Του Νίκου Γαλάνη.

Ποιος θυμάται το περιβόητο – και ψευδές όπως αποδείχτηκε – «ο Σαντάμ ρίχνει χημικά» με το οποίο ξεκίνησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους την ανατροπή καθεστώτων και την καταστροφή στη Μ. Ανατολή το 1991; Ποιος θυμάται το «ο Καντάφι ρίχνει χημικά» για να έχουμε και εκεί την ίδια κατάληξη; Οι ομοιότητες με το τελευταίο δράμα που εκτυλίσσεται εδώ και δύο μέρες στη Συρία είναι κάτι παραπάνω από κραυγαλέες. Μέσα μαζικής ενημέρωσης, η αντιπολίτευση στον Άσαντ και διάφορα «παρατηρητήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων» καταδικάζουν την αποτρόπαια ρήξη χημικών σε περιοχή της Συρίας και ζητούν από τη Δύση «να κάνει κάτι». Τρεις μέρες μετά οι ΗΠΑ, βγάζουν πόρισμα ότι η ρίψη έγινε  από το καθεστώς «Άσαντ» και κλιμακώνουν τη συμμετοχή τους στον πόλεμο με τη ρίψη 59 πυραύλων Τόμαχοκ. Και όλα αυτά τη στιγμή που ο πόλεμος είχε γείρει αποφασιστικά, μετά το Χαλέπι και με την αποφασιστική εμπλοκή της Ρωσίας, υπέρ του Άσαντ. Έχει  συμφέρον και ποιό ο Άσαντ να προκαλέσει την «διεθνή κοινή γνώμη»;

Στο κουβάρι των αντιθέσεων στην περιοχή, με κεντρική την επιδίωξη των ΗΠΑ, να υποστηρίξουν την ηγεμονία τους, να θωρακίσουν την παρουσία τους στην ευρύτερη περιοχή κατα συνέπεια   να ανατρέψουν το οποιοδήποτε φιλορώσικο  καθεστώς – όπως αυτό του Άσαντ, προστίθενται το τελευταίο διάστημα και οι αντιθέσεις στους κόλπους του κατεστημένου των ΗΠΑ. Ο Τραμπ υποτίθεται, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, ότι υποστήριζε μια πολιτική κατευνασμού με τη Ρωσία. Πρόσφατα μάλιστα ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου και η αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δήλωναν ότι η “αλλαγή καθεστώτος” στη Δαμασκό δεν αποτελεί την προτεραιότητα της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Λίγες μέρες μετά ο Τραμπ υλοποιεί την πολιτική για την οποία κατήγγειλλε την Χίλαρι Κλίντον. Η ισχύς του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος στις ΗΠΑ; Κάτι άλλο; Ότι και να είναι όμως αυτό, σημαίνει για τους λαούς της περιοχής πολέμους, φτωχεια, μετανάστευση…

Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Ισραήλ και λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις στην περιοχή έσπευσαν να χαιρετήσουν την μεγαλύτερη εμπλοκή των ΗΠΑ. Από κοντά και η ηγεσία της «δημοκρατικής Ευρώπης», Μέρκελ και Ολάντ. Αυτοι ειναι οι πρόθυμοι των ΗΠΑ και ταυτόχρονα οι σκληροί επίτροποι του κατάπτυστου μνημονιακού καθεστώτος  στην Ελλάδα και της κυβέρνησης. Μιας καθυποταγμένης κυβέρνησης που φορά την προβιά της αριστεράς και ντροπιάζει τόσο την λέξη αριστερά όσο και τους πολύχρονους φιλειρηνικούς αντιιμπεριαλιστικόυς αγώνες του λαού μας, μιας κυβέρνησης  που όχι μόνο σιωπά αλλά και παραχωρεί Ελληνικό έδαφος στους «φονιάδες των λαών» που σκύβει ευχαριστώντας για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, μιας κυβέρνησης που αποτελείται απο κυβερνολάγνους που γλείφουν εκεί που προηγούμενα νόμιζαν οτι έφτυναν αρκεί να κυβερνάνε. Τι αλήθεια τους διακρίνει απο την κυβέρνηση Πάγκαλου Σημίτη;

Η απάντηση  Πούτιν  ήταν οργισμένη και ανακοίνωσε ότι αναστέλει το μνημόνιο συνεργασίας με τις ΗΠΑ για αποφυγή «ατυχήματος» μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας στο Συριακό εναέριο χώρο, κατά τις επιδρομές για την καταπολέμηση του Isis. Μυρίζει μπαρούτι στην περιοχή και οι γύπες των εξοπλιστικών προγραμμάτων και οι πολεμόφιλοι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται για νέους τυχοδιωκτισμούς με γνωστα τα θύματα εκ των προτέρων.

Για την αριστερά, τις δημοκρατικές και φιλειρηνικές δυνάμεις, το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα.

Γνωρίζοντας ότι ο Άσαντ έχει μεγάλες ευθύνες για τις τραγικές εξελίξεις στη χώρα του και ότι η Ρωσική πολιτική κινείται – προφανώς – με γνώμονα τα συμφέροντά της απέναντι στην περικύκλωση των ΗΠΑ, ο βασικός αντίπαλος και το βασικό πρόβλημα στην περιοχή είναι η πολιτική διαμελισμού, καταστροφής και ελέγχου των χωρών της ευαίσθητης αυτής ενεργειακά περιοχής των ΗΠΑ και των ποικίλων συμμάχων τους στην Ευρώπη αλλά και στη Μ. Ανατολή. Ο εχθρός έχει ονοματεπώνυμο και είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τα τσιράκια του και τους προβοκατορες του

Γι’ αυτό και στις ειδήσεις περί «χημικών όπλων» που επιβάλλουν «δράση» (από ποιον αλήθεια; Είναι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ οι παγκόσμιοι χωροφύλακες;) οι δημοκρατικοί πολίτες θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί. Όπως και στις «δημοκρατικές» αντιπολιτεύσεις στη Συρία που ζητούν νέους βομβαρδισμούς από τις ΗΠΑ. Φαίνεται ότι οι νεκροί Σύριοι από τις αμερικάνικες βόμβες είναι λιγότερο σημαντικοί. Το ιστορικό υποδαύλισης «αντιπολιτεύσεων», προβοκάτσιας και διασποράς ψευδών ειδήσεων από τις ΗΠΑ είναι πλούσιο και συγκεκριμένο, στην περιοχή και σε όλον τον πλανήτη.

Άρα η πρώτη κατεύθυνση του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που πρέπει να οικοδομηθεί επειγόντως απο ένα αντίστοιχο μέτωπο, για να σταματήσει το δράμα στη Συρία, είναι η απαίτηση να φύγουν οι ΗΠΑ από την περιοχή και να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Και αυτό για την κυβέρνηση και τη χώρα μας σημαίνει καμία παραχώρηση από τη βάση της Σούδας και από αεροπορικές βάσεις σε πλοία και αεροπλάνα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι να ηττηθεί ο ISIS στρατιωτικά, ηθικά, πολιτικά.

Η τρίτη κατεύθυνση είναι να υπάρξει άμεση παύση του πολέμου με δημοκρατική διευθέτηση των αντιθέσεων στους κόλπους του Συριακού λαού και αναγνώριση της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας.

Τέταρτο και τελευταίο, όχι άλλα δάκρυα για τους πρόσφυγες από όσους ζητούν περισσότερες αμερικάνικες βόμβες. Το προσφυγικό πρόβλημα θα διογκωθεί από τους πυρομανείς του πολέμου. Η λύση είναι η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, η τήρηση του διεθνούς δικαίου, η κατάργηση της κατάπτυστης συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας.

Του Jason Hirthler.

Υπάρχει μια υπέροχη σκηνή στην κινηματογραφική ταινία «Συριάνα» όπου οι γραφειοκράτες της CIA αποστασιοποιούνται από τον πράκτορά τους Μπομπ, ρόλο που παίζει ο Τζορτζ Κλούνεϊ, ο οποίος τους δημιουργεί προβλήματα. Ο επικεφαλής αρχίζει να αυτοσχεδιάζει μια αφήγηση για τους υφισταμένους του και με ψυχρή αδιαφορία τούς λέει: «Δημιουργείστε απόσταση ανάμεσα σ’ εμάς και τον Μπομπ. Ο Μπομπ έχει πολύχρονη ιστορία επιχειρησιακών δράσεων. Στην πραγματικότητα, δεν τον ελέγχουμε εδώ και πολλά χρόνια. Μετά τις 11/9, κάποιοι άνθρωποι απέκτησαν μεγάλη ελευθερία κινήσεων, αφέθηκαν να λειτουργούν συναισθηματικά. Οι καιροί είναι περίπλοκοι. Διεξάγεται ήδη έρευνα για τις δραστηριότητες του Μπομπ … βοηθήστε με να λύσουμε το πρόβλημα».

Του Ted Rall.

Οι πορείες αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα αποτέλεσαν πόλο έλξης για εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια διαδηλωτές.

Η προσέλευση ήταν εντυπωσιακή. Εκνεύρισε το νέο πρόεδρο. Αλλά τι σήμαινε η Πορεία των Γυναικών;

Του David Macaray.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου εκλογών του 2016, η πρώην Γραμματέας του Κράτους Madeleine Albright (η αμερικάνικη απάντηση στη Margaret Thatcher) έφερε σε δύσκολη θέση τον εαυτό της κηρύσσοντας δημόσια «Υπάρχει ένα ειδικό μέρος στην Κόλαση φυλαγμένο για τις γυναίκες εκείνες που αρνούνται να υποστηρίξουν την Hillary Clinton».

Παρά τη διεθνοποίηση του γουάν, το αμερικανικό δολλάριο παραμένει η επιλογή της Κίνας σε νόμισμα.

Του Salvatore Babones.

Του Nick Turse.

Οι δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων του στρατού των ΗΠΑ είναι αναπτυγμένες σε 138 χώρες -- στο 70% όλων των χωρών του κόσμου. Βρίσκονται στα προάστια της Σύρτης, στη Λιβύη, υποστηρίζοντας τις τοπικές ένοπλες ομάδες, και στη Μουκάλα, της Υεμένης, στηρίζοντας τα στρατεύματα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Στο Σάακοου, ένα μακρινό φυλάκιο της νότιας Σομαλίας, βοήθησαν τοπικούς κομάντο να σκοτώσουν αρκετά μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης αλ-Σαμπάμπ. Γύρω από τις πόλεις Τζαραμπλούς και αλ-Ράι στη βόρεια Συρία συνεργάστηκαν με τουρκικά στρατεύματα και συριακές ένοπλες ομάδες, ενώ ταυτόχρονα ενσωματώθηκαν σε ομάδες μαχητών των κουρδικών Λαϊκών Μονάδων Προστασίας (YPG) και των [επίσης κουρδικών] Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων. Πέρα από τα σύνορα, στο Ιράκ, συμμετέχουν στη μάχη της Μοσούλης , για την εκδίωξη του Ισλαμικού Κράτους. Και στο Αφγανιστάν βοήθησαν τις τοπικές δυνάμεις σε ποικίλες αποστολές, όπως γίνεται αδιαλείπτως από το 2001.

Του Σαμίρ Αμίν, σε μετάφραση Αριάδνης Αλαβάνου.

1. Η πρόσφατη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, το Brexit, η αύξηση της επιρροής των φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη, αλλά και, σε καλύτερη κατεύθυνση, η εκλογική νίκη του Σύριζα στην Ελλάδα και η άνοδος του Podemos, στην Ισπανία, αποτελούν εκδηλώσεις του βάθους της κρίσης του συστήματος του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού. Αυτό το σύστημα, που πάντα θεωρούσα μη βιώσιμο, υφίσταται ρήγματα μπροστά στα μάτια μας μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του. Όλες οι προσπάθειες να το σώσουν με μικρές προσαρμογές –προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα-- είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Κείμενο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Από το Brexit στο ιταλικό δημοψήφισμα και από την Λεπέν στον Τραμπ

Τα πυκνά γεγονότα του 2016, σε παγκόσμια κλίμακα, έρχονται να επιβεβαιώσουν μια υπαρκτή τάση της εποχής μας. Η οικονομική κρίση, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές σχέσεις, σπρώχνουν σε μια ανάποδη πορεία από αυτή που χαράχτηκε και ακολουθήθηκε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Η παγκοσμιοποίηση αμφισβητείται, οι διακρατικές – υπερκρατικές ενώσεις μπαίνουν σε τροχιά κλυδωνισμών και η επιστροφή στα εθνικά σύνορα ή σε ενός τύπου εθνικό προστατευτισμό, είναι μια επιλογή που συζητιέται ανοικτά. Δεν σημαίνει ότι έτσι θα βαδίσουν τα πράγματα, ή ότι η τάση θα μετασχηματιστεί σε κατάσταση, σημαίνει όμως ότι τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Σε αυτή τη γενική αποσταθεροποίηση συνηγορεί η ανάδυση λαϊκιστικών, ξενοφοβικών πολιτικών εκφράσεων στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο. Ταυτόχρονα όμως αυτή η τάση διαμορφώνεται από υπαρκτές κοινωνικές πολώσεις σε εθνικό επίπεδο, και αυτό διαμορφώνει στοιχεία στρατηγικής για μια Αριστερά που θέλει να είναι αντισυστημική.

Συζητάμε με φοιτητές, μέλη του Revolutionary Student Front. Τους είδαμε πρόσφατα σε δυναμικές κινητοποιήσεις στο Πανεπιστήμιο του Austin στο Τέξας, να διοργανώνουν κινητοποιήσεις ενάντια στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.

Οι κινητοποιήσεις γρήγορα επεκτάθηκαν σε αρκετές πόλεις των ΗΠΑ, ενώ υπήρξε αρκετός κόσμος που ευαισθητοποιήθηκε έστω και μετά τις εκλογές λόγω της ακροδεξιάς ρητορικής του Τραμπ απέναντι σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες.