Ελληνοτουρκικά: ΝΑΤΟ και ΕΕ δε διασφαλίζουν σύνορα και ειρήνη!

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα το τελευταίο διάστημα με τον εμβολισμό του ελληνικού σκάφους, την παρεμπόδιση έρευνας στην κυπριακή ΑΟΖ και την πρόσφατη σύλληψη και κράτηση των δύο στρατιωτικών, αποτελεί τμήμα ευρύτερων αντιπαραθέσεων και επιδιώξεων για τον ενεργειακό, οικονομικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό έλεγχο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Στη Συρία ο πόλεμος αναζωπυρώνεται, στο Παλαιστινιακό οι ΗΠΑ επιταχύνουν με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, στα Βαλκάνια προχωρά η προσπάθεια προσεταιρισμού κρατών και κυβερνήσεων στο δυτικό στρατόπεδο και η απόσπασή τους από τη ρωσική επιρροή, στο Κυπριακό εντείνονται οι προσπάθειες για «λύση».

Σε αυτό το πλαίσιο ο πιο ισχυρός «παίκτης» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η Τουρκία, γίνεται όλο και πιο επιθετικός. Διεκδικεί ρόλο ηγεμονικής περιφερειακής δύναμης. Διεξάγει ήδη έναν πόλεμο εντός και εκτός συνόρων –ενάντια στους Κούρδους– ενώ κατέχει το ένα τρίτο της Κύπρου εδώ και 44 χρόνια. Θέτει ζήτημα επαναχάραξης συνόρων και αναθεώρησης των διεθνών μεταπολεμικών συνθηκών. Βρίσκεται σε μια ελεγχόμενη –προς το παρόν– κόντρα με τη Δύση και διεκδικεί ρόλο ηγεμόνα στην περιοχή. Καλεί τους Τούρκους πολίτες σε επιστράτευση και κηρύσσει κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας έως το καλοκαίρι. Είτε όλα αυτά αποτελούν μπλόφα, είτε πρόθεση για πολεμικά επεισόδια, για τους λαούς τα παιχνίδια αυτά είναι επικίνδυνα και τα «ατυχήματα» είναι υπαρκτό ενδεχόμενο.Η κράτηση σε καθεστώς ομηρείας όχι μόνο των δύο Ελλήνων, αλλά και Γερμανών δημοσιογράφων και Αμερικανών διερμηνέων και στελεχών της Αμερικανικής Δίωξης Ναρκωτικών, πέρα από επίδειξη δύναμης, είναι μια πρακτική επιθετικής «διπλωματίας» της Τουρκίας. Η τύχη των κρατούμενων θα κρίνεται σε ένα πιο συνολικό παζάρι και διαπραγμάτευση, όπως έδειξε η πρόσφατη συνάντηση Ερντογάν-Μέρκελ.

Η ελληνική άρχουσα τάξη διαχρονικά πούλαγε το παραμύθι ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ θα διασφάλιζε, πέραν της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας, και την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας. Το 1974 η ταυτόχρονη παρουσία της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν απέτρεψε την εισβολή του Αττίλα και επακόλουθα την κατοχή και τον εποικισμό. Το 2010 κατέρρευσε ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας μέσα στην ΕΕ. Έκτοτε, η παρουσία της χώρας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στην ευρωζώνη αποτελεί οικονομική και κοινωνική κόλαση με διαρκή επιτροπεία λιτότητας. Σήμερα, ο τουρκικός επεκτατισμός αποδεικνύει μία ακόμη φορά ότι δεν αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και οργανισμών.

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν πολλές δεσμεύσεις και συμφέροντα με την Τουρκία και δεν πρόκειται να τα αγνοήσουν για χάρη της υποτελούς Ελλάδας, που δηλώνει, βρέξει χιονίσει, πίστη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, ακόμη και αν αυτό διαχρονικά αποδεικνύεται βλαπτικό και επικίνδυνο. ΕΕ και ΗΠΑ προχώρησαν σε χαλαρές δηλώσεις κατευνασμού της Τουρκίας, τη στιγμή που ο Ερντογάν απειλούσε ότι θα βυθίσει πλοία στην ΑΟΖ της Κύπρου. Στο δε θέμα των Ιμίων έκαναν συστάσεις και προς Ελλάδα και προς Τουρκία για …ηρεμία και από τους δύο. Τέλος, οι κυβερνητικές προσδοκίες ότι ο αμερικανικός στόλος κατευθύνεται για να αποκρούσει την τουρκική επιθετικότητα στην κυπριακή ΑΟΖ, εξευτελίστηκαν όταν οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι ο έκτος στόλος δεν έχει σχέση με τα γεωτρύπανα και ότι τα οφέλη πρέπει να μοιραστούν δίκαια ανάμεσα στις …δύο κοινότητες.

Γκρεμίστηκε επίσης το δόγμα Τσίπρα – Κοτζιά για την προσχώρηση στον άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Αίγυπτος που μέχρι πριν λίγους μήνες φιγουράριζε ως εθνική επένδυση και εγγύηση ασφάλειας απέναντι στην Τουρκία. Η συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ με αυτές τις χώρες στηρίχτηκε στην ελπίδα ότι η άρχουσα τάξη της Ελλάδας θα συμμετέχει σε ένα ενδεχόμενο φαγοπότι εάν τα γεωτρύπανα βρουν όντως αξιοποιήσιμες ενεργειακές πηγές στο βυθό της ΝΑ Μεσογείου. Πρόκειται όμως για φαγοπότι με αμφίβολα αποτελέσματα για την κυριαρχία, την κοινωνική και εθνική αξιοπρέπεια και το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Ειδικά όσο το πλαίσιο των ερευνών και των δυνητικών αποτελεσμάτων τους συμφωνείται από το πλήρως εξαρτημένο και υποταγμένο ελληνικό πολιτικό προσωπικό του «ανήκομεν εις τη Δύσιν».

Σε κάθε περίπτωση η στρατηγική αυτή της ελληνικής αστικής τάξης δεν είναι μια επιλογή εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, και ακόμη περισσότερο δεν είναι μια στρατηγική ειρήνης. Η χώρα μας βρίσκεται στη μέση μιας σειράς συγκρούσεων και εντάσεων, αντικρύζει άμεσα το φάσμα θερμών επεισοδίων και μπορεί να βρεθεί πιο βαθιά χωμένη σε περιφερειακά ή τοπικά πολεμικά επεισόδια.

Διαρκής αγώνας για την ειρήνη – καμία αλλαγή συνόρων

Σε αυτή τη σύνθετη κατάσταση χρειάζονται ιεραρχήσεις και προτεραιότητες.

Πρώτον, να υπερασπιστούμε την ειρήνη και να αποτρέψουμε κάθε πολεμικό επεισόδιο. Η Συρία δεν είναι τόσο μακριά μας γεωγραφικά και η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν είναι τόσο μακριά μας χρονικά. Το δράμα των προσφύγων και της διάλυσης άλλοτε κυρίαρχων χωρών και λαών που «ζούσαν όπως εμείς», πρέπει να μας διδάξει. Και για να υπερασπιστούμε την ειρήνη χρειάζεται να στραφούμε ενάντια στον βασικό εμπρηστή του πολέμου, τον ιμπεριαλισμό και κυρίως τον αμερικάνικο. ΟΙ ΗΠΑ είναι η δύναμη που συστηματικά υπονομεύει τα μη αρεστά καθεστώτα, εξαπολύει πολεμικές επεμβάσεις ή πυροδοτεί πολέμους δι’ αντιπροσώπων, αμφισβητεί τα υπάρχοντα σύνορα, υποδαυλίζει εθνικισμούς ανάμεσα στις χώρες της περιοχής. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και η παρουσία του είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης και δύναμη κινδύνου για τους λαούς και τα κράτη της περιοχής. Η ελληνική εξωτερική πολιτική κάνει το εντελώς ανάποδο από αυτό που οδυνηρά δείχνει η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών. Για τη διασφάλιση της ειρήνης, βασίζεται στον εμπρηστή του πολέμου.

Δεύτερον, να ενωθούν οι λαοί κάτω από το σύνθημα «καμία αλλαγή συνόρων». Η υποστήριξη της σημερινής υπαρκτής διαμόρφωσης των συνόρων σημαίνει την αποτροπή οποιασδήποτε απόπειρας αμφισβήτησής τους και την καταδίκη κάθε επεκτατισμού και αλυτρωτισμού. Γενικά στην ευρύτερη περιοχή Βαλκανίων και Μ.Ανατολής, θέμα αλλαγής συνόρων θέτει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τη στρατηγική του διαμελισμού χωρών (Συρία, Λιβύη, Ιράκ). Στα σύνορά μας, αλλαγή συνόρων υπονοείται, χωρίς ρητά να κατονομάζεται, από την αναθεωρητική πολιτική Ερντογάν και την αμφισβήτηση («επικαιροποίηση») της συνθήκης της Λωζάνης. Η εμπειρία έχει δείξει ότι υπό τους σημερινούς συσχετισμούς του «μετακομμουνιστικού» κόσμου, όταν ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου στη χάραξη των συνόρων, ο πόλεμος, η δυστυχία και η προσφυγιά δεν έχει τελειωμό. Το γεγονός αυτό το καταλαβαίνει και ο λαός της Συρίας ή του Ιράν που δεν επιθυμούν να γίνουν λαγός των ΗΠΑ και να φτάσουν στην κατάσταση που έφτασε η Λιβύη (όπου άνθισε μέχρι και το δουλεμπόριο ανθρώπων) ή το Ιράκ (που δεν έχει ησυχάσει από εμφύλιες συρράξεις και πολύνεκρες συγκρούσεις δεκαετίες τώρα). Απέναντι στη ρευστοποίηση των συνόρων στην οποία κερδίζει το δίκαιο του ισχυρού, υπερασπιζόμαστε τα υπαρκτά σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα που ορίζονται από διεθνές δίκαιο. Οποιαδήποτε διολίσθηση από αυτό, γίνεται βούτυρο στο ψωμί των φιλοπόλεμων σχεδίων.

Τρίτον, να υπερασπιστούμε την ειρήνη απομονώνοντας τους φιλοπόλεμους και εθνικιστικούς κύκλους και τη σωβινιστική υστερία. Η αποτροπή του πολέμου σημαίνει αντιμπεριαλιστικό κίνημα, αλλά και κίνημα υπέρ της αλληλεγγύης και της φιλίας των λαών. Η πάλη για την ειρήνη προϋποθέτει όμως την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και την επιλογή μιας ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Ο δρόμος αυτός σημαίνει ότι δεν εντασσόμαστε σε κάποιο εκ των αντιπαρατιθέμενων στρατοπέδων, δεν προσχωρούμε σε άξονες χωρών επιδιώκοντας να κερδίσουμε από τους μικρούς και μεγάλους ανταγωνισμούς. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την ένταξη της χώρας στον άξονα Ισραήλ – Αίγυπτος έχει ή δεν έχει παράξει σήμερα τις γνωστές εντάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Η ρητορεία για τη στριμωγμένη Τουρκία του Ερντογάν και η αποθέωση των ΗΠΑ από την κυβέρνηση, δεν έχει παίξει κανένα ρόλο στη σημερινή κατάσταση; Η ύπαρξη των βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα ως πολεμικά ορμητήρια ενάντια σε γειτονικούς λαούς – κράτη παρίες – κατά τα συμφέροντα της Ουάσινγκτον, δεν καθιστά τη χώρα ευάλωτη σε αντίποινα; Από την άλλη, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν μπορεί να μην αναγνωρίσουμε ότι οι δύο πλευρές έχουν διαφορετικό βάρος, και διαφορετική πολιτική. Από τη μία πλευρά του Αιγαίου υπάρχει επεκτατισμός, από την άλλη πλευρά υπάρχει υποχωρητικότητα. Τα αποτελέσματα χρόνο το χρόνο, δεκαετία τη δεκαετία είναι γνωστά. Από την κατοχή της Κύπρου, μέχρι τη δημιουργία (και πρόσφατα την κατοχύρωση) των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο.

Και αν τελικά γίνει πόλεμος, τι θα κάνουμε; Οι αριστεροί και οι κομμουνιστές απέναντι σε έναν επιθετικό πόλεμο που ξεκινάει με στόχο την κατάκτηση εδαφών και την αλλαγή συνόρων, θα υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και ταυτόχρονα θα αγωνίζονται για να γίνει ένας τέτοιος πόλεμος ο νεκροθάφτης των κυβερνήσεων και της αστικής τάξης που εμπλέκει τη χώρα και το λαό της σε επικίνδυνες καταστάσεις.

Τέλος, μια ανεξάρτητη πολιτική ειρήνης και ουδετερότητας προϋποθέτει μια κοινωνία που δεν θα είναι ρημαγμένη από τα μνημόνια. Απαιτεί ακόμα, η καθημερινή της εύρυθμη λειτουργία σε ενδεχόμενη «πολεμική» κρίση (από τις τράπεζες και το νόμισμα, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, έως τις ροές του προσφυγικού) να μην εξαρτάται από τους δανειστές. Η διασφάλιση της ειρήνης προϋποθέτει τη λαϊκή κυριαρχία και ένα λαό που θα έχει αυτοπεποίθηση, δεν θα έχει χάσει τις προσδοκίες για καλύτερη ζωή, που θα έχει ατομική, ταξική, εθνική περηφάνια. Μια τέτοια περηφάνια δεν μπορεί να έρθει μέσα από πατριδοκάπηλα συλλαλητήρια ψευτοτσαμπουκάδων στα οποία ψαρεύουν τα κατεστημένα ΜΜΕ, η δεξιά και οι εθνικιστές. Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να την εκφράσει η σημερινή κυβέρνηση και το σύνολο του μνημονιακού πολιτικού συστήματος και γι’ αυτό και ο αντιπολεμικός-αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι ενιαίος και αδιαίρετος με τον αντικυβερνητικό αγώνα, με τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.

  • Ανεξαρτησία – Λαϊκή κυριαρχία
  • Πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών
  • Αλληλεγγύη των λαών – Καμία αλλαγή συνόρων
  • Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ
  • Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη
0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *