιά. Ήττα της Δεξιάς σημαίνει ήττα του δικομματικού κατεστημένου, προς όφελός μας και προς όφελος όλου του κόσμου.

Γι’ αυτό οι δυνάμεις της ειρήνης, κατά του πολέμου και του ιμπεριαλισμού πρέπει να ξεκαθαρίσουν αυτές τις συγχύσεις. Το κίνημα πρέπει να διακηρύξει χωρίς υπεκφυγές τη θέση της Συμμαχίας των Μαύρων για την Ειρήνη: ούτε μια σταγόνα αίμα της εργατικής τάξης και των φτωχών για την υπεράσπιση των συμφερόντων της καπιταλιστικής ολιγαρχίας.

Πηγή: CounterPunch αναδημοσίευση από το sxedio-b.gr

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Με τι θα μοιάζει μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα;

/0 Comments/in , /by

Ας το παραδεχτούμε, η Αριστερά στις ΗΠΑ είναι πολύ μακριά από το να διεκδικήσει την εξουσία.

Μία από τις πολλές χρήσιμες ερωτήσεις που τέθηκαν στο Αριστερό Φόρουμ της προηγούμενης εβδομάδας στη Νέα Υόρκη, κάλεσε ορισμένους από εμάς να εικάσουμε με τι θα έμοιαζε μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα. Εδώ είναι οι σκέψεις μου.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς.

Και τα δύο αυτά κόμματα είναι δημιουργήματα και υπηρέτες του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας. Η αντίστοιχη κοινωνική τους βάση διαφέρει, το ένα είναι το Κόμμα του Λευκού Ανθρώπου, ενώ το άλλο είναι υποχρεωμένο να ισχυριστεί ότι δεν αποτελεί καθόλου ένα κόμμα του κεφαλαίου. Το 1936 οι κομμουνιστές οδήγησαν όλη σχεδόν την αμερικανική Αριστερά και το εργατικό κίνημα στο Δημοκρατικό κόμμα. Για πολλούς, τα επόμενα βήματα είναι τόσο αμετακίνητα που πλέον δεν αποτελούν ιστορία, αλλά γεωλογία. Παρά τις προσπάθειες των καλύτερων ανθρώπων κάθε επόμενης γενιάς, οι Δημοκρατικοί παραμένουν το κόμμα του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας.

Οι ακτιβιστές της βάσης των Δημοκρατικών μπορούν να αιμοδοτούν το κόμμα τους με ενέργεια και αξιοπιστία, αλλά βρίσκονται στο χώρο των αποσκευών, όχι στο τιμόνι. Δεν υπάρχουν ιμάντες μεταβίβασης ανάμεσα στις επιθυμίες τους και στο τι πραγματικά κάνουν οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί. Οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί δέχονται εντολές τους από τους πλούσιους χρηματοδότες τους, όχι από αριστερούς ακτιβιστές του κόμματός τους. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που το Κόμμα των Πράσινων το κάνει σωστά.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την εταιρική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία.

Δεν είναι ότι πολλές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις δεν κάνουν μεγάλη και αναγκαία δουλειά. Το πρόβλημά τους είναι ότι εξαρτώνται από τη γενναιοδωρία του πλούσιου για να επιτευχθεί αυτό το έργο, να πληρωθούν οι μισθοί και οι λογαριασμοί. Ο μη κερδοσκοπικός τομέας έχει αναπτύξει τη δική του κουλτούρα, στην οποία οι οργανώσεις διευθύνονται από αξιωματούχους που βρίσκονται στο έλεος των διοικητικών συμβουλίων τους, και όλοι μαζί βρίσκονται στο έλεος των πλούσιων που τους χρηματοδοτούν. Οι εκκλησίες εξαρτώνται επίσης από τους πλούσιους δωρητές για να πληρώνονται οι λογαριασμοί, και συχνά, με την προστασία φιλικών πολιτικών, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα των συμβάσεων των σχολικών ναύλων.

Στις ΗΠΑ, οι αριστερές οργανώσεις που το βλέπουν σωστά, είναι τα εργατικά συνδικάτα που λειτουργούν «από κάτω προς τα πάνω», τα οποία στηρίζονται στην ενίσχυση των μελών τους για να βγάζουν τα λειτουργικά έξοδα. Είναι ένα μοντέλο που θα έπρεπε να μιμηθούμε.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά πρέπει να είναι άνευ όρων ενάντια στην αυτοκρατορία.

Σε αυτό το βράχο εξόκειλε πάνω από εκατό χρόνια πριν, η σοσιαλιστή Διεθνής, όταν οι λεγόμενοι σοσιαλιστές και τα κόμματά τους σε ορισμένες χώρες πήραν το μέρος των εθνικών κυβερνήσεών τους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντί να πάρουν το μέρος των εργατικών τάξεων, των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων λαών.

Με περίπου χίλες μικρές και μεγάλες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη, καθώς και υποβρύχια και πολεμικά πλοία σε όλους τους ωκεανούς, οι ΗΠΑ είναι η κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη του κόσμου. Μέχρι τώρα η ανθρωπότητα έχει εμπειρία πολλών αιώνων από αυτοκρατορίες. Οι αυτοκρατορίες ποτέ δεν ωφελούν τους φτωχούς, μόνο τους πλούσιους και ισχυρούς, και ο 21ος αιώνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό. Το πρώτο καθήκον μιας αμερικανικής Αριστεράς που αξίζει να λέγεται Αριστερά είναι να σταθεί ενάντια στην αυτοκρατορία.

Για ορισμένους Αμερικανούς αριστερούς, ακόμα και για ορισμένους αυτοαποκαλούμενους σοσιαλιστές, αυτό φαίνεται να είναι δύσκολο. Ο Bernie Sanders υποστηρίζει με ενθουσιασμό τους αμερικανικούς πολέμους και τους δολοφονικούς οικονομικούς αποκλεισμούς σε όλο τον κόσμο. Όταν ο επαναστάτης μαύρος εθνικιστής[i] Chokwe Lumumba εξελέγη με τους Δημοκρατικούς στο Μισισιπή, σιώπησε την επί χρόνια κριτική του για την αυτοκρατορία. Και οι Berniecrats[ii] της Επανάστασής μας σοκάρουν με το πόσο λίγα λόγια έχουν να πουν για ό,τι συμβαίνει εκτός των συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά πρέπει να αναπτύξει την αλληλεγγύη ως αντίδοτο στην λευκή υπεροχή.

Αυτό που ονομάζεται διατομεακότητα[iii] συχνά στηρίζεται περισσότερο στο διαχωρισμό και στην ενοχοποίηση παρά στην αναγνώριση κοινών συμφερόντων και στην ένωση των ανθρώπων για να υπερασπιστούν αυτά τα κοινά συμφέροντα. Βασίζεται στο να αποδίδονται μαγικές και υπεριστορικές δυνάμεις στη θεωρία της «λευκής υπεροχής» και οδηγεί σε αόριστες πολιτικές θέσεις, όπως οι ομάδες με ειδική στοχοθεσία και που εύκολα ηττώνται. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς και γιατί η διατομεακή διάσταση έχει γίνει το ευαγγέλιο των οργανισμών που χρηματοδοτούνται από τον μη κερδοσκοπικό τομέα καθώς και γιατί η διατομεακότητα είναι ιδιαίτερα ευνοημένος ακαδημαϊκός κλάδος.

Η αλληλεγγύη προσφέρει ένα πιο αισιόδοξο όραμα για την ανθρωπότητα, καθώς η λευκή υπεροχή ξεπερνιέται από τον κοινό αγώνα για το συμφέρον όλων, και όχι από τη διάσπαση της ανθρωπότητας στους ενάρετους καταπιεσμένους, τους συμμάχους τους και τους αμετανόητους, θλιβερούς υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον. Και μέσα και έξω από τις ΗΠΑ, της γης οι κολασμένοι είναι πλειοψηφία και ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε μια πλειοψηφική αριστερά είναι με έκκληση στην αλληλεγγύη.

  1. Μια αυθεντική αριστερά πρέπει να εκφράζει μια συνειδητή ταξική αντίθεση στον καπιταλισμό.

Η τάξη ή η λέξη ταξικός δεν είναι ταμπού στον λόγο της Βόρειας Αμερικής, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχει. Είναι όμως πολύ, πολύ πραγματική. Ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ταξική κυριαρχία όσων κατέχουν κεφάλαιο, των υποψηφίων που κατεβάζουν στις εκλογές και των στηριγμάτων τους.

Τα τελευταία χρόνια, αυτή η συνειδητοποίηση αποτέλεσε μια σημαντική πρόοδο του Κινήματος Occupy.

  1. Μια αυθεντική Αριστερά στις ΗΠΑ θα πρέπει να δημιουργήσει χώρους και σχέσεις συζήτησης και διαβούλευσης.

Αυτή τη στιγμή, τέτοιοι χώροι και σχέσεις δεν υπάρχουν. Επιτρέψαμε στο Twitter και στο Facebook να μας επιβάλουν τρόπους που εφαρμόζουμε πλέον και στην πραγματική ζωή και φυσικά και στον διαδικτυακό διάλογο. Διαφωνείς με κάποιον; Τότε τον χαρακτηρίζεις, τον ταπώνεις φραστικά, τον κάνεις block ή delete, τον ξαναχαρακτηρίζεις και τον κάνεις unfollow. Αυτό οδήγησε πολλούς από εμάς να μιλάμε και να διαβάζουμε μόνο εκείνους με τους οποίους συμφωνούμε και με κανέναν άλλον. Έγραψα για αυτό κάτι πριν από μερικές εβδομάδες, οπότε δεν θα επαναληφθώ, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Jodi Dean περιγράφει εδώ και χρόνια τις παγίδες αυτού που ονομάζει “καπιταλισμό της επικοινωνίας”. Πηγαίνετε παρακαλώ να διαβάσετε ή να ακούσετε τι έχει να πει σχετικά με το θέμα, και σας ευχαριστώ. Έχει επίσης να πει πολλά για την ανάγκη για ένα κόμμα.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να δημιουργήσει οικονομικές και κοινωνικές οργανώσεις που προδιαγράφουν τον κόσμο που θέλουμε να οικοδομήσουμε, τον κόσμο που θα αντικαταστήσει τις περιβαλλοντοκτόνες και γενοκτονικές αλυσίδες κατανάλωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να ανατραπεί ο καπιταλισμός για να καταλάβουμε με τι μοιάζουν οι δίκαιες και βιώσιμες οικονομίες κλίμακας, τόσο σε μικροοικονομικό όσο και σε μακροοικονομικό επίπεδο. Πρέπει από τώρα να παράξουμε και να φάμε, πρέπει από τώρα να εκπαιδεύσουμε τους νέους μας, να παρέχουμε υγειονομική περίθαλψη, πρέπει τώρα να φροντίσουμε τους ηλικιωμένους μας και τώρα πρέπει να σώσουμε τον πλανήτη από τον οποίο εξαρτάμε την ίδια μας τη ζωή.

Η οργάνωση νέων σχέσεων παραγωγής, διανομής, μεταφοράς, ανακύκλωσης και παράδοσης υπηρεσιών είναι καθήκοντα που οι μεγάλοι καπιταλιστικοί τομείς των ΗΠΑ έχουν παραμελήσει. Έχουμε ήδη δει ότι η εκλογή δημάρχων και νομοθετών σε Κογκρέσο και Γερουσία, δεν αλλάζει απαραιτήτως τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργούνται και συλλέγονται τα τρόφιμά μας, ούτε αν οι χώροι εργασίας μας διευθύνονται δημοκρατικά, αν οι γειτονιές μας είναι ζωντανές, τι απόβλητα δημιουργούμε, ή αν η εκπαίδευσή μας, η μεταφορά μας και όλα τα συστήματά μας εξυπηρετούν τους ανθρώπους και τον πλανήτη περισσότερο από τα κέρδη ή όχι.

Μια αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες βοηθώντας προς μια δημοκρατική – συνεταιριστική διαχείριση του στεγαστικού προβλήματος, των τεχνών, της υγειονομικής περίθαλψης, της παροχής υπηρεσιών και κατασκευών κάθε είδους. Διαφορά οι πράξεις μας θα παραμείνει πολύ μακριά από τις δηλώσεις μας.

  1. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να γεννήσει ένα επαναστατικό κόμμα των εργαζόμενων τάξεων.

Χωρίς κόμμα όλοι εδώ είμαστε ακτιβιστές, υπόλογοι σε κανέναν πέρα από τη συνείδησή μας. Αυτό δεν οδηγεί στο να διεκδικήσουμε την εξουσία, οδηγεί σε “ακτιβιστικό ακτιβισμό” εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια λέξη. Τα κόμματα είναι τα μέσα συλλογικής θέλησης με τα οποία διαμορφώνουμε τον κόσμο γύρω μας. Τα επαναστατικά κόμματα δεν περιορίζονται επίσης στις εκλογικές εκστρατείες.

Σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε, θα μπορούσαμε να περιμένουμε πραγματικά υπαρκτά εργατικά συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να δημιουργήσουν μαζί ένα κόμμα της εργατικής τάξης που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά την κατεστημένη τάξη. Αλλά με την πυκνότητα των συνδικάτων να κυμαίνεται, με αισιόδοξους υπολογισμούς, γύρω στα 7 ή 8 τοις εκατό, αυτό δεν φαίνεται πιθανό. Μπορεί να χρειαστεί πρώτα να ιδρυθεί ένα κόμμα ή τοπικά κόμματα, τα οποία θα χρηματοδοτηθούν από τα δικά τους μέλη και μετά, τα ίδια τα κόμματα θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να προσδιορίσουν τα στρατηγικά σημεία για να οργανωθούν τα συνδικάτα, συμπράττοντας με τους διαθέσιμους συμμάχους και υλοποιώντας τη συγκεκριμένη δουλειά.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

[i] ΣτΜ. Αναφέρεται στον μαύρο εθνικισμό, στο κίνημα δηλαδή που θεωρεί ότι οι μαύροι είναι ένα έθνος που πρέπει να ενωθεί και να έχει αναφορά στη μαύρη ταυτότητα, ώστε να αποτρέψει την εκμετάλλευση που υφίσταται από τους λευκούς (MalcolmX, Stokely Carmichael κλπ).

[ii] ΣτΜ. Έτσι ονομάζονται οι υποστηρικτές του Bernie Sanders, ειδικά όσοι αριστεροί πίστεψαν ότι η κούρσα για την εκλογή του Sanders θα ήταν ευνοϊκή για την υπόθεση της Αριστεράς.

[iii] ΣτΜ. Ο συγγραφέας αναφέρεται στην έντονη, σχεδόν αποκλειστική εμπλοκή της Αριστεράς και του κινήματος στο θέμα των ταυτοτήτων (φύλο, φυλή, σεξουαλικός προσανατολισμός κλπ), παραγνωρίζοντας την ενότητας της τάξης. Στο συγκεκριμένο ζήτημα θα επανέλθουμε με ειδικό σημείωμα του Bruce Dixon.

Αυτοί που μπορούν, διδάσκουν. Αυτοί που δεν μπορούν, ψηφίζουν νόμους για τη διδασκαλία.

/0 Comments/in , /by

Κάνοντας μια περιήγηση στο Facebook, βρήκα μια κονκάρδα που θα ήθελα πολύ να αποκτήσω. Συνοψίζει την τελευταία δεκαετία της εκπαιδευτικής πολιτικής των ΗΠΑ: «Όσοι μπορούν, διδάσκουν. Όσοι δεν μπορούν, ψηφίζουν νόμους για τη διδασκαλία». Από το «No Child Left Behind» (που προωθείται από τον Πρόεδρο George W. Bush) έως το εξίσου προβληματικό «Race to the Top» (που προωθείται από τον Πρόεδρο Barack Obama), η εκπαιδευτική πολιτική καθοδηγείται από γελοίες ιδέες όπως: αντί να δίνονται στα δημόσια σχολεία η χρηματοδότηση που χρειάζεται, θα πρέπει να αυτά να αναγκάζονται να ανταγωνιστούν για λιγότερα χρήματα. Επίσης: αντί να δημιουργούμε συνθήκες που ευνοούν τη μάθηση, ας επικεντρωθούμε αποκλειστικά στα τεστ. Και ας μην ξεχνάμε αυτό: αντί να κάνουν το Πανεπιστήμιο προσιτό σε όλους, τα κράτη θα πρέπει σταδιακά να σταματήσουν να υποστηρίζουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση, μεταθέτοντας αυτό το κόστος σε εκείνους που δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά – τους φοιτητές.

Κάτι που με φέρνει στο θέμα μου. Ήρθε η ώρα να τερματιστεί ο πόλεμος κατά της εκπαίδευσης.

Πραγματικά.

Σταματήστε να πολεμάτε τους ανθρώπους – δασκάλους, βιβλιοθηκονόμους, ειδικούς εκπαιδευτικούς, καθηγητές κολεγίων – που εργάζονται για την εκπαίδευση της επόμενης γενιάς Αμερικανών. Σταματήστε να περικόπτετε τους προϋπολογισμούς, να απολύετε δασκάλους, να ανακρίνετε σχολικούς βιβλιοθηκάριους, να μειώνετε μισθούς, να αυξάνετε τα μεγέθη των τάξεων. Παγκοσμίως, οι μαθητές των ΗΠΑ κατατάσσονται στην 14η θέση στην ανάγνωση, στην 17η στην επιστήμη και στην 25η στα μαθηματικά. Και πέφτουμε σταθερά. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μεταξύ 1995 και 2008, οι ΗΠΑ υποχώρησαν από τη δεύτερη θέση στα ποσοστά αποφοίτησης κολεγίου στη 13η θέση στα ποσοστά αποφοίτησης κολεγίου.

Ας σταματήσουμε λοιπόν την πορεία μας προς στον πάτο.

Ο Πρόεδρος Obama είπε ότι οι δάσκαλοι στην Αμερική πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σεβασμό όπως στη Νότια Κορέα, όπου θεωρούνται «οικοδόμοι εθνών». Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Αλλά, εκτός από μια χλιαρή αναγνώριση των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, ο πρόεδρος δεν είχε κάτι ουσιαστικό να πει όταν ο κυβερνήτης του Ουισκόνσιν προσπάθησε να μειώσει τους μισθούς των δασκάλων και να τους αφαιρέσει τα δικαιώματά τους στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Στην ίδια ομιλία του, αναφερόμενος σε μια σειρά από προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, ο πρόεδρος την αποκάλεσε «στιγμή Σπούτνικ» (σ.μ. Η “στιγμή Σπούτνικ” αναφέρεται στο σοκ που κατέκλυσε την αμερικανική κοινωνία μετά την επιτυχημένη εκτόξευση του σοβιετικού δορυφόρου Σπούτνικ στο διάστημα, γεγονός που ανάγκασε την κυβέρνηση των ΗΠΑ να επενδύσει τεράστια ποσά στην εκπαίδευση και στην έρευνα). Και πάλι, αυτό ακούγεται υπέροχο. Αλλά ως απάντηση στο προηγούμενο «Σπούτνικ σοκ», η κυβέρνηση των ΗΠΑ επένδυσε στην εκπαίδευση. Αυτή τη στιγμή, είμαστε απασχολημένοι με την εκποίηση – στην πραγματικότητα, διαλύουμε το δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Γιατί; Όχι, δεν είναι «η υποτονική οικονομία», ή ότι «μας λείπουν οι πόροι», ή ότι «σε αυτούς τους καιρούς οικονομικής ανάγκης, όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες». Είναι επειδή η κυρίαρχη ιδέα που διαμορφώνει τον εθνικό διάλογο είναι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα ηθικό σύστημα, ένας ομαλά αποτελεσματικός κοινωνικός δαρβινισμός που θα επιτρέψει στις καλές ιδέες να ευδοκιμήσουν και στις κακές ιδέες να αποτύχουν: αν η κυβέρνηση απλώς εγκαταλείψει το έργο της διακυβέρνησης, τότε όλα θα βελτιωθούν. Λοιπόν, ας μειώσουμε τους φόρους στους πιο πλούσιους, ας περικόψουμε κεφάλαια από δημόσια προγράμματα και θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι σε μια φιλελεύθερη ουτοπία. Αυτό είναι απόλυτη ανοησία.

Οι άνθρωποι και στα δύο πολιτικά κόμματα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ο προοδευτικός φόρος εισοδήματος είναι (α) δίκαιος και (β) συνέβαλε στη διατήρηση των δημόσιων θεσμών μας για οκτώ δεκαετίες. Οι άνθρωποι που βγάζουν περισσότερα θα πρέπει να πληρώσουν περισσότερα. Λοιπόν, ναι, η εξάλειψη της λεγόμενης φορολογικής μείωσης του Μπους (που επεκτάθηκε από τον Πρόεδρο Ομπάμα) θα ήταν μια αρχή. Όπως φυσικά και η είσπραξη φόρων από εταιρείες που αποφεύγουν να πληρώσουν φόρους. Η ExxonMobil, η Citibank, η Goldman Sachs, η Bank of America και άλλες είχαν όλες κερδοφόρες χρήσεις το 2010, αλλά κατάφεραν να αποφύγουν την πληρωμή φόρων. Έτσι, ο τερματισμός της εταιρικής ευημερίας θα παρείχε μια άλλη πηγή εσόδων.

Η Αμερική ακολουθεί πολιτικές που αναδιανέμουν τον πλούτο στους πλουσιότερους, και έτσι αφαιρούν κεφάλαια από όλους και από οτιδήποτε άλλο. Ένα αποτέλεσμα είναι η διάλυση των δημόσιων θεσμών μας – όπως τα σχολεία και οι βιβλιοθήκες. Αυτοί οι θεσμοί χρειάστηκαν γενιές για να χτιστούν. Και, τώρα, το έθνος παρακολουθεί καθώς οι εκπρόσωποί του αναιρούν τη σκληρή δουλειά ολόκληρων γενιών. Παρακολουθούμε τους κυβερνήτες και τους διορισμένους από το κράτος δικηγόρους στην πραγματικότητα να κατηγορούν τους εκπαιδευτικούς (στους οποίους συμπεριλαμβάνω και τους βιβλιοθηκονόμους) ότι στραγγίζουν τους δημόσιους πόρους.

Αρκετά!

Πηγή: Philip Nel