2. Τα 100 χρόνια ΚΚΕ δεν είναι μια ενιαία περίοδος. Ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 η χώρα γνώρισε το ΚΚΕ του αγώνα, της θυσίας, του ηρωϊσμού. Που οικοδόμησε δεσμούς αίματος με το λαό και την εργατική τάξη. Που είχε στις τάξεις του ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η νεολαία της εποχής. Που οργάνωσε την Εθνική Αντίσταση στους ναζι – φασίστες κατακτητές. Που παρά τις ταλαντεύσεις και τα λάθη έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας και αντιϊμπεριαλιστικού αγώνα ως το τέλος με τον ΔΣΕ. Που παρά την καθοδηγητική ανεπάρκεια η οποία έβαλε τη σφραγίδα της στην έκβαση των πραγμάτων, συντάχθηκε σταθερά με το στρατόπεδο της επανάστασης. Που ήταν τμήμα του διεθνούς κέντρου της Επανάστασης, της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 και μετά, η χώρα γνώρισε ένα άλλο ΚΚΕ. Που ήταν τμήμα του διεθνούς κέντρου της αναθεώρησης της Επανάστασης, της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ. Ένα ΚΚΕ που δε συνέχισε – δε δικαίωσε τον πρωτοπόρο ρόλο του ως το Κόμμα της εργατικής τάξης και της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, όπως υπήρξε μέχρι τότε και ιδιαίτερα στη δεκαετία του ΄40. Από εκεί και έπειτα, παρά τις όποιες αγωνιστικές ή και ηρωϊκές ακόμα μορφές που ανέδειξε, υπήρξε το Κόμμα της αναθεώρησης και της αποκήρυξης του επαναστατικού παρελθόντος του. Της διάλυσης των οργανώσεών του. Της πολιτικής ουράς του Κέντρου (στη δεκαετία του 60). Της προβοκατορολογίας κατά το Πολυτεχνείο αλλά και σε όλη τη δεκαετία του ΄70 (δεν ξεχνιούνται «οι 300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο»). Του Κοινωνικού Συμβολαίου της μεταπολίτευσης (το «Καραμανλής ή τανκς» ήταν γραμμή και οχι απλά λόγος του Μ.Θεοδωράκη, παρά το γεγονός ότι τη διατύπωση του συνθήματος δεν τη χρεώνεται το ΚΚΕ). Της εκφρασμένης θεωρίας του χουντοαριστερισμού – εκ των πραγμάτων ενισχυτική στον αριστεροχουντισμό του Καραμανλή και του χτυπήματος κάθε εργατικού κινήματος που δε βρισκόταν κάτω από τον έλεγχό του κατά την ίδια περίοδο. Της επανέκδοσης της γραμμής ουράς του Κέντρου με το σύνθημα «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» (γραμμή ενότητας των δημοκρατικών δυνάμεων αλλαγής με το ΠΑΣΟΚ του Α.Παπανδρέου που θα είχε την πολιτική ηγεμονία). Του φιλο-ΕΟΚ κοινού πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ που ήταν η αρχή γέννησης του Συνασπισμού. Της συγκυβέρνησης πρώτα με την ΝΔ του Μητσοτάκη και πρωθυπουργό τον Τζανετακη και κατόπιν της οικουμενικής με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Της ακραία αντιμετωπικής πολιτικής και της παραπομπής κάθε στόχου για το μακρινό μέλλον (κατά τις τελευταίες δεκαετίες). Αλήθεια, ενα συστημικό κόμμα καθόλη την διαρκεια της μεταπολίτευσης τι σχεση εχει με το επαναστατικό πνεύμα του ΚΚΕ των δεκαετιών του ’30 -’40 -’50; Τι σχέση εχει το ΚΚΕ της μεταπολίτευσης του Φλωράκη, του Γόντικα, της Παπαρήγα, με το ΚΚΕ του Ζαχαριάδη, του Σουκατζίδη, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη; Η μοναδική σχέση βρίσκεται στην ονομασία και στα σύμβολα, τα οποία και δυσφημεί με τον χειρότερο τρόπο το σημερινό ΚΚΕ στα μάτια των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας.3. Φυσικά το ΚΚΕ, από την πλευρά του, παρουσιάζει ως αυταπόδεικτο ότι Οκτώβρης και ΚΚΕ πάνε παρέα. Είναι βολική και χρήσιμη μια παράσταση ιδιοκτησίας, μονοπωλίου της κληρονομιάς του Οκτώβρη και γενικά της επαναστατικής κληρονομιάς του παρελθόντος. Οι τίτλοι και τα μεγάλα λόγια περισσεύουν: “Το ΚΚΕ έρχεται από μακριά και πάει πολύ μακριά, γιατί η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά”. Πράγματι, η υπόθεση του Κομμουνισμού έρχεται από μακριά και πάει μακριά. Η υπόθεση όμως του ΚΚΕ δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η χωρίς τέλος πολυδιάσπαση στο χώρο της Κομμουνιστικής Αριστεράς, μαρτυρά μια τεράστια κρίση δεκαετιών στο χώρο αυτό και ειδικά στη μεγαλύτερη οργανωμένη του δύναμη, στο ΚΚΕ. Τυπικό δικαίωμα αναφοράς στον Οκτώβρη έχουν όλοι όσοι αναφέρονται στην Κομμουνιστική Αριστερά, όχι μόνο όποιος έχει το “χρίσμα” ή τις περισσότερες οργανωμένες δυνάμεις. Ουσιαστικό δικαίωμα αναφοράς στον Οκτώβρη έχουν όσοι υλοποιούν το επαναστατικό του πνεύμα με έμπρακτο τρόπο σήμερα, και εδώ ο κατάλογος στερεύει.

4. Η Διακήρυξη του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια υιοθετεί επί της αρχής μια περίεργη μεθοδολογία. Συμβιβάζει το “ενιαίο” της 100χρονης ιστορίας με μια “αυτοκριτική” (που προκύπτει από “μελέτη”) η οποία δεν αφήνει τίποτα όρθιο. 100 ένδοξα χρόνια, πολύς ηρωϊσμός, αλλά πολιτικά σχεδόν τα πάντα ήταν λάθος. Μόλις τώρα το Κόμμα αρχίζει να ωριμάζει κατά τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ. Από μια άποψη μπορεί να θεωρηθεί μια αφήγηση για έναν ζωντανό οργανισμό, σε εξέλιξη και κίνηση, που διαρκώς μετασχηματίζεται σε κάτι ανώτερο. Από μια άλλη, πιο πρακτική άποψη, απορρίπτονται εκ των υστέρων περίπου όλες οι ιστορικές περίοδοι του κόμματος. Επί της ουσίας, οι «αυτοκριτικές» για την επαναστατική περίοδο του ΚΚΕ δεν είναι παρά απόρροια και δικαιολόγηση της σημερινής τροτσκίζουσας φυσιογνωμίας και γραμμής του. Οι δε «αυτοκριτικές» για τη ρεβιζιονιστική αντεπαναστατική περίοδο, δεν είναι παρά στρογγυλέματα έτσι ώστε να μην αμφισβητείται η «αδιάλειπτη συνέχεια» του επαναστατικού ΚΚΕ, με το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ του Κολιγιάννη, το «εθνικά υπεύθυνο» ΚΚΕ της μεταπολίτευσης, το ΚΚΕ της περεστρόικας και της συγκυβέρνησης, το σημερινό «παντός καιρού». Αυτές οι «αυτοκριτικές» μάλλον θα προκαλούσαν θυμηδία, αν δεν βάραιναν τόσο οι συνέπειες δεκαετιών ρεβιζιονισμού για τη σημερινή κατάσταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, για τη δυσφήμηση της έννοιας του κομμουνισμού, της αξίας του αγώνα για έναν άλλο κόσμο.

5. Αν όμως η ηγετική ομάδα του Περισσού θεωρεί ότι για 100 ολόκληρα χρόνια η γραμμή ήταν λάθος, αυτό είναι κάτι που ξεπερνάει μια “αυτοκριτική” στα πλαίσια του “εξελισσόμαστε”. Το Κόμμα αυτοεξορίζεται σε ένα διαρκές παρόν. Έτσι, σε 5 χρόνια τα σημερινά θα θεωρούνται εκ νέου εσφαλμένα και “παρεκκλίσεις” προς όφελος της “πιο ώριμης ωρίμανσης”. Θα αναθεωρηθούν και αυτά. Με αυτόν τον τρόπο η διαλεκτική αυτοκτονεί. Τα σημερινά σωστά, αύριο θα είναι λάθη. Η σχετικότητα των ζητημάτων και η διαλεκτική αντιμετώπιση είναι αναγκαία. Χωρίς όμως σταθερά σημεία, Κομμουνιστικό Κίνημα δε νοείται. Αν για 100 χρόνια η γραμμή ήταν λάθος, τότε πώς «παραμένει νέο, επαναστατική πρωτοπορία στον αγώνα για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό»; Πώς ζητάει να το εμπιστευθούν οι μάζες ως τη «μόνη ελπίδα»;

6. Το κείμενο της Διακήρυξης, κάτω από τον τίτλο “ορισμένες προβληματικές στρατηγικές επεξεργασίες σε διάφορες περιόδους”, χωρίς να διευκρινίζει ποιες ήταν αυτές οι προβληματικές στρατηγικές επεξεργασίες και σε ποιες ακριβώς περιόδους, τσουβαλιάζει την τοποθέτηση για τα Λαϊκά Μέτωπα και την πάλη ενάντια στο φασισμό με την «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» και τις Τζανετάκειες κυβερνήσεις. Χρεώνει τα “ολισθήματα” ή ολισθήματα αυτά στη διαμόρφωση από την ΚΔ μιας “στρατηγικής αντίληψης που έθετε ως στόχο μια ενδιάμεσου τύπου εξουσία ως μεταβατική για τη σοσιαλιστική εξουσία”. Έτσι:

α. Αποκηρύσσει πολιτικά την ΚΔ. Την περίοδο από την ένταξη στην ΚΔ και μετά. Πιο συγκεκριμένα, αποκηρρύσσει τη γραμμή κατά την έναρξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

β. Η Διακήρυξη χρεώνει τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, αλλά και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” υπό τον Παπανδρέου και πάλι στην παραπάνω στρατηγική αντίληψη. Οι ταλαντεύσεις και τα λάθη που οδήγησαν σ’ αυτές τις συμφωνίες σύμφωνα με τον Περισσό ήταν αποτέλεσμα εγκατάλειψης της εργατικής κατεύθυνσης. Ποια γραμμή όμως έφερε το τότε ΚΚΕ στην καθοδήγηση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα; Η τότε γραμμή που το ΚΚΕ σήμερα θεωρεί λαθεμένη (αντιφασιστικό μέτωπο, εθνοκοαπελευθερωτικός αγώνας, λαοκρατία). Η σημερινή γραμμή του ΚΚΕ, τότε εκφράστηκε από άλλες δυνάμεις (τροτσκιστικές), ήταν λάθος και ηττήθηκε.

γ. Ακολουθεί η ετεροχρονισμένη –πάνω από μισό αιώνα – “αυτοκριτικη” για τα γεγονότα του 1956 – 1958 (αποφάσεις 6ης και 8ης Ολομέλειας). Καταδικάζεται η ρεβιζιονιστική στροφή, η πολιτική της ΕΔΑ, η απόφαση για διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Βέβαια εδώ η ρεβιζιονιστική στροφή του ΚΚΣΕ, η ωμή επέμβαση των «αδελφών κομμάτων» στο ΚΚΕ βαφτίζεται “επιδράσεις των επιλογών στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα … που οδήγησαν σε μια πορεία παρεκκλίσεων”. Είναι δύσκολο να γράφτεί σε διακήρυξη “γίναμε τμήμα του Διεθνούς Ρεβιζιονισμού”. Πιο εύκολα γίνεται λόγος για “επιλογές” και “επιδράσεις” τους.

δ. Το 1968 θεωρείται ως η αναγέννηση του κόμματος. (Η “αυτοκριτική” δε λείπει και στα πλαίσιά της εξομοιώνεται η γραμμή των Λαϊκών Μετώπων με τη ρεβιζιονιστική θεωρία των σταδίων). Πως όμως επέζησε το Κόμμα; Με τι μετασχηματισμούς μετά το ’58 που διελυσε τις οργανώσεις; Τι έγραψε η δεκαετία ’58 – ’68 πάνω στο φυσιογνωμία του; Ποιο ήταν το σημείο εκκίνησης του ’68; Οι οπορτουνιστές ξανάκαναν επαναστατικό το ΚΚΕ από την ανάποδη;

ε. Μέρος της “αυτοκριτικής” αποτελούν και οι επιλογές της συγκρότησης του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου καθώς “και η λαθεμένη συμμετοχή του στο σχηματισμό των αστικών κυβερνήσεων Τζανετάκη (ΝΔ και Συνασπισμός) και Ζολώτα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός)”.

στ. “Στην περίοδο 1991 έως σήμερα, σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης δημιουργήθηκαν πρόσθετες, νέες δυσκολίες και απαιτήσεις για το ΚΚΕ”. (Το ΚΚΕ θεωρεί ότι υπέστη μια “δεξιά” στροφή το 1958, μια “αριστερή” στροφή το 1968 και βρίσκεται – εν εξελίξει – μια “υπεραριστερή” στροφή από το 1995 και μετά. Που εγγυάται το παρόν και το μέλλον του. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;). Η σημερινή ηγεσία, που σήμερα διορθώνει τη γραμμή, πού ήταν στην συγκυβέρνηση Τζανετάκη ή στο κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ; Τι ψήφιζε και τι υπερασπιζόταν; Και τότε είχαν δίκιο και τώρα δίκιο έχουν; Τελικά ποιο είναι το κριτήριο της επαναστατικής αλήθειας; Υπάρχουν σταθερά σημεία; Ή τελικά η μόνη σταθερά είναι αυτό που συμφέρει κάθε φορά το μηχανισμό; Μια τέτοια αντιμετώπιση όμως του ρόλου και της έννοιας του κόμματος δεν έχει καμία σχέση με τον επαναστατικό μαρξισμό.

7. Ιδιαίτερη σημασία έχει η αναθεώρηση της εποχής ΄40-΄49, αναθεώρηση που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια και εντείνεται, ενώ βασίζεται στη σημερινή πολιτική σκοπιμότητα. Καθότι είναι μια εποχή στην οποία οικοδομήθηκε το σθεναρό ιστορικό κεφάλαιο του ΚΚΕ στη χώρα μας. Από αυτό το κεφάλαιο τρέφεται και το σημερινό ΚΚΕ, παρότι δεν έχει καμία σχέση με το ΚΚΕ του ΄40-΄49.

8. Κοινός τόπος της σημερινής “αυτοκριτικής” – αναθεώρησης είναι η σκλήρυνση της γραμμής, και η καταδίκη των πιο μετωπικών τακτικών που υιοθετήθηκαν από το Κόμμα κατά το παρελθόν. Εδώ η αυτοκριτική είναι ισοπεδωτική. Στο ίδιο τσουβάλι μπαίνουν το ΕΑΜ, η ΕΔΑ, η κυβέρνηση Τζανετάκη. Ο λόγος δεν είναι κάποιου είδους “επιπολαιότητα”, αλλά συγκεκριμένη πολιτική στόχευση. Πρέπει να υποστηριχθεί με συνέπεια η πολιτική γραμμή απομόνωσης και άρνησης κάθε μετωπικής σκέψης, κίνησης στις σημερινές συνθήκες.

9. Η ιστορία και η μελέτη δεν είναι τόσο “ανεξάρτητες” διαδικασίες για ένα κόμμα με συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Η εκτίμηση – αυτοκριτική – πρόβλεψη είναι υποχρεωτικά συναρτήσεις του πολιτικού προγράμματος και του συσχετισμού δυνάμεων για ένα κόμμα. Το πρόβλημα είναι πως το συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα επί της ουσίας, ασχέτως διακηρύξεων και διατυπώσεων ή φιλιππικών, αποτελεί αποδοχή της κατάστασης, άρνηση κάθε σκέψης για σοβαρή αναμέτρηση με αυτήν. Στη βάση αυτή, το παρελθόν κόβεται και ράβεται στα μέτρα των σημερινών (υπεύθυνων) πολιτικών επιλογών της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ.

10. Και εδώ είναι η ουσία της σημερινής «αριστερής στροφής» του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ήταν έως το 1991 μέρος ενός διεθνούς ρεβιζιονιστικού κέντρου με οδηγό το ΚΚΣΕ. Η σημερινή ηγεσία δε συγκρούστηκε ποτέ με την ηγεσία που οδήγησε το κομμουνιστικό κίνημα στη διάλυση και την ανυποληψία από επιλογή, για να «κρατηθεί το μαγαζί». Μετά το 1991 διεθνές κέντρο δεν υπήρξε και επιλέγεται βαθμιαία η κατεύθυνση της «σκλήρυνσης» για να αντέξει πάλι το κόμμα. Στις μετέπειτα πολιτικές ή οικονομικές κρίσεις ή κοινωνικές αναταραχές επιλέγεται ο νυν υπέρ πάντων αγώνας ενάντια στον οπορτουνισμό ως η κύρια κατεύθυνση και η αποχή του κόμματος από τον πολιτικό αγώνα. Πάλι κριτήριο είναι «να κρατηθεί το μαγαζί». Σήμερα το ΚΚΕ σηκώνει τους τόνους. Κάνει τσαμπουκάδες, «συγκρούεται» με την αστυνομία στα σκαλάκια της Βουλής, αντιγράφοντας την εξωκοινοβουλευτική αριστερά του ’90. Κλιμακώνει τώρα, που το λαϊκό φρόνημα είναι σε υποχώρηση και η πολιτική κρίση έχει τελειώσει, για να μαζέψει καμιά ψήφο από τους απογοητευμένους αριστερούς, ενώ απουσίαζε όταν το λαϊκό φρόνημα ήταν σε άνοδο και η πολιτική κρίση σοβούσε. Το ΚΚΕ είναι ένα βαθιά συστημικό κόμμα που όταν το σύστημα έχει πρόβλημα, απλά απουσιάζει η πολεμάει τους «οπορτουνιστές» (αριστερούς τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, δεξιούς αργότερα) και με μοναδική αρχή, «ότι συμφέρει το μηχανισμό».

11. Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 το ΚΚΕ υιοθετεί μια εκδοχή νεο – τροτσκισμού. “Ο χαρακτήρας της επανάστασης σε κάθε καπιταλιστική χώρα καθορίζεται αντικειμενικά από τη βασική αντίθεση που καλείται να επιλύσει, την αντίθεση κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας, από το χαρακτήρα της εποχής σε διεθνές επίπεδο, της εποχής του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ανεξάρτητα από τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα”. Η νέα αυτή πολιτική αντίληψη και πρακτική κλιμακώνεται. “Το ΚΚΕ έθεσε τα θεμέλια νέας στρατηγικής αντίληψης στο 15ο Συνέδριό του (1996) και την επεξεργάστηκε πιο ολοκληρωμένα στο νέο Πρόγραμμα που διαμόρφωσε στο 19ο Συνέδριό του (2013)”.

Σε συνθήκες που ο εξαρτημένος χαρακτήρας του ελληνικού κοινωνικο – οικονομικού σχηματισμού είναι πιο κραυγαλέος από ποτέ, με μνημόνια, επιτροπεία, κυβέρνηση των δανειστών, ο Περισσός ανακαλύπτει ότι όλες οι καπιταλιστικές χώρες είναι ίδιες, ΗΠΑ, Γερμανία, Ελλάδα, δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός με την έννοια της οριζόντιας εκμετάλλευσης, δεν υπάρχει εξάρτηση, άρα ούτε και ανάγκη μετώπων. Υπάρχουν μόνο κεφάλαιο και εργασία, αστοί και προλετάριοι, κάθετη εκμετάλλευση, συνεπώς τα επαναστατικά καθήκοντα είναι τα ίδια σε κάθε χώρα, και τα πολιτικά καθήκοντα είναι “γενικού τύπου δουλειά για ωρίμανση των όρων και της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό στο μακρινό μέλλον”.

12. Η σκληρή γραμμή αφορά πρώτα από όλα την άποψη για ένα κόμμα “παντός καιρού”, που κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αντοχή. Ακόμα λοιπόν και αν πολιτικά δεν κάνει τίποτα, θεωρείται θετικό το ισοζύγιο, απλά και μόνο επειδή αντέχει. Αφορά την άρνηση των συμμαχιών, των μετώπων, της συγκέντρωσης δυνάμεων. Αφορά την άρνηση παρέμβασης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αφορά τον αναχωρητισμό σε περιόδους κρίσης. Αφορά το διαχωρισμό με σινικά τείχη της στρατηγικής από την τακτική, στην ουσία την κατάργηση της τακτικής σαν έννοια, άρα και της άμεσης πολιτικής δράσης. Αφορά τον περιορισμό του κόμματος στο πεδίο της “γενικής ζύμωσης” στρατηγικών ζητημάτων. Αφορά τέλος τη συμπίεση μικρών – και θεωρητικά ανταγωνιστικών – πολιτικών σχηματισμών, δια της υιοθέτησης της πολιτικής τους (αντικαπιταλισμός, εργατική πλειοδοσία, υπερ – αριστερή “αυτοκριτική”, ενσωμάτωση της μ-λ κριτικής κλπ).

13. Όσο σκληραίνει η γραμμή, όσο πιο “επαναστατική” και “καθαρή” γίνεται, τόσο εμπεδώνεται η αποδοχή του “δε γίνεται τίποτα, τουλάχιστον σήμερα”. Εδώ έχουμε μια αντίφαση, που φτάνει τα όρια της παράνοιας: η λογική θα έλεγε ότι ένα όλο και πιο επναναστατικό κόμμα, φέρνει πιο κοντά την Επανάσταση. Ή εν πάσει περιπτώσει μια ισχυρή απάντηση στην κρίση, με όρους λαϊκού παράγοντα – τουλάχιστον σε συνθήκες άγριας συστημικής κρίσης. Όμως ο Περισσός δε νιώθει την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις. Ένα είναι το κόμμα, 100 χρόνια ιστορία έχει, τώρα που είναι και υπό διάλυση ό,τι άλλο υπάρχει στην Αριστερά, έχουμε λευκό χαρτί.

14. Το εικονικό κίνημα καλά κρατεί με κινητοποιήσεις αυστηρά ελεγχόμενες από το κόμμα, προδιαγεγραμμένες από την αρχή ως το τέλος τους, φιέστες – κομματικές παρελάσεις και όχι κινήσεις μαζικής συλλογικής διεκδίκησης. Η προετοιμασία της εργατικής τάξης ως “ηγετικής δύναμης της σοσιαλιστικής επανάστασης” είναι το άλλοθι της πολιτικής αδράνειας, της έλλειψης κάθε απολογισμού, της αποφυγής κάθε υποχρέωσης λογοδοσίας επί των πεπραγμένων. Η προετοιμασία αυτή είναι αιώνια; Έχει όρους; Μετριέται κάπως; Προσδοκά σε αποτελέσματα; Ή “γενικά προετοιμάζουμε” και αυτό είναι αρκετό;

15. Ποιος είναι ο ιστορικός ρόλος του Κόμματος; Ειδικά σε περίοδο κρίσης και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, πως μεταφράζεται πιο συγκεκριμένα; Ποια είναι τα ακριβή καθήκοντα ενός ΚΚ σήμερα; Αντί για απάντηση στα παραπάνω, ο ιστορικός ρόλος του συρρικνώνεται στη διάλυση ή απορρόφηση των απογοητευμένων συριζαίων και των μικρο-οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής και στη δικαίωση του στιλ “εμείς τα λέγαμε”. Είναι αρκετό το Κόμμα – Πρωτοπορία της εργατικής τάξης “να τα έλεγε” και απλά να “χαίρεται” που ο ανέτοιμος λαός δεν πίστεψε/ακολούθησε; Ο ιστορικός του ρόλος είναι απλά και μόνο να υπάρχει, να αντέχει και να μη διαλύεται; Δυστυχώς, η επίκληση των 100 χρόνων του παρελθόντος και η “επιβεβαίωση” δια της κατάντιας του ΣΥΡΙΖΑ επί του παρόντος, θα είναι το βασικό όπλο του ΚΚΕ. Στην κατεύθυνση αντοχής και μικροενίσχυσης, κατάκτησης του μονοπωλίου στην Αριστερά και συνέχισης της γνωστής πλέον “υπεύθυνης στάσης” που του αναγνωρίζεταί από όλο το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύστημα της χώρας.

16. Τι θα σήμαινε άλλη αντίληψη για τον ιστορικό του ρόλο; Αν μη τι άλλο, σε δύο σημεία τομής της πρόσφατης ιστορίας, το 1974 και το 2010, να έπαιρνε το ρόλο της “επαναστατικής πρωτοπορίας”, όπως αναφέρει η διακήρυξη, και να πάσχιζε για την πολιτική έκφραση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε συνθήκες που όλα, ή έστω πάρα πολλά, θα μπορούσαν να συμβούν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλες οι ιστορικές περίοδοι ίδιες. Κάποιες στιγμές αποτελούν ιστορικές ευκαιρίες για το Κομμουνιστικό Κίνημα. Η αδιαφορία και το “μια από τα ίδια” είναι αντίστοιχα, ιστορική ευθύνη. Το ΚΚΕ δε θέλησε να κάνει το παραμικρό σε αυτές τις δύο περιόδους από πολιτική άποψη.“Το ΚΚΕ αγωνίζεται καθημερινά για την ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα … ώστε σε συνθήκες κλονισμού της καπιταλιστικής εξουσίας να ανταποκριθεί στο καθήκον του ως καθοδηγήτριας δύναμης της νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης.” Πότε αναμένονται αυτές οι συνθήκες; Δεν ήταν ποτέ παρούσες στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση;

17. Το Κόμμα κάνει απολογισμό μόνο προς τον εαυτό του, όχι προς την περίοδο και τα καθήκοντα που αυτή θέτει. “Ως νέο στοιχείο των πολιτικών και γενικότερων εξελίξεων, το ΚΚΕ αντιμετώπισε αποφασιστικά τις πιέσεις για συμμετοχή ή στήριξη της αστικής διακυβέρνησης του οπορτουνιστικής καταγωγής κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, που ανήλθε στην κυβερνητική εξουσία το Φλεβάρη του 2015”. “Προέβλεψε έγκαιρα τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάδειξή του σε νέου στυλοβάτη του αστικού πολιτικού συστήματος και της καπιταλιστικής ανάπτυξης”. Όμως ένα Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι παρακολουθητής των εξελίξεων, ούτε δημοσιογράφος ή εκτιμητής. Είναι δύναμη κρούσης, παρέμβασης και τροποποίησης της πραγματικότητας προς όφελος του λαού. Και τέτοιο κόμμα είναι ζητούμενο σήμερα στην Ελλάδα.

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ κατασκεύασε ενα κείμενο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της και στις ειδικές σκοπιμότητές της. Δεν είναι ούτε αυτοκριτική, ούτε εκτιμήσεις ενός αιώνα. Με τα μάτια του σήμερα αναστοχάζεται ταχα το παρελθόν, όμως η ηγεσία του ΚΚΕ θελει να αναθεωρήσει την ιστορία για λόγους σκοπιμότητας και απολογητικής υπέρ της σημερινής γραμμής του κόμματος. Δεν άκουσαν ή δε διάβασαν ποτέ και τίποτα για την αντιπαράθεση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα κατά τη δεκαετία του 60; Αντιπαράθεση που έγινε με βάση το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την λεγόμενη αποσταλινοποίηση, που εφερε στο προσκήνιο τις θεωρίες της ειρηνικής συνύπαρξης και του παλλαϊκού κρατους, που προνομιοποίησε το κερδος, που δημιούργησε μια νεα αστική τάξη στο εωτερικό της ΕΣΣΔ; Και καλά, η Κινα, το ΚΚΚ και ο Μάο ηταν μακριά απο την Ελλάδα. Δεν κατάλαβαν τίποτα από την αντιπαράθεση που έγινε στα ξερονήσια-τόπους εξορίας, στις ανατολικές χώρες με τους πολιτικούς πρόσφυγες σε όλη την Ελλάδα, από μέλη και στελέχη του, τόσο για το «νέο πνευμα» του Χρουτσώφ όσο και για την διάλυση των παράνομων οργανώσεων και την πολιτική της ΕΔΑ; Δεν θυμούνται τίποτα για τις διαγραφές και τις προβοκάτσιες που έγιναν τότε στα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που κατόπιν σχημάτισαν τον κορμό του περιοδικού ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ και συγκρότησαν το μ-λ κίνημα στην Ελλάδα, που και κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης συνέχισαν την κριτική αντιπάραθεση και πλειστάκις τους αντιμετώπιζαν είτε με την θεωρία του χουντοαριστερισμού είτε με καταστολή και τραμπουκισμούς; Ξέχασαν ακομα πιο πρόσφατα τις κριτικές, τις αντιπαραθέσεις και τις διαγραφές μελών και στελεχών της ΚΝΕ και του ΚΚΕ που κατόπιν σχηματισαν το ΝΑΡ;

Η κριτική στην ΕΑΜική περίοδο σε αντίθεση με την περίοδο του ΔΣΕ αφορά στη δικαιολόγηση – μέσω της ιστορικής ήττας – της πολιτικής του σημερινού ΚΚΕ για τη δογματική άρνηση μετωπικής συμμαχιών και του προγράμματος μεταβατικών άμεσων διεκδικήσεων. Ενώ μάλιστα γίνεται λόγος για τις κοινωνικές συμμαχίες καθόλου δεν τις αντιστοιχεί και αρνείται τις πολιτικές συμμαχίες. Και όμως η γραμμή του ΕΑΜ ήταν αυτή που έδωσε την ηγεμονία στο τότε ΚΚΕ, που σε συνδυασμό με την αυτοθυσία των κομμουνιστών, δημιούργησε το μεγάλο και πολύτιμο ιστορικό φορτίο και το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς της Ελλάδας. Στην πρόσφατη ιστορία, στις δύο ιστορικές ευκαιρίες που δημιουργηθηκαν (η μια το ’74-’76 και η άλλη απο το 2010 έως το 2015) το ΚΚΕ δεν αναμετρήθηκε με το σύστημα και στη μεν πρώτη ενσωματώθηκε, ενώ στη δεύτερη αποσύρθηκε. Το ‘74 – ‘76 ο λαϊκός και νεολαΐστικος ριζοσπαστισμός απειλούσε το σύστημα και περίπου η «εξουσία περιφερότανε στους δρόμους». Το ΚΚΕ τότε επέλεξε να είναι το νομιμοποιημένο και υπεύθυνο κοινοβουλευτικό κόμμα του εθνικού κορμού στον ιδιότυπο και χρήσιμο για το σύστημα τρικομματισμό, που συμφωνήθηκε και οικοδομήθηκε για να προχωρήσουν ομαλά τα πράγματα στην μεταπολίτευση και να εξατμισθεί η ριζοσπαστικοποίηση. Επιδίωξε συμμαχίες με το ΠΑΣΟΚ στα όρια της πολιτικής επαιτείας, δημιουργώντας και την αίσθηση οτι το ΠΑΣΟΚ «μας τα πήρε όλα». Το 2010- 2015, μια πενταετία συνολικής πολιτικής και κομματικής κρίσης του συστήματος, όπου ο λαός ενστικτώδικα έκφραζε αντισυστημικά αισθήματα και πρακτικές, όπου ο βασικός πόλος του συστήματος (η ΕΕ και η ευρωζώνη) δε φόβισε τον λαό, αντίθετα τον εξόργισε (δημοψήφισμα 2015), το ΚΚΕ ήταν το «υπεύθυνο κόμμα» (έτσι χαρακτηριζόταν απο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κ.α.) που ούτε μέτωπα προσπάθησε να οικοδομήσει, ούτε την εργατική τάξη να ενώσει, ούτε σε κοινές διαδηλώσεις συμμετείχε (όπου χιλιάδες χιλιάδων εργαζόμενοι και νεολαίοι έψαχναν λύση στα άμεσα αιτήματα τους). Το ΚΚΕ έψαχνε την δικαίωση και όχι την λύση.

Για το ΚΚΕ το κόμμα είναι φετίχ, είναι πάνω απο όλα και για όλα. Η ταξική πάλη έχει εξορισθεί απο την διακήρυξη των 100 χρόνων του, αλλά το κόμμα βρίσκεται σε καθε παραγραφο της. Όλη η διακήρυξη διαπερνιέται απο αυτη την λογική. Κομμουνιστικό κόμμα και κομμουνιστής είσαι όταν πρώτα και κύρια υπηρετείς την εργατική τάξη και τους εκμεταλευόμενους, όταν υποστηρίζεις τα συμφέροντα των «απο κάτω», σε ανειρήνευτη σύγκρουση με τους κοινούς τους εχθρούς, όταν υποστηρίζεις τον λαό και την κυριαρχία του, την ανεξαρτησία του, τη χώρα του. Τελευταίο και σε συνδυασμό με τα δύο προηγούμενα βρίσκεται το καθήκον να υποστηρίζεις το κόμμα. Για το σημερινο ΚΚΕ και την ηγεσία του υπάρχει μόνο το κόμμα. Έτσι δημιουργούνται οι συνειδήσεις, αυτο διαπερνάει ολη την πολιτική του.