Ο Νόρμαν Φινκελστάιν απαντά στον Μπέρνι Σάντερς

/0 Comments/in /by

Ο γερουσιαστής Bernie Sanders απορρίπτει κατηγορηματικά την κατάπαυση του πυρός προκειμένου να «καταστραφεί η Χαμάς»

Αφού είδε την εμφάνιση του γερουσιαστή Σάντερς στο CNN το πρωί της 5ης Νοεμβρίου, ο Νόρμαν Φινκελστάιν αποφάσισε ότι ήταν απαραίτητο να δημοσιεύσει μια ανοιχτή βιντεοσκοπημένη απάντηση στον γερουσιαστή. Το εν λόγω απόσπασμα [της εμφάνισης του Μπέρνι Σάντερς στο CNN] παρουσιάζεται στο βίντεο, ακολουθούμενο από την απάντηση του Norman, η οποία καταγράφηκε το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου 2023.

Το αναφερόμενο tweet του Σάντερς στο 36:27.

(Υπάρχει μια σύντομη ηχώ κατά τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα του τμήματος του Norman, την οποία ελπίζουμε ότι οι θεατές θα αγνοήσουν).

[ΣΗΜ. Η μετάφραση έγινε από την πρόχειρη απομαγνητοφώνηση του μηνύματος του Φινκελστάιν που έχει αναρτηθεί από τον ίδιο στο substack. Φυσικά χαρακτηρίζεται από τα χάσματα και υπονοούμενα του προφορικού λόγου, επομένως αν υπάρχει η δυνατότητα συνίσταται η παρακολούθηση του πρωτότυπου βίντεο που έχει αναρτηθεί στην παραπάνω διεύθυνση]

*          *          *

Παγωμένη εικόνα από το μήνυμα του γνωστού διανοούμενου και ακτιβιστή Norman Finkelstein,
όπου απαντά στις πολεμοκαπηλείες του φερόμενου ως ‘προοδευτικού’ γερουσιαστή από το Vermont.

Το όνομά μου είναι Norm Finkelstein. Άκουσα τη δήλωση του Μπέρνι Σάντερς σήμερα το βράδυ όπου τάχθηκε κατά της κατάπαυσης του πυρός. Είχα προγραμματίσει να περάσω αυτό το βράδυ διαβάζοντας, καθώς έχω μείνει τρομερά πίσω στο διάβασμά μου και αν δεν συνεχίσω να διαβάζω, δεν μπορώ να φέρω κάτι φρέσκο και σημαντικό σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Ήμουν τόσο έξαλλος με εκείνη την παρατήρηση του Μπέρνι, όταν είπε ότι αντιτίθεται στην κατάπαυση του πυρός και τα σωθικά μου άρχισαν να σπαρταράνε και αποφάσισα ότι έπρεπε να απαντήσω. Τώρα αυτό είναι εντελώς απροετοίμαστο. Δεν υπάρχουν ειδικά εφέ, που να κάνουν τις παρατηρήσεις μου πιο αποτελεσματικές. Απλώς τα λέω, καθώς οι λέξεις μου βγαίνουν από το μυαλό μου κατευθείαν στον κυβερνοχώρο. Τώρα, ο Μπέρνι είπε σε αυτή τη συνέντευξη ότι αντιτίθεται στην κατάπαυση του πυρός. Και οι λόγοι για τους οποίους ήταν αντίθετος στην κατάπαυση του πυρός ήταν ότι η Χαμάς ήθελε να καταστρέψει το Ισραήλ, και ως εκ τούτου η Χαμάς πρέπει να καταστραφεί. Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα. Δεν πρόκειται να πάω εντελώς στην Ιστορία. Θα ξεκινήσω από το 2006.

Το 2006 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Αυτές οι εκλογές προτάθηκαν στον παλαιστινιακό λαό από την αμερικανική κυβέρνηση, ήταν εκείνη η ξεχασμένη πλέον στιγμή της κυβέρνησης Μπους που ονομάστηκε “προώθηση της δημοκρατίας”. Και μέρος αυτού του πακέτου που ονομάστηκε “προώθηση της δημοκρατίας” ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι υποτίθεται ότι θα συμμετείχαν σε αυτές τις υπέροχες δημοκρατικές εμπειρίες. Και η Χαμάς παροτρύνθηκε να συμμετάσχει σε αυτές τις εκλογές και άλλαξε πορεία. Μέχρι τώρα ήταν αντίθετη με τη συμμετοχή σε οποιεσδήποτε εκλογές στα κατεχόμενα εδάφη, επειδή αυτές οι εκλογές ήταν συνέπεια της Συμφωνίας του Όσλο. Και αφού η Χαμάς αντιτάχθηκε στη Συμφωνία του Όσλο, αντιτάχθηκε στη συμμετοχή στις εκλογές. Αλλά άλλαξε στάση. Κατέβηκε με ένα πολιτικό κόμμα. Και, προς μεγάλη έκπληξη της Χαμάς και όλων των άλλων, κέρδισε τις εκλογές. Αυτές ήταν, σύμφωνα με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, “απολύτως δίκαιες και τίμιες εκλογές” και η Χαμάς κέρδισε. Τι έκαναν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ; Επέβαλαν αμέσως έναν βάναυσο αποκλεισμό στη Γάζα, ο οποίος έφερε την οικονομική ζωή στη Γάζα σε αδιέξοδο. Τώρα, δεν είναι μόνο αυτό που έκαναν, αλλά θα επιστρέψουμε σε αυτό σε λίγο.

Πρώτα απ’ όλα, να υπενθυμίσω στους ακροατές, τι είναι η Γάζα; Έχει μήκος 25 μίλια, πλάτος πέντε μίλια, είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι γης. Είναι από τα πιο πυκνοκατοικημένα μέρη στη γη του Θεού. Ο μισός πληθυσμός της Γάζας αποτελείται από παιδιά, στο οποίο θα επιστρέψω. Το 70% της Γάζας αποτελείται από πρόσφυγες του πολέμου του 1948, δηλαδή Παλαιστίνιους που εκδιώχθηκαν από την περιοχή που έγινε Ισραήλ και κατέληξαν στη Γάζα και παρέμειναν πρόσφυγες για 75 χρόνια από τότε, ζώντας σε προσφυγικούς καταυλισμούς όπως ο καταυλισμός Τζαμπάλια, στον οποίο επίσης θα επιστρέψω σε λίγο. Για περίπου 20 χρόνια – δύο χρόνια λιγότερο από 20 χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να μπει, κανείς δεν μπορεί να βγει. Η ανεργία στη Γάζα είναι περίπου 50% στον πληθυσμό γενικά, 60% στους νέους. Φέρεται να έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από οποιαδήποτε άλλη περιοχή στον κόσμο. Υποφέρει από αυτό που οι ανθρωπιστικές οργανώσεις αποκαλούν “ακραία επισιτιστική ανασφάλεια”. Κανείς δεν μπορεί να μπει, κανείς δεν μπορεί να βγει. Τι είναι η Γάζα; Λοιπόν, ένας από τους ανώτερους αξιωματούχους του Ισραήλ, ή για να το πούμε λαϊκά, ένας πιστοποιημένος παράφρων, ονόματι Giora Eiland, E-I-L-A-N-D για όσους θέλουν να το ψάξουν. Το 2006, ο Τζιόρα Έιλαντ, ο οποίος εξακολουθεί, παρεμπιπτόντως, να βρίσκεται στον στενό κύκλο του Μπέντζαμιν Νετανιάχου αυτή τη στιγμή που μιλάω περιέγραψε τη Γάζα ως, με εισαγωγικά, όχι δικά μου λόγια, ως “ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης”. Αυτή είναι η Γάζα.

Ευφημιστικά, ακόμη και ο Μπέρνι που είναι πάντα τόσο πολιτικά ορθός, θα αναγνωρίσει ότι, λοιπόν ίσως, όπως λέει, μπορεί να περιγραφεί ως υπαίθρια φυλακή. Υπαίθρια φυλακή, αυτός είναι ο ευφημισμός ή αλλιώς κατά Giora Eiland “ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης”. Ή ίσως κατά τον Baruch Kimmerling, τον πρώην κορυφαίο κοινωνιολόγο του Hebrew University of Jerusalem, εισαγωγικά, “το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που υπήρξε ποτέ”.

Τώρα, όσον αφορά το νόμο. Ο Richard Goldstone, ο οποίος συνέταξε την περίφημη ή διαβόητη, όποια προτιμάτε, έκθεση Goldstone μετά την επιχείρηση ‘Χυτό Μολύβι’ το 2008-9, είπε ότι ο αποκλεισμός της Γάζας πιθανότατα πληροί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί ή να φτάσει σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαρκεί εδώ και δύο δεκαετίες. Όχι ένα στιγμιαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ας πούμε η ρίψη μιας βόμβας σε ένα νοσοκομείο ή η ρίψη μιας βόμβας 2.000 κιλών σε έναν πυκνοκατοικημένο προσφυγικό καταυλισμό. Όχι ένα στιγμιαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αλλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαρκεί σχεδόν δύο δεκαετίες.

Αλλά να θυμάστε, η Χαμάς είναι αυτή που πρέπει να ηττηθεί επειδή θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, όχι το Ισραήλ που πρέπει να καταστραφεί, επειδή θέλει να φυλακίσει έναν ολόκληρο πληθυσμό, εκ των οποίων τα μισά είναι παιδιά, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, το οποίο συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Όχι, το Ισραήλ δεν πρέπει να καταστραφεί – μόνο η Χαμάς πρέπει να καταστραφεί.

Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, είναι αυτά αλήθεια; Σε ρωτάω, Bernie, δεν ξέρω αν γνωρίζεις τα γεγονότα, και θα σου παραδεχτώ ότι, επικεντρωμένος όπως είσαι στα εσωτερικά θέματα, θα παραδεχτώ ότι πιθανόν δεν γνωρίζεις τα γεγονότα και δικαιούσαι να μην τα γνωρίζεις. Ξέρεις το “Build Back Better”, καλύτερα από μένα. Και αυτή ήταν η προτεραιότητά σου. Αυτή ήταν πάντα η προτεραιότητά σου. Και πρέπει να το σεβαστώ αυτό. Είδα την ομιλία σου με τους Εργαζόμενους στην Ενωμένη Αυτοκινητοβιομηχανία κατά τη διάρκεια της απεργίας, και όσο κι αν έχω απογοητευτεί μαζί σου, πρέπει να αναγνωρίσω ότι ήταν μια σπουδαία ομιλία. Μίλησα με τον Dr. Cornel West λίγο μετά την ομιλία αυτή και του είπα ότι ήταν πραγματικά μια λαμπρή ομιλία. Και μου είπε, ότι ο Μπέρνι ήταν στο στοιχείο του. Οι απεργίες των εργαζομένων, τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα συνδικάτα, είναι το στοιχείο του Μπέρνι.

Ωραία, και θα παραδεχτώ ότι στο στοιχείο σου είσαι καλός – στην πραγματικότητα είσαι όσο καλύτερος γίνεται. Αλλά, και εδώ θα αναφέρω την Clare Daly από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν η Ursula von der Leyen, όταν αποφάσισε, χωρίς καμία εντολή, να πάει και να αγκαλιάσει το Ισραήλ και να πει, “όλοι στεκόμαστε στο πλευρό του Ισραήλ”, η Clare Daly, η Ιρλανδή εκπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είπε, εισαγωγικά, — αναφερόμενη στην von der Leyen — είπε, εισαγωγικά, “αν δεν έχεις τίποτα εποικοδομητικό να πεις, βούλωσέ το”.

Ακολουθούν λοιπόν τα γεγονότα. Όταν η Χαμάς εξελέγη, έστειλε επανειλημμένα ειρηνευτικά μηνύματα για να προσπαθήσει να επιλύσει τη σύγκρουση με το Ισραήλ. Παρουσίασε από μόνη της, ή σαν να μιλούσε για τον εαυτό της, τους όρους της διεθνούς συναίνεσης για την επίλυση της σύγκρουσης, δηλαδή δύο κράτη στα σύνορα του Ιουνίου 1967. Αυτά είναι αληθινά, γιατί δεν έχω καμία διαφωνία με τα γεγονότα. Πάντα ήμουν της άποψης ότι δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ της αλήθειας και του αγώνα για δικαιοσύνη. Και αν υπήρχε αντίφαση μεταξύ των δύο, πιθανόν να μου προκαλούσε ηθική κρίση, αλλά στο τέλος της ημέρας, θα έβγαινα με την πλευρά της αλήθειας.

Mε την Χαμάς, ναι, είναι αλήθεια. Υπήρχαν τομείς όπως το αίτημά της για την πλήρη εφαρμογή του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στα σπίτια από τα οποία εκδιώχθηκαν το 1948. Λέω, παρόλο που αυτό είναι το δίκαιο, αυτό είναι το δίκαιο, αναγνωρίζω ότι στο πλαίσιο μιας διευθέτησης αυτή η συγκεκριμένη πτυχή του διεθνούς δικαίου θα πρέπει πιθανώς να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Κρίνω από απόσταση, όπως θα λέγαμε, από τρίτους. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Χαμάς προσπαθούσε να επιτύχει κάποιου είδους διευθέτηση με το Ισραήλ. Τα αρχεία είναι πλούσια από αυτή την άποψη. Η τεκμηρίωση είναι αδιάψευστη και αδιαμφισβήτητη.

Ποια ήταν η αντίδραση του Ισραήλ; Λοιπόν, ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να ανατρέξω σε ολόκληρο το ιστορικό. Αλλά θα το αναφέρω εν συντομία. Πρέπει να το εξετάσω, γιατί τα σωθικά μου σπαράζουν με το κατάπτυστο πράγμα που είπες στη σημερινή συνέντευξη – ανεξάρτητα από το αν ήταν είτε ηθική ηλιθιότητα είτε αν ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα ηθικής τερατογένεσης είτε αν ήταν κυνικός καιροσκοπισμός επειδή είσαι πολύ δειλός για να έρθεις σε ρήξη με τον Πρόεδρο Μπάιντεν. Δεν ξέρω τι από αυτά είναι, αλλά εδώ είναι το ιστορικό. Το ιστορικό αυτό μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση που έγινε πολύ δημοφιλής στην ισραηλινή κυβέρνηση. Ονομάζεται “κούρεμα του γκαζόν”. Και τυχαίνει σε αυτό το “γκαζόν” που λέγεται Γάζα, 1.100.000 φυλλαράκια γρασιδιού σε αυτό το γκαζόν να είναι παιδιά.

Έτσι, κάθε φορά που αυτή η σατανική κυβέρνηση, και επιλέγω προσεκτικά τις λέξεις μου, και με προμελέτη, αναφέρεται στο κούρεμα του γκαζόν, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι 1.100.000 φυλλαράκια γρασιδιού σε αυτό το γκαζόν είναι παιδιά. Όμως, ο Μπέρνι Σάντερς, ο γερουσιαστής από το Βερμόντ, λέει ότι το Ισραήλ πρέπει να καταστρέψει τη Χαμάς, επειδή η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Ναι, Μπέρνι, έχεις απόλυτο δίκιο. Έχεις τόσο δίκιο, Μπέρνι. Μέχρι τις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ δεν ήθελε να καταστρέψει τη Γάζα. Ήθελε απλώς να κουρέψει το γκαζόν. Έχεις απόλυτο δίκιο, Μπέρνι. Εκτιμώ τόσο πολύ τις ηθικές σου λεπτότητες και αποχρώσεις. Η Χαμάς πρέπει να καταστραφεί επειδή θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Αλλά το Ισραήλ, πρέπει να καταστραφεί; Όχι, γιατί το Ισραήλ δεν θέλει να καταστρέψει τη Γάζα, ή τουλάχιστον μέχρι τις 7 Οκτωβρίου. Θέλει απλώς να κουρέψει το γκαζόν. Αυτός είναι ο ηθικός σου συλλογισμός, Μπέρνι. Ο αρρωστημένος, άρρωστος, νοσηρός ηθικός σου συλλογισμός. Έτσι, η Χαμάς, αυτή η τρομερή, σατανική οργάνωση, θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, και γι’ αυτό πρέπει να καταστραφεί η Χαμάς.

Έτσι, τον Ιούνιο του 2008 συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς. Αυτή η σατανική Χαμάς, ω Θεέ μου, όπως θα έλεγε ο Dr. Cornel West, Θεέ μου, αυτή η σατανική δόλια Χαμάς, διαπραγματεύτηκε μια κατάπαυση του πυρός. Και μετά τι συνέβη; Η κατάπαυση του πυρός κράτησε, κράτησε τον Ιούνιο, κράτησε τον Ιούλιο, κράτησε τον Αύγουστο, κράτησε τον Σεπτέμβριο, κράτησε τον Οκτώβριο και κράτησε τις πρώτες τέσσερις ημέρες του Νοεμβρίου. Και μετά ήρθε η 4η Νοεμβρίου. Όταν οι άνθρωποι που έχουν κοντή μνήμη, εκείνη ήταν η ημέρα των εκλογών [στις ΗΠΑ]. Όταν η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στις προεδρικές εκλογές και στην εκλογή του πρώτου μαύρου προέδρου στην ιστορία της χώρας μας. Και το Ισραήλ χρησιμοποίησε εκείνη τη στιγμή – όταν όλες οι κάμερες είχαν εκτραπεί από αυτό – χρησιμοποίησε εκείνη τη στιγμή για να επιτεθεί στη Χαμάς στη Γάζα και να σπάσει την εκεχειρία. Όχι η σατανική, ύπουλη Χαμάς, αλλά το όμορφο, υπέροχο Ισραήλ.

Τώρα, αυτά δεν είναι δικά μου λόγια. Πηγαίνετε πίσω και διαβάστε τι είπε η Διεθνής Αμνηστία. Στην πραγματικότητα, ακόμη και οι επίσημες ισραηλινές εκδόσεις που αναφέρω στο βιβλίο μου, αναφέρουν ότι η κατάπαυση του πυρός κράτησε μέχρι που το Ισραήλ την έσπασε. Και τότε το Ισραήλ συνέχισε να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα. Συνέχισε να διαπράττει μια υψηλής τεχνολογίας σφαγή στη Γάζα, σκοτώνοντας περίπου 1.400 ανθρώπους. Από αυτούς τους 1.400, οι 350 ήταν παιδιά. Κατέστρεψε συστηματικά τις υποδομές της Γάζας και ήταν ένοχο, σύμφωνα με την έκθεση Goldstone, για πολλαπλά εγκλήματα πολέμου και πιθανώς εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Τώρα, εδώ είναι ένα σημείο για σένα, Μπέρνι – μετά βίας μπορώ να πω αυτό το όνομα πια χωρίς να γεμίσω με περιφρόνηση και αηδία. Δούλεψα πολύ σκληρά σε εκείνη την εκστρατεία του 2016 και δούλεψα πολύ σκληρά σε εκείνη την εκστρατεία του 2020 και ήμουν με μεγάλη διαφορά μεταξύ των αρχαιότερων ανθρώπων που πήγαιναν εκ των προτέρων εκτός πολιτείας για να σε υποστηρίξουν. Και τώρα είναι μια πικρή ανάμνηση όταν ακούω τις δηλώσεις σου. Να λοιπόν ένα γεγονός για σένα Μπέρνι: Όπως σου ανέφερα, περίπου 1.400 άνθρωποι σκοτώθηκαν στη Γάζα. Οι εκτιμήσεις είναι ότι τα τέσσερα πέμπτα ήταν άμαχοι, το ένα πέμπτο ή 20% ήταν μαχητές. Αν δείτε τι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου, οι αριθμοί είναι περίπου οι ίδιοι. Περίπου 1.400 άμαχοι σκοτώθηκαν μετά την απόδραση από τις φυλακές ή το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γάζα. Οι αριθμοί που έχω δει είναι ότι περίπου 400 ήταν στρατιώτες μεταξύ των Ισραηλινών που σκοτώθηκαν. Σκοτώθηκαν, αλλά κατά προσέγγιση, οι αριθμοί εξισορροπούνται.

Να λοιπόν η ερώτησή μου προς εσένα, Μπέρνι, και μιλάω απολύτως σοβαρά. Αυτό δεν είναι αστείο. Δεν μιλάω για να κερδίσω πόντους στην αντιπαράθεση. Πρόκειται για ανθρώπους, για να παραθέσω το τραγούδι της αντίστασης του γκέτο της Βαρσοβίας. Στην πραγματικότητα είναι παρτιζάνικο τραγούδι, αλλά το τραγούδι της αντίστασης του γκέτο της Βαρσοβίας. Και ένας στίχος λέει: “‘Ηταν ένας λαός μέσα στις καταιγιστικές φωτιές της κόλασης”. Αυτός είναι ο λαός της Γάζας τώρα, Μπέρνι. Ήταν ένας λαός, ή τώρα είναι ένας λαός, μέσα στις φωτιές της κόλασης. Και ο Μπέρνι Σάντερς έχει καταγράψει ότι αυτό πρέπει να συνεχιστεί.

Να λοιπόν η ερώτηση, Μπέρνι. Λες ότι εξαιτίας αυτού που έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, απέδειξε ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς μαζί της και ότι πρέπει να καταστραφεί. Τώρα, αν αυτό ισχύει, και αν έχω αποδώσει με ακρίβεια το ιστορικό αρχείο, όπως είμαι πολύ σίγουρος ότι έχω κάνει, τότε, αν οι αριθμοί είναι περίπου οι ίδιοι, και είναι αδιαμφισβήτητο ότι το Ισραήλ παραβίασε την κατάπαυση του πυρός, γιατί δεν συμπεραίνεις με βάση μόνο την Επιχείρηση ” Χυτό Μολύβι”, μόνο σε αυτή τη μία επιχείρηση, αυτό το “κούρεμα του γκαζόν”, γιατί δεν συμπεραίνεις ότι το Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί; Μετά την 7η Οκτωβρίου συνειδητοποιήσατε ότι η Χαμάς έπρεπε να καταστραφεί. Έτσι, με τη λογική, αν σκοτώθηκε περίπου ο ίδιος αριθμός ανθρώπων, τότε το Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί.

Αλλά εσύ θα πεις, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, θα κουνάς το κεφάλι σου. Ξέρω ήδη κάθε μία από τις χειρονομίες του προσώπου σου. Σε άκουγα το 2016 και το 2020 κάθε βράδυ, σε κάθε ντιμπέιτ σε άκουγα ξανά και ξανά. Θα πεις όχι, όχι, όχι, όχι, θα κουνήσεις το κεφάλι σου, είναι διαφορετικό Γιατί η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, το Ισραήλ δεν θέλει να καταστρέψει, όχι μα τον Θεό, έχεις δίκιο Μπέρνι, μέχρι τις 7 Οκτωβρίου είχες δίκιο. Το Ισραήλ δεν ήθελε να καταστρέψει τη Γάζα, απλά ήθελε να αφήσει τα 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους, που οι μισοί τους είναι παιδιά, να μείνουν καθηλωμένοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για να μαραζώσουν και να πεθάνουν. Έχεις δίκιο Μπέρνι, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Αλλά το μόνο πράγμα που θέλει να κάνει το Ισραήλ, εννοώ, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Το μόνο που ήθελε να κάνει το Ισραήλ ήταν να βάλει 2.300.000 ανθρώπους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και να τους αφήσει εκεί να πεθάνουν. Οπότε αυτό είναι, ξέρετε, εδώ βρίσκεται η ηθική λεπτότητα του Μπέρνι. Ξέρετε πόσο αγαπούν οι φιλόσοφοι τις αποχρώσεις. Αγαπούν την πολυπλοκότητα. Λατρεύουν την λεπτότητα. Η διαβολική Χαμάς θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ, ενώ το Ισραήλ το μόνο που θέλει είναι να κλείσει 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ισοβίως.

Αν ανατρέξετε στην Επιχείρηση “Πυλώνας Άμυνας”, συνέβη, και δεν έχω χρόνο να αναφερθώ στις λεπτομέρειες τώρα, συνέβη ότι μετά την Επιχείρηση ” Χυτό Μολύβι”, υπήρξε μια μικρή χαλάρωση του βάναυσου αποκλεισμού της Γάζας. Και αυτό επέτρεψε, ήταν πιθανώς μόνο μια προσωρινή αναλαμπή, αυτό έχει γράψει η Σάρα Ρόι, η οικονομολόγος του Χάρβαρντ. Και φυσικά υποκύπτω στην κρίση της. Είναι η κορυφαία αυθεντία στον κόσμο για την οικονομία της Γάζας. Είπε ότι ήταν πιθανώς μια προσωρινή αναλαμπή, αλλά το γεγονός είναι ότι η οικονομία της Γάζας παρουσίασε κάποια σημάδια ανάκαμψης. Και επίσης άρχισαν να εισρέουν χρήματα από το Κατάρ. Ο αρχηγός του κράτους της Τουρκίας, ο Ερντογάν, σχεδίαζε μια επίσκεψη στη Γάζα. Και αυτό ενόχλησε το Ισραήλ, διότι η Γάζα δεν έπρεπε να ευημερήσει, και πάλι, σχετικά μιλώντας, όταν μιλάω για ευημερία. Δεν έπρεπε να ευημερήσει.

Τι έκανε λοιπόν; Το ιστορικό είναι ξεκάθαρο. Δολοφόνησε έναν ανώτερο αξιωματούχο της Χαμάς. Έτυχε αυτός ο ανώτερος αξιωματούχος της Χαμάς, ο Τζαμπάρι, να είναι ο κύριος σύνδεσμος με την ισραηλινή κυβέρνηση. Ήταν ο υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός με το Ισραήλ. Και τη στιγμή που δολοφονήθηκε, βρισκόταν στη μέση της διαπραγμάτευσης για μια μακροπρόθεσμη κατάπαυση του πυρός. Το άκουσες αυτό Μπέρνι; Αυτοί οι κακοί, δόλιοι, διαβολικοί ηγέτες της Χαμάς… Ήταν τόσο δόλιοι που σχεδίαζαν να διαπραγματευτούν μια μακροπρόθεσμη κατάπαυση του πυρός με το Ισραήλ. Και τι έκανε το Ισραήλ; Τον σκότωσαν και μετά ξεκίνησαν την επιχείρηση “Πυλώνας Άμυνας”.

Και μετά, το 2014, ήρθε η ώρα να “κουρευτεί το γκαζόν” ξανά. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, μέχρι το τέλος, το Ισραήλ είχε σκοτώσει — όχι 1.400 Παλαιστίνιους, όπως σκοτώθηκαν οι Ισραηλινοί στις 7 Οκτωβρίου — είχε σκοτώσει 2.200 Παλαιστίνιους, εκ των οποίων τα 550 ήταν παιδιά. Κατέστρεψαν 18.000 σπίτια. Ο Peter Moore, πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, του οποίου η δουλειά είναι να περιοδεύει σε εμπόλεμες ζώνες–αυτό είναι το βιογραφικό του, να περιοδεύει σε εμπόλεμες ζώνες–αφού περιόδευσε στη Γάζα, είπε ότι ποτέ στην επαγγελματική του ζωή δεν είχε δει καταστροφή του μεγέθους που είδε στη Γάζα.

Αλλά η Χαμάς είναι αυτή που πρέπει να καταστραφεί γιατί δεν το θέλει [το Ισραήλ], θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ. Δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ. Η Χαμάς είναι το πρόβλημα. Η Χαμάς. Ας μη μιλάμε για την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ. Αυτό είναι ιερό και απαραβίαστο. Αυτό δεν είναι καν μια ιδέα που μπορεί να γίνει αντιληπτή. Αλλά η καταστροφή της Χαμάς, επειδή είναι σατανική, είναι η ενσάρκωση του κακού, είναι τόσο σατανική που διαπραγματεύεται εκεχειρίες, τηρεί τις εκεχειρίες, προσπαθεί να αποκαταστήσει την κατεστραμμένη οικονομία της Γάζας, αυτή είναι η παρθένα, η αποσταγμένη, η απόλυτη ενσάρκωση του κακού.

Και μετά έρχεται η 7η Οκτωβρίου. Έχω μιλήσει γι’ αυτό εκτενώς σε σημείο που να κουράζω, οπότε δεν θα επαναλάβω τον εαυτό μου σε αυτή την απάντηση σε σένα, Μπέρνι. Αλλά πρέπει να πω, με όλο το σεβασμό, ότι αυτά που λες από τις 7 Οκτωβρίου και μετά, είσαι τελείως άρρωστος. Τώρα ξέρω τι σκέφτεσαι, λοιπόν, έχω ακούσει μερικά από τα πράγματα που είπες και νομίζω ότι είναι άρρωστα. Αρκετά δίκαιο [να το λέω].

Ωστόσο, μπορούμε να διαφωνήσουμε σε αυτό, και μπορούμε να διαφωνήσουμε έντονα σε αυτό, αλλά όταν λες ότι αντιτίθεσαι στην κατάπαυση του πυρός, έχεις περάσει μια κόκκινη γραμμή. Έχεις γίνει ένα ηθικό τέρας. Θα το ξαναπώ αυτό. Έγινες ένα ηθικό τέρας. Διάβασα χθες το tweet σου.

Τώρα θα με συγχωρήσεις αν δεν το πω κατά λέξη, αλλά εσύ είπες, όχι εγώ, είπες ότι το Ισραήλ βομβαρδίζει χωρίς διάκριση νοσοκομεία, βομβαρδίζει σχολεία, σκοτώνει αμάχους. Εσύ τα είπες αυτά, και θα ζητήσω από τους ανθρώπους που καταγράφουν αυτό το βίντεο να το αναρτήσουν, την ώρα που θα απαγγέλλω αυτές τις παρατηρήσεις, οι οποίες αναγνωρίζω ότι είναι παράφραση των όσων είπες χθες.

Ο γερουσιαστής Bernie Sanders απορρίπτει κατηγορηματικά την κατάπαυση του πυρός προκειμένου να «καταστραφεί η Χαμάς»

Τώρα, όταν αντιτίθεσαι σε μια κατάπαυση του πυρός σε αυτό το σημείο, στην ουσία, και στην πραγματικότητα – στην ουσία, και στην πραγματικότητα, δίνεις στο Ισραήλ το ελεύθερο να συνεχίσει να στοχεύει αδιακρίτως τις μη στρατιωτικές υποδομές και τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας, 1 εκατομμύριο από τον οποίο, ή μάλλον 1.100.000 από αυτόν, είναι παιδιά. Έχεις γίνει ένα ηθικό τέρας. Και μην πεις: ‘φυσικά και είμαι αντίθετος σε αυτό’. Φυσικά και είσαι αντίθετος σε αυτό.

Και πιστεύεις ότι το Ισραήλ θα σταματήσει να τα κάνει αυτά επειδή του το λέει ο Μπέρνι Σάντερς; Νομίζεις ότι ξαφνικά τώρα θα σταματήσουν να στοχοποιούν, νοσοκομεία με τον πληθυντικό, νοσοκομεία, νομίζεις ότι θα σταματήσουν να στοχοποιούν ασθενοφόρα; Πιστεύεις πως θα σταματήσουν να χτυπούν τις κατοικίες των αμάχων; Τις κατοικίες, τα σπίτια αυτών των ανθρώπων, το 70% των οποίων και οι απόγονοί τους έχασαν ήδη τα σπίτια τους το 1948 και τώρα τα έχασαν ξανά. Το 50% που είναι παιδιά δεν έχουν πλέον στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Τα μικρά παιχνίδια που είχαν, οι οικογενειακές φωτογραφίες που κρατούσαν, όλα τώρα είναι συντρίμμια. Και θαμμένα κάτω από τα χαλάσματα, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες παιδιά, και εσύ μόλις έδωσες το πράσινο φως για να συνεχιστεί η καταστροφή της Γάζας. Ήταν ένας λαός εν μέσω των πυρκαγιών της κόλασης, και τώρα είναι ένας λαός εν μέσω των πυρκαγιών της κόλασης με τη σφραγίδα έγκρισης του Μπέρνι Σάντερς. Τι θλιβερή ντροπή.

Σας ευχαριστώ.

Πηγή: Norman Finkelstein Substack

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

Η εκκωφαντική σιωπή του Ερντογάν για την Παλαιστίνη

/0 Comments/in /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το άρθρο της Ceyda Karan για τη στάση που έχει κρατήσει ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν στο Παλαιστινιακό ζήτημα μετά την επιχείρηση Αλ Ακσά. Στην Ελλάδα, εμφανίζεται η εικόνα ενός Τούρκου προέδρου που μαινόμενος υποστηρίζει τη Χαμάς, και με παβλοφικά αντανακλαστικά νηπιακού επιπέδου, τα κυρίαρχα ΜΜΕ επιβραβεύουν την πλήρη στοίχιση των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων με τα ισραηλινά συμφέροντα, αναπαράγοντας το βλακώδες αλλά και ανακριβές σύνθημα ότι ο “φίλος (σ.σ. Παλαιστίνη) του εχθρού (σ.σ. Τουρκία) είναι εχθρός μου”. Στην πραγματικότητα βέβαια, η στάση του Ερντογάν δεν είναι καθόλου έτσι. Η Τουρκία έχει υποχωρήσει πολύ στη φιλοπαλαιστινιακή ρητορεία, είναι πάντα έτοιμη για το συνηθισμένο ανατολίτικο παζάρι, αρκεί να είναι αυτή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, και ανεξάρτητα από τις φραστικές οξύνσεις, η μετεκλογική πορεία Ερντογάν είναι μια υπενθύμιση στη Δύση ότι η Τουρκία δεν αποσκιρτά από το δυτικό στρατόπεδο, αρκεί να επιβραβεύεται με διάφορα ρεγάλα. Φυσικά ακόμα και αυτό, απέχει παρασάγγας από την πάντα πρόθυμη και πάντα δεδομένη στις ΗΠΑ ελληνική εξωτερική πολιτική που έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας, όταν αντί να δεσμεύεται και να δεσμεύει τους πάντες στην τήρηση του διεθνούς δικαίου (σ.σ. και για “εθνικά ιδιοτελείς λόγους” – βλέπε Κύπρος, Αιγαίο κλπ), μετατρέπεται με υποτελή των ΗΠΑ και ακόλουθο του Ισραήλ, νομίζοντας ότι έτσι θα ευεργετηθεί.

Η Τουρκία έχει προ πολλού χάσει την πρωτοκαθεδρία στην υπεράσπιση της παλαιστινιακής υπόθεσης υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο, και από την πρώτη στιγμή, υπήρξε ένα ξέσπασμα τεράστιας οργής για τους αδιάκριτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα, ο Τούρκος πρόεδρος χρειάστηκε 20 ημέρες για να “μαλώσει” το Τελ Αβίβ.

Παρά τις έντονες αντιδράσεις από το κοινό του, και ιδιαίτερα από την ισλαμιστική του βάση, ο Ερντογάν περίμενε ανεξήγητα πολύ καιρό, πριν εκφωνήσει ένα μήνυμα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του αυτή την εβδομάδα:

“Η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση, αλλά μια ομάδα μουτζαχεντίν που μάχεται για την προστασία των πολιτών της”, είπε. Υπενθυμίζοντας όμως στο πλήθος τους “παλιούς καλούς” Οθωμανούς, πρόσθεσε: “Όταν οι δυνάμεις στις πλάτες των οποίων στηρίζεται σήμερα το Ισραήλ θα έχουν φύγει αύριο, το πρώτο μέρος από το οποίο θα αναζητήσει φροντίδα ο ισραηλινός λαός θα είναι η Τουρκία, όπως έγινε και πριν από 500 χρόνια”. Ο Ερντογάν είπε ότι σε αντίθεση με τη Δύση, η Τουρκική Δημοκρατία δεν χρωστάει τίποτα στο Ισραήλ.

Και στη συνέχεια εξισορρόπησε τη στάση του λέγοντας: “Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το Ισραήλ, αλλά ποτέ δεν εγκρίναμε και ποτέ δεν θα εγκρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί: ως οργάνωση αντί ως κράτος”.

Αν μη τι άλλο, το μήνυμά του μπορεί να ερμηνευτεί περισσότερο ως άμεσος εναγκαλισμός της Χαμάς, παρά ως κριτική των ενεργειών του Ισραήλ στη Γάζα. Είναι σημαντικό ότι, υπογραμμίζοντας το ρόλο “εγγυητή” που προσφέρει η Άγκυρα και στις δύο πλευρές για περισσότερες από δύο εβδομάδες, δήλωσε ότι η Τουρκία δεν επιδιώκει αυτό το ρόλο μόνη της, αλλά “με άλλους συμμετέχοντες”.

Αλλά ακόμη και αυτή η σχετικά ισορροπημένη τοποθέτηση προκάλεσε την αντίδραση των αγορών. Το τουρκικό χρηματιστήριο υποχώρησε κατά 5%, αναγκάζοντας σε διακοπή των συναλλαγών. Η ανακοίνωση αυτή είναι βέβαιο ότι θα περιπλέξει τη δουλειά του υπουργού Οικονομικών Μεχμέτ Σιμσέκ, ο οποίος είναι απασχολημένος με την προσπάθεια να προσελκύσει δυτικά κεφάλαια στην Τουρκική Δημοκρατία.

Από το Νταβός στο Μαβί Μαρμαρά

Η συμπεριφορά της Τουρκίας στην πρόσφατη κρίση της Γάζας μας επιτρέπει να δούμε την πολιτική της στη Δυτική Ασία, σε σχέση με τη μετεκλογική στροφή της προς τη Δύση.

Στις 29 Ιανουαρίου 2009, στη Σύνοδο Κορυφής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διέκοψε την ομιλία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Σιμόν Πέρες με ένα αυστηρό: “Ένα λεπτό”, δηλώνοντας: “Ξέρετε πολύ καλά πώς να σκοτώνετε. Ξέρω πολύ καλά πώς σκοτώνετε παιδιά στις παραλίες”, πριν αποχωρήσει απότομα από τη σκηνή.

Αυτό το απροσδόκητο ξέσπασμα, που έρχεται σε αντίθεση με τη φιλική στάση της Άγκυρας εδώ και δεκαετίες απέναντι στο κράτος κατοχής, προκάλεσε σοκ στο ακροατήριο και όχι μόνο. Θεωρήθηκε ως μια στιγμή καμπής που ανέδειξε τον Ερντογάν στο παγκόσμιο προσκήνιο, καθιστώντας τον αμέσως φιλοπαλαιστινιακό είδωλο όχι μόνο στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο αλλά και στην πατρίδα του, την Τουρκία, όπου έτυχε υποδοχής ήρωα.

Εκείνη την εποχή, ο Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), θεωρούνταν ευρέως ως σύμβολο του “μετριοπαθούς Ισλάμ” και απολάμβαναν την υποστήριξη των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους. Ως αποτέλεσμα, η κρίση του “ενός λεπτού” στο Νταβός εκτονώθηκε γρήγορα. Ωστόσο, οι εντάσεις έφτασαν σε σημείο βρασμού ένα χρόνο αργότερα, όταν το υπό τουρκική σημαία Mavi Marmara, μέρος ενός στολίσκου που είχε στόχο να παραδώσει βοήθεια στους πολιορκημένους Παλαιστίνιους, επιχείρησε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας από το Ισραήλ.

Στις 31 Μαΐου 2010 ισραηλινοί κομάντος πραγματοποίησαν μια θανατηφόρα επιδρομή στο Mavi Marmara, το ταξίδι του οποίου χρηματοδοτήθηκε από την τουρκική φιλανθρωπική οργάνωση IHH Relief Foundation και το Free Gaza Movement. Η διαβόητη αυτή επιχείρηση είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 10 Τούρκων πολιτών, τον τραυματισμό άλλων 50 και την κράτηση των υπόλοιπων επιβατών.

Αυτή τη φορά, το χάσμα δεν μπόρεσε να επιλυθεί φιλικά. Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας υποβαθμίστηκαν, οι στρατιωτικές σχέσεις ανεστάλησαν και οι εμπορικές σχέσεις υπέστησαν προσωρινή διακοπή.

Οι νομικές υποθέσεις εναντίον τεσσάρων Ισραηλινών, συμπεριλαμβανομένου του τότε αρχηγού του ισραηλινού επιτελείου Γκαμπριέλ Ασκενάζι, κινήθηκαν στα τουρκικά δικαστήρια, αλλά εγκαταλείφθηκαν το 2016, όταν το Τελ Αβίβ συμφώνησε στην καταβολή αποζημίωσης 20 εκατομμυρίων δολαρίων στα θύματα, τρία χρόνια μετά την έκδοση επίσημης συγγνώμης.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ερντογάν συνέχισε να αναδεικνύεται σε εξέχοντα υποστηρικτή της παλαιστινιακής υπόθεσης και σε μια ηχηρή προσωπικότητα στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, την ώρα που η Δυτική Ασία βίωνε μια σεισμική μεταμόρφωση. Η Τουρκία βρέθηκε να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια και μετά την Αραβική Άνοιξη, ρίχνοντας το βάρος της σε ισλαμιστικά κόμματα και παρατάξεις.

Αύξηση του τουρκο-ισραηλινού εμπορίου

Ωστόσο, καθώς οι αναταραχές διαχύθηκαν στη γειτονική Συρία -το ισχυρότερο αραβικό κράτος που υποστήριζε τον παλαιστινιακό αγώνα- πολλοί εξεπλάγησαν με τη στάση του Ερντογάν περί “αλλαγής καθεστώτος”, με δεδομένη την ισχύ των δεσμών της Δαμασκού με την Άγκυρα και της πολιτικής της τουρκικής κυβέρνησης περί “μηδενικού προβλήματος με τους γείτονες”.

Το αραβικό ρομάντζο του Ερντογάν σταμάτησε όταν προέβη σε μια εντυπωσιακή αιρετική κατηγορία, αποκαλώντας την εξουσία του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ “δικτατορία των Νουσαϊρί” (υποτιμητικός όρος για τους οπαδούς της αίρεσης των Αλαουί, στην οποία ανήκει η οικογένεια Άσαντ, μαζί με τις πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ), και ισχυριζόμενος ότι το κράτος καταδιώκει τον σουνιτικό πληθυσμό της Συρίας που πλειοψηφεί.

Όταν η Συρία βυθίστηκε στον πόλεμο και το χάος, προέκυψαν έντονες διαιρέσεις μεταξύ των υποστηρικτών των ομάδων της ένοπλης αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, των κρατών του Περσικού Κόλπου, των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Ο Ερντογάν σύντομα βρέθηκε όλο και περισσότερο απομονωμένος στην περιοχή – με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του Κατάρ, ενός σταθερού αραβικού συμμάχου που συμπαθεί ομοίως τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Σήμερα, το “ένα λεπτό” του Ερντογάν στο Νταβός και το περιστατικό του “Μαβί Μαρμαρά” αποτελούν κατάλοιπα του παρελθόντος. Παρά την προηγούμενη αντι-ισραηλινή ρητορική του Ερντογάν και τη διπλωματική του στάση, πολλά έχουν αλλάξει στην πράξη, κυρίως οι ακμάζουσες εμπορικές σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ.

Ο όγκος του τουρκο-ισραηλινού εμπορίου έχει σημειώσει εκπληκτική αύξηση 532% τις τελευταίες δύο δεκαετίες, φτάνοντας το 2022 το εντυπωσιακό ποσό των 8,91 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ιδιωτικού εμπορικού συστήματος του Τουρκικού Στατιστικού Ινστιτούτου (TurkStat), οι εξαγωγές της Τουρκίας προς το Ισραήλ το 2002 -το έτος που το AKP ανέβηκε στην εξουσία- ήταν 861,4 εκατομμύρια δολάρια, ενώ οι εισαγωγές από το Ισραήλ ήταν 544,5 εκατομμύρια δολάρια.

Συναντώντας στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των συνόδων της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για πρώτη φορά αυτοπροσώπως μετά την αναθέρμανση των δεσμών, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου και ο πρόεδρος Ερντογάν, συζήτησαν τη δυνατότητα του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει την Τουρκική Δημοκρατία ως κόμβο διαμετακόμισης ενέργειας προς την Ευρώπη.

Η μεταβαλλόμενη παλαιστινιακή υποστήριξη του Ερντογάν

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ερντογάν διατήρησε την υποστήριξή του στην παλαιστινιακή υπόθεση, χρησιμοποιώντας ποικίλους τόνους για να εξισορροπήσει τις συμμαχίες του με τις δυτικές χώρες, ενισχύοντας παράλληλα τη φήμη του στη Δυτική Ασία και τον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο.

Ο Ερντογάν αντιτάχθηκε σθεναρά στην ευρέως καταδικασθείσα μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ κατά την εποχή Τραμπ και υποστήριξε το καθεστώς της Παλαιστίνης ως “κράτος παρατηρητή μη μέλος” στον ΟΗΕ. Με την πάροδο των χρόνων, έχει επιδείξει μια αξιοσημείωτη ικανότητα να προσαρμόζει καιροσκοπικά τη ρητορική του ανάλογα με τα εξελισσόμενα συμφέροντα και τις συμμαχίες του.

Ενώ η υποστήριξη πολλών αραβικών χωρών στην υπόθεση της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης έχει μειωθεί λόγω των επανειλημμένων ηττών από το Ισραήλ και κυρίως της στοίχισής τους πίσω τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ο Ερντογάν παρέμεινε, τουλάχιστον λεκτικά, σταθερός υποστηρικτής του παλαιστινιακού αγώνα.

Μετά την επιχείρηση της παλαιστινιακής αντίστασης της 7ης Οκτωβρίου, μέσα στις κατεχόμενες περιοχές, ελλείψει άμεσης ισραηλινής απάντησης, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία προέτρεπε σε αυτοσυγκράτηση και καταδίκαζε έντονα την απώλεια ζωών αμάχων. Τόνισε ότι οι πράξεις βίας θα ήταν επιζήμιες και ζήτησε την αποφυγή παρορμητικών ενεργειών, ενώ τάχθηκε υπέρ του τερματισμού της χρήσης βίας και της λύσης των δύο κρατών.

Η Άγκυρα εξέφρασε γρήγορα την ετοιμότητά της να συμβάλει στις προσπάθειες διαμεσολάβησης. Αυτός ο μετρημένος τόνος ήταν ασυνήθιστος, λαμβάνοντας υπόψη την τυπικά πιο πομπώδη ρητορική του Ερντογάν. Την εποχή της επιχείρησης Αλ Άκσα, ωστόσο, ο Τούρκος πρόεδρος ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει τον Νετανιάχου και σχεδίαζε μια δική του επίσκεψη για να προσευχηθεί στο τέμενος Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Άγκυρα δεν θέτει το παλαιστινιακό ζήτημα σε όλα τα φόρα που συμμετέχει. Ο Ερντογάν επιδίδεται σε διπλωματικές τηλεφωνικές συνομιλίες, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν έχει προωθήσει μια πρόταση που κατά κάποιον τρόπο καθιστά την Τουρκία εγγυητή της Χαμάς.

Παρά τις χειρονομίες αυτές, ο τόνος της Άγκυρας παραμένει υποτονικός. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να κηρύξει τριήμερο πένθος για τους Παλαιστίνιους. Τα λόγια του Φιντάν συνοψίζουν την κατάσταση:

“Εύχομαι υπομονή στους κατοίκους της Γάζας. Θέλω να ξέρουν ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε. Με τη θέληση του Θεού, αυτές οι μέρες θα περάσουν. Η Τουρκία θα συνεχίσει να τους συμπαραστέκεται. Βλέπουμε αυτόν τον πόνο και τη θλίψη ως δικό μας πόνο και θλίψη. Δεν είναι μόνοι τους”.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, είναι ότι η Τουρκική Δημοκρατία και ο Εροτζάν δεν βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή του διαλόγου. Η απουσία επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν στην Άγκυρα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης διπλωματίας του στην περιοχή συμβολίζει αυτή τη μετατόπιση.

Σε αυτή τη συγκυρία, η στάση της Τουρκίας στο Παλαιστινιακό ζήτημα υστερεί σε σχέση με αυτή πολλών αραβικών κρατών. Το Ισραήλ, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, πιέζει για την “εκκένωση” του άμαχου πληθυσμού της Γάζας για να διευκολύνει την χερσαία στρατιωτική του επιχείρηση, αναγκάζοντας την Αίγυπτο και την Ιορδανία, βασικούς περιφερειακούς παράγοντες, να απορρίψουν τα σχέδια για αυτόν τον αναγκαστικό και φαινομενικά μόνιμο εκτοπισμό των Παλαιστινίων.

Ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα ΙΙ και ο πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι έχουν απορρίψει ρητά το αίτημα αυτό, θεωρώντας το ως κόκκινη γραμμή.

Το Κατάρ, μια οικονομική δύναμη για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, και η Τουρκία, που κάποτε θεωρούνταν πολιτικός εκπρόσωπός της, παίζουν τώρα πιο στατικούς ρόλους στις περιφερειακές υποθέσεις.

Η εμπλοκή του Ερντογάν στη Συρία, ενώ διαβρώνει την ιστορικά υποστηρικτική θέση της Τουρκίας τόσο για τη Φατάχ όσο και για τη Χαμάς στον παλαιστινιακό αγώνα, έχει συμβάλει σε μια περιφερειακή αναδιάταξη στην οποία το Ιράν έχει γίνει ισχυρότερο. Ο Ερντογάν, που κάποτε ήταν γνωστός για την έντονη αντίθεσή του στο Ισραήλ, τοποθετείται τώρα ως “μεσολαβητής της ειρήνης”.

Η μετατόπιση του Ερντογάν από τον ιδεαλισμό στα σκληρά συμφέροντα

Αρκετοί γεωπολιτικοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες βρίσκονται πίσω από αυτή τη μεταμόρφωση.

Η επιρροή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχει μειωθεί σημαντικά μετά από μια τραγική δεκαετία της “Αραβικής Άνοιξης” και ο Ερντογάν χρειάζεται τώρα την υποστήριξη και τη συνεργασία της Αιγύπτου και των κρατών του Περσικού Κόλπου, ιδίως της Σαουδικής Αραβίας. Στόχος του είναι επίσης να επιτύχει μια λεπτή ισορροπία με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Το σύνθημα της εξωτερικής του πολιτικής περιστρέφεται πλέον γύρω από τη διαμεσολάβηση, η οποία ήταν εμφανής σε διάφορες συγκρούσεις, όπως η Λιβύη και η Ουκρανία -όπου η Τουρκία έπαιξε βασικό ρόλο στη διανομή σιτηρών.

Στο εσωτερικό, ο Ερντογάν αντιμετωπίζει επίσης προκλήσεις. Η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης αυξάνεται λόγω της εισροής προσφύγων, καθώς τα αντιαραβικά αισθήματα βαθαίνουν στην τουρκική κοινωνία.

Οι αποτυχημένες οθωμανικές φιλοδοξίες του Ερντογάν έχουν προκαλέσει την αναζωπύρωση του κοσμικού τουρκικού εθνικισμού μεταξύ της νεότερης γενιάς. Η τουρκική αριστερά, με την ιστορία της υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα για ένα εθνικό κράτος, διαμαρτύρεται κατά των πολιτικών που βασίζονται στη θρησκεία, τοποθετούμενη τώρα απέναντι στις ισλαμιστικές προοπτικές.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο πρώην αρχιτέκτονας της καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής της Δυτικής Ασίας και τώρα ηγέτης του αντιπολιτευόμενου Κόμματος του Μέλλοντος, δήλωσε τα εξής

“Γνώρισα έναν ηγέτη, έναν ηγέτη με τον οποίο ήμουν περήφανος που ήμουν μαζί του, έναν ηγέτη που έκανε την καρδιά μου να φτερουγίζει όταν έλεγε “Ένα λεπτό” και όταν όλοι τον απειλούσαν, του έλεγα “Κύριε Πρωθυπουργέ, μην ανησυχείτε. Σήμερα γράψατε ιστορία. Θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο’ και τον έκανα να ζητήσει συγγνώμη από τον Σιμόν Πέρες. Σήμερα, η καρδιά μου δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτός ο ηγέτης σιώπησε για 10 ημέρες. Η καρδιά μου δεν δέχεται ότι δεν βγήκε και δεν φώναξε ‘Ω Ισραήλ'”.

Αυτό αντανακλά τα συναισθήματα πολλών υποστηρικτών του ΑΚΡ όταν ο Νταβούτογλου εξέφρασε την απογοήτευσή του για τη σχετικά υποτονική αντίδραση του Ερντογάν στον πόλεμο της Γάζας. Κατά ειρωνικό τρόπο, η πολιτική προσέγγιση του ισλαμιστή Τούρκου προέδρου σήμερα είναι περισσότερο ρεαλιστική από ό,τι ο ιδεαλισμός που ενέπνευσε η Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Ενώ ορισμένοι από τους υποστηρικτές του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μπορεί να νοσταλγούν τη φλογερή ρητορική του παρελθόντος, η σημερινή προσέγγιση του Ερντογάν φαίνεται να δίνει προτεραιότητα στη σταθερότητα, τα οικονομικά συμφέροντα και μια ισορροπημένη εξωτερική πολιτική έναντι της Παλαιστίνης.

Πηγή: The Cradle

Εσείς, καταδικάζετε το Ισραήλ;

/0 Comments/in /by

Έχει γίνει συνήθεια να ζητείται από τους Άραβες που καλούνται σε δυτικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων να καταδικάσουν αμέσως αυτή ή εκείνη την πράξη που το Ισραήλ χαρακτηρίζει τρομοκρατία.

Όταν ήρθα στις ΗΠΑ το 1983, αυτό ήταν ήδη συνήθης πρακτική. Αλλά τότε, οι Παλαιστίνιοι “τρομοκράτες” ήταν κοσμικοί: έτσι η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης μιλούσε για τις επικίνδυνες κομμουνιστικές διασυνδέσεις της Παλαιστινιακής Απελευθερωτικής Οργάνωσης.

Οι ισλαμιστές αντιμετωπίζονταν τότε με τρυφερότητα, ακόμη και με θαυμασμό. Ήταν στο πλευρό των ΗΠΑ στον Ψυχρό Πόλεμο και οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία τους στρατολόγησαν για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.

Στη δεκαετία του 1980, η “τρομοκρατική” απειλή προερχόταν από τον Λίβανο. Όταν εμφανιζόμουν στα μεγάλα δίκτυα (λίγο μετά την άφιξή μου στην Ουάσιγκτον), μου ζητούσαν συνεχώς να καταδικάσω αυτή ή εκείνη την επίθεση στο Λίβανο ή στην Παλαιστίνη.

Στην αρχή, υπέκυπτα, αλλά στη συνέχεια άρχισα να σκέφτομαι τις συνέπειες μιας τέτοιας τελετουργικής δήλωσης. Δεν παίρνεις θέση (στην καλύτερη περίπτωση συμβολική) στο τραπέζι αν δεν καταδικάσεις, και μάλιστα σύμφωνα με τους ισραηλινούς ορισμούς της τρομοκρατίας και της ηθικής.

Στη δεκαετία του 1980, οι Άραβες ρωτήθηκαν επίσης αν αναγνώριζαν το κράτος του Ισραήλ. Τι σημαίνει αυτό; Ας πούμε ότι είστε Παλαιστίνιος που γεννήθηκε στη Χάιφα ή τη Γιάφα. Αν αναγνωρίζατε το κράτος του Ισραήλ, ουσιαστικά αναγνωρίζατε τη νομιμότητα της αρπαγής της γης του σπιτιού σας και της αναγκαστικής εκδίωξης των γονέων και των παππούδων σας από την Παλαιστίνη.

Αν ένας Άραβας αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ, θα αποδεχόταν τη θεμελιώδη ρατσιστική ανισότητα πάνω στην οποία ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ.

Και τι γίνεται αν είστε κοσμικός άνθρωπος που δεν αποδέχεται ένα μουσουλμανικό κράτος ή ένα εβραϊκό κράτος ή ένα χριστιανικό κράτος; Στη Δύση, μπορείτε να είστε αντίθετος (ναι, αναμένεται να είστε αντίθετος) στο ισλαμικό καθεστώς στο Ιράν από κοσμική άποψη, αλλά θεωρείστε αντισημίτης αν αντιταχθείτε στη θρησκευτική ταυτότητα του κράτους του Ισραήλ.

Ακόμα και οι “υπερβολικές” επικρίσεις στο Ισραήλ αποκτούν τη ρετσέτα του αντισημιτισμού (αν ακολουθήσετε τον ορισμό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ).

Εν τω μεταξύ, η “υπερβολική” κριτική του Ιράν ή της Σαουδικής Αραβίας δεν θεωρείται ισοδύναμη με ισλαμοφοβία. Είναι σαφές ότι εφαρμόζονται ειδικά πρότυπα στο Ισραήλ για να το προστατεύσουν από την κριτική, ενώ εφαρμόζονται ειδικά πρότυπα στον παλαιστινιακό λαό για να τον εμποδίσουν να αντιταχθεί στο Ισραήλ, στρατιωτικά ή ακόμη και ειρηνικά (το κίνημα BDS είναι πλέον παράνομο ή αποθαρρύνεται σοβαρά από περισσότερες από 35 πολιτείες των ΗΠΑ).

Για τη Δύση, οι Παλαιστίνιοι αναμένεται να ευχαριστιούνται την ισραηλινή κατοχή προκειμένου να αποδείξουν την ιδιότητά τους ως μέλη της ανθρώπινης φυλής.

Έχω παρακολουθήσει Άραβες καλεσμένους τις τελευταίες εβδομάδες να εμφανίζονται σε δυτικές τηλεοπτικές ειδησεογραφικές εκπομπές και πάντα τους έκαναν την ίδια ερώτηση. Καταδικάζετε τη Χαμάς; Καταδικάζετε την επίθεση; Πιστεύετε ότι η Χαμάς πρέπει να εξαλειφθεί, ναι ή όχι;

(Και θα ήταν δύσκολο να εξηγήσει κανείς σε αυτούς τους τηλεοπτικούς οικοδεσπότες ότι αυτό το κίνημα – είτε το συμπαθείτε είτε το μισείτε – έχει κατακτήσει την υποστήριξη τουλάχιστον του μισού παλαιστινιακού λαού). Φαντάστηκα τον εαυτό μου σε αυτή την καρέκλα και φαντάστηκα και τι απαντήσεις θα έδινα σε αυτές τις ανόητες ερωτήσεις.

Αναποδογυρίζοντας το ερώτημα

Θα απαντούσα ως εξής: Με ποια ιδιότητα μου κάνετε αυτή την ερώτηση; Πώς εσείς, ο δημοσιογράφος, γίνατε ο δικαστής μου ή ο ιερέας μου; Και γιατί με αντιμετωπίζετε σαν κατηγορούμενο σε δικαστήριο και όχι σαν καλεσμένο σε τηλεοπτικό στούντιο;

Επίσης, τι σας έκανε να αισθάνεστε ηθικά ανώτερος από εμένα για να καθορίσετε τον τρόπο με τον οποίο μπορώ να αποδείξω την αξία μου ως άνθρωπος; Γιατί, το να είμαι άνθρωπος, εξαρτάται από τη σωστή απάντηση στην ερώτηση, μόνο και μόνο λόγω της εθνοτικής μου καταγωγής ως Άραβα;

Γιατί, η ανθρωπιά κάποιου που έχει γεννηθεί στο Ισραήλ, δεν εξαρτάται από την καταδίκη όχι μιας μόνο επίθεσης, αλλά μιας σειράς εγκλημάτων πολέμου από την ημέρα που γεννήθηκε το Ισραήλ, εκτοπίζοντας ένα υπάρχον και ακμάζον παλαιστινιακό έθνος;


Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κατά τη διάρκεια της Νάκμπα,
ή της μαζικής εκδίωξης από τη γη τους από το Ισραήλ, το 1948.
(hanini.org, Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0)

Στην πραγματικότητα, πρέπει να σας αντιστρέψω το ερώτημα. Σας ρωτώ, αφού το Ισραήλ σκότωνε Παλαιστίνιους με ρυθμό τουλάχιστον έναν την ημέρα, μόνο για παράδειγμα πέρυσι, καταδικάζατε καθημερινά αυτές τις δολοφονίες; Αν καταδικάζατε αυτές τις δολοφονίες, θα θεωρούσα ότι έχετε τα ηθικά προσόντα να απαιτήσετε και από εμένα να απαντήσω το καθοριστικό ερώτημα. Αν, από την άλλη πλευρά, δεν καταδικάζατε κάθε έναν από αυτούς τους φόνους που διέπραξε το Ισραήλ, τότε σας θεωρώ ηθικά αποτυχημένο και εντελώς ακατάλληλο να θέτετε ερωτήσεις, παριστάνοντας τον ηθικά ανώτερος άνθρωπος σε αυτή την εκπομπή.

Στην πραγματικότητα, είμαι πιο κατάλληλος να σας θέσω αυτή την ερώτηση. Εγώ είμαι ο δικαστής, όχι εσείς. Είμαι θύμα των ισραηλινών εγκλημάτων πολέμου γιατί μεγάλωσα υποκείμενος σε εβδομαδιαίους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στο Λίβανο (εναντίον Παλαιστινίων και Λιβανέζων, αμάχων και μαχητών, με ελάχιστη σημασία για τις διακρίσεις, καθώς οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί ήταν εντελώς αδιάκριτοι).

Θα έπρεπε να έρθω στις ΗΠΑ για να σας θέσω προ των ευθυνών σας για την επίσημη στρατιωτική και οικονομική σας χορηγία ή για τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου εναντίον μου. Εγώ, ένας άνθρωπος που μόλις και μετά βίας επέζησε από την ισραηλινή εισβολή του 1982 και την επακόλουθη άγρια πολιορκία της Βηρυτού, αρνούμαι να μου ζητηθεί να καταδικάσω οτιδήποτε από οποιονδήποτε, ειδικά από κάποιον στη Δύση που εργάζεται για ένα μέσο ενημέρωσης που ειδικεύεται στην επιδοκιμασία των ισραηλινών εγκλημάτων πολέμου.

Να λογοδοτήσει η Δύση

Εσείς στη Δύση είστε αυτοί που θα πρέπει να λογοδοτήσετε και να αναγκαστείτε να εκτελέσετε τις τελετουργίες καταδίκης που απαιτείτε από εμάς, καθώς τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου συνεχίζονται αμείωτα, υπό απεριόριστες δυτικές ευλογίες, από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Στην πραγματικότητα, η ισραηλινή μαζική βία κατά των Αράβων ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του 1890, σύμφωνα με τον απολογισμό του ηγέτη του Πολιτιστικού Σιωνισμού, Ahad Ha’am, ο οποίος επέπληττε τους Σιωνιστές εποίκους στην Παλαιστίνη επειδή κακομεταχειρίζονταν και κακοποιούσαν τους Άραβες και τους θεωρούσαν σαν ζώα.

Πρέπει να σας ρωτήσω όλους εσάς στα δυτικά μέσα ενημέρωσης για την εγκληματική σας ευθύνη που καλύπτετε τις ειδήσεις από την περιοχή της Μέσης Ανατολής με άγνοια και ρατσισμό, και που αγνοείτε και διαστρεβλώνετε τις αραβικές απόψεις και αγνοείτε τα αραβικά δεινά. Το ότι τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και οι κυβερνήσεις δεν εκτιμούν ισότιμα τις ανθρώπινες ζωές μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών δεν είναι κάτι που χρειάζεται απόδειξη. Είναι πολύ προφανές για να χρειάζεται τεκμηρίωση.

Μας προσκαλείτε εμάς τους Άραβες στις εκπομπές σας και αρχίζετε να μας βομβαρδίζετε για λογαριασμό του κράτους του Ισραήλ το δευτερόλεπτο που θα καθίσουμε.

Η αντικειμενικότητά σας είναι κάτι που χλευάζουμε. Η αντικειμενικότητα είναι ένα τέχνασμα που εφαρμόζετε στα μέσα ενημέρωσης των αναπτυσσόμενων χωρών για να τα αναγκάσετε να συμμορφωθούν με τα δικά σας πολιτικά πρότυπα- επιτρέπει επίσης στις δυτικές δυνάμεις να επιβάλλουν την ηγεμονία των ιδεών τους ειδικά σε περιόδους πολέμου και κατοχής (τους δικούς τους πολέμους και τις δικές τους κατοχές).

Όσον αφορά την καταδίκη, σας καταδικάζω όλους για τον ρατσισμό σας, τα αντιεπαγγελματικά πρότυπα δημοσιογραφίας και την παραγωγή προπαγάνδας στο όνομα των σύγχρονων δυτικών μέσων ενημέρωσης.

Μεγάλο μέρος των δυτικών μέσων ενημέρωσης αυτές τις μέρες μεταφέρουν μακροσκελή άρθρα, όλα βασισμένα σε ανεπιβεβαίωτους ισχυρισμούς ισραηλινών στρατιωτικών πηγών- αυτό δεν διαφέρει από το πώς κάλυψαν την Ουκρανία, όλα βασισμένα σε ουκρανικές και δυτικές στρατιωτικές πηγές. Συχνά εισάγουν μια δήλωση αποποίησης ευθύνης ότι οι πληροφορίες που περιέχονται δεν έχουν επαληθευτεί.

Αλλά αυτές οι δυτικές χώρες δεν διδάσκουν στις σχολές δημοσιογραφίας τους ότι δεν μπορούν να δημοσιεύονται ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες; Οι αραβικοί στρατιωτικοί ή πολιτικοί ανεπιβεβαίωτοι ισχυρισμοί δεν δημοσιεύονται ποτέ, εκτός αν αναφέρονται από τους ισραηλινούς και νατοϊκούς στρατούς για επαλήθευση ή διάψευση.

Τι βλέπει ο κόσμος

Το ένα πράγμα που θα βγει από αυτό είναι ότι οι έγχρωμοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, μπορούν να δουν από μόνοι τους το βαθμό στον οποίο η φυλή και η εθνικότητα παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των δυτικών χωρών. Οι διαφορετικές τιμές στις οποίες αποτιμώνται οι ανθρώπινες ζωές δεν ήταν ποτέ πιο εντυπωσιακά σαφείς.

Οι Άραβες και οι Μουσουλμάνοι έχουν δει ότι όχι μόνο οι ζωές τους δεν έχουν σημασία για τους Δυτικούς, αλλά ότι η θέση τους στις δυτικές χώρες είναι χαμηλότερη και θα γίνει ακόμη χαμηλότερη με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων και με την υιοθέτηση μιας ακροδεξιάς μεταναστευτικής ατζέντας από τα κυρίαρχα κεντρώα και αριστερά κόμματα στην Ευρώπη.

Η Δύση δεν είχε την ευκαιρία να αξιολογήσει τις επιπτώσεις της σφαγής στη Γάζα σε ότι αφορά τις σχέσεις της με την Ανατολή ή με την Αφρική και την Ασία και τη Νότια Αμερική.

Η Δύση ενεργεί ως ένα μονολιθικό μπλοκ λευκών χριστιανικών εθνών που είναι αποφασισμένα να επιβάλουν τη θέλησή τους στο νότιο μισό του πλανήτη. Και όταν η Κίνα έρχεται στα έθνη του Νότου για βοήθεια χωρίς να αποσπά εξευτελιστικές πολιτικές παραχωρήσεις, η Δύση έχει το θράσος να προειδοποιεί τις χώρες αυτές για τα απώτερα κίνητρα του Πεκίνου.

Ο αραβικός και ο μουσουλμανικός κόσμος ριζοσπαστικοποιούνται όλο και περισσότερο και η Δύση με την αντίδρασή της στις ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα, έκανε τη Χαμάς πιο δημοφιλή από ποτέ. Ακόμη και εκείνοι που συνήθιζαν να ασκούν κριτική στη Χαμάς δυσκολεύονται πλέον να το κάνουν. Ο Ιορδανός δημοσιογράφος, Bassam Baddarin, παρατήρησε ότι ο Abu Ubayda (ο εκπρόσωπος της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς) θα μπορούσε να εκλεγεί σε οποιαδήποτε αραβική χώρα.

Αυτό είναι δικό σας έργο.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση: antapocrisis

Today, history is being written in Gaza

/0 Comments/in /by

The more the mouthpieces of the US and Zionism – the Goebbelsian propaganda machines, the governments-puppets of imperialism, the pathetic “institutions” – slander, smear, provoke the Palestinian resistance and launder the crimes of the murderous and fascist state of Israel – even by using the victims of Nazism- the more our solidarity with Palestine will grow. The more they ban, target and criminalise our demonstrations of solidarity with Gaza, the louder we will raise our voice. The more they ban and criminalise the waving of the Palestinian flag, the higher we will raise it.

Because, in Gaza today two different worlds are colliding. On the one hand, the world of injustice, fascism of the powerful, barbarism, oppression, dehumanisation. On the other hand, the world of justice, liberation, resistance, pride, dignity, emancipation. The world of oppression and exploitation, imperialism and war against the oppressed and the peoples of the world. Them against us.

In Gaza, no matter what the outcome of this conflict might be, a series of mostly forgotten historical truths have been reaffirmed. It has been reaffirmed that there are no dead ends for the oppressed, that the “one and immutable order” does not exist. It has been reaffirmed that imperialism and all its reactionaries are just paper tigers in the face of a people determined to fight for its rights, when two months ago it unmasked the ironclad state of Israel. It has been reaffirmed that solidarity is indeed a weapon of the peoples. It is not just a slogan in demonstrations: when millions of demonstrators around the world fight against “burial” and obscurity of the committed genocide and force even the slightest whispering of the phrase “humanitarian crisis” in resolutions that will forever remain inapplicable and in diplomatic moves, solidarity becomes a material force ready to strike. It has been reaffirmed that it is only right to rebel, because in Gaza people have nothing to lose but their chains and they have lifted their heads up to break these chains, proving once again that this is our only way.

Gaza has forced the facades of the representatives of “civilization” and “democracy” to fall and to show their true faces in a blatant and cynical manner, when they feel that their interests are at stake – barbarity, brutality, war, brutal repression of freedom, crushing of every opposition and resistance.

Gaza has generated a reversal of the imperialist plans. It forced Blinken to run from capital to capital in the Middle East, from meeting to meeting and from phone call to phone call with the leaders of the rest of the Western “civilized and democratic” world, in order to preserve the imperialist order.

Today history is being written in Gaza. All of the above define the current historical events, modifying our perception of plausibility. These is the result of the resistance of a small people, living in a strip of land, fighting alone with nothing in their hands but their soul and their determination. In these times of general retreat of the popular movement, the Palestinian resistance gives hope, sets an example and offers lessons to the peoples of the world.

In this historical context, supporting Gaza and expressing solidarity with the Palestinian people in every way, is of particular importance. It is the duty and obligation of every free and progressive person, of every collective effort, of those who are not satisfied with the bare minimum and want to change the world.

  • Victory to the Palestinian resistance!
  • Solidarity is our weapon!
  • Peoples win with weapon in hand!
  • Death to fascism and imperialism!
  • It is right to revolt!

Την ιστορία σήμερα τη γράφει η Γάζα

/0 Comments/in , /by

Ανακοίνωση της Παρέμβασης

Όσο περισσότερο λυσσάνε τα φερέφωνα των αμερικάνων και του σιωνισμού –οι γκεμπελικοί μηχανισμοί προπαγάνδας τους, οι κυβερνήσεις – ανδρείκελα του ιμπεριαλισμού, οι θλιβεροί «θεσμοί» τους– να «λερώσουν», να συκοφαντήσουν, να αμαυρώσουν, να προβοκάρουν την παλαιστινιακή αντίσταση και να «ξεπλύνουν» το δολοφονικό-φασιστικό κράτος του Ισραήλ σκυλεύοντας ακόμα και τα θύματα των ναζί, τόσο περισσότερο να δυναμώνει η αλληλεγγύη μας στην Παλαιστίνη. Όσο απαγορεύουν, στοχοποιούν και ποινικοποιούν τις εκδηλώσεις συμπαράστασης στη Γάζα, τόσο πιο δυνατά να ακούγεται η φωνή μας. Όσο απαγορεύουν και ποινικοποιούν την ανάρτηση της παλαιστινιακής σημαίας, τόσο πιο πολλές –και πιο ψηλά– σημαίες να σηκώνουμε.

Γιατί στη Γάζα σήμερα συγκρούονται δύο κόσμοι. Το άδικο, ο φασισμός του ισχυρού, η βαρβαρότητα, η καταπίεση, ο εξανδραποδισμός του ανθρώπου από τη μια, και το δίκιο, η απελευθέρωση, η αντίσταση, η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, η χειραφέτηση του ανθρώπου από την άλλη. Ο κόσμος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, του ιμπεριαλισμού και του πολέμου από τη μια, και οι καταπιεζόμενοι και οι λαοί της γης από την άλλη. Αυτοί και εμείς.

Γιατί η Γάζα –πέρα από το ποια θα είναι η έκβαση αυτής της σύγκρουσης– επιβεβαιώνει ξανά στην πράξη «ξεχασμένες» ιστορικές αλήθειες. Πως δεν υπάρχουν «μονόδρομοι» για τους καταπιεσμένους, δεν υπάρχει «μία και αμετάβλητη τάξη πραγμάτων». Πως ο ιμπεριαλισμός και όλοι οι αντιδραστικοί είναι «χάρτινες τίγρεις» μπροστά στη δύναμη ενός λαού αποφασισμένου να παλεύει για το δίκιο του, όταν ένα μήνα πριν «ξεβράκωνε» το σιδερόφρακτο κράτος του Ισραήλ. Πως «η αλληλεγγύη το όπλο των λαών» δεν είναι απλά ένα σύνθημα στις διαδηλώσεις αλλά γίνεται υλική δύναμη, όταν τα εκατομμύρια των διαδηλωτών σε όλο τον κόσμο εμποδίζουν το «θάψιμο» και την αφάνεια της γενοκτονίας και εξαναγκάζουν σε ψελλίσματα –έστω– για «ανθρωπιστική κρίση», σε –ανεφάρμοστα έστω– ψηφίσματα, σε «διπλωματικές κινήσεις. Πως «είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι», γιατί στη Γάζα δεν έχουν να χάσουν τίποτα πέρα από τις αλυσίδες τους και σήκωσαν το κεφάλι τους για να τις αποτινάξουν, δείχνοντας για άλλη μια φορά στην ιστορία πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος.

Γιατί η Γάζα τους οδήγησε να βγάλουν τα φύλλα συκής, τα φτιασιδωμένα προσωπεία των εκπροσώπων του «πολιτισμού» και της «δημοκρατίας» και να δείξουν απροκάλυπτα και κυνικά το πραγματικό τους πρόσωπο –αυτό της βαρβαρότητας, της κτηνωδίας, του πολέμου, της άγριας καταστολής κάθε ελευθερίας, του τσακίσματος κάθε αμφισβήτησης και αντίστασης– όταν νιώθουν να κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους.

Γιατί η Γάζα οδήγησε σε ανατροπές και αλλαγές των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Γιατί ανάγκασε τον Μπλίνκεν να τρέχει από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα στη Μέση Ανατολή, από συνάντηση σε συνάντηση κι από τηλέφωνο σε τηλέφωνο με τους ηγέτες του λοιπού δυτικού «πολιτισμένου και δημοκρατικού» κόσμου, για να διαφυλάξει την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Γιατί σήμερα την ιστορία τη γράφει η Γάζα. Όλα τα παραπάνω που καθορίζουν το τωρινό ιστορικό γίγνεσθαι, τροποποιώντας τα μέτρα του «εφικτού», είναι αποτέλεσμα της αντίστασης ενός μικρού λαού που ζει σε μια λουρίδα γης, που μάχεται μόνος χωρίς να έχει τίποτα στα χέρια του παρά μόνο την ψυχή και την αποφασιστικότητά του. Που σε καιρούς υποχώρησης του κινήματος δίνει ελπίδα, αποτελεί παράδειγμα και προσφέρει διδάγματα στους λαούς όλου του κόσμου.

Σ’ αυτό το ιστορικό γίγνεσθαι, η στήριξη με κάθε τρόπο της Γάζας, η αλληλεγγύη με κάθε τρόπο στον παλαιστινιακό λαό έχει ξεχωριστή σημασία, αποτελεί υποχρέωση και καθήκον κάθε ελεύθερου και προοδευτικού ανθρώπου, κάθε συλλογικής προσπάθειας, όσων δεν βολεύονται με «λιγότερο ουρανό» και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση!

Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών!

Οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι!

Θάνατος στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό!

Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι!

Πού είναι η Χεζμπολάχ;

/0 Comments/in /by

Το antapocrisis αναδημοσιεύει για λόγους σφαιρικής ενημέρωσης το κείμενο “Πού είναι η Χεζμπολάχ;” που κυκλοφόρησε ακριβώς πριν την ομιλία του ηγέτη της σιιτικής οργάνωσης του Λιβάνου την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου. Το κείμενο υπογράφεται από κάποιον Sayed Hasan το οποίο είναι ταυτόχρονα το μικρό όνομα του Νασράλα. Ανεξάρτητα από το ποιος ή ποιοι βρίσκονται πίσω από το ψευδώνυμο, στο κείμενο αναλύεται διεξοδικά η οπτική της Χεζμπολάχ στην παρούσα συγκυρία, αποφεύγοντας τον αναγκαστικά “δημόσιο” λόγο που έχει ένα διάγγελμα, ερμηνεύοντας δηλαδή με πιο πολιτικό και στρατηγικό τρόπο την οπτική της σιιτικής οργάνωσης και ευρύτερα του Άξονα της Αντίστασης, μετά την επιχείρηση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου.
Η εκτίμηση που γίνεται στο κείμενο είναι ότι ο Άξονας της Αντίστασης είναι πιο δυνατός από ποτέ, με τον πιο αδύνατο μάλιστα κρίκο της, την Παλαιστινιακή Αντίσταση να επιφέρει μόνη της εντυπωσιακά πλήγματα στο Ισραήλ, ενώ η τρομακτική σφαγή που συντελείται στη Γάζα, δεν αποδυναμώνει στρατιωτικά την Αντίσταση, το ανάποδο: οι ισραηλινές δυνάμεις φαίνεται να μην έχουν μάθει τίποτα από τον ανταρτοπόλεμο του 2006 στον Λίβανο, όπου οι σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί, μπορεί να προκαλούν χιλιάδες νεκρούς αμάχους, αλλά δεν χαρίζουν τη νίκη στα σιωνιστικά όπλα.
Στην ουσία στο παρόν κείμενο επιχειρείται να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα “γιατί δεν εμπλέκεται άμεσα η Χεζμπολάχ στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ”, θεωρώντας ότι η μεν Παλαιστινιακή Αντίσταση μπορεί ακόμα και μόνη της να επιφέρει πλήγματα στον ισραηλινό στρατό με τον ανταρτοπόλεμο μέσα στη Γάζα, η δε Χεζμπολάχ θα προκαλούσε αιματοχυσία στο Λίβανο και αλλού αν εμπλεκόταν ευθέως σε πολεμική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας.
Το τελευταίο τμήμα του κειμένου φαίνεται να απαντά σε εσωτερικές επικρίσεις που πιθανά υπάρχουν μέσα στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο για τη στάση αναμονής ή ήπιας εμπλοκής που διατηρεί η Χεζμπολάχ, διαβεβαιώνοντας ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές, σαφείς, αλλά όχι δημόσια ανακοινώσιμες, οι οποίες αν ξεπεραστούν θα βάλουν τη Χεζμπολάχ και όλο τον Άξονα της Αντίστασης στον πόλεμο.

Μετά τη θεαματική επιχείρηση “Κατακλυσμός της Αλ-Άκσα” που εξαπέλυσε η παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα, ο στρατός κατοχής προκάλεσε πρωτοφανή σφαγή και καταστροφή στον ανυπεράσπιστο άμαχο πληθυσμό της, παγιδευμένο στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου. Ενώ ο επίσημα δηλωμένος στόχος του Ισραήλ είναι η εξόντωση της παλαιστινιακής αντίστασης, ο ανεπίσημος στόχος του φαίνεται να είναι η εθνοκάθαρση ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας, όπου γίνονται τα πάντα για να καταστεί αδύνατη η ζωή, προετοιμάζοντας το έδαφος για την οριστική εκκαθάριση της παλαιστινιακής υπόθεσης.

Από την αρχή αυτής της κρίσιμης φάσης στον αραβοϊσραηλινό αγώνα, όπου το διακύβευμα μοιάζει υπαρξιακό και για τις δύο πλευρές, όλα τα βλέμματα έχουν στραφεί προς τα βόρεια σύνορα της κατεχόμενης Παλαιστίνης, με ανησυχία, ελπίδα ή/και απογοήτευση: ενώ το ΝΑΤΟ παρέχει στο Ισραήλ όλη την πολιτική και στρατιωτική του υποστήριξη, θα παρέμβει την ώρα της αλήθειας η λιβανέζικη Χεζμπολάχ, η οποία πάντα ορκιζόταν να σταθεί σταθερά στο πλευρό των Παλαιστινίων και να πολεμήσει αμείλικτα τον κατακτητή μέχρι την πλήρη απελευθέρωση της Παλαιστίνης;

Γιατί όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη Χεζμπολάχ;

“Η Γαλλία είναι έτοιμη, ο διεθνής συνασπισμός κατά του ISIS, στον οποίο έχουμε δεσμευτεί για την επιχείρησή μας στο Ιράκ και τη Συρία, να πολεμήσει και κατά της Χαμάς. […] Πρέπει επίσης να διεξάγουμε αυτόν τον αγώνα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουμε να βάλουμε φωτιά σε ολόκληρη την περιοχή. Προειδοποιώ τη Χεζμπολάχ, το ιρανικό καθεστώς, τους Χούτι στην Υεμένη και όλες τις παρατάξεις στην περιοχή που απειλούν το Ισραήλ να μην πάρουν το απερίσκεπτο ρίσκο να ανοίξουν νέα μέτωπα. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι θα άνοιγε την πόρτα σε μια περιφερειακή πυρκαγιά από την οποία όλοι θα έχαναν. Αυτή είναι μια αναγκαιότητα για όλους τους λαούς της περιοχής: ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε να προσθέσουμε δάκρυα στα δάκρυα και αίμα στο αίμα”.

Αυτά ήταν τα λόγια που είπε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στο Τελ Αβίβ στις 24 Οκτωβρίου 2023, σε συνέντευξη Τύπου με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον οποίο είχε έρθει να διαβεβαιώσει για την άνευ όρων υποστήριξή του, φτάνοντας στο σημείο να κάνει την ατιμωτική και τραγελαφική πρόταση να εμπλέξει τις ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας και του ΝΑΤΟ στον αγώνα κατά της παλαιστινιακής αντίστασης. Αν και ήταν ο πρώτος (και μοναδικός) που πρότεινε αυτή την ιδέα, δεν ήταν ο πρώτος που απείλησε τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ να μην ανοίξει νέο μέτωπο εναντίον του Ισραήλ.

Η άφιξη ενός μεγάλου αμερικανικού πολεμικού στόλου στη Μεσόγειο ερμηνεύτηκε ευρέως ως μια προσπάθεια εκφοβισμού ολόκληρου του “Άξονα Αντίστασης” γενικά, (μια άτυπη συμμαχία που περιλαμβάνει, εκτός από τις παλαιστινιακές παρατάξεις της Αντίστασης, τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και την Υεμένη) και τη Χεζμπολάχ ειδικότερα. Όταν ανακοίνωσε την ανάπτυξη αεροπλανοφόρων σε ομιλία του στις 10 Οκτωβρίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν κατέστησε σαφές για τι πράγμα μιλούσε:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επίσης ενισχύσει τη στάση των στρατιωτικών μας δυνάμεων στην περιοχή για να ενισχύσουν την αποτροπή μας. Το Υπουργείο Άμυνας μετέφερε την Ομάδα Κρούσης Αεροπλανοφόρων USS Gerald R. Ford στην Ανατολική Μεσόγειο και ενίσχυσε την παρουσία των μαχητικών μας αεροσκαφών. Και είμαστε έτοιμοι να μετακινήσουμε πρόσθετα μέσα εφόσον χρειαστεί.

Επιτρέψτε μου να πω και πάλι – σε οποιαδήποτε χώρα, σε οποιονδήποτε οργανισμό, σε οποιονδήποτε σκέφτεται να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση, έχω μια λέξη: Μην το κάνετε. Μην το κάνετε. Οι καρδιές μας μπορεί να είναι ραγισμένες, αλλά η αποφασιστικότητά μας είναι ξεκάθαρη.

Χθες, μίλησα επίσης με τους ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου για να συζητήσουμε τις τελευταίες εξελίξεις με τους Ευρωπαίους συμμάχους μας και να συντονίσουμε την ενιαία αντίδρασή μας.

Αυτό το μακάβριο μπαλέτο των δυτικών ηγετών που ανανεώνουν την άνευ όρων υποταγή και υποστήριξή τους στο κράτος του Ισραήλ δείχνει ξεκάθαρα, εκτός από την άθλια και μη αναστρέψιμη ηθική παρακμή τους, τη σοβαρότητα της απειλής που πλανάται πάνω από τον κατακτητή και υπογραμμίζει την ευθραυστότητα του Ισραήλ πολύ περισσότερο από τη δύναμή του: αν η Χαμάς, ο πιο αδύναμος κρίκος του άξονα της Αντίστασης, μπορεί να σπάσει όλες τις αμυντικές γραμμές γύρω από τη Γάζα μέσα σε λίγες ώρες, καταρρίπτοντας για πάντα τις όποιες ψευδαισθήσεις για την υπεροχή του ισραηλινού στρατού, οι καταστροφικές συνέπειες ενός περιφερειακού πολέμου κατά του Ισραήλ εμφανίστηκαν ξαφνικά στο μυαλό των ανθρώπων πιο έντονα από ποτέ. Το Ισραήλ θα αντιμετώπιζε τον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Μόνο η Χεζμπολάχ, με περισσότερους από 100.000 άνδρες και ακόμη μεγαλύτερο αριθμό ρουκετών και πυραύλων ακριβείας, θα ήταν σε θέση να προκαλέσει στο Ισραήλ απώλειες σημαντικά μεγαλύτερες από εκείνες της 7ης Οκτωβρίου, καταλαμβάνοντας και κρατώντας τεράστια εδάφη στην κατεχόμενη βόρεια Παλαιστίνη και καταστρέφοντας τις ζωτικές υποδομές της χώρας. Και τι θα γινόταν αν παρενέβαιναν κράτη όπως η Συρία και το Ιράν; Ο Ανώτατος Ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, Αλί Χαμενεΐ, δεν υπερβάλλει σε καμία περίπτωση όταν δηλώνει ότι, επισκεπτόμενοι το Ισραήλ, ο Τζο Μπάιντεν, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Όλαφ Σολτς, ο Ρίσι Σουνάκ, ο Εμανουέλ Μακρόν και άλλοι ήρθαν στο κρεβάτι ενός ετοιμοθάνατου φίλου:

Οι δυνάμεις του κακού μπορούν να δουν ότι το σιωνιστικό καθεστώς καταρρέει και βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής λόγω του πολύ ισχυρού, αποφασιστικού χτυπήματος των Παλαιστινίων μαχητών. Έτσι, κάνοντας αυτά τα ταξίδια, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στο σιωνιστικό καθεστώς και παρέχοντάς του εγκληματικά εργαλεία, όπως βόμβες και άλλα όπλα, αγωνίζονται να κρατήσουν την πληγωμένη, σακατεμένη οντότητα όρθια.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν ακόμη πιο σαφής σχετικά με την παρουσία των ναυτικών αεροπορικών δυνάμεων των ΗΠΑ στα ανοικτά των ακτών του Ισραήλ, λέγοντας ότι στρέφονται ειδικά κατά της Χεζμπολάχ:

“Δεν καταλαβαίνω γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες στέλνουν αεροπλανοφόρα στη Μεσόγειο. Έστειλαν μία ομάδα και ανακοίνωσαν την πρόθεση να στείλουν άλλη μία. Δεν βλέπω κανένα νόημα σε αυτό. Τι σχεδιάζουν να βομβαρδίσουν εκεί; Τον Λίβανο; Τι σχεδιάζουν να κάνουν εκεί; Ή μήπως το κάνουν αυτό για εκφοβισμό; Αλλά υπάρχουν άνθρωποι εκεί που δεν φοβούνται πλέον τίποτα. Το πρόβλημα δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα, θα πρέπει να αναζητήσουμε συμβιβαστικές λύσεις. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Αυτές οι ενέργειες σίγουρα δημιουργούν ένταση. Αν η σύγκρουση εξαπλωθεί πέρα από τα παλαιστινιακά εδάφη, τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο”.

Πράγματι, ούτε η Χεζμπολάχ ούτε οι σύμμαχοί της φοβούνται, το αντίθετο: στην πραγματικότητα, μπορούμε να πούμε ότι τόσο στην κατεχόμενη Παλαιστίνη όσο και στη διεθνή σκηνή, ο φόβος έχει αλλάξει πλευρά. Επιπλέον, αν ο Τζο Μπάιντεν ξεκίνησε απειλώντας τη Χεζμπολάχ και στη συνέχεια τον Άξονα της Αντίστασης να μην επέμβει στη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Γάζας, γρήγορα διέψευσε τον ισχυρισμό (που διαδόθηκε από την κυβέρνηση Νετανιάχου) ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επέμβουν στο πλευρό του Ισραήλ αν η Χεζμπολάχ επιτεθεί (“Δεν είναι αλήθεια. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο”, απάντησε κοφτά ο Μπάιντεν), και η κυβέρνησή του συμβουλεύει τώρα αθόρυβα το Ισραήλ να μην κάνει τίποτα που θα μπορούσε να φέρει τη Χεζμπολάχ στο προσκήνιο.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Άξονας της Αντίστασης έχει απευθύνει τις πιο σαφείς προειδοποιήσεις προς τις αμερικανικές δυνάμεις: οποιαδήποτε ανοιχτή παρέμβαση στο πλευρό του Ισραήλ θα οδηγήσει σε μαζική επέμβαση των συμμάχων της Παλαιστίνης, με άμεσα πλήγματα όχι μόνο κατά της σιωνιστικής οντότητας (η Υεμένη την έχει ήδη πλήξει τέσσερις φορές με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους), αλλά και κατά των αμερικανικών δυνάμεων στη Μεσόγειο και σε όλη τη Μέση Ανατολή. Και αυτές δεν είναι κενές απειλές: Οι αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ και τη Συρία πλήττονται καθημερινά από τις παρατάξεις της Αντίστασης από τις 8 Οκτωβρίου (μέχρι στιγμής, 23 επιθέσεις έχουν αναγνωριστεί από την αμερικανική διοίκηση και μόνο δύο “αντίποινα” από τις κατοχικές αμερικανικές δυνάμεις έχουν πραγματοποιηθεί, γεγονός που δείχνει ξεκάθαρα ποιος έχει ενθαρρυνθεί και ποιος έχει εκφοβιστεί).

Είναι σαφές ότι δεν είναι μόνο η Γάζα που βρίσκεται στην επίθεση, αλλά όλες οι δυνάμεις του Άξονα της Αντίστασης, των οποίων ο ενθουσιασμός και το ηθικό βρίσκονται στα ύψη μετά τη θεαματική επιτυχία του “Κατακλυσμού της Αλ Άκσα”, που σίγουρα δεν αποτέλεσε έκπληξη για τη Χεζμπολάχ και τους συμμάχους της.

Πώς βλέπει η Χεζμπολάχ την κατάσταση;

Μακριά από την υιοθέτηση της ηττοπαθούς και καταστροφολογικής άποψης που επικρατεί στη Δύση λόγω της διάχυσης του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού και της χολιγουντιανής μυθολογίας, που προωθείται από την πιο τρομερή μηχανή προπαγάνδας των ΜΜΕ στην ιστορία και εξυμνεί το αήττητο των λευκών στρατών -είτε αυτοί είναι του ΝΑΤΟ είτε του Ισραήλ, αφομοιωμένοι σε μεγάλο βαθμό στον κυρίαρχο πολιτισμό- ο Άξονας Αντίστασης δεν θεωρεί ότι η Γάζα βρίσκεται στο χείλος του αφανισμού, αλλά στο κατώφλι της μεγαλύτερης νίκης της. Η Γάζα δεν βρίσκεται σε αμυντική θέση, αλλά σε θέση πρωτοβουλίας και κατάκτησης. Η Γάζα δεν αγωνίζεται για την επιβίωση, αλλά ηγείται της μεγαλύτερης απελευθερωτικής μάχης στην ιστορία της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης.

Και η Παλαιστινιακή Αντίσταση έχει εξαπολύσει την πιο τολμηρή της επίθεση μέχρι σήμερα, σε μια στιγμή που η ίδια επέλεξε, όταν οι δυνάμεις της και οι δυνάμεις των συμμάχων της βρίσκονται στο απόγειό τους, και οι δυνάμεις του εχθρού είναι πιο εύθραυστες από ποτέ.

Οι άμεσοι στόχοι της Αντίστασης στη Γάζα είναι η απελευθέρωση χιλιάδων Παλαιστινίων κρατουμένων από το Ισραήλ, ο τερματισμός της βεβήλωσης του τζαμιού Αλ Άκσα και της εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη και ιδιαίτερα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, καθώς και η άρση του αποκλεισμού. Αυτοί οι τρεις στόχοι θα επιτευχθούν σίγουρα, ακόμη και αν χρειαστούν αρκετά χρόνια.

Η εμπειρία το έδειξε αυτό το 2006: είτε πρόκειται για τη σύλληψη του Gilad Shalit από τη Χαμάς στις 25 Ιουνίου είτε για τη σύλληψη των Ehud Goldwasser και Eldad Regev από τη Χεζμπολάχ στις 12 Ιουλίου, το Ισραήλ ξεκινά πάντα με μανία, εξαπολύοντας εκστρατείες καταστροφής με την ελπίδα να επιτύχει στρατιωτική επιτυχία ή να στρέψει τον άμαχο πληθυσμό εναντίον της Αντίστασης, στη συνέχεια συνειδητοποιεί ότι κανένας από αυτούς τους στόχους δεν μπορεί να επιτευχθεί και ότι ο στρατός του οδεύει προς μια πανωλεθρία, και σώζει τα προσχήματα ζητώντας από τον Αμερικανό χορηγό του να σταματήσει να ασκεί βέτο στα ψηφίσματα κατάπαυσης του πυρός στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η κατοχική δύναμη αποφασίζει τελικά να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις και υποχωρεί στα αιτήματα της Αντίστασης: Η Χεζμπολάχ απελευθέρωσε όλους τους κρατουμένους της το 2008 και η Χαμάς απελευθέρωσε πάνω από 1.000 το 2011. Αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, και υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να συμβεί και αυτή τη φορά.

Ομολογουμένως, η καταστροφή που προκάλεσε το Ισραήλ στη Γάζα, η κλίμακα των σφαγών και ο ανθρωπιστικός ασφυκτικός κλοιός είναι πρωτοφανείς. Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα στρατιωτικό επίτευγμα. Η διοίκηση, η ισχύς και οι δυνατότητες της Χαμάς και των άλλων αντιστασιακών παρατάξεων στη Γάζα παραμένουν ανέπαφες, όπως αποδεικνύεται από την ικανότητά τους να διατηρούν καθημερινά χτυπήματα και πυραυλικά πυρά κατά του Ισραήλ, να αποτρέπουν με καθημερινές επιθέσεις την εισβολή του ισραηλοινού στρατού, αλλά και να πλήττουν όλο και πιο βαθιά το ισραηλινό έδαφος.

Ο πόλεμος του 2006 στο Λίβανο απέδειξε οριστικά ότι μια απλή αεροπορική εκστρατεία, όσο βίαιη και αν είναι, δεν ήταν ικανή να εκκαθαρίσει ή έστω να αποδυναμώσει σημαντικά μια λαϊκή Αντίσταση που έχει υιοθετήσει τακτικές ανταρτοπόλεμου. Και η προοπτική μιας επίγειας επίθεσης, είτε στο Λίβανο είτε στη Γάζα, παρέμενε πάντα ευσεβής πόθος από την ισραηλινή πλευρά, καθώς οι μαχητές της Χεζμπολάχ, της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ ονειρεύονται μόνο αυτή την ευκαιρία να προκαλέσουν σημαντικές απώλειες στις ισραηλινές δυνάμεις.

Δεκαετίες κατοχής εναντίον αμάχων στη Δυτική Όχθη έχουν καταστήσει τις IDF (Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις) απολύτως ανίκανες να πραγματοποιήσουν μια πραγματική επίθεση εναντίον ενόπλων δυνάμεων που αξίζουν, και αυτή η προοπτική τρομοκρατεί κυριολεκτικά όλα τα κλιμάκια της διοίκησης, τα οποία φοβούνται ακόμη και μαζικές ανταρσίες και λιποταξία εκ μέρους των στρατιωτών τους, των πιο δειλών στον κόσμο.

Η απόδειξη είναι ότι εδώ και 25 ημέρες, το Ισραήλ υπόσχεται μια επικείμενη χερσαία επίθεση, αλλά μόλις πρόσφατα πραγματοποίησε δειλές επιδρομές στις παρυφές της Γάζας, σε εν πολλοίς έρημες περιοχές, εξακολουθώντας να υφίσταται βαριές απώλειες που μόνο η αυστηρή στρατιωτική λογοκρισία και το μπλακ άουτ που επιβλήθηκε στη Γάζα επιτρέπουν να αποκρύπτονται προς το παρόν (μόνο για την 1η Νοεμβρίου, το Ισραήλ έπρεπε να αναγνωρίσει 16 θανάτους, που είναι περισσότεροι από το άθροισμα των απωλειών των IDF όλων των πολέμων που διεξήχθησαν μετά το 2014): είναι ένας τέτοιος στρατός έτοιμος να αντιμετωπίσει ένα αντάρτικο πόλης ή θα αποδεκατιστεί;

Όλες οι σφαγές αμάχων αντικατοπτρίζουν μόνο την ανίκανη οργή του κατοχικού στρατού και αποκαλύπτουν τη δειλία, τη βαρβαρότητα και την ακόρεστη δίψα του για αθώο αίμα. Οι αποτρόπαιες εικόνες που μεταδίδονται καθημερινά αποτελούν μια απύθμενη ντροπή και προκαλούν την αγανάκτηση ολόκληρου του κόσμου, ο οποίος έχει καταλάβει ξεκάθαρα ότι οι IDF δεν είναι ένας στρατός μαχητών, αλλά ένας στρατός δολοφόνων γυναικών και παιδιών. Και το κύρος του ισραηλινού στρατού δεν έχει καταρρακωθεί μόνο διεθνώς, αλλά και στα μάτια της ισραηλινής κυβέρνησης, της στρατιωτικής διοίκησης και του πληθυσμού, που είναι πιο διχασμένος από ποτέ.

Η Χεζμπολάχ, όπως και οι άλλες δυνάμεις του Άξονα Αντίστασης, σίγουρα δεν αδιαφορεί για την ανθρωπιστική πτυχή της κατάστασης στη Γάζα και σίγουρα θα επέμβει δυναμικά αν ξεπεραστεί μια κόκκινη γραμμή.

Αλλά η Ισλαμική Αντίσταση στο Λίβανο παραμένει επικεντρωμένη στη στρατιωτική πτυχή, στην οποία, όσο δύσκολο και αν είναι να το αποδεχτεί κανείς μέσα στις καθημερινές σκηνές σφαγής και τη δυστυχία του άμαχου πληθυσμού της Γάζας, η Παλαιστινιακή Αντίσταση έχει το πάνω χέρι, όπως ακριβώς και η Αντίσταση του Λιβάνου δεν έχασε ποτέ το πάνω χέρι κατά τη διάρκεια των 33 ημερών σφαγής και καταστροφής το 2006.

Καταστρέφοντας πολιτικές υποδομές, σφαγιάζοντας και λιμοκτονώντας πληθυσμούς και επιβάλλοντάς τους μια πολιορκία μεσαιωνικού τύπου, στερώντας από πάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπους το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα καύσιμα και τα φάρμακα, μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο μόνο αν έχει απέναντι μια αδύναμη πολιτική ηγεσία και έναν λαό ανίκανο να υπομείνει τέτοια βάσανα: αλλά οι Παλαιστίνιοι έχουν αποδείξει εδώ και καιρό ότι η ανθεκτικότητά τους είναι, κυριολεκτικά, απαράμιλλη και αλύγιστη.

Θα προτιμούσαν να σφαγιαστούν μέχρι τον τελευταίο άνδρα, γυναίκα, παιδί και βρέφος παρά να υποκύψουν στην ισραηλινή μαζική τρομοκρατία ή να γίνουν πρόσφυγες για τρίτη φορά, μετά τις αναγκαστικές εξόδους του 1948 (Νάκμπα) και του 1967 (Νάξα), των οποίων οι σημερινοί κάτοικοι της Γάζας είναι οι άμεσοι απόγονοι.

Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν η Αντίσταση στη Γάζα απειληθεί σοβαρά στην ακεραιότητά της ή ακόμα και στην ύπαρξή της, ή αν ολόκληρος ο παλαιστινιακός πληθυσμός απειληθεί με επικείμενο αναγκαστικό εκτοπισμό ή ανθρωπιστική καταστροφή, τότε η Χεζμπολάχ και όλες οι δυνάμεις του Άξονα της Αντίστασης θα επέμβουν με όλη τους τη δύναμη πυρός, και αυτό θα είναι το τέλος της σφετεριστικής οντότητας του Ισραήλ, ακόμα και αν το τίμημα που θα πρέπει η Αντίσταση να πληρώσει, ήταν τεράστιο.

Αν η Χεζμπολάχ ήταν έτοιμη για ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του Ισραήλ για τα θαλάσσια σύνορα του Λιβάνου, πώς θα μπορούσε να διστάσει όταν η παλαιστινιακή υπόθεση αντιμετώπιζε μια υπαρξιακή απειλή; Είναι μάλιστα πιθανό ορισμένες δυνάμεις του Άξονα της Αντίστασης να έχουν ήδη πάρει την απόφαση να επέμβουν μαζικά εναντίον του Ισραήλ, αλλά θα το κάνουν την κατάλληλη στιγμή, πιθανότατα όταν ο ισραηλινός κατακτητής θα έχει εγκλωβιστεί στη Γάζα και θα υποστεί άλλη μια στρατιωτική καταστροφή, την οποία μάλιστα η Αντίσταση ίσως έχει συμφέρον να “ενθαρρύνει” όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το έθεσε ο Σκοτ Ρίτερ:

Ο ισραηλινός στρατός απλά δεν είναι τόσο καλός. Και φοβούνται μέχρι θανάτου, γιατί η Χαμάς τους περιμένει. Πρόκειται για μια γιγαντιαία ενέδρα. Και οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες είναι τυφλές. Δεν ξέρουν πού βρίσκονται. Θα πρέπει να πάνε εκεί μέσα και να ερευνήσουν, και καθώς ερευνούν, θα ανατιναχτούν, θα πέσουν σε ενέδρα, θα σφαγιαστούν, και το ξέρουν αυτό από πριν.

Το άλλο πράγμα που τους φοβίζει είναι ότι μόλις μπουν στη Γάζα, θα δεσμευτούν σε αυτή τη μάχη με το μεγαλύτερο μέρος των αποθεματικών τους, και αν εκείνη τη στιγμή η Χεζμπολάχ αποφασίσει να ανοίξει ένα βόρειο μέτωπο, το Ισραήλ δεν θα έχει να αντιπαρατάξει τίποτα. Και ακόμα και αν τους έχει μείνει κάτι, δεν μπορούν να νικήσουν τη Χεζμπολάχ. Δεν μπορούν να νικήσουν τη Χεζμπολάχ. Το ξέρουν, το έχουν δοκιμάσει. Πέρυσι, με τα “Άρματα της Φωτιάς”, φέτος με το “Σταθερό Χέρι”, αυτά είναι τα ονόματα των δύο μεγάλων ασκήσεων όπου το Ισραήλ δοκίμασε την ικανότητά του να πολεμήσει τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη και τη Χεζμπολάχ στα βόρεια, και δεν μπορούν να το κάνουν ταυτόχρονα, δεν έχουν τους πόρους για να το κάνουν.

Και αν βάλεις και το Ιράν, σίγουρα την έχουν πατήσει. Έτσι, η Αμερική παρεμβαίνει και λέει ότι θα δείξουμε τα δόντια μας προκειμένου να αποτρέψουμε τη Χεζμπολάχ και το Ιράν από το να χτυπήσουν. Δεν λειτουργεί. Δύο αεροπλανοφόρα από τις ομάδες μάχης, μια αμφίβια ομάδα επιδρομών 2.000 πεζοναυτών, δεν κερδίζουν έναν πόλεμο. Και δεν έχουμε τίποτα πίσω από αυτό. Δεν έχουμε τίποτα. Αν η Χεζμπολάχ επιτεθεί, ο Μπάιντεν μπορεί να τους βομβαρδίσει, αλλά θα εναπόκειται στον Νετανιάχου να αντιμετωπίσει τη Χεζμπολάχ στο έδαφος. Και αν δεν μπορεί, το Ισραήλ την έχει πατήσει.

Το να αφήνεις τον εχθρό σε αμφιβολία και αβεβαιότητα, να ασκείς την απαραίτητη πίεση για να τον αποτρέψεις από το να περάσει ορισμένα όρια και να του επιφυλάσσεις εκπλήξεις, είναι μια τέχνη στην οποία η Χεζμπολάχ και οι σύμμαχοί της διαπρέπουν και πρέπει να επιθυμούν μια μεγάλη ισραηλινή χερσαία εισβολή στη Γάζα τόσο διακαώς όσο και η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ, που έχουν υποσχεθεί να την κάνουν νεκροταφείο των εισβολέων.

Οι ομιλίες του Αμπού Ομπέιντα, εκπροσώπου των Ταξιαρχιών Αλ Κάσαμ της Χαμάς, δεν είναι σε καμία περίπτωση κενές, φανφαρόνικες ομιλίες, αλλά αποκαλύπτουν το κοινό όραμα ολόκληρου του Άξονα Αντίστασης όσον αφορά τη στρατιωτική κατάσταση στη Γάζα και την ακλόνητη βεβαιότητα μιας επερχόμενης θριαμβευτικής νίκης, η οποία θα δεκαπλασιαστεί σε περίπτωση μιας μεγάλης κλίμακας χερσαίας επιχείρησης. Ακολουθούν αποσπάσματα από τις ομιλίες του στις 30 και 31 Οκτωβρίου:

Στη συνέχεια της ηρωικής μάχης της πλημμύρας της Αλ-Άκσα που ξεκίνησε η Παλαιστινιακή Αντίσταση, με επικεφαλής τις Ταξιαρχίες Αλ-Κασάμ και τις Ταξιαρχίες Αλ-Κουντς, στεκόμαστε ακλόνητοι απέναντι στην επίθεση και συνεχίζουμε να γράφουμε νέα κεφάλαια τιμής και υπερηφάνειας και να πετυχαίνουμε τη μία επιτυχία μετά την άλλη στο δρόμο προς την αναπόφευκτη νίκη, Θεού θέλοντος.

Μπροστά στα μάτια σας, η Αντίσταση στέκεται περήφανη, οι μαχητές της εξακολουθούν να έχουν τα δάχτυλά τους στη σκανδάλη και να αντιμετωπίζουν την κατάσταση επί του εδάφους, και οι βομβαρδισμοί ρουκετών δεν έχουν σταματήσει, συνεχίζοντας να πλήττουν το Τελ Αβίβ, το Ασντόντ, το Ασκέλον, τη Μπερσέβα και όλη την περιοχή γύρω από τη Γάζα, σε αντίποινα για τη συνεχιζόμενη διαιώνιση των σφαγών και τη σκόπιμη στοχοποίηση των αθώων πολιτών μας.

Οι δυνάμεις μας, μαζί με άλλες παρατάξεις της Αντίστασης, συνεχίζουν τις ηρωικές τους πράξεις στο πεδίο της μάχης, αντιμετωπίζοντας τις μάταιες προσπάθειες επίγειας εισβολής που πραγματοποιεί ο εχθρικός στρατός κάτω από έναν κατακλυσμό πυρών, σε μια μάταιη προσπάθεια να δώσουν μια ψευδαίσθηση επιτυχίας και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στην Ταξιαρχία της Γάζας, η οποία ήταν ο κύριος στόχος της πλημμύρας της Αλ-Άκσα.

Ο εχθρός κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει μια απατηλή εικόνα επιτυχίας και να καυχηθεί για μια οφθαλμαπάτη προόδου και επιτευγμάτων στο έδαφος, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί του στόχοι. Έχουμε κάνει ελιγμούς στο πεδίο της μάχης ξανά και ξανά για να στερήσουμε από τον εχθρό την ευκαιρία να νικήσει, κατανοώντας τη μάχη που έχουμε μπροστά μας.

Ω στρατέ των διαδοχικών ηττών, ω καραβάνι των άθλιων αρουραίων που έρχεστε να λερώσετε το έδαφος της άξιας και περήφανης Γάζας μας, ενημερώστε τον Yoav Gallant [Ισραηλινό υπουργό Άμυνας] και τον Herzi Halevi [αρχηγό του επιτελείου των ισραηλινών δυνάμεων] για το τι σας συνέβη δυτικά της Bayt Lahia, ανατολικά του Khan Younis και του Beit Hanoun, και σήμερα στη γειτονιά Zaitoun. Πείτε τους πώς αφήσατε να σας παρασύρουν σαν ανόητους σε μια ενέδρα θανάτου και σε πεδία τρόμου. Και για άλλη μια φορά, ελάτε μπροστά, γιατί ορκίζομαι στο Θεό, σας περιμένουμε με κομμένη την ανάσα.

Ω Παλαιστινιακέ λαέ μας, ω αραβικά και ισλαμικά έθνη, ω ελεύθεροι άνθρωποι του κόσμου, συνεχίζουμε τη μάχη μας, τη μάχη της πλημμύρας της Αλ-Άκσα. Και στο πλευρό μας είναι ο ανθεκτικός λαός μας, έτοιμος για κάθε θυσία, που συνεχίζει να υμνεί, παρά την αιματοχυσία, την αμετάβλητη προσήλωσή του στον σκοπό του, με τα ευγενέστερα σημάδια αφοσίωσης και πίστης, όπως κάθε Παλαιστίνιος είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα στο δρόμο για την ελευθερία του λαού μας.

Με τη στάση και τα επιτεύγματά μας, επιβεβαιώνουμε, με την υποστήριξη του λαού μας, την αξία και την αξιοπρέπεια της ζωής μας. Ο λαός μας, με όλες τις συνιστώσες και τις παρατάξεις του, δηλώνει την πίστη του στο κάλεσμα της Αντίστασης και στέκεται όρθιος, αναδυόμενος κάτω από τα συντρίμμια, είτε ως μάρτυρες, τυλιγμένος στο σάβανο της νίκης που προαναγγέλλει η θυσία του, είτε ως επιζώντας, φωνάζοντας με όλη του τη δύναμη την υποστήριξή του στην Αντίσταση, σε μια σκηνή που απογοητεύει τους Σιωνιστές δειλούς, οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά για να στρέψουν το λαό εναντίον μας, αλλά απέτυχαν να διαχωρίσουν την Αντίσταση από τη λαϊκή της βάση. […]

Πρόσφατα, ο σιωνιστικός εχθρός άρχισε χερσαίους ελιγμούς σε διάφορα μέτωπα. Το πρώτο μέτωπο βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Λωρίδας της Γάζας, ενώ το δεύτερο εκτείνεται από το ανατολικό κέντρο της Λωρίδας μέχρι τα νοτιοανατολικά της. Είναι επίσης παρόντες γύρω από το πέρασμα Μπέιτ Χανούν και την περιοχή του Μπέιτ Χανούν.

Ο εγκληματικός εχθρός προσέγγισε αυτά τα μέτωπα μετά από 20 και πλέον ημέρες βομβαρδισμών με τη χρήση όλων των τύπων όπλων, επιχειρώντας να εκτοπίσει τον πληθυσμό μας και προκαλώντας εκτεταμένες καταστροφές, προφανώς για να αποκαταστήσει την εικόνα του ηττημένου στρατού του που συντρίψαμε στις 7 Οκτωβρίου. Μόλις αυτές οι σιωνιστικές χερσαίες δυνάμεις έφτασαν στις γραμμές άμυνας και τις ζώνες επαφής μας, οι δυνάμεις μας άρχισαν να τις παρενοχλούν και συνεχίζουν να αμύνονται ενάντια στις προγραμματισμένες επιθέσεις του εχθρού σε όλα τα μέτωπα.

Οι μαχητές μας εμπλέκονται σε σκληρές αντιπαραθέσεις και άμεσες συγκρούσεις. Παρά την προέλαση του εχθρού, οι μαχητές μας έχουν καταφέρει να εμπλακούν με τις εχθρικές δυνάμεις και να καταστρέψουν 22 σιωνιστικά οχήματα μέχρι στιγμής, χρησιμοποιώντας τα εξαιρετικά διεισδυτικά βλήματα Al-Yassin 105 και τις καταστροφικές εκρηκτικές αντάρτικες βόμβες μας που έχουν αναπτυχθεί σε αυτή τη μάχη.

Οι μαχητές μας επιτέθηκαν στις σιωνιστικές δυνάμεις χρησιμοποιώντας διάφορους τύπους εκρηκτικών και πυραύλων και πραγματοποίησαν επιχειρήσεις διείσδυσης πίσω από τις εχθρικές γραμμές σε συγκεντρώσεις και περιοχές προέλασης, καταφέρνοντας να σκοτώσουν πολλούς στρατιώτες της κατοχής. Συνεχίζουμε να βομβαρδίζουμε τις χερσαίες δυνάμεις με βλήματα όλμων και πυραύλους μικρού βεληνεκούς, ενώ συνεχίζουμε να χτυπάμε βαθιά στο εχθρικό έδαφος με πυραύλους διαφόρων βεληνεκούς. Οι ναυτικές μας δυνάμεις πραγματοποίησαν με επιτυχία πολλαπλές επιθέσεις σε διάφορους ναυτικούς στόχους, χρησιμοποιώντας την τορπίλη Al-Asif που τέθηκε σε υπηρεσία κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης.

Οι αμυντικές μας επιχειρήσεις συνεχίζονται και μόλις τώρα αρχίζουν. Με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού, έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε. Όπως υποσχεθήκαμε στον εχθρό, η Γάζα θα είναι το νεκροταφείο του και ένας εφιάλτης για τους στρατιώτες του. […]

Διαβεβαιώνουμε ότι τα στρατηγικά αποτελέσματα αυτής της μάχης θα συνίστανται σε μετασχηματισμούς σε όλα τα επίπεδα και προς όλες τις κατευθύνσεις προς όφελος της Αντίστασης και του έργου της Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, ολόκληρης της Παλαιστίνης, με τη χάρη του Θεού.

Με βάση αυτή την εκτίμηση επί του εδάφους, η Χεζμπολάχ σχεδιάζει τις ενέργειές της. Και όπως λέει κλείνοντας ο Αμπού Ομπέιντα, ας θυμηθούμε ότι ο απώτερος στόχος της Παλαιστινιακής Αντίστασης, της Χεζμπολάχ και του Άξονα Αντίστασης δεν είναι απλά η άρση του αποκλεισμού ή η απελευθέρωση των κρατουμένων, ο τερματισμός της εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη και της βεβήλωσης της Αλ Ακσά, ούτε καν η επιβολή της επίλυσης της σύγκρουσης με την ίδρυση δύο κρατών, μια λύση νεκρή και θαμμένη εδώ και πολύ καιρό λόγω του ισραηλινού εποικισμού.

Ο στρατηγικός στόχος του Άξονα Αντίστασης είναι η πλήρης εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ από τον χάρτη, η εκδίωξη όλων των εποίκων και η ίδρυση ενός ενιαίου παλαιστινιακού κράτους από τη Μεσόγειο Θάλασσα έως τον Ιορδάνη ποταμό.

Επιπλέον, μετά τη δολοφονία του Qassem Soleimani, του επικεφαλής της Δύναμης Quds της Ισλαμικής Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν, οι δυνάμεις του Άξονα Αντίστασης ανακοίνωσαν ότι στόχος τους είναι να εκδιώξουν όλες τις αμερικανικές δυνάμεις από τη Μέση Ανατολή.

Αυτός ο μακροπρόθεσμος στόχος πρέπει να επιτευχθεί με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Κάτι τέτοιο θα ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός ολοκληρωτικού περιφερειακού πολέμου (ο οποίος θα μπορούσε να είχε πυροδοτηθεί όταν το Ιράν χτύπησε την αμερικανική βάση του Αλ Άσαντ στο Ιράκ, για πρώτη φορά μετά το Περλ Χάρμπορ), αλλά θα μπορούσε να κοστίσει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων Λιβανέζων, Σύρων, Ιρακινών, Ιρανών και Υεμενιτών αν πραγματοποιούνταν σήμερα, με την αμερικανική αυτοκρατορία να βρίσκεται σε σαφή παρακμή αλλά όχι ακόμη στην τελική φάση της κατάρρευσής της (αν και με τον κόβιντ, την πανωλεθρία στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια στην Ουκρανία και την οικονομική και ενεργειακή κρίση μας επιτρέπεται να περιμένουμε αυτή τη στιγμή πιο έντονα από ποτέ).

Η στρατηγική υπομονή απαιτεί την αναμονή της κατάλληλης στιγμής, όταν ένας πόλεμος μπορεί να μην είναι καν απαραίτητος (ή τουλάχιστον θα είναι πολύ λιγότερο θανατηφόρος και δεν θα περιλαμβάνει δυνάμεις του ΝΑΤΟ), για παράδειγμα εάν η κατάρρευση των Ηνωμένων Πολιτειών ακολουθήσει το μοντέλο της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα έθεσε την υπόθεση αυτή κατά τη διάρκεια συνέντευξης που χρονολογείται από το 2019:

“Η ισχύς του Ισραήλ εξαρτάται ουσιαστικά από την ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως εκ τούτου, αν συμβεί κάτι στις Ηνωμένες Πολιτείες – όπως συνέβη στην ΕΣΣΔ, για παράδειγμα μια κατάρρευση της οικονομίας της, εσωτερικά προβλήματα και διχόνοια, φυσικές καταστροφές ή οποιοδήποτε άλλο περιστατικό που θα μπορούσε να κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες να επικεντρωθούν στα εσωτερικά τους προβλήματα και να μειώσουν την παρουσία και την επιρροή τους στην περιοχή – σας διαβεβαιώνω ότι οι Ισραηλινοί θα τα μαζέψουν μόνοι τους και θα εκκενώσουν το συντομότερο δυνατό. Ως εκ τούτου, η καταστροφή του Ισραήλ δεν απαιτεί απαραίτητα πόλεμο”.

Ο Nasrallah το τόνισε ξανά μετά τη δολοφονία του Qassem Soleimani τον Ιανουάριο του 2020:

“Στο πλαίσιο του Άξονα της Αντίστασης, η θέλησή μας και ο στόχος μας πρέπει να είναι ο εξής: η απάντηση στη δολοφονία του Qassem Soleimani και του Abu Mahdi είναι η εκδίωξη των αμερικανικών δυνάμεων από ολόκληρη την περιοχή μας! Αν πετύχουμε αυτόν τον στόχο, και θα τον πετύχουμε, Θεού θέλοντος, η απελευθέρωση του Αλ Κουντς, του Παλαιστινιακού λαού, η πλήρης επιστροφή ολόκληρης της Παλαιστίνης και όλων των ιερών τόπων της Παλαιστίνης στο Αραβο-Μουσουλμανικό Έθνος θα είναι πολύ κοντά, μια ανάσα από το στόχο. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκαταλείψουν την περιοχή μας, αυτοί οι Σιωνιστές θα τα μαζέψουν και θα φύγουν (βιαστικά). Ίσως να μην χρειαστεί καν μια μάχη εναντίον του Ισραήλ”.

Όσο δύσκολο και αν είναι να το πούμε και να το αποδεχτούμε, δεν θα είχε νόημα για τη Χεζμπολάχ να ξεκινήσει έναν πόλεμο που θα θυσίαζε χιλιάδες Λιβανέζους πολίτες και θα κατέστρεφε τις υποδομές της χώρας για να σώσει 5.000 ή 10.000 Παλαιστίνιους. Ειδικά αν η Χαμάς μπορεί να πετύχει αυτή τη νίκη μόνη της, έστω και με το κόστος τεράστιων θυσιών, καθώς ούτε η Χεζμπολάχ ούτε οι σύμμαχοί της θέλουν να ανταγωνιστούν μαζί της για να πάρουν τις δάφνες.

Αν η Αντίσταση στη Γάζα τα καταφέρει μόνη της, η ταπείνωση θα είναι μόνο μεγαλύτερη για τη σιωνιστική οντότητα και θα επιταχύνει την αναπόφευκτη κατάρρευσή της: θα ήταν πολύ μεγαλύτερο σοκ για το Ισραήλ να ηττηθεί μόνο από τη Γάζα παρά από έναν διεθνή συνασπισμό δυνάμεων, και θα διέλυε κάθε αίσθηση ασφάλειας για τους εποίκους γύρω από τη Γάζα, οι οποίοι μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ.

Αλλά αν, σε οποιοδήποτε σημείο, διακυβεύεται η ίδια η παλαιστινιακή υπόθεση, αν η Γάζα ή η Αντίσταση βρίσκονται στα πρόθυρα του αφανισμού, αν πρόκειται για τη διάσωση της Αλ-Κουντς (Ιερουσαλήμ) και του τζαμιού Αλ-Άκσα, η Χεζμπολάχ και ο Άξονας της Αντίστασης θα εισέλθουν στον πόλεμο με πλήρη ισχύ και δεν θα διστάσουν να κάνουν καμία θυσία, απολύτως καμία, ακόμη και αν αυτή έχει βιβλικές διαστάσεις.

Πράγματι, το ιδανικό θα ήταν μια Απελευθέρωση της Αλ-Κουντς στο πρότυπο της εισόδου του Προφήτη στη Μέκκα, που έγινε χωρίς καμία μεγάλη μάχη (επειδή τότε η υπεροχή των μουσουλμανικών στρατών ήταν τόσο συντριπτική που κανείς δεν τόλμησε να αντιταχθεί), αλλά αν δεν έχουν άλλη επιλογή για να σώσουν την Παλαιστίνη, η Χεζμπολάχ και ολόκληρος ο Άξονας Αντίστασης δεν θα κάνουν πίσω από τον ίδιο τον Αρμαγεδδώνα.

Η Χεζμπολάχ μένει άπραγη;

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τις 7 Οκτωβρίου η Χεζμπολάχ δεν αδρανεί: συνέχισε να αντιμετωπίζει το Ισραήλ στο νότιο Λίβανο και να προκαλεί σοβαρές απώλειες στις δυνάμεις του. Η πολιτική της Χεζμπολάχ είναι απλή: αρχικά, αφήνει τις διάφορες ομάδες της Παλαιστινιακής Αντίστασης στο Λίβανο να χτυπήσουν το Ισραήλ με επιθέσεις με ρουκέτες ή απόπειρες εισβολής, τις οποίες καλύπτει και διευκολύνει ανεπίσημα, χωρίς όμως να συμμετέχει επίσημα- δεύτερον, όταν ο κατακτητής ανταποδίδει, η Χεζμπολάχ δηλώνει ότι δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή την επίθεση εναντίον του Λιβάνου και ότι απαντά (παρεμπιπτόντως, αυτό δεν είναι καθόλου θρασύ: Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ένας κατεχόμενος λαός έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει βία για να απελευθερώσει τα εδάφη του- ο κατακτητής έχει μόνο το δικαίωμα να τα μαζέψει και να φύγει και δεν μπορεί ποτέ να επικαλεστεί αυτοάμυνα): έτσι η Χεζμπολάχ μπορεί να στηρίξει την Παλαιστινιακή Αντίσταση χωρίς να παρεκκλίνει από τους καθορισμένους κανόνες εμπλοκής εναντίον του Ισραήλ και να πραγματοποιεί καθημερινά επιθέσεις εναντίον ισραηλινών βάσεων, στρατευμάτων και οικισμών κατά μήκος ολόκληρων των συνόρων (όλα τα βίντεο των επιχειρήσεων της Χεζμπολάχ εμφανίζονται σε αυτό το κανάλι του Telegram), χωρίς η κατάσταση να κλιμακωθεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο.

Η Λιβανέζικη Αντίσταση μόλις δημοσίευσε γράφημα που δείχνει τις απώλειες που προκλήθηκαν στον κατακτητή μεταξύ 8 και 30 Οκτωβρίου “στο πλαίσιο των επιχειρήσεων στο δρόμο για την απελευθέρωση της Αλ-Κουντς”: 120 Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, 65.000 έποικοι εκκενώθηκαν από 28 οικισμούς, 13 οπλισμένα οχήματα καταστράφηκαν (2 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, 2 Humvees και 9 τανκς) και 105 στρατιωτικές τοποθεσίες έγιναν στόχος. Επιπλέον, καταστράφηκαν 69 συστήματα επικοινωνιών, 17 συστήματα παρεμβολής και 27 συστήματα πληροφοριών, 140 κάμερες, 33 ραντάρ και 1 drone, έτσι ώστε το Ισραήλ να είναι σχεδόν εντελώς τυφλό για το τι συμβαίνει στα σύνορα με τον Λίβανο, γεγονός που θα διευκόλυνε μια μεγάλη χερσαία επίθεση από τον Λίβανο.

Από την πλευρά της, η Χεζμπολάχ ανακοίνωσε 49 μάρτυρες μέχρι στιγμής: πρόκειται πράγματι για συγκρούσεις χαμηλής έντασης, αλλά και από τις δύο πλευρές, οι απώλειες σε στρατιώτες αντιπροσωπεύουν ήδη σχεδόν το ένα τρίτο εκείνων ολόκληρου του πολέμου του Ιουλίου του 2006, γεγονός που κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι. Ειδικά από τη στιγμή που αυτή η καθημερινή πίεση στον κατακτητή δεν αποτελεί μόνο ηθική υποστήριξη, αλλά είναι πράγματι στρατιωτική υποστήριξη.

Όπως δήλωσε ο Σεΐχης Naïm Qassem, αναπληρωτής γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ, το Ισραήλ έχει συγκεντρώσει 5 ταξιαρχίες γύρω από τη Γάζα και 3 ταξιαρχίες στα σύνορα με το Λίβανο: χωρίς την απειλή που αποτελεί η Χεζμπολάχ για το Ισραήλ, θα είχαν συγκεντρωθεί 8 ταξιαρχίες γύρω από τη Γάζα. Πρόκειται λοιπόν πάνω απ’ όλα για τη διαίρεση των δυνάμεων του εχθρού και την αβεβαιότητα που αφήνει στη διοίκησή του, ώστε αυτός να παραλύσει την απόφασή του και την προθυμία του να προσανατολίσει μαζικά τις δυνάμεις του εναντίον της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Από αυτή την άποψη, η επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη: για να πειστεί κανείς γι’ αυτό, αρκεί να ακούσει τις συγκεχυμένες και αντιφατικές δηλώσεις του Νετανιάχου, των υπουργών του και του ισραηλινού γενικού επιτελείου σχετικά με την έναρξη της χερσαίας επιχείρησης, τον χρόνο της, την κλίμακα της, τους στόχους της κ.λπ.

Επιπλέον, η Χεζμπολάχ εμπλέκεται άμεσα στις καθημερινές επιχειρήσεις της Αντίστασης στη Γάζα, συνεργαζόμενη στενά με στελέχη της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ που εδρεύουν στο Λίβανο, σε ένα κοινό δωμάτιο διοίκησης. Μετά την υψηλού επιπέδου συνάντηση του Nasrallah με τους ηγέτες της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ στις 25 Οκτωβρίου, ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς Salah al-Arouri δήλωσε:

“Είμαστε μάρτυρες ενός ηρωικού έπους της Αντίστασης στο Λίβανο κατά του κατακτητή κατά μήκος των νότιων συνόρων, όπου καθημερινά ξεσπούν συγκρούσεις και όπου πέφτουν καθημερινά μάρτυρες της Χεζμπολάχ, των Ταξιαρχιών Αλ Κουντς και των Ταξιαρχιών Αλ Κασάμ. Η Χεζμπολάχ δρα σε όλα τα στρατιωτικά και πολιτικά επίπεδα και η δική μας μάχη είναι και δική τους μάχη. Μοιραζόμαστε έναν στόχο και ένα πεπρωμένο. Ο αγώνας μας είναι ενιαίος, το πεπρωμένο μας είναι κοινό προς την Αλ-Κουντς (Ιερουσαλήμ). Είμαστε σε συνεχή συντονισμό σε αυτή τη μάχη.

Δεν είναι όλες οι συναντήσεις μας με τη Χεζμπολάχ δημόσιες. Συναντήσαμε τον Σαγιέντ Χασάν Νασράλα την πρώτη μέρα της μάχης. Είμαστε σε συνεχείς συναντήσεις και διατηρούμε βαθιά και ακριβή επικοινωνία με όλες τις δυνάμεις της Αντίστασης και τους αδελφούς μας της Χεζμπολάχ, με τον Σαγιέντ Νασράλα στην πρώτη γραμμή.

Αν ο εχθρός εισβάλει από την ξηρά, αυτό θα σηματοδοτήσει ένα νέο και ένδοξο κεφάλαιο για το λαό μας και μια άνευ προηγουμένου ήττα για την κατοχή στην ιστορία του ισραηλινοαραβικού αγώνα. Η τιμωρία για τα εγκλήματα της κατοχής είναι αναπόφευκτη. Διαβεβαιώνουμε το λαό μας ότι η Αντίσταση τα πηγαίνει καλά παρά τα εγκλήματα του εχθρού και θα ανακουφίσει τις καρδιές σας όσον αφορά το μέγεθος των δεινών σας σε περίπτωση μιας βάναυσης επίγειας επίθεσης.

Προς την κατοχή, δηλώνω το εξής: Να είστε έτοιμοι, γιατί η μάχη δεν έχει αρχίσει ακόμα”.

Είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι η Χεζμπολάχ δεν αιφνιδιάστηκε από την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου ούτε από τη θεαματική επιτυχία της, αφού ο Νασράλα είχε προειδοποιήσει συνεχώς το Ισραήλ να μην υποτιμά την Παλαιστινιακή Αντίσταση και να φοβάται μια μαζική αντίδραση αν δεν σταματήσει την εθνοκάθαρση στη Δυτική Όχθη και τις προκλήσεις στο τέμενος Αλ Ακσά: “Μην κάνετε λάθος υπολογισμούς”, προειδοποιούσε συνεχώς τον ισραηλινό κατακτητή και τη νέα φασιστική κυβέρνησή του.

Μπορούμε ακόμη να πούμε ότι η Λιβανέζικη Αντίσταση, η οποία, χάρη στην εμπειρία της από την απελευθέρωση των εδαφών που είχαν καταληφθεί από τον ISIS και την Αλ Νούσρα στη Συρία, σχεδίαζε εδώ και χρόνια μια επιχείρηση για την εισβολή στο Ισραήλ και την απελευθέρωση της Γαλιλαίας, μετέδωσε την τεχνογνωσία της στην Παλαιστινιακή Αντίσταση στη Γάζα, η οποία αιφνιδίασε εντελώς τον ισραηλινό στρατό, εξαπολύοντας μια επιχείρηση που περίμενε στα βόρεια σύνορά του.

Η Χεζμπολάχ είναι επομένως άμεσα συνδεδεμένη με όλες τις πτυχές της πραγματικότητας και της κατάστασης και βοηθά τις παρατάξεις της Αντίστασης με όλους τους δυνατούς τρόπους, παρόμοια με ό,τι κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για το Ισραήλ.

Τι γίνεται τώρα;

Οι αποφάσεις της Χεζμπολάχ δεν επηρεάζονται ούτε από τις απειλές των εχθρών, ούτε από τις μομφές (ή ακόμη και τις πικρές προσβολές) των φίλων που αφήνουν να παρασυρθούν από το συναίσθημα και βλέπουν στη στάση της Χεζμπολάχ δειλία ή προδοσία της παλαιστινιακής υπόθεσης.

Η Χεζμπολάχ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ “να σώσει τα προσχήματα” και καθοδηγείται μόνο από το μακροπρόθεσμο στρατηγικό της όραμα, το οποίο επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στην πλήρη απελευθέρωση της Παλαιστίνης και στους τρόπους επίτευξης αυτού του στρατηγικού στόχου, με την ελαχιστοποίηση των θυσιών, αν είναι δυνατόν.

Αυτοί που θεωρούν την εξάλειψη του Ισραήλ μια μη πραγματοποιήσιμη ψευδαίσθηση είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, το 1982, θα θεωρούσαν αδιανόητη την επιθυμία της εκκολαπτόμενης Χεζμπολάχ να εκδιώξει με τη βία τον ισραηλινό στρατό που κατείχε το μισό Λίβανο, ή που, πριν από τις 7 Οκτωβρίου, θα θεωρούσαν αδιανόητο ότι η Αντίσταση στη Γάζα θα μπορούσε να σπάσει την πολιορκία και να προκαλέσει τέτοιες απώλειες και ταπείνωση στον εχθρό.

Οι κόκκινες γραμμές που, αν ξεπεραστούν, θα βάλουν τη Χεζμπολάχ και τον Άξονα της Αντίστασης στον πόλεμο, με όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτουν, είναι μάλλον ξεκάθαρα χαραγμένες, αλλά δεν θα ήταν σοφό να τις αποκαλύψουμε: θα ήταν σαν να λέμε στο Ισραήλ ότι μπορεί να φτάσει ως εδώ χωρίς να διακινδυνεύσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Αφήνοντας τον εχθρό σε σύγχυση και ασκώντας ελεγχόμενη πίεση στα λιβανέζικα σύνορα είναι η καλύτερη στρατηγική για αυτή τη φάση της μάχης: η Χεζμπολάχ δείχνει ότι είναι παρούσα, ότι δεν φοβάται την αντιπαράθεση ή την κλιμάκωση και ότι είναι έτοιμη για ανοιχτό πόλεμο.

Ό,τι κι αν συμβεί, η 7η Οκτωβρίου θα μείνει στην ιστορία ως μια ηχηρή νίκη της Παλαιστινιακής Αντίστασης και ένας σεισμός για το Ισραήλ. Καμία σφαγή, καμία καταστροφή, καμία γενοκτονία δεν μπορεί ποτέ να τη σβήσει. Όπως επισήμανε ο Σεΐχης Ναΐμ Κασέμ, το Ισραήλ δεν έχει σήμερα άλλη επιλογή από το να αρκεστεί στη συντριπτική ήττα που έχει ήδη υποστεί ή να επιμείνει στην τυφλή εκδίκηση και να υποστεί δυσφήμιση και ήττα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.

Καθένα από αυτά τα δύο σενάρια είναι ικανοποιητικό για την Παλαιστινιακή Αντίσταση και τους συμμάχους της, οι οποίοι δεν θα την εγκαταλείψουν, όποιο κι αν είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν. Και ήδη, η εμπιστοσύνη της ισραηλινής κοινωνίας στο στρατό της και στον εαυτό της, η οποία έχει γίνει πιο εύθραυστη τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα, ειδικά για δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινούς που ζουν γύρω από τη Γάζα, και η διαδικασία της παλιννόστησης των σιωνιστών εποίκων προς την Ευρώπη και την Αμερική θα επιταχυνθεί. Και πάλι, για να παραθέσω τα λόγια του Σκοτ Ρίτερ,

Το Ισραήλ είναι εξαιρετικά αδύναμο, εξαιρετικά εκτεθειμένο, εξαιρετικά φοβισμένο και η Αμερική δεν έχει λύση. Αυτό που μπορεί να συμβεί στο Ισραήλ είναι ακόμη χειρότερο από την Ουκρανία, επειδή οι Ουκρανοί αυτή τη στιγμή δεν έχουν προς τα πού να τρέξουν. Εκατομμύρια Ισραηλινοί έχουν διπλή υπηκοότητα και απλά θα φύγουν από το Ισραήλ. Αυτός είναι ο θάνατος του Ισραήλ. Αυτό συνέβη και το 1991, όταν ήρθαν τα ιρακινά Scuds.

Αυτό που έλεγαν οι Ισραηλινοί ήταν ότι δεν ήταν τόσο η φυσική ζημιά που έκαναν τα Scuds, αλλά η συναισθηματική και ψυχολογική ζημιά που έκαναν στους Ισραηλινούς. Αν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι Εβραίοι δεν θέλουν να πάνε και να μείνουν εκεί, το πείραμα του Ισραήλ τελείωσε. Αν η Χεζμπολάχ μπορεί να έρθει και να απειλήσει το βόρειο τμήμα του Ισραήλ, αν η Χαμάς μπορεί να απειλήσει το κέντρο, τελείωσε. Εκατομμύρια Ισραηλινοί θα φύγουν και δεν θα επιστρέψουν ποτέ και αυτό θα ήταν το τέλος του Ισραήλ.

Η ομιλία του Χασάν Νασράλα που έχει ανακοινωθεί για τις 3 Νοεμβρίου, προς τιμήν των μαρτύρων της ισλαμικής αντίστασης του Λιβάνου που έπεσαν τις τελευταίες ημέρες, θα σπάσει επιτέλους τη σιωπή του γενικού γραμματέα της Χεζμπολάχ, ενός ειδικού στον ψυχολογικό πόλεμο, του οποίου η σιωπή καθώς και οι ομιλίες του και φοβούνται, αλλά και αποκρυπτογραφούνται από το Ισραήλ.

Δεν θα προβεί απαραίτητα σε βροντερές ανακοινώσεις, αν και πολλοί το περιμένουν, αλλά θα ξεκαθαρίσει την πολύ τεταμένη κατάσταση στα σύνορα με τον Λίβανο, η οποία χειροτερεύει καθημερινά και μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκφυλιστεί σε ανοιχτή σύγκρουση. Από όλες τις ομιλίες που έχει δώσει ο Νασράλα, αυτή είναι πιθανώς η ομιλία που θα είναι η πιο πολυαναμενόμενη και θα παρακολουθείται από φίλους και εχθρούς του Κόμματος του Θεού και της Παλαιστίνης.

Πηγή: The Wall Will Fall

Μετάφραση: antapocrisis

Τα δέκα πιο ηλίθια πράγματα που μας ζητούν να πιστέψουμε για τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα

/0 Comments/in /by

Εδώ είναι τα δέκα πιο χαζά πράγματα που μας ζητούν να πιστέψουμε σχετικά με τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, χωρίς συγκεκριμένη σειρά:

1. Ότι το Ισραήλ δεν είχε ιδέα τι σκάρωνε η Χαμάς πριν από τις 7 Οκτωβρίου, αλλά από τις 7 Οκτωβρίου γνωρίζει για κάθε νοσοκομείο, τζαμί, σχολείο, προσφυγικό καταυλισμό και δεξαμενή νερού στα οποία κρύβεται η Χαμάς.

2. Ότι η ευθύνη για όλους τους θανάτους που προκλήθηκαν από τα ισραηλινά όπλα που εκτόξευσε το Ισραήλ βαρύνει αποκλειστικά τη Χαμάς.

3. Ότι η Χαμάς χρησιμοποιεί “ανθρώπινες ασπίδες” -δηλαδή οι βάσεις της Χαμάς είναι κρυμμένες ανάμεσα σε άμαχους πληθυσμούς- και όμως το Ισραήλ καταφέρνει να σκοτώνει χιλιάδες αμάχους χωρίς να κάνει καμία ουσιαστική ζημιά στη Χαμάς.

4. Ότι θα ήταν απολύτως εντάξει να δολοφονούνται χιλιάδες παιδιά, ακόμη και αν χρησιμοποιούνταν ως “ανθρώπινες ασπίδες” – λες και η επίλυση μιας κατάστασης ομηρίας με την εξόντωση χιλιάδων παιδιών-ομήρων θα θεωρούνταν λογική και αποδεκτή από τον κόσμο, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στη χώρα μας.

5. Ότι μόνο από καθαρή σύμπτωση οι βομβαρδισμοί του Ισραήλ σε “στόχους της Χαμάς” σε μη στρατιωτικές υποδομές και κτίρια κατοικιών τυχαίνει να μοιάζουν ακριβώς με αυτό που θα περιμένατε να δείτε αν το Ισραήλ βομβάρδιζε απλώς μη στρατιωτικές υποδομές και κτίρια κατοικιών και έλεγε ψέματα για τους λόγους που το κάνουν.

6. Ότι οι δορυφορικές εικόνες ολόκληρων γειτονιών που έχουν μετατραπεί σε ερείπια στη Γάζα έχουν προκληθεί από “πλήγματα ακριβείας” που απευθύνονται αποκλειστικά στη Χαμάς και έχουν πραγματοποιηθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή για την ανθρώπινη ζωή, παρά το γεγονός ότι Ισραηλινοί αξιωματούχοι λένε ανοιχτά ότι “η έμφαση δίνεται στις ζημιές και όχι στην ακρίβεια” σε αυτή την επίθεση και ότι “η Γάζα θα μετατραπεί τελικά σε μια πόλη από σκηνές- δεν θα υπάρχουν κτίρια“.

7. Ότι αυτή η εκστρατεία βομβαρδισμών έχει σχέση με την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων – λες και η ίδια η εκστρατεία βομβαρδισμών δεν έχει σκοτώσει δεκάδες ομήρους, και λες και πιστεύει κανείς ότι το Ισραήλ θα σταματήσει να βομβαρδίζει τη Γάζα μετά την επιστροφή των ομήρων.

8. Ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο κάποιος θα μπορούσε ενδεχομένως να αντιταχθεί στην ρίψη χιλιάδων βομβών σε μια υπαίθρια φυλακή γεμάτη παιδιά, θα ήταν, αν είχε πολύ έντονες και εχθρικές απόψεις απέναντι στη θρησκεία του Ιουδαϊσμού.

9. Ότι η Χαμάς επιτέθηκε στο Ισραήλ εντελώς ξαφνικά και εντελώς απρόκλητα, αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι κακοί και μισούν τους Εβραίους.

10. Ότι η Ουάσιγκτον είναι ανίσχυρη να σταματήσει αυτή τη γενοκτονία που χρηματοδοτεί και προμηθεύει άμεσα.

Πηγή: Caitlin’s Newsletter

Αντισημίτες οι εκπαιδευτικοί για την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό;

/1 Comment/in , /by

Τα γεγονότα: Το ΔΣ της ΟΛΜΕ κάλεσε την Τετάρτη 1-11-2023 για μια μέρα πανελλαδικής δράσης αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό την Δευτέρα 6-11-2023. Μέσα σε 24 ώρες τα φιλοκυβερνητικά τρολ του διαδικτύου είχαν ξεκινήσει την επίθεση με μότο «οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί είναι αντισημίτες». Το Σαββατοκύριακο εφημερίδες και φιλοκυβερνητικοί αρθρογράφοι από το γνωστό, πλέον, μπλοκ «της σωστής πλευράς της ιστορίας» ή των «μένουμε Ευρώπη» ή όπως αλλιώς εμφανίζεται σε κάθε περίπτωση, συνέχισαν στην ίδια κατεύθυνση. Οι καθηγητές είναι αντισημίτες. Την σκυτάλη πήραν την Δευτέρα το πρωί σταθμοί όπως η ΕΡΤ και ο ΣΚΑΙ και στην ίδια κατεύθυνση αισθάνθηκε «υποχρεωμένος» και ο υπουργός Παιδείας να συναντηθεί με το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας και να κάνει και σχετική ανάρτηση, όπου με τη σειρά του καταγγέλλει την ΟΛΜΕ για αντισημιτισμό.

Τα επιχειρήματα πολλών δημοσιογράφων που χρηματοδοτούνται από διάφορες λίστες, μεταξύ των οποίων και λίστες πρεσβειών, γνωστά και καθόλου πρωτότυπα.

Γιατί να δείξετε αλληλεγγύη για τα θύματα των Παλαιστινίων και δεν δείχνετε αλληλεγγύη και για τους Ισραηλινούς;

Μετατρέπουν τον θύτη σε θύμα, αποκρύπτοντας τις αιτίες. Το παλαιστινιακό δεν αφορά την σύγκρουση δύο πλευρών, δεν είναι πόλεμος μεταξύ δύο κρατών και άρα να εγκαλείται η ΟΛΜΕ γιατί δεν παίρνει «αντικειμενικές» αποστάσεις από αυτήν την διαμάχη. Είναι ένα πρόβλημα παράνομης κατοχής εδαφών, εποικισμού και εκδίωξης πληθυσμών, με βάση όλες τις εκδοχές του διεθνούς δικαίου. Είναι συνεχές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας επί επτά και πλέον δεκαετίες, μέσω της εγκαθίδρυσης ενός ειδικού καθεστώτος απαρτχάιντ. Στο οποίο η αντίσταση, με κάθε μέσο, είναι θεμιτή, επιβεβλημένη και αναγνωρισμένη ως δικαίωμα από το διεθνές δίκαιο. Ως τέτοιο πρόβλημα οφείλουν να το παρουσιάζουν οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές τους, και όχι ως μια σύγκρουση «δύο πλευρών» ή πολύ περισσότερο με άλλα ανιστόρητα όπως μια σύγκρουση δύο πολιτισμών ή δύο θρησκειών. Ούτε φυσικά να αναπαράγουν τα περί δικαιώματος αυτοάμυνας του Ισραήλ. Το Ισραηλινό κράτος είναι ο θύτης και ο Παλαιστινιακός λαός το θύμα και αυτήν την ιστορική αλήθεια έχουν υποχρέωση να την «διδάσκουν» οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές.

Γιατί δεν διαμαρτύρεστε για τις υπόλοιπες πολεμικές συγκρούσεις σε Ουκρανία, Αφρική, Αρμενία κοκ και κάνετε ειδική μέρα αλληλεγγύης για τον Παλαιστινιακό λαό;

Η ΟΛΜΕ είναι συνδικαλιστικό όργανο και ως τέτοιο πρέπει να τοποθετείται. Και ενίοτε, όχι πάντα, το κάνει και τοποθετείται υπέρ της ειρήνης. Και το έχει πράξει κι άλλες φορές όπως παλαιότερα με τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία ή τον πόλεμο στο Ιράκ, την αλληλεγγύη στους Κούρδους κ.α. Ο γράφων και το πολιτικό – συνδικαλιστικό ρεύμα στο οποίο συμμετέχει, δεν κουράζεται να θέτει μέσα στα σωματεία την ανάγκη για ανάπτυξη αντιμπεριαλιστικών – φιλειρηνικών τοποθετήσεων και δράσεων. Και δεν γίνεται σήμερα να είσαι με την ειρήνη χωρίς να καταγγέλλεις και να καλείς σε δράση ενάντια στον νούμερο ένα τρομοκράτη και εμπρηστή του πολέμου. Μπορεί οι φιλοκυβερνητικοί γράφοντες από «την σωστή πλευρά της ιστορίας» να έχουν άλλη άποψη και να θεωρούν ότι οι πάνω από 700 στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ, τα πυρηνικά, οι εκατοντάδες χιλιάδες στρατού έξω από τα σύνορά τους είναι δυνάμεις της ειρήνης, αλλά η θέση μας είναι ότι είναι οι εμπρηστές του πολέμου και της παγκόσμιας αταξίας. Αλλά πέρα από τη συνδικαλιστική μας ιδιότητα, και ως εκπαιδευτικοί, επειδή όντως, όπως μας εγκαλούν διάφοροι δημοσιογράφοι, πρέπει να προωθούμε τις ιδέες της ειρήνης, του ουμανισμού, των ανθρωπιστικών αξιών,  δεν γίνεται να σχετικοποιούμε όλες τις πολεμικές συγκρούσεις και να μην μιλάμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, την πιο δολοφονική μηχανή που έχει γνωρίσει το ανθρώπινο είδος, το ΝΑΤΟ, με τα δεκάδες πραξικοπήματα, εμφυλίους, επεμβάσεις, με εκατομμύρια νεκρούς σε όλα τη μήκη και πλάτη του πλανήτη. Όμως υπάρχει και μια άλλη σημαντική πλευρά. Η Παλαιστίνη είναι το ηθικό μέτρο του μεταπολεμικού κόσμου. Καμία άλλη σημαία δεν είναι τόσο γνωστή ακόμα και σε 16χρονους μαθητές, κανένα άλλο κίνημα αντίστασης, κανένα άλλο δράμα κάποιου λαού δεν συγκινεί τόσο πολύ με τη δράση του. Γιατί; Γιατί το είπε η ΟΛΜΕ στις 6-11-2023  ή γιατί αυτό το έγκλημα κατοχής, εκδίωξης, εποικισμού και απαρτχάιντ ξεπερνάει κάθε άλλο μεταπολεμικό έγκλημα σε βάρος οποιουδήποτε λαού;

Ας μην γελιόμαστε. Η ακριβοπληρωμένη επικοινωνιακή καταιγίδα με τίτλο «οι τρομοκράτες της Χαμάς και το δικαίωμα στην αυτοάμυνα του Ισραήλ» χάνει διαρκώς έδαφος. Σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο γίνονται τεράστιες διαδηλώσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Τα παραμύθια περί αποκεφαλισμένων μωρών και αιμοσταγών κανιβάλων της Χαμάς δεν πείθουν ούτε τον ίδιο τον Μπάιντεν. (Κάποια payroll της πρεσβείας θέλουν update). Κυβερνήσεις της Ε.Ε. αλλά και φιλοδυτικών αραβικών καθεστώτων πιέζονται από τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης των λαών τους. Στην χώρα μας η κυβέρνηση επιθυμεί, στα πλαίσια της εθελοδουλείας της, να κάνει την χώρα ένα απέραντο αεροπλανοφόρο για την γενοκτονική ισραηλινή πολεμική μηχανή. Το αν θα το πράξει τελικά εξαρτάται από το πόσο ισχυρό θα είναι το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα αλληλεγγύης.

Οι απειλές προς την ΟΛΜΕ και τους εκπαιδευτικούς αφορούν αυτήν την προσπάθεια ενός σύγχρονου Μακαρθισμού και την απόπειρα τρομοκράτησης του κινήματος αλληλεγγύης, ειδικά στον ευαίσθητο χώρο της νεολαίας. Το ότι η ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών βγήκε να διαχωριστεί από την θέση της ΟΛΜΕ, με κείμενο όπου περιέχει μια σύνθετη γεωπολιτική ανάλυση – όταν η ΔΑΚΕ δυσκολεύεται να γράψει μια ανακοίνωση δέκα γραμμών για άλλα σημαντικά θέματα – δείχνει την πρεμούρα, πέρα από το κωμικό της υπόθεσης.

Η γραμμή – γιατί περί γραμμής πρόκειται από την Ισραηλινή πρεσβεία – για αντισημιτική δράση των εκπαιδευτικών ίσως να σχετίζεται και με προσπάθειες διώξεων. Υπάρχει τελευταία και σχετική πείρα όπου εκπαιδευτικοί στον Πειραιά διώχθηκαν με την κατηγορία της… «κακόβουλης κριτικής στην κυβέρνηση» ή της «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας».

Οι εκπαιδευτικοί δεν θα σιωπήσουμε. Εντός και εκτός τάξης.

Όπως δεν κάναμε πίσω όταν ακροδεξιοί «αγανακτισμένοι γονείς» μας απειλούσαν ως «εβραιομασόνους» γιατί διδάσκουμε ενάντια στον φασισμό και μιλάμε για το έγκλημα του Ολοκαυτώματος, έτσι δεν θα κάνουμε πίσω και τώρα.

Η αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό και την Παλαιστινιακή αντίσταση είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη.

Αν δεν υπήρχε ο Ζελένσκι, σε αυτή τη φάση η Ρωσία θα έπρεπε να τον εφεύρει

/0 Comments/in /by

Η κατάσταση στο Κίεβο αρχίζει να θυμίζει σκηνές από την ταινία «Η Πτώση» του Όλιβερ Χιρσμπίγκελ

Το εξώφυλλο του ρεπορτάζ του NBC. Τίτλος: «Πηγές αναφέρουν ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούν το θέμα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία» και υπότιτλος: «Οι συνομιλίες περιλάμβαναν πολύ αδρές γραμμές για το τι μπορεί να χρειαστεί να εγκαταλείψει η Ουκρανία για να καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσία».

Έχω ήδη αναρτήσει ένα, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε το NBC στις 4/11. Εκεί αναφέρεται ότι αναπτύσσονται πιέσεις από τις ΗΠΑ και την ‘Ευρώπη’ προς το Κίεβο για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία προκειμένου να παγώσει η σύγκρουση. Στα πλαίσια αυτά γράφεται ότι οι δυτικοί σπόνσορες ζητούν από την Ουκρανική κυβέρνηση να προετοιμαστεί και να το πάρει απόφαση ότι θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις στους Ρώσους, ώστε εκείνοι να συμφωνήσουν για διαπραγματεύσεις.

Το ρεπορτάζ αυτό προβλήθηκε και αναπαράχθηκε αμέσως από τα υπόλοιπα συστημικά ΜΜΕ της Δύσης (π.χ. Reuters) ενώ ταυτόχρονα προκάλεσε θύελλα σχολιασμών από ρωσοφοβικούς και μη πολιτικούς, στελέχη και ‘ειδικούς’ ανά την υφήλιο. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι αρνήθηκε, αν και με περίεργο τρόπο, τα γραφόμενα στο ρεπορτάζ του NBC (βλ. τη λεζάντα στη σχετική φωτογραφία). Από τη ρωσική πλευρά, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουμε κάποια αντίδραση στο συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο προφανώς χρησιμεύει ως ‘λαγός’ για να καταγράψει αντιδράσεις στη βασική ιδέα που διατυπώνει.

Φυσικά, το ρεπορτάζ αναδύεται σε μια δύσκολη περίοδο για τις ΗΠΑ, οι οποίες εμφανίζονται υπερεκτεταμένες και σε δυσκολία να ανταποκριθούν στα υπεσχημένα προς το Κίεβο λόγω και των εξελίξεων στη Μ. Ανατολή. Επιπρόσθετα, όσο και αν οι Δυτικοί κινούνται στον χώρο της ονειροφαντασίας, δεν μπορεί παρά αρκετοί πλέον να αντιλαμβάνονται την κινούμενη άμμο στην οποία έχουν παγιδευτεί με τις μαξιμαλιστικές πολιτικές τους στο Ουκρανικό, ιδιαίτερα μετά και την ομολογημένη αποτυχία της καλοκαιρινής αντεπίθεσης του Κιέβου.

Προκύπτει επομένως το εύλογο ερώτημα: Πόσο σοβαρή είναι η ιδέα της εγκατάλειψης των γνωστών μαξιμαλιστικών θέσεων της μέχρι σήμερα αυτοαποκαλούμενης “ειρηνευτικής πρότασης” Ζελένσκι, που θεωρητικά επίσης στηρίζει η ‘Δύση’, σύμφωνα με την οποία για να γίνουν διαπραγματεύσεις και να υπάρξει ειρήνευση θα πρέπει να φύγει ο Πούτιν από πρόεδρος, να αφήσει η Ρωσία όλα τα εδάφη που έχει ενσωματώσει (της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένης), να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις και να παραπεμφθεί η ηγεσία της σε δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.

Δεν πρέπει να υπάρχει πολιτικός στον κόσμο που να πιστεύει στα σοβαρά ότι η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελέσει βάση συζήτησης με τη Ρωσία, αλλά το ερώτημα είναι αν η Δύση τώρα πλέον σκέφτεται στα σοβαρά κάποια διευθέτηση του ζητήματος (όπως υπαινίχθηκε κει η Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι πρόσφατα) και κυρίως αν η Δύση σκέφτεται να πάρει στα σοβαρά τις ανησυχίες της Ρωσίας που μέχρι τώρα λοιδορούσε. Η γνώμη του γράφοντος είναι ότι τέτοια μεταβολή στις Δυτικές επιδιώξεις απέναντι στη Ρωσία δεν υφίσταται, αλλά το όλο ζήτημα είναι περισσότερο περίπλοκο και αξίζει μεγαλύτερη εξέταση.

*          *          *

Εδώ και καιρό η Ρωσία δηλώνει συχνά ότι αφενός οι στόχοι της ‘Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης’ (ΕΣΕ) θα ολοκληρωθούν και αφετέρου ότι αυτό θα γίνει είτε με στρατιωτικά μέσα είτε με διπλωματία. Οι καθορισμένοι στόχοι είναι, όπως επανειλημμένα έχει καταγραφεί, η ουδετερότητα της Ουκρανίας, η μη είσοδος της σε Δυτικούς στρατιωτικούς οργανισμούς, η αποστρατιωτικοποίησή της και η ‘αποναζιστικοποίησή’ της (κάτι εγγενώς ασαφές, αλλά επίσης σαφώς δεσμευτικό όσον αφορά τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κράτους που θα απομείνει στο Κίεβο την επόμενη μέρα). Φυσικά, στους στόχους συμπεριλαμβάνονται τα ίσα δικαιώματα στους ρωσόφωνους (οι οποίοι τώρα είναι και με τον νόμο πολίτες δεύτερης κατηγορίας καθώς δεν έχουν καν δικαιώματα μειονότητας, η γλώσσα τους είναι απαγορευμένη και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα διαδίδει φαντασιακές θεωρίες για την ‘πανάρχαια’ μοναδικότητα της ουκρανικής φυλής, απογόνου των …Βίκινγκς και άλλες ανοησίες).

Στα ‘must’ της Ρωσίας έχουν προστεθεί πλέον και η ένταξη σε αυτήν των τεσσάρων επαρχιών (Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα), δηλαδή η αναγνώριση, ως προαπαιτούμενο σε οποιαδήποτε συζήτηση, της “πραγματικότητας επί του πεδίου”, όπως σηματοδοτεί αυτήν την απαίτηση η ρωσική διπλωματία.

Ο Ουκρανός πρόεδρος Β. Ζελένσκι σε κοινή συνέντευξη που έδωσε με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Κίεβο στις 4 Νοεμβρίου 2023  διέψευσε ότι οι δυτικοί υποστηρικτές του Κιέβου το πιέζουν να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις (η φωτογραφία είναι από εκεί). «Λοιπόν, κανένας από τους ηγέτες της ΕΕ, των ΗΠΑ, τους εταίρους μας δεν μας πιέζει όσον αφορά το να καθίσουμε [στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων] με τη Ρωσία, να μιλήσουμε μαζί της ή να της παραδώσουμε κάτι. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί», είπε. Ο Ζελένσκι πρόσθεσε ότι «δεν γνωρίζει» ποιος κυκλοφορεί τέτοιες αναφορές. Παραδέχτηκε, ωστόσο, ότι έχει «μια εντύπωση» ότι τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης και οι ίδιοι οι Ουκρανοί σκέφτονται την ιδέα πιθανών συνομιλιών με τη Ρωσία και εικάζουν ότι τα δυτικά έθνη πιέζουν το Κίεβο προς μια τέτοια απόφαση. Συνέχισε λέγοντας ότι ήταν «έκπληκτος» από τέτοιου είδους συναισθήματα.

Προφανώς, η αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης ενδεχομένως γίνει στο μέλλον (ή ακόμη και ενδεχομένως διεξάγεται μέσα από απόρρητα κανάλια αυτήν τη στιγμή) είναι σήμερα κατά πολύ χειρότερη από την αφετηρία κατά τις συζητήσεις και την καταρχήν συμφωνία της Κωνσταντινούπολης (Μάρτιος 2022) την οποία το Κίεβο πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων μετά από την παρέμβαση του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος της επομένη της υπογραφής της κατέφθασε στο Κίεβο ως εκπρόσωπος ‘των σκληρών’ της Δύσης (κυρίως της Βρετανίας και των ΗΠΑ) προκειμένου να πιέσει για την ακύρωση της. Είπε τότε ο Τζόνσον (και έχω αναρτήσει το σχετικό ρεπορτάζ Ουκρανικής εφημερίδας) ότι με τη συμφωνία χάνεται η ευκαιρία, που τότε θεωρούσαν οι σπόνσορες ότι είχε ανοίξει, για αδυσώπητο χτύπημα κατά της Ρωσίας, καταστροφή της ρωσικής κυβέρνησης και του Πούτιν προσωπικά, κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα, ο Τζόνσον δήλωσε στον Ζελένσκι ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα αρνηθούν να υπογράψουν ως εγγυήτριες δυνάμεις, όπως προέβλεπε η συμφωνία. “Και εσείς να υπογράψετε”, είπε ο Τζόνσον στον Ζελένσκι, “εμείς δεν θα το κάνουμε”.

Αποτελεί κωμικοτραγική εξέλιξη ότι τώρα είναι και πάλι ‘Δυτικοί κύκλοι’ που εμφανίζονται να πιέζουν την ηγεσία στο Κίεβο να δείξει ευκαμψία και ευελιξία. Φυσικά, η ιδέα είναι να υπάρξει μια εξέλιξη ανάλογη με τις συμφωνίες του Μινσκ, δηλαδή οι όποιες συμφωνίες να μην τηρηθούν και να δοθεί χρόνος στη Δύση να επανεξοπλίσει το Κίεβο ώστε σε εύθετο χρόνο να επανέλθει αυτό δριμύτερο στο πεδίο των μαχών. Και αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί αν η όποια λύση δοθεί στο Ουκρανικό δεν είναι οριστική, επειδή η Δύση δεν έχει απεμπλακεί από τον κεντρικό στρατηγικό στόχο της διάλυσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας (την από-αποικιοποίηση της Ρωσίας, όπως την αποκαλούν), η οποία συνιστά το ‘άγιο δισκοπότηρο’ των απώτερων δυτικών βλέψεων.

Η με αποικιοκρατικούς όρους επέκταση των δυτικών εταιριών στην πάμπλουτη σε πρώτες ύλες αχανή χώρα, που επιπλέον διαθέτει φτηνό και άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό αλλά μικρή ανάπτυξη σύγχρονης βιομηχανίας ενώ επίσης ελέγχει σημαντικούς διαδρόμους διακίνησης εμπορευμάτων, θα δώσει μια ανάσα και διέξοδο με ορίζοντα εκατονταετιών στην διαρκή κρίση του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού του πεπαλαιωμένου—πλην όμως άκρως επικίνδυνου—ιμπεριαλιστικού συστήματος ενώ ταυτόχρονα θα εξουδετερώσει μια και καλή την Κίνα, την οποία οι ΗΠΑ έχουν ορίσει ως τον κύριο αντίπαλό τους στις ερχόμενες δεκαετίες.

Βεβαίως, η Ρωσία γνωρίζει τις επιδιώξεις της Δύσης, αλλά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι οι εσωτερικές δυνάμεις σε αυτήν τη χώρα είναι όλες αντίθετες σε μια συνδιαλλαγή με τον Δυτικό ιμπεριαλισμό. Τα άρθρα που αναρτώνται σε σημαντικά μέσα ενημέρωσης εκεί (π.χ. στο αγγλόφωνο Russia Today [RT]) ή ορισμένα πονήματα των στελεχών του σημαντικότερου—από πλευράς πολιτικής επιρροής—think tank της Ρωσίας, του Valdai Club, πλημμυρίζουν από νοσταλγία για τις παλιές καλές μέρες, τότε που η ρωσική κομπραδόρικη αστική τάξη πίστευε ότι θα γινόταν δεκτή ως ‘ισότιμος’ εταίρος από τις Δυτικές ελίτ.

Φυσικά, στη Ρωσία έχουν γεννηθεί, ως αποτέλεσμα της ΕΣΕ, σοβαρές υπόγειες διαδικασίες αναπροσαρμογής και απεξάρτησης από τη Δύση, οι οποίες όμως είναι ασαφές αν θα μπορέσουν να βρουν μια διέξοδο σε κατεύθυνση κοινωνικής αναδιοργάνωσης: Θα έλεγα μάλιστα ότι το αντίθετο είναι πολύ πιθανό, καθώς και ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν πρόσφατα μίλησε για την ανάγκη νέου κύματος ιδιωτικοποιήσεων σε απάντηση των προβλημάτων που συναντά η Ρωσική οικονομία, η οποία—και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε—στηρίζεται κυρίως στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, πρώτες ύλες, ενέργεια, κ.λπ.) και στις εξαγωγές αυτών των προϊόντων ενώ ο δευτερογενής τομέας έχει πληγεί πολύ σοβαρά μετά την αποβιομηχανοποίηση που ακολούθησε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τελευταία ανακοινώθηκε με ενθουσιασμό ότι πραγματοποιήθηκε δοκιμή πτήσης ενός νέου επιβατικού αεροπλάνου που ο σχεδιασμός του στηρίζεται σε αντίστοιχο σοβιετικό μοντέλο και ότι ενδεχομένως, σε λίγα χρόνια αυτό θα αρχίσει να παράγεται—αν και ως γνωστόν, η ΕΣΣΔ ήταν εντελώς αυτάρκης σε παραγωγή επιβατικών αεροπλάνων. Με δυο λόγια, η σύγχρονη ρωσική βιομηχανία—με εξαίρεση το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα—έχει βρεθεί πολύ πίσω σε σχέση με αυτά που παρήγαγε πριν από 50 έτη. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε την ανάπτυξη της ρωσικής οικονομίας σε μη εξαρτημένη κατεύθυνση κάτω από τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων που την οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.

Το συμπέρασμα είναι ότι μάλλον, για το καλό της αυτόνομης ανάπτυξης της Ρωσίας και την μη υποδούλωσή της στον Δυτικό ιμπεριαλισμό (που πλέον έχει δείξει καθαρά τα νύχια του), αυτή θα πρέπει να επιμείνει στην ολοκλήρωση των στόχων που έχει θέσει με την ΕΣΕ στην Ουκρανία. Δεν είναι ο φόβος ότι τυχόν διπλωματικές συνομιλίες θα την εκτρέψουν από αυτούς τους στόχους δίνοντας την ευκαιρία στη Δύση να επανέλθει δριμύτερη.

Εδώ να μην ξεχνάμε ότι όσον αφορά τον πόλεμο του Βιετνάμ διεξάγονταν στο Παρίσι διπλωματικές συνομιλίες επί πολλά έτη χωρίς ποτέ να εκτραπεί η Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ από τον στόχο της επανένωσης της χώρας και της ολοκληρωτικής νίκης επί της κυβέρνησης των μαριονετών των ΗΠΑ στον Νότο. Δηλαδή, ο κίνδυνος για τη Ρωσία δεν προέρχεται από τις καθεαυτό διπλωματικές συνομιλίες.

O Ενεργός Κρατικός Σύμβουλος 1ης τάξεως της Ρωσικής Ομοσπονδίας και πρώην βοηθός του Προέδρου της Ρωσίας, Vladislav Surkov, εξηγεί (και το αγγλόφωνο Russia Today αναρτά) τους λόγους για τους οποίους τελικά η Ρωσία θα συμμαχήσει με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Είμαστε στις 28 Σεπτεμβρίου του 2023.

Αυτό που φοβίζει όσους θα επιθυμούσαν—μέσα και έξω από τη Ρωσία—την ανεξάρτητη ανάπτυξη της και την πορεία προς έναν ‘πολυπολικό’ κόσμο, τον οποίο η ηγεσία της ευαγγελίζεται, είναι η δράση και οι ευκαιρίες που τυχόν αποκτήσουν, στα πλαίσια τυχόν διαπραγματεύσεων, οι δυνάμεις υποτέλειας μέσα στη Ρωσία, οι οποίες διατηρούν μεγάλη ισχύ και πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό και στα ΜΜΕ.

Από την άποψη αυτή, μάλλον υπάρχει μια σοβαρή συνιστώσα σε όσα υπό τύπο αστείου διοχετεύουν κατά καιρούς στα ΜΜΕ κάποιοι ισχυροί Ρώσοι αξιωματούχοι (π.χ. ο πρώην πρόεδρος Μεντβέντεφ) που ευχαριστούν τους ανένδοτους Ουκρανούς ακριβώς για την ανένδοτη στάση τους.

Το τελευταίο χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας ανένδοτης στάσης και φρασεολογίας αποτελεί η τοποθέτηση του εξ απορρήτων συμβούλου του Ζελένσκι, Μιχαήλο Ποντόλιακ, ο οποίος—προφανώς απαντώντας στις απόψεις που εκφράζει το άρθρο του NBC—δήλωσε ότι: «Οι στόχοι και οι στρατηγικές της Ουκρανίας είναι προφανείς και κατανοητές, και έχουμε μια σαφή αντίληψη για το πώς θα μοιάζει το “τέλος του πολέμου”. Παρ’ όλες τις δυσκολίες κατά το τρέχον στάδιο του πολέμου…»

Το αναμενόμενο “τέλος του πολέμου” κατά Ποντόλιακ, η έκβαση δηλαδή που θα κάνει το Κίεβο να δεχθεί να σταματήσουν οι εχθροπραξίες για την οποία έχουν “σαφή αντίληψη”, προβλέπεται να γίνει μέσω των εξής σταδίων:

« Αύξηση της προμήθειας όπλων για την επίτευξη τεχνολογικής υπεροχής στο πεδίο της μάχης. Σημαντικές τακτικές ήττες για τη Ρωσία. Κατάρρευση των ρωσικών αμυντικών παραγγελιών. Ως αποτέλεσμα αυτού: Η ανεξέλεγκτη επιστροφή [πίσω] στη Ρωσία των επιθετικών επιστρατευμένων δυνάμεων [της] – Η κατάρρευση των θεμελιωδών μύθων της ρωσικής προπαγάνδας – Η οριστική πτώση της επιρροής της “καθεστηκυίας τάξης του Πούτιν” στο εσωτερικό της Ρωσίας – Η αυτοαπομόνωση της Ρωσίας – Εσωτερικές εξεγέρσεις [στη Ρωσία] – Η αντικατάσταση των σημερινών ρωσικών ελίτ με ελίτ μιας μεταβατικής περιόδου. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η Ρωσία θα επικεντρωθεί, για μια ορισμένη περίοδο, στα εσωτερικά της προβλήματα και θα αρχίσει να καταλαμβάνει τη θέση στον κόσμο που πραγματικά της αξίζει (μια θέση ως μη παγκόσμιος παίκτης), μειώνοντας σημαντικά την υποστήριξη της παγκόσμιας αστάθειας, και η ευκαιρία να αναβιώσει το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί επιστρέφουν.»

Η ακαμψία της παρούσας ηγεσίας στο Κίεβο εξηγεί και την ‘γλώσσα’ που τελευταία βγάζει ο επικεφαλής των Ουκρανικών δυνάμεων, στρατηγός Ζαλούζνι, ο οποίος σε συνέντευξή του στον Economist (και σε ιδιαίτερο άρθρο στο ίδιο ΜΜΕ) μιλά για λήξη της ουκρανικής αντεπίθεσης, η οποία—παραδέχεται—δεν παρήγαγε αποτελέσματα, σε αντίθεση με τις κραυγές της Ουκρανικής διοίκησης που μιλά για συνέχισή της επ’ αόριστον ενώ ταυτόχρονα στηρίζει μια τρομακτική (και επιτυχημένη στο εσωτερικό της χώρας) προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία παρουσιάζει το Κίεβο ως να είναι ο πλήρης νικητής των συγκρούσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η τοποθέτηση του στρατηγού, που μιλά για κίνδυνο η σύγκρουση να μετατραπεί σε «πόλεμο φθοράς στα χαρακώματα που θα τραβήξει για χρόνια και θα εξαντλήσει το Ουκρανικό κράτος»  επικρίθηκε δημόσια από τον Igor Zhovkva, αναπληρωτή διευθυντή του γραφείου του Ουκρανού προέδρου, ο οποίος θεώρησε απαράδεκτη την κοινοποίηση δημοσίως αυτών που συμβαίνουν στο μέτωπο δεδομένου ότι τέτοιες αποκαλύψεις παίζουν κατευθείαν στα χέρια της Ρωσίας, ενώ προσέθεσε ότι επίσης προκαλούν πανικό στους σπόνσορες της χώρας.

Το τουΐτ του Μιχαήλο Ποντόλιακ για το πώς η ηγεσία του Κιέβου οραματίζεται
την εξέλιξη του πολέμου μέχρι την τελική νίκη της χώρας του.

Η ακαμψία της διοίκησης Ζελένσκι έχει καταστήσει τους Αμερικανούς—οι οποίοι επιθυμούν τη διασφάλιση της συνέχισης του πολέμου και ως εκ τούτου την διεξαγωγή του με όρους μη αυτοκτονικούς—ομήρους της ενώ αυτή ταυτόχρονα πλουτίζει σε ασύλληπτη κλίμακα από το ροκάνισμα των αμερικανικών δισεκατομμυρίων. Πρόκειται για μη βιώσιμη κατάσταση, ιδιαίτερα καθώς οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε όλο και περισσότερα μέτωπα και συγκρούσεις ανά τον κόσμο. Προς το παρόν οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με υπερδανεισμό και τύπωμα δολαρίων, που όμως μέσο-μακροπρόθεσμα θα έχει οδυνηρότατες συνέπειες για τον κυρίαρχο ρόλο τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η στρατηγική των ΗΠΑ, που βασικά συνίσταται στην διεύρυνση των διενέξεων σε παγκόσμια κλίμακα και στην ανάδειξη “μπαμπούλων” για τρίτες χώρες προκειμένου αυτές να στοιχηθούν κάτω από την ηγεσία των ΗΠΑ, μέχρις στιγμής έχει παράξει εξαιρετικά αποτελέσματα για αυτήν τη χώρα. Η Ευρώπη έχει στοιχηθεί κάτω από τις ΗΠΑ, εις βάρος των εθνικών συμφερόντων των υποτελών στις ΗΠΑ χωρών, μέσω της επίκλησης του Ρωσικού μπαμπούλα, αν και στην ουσία η εμφάνιση αυτού του μπαμπούλα προκλήθηκε από τις ΗΠΑ ακριβώς για να ικανοποιήσουν τον ενδιάμεσο στόχο τους: την κυριαρχία επί της Ευρώπης. Οι δυτικόστροφες ή και ανεξάρτητες χώρες της Ασίας επιδιώκεται να στοιχηθούν κάτω από τις ΗΠΑ, επίσης σε βάρος των δικών τους συμφερόντων—π.χ. Φιλιππίνες—μέσω της επίκλησης του Κινεζικού μπαμπούλα, αν και την όξυνση της κρίσης στο θέμα της Ταϊβάν ή της Κορέας επίσης προκαλούν οι ΗΠΑ, ακριβώς για να οδηγήσουν τις χώρες της Ασίας κάτω από την επικυριαρχία τους, η οποία θα παράξει και σημαντικά οικονομικά αποτελέσματα υπέρ τους [ΣΗΜ. Εδώ σημαντική είναι η παρακολούθηση της στάσης της Ινδίας, της Ινδονησίας και του Βιετνάμ].

Αυτά τα κέρδη όμως κινδυνεύουν μακροπρόθεσμα από την διάβρωση που υφίσταται το δολάριο ως το βασικό διεθνές ανταλλακτικό νόμισμα λόγω του υπερδανεισμού και του ανεξέλεγκτου τυπώματος δολαρίων από τις ΗΠΑ. Η λειτουργία του δολαρίου στο διεθνές σύστημα ανταλλαγών είναι ίσως το πιο σημαντικό ατού που διαθέτουν οι ΗΠΑ για να ηγεμονεύουν παγκόσμια, και αυτή η λειτουργία κινδυνεύει να καταρρεύσει τα επόμενα χρόνια.

*          *          *

Εδώ λοιπόν βρίσκεται το σημείο που οι ΗΠΑ αρχίζουν να σκέφτονται πώς θα ‘αδειάσουν’ τον Ζελένσκι, τον οποίο πλέον από σύγχρονο Τσώρτσιλ και ημίθεο, τα ίδια τα καθεστωτικά ΜΜΕ τους, που πριν από ένα έτος τον περιέγραφαν με τέτοιους χαρακτηρισμούς, τώρα αρχίζουν να τον παρουσιάζουν ως παρανοϊκό που κατέχεται από εμμονές και ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις. Πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία είναι άγνωστο καθώς υπάρχει και το προηγούμενο του δικτάτορα Ντιεμ στο Ν. Βιετνάμ, που όταν έπαψε να κάνει όσα τον διέτασσαν υπέστη στρατιωτικό πραξικόπημα και εκτελέστηκε την επόμενη μέρα.

Ιδιαίτερα σημαντικό στην αποκαθήλωση του Ζελένσκι από τους Αμερικανούς στάθηκε ένα άρθρο (που επίσης προβλήθηκε και ως το κεντρικό θέμα στο εξώφυλλο) δημοσιευμένο στις 30 Οκτωβρίου από το γνωστό περιοδικό Time.

Το εξώφυλλο του περιοδικού Time. Γράφει ως τίτλο «Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ. ΚΑΝΕΙΣ.»
Ο υπότιτλος είναι: «Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια. Η Ρωσία ακόμη ελέγχει το ένα πέμπτο της
Ουκρανικής επικράτειας. Δεκάδες χιλιάδες έχουν σκοτωθεί.
Η διεθνής υποστήριξη του πολέμου συρρικνώνεται—
Ο Μοναχικός Αγώνας του Βολοντιμίρ Ζελένσκι».

Το άρθρο του Time περιγράφει την πίστη του Ζελένσκι στη νίκη επί της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης ως «αμετακίνητη, στα όρια του μεσσιανισμού». Όμως, «ο Ζελένσκι αισθάνεται προδομένος από τους δυτικούς συμμάχους του. Τον άφησαν χωρίς τα μέσα για να κερδίσει τον πόλεμο, μόνο με τα μέσα για να επιβιώσει», έγραψε το Time, επικαλούμενο πληροφορίες από μέλος της ομάδας του Ουκρανού προέδρου. Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, ο κύκλος του προέδρου τον βλέπει πλέον ως ‘παραληρηματικό’ και τη σύγκρουση με τη Ρωσία ως αδύνατο να κερδηθεί. «Αυταπατάται», φέρεται να είπε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του. «Έχουμε ξεμείνει από επιλογές. Δεν κερδίζουμε. Αλλά προσπαθήστε να του το πείτε αυτό» ενώ αλλού αναφέρεται ότι οι εντολές που δίνει ο Ζελένσκι στους στρατιωτικούς είναι τόσο εκτός πραγματικότητας ώστε καν αυτοί δεν επιχειρούν να τις εκτελέσουν. Το «πείσμα» του προέδρου εμπόδισε το Κίεβο να εξετάσει ακόμη και το ενδεχόμενο διπλωματικής επίλυσης της κρίσης αναφέρει επίσης το δημοσίευμα.

Κοντολογίς, η εικόνα που δίνει το Time για τον Ζελένσκι έχει μεταβληθεί από εκείνην ενός σύγχρονου Τσώρτσιλ (όπως το ίδιο περιοδικό τον χαρακτήριζε προ έτους) σε εκείνην του Χίτλερ, όπως αυτός παρουσιάζεται στην ταινία «Η Πτώση» του Oliver Hirschbiegel όπου αποδίδεται η ατμόσφαιρα στα υπόγεια της Καγκελαρίας κατά τον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού.

Η κλασική σκηνή όπου ο Χίτλερ ξεσπά σε υστερικές κραυγές όταν οι στρατηγοί του του λένε ότι δεν υπάρχουν πλέον δυνάμεις για να αντισταθούν στον Σοβιετικό στρατό στην ταινία “Η Πτώση”.

Είναι ενδιαφέρον ότι σύνδεσμος προς το καθαρά αρνητικό για τον Ουκρανό πρόεδρο άρθρο είχε αρχικά αναρτηθεί στον λογαριασμό του ‘προσωπάρχη’ της Ουκρανικής προεδρίας Αντρέι Γιέρμακ στο Τέλεγκραμ, με τον χαρακτηρισμό  «ένα πολύ σημαντικό άρθρο» —προφανώς από κάποιον που δεν έκανε τον κόπο να το διαβάσει—πριν τελικά αποσυρθεί από εκεί. Όμως, την επόμενη μέρα (31 Οκτωβρίου) ο επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας του Κιέβου—γνωστός για τις ρατσιστικές απόψεις του για τους Ασιάτες—Αλεξέι Ντανίλοφ, μιλώντας σε τοπικά ΜΜΕ δήλωσε ότι το άρθρο παίζει στα χέρια της Ρωσίας και ζήτησε από τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας να εντοπίσουν εκείνους που είχαν μιλήσει (ανωνύμως) στο περιοδικό δίνοντας πληροφορίες για τη συγγραφή του άρθρου.

Ο Tarik Cyril Amar, ένας ιστορικός από τη Γερμανία που διδάσκει στο πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, γράφει για αυτό το άρθρο:  «…Οι αναγνώστες μαθαίνουν ότι ο Ζελένσκι αισθάνεται ότι τον εγκαταλείπουν, και -ακόμη χειρότερα- ότι τον εγκαταλείπουν διεθνώς, ότι οι στενοί του συνεργάτες όχι μόνο τον αμφισβητούν, αλλά και το λένε στους ξένους δημοσιογράφους, ότι η υποκριτική του δεινότητα έχει δώσει τη θέση της σε έναν ζοφερό θυμό, και ότι η άρνησή του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα εμποδίζει κάθε προσπάθεια ακόμη και να σκεφτεί τη δυνατότητα διαπραγματεύσεων για την έξοδο από τον καταστροφικό πόλεμο. Η ζωτικής σημασίας υποστήριξη των ΗΠΑ μειώνεται ραγδαία. Η υποδοχή κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον ήταν παγερή, ενώ ειδικά το πρόβλημα της αιώνιας και παραλυτικής διαφθοράς της Ουκρανίας εγείρεται με ανανεωμένη επιμονή. Εν τω μεταξύ, οι αξιωματικοί του στρατού στην πατρίδα λαμβάνουν προεδρικές εντολές τόσο αποκομμένες από την πραγματικότητα που δεν μπορούν καν να προσπαθήσουν να τις εκτελέσουν. Με λίγα λόγια, βλέπουμε έναν μοναχικό ηγέτη που δεν δέχεται ότι ηττάται και είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη μεγαλύτερο μέρος της χώρας και του λαού του για το πείσμα του. Από ψυχολογική άποψη, η άρνηση της πραγματικότητας από τον Ζελένσκι είναι κατανοητή (αν και δεν συγχωρείται). Φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την πορεία της Ουκρανίας προς την ακραία, μονόπλευρη εξάρτηση από τη Δύση…»

Ο Tarik Cyril Amar προσθέτει ότι «το άρθρο του Time δείχνει ότι [ο Ζελένσκι] έχει ήδη αρχίσει να ξεχωρίζει τον εαυτό του – και μόνο τον εαυτό του – ως τον πλέον πιστό στην ουκρανική νίκη και να κατηγορεί τη Δύση ότι τον πρόδωσε. Σε μια θλιβερά αποκαλυπτική μεταφορά, περιγράφει ότι το κοινό του εκτός Ουκρανίας χάνει το ενδιαφέρον του για αυτό που, όπως αυτός αισθάνεται, [το κοινό] εκλαμβάνει ως μια παράσταση που έχει παιχτεί για πάρα πολλές σεζόν».

*          *          *

Είδαμε λοιπόν ότι η κατάσταση εκφυλισμού στην ηγεσία του Κιέβου και η ανάπτυξη κεντρόφυγων δυνάμεων εντείνεται, με την επιβολή της μονοπρόσωπης εξουσίας του Ζελένσκι να αποτελεί τον συνεκτικό ιστό που κρατά την πυραμίδα της εξουσίας ακόμη σε λειτουργία. Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε αδιέξοδο καθώς η ακαμψία του συστήματος Ζελένσκι εμποδίζει να αναπτυχθεί κάποιο plan B, που θα βοηθούσε στην μεταφορά της σύγκρουσης παραπέρα μέσα στον χρόνο, καθώς πλέον εκτιμάται ότι η Ουκρανία έχει φτάσει σε αδιέξοδο και ενδεχομένως να καταρρεύσει—ιδιαίτερα αν οι ΗΠΑ δεν καταφέρουν να την στηρίζουν ταυτόχρονα με το Ισραήλ.

Αλλά πώς σχολιάζουν οι Ρώσοι τις εξελίξεις αυτές;

Ως μία άποψη που επιχειρεί να απαντήσει στην παραπάνω ερώτηση, βρήκα ενδιαφέρον το ακόλουθο άρθρο του Sergey Poletaev, συνιδρυτή και επικεφαλής του Vatfor project στη Ρωσία, στο οποίο αναπτύσσονται με τρόπο εν μέρει χιουμοριστικό και εν μέρει προκλητικό, αλλά κατά βάθος πολύ σοβαρό, μερικές ιδέες απολύτως σχετικές με όσα έχω γράψει. Να προσθέσω ότι επίτηδες διατήρησα στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο τον αριθμό των παραπομπών και σημειώσεων στο παρόν κείμενο, κάτι που επίσης κάνει και ο Poletaev στο άρθρο του. Καμιά φορά οι ιδέες γίνονται αντιληπτές και συζητούνται καλύτερα όταν όλη η προσοχή του αναγνώστη στρέφεται σε αυτές.

*          *          *

Η Ρωσία πρέπει να προστατεύσει τον Zelensky

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ουκρανού ηγέτη και το  σύμπλεγμα μεσσία που συνεχώς ενισχύεται σημαίνουν ότι αυτός πλέον αποτελεί ένα απόκτημα για τη Μόσχα

Από τον Σεργκέι Πολετάεφ, συνιδρυτή και υπεύθυνο έκδοσης του προγράμματος Vatfor.

Το τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού Time έχει ως εξώφυλλο ένα μικρό πορτρέτο του Vladimir Zelensky και τη λέξη “Nobody” από πάνω του. Η λέξη, η οποία αναγράφεται με μεγαλύτερους χαρακτήρες, είναι μέρος του εκτενέστερου τίτλου “Nobody Believes in Our Victory Like I Do” (Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όπως εγώ), αλλά, ό,τι κι αν είχαν στο μυαλό τους οι σχεδιαστές [του εξωφύλλου], το νόημα ήταν αδιαμφισβήτητο: Ο Zelensky ισούται με ένα τίποτα.

Το παρομοίως εικονογραφημένο άρθρο δεν ήταν λιγότερο σκανδαλώδες. Κατέστησε τα πάντα απολύτως σαφή: Εμείς οι Ρώσοι πρέπει να κρατήσουμε τον Ζελένσκι ως κόρη οφθαλμού, διότι κανείς δεν φέρνει περισσότερο χάος στη διεξαγωγή των εχθροπραξιών στην ουκρανική πλευρά και περισσότερη διχόνοια στις σχέσεις του Κιέβου με τη Δύση από ό,τι αυτός.

Το άρθρο περιγράφει πώς ο Ζελένσκι, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του σωτήρα της ανθρωπότητας, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα όσο περνά ο καιρός: ήταν αυτός που απαίτησε να κρατηθεί πάση θυσία το Μπάχμουτ, καίγοντας εκεί τις εφεδρείες που προορίζονταν για την αντεπίθεση του καλοκαιριού. Είναι αυτός που εξακολουθεί να ζητά επίθεση στο νότο, καταστρέφοντας για άλλη μια φορά τους ανθρώπους του και πολύτιμο δυτικό εξοπλισμό σε άσκοπες επιθέσεις, εντείνοντας έτσι τη σύγκρουσή του με την ηγεσία του στρατού. Είναι αυτός που απαιτεί επίθεση στη Γκορλίβκα και, όσο είναι πρόεδρος, κανείς στην Ουκρανία δεν τολμά να βγάλει άχνα για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, η αναγκαιότητα των οποίων γίνεται όλο και πιο φανερή. Και όλα αυτά με φόντο γιγάντια επίπεδα κλοπών.

H κεντρική φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο του περιοδικού Time έχει την εξής λεζάντα:
«Ο Ζελένσκι αποχωρεί από μια εριστική [contentious] συνάντηση με
Γερουσιαστές των ΗΠΑ στο Καπιτώλιο στις 21 Σεπτεμβρίου».

Το άρθρο του Time αποτελεί ένα μελανό σημείο. Οι αμερικανικές ελίτ έχουν συνειδητοποιήσει ότι όσο ο Ζελένσκι είναι στην εξουσία στην Ουκρανία, η δυτική υποστήριξη είτε θα καεί για τις φιλοδοξίες ενός ανθρώπου είτε απλώς θα λεηλατηθεί – και τα δύο είναι προς όφελος της Ρωσίας.

Προφανώς, η Ουάσινγκτον πρέπει να αντικαταστήσει τον απαξιωμένο επίδοξο Ναπολέοντα με κάποιον πιο διαχειρίσιμο—το ερώτημα είναι πώς. Κατά προτίμηση με καλό τρόπο, με τη διοργάνωση προεδρικών εκλογών εν ευθέτω χρόνω την επόμενη άνοιξη, και κάποια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη αρχίσει: η πολιτική σκηνή έχει αναζωογονηθεί, οι ήρωες του χθες όπως ο Πιοτρ Ποροσένκο και η Γιούλια Τιμοσένκο έχουν επανεμφανιστεί, ακόμη και ο πρώην σύμβουλος του Ζελένσκι Αλεξέι Αρέστοβιτς, ο οποίος πριν από έναν χρόνο μιλούσε με ενθουσιασμό για την επικείμενη νίκη της Ουκρανίας, άλλαξε έξυπνα τα παπούτσια του και άρχισε να αποκαλύπτει την αλήθεια για την καταστροφική ηγεσία του παλιού του αφεντικού.

Αλλά ο Ζελένσκι δεν συμφωνεί, όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει με ποικίλους βαθμούς υστερίας: ποιος χρειάζεται εκλογές, υποδεικνύει, όταν εγώ σώζω την ανθρωπότητα; Αν θέλετε εκλογές, κάντε τις μόνοι σας με δικά σας έξοδα, και ούτω καθεξής. Η κοινωνία είναι επίσης αντίθετη (σύμφωνα με διάφορες δημοσκοπήσεις, το 60%-80% των Ουκρανών πιστεύει ότι η επόμενη ψηφοφορία θα πρέπει να διεξαχθεί μετά το τέλος των εχθροπραξιών).

Η κοινή γνώμη θα μπορούσε να αγνοηθεί (αυτό αντιστοιχεί στα πρότυπα των Δυτικών δημοκρατιών), αλλά αν ο Ζελένσκι πάει στις κάλπες, θα τις κερδίσει: εξακολουθεί να είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός μεταξύ των Ουκρανών (76% αποδοχή, με μόνο τον στρατό να έχει υψηλότερη βαθμολογία). Ο Ζελένσκι είναι πιο δημοφιλής από όλους τους άλλους πιθανούς υποψηφίους μαζί. Αυτό οφείλεται σε δύο χρόνια κυλιόμενης στρατιωτικής προπαγάνδας και στη φούσκα πληροφόρησης που έχει παγιδεύσει την ουκρανική κοινωνία, η οποία έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ώστε να πιστεύει ότι η χώρα κερδίζει.

Επιπλέον, ο Ζελένσκι και η συνοδεία του, με επικεφαλής τον ισχυρό άνθρωπο των παρασκηνίων Αντρέι Γιέρμακ, εξαφάνισαν την αντιπολίτευση στο εσωτερικό της χώρας, καταστρέφοντας το παραδοσιακό εσωτερικό σύστημα των ελίτ, σύμφωνα με το οποίο ήταν οι ολιγάρχες εκείνοι που διοργάνωναν τα κομματικά προγράμματα και εξέλεγαν προέδρους κατά το δοκούν. Ο Ζελένσκι και ο Γιέρμακ δημιούργησαν μια πρωτοφανή για τα ουκρανικά δεδομένα κάθετη εξουσία, η οποία περιορίζεται σε έναν στενό κύκλο φίλων. Σε γενικές γραμμές, η διαδικασία διάλυσης των παραδοσιακών περιφερειακών προνομίων που ξεκίνησε επί Ποροσένκο έχει ολοκληρωθεί: τώρα οι κατευθύνσεις πρέπει να δίνονται από το Κίεβο και όλες οι οικονομικές ροές (που έχουν περιοριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε δυτικό χρήμα) περνούν από την πρωτεύουσα. Το πεδίο της ενημέρωσης έχει εκκαθαριστεί – δεν έχει απομείνει σχεδόν κανένα ανεξάρτητο από την προεδρική διοίκηση μέσο ενημέρωσης στη χώρα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν γρήγορα ένα πολιτικό σχέδιο για την αντικατάσταση του Ζελένσκι: παραδόξως, από την έναρξη της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, ο έλεγχός τους επί των εσωτερικών ουκρανικών διαδικασιών έχει μειωθεί και περιορίζεται τώρα στον έλεγχο του Ζελένσκι, ο οποίος, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να ελεγχθεί. Στην πραγματικότητα, είναι ανεξέλεγκτος.

Απομένουν δύο επιλογές: είτε να πεισθεί ο Ζελένσκι να αποχωρήσει φιλικά, υποδεικνύοντας τον επιλεγμένο διάδοχο της Ουάσιγκτον, είτε απλώς να δολοφονηθεί: ένας νεκρός ήρωας είναι καλύτερος από έναν ζωντανό ψυχοπαθή.

Φυσικά, όλα αυτά είναι προς όφελός μας: όσο περισσότερο παραμένει ο Ζελένσκι στην εξουσία, τόσο περισσότερο η Ουκρανία θα συνεχίσει να πολεμά, φέρνοντας πιο κοντά την κατάρρευσή της.

Ως εκ τούτου, θα πρέπει να φροντίσουμε τον Ζελένσκι και να τον προστατεύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

[Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru, μεταφράστηκε στα Αγγλικά και υπέστη επεξεργασία από την ομάδα του RT].

Γιατί τόσοι πολλοί αντισημίτες υποστηρίζουν το Ισραήλ;

/0 Comments/in /by

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αξιοσημείωτη στροφή στους διεθνείς κύκλους της ακροδεξιάς. Αν και εξακολουθούν να κατηγορούν, όπως πάντα, τους «Εβραίους» για τα δεινά του κόσμου όλου (σκεφτείτε μόνο πόσες χιλιάδες συνωμοσίες έχει προλάβει να φέρει σε πέρας στη ζωή του ο φοβερός Σόρος), εντούτοις συχνά δείχνουν έναν σεβασμό, μια κατανόηση ή και υποστηρίζουν αναφανδόν το Ισραήλ στον πόλεμο που διεξάγει κατά των Παλαιστινίων, αναγνωρίζοντας ρητά και φωναχτά το δικαίωμα στην αυτοάμυνα (του Ισραήλ – αλλά όχι των Παλαιστίνιων, οι οποίοι βρίσκονται υπό κατοχή να θυμίσουμε).

Αυτή η τάση ισχύει και στα εγχώρια φασιστικά φρούτα: ο Κασιδιάρης λχ, βλέπει στο Ισραήλ ένα καλό παράδειγμα για το πώς θα έπρεπε να είναι οργανωμένη η Ελλάδα: μια μικρή χώρα περιτριγυρισμένη από θανάσιμους εχθρούς θα έπρεπε να είναι οπλισμένη μέχρι τα δόντια και έτοιμη να απαντήσει αδίστακτα σε κάθε πρόκληση όχι αναλογικά, αλλά στο πολλαπλάσιο. Από την άλλη μεριά βέβαια και ο συνεπής αντιφασίστας, δηλωμένος εχθρός του ανορθολογισμού και πιο δημοκράτης πεθαίνεις, Φαήλος Κρανιδιώτης, με το πάντα χαριτωμένο, βαθιά λαϊκό του στιλ , γράφει στον λογαριασμό του στο Χ: «Με αφορμή τον πόλεμο του Ισραήλ κατά των ισλαμοναζί τρομοκρατών, έχουν βγει στον αφρό όλα τα αντισημιτικά γουρούνια, κουκουέδες, χρυσαυγίτες (φανεροί και κρυφοί), συριζαίοι, ψέκες, ψευτοθεούσες κ.ά. Στηρίζουμε το Ισραήλ, στηρίζουμε το δίκαιο και τα εθνικά μας συμφέροντα».

Πρόκειται για ένα μικρό δείγμα που επιδεικνύει το παράδοξο του αντισημιτισμού: αυτό δεν είναι το μίσος για τους Εβραίους από καταγωγή, αλλά το μίσος για τον (φαντασιακό) «αιώνιο Εβραίο», που στην πραγματικότητα είναι μια μετωνυμία, ένα κενό σημαινόμενο που μπορεί, υπό κατάλληλες συνθήκες, να χωρέσει τον εκάστοτε φτωχό, τον μαύρο, τον άλλο, το θύμα της αποικιοκρατίας.

Ο μοντέρνος αντισημιτισμός

Λόγω του διωγμού τους από την Παλαιστίνη από τους Ρωμαίους, οι Εβραίοι ήταν παντού οι ιδανικοί ξένοι εδώ και σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια. Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε τους μεσαιωνικούς Εβραίους με τους σημερινούς «γύφτους»: ο μέσος μικροαστός θα σας πει ότι οι τελευταίοι είναι βρώμικοι, επικίνδυνοι, παραβατικοί, πηγή μικροβίων, απαγωγείς παιδιών κλπ. Είναι οι ίδιοι μύθοι που κάποτε τροφοδοτούσαν τον αντισημιτισμό: οι Εβραίοι απήγαγαν παιδιά λευκών για να τους πιουν το αίμα στις μυστικές τους τελετές. Βέβαια, αργότερα οι Εβραίοι βρέθηκαν, όχι επειδή το ήθελαν, να διαχειρίζονται χρήματα, οπότε στην πρώιμη νεωτερικότητα προέκυψε και ο χαρακτήρας του Εβραίου τραπεζίτη-τσιφούτη, του σαιξπηρικού Σάιλοκ: ο μύθος του Εβραίου που πίνει αίμα απόκτησε και ένα νέο νόημα.

Αλλά ο νεωτερικός αντισημιτισμός μορφοποιήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα σε δύο διαφορετικές περιοχές. Η πρώτη ήταν η «ζώνη κατοίκησης» της Ρωσικής Αυτοκρατορίας όπου επιτρεπόταν να ζουν οι Εβραίοι, ζώνη που εκτεινόταν από την δυτική Ουκρανία και την Λευκοροωσία μέχρι την ανατολική Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες. Σε αυτήν την περιοχή έγιναν τα πρώτα σύγχρονα, συστηματικά πογκρόμ. Η δεύτερη ήταν η Γαλλία, κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Ντρέιφους, όταν αναδύθηκε η σύγχρονη φασιστική ακροδεξιά, η οποία, όντας από τη γέννησή της αντισημιτική, θα κουβαλούσε αυτό το χνάρι σε όλη της τη βρωμερή ζωή.

Το τελευταίο είναι ένα σημαντικό σημείο: η ακροδεξιά είναι αντισημιτική για ιστορικούς λόγους, όχι εγγενώς, όχι δηλαδή για κάποιους ιδεολογικούς λόγους: ο Εβραίος ήταν ο ιδανικός άλλος στην Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή. Ο Μουσολίνι αντίθετα, στα χρόνια της δόξας του περιγελούσε τους αντισημίτες, προτιμώντας να θεωρεί κατώτερους τους Αφρικανούς. Οι διωγμοί των Εβραίων στην φασιστική Ιταλία ξεκίνησαν σε δεύτερο χρόνο, όταν το καθεστώς άρχισε να νοιώθει τα πρώτα σημάδια αδυναμίας και ζήτησε βοήθεια από την ναζιστική Γερμανία. Ο Χίτλερ, που ένοιωθε μαθητής του Ντούτσε, έδωσε μεν βοήθεια, αλλά με αντάλλαγμα την επιβολή και ενός σκληρού αντισημιτισμού στην χώρα.

Το αναγκαίο, συστατικό στοιχείο της φασιστικής ιδεολογίας δηλαδή είναι ο φόβος του άλλου, όχι συγκεκριμένα ο αντισημιτισμός. Ο φασισμός και η ακροδεξιά εμφανίστηκαν όταν η αποικιοκρατία βρισκόταν στην μέγιστη ακμή τους, λίγα μόνο χρόνια μετά τους μεγάλους θεωρητικούς του ρατσισμού, με κυριότερον τον Arthur de Gobineau (1812-1882), έναν ευπατρίδη Γάλλο που έγραψε τα βιβλία του στον ίσκιο των τρομακτικών εξεγέρσεων της «Άνοιξης των Λαών» του 1848. Οι εξεγέρσεις ήταν τρομακτικές, επειδή οι αστοί κατάλαβαν ότι οι πραγματικοί τους εχθροί δεν ήταν οι αριστοκράτες (κάτι που ίσχυε λ.χ. στην Γαλλική Επανάσταση), αλλά οι εργάτες, αυτοί που η επανάστασή τους θα αμφισβητούσε τα ιερά και τα όσια. Η παγκόσμια επανάσταση του 1848 τρόμαξε τους αστούς και άλλαξε την κοσμοθεωρία τους, βασίζοντάς την στον φόβο.

Ο φασισμός ήταν μια πολιτική εξειδίκευση αυτού του φόβου. Κατασκευάζοντας μια συμμαχία των μικροαστών με τα λούμπεν κομμάτια του υποκόσμου (που θα επάνδρωναν τα σώματα κρούσης) μιλούσε με μια γλώσσα ψευτο-λαϊκή, ζητώντας το κεφάλι του «μεγάλου» εβραϊκού κεφαλαίου που ήταν «διεθνιστικό», όπως διεθνιστικό ήταν και το εργατικό κίνημα της εποχής. Ο φασισμός υποσχόταν να διώξει το διεθνιστικό κεφάλαιο για χάρη του ντόπιου, του εθνικού, του καλού κεφαλαίου. Ο φασισμός έκλεινε το μάτι στον μικροαστό νοικοκύρη που συντριβόταν μεταξύ των αστών από πάνω και των εργατών από κάτω, κινδυνεύοντας να προλεταριοποιηθεί. Σε αυτόν τον φόβο απαντούσε ο φασισμός, δίνοντάς του την υπόσχεση ότι θα μοιραστεί μαζί του τα κέρδη από την βίαιη δολοφονική εκμετάλλευση των αποικιών, από την εκμετάλλευση όλων των υπανθρώπων, ότι θα έπαιρνε αυτό το προνόμιο από τα χέρια των μισητών τραπεζών και θα το μοίραζε στα μέλη του «λαού», δηλαδή των φυλετικά καθαρών κομματικών μελών.

Αυτή η ιδεολογία μπόρεσε πολύ εύκολα να μπολιαστεί στην Γερμανία του μεσοπολέμου. Ο Ρόζεμπεργκ, ένας μάλλον ελαφρώς διαταραγμένος θεωρητικός του ναζισμού, οικειοποιήθηκε, όπως και άλλοι πολλοί από τους Γερμανούς αντιδραστικούς της εποχής την ιδέα, τροποποιώντας την καταλλήλως. Έτσι την βρήκε και ο Χίτλερ και την συμπεριέλαβε στο δίτομο πόνημά του. Η ιδέα είναι απλή: η Γερμανία, ηττημένη από την προδοσία των κουλτουρομαρξιστών εβραιομπολσεβίκων, ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει επαρκείς αποικίες, όπως είχαν κάνει οι υπόλοιπες σοβαρές καπιταλιστικές δυνάμεις της εποχής. Ακόμα και η Ρώσικη Αυτοκρατορία είχε καταφέρει να αποικίσει την αχανή Σιβηρία – και μάλιστα την είχε με μεγάλη επιτυχία ενσωματώσει στα εδάφη της. Το Γερμανικό Volk (μια μυστικιστική, αντιδραστική έννοια μακρινά συγγενική με αυτό που λέμε «λαός») είχε την ιερή υποχρέωση να επεκταθεί σε αποικιακά εδάφη, τον «ζωτικό χώρο» του, όπως τον είχε πει ο Ρόζενμπεργκ, εδάφη τα οποία δεν ήταν άλλα από την ζώνη κατοίκησης των Εβραίων στην Ρωσική Αυτοκρατορία. Το σχέδιο είχε τρία πολύ ωραία στοιχεία: Πρώτον έδενε τον λυσσασμένο αντισημιτισμό με ένα ζωτικό πλάνο «επιβίωσης» των Γερμανών που η εισβολή «λαθραίων» εποίκων Εβραίων από την Ανατολή τους απειλούσε με εξαφάνιση. Δεύτερο, σε αυτά τα εδάφη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας υπήρχαν ήδη Γερμανοί κάτοικοι που περίμεναν τάχα την ένωση με τον εθνικό κορμό. Τρίτον, τα εδάφη αυτά ήταν ιδιαιτέρως γόνιμα και ως τέτοια θα ταίριαζαν πολύ με τις ανάγκες και του γερμανικού αγροτικού κεφαλαίου, αλλά και με την ισχυρή εκλογική βάση των ναζί, τους μικροϊδιοκτήτες αγροτικής γης στην Ανατολική Πρωσία, στους οποίους υποσχέθηκαν την νομή των κατακτημένων αγροτικών γαιών, απ’ όπου με κάποιον αδιευκρίνιστο αρχικά τρόπο θα εκδιώκονταν οι Εβραίοι.

Αυτό το σχέδιο, γραμμένο ήδη από τη δεκαετία του 20, ήταν που μπήκε σε εφαρμογή και τα υπόλοιπα είναι, όπως λένε, ιστορία.

Αλλά το σημαντικό εδώ είναι ότι οι ναζί απλώς εφάρμοσαν στο Ολοκαύτωμα τα μαθήματα που είχαν ήδη μάθει από τις αποικιακές δυνάμεις στην Αφρική (μαθήματα που παρακολούθησαν και οι Νεότουρκοι και εφάρμοσαν και αυτοί με επιτυχία). Είναι μάλιστα ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα ασύλληπτα εγκλήματα των Βέλγων, των Εγγλέζων και των Γάλλων στις αποικίες τους, ακόμα και σήμερα δεν έχουν λάβει την αναγνώριση στην κοινή μνήμη που θα όφειλαν να έχουν, ούτε έχουν ταυτοποιηθεί οι ένοχοι. Όλα αυτά δεν θεωρούνται εγκλήματα συγκρίσιμα με το Ολοκαύτωμα, ούτε έχουν καταδικαστεί σε ειδικά δικαστήρια, όπως συνέβηκε, σε έναν ανεπαρκή βέβαια βαθμό, με τις Δίκες της Νυρεμβέργης. Και όμως, οι ναζί ακολούθησαν τα βήματα των δασκάλων τους, ρητά έχοντας ως σχέδιο να δημιουργήσουν τις δικές τους αποικίες, ενώ το «μόνο» νέο που πρόσθεσαν ήταν η βιομηχανική αποτελεσματικότητα και ακρίβεια στην εξολόθρευση «άχρηστων» πληθυσμών, προκειμένου να μπορέσουν οι άποικοι να καταλάβουν τις περιοχές τους.

Ο φασισμός είναι εγγενώς ρατσιστικός και αμετανόητος συνεχιστής της αποικιοκρατίας, επομένως έχει να πολεμήσει πρωτίστως όχι με αντίπαλους στρατούς, αλλά με αντίπαλους πληθυσμούς. Οι αποικιοκράτες δεν έχουν απέναντί τους τακτικά στρατεύματα, όπλα, παρατάξεις: στην χειρότερη περίπτωση έχουν αντάρτικα σώματα, μικρές άτακτες μονάδες, που όμως δεν είναι ο στόχος τους. Η αποικιοκρατία θέλει να χρησιμοποιήσει ως δωρεάν εργασία τους αμάχους – και όσους περισσεύουν θέλει απλώς να τους ξεφορτωθεί με τον πιο οικονομικό δυνατό τρόπο. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι πόλεμοι μετά τον Β’ Παγκόσμιο, στους οποίους υπήρχε συμμετοχή των δυνάμεων του κέντρου (δηλαδή όλοι), ήταν πρώτα και κύρια πόλεμοι κατά αμάχων και δευτερευόντως κανονικές πολεμικές συρράξεις. Στο Βιετνάμ, στην Αλγερία, στις διάφορες αφρικανικές συγκρούσεις (που έγιναν όλες με ευρωπαϊκή καθοδήγηση), στην εισβολή των Αμερικάνων στο Αφγανιστάν, στο βομβαρδισμό της Σερβίας, παντού είχαμε βομβαρδισμούς πόλεων και αμάχων. Οι πόλεμοι είχαν περισσότερο τη λογική του απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική, όπου κάθε φορά που εκδηλωνόταν κάποια «τρομοκρατική» ενέργεια από τους ντόπιους, οι αποικιοκράτες σε απάντηση εκκαθάριζαν τυφλά άμαχους. Μόνη μερική εξαίρεση στον κανόνα, ήταν η πρώτη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1991, που υπήρξε και η μόνη μεταπολεμική νίκη των αμερικανικών στρατευμάτων (σε όλες, μα όλες ανεξαιρέτως, τις υπόλοιπες εκστρατείες τους οι ΗΠΑ ηττήθηκαν, κάτι που πρέπει να το κρατήσουμε). Στην πρώτη εισβολή, ο στόχος ήταν η συντριβή του ιρακινού στρατεύματος, στόχος που επετεύχθη. Αλλά αυτό άλλαξε στην δεύτερη εισβολή του 2003, που ήταν μια κλασική περίπτωση σφαγής και τρομοκράτησης αμάχων και μάχες σε αστικό ιστό με ελαφρές αντάρτικες ομάδες.

Ο λόγος για αυτήν την εμμονή, την ανάγκη για βομβαρδισμό αμάχων ήταν πάντα το βαρύ στίγμα που έφεραν οι ιμπεριαλιστές, αυτό που ο Κίπλινγκ το είχε πει, προσπαθώντας να το εξωραΐσει, το φορτίο του λευκού ανθρώπου: το προνόμιο της εκμετάλλευσης της αποικίας, είτε αυτή είναι υπερπόντια είτε είναι μέσα στα ίδια τα εδάφη μας, η δημιουργία δύο λαών, του επικυρίαρχου αφέντη και των κατώτερων σκλάβων. Η υπόσχεση του ρατσισμού είναι ότι θα επιτρέψει το δωρεάν πλιάτσικο της εργατικής δύναμης των υπανθρώπων. Αλλά επίσης, ότι αυτοί, αντίθετα από τους επαναστάτες του 1848 ή αυτούς της Κομμούνας το 1871, ή ακόμα χειρότερα, τους μπολσεβίκους, όταν δεν είναι πια αναγκαίοι, όταν δεν θα τους χρειάζεται το αφεντικό, θα εξαφανίζονται, θα παύουν να υπάρχουν, θα «πηγαίνουν στις πατρίδες τους», θα τους «παίρνουν στα σπίτια τους οι ισλαμολάγνοι». Είναι προφανές ότι αυτή η φαντασίωση του μικρού κεφαλαίου, η τζάμπα εργατική δύναμη, δεν μπορεί να υπάρξει. Το αδιέξοδο μπορεί να επιλυθεί, μόνο με την καταστροφή των απο-ανθρωποποιημένων μαύρων, Εβραίων, Παλαιστίνιων. Το πρόβλημα μπορεί να επιδεχτεί μόνο μια λύση, την Τελική Λύση.

Με αυτήν την έννοια, το Ολοκαύτωμα δεν ήταν κάτι το μοναδικό, δεν οφειλόταν σε κάποια «εβραϊκότητα» εγγενή στους Εβραίους, σε κάποια μεταφυσική ιδιότητα που έχουν όσοι γεννιούνται από Εβραία μάνα, που για δικούς τους, μυστικούς λόγους απεχθάνονταν οι ναζί. Το Ολοκαύτωμα ήταν «απλώς» (αν αυτό το επίρρημα χωράει σε αυτήν τη φρικιαστική συζήτηση) το μεγαλύτερο, το πιο αδιανόητο και κυρίως το πιο βιομηχανοποιημένο και μοντέρνο έγκλημα, πρώτο από μια σειρά άλλων γιγαντιαίων και αδιανόητων εγκλημάτων που σπάνια τα θυμόμαστε, επειδή οι εγκληματίες ήταν τελικά δεν χρειάστηκε να παραστούν σε δίκη, όπως οι ναζί. Τα εγκλήματα αυτά δεν έγιναν λόγω της φύσης των Γερμανών και των Εβραίων· ούτε από τη φύση των Βέλγων και των εκατομμυρίων κατοίκων του «Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό» που σκοτώθηκαν, ακρωτηριάστηκαν ή πέθαναν από αρρώστιες και πείνα· ούτε από κάποια «ουσία» των Εγγλέζων και των Ινδών. Τα εγκλήματα έγιναν λόγω της φύσης του εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός, το οποίο εγγενώς τα αποζητά, τα προκαλεί, τα χρησιμοποιεί για να αυξήσει τα κέρδη του και να μειώσει τους κατά περίπτωση «άχρηστους» για αυτό πληθυσμούς. Δεδομένου ότι μια σφαίρα έχει μικρότερο κόστος από ένα γεύμα, είναι η απλή, ξερή λογική του υπολογισμού κόστους-οφέλους το ποια μέθοδο θα πρέπει να ακολουθήσουμε όταν μας περισσεύουν πληθυσμοί.

Το Ισραήλ έχει πλέον καταλήξει να είναι το τελευταίο μεγάλο αποικιοκρατικό πρότζεκτ της Δύσης. Οι Εβραίοι άποικοι (που τους λέμε «εποίκους») δεν είναι εκεί ως κατώτεροι, ως υπάνθρωποι Εβραίοι, όπως τους έβλεπαν οι ναζί, αλλά αντίθετα ως ανώτεροι, ως εκπολιτιστές των βάρβαρων ισλαμο-ορκ: αυτοί οι τελευταίοι είναι πλέον οι υπάνθρωποι, αυτοί είναι οι άχρηστοι πληθυσμοί, αυτοί απειλούν με την ύπαρξή τους τις μικροαστικές ορδές των εκπολιτιστών Ευρωπαίων. Έτσι έχουμε κάποια συμπεράσματα.

Πρώτον, αυτός είναι ο λόγος που οι δικοί μας ακροδεξιοί και παραδοσιακοί αντισημίτες είναι υποστηρικτές του Ισραήλ. Επειδή ανήκουν (ή επιχειρούν να εκπροσωπήσουν) ακριβώς σε αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες που στο έδαφος μιας διαρκούς κρίσης, της διαρκούς χειροτέρευσης των προσδοκιών τους και μιας ιστορικής υποχώρησης της Αριστεράς, είναι έτοιμοι να ρίξουν την ευθύνη σε αυτόν που εμφανίζεται στα μάτια τους ως εύκολος στόχος. Όπως στον μεσοπόλεμο αδύναμος ήταν ο Εβραίος, έτσι τώρα αδύναμος είναι ο Παλαιστίνιος, αφού καμία «πραγματική» δύναμη με τανκς και υποβρύχια, καμία Αμερική, καμία Ε.Ε. (εδώ γελάμε) δεν είναι διατεθειμένη να πολεμήσει μαζί τους. Υπάρχει φυσικά το πρόβλημα του ιστορικού βάρους του όρου «Εβραίος», οι εκατοντάδες συνωμοσίες που έχουν υποτίθεται εξυφάνει εδώ και εκατό χρόνια στην πάλη τους για παγκόσμια κυβέρνηση οι Εβραίοι με τα τόσο διαδεδομένα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Ο αντισημιτισμός είναι τμήμα των λαϊκών αντιδραστικών ιδεολογιών σε πολλές χώρες – και στην Ελλάδα: το διαδίκτυο είναι γεμάτο με ιερωμένους που εξηγούν πόσο προφητικό κείμενο είναι τα Πρωτόκολλα. Αυτό όμως είναι λεπτομέρεια, ενοχλητική μεν, λεπτομέρεια δε. Το Ισραήλ είναι πραγματική δύναμη, με τανκς και αεροπλάνα και πυρηνικά, άρα δεν είναι κατάλληλο για εχθρός του φασίστα, που πάντα προτιμάει τον αδύναμο, αυτόν που μπορεί να παίξει τον ρόλο της φτηνής εργατικής δύναμης.

Το δεύτερο και φαινομενικά το πιο δυσεξήγητο, είναι το πώς οι Ισραηλινοί στρατιώτες, εγγόνια και δισέγγονα ανθρώπων που επέζησαν από το Άουσβιτς, άνθρωποι που μεγάλωσαν με τέτοιες μνήμες φρίκης στο σπίτι και στο σχολείο, πως είναι δυνατόν να ακολουθούν αυτές τις θηριώδεις πρακτικές μαζικής δολοφονίας (η «εθνοκάθαρση» είναι μάλλον ευφημισμός). Και όμως, είναι δυνατόν: επειδή οι Ισραηλινοί δεν είναι ούτε ο περιούσιος λαός ούτε οι «υπάνθρωποι» των ναζί. Οι Ισραηλινοί είναι και αυτοί άνθρωποι, ακριβώς όπως και οι Παλαιστίνιοι, αλλά ακόμα και εσύ αγαπητή αναγνώστρια – και επομένως, ως κανονικοί άνθρωποι είναι και αυτοί τόσο ικανοί για το χειρότερο όπως ακριβώς είσαι και εσύ, όπως είμαστε όλοι και όλες: έχουμε την ικανότητα για το χειρότερο, όχι επειδή είναι στη φύση μας, αλλά επειδή είναι στη φύση ενός καταστροφικού κοινωνικού συστήματος. Ο αποικιακός, ρατσιστικός, φασιστικός καπιταλισμός μπροστά στο κέρδος του δεν διστάζει να (προσπαθήσει να) αφανίσει τα άχρηστα σε αυτόν σώματα και να μετατρέψει σε άψυχες μηχανές θανάτου τα σώματα των πρόθυμων υπηρετών του, ακόμα και αν αυτά τα σώματα ανήκουν στα εγγόνια των επιζώντων του Άουσβιτς.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο